Ondergedoken en weggestopt

De afgelopen dagen was ik niet mijzelf. Pijn nam bezit van mijn hoofd en ik verstopte me in een hoekje van mijn schedel. Wel aanwezig, niet de baas. Vanmorgen werd ik wakker zonder hoofdpijn. Alsof een rolgordijn opgetrokken was. Ik ben er weer!

Vandaag is een mooie dag. We mogen stemmen. Stemmen, om ervoor te zorgen dat niemand ondergedoken of weggestopt hoeft te worden. Niet in hokjes, niet in kasten, niet in hun eigen lichaam. 

Een stembureaulid ben ik helaas niet meer. Jarenlang heb ik dit met veel plazier gedaan, maar mijn lichaam en hoofd kunnen dit niet meer aan. 

Hoe gaat het met.. de poppetjes

Ruim twee maanden terug filosofeerde ik over weer eens een nieuw 365-dagen project, waar ook de blog mee gevuld kon worden. Enthousiast bladerde ik door vele pagina's op internet en er kwamen leuke ideeën langs. Uiteindelijk besloot ik toch houten poppetjes, die nog verder gevormd kunnen worden, waar kleren bij gemaakt moeten worden en die zelfs klompjes aan zouden kunnen, die wij al in huis hebben. 

Grootse plannen dus. En daar is het wel een beetje bij gebleven. In een hobbywinkel schafte ik me nog wat extra kralen aan, die net zo groot zijn als de hoofdjes, zodat ik daarmee kan oefenen voor het echte werk. Zoals gewoonlijk ben ik huiverig voor 'het echte werk', ook al is het hobby en voor de leuk. Plannen genoeg in het hoofd, maar zo bang dat de uitvoering niet gaat lukken zoals het in het hoofd zit, dat er maar geen uitvoering komt. Toch denk ik er bijna dagelijks aan hoe ik een en ander zal gaan aanpakken. 

Wat er zoals door m'n hoofd speelt
Hoe doe ik het haar
Waarvan maak ik de kleren (ik heb nog heel veel vilt wat ik wil gebruiken)
Plak ik de klompjes vast, zodat ze altijd dezelfde broek aan moeten hebben, of is er een andere oplossing
Wat is die oplossing
Hoe maak ik een gezichtje? Waarmee? 

Oké, die laatste is dus gelukt. Op één kraal. En die is best leuk geworden, al zeg ik het zelf. 

En zo gaat het dus met de poppetjes tot nu toe. Dat brainstormen is niet alleen deel van het proces, het is ook eigenlijk wel leuk. Overal waar ik ben, kijk ik om me heen of er is iets dat ik zou kunnen gebruiken en hoe ik dat zal doen. Die uitvoering? Die komt wel.

Inmiddels heb ik voor één poppetje een heel leuk idee. Dat moet dan wel binnen anderhalve week gerealiseerd worden.  

 Wordt vervolgd!

Crea bloghop #4: laat je inspireren door ruïnes of treinstations

Inmiddels lijkt het mijn ding om de creabloghop vooral te benutten voor een uitgeschreven blog, dus een week voordat de nieuwe opdracht online moest, begon ik daar maar eens mee. Het uittypen is voor mij dé manier van brainstormen over het project. En hartstikke crea, dus helemaal goed. 

In feite kon ik me er makkelijk vanaf maken. Groningen heeft het mooiste station van Nederland. Ergens in mijn digitale archief heb ik er nog wel foto's van. Deze opzoeken en plaatsen en klaar is Ria. Maar valt dat onder 'laat je inspireren'? 

Dan heb je nog de ruïnes. Als ons station iets niet is, is het een ruïne, maar wat mij al jarenlang inspireert tot foto's die ooit misschien tekening worden, zijn de vervallen arbeiderswoninkjes in het Portugese land. Deze heb ik al eens geprobeerd te tekenen, maar ik ben dus nooit tevreden over mijn kunst(en). En ik zou ook niet weten waar die tekeningen nu zijn. 

Dus.. wat gaat het worden. Station of Portugees vervallen huisje. Of is er nog een derde optie? 
Ja, ik kan hier wel aan spanningsopbouw gaan doen, maar jullie zien het natuurlijk al hieronder. Terwijl ik dit typ, staat daar nog helemaal niets en is de uiteindelijke uitkomst één grote verrassing.  

Uiteindelijk heb ik door drukte op m'n vrije dagen, afnemende energie en nog wat noodzakelijke activiteiten vandaag, toch maar weer gekozen voor een foto. Deze ruïne-huisjes staan overal in Portugal in de omgeving waar wij altijd zijn. Ooit maak ik hier een tekening van. Misschien zelfs een schilderij. 

De schaapjes ernaast kijken niet zozeer naar mij als wel naar de hond, waar ik op dat moment mee liep. Deze had trouwens totaal geen interesse in ruïne of schaap, maar wilde door, terug naar de camping, waar hij z'n ontbijt zou krijgen en weer in de schaduw kon liggen. 

Bedankt Conny voor de ideeën van de creabloghop!

Mijn online leven en community's

Jaren, vele jaren, terug begon mijn online leven op het Vivaforum. Ja, ik kom er nu maar eens eerlijk voor uit. In die tijd kon je een keer per week kijken en alsnog alle nieuwe berichten lezen. Dat deed ik niet hoor, de pagina werd dagelijks bekeken. Er ontstond al snel een verslaving. 

De beginjaren van het Vivaforum stonden vooral in het teken van informatie en lol. Heel veel lol. Ik denk gelijk aan kastelen en kabouters, die voetreizen maakten en iedereen in de weg liepen. Tranen met tuiten heb ik gelachen. 

Naast het forum kwam er een blog. Iets serieuzer, met dezelfde naam als ik gebruikte op het forum. Nee, je hoeft niet te zoeken, deze bestaat niet meer. Software veranderde en na een tijdje snapte ik er niets meer van, werd er nog meer veranderd en kon ik mijn eigen schrijfsels zelfs helemaal niet meer vinden. Dit was mede doordat ik er, na een korte opleving, eigenlijk helemaal niet meer naar keek. 

Naast forum en blog kwamen er socials. Eerst Hyves, toen Facebook, Instagram en Twitter. Wat er met Hyves gebeurde, is natuurlijk bekend. Die is ter ziele. Twitter heb ik ook weer verlaten en nu vind je me op Bluesky. Intussen was ook deze blog gestart. Kennelijk kan ik het niet laten. 

En het werd nog drukker. Hebban kwam en die heeft nu óók een forum. Zo gezellig! En Bookcrossing ook al. Ook gezellig. 

Helaas heb ik geen tijd om al die socials allemaal bij te houden. Dat weet ik al sinds het Vivaforum en m'n eerste blog. Zodra het gezellig wordt bij de één, verdwijn ik enigszins bij de ander. Indertijd won het Vivaforum. Eén van de redenen dus, dat het blog toen rustiger werd. 

Momenteel ben ik weer erg actief bij de blogs. Voel me ineens onderdeel van weer een community. De blogs worden gelezen en er wordt gereageerd (zo leuk!), er zijn nieuwe volgers en mensen zetten me op hun eigen blogrol. Gezelligheid! Maar hierdoor raak ik helaas de community's van Bookcrossing en het Hebbanforum een beetje kwijt. 

Ik kan mij niet splitsen en de online wereld is té leuk. Keuzes moeten er gemaakt. Deze maak ik niet bewust. Momenteel blog ik veel, tijdens het fietsen komt er vanalles in me op, dus staat deze community bovenaan. Maar het kan zo zijn dat de boekenfora binnenkort ineens weer de aandacht hebben. Want daar worden ook leuke dingen geschreven, die mijn interesse hebben. (ja, boeken, duh)

Weet dan dat ik jullie dan niet vergeet. I'll be back. En misschien vind ik ooit een manier om een en ander te combineren. Wanneer ik niet meer werk, bijvoorbeeld. Voorlopig lijkt de focus in elk geval op het blogleven te liggen. 

Naast online leven is er natuurlijk ook nog leven

 

Fernweh

Zodra het weer kouder en natter wordt, en de dagen korter, groeit mijn verlangen naar andere oorden. Warmere oorden. Fernweh, noemen ze dat in het Duits. Fernweh is het tegenovergestelde van heimwee, dat verlangen naar huis betekent. Fernweh is meer het verlangen naar verre en onbekende oorden. 

 Vijfendertig jaar geleden was dit mij nog onbekend. Het koudere weer was bij mij niet favoriet, op regen en sneeuw mopperde ik veel en veelvuldig, maar het echte fernweh kende ik niet. Op zich is het dat nog steeds, want mijn verlangen is niet zozeer naar ónbekende oorden, als wel naar warme oorden. Die mogen best bekend zijn, als het er maar warm is. 

Het liefst zou ik nu, op dit moment, in de auto stappen en naar Portugal rijden. Daar is het nu zonnig en tegen de dertig graden. Heerlijk. 9 oktober 1990 stapte ik in het vliegtuig naar het Caribisch gebied. Mijn zus werkte daar en ik zou dat ook gaan doen. Helaas was het een slechte timing. De eerste Golfoorlog zorgde voor minder toerisme en dus inkomen. Na krap een half jaar zat ik op het vliegtuig terug naar huis, niet genoeg verdiend om er langer te blijven. Dat jaar begon mijn verlangen naar warme winters, waar dan ook. Vandaar ons huisje in Portugal. 

Kijk, drie jaar terug zat ik hier. Heerlijk toch?  

Helaas was dit 👇 wat we toen de rest van de week hadden. Nat, voor de tijd van het jaar.  

Maar alsnog zou ik nu dus graag die kant op gaan. Wanneer je naar je eigen plekje onder de zon verlangt, is het misschien toch eerder heimwee. Heimwee naar m'n 'home away from home'. 

Gelukkig schijnt vandaag hier in elk geval ook de zon. 

 

Buikpijn

Afgelopen dinsdag zat ik met vreselijke buikkrampen op de bank. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Kruik hielp niet, dekentje hielp wel/niet/wel/niet en afleiden was ook geen succes. Het voelde alsof iemand een skippybal tussen m'n darmen had geplaatst en opgeblazen. Zó erg had ik het nog noooit gehad. Dacht ik. 

Toen de pijn wat afnam en het verstand weer de overhand kreeg, besefte ik dat dit niet klopte. Zo'n tien jaar terug deed ik het FODMAP-beperkt diëet, om te kijken of, en dan wel welke, voedingstoffen van invloed waren op mijn aanhoudende buikpijnen. 

Dit bleek het geval. Na zes weken allerlei voedingsmiddelen vermeden te hebben, werd na voorzichtige blootstelling van een aantal producten, die ik voorheen dagelijks at, de buikpijn heviger. Grootste boosdoeners waren uien, appels, cashewnoten (waarvan ik onterecht dacht dat ze wel konden en die me zodoende een pijnlijke middag bezorgden), kool en bonen. Gelukkig reageer ik niet gelijk op deze producten, maar ik moet niet 'stapelen'. Bonen kunnen, maar er mag geen heel ui meer doorheen. Een stukje voor de smaak doe ik nog wel. Bonen kunnen ook niet elke dag. En na een bonenmaaltijd moet ik 's avonds niet nog een schaaltje cashewnoten leegeten. 

Terugkijkend naar mijn eetgewoontes van de afgelopen tijd, drong tot me door dat ik de FODMAP-regels steeds meer aan m'n laars gelapt heb. Zondag at ik een heerlijke vegan lasagne met linzen, maandag een grote portie vleesvervanger op basis van sojabonen en toen man met z'n bakje cashewnoten naast me ging zitten, kon ik er niet afblijven. Even vergeten waarom ik er altijd wél afbleef, zoveel is duidelijk. 

Even weer een pas op de plaats dus. Even uitzoeken ook wat ik nou wel of niet kon nemen. Was die perensap bij de leesclub wel slim?  De dagelijkse rauwe wortel op het werk zou volgens alle websites geen probleem moeten zijn, gelukkig, want soms heb ik het idee dat ook die last van geeft. 

De dagelijkse vraag 'wat eten we vandaag' is ineens weer een stukje lastiger. Vooral in combinatie met de eiwitnoodzaak, waar ik eerder over schreef. Dat 'handje nootjes' blijkt ook ineens geen goed idee meer. Amandelen en hazelnoten stonden tien jaar terug volgens mij nog op de veilige lijst, daarom kies ik altijd een mix zonder cashews. 

Intensief bestuderen van allerlei overzichten op diverse websites leert mij dat tofu en sojadrink wel veilig zijn, dus misschien was de vleesvervanger toch niet het probleem. Maar wat dan wel? Door de spreekwoordelijke bomen ben ik het bos volledig kwijt. Wás er überhaupt wel een bos of kwam deze buikpijn ergens anders vandaan. En wat durf ik wel en niet aan? De buik is duidelijk nog niet tot rust gekomen, dus voorzichtigheid is geboden. 

 

Geen appels dus. Deze haalde ik in 2016 van mijn eigen boom

 

 

Griepprik

 "Laat ik gelijk maar gaan", dacht ik, aan het eind van m'n omfietsritje van veertien kilometer (opschepper). Op de uitnodiging voor de griepprik stond 'van 16.00-18.00 uur' en het was ongeveer 15.50 uur, dus mooi op tijd toch? 

Er liepen al diverse mensen richting het gezondheidscentrum duidelijk met hetzelfde doel. Grijze haren, doelgerichte pas, uitnodigingsbrief in de hand. Na het parkeren van de fiets, sloot ik me buiten achteraan in de rij. Wat onwennig keek ik om me heen. Het leek wel of de eerste gevaccineerden het pand alweer verlieten. 

Dit bleek inderdaad het geval te zijn. Ondanks het te vroege tijdstip, stond ik al snel in de rij binnen. Er bleken vijf mensen te prikken en het ging erg snel. Brief inleveren (ik stond eerst nog even met een verkeerde brief zwaaien, gelukkig zat de uitnodiging ook in de tas), prik, néxt. De sfeer was gemoedelijk. 

Voor 16.00 uur stond ik alweer buiten. De rij was exponentieel verlengd en nog steeds kwamen van alle kanten mensen aanlopen. Auto's stonden in de rij om het terrein op te rijden, terwijl er in normale omstandigheden al niet genoeg parkeerruimte is. Zeker niet nu er verbouwd wordt. En dan ook nog het einde van de middag, wanneer ouders hun kinderen van het kinderdagverblijf naast het gezondheidscentrum ophalen en dezelfde parkeerplaats moeten gebruiken. Logistiek zit het er niet goed in elkaar. 

Dit was mijn eerste ervaring met de griepprik. Voor 2020 kreeg ik de uitnodiging al jaren, in verband met astma, maar deze verdween bij het oud papier. Ik heb nooit griep. In het coronajaar 2020 was ik eigenlijk de hele tijd benauwd en met de continue dreiging van covid leek het me slim de griepprik nu eens wél te halen. Er kwam geen uitnodiging. De jaren daarna ook niet. Waarom hij dit jaar ineens wel weer in de brievenbus lag? Geen idee. De magische leeftijdsgrens van zestig jaar heb ik nog niet bereikt, tenslotte. Misschien omdat de frequentie van het astmamedicijngebruik is gestegen? 

Maakt niet uit. De prik zit erin. De schouder is enigszins gevoelig, maar verder geen problemen.  

 

 

Ter illustratie nog een mooi plaatje van de omfietsroute.  

 

Dan neem ik gewoon een handje noten

Al jaren probeer ik zo plantaardig mogelijk te eten en al die jaren worstel ik met de hoeveelheid eiwitten die ik binnenkrijg. Omdat ik wil afvallen (ja, ook al jaren) houd ik regelmatig bij op het voedingscentrum wat ik binnenkrijg. En als je te zwaar bent en alleen plantaardige producten wilt eten, is het dus continue schipperen tussen kilocalorieën en hoeveelheid eiwitten. 

Volwassen personen hebben gemiddeld elke dag 0,83 gram eiwit per kilo lichaamsgewicht nodig. Sommige groepen hebben wat meer nodig. Dit geldt voor kinderen, zwangeren, als je vegetariër of veganist bent. bron: voedingscentrum.nl

Als vegetariër en wannabe veganist is mijn aanbevolen hoeveelheid eiwitten zo'n negentig gram. Hierbij ga ik uit van een gram eiwit per kilo lichaamsgewicht. (ja, nu weten jullie wat ik weeg) want:

 Je hebt aangegeven dat je geen vlees eet. Dan is het belangrijk om je eiwitten uit verschillende producten te halen. Niet alle eiwitten zijn namelijk hetzelfde. Zo leveren volkoren graanproducten andere eiwitten dan peulvruchten. Neem je beide, dan vullen de eiwitten elkaar aan. Eet je helemaal geen dierlijke producten? Dan heb je 30% meer eiwit nodig dan in de balk aangegeven. bron: voedingscentrum.nl

De negentig gram eiwitten haal ik niet met alleen plantaardig eten, daarom kies ik tegenwoordig voor een plakje kaas bij het ontbijt en een bakje kwark in de avond. Dan kom ik nog meestal maar op zo'n drieëntachtig gram eiwit. Best frustrerend. Als je vlees eet, is het een stuk makkelijker om je eiwitten binnen te krijgen. Kijk naar eens naar de tabellen hieronder. Ik moet driehonderdzestig gram kikkererwten eten, om aan dezelfde hoeveelheid eiwitten te komen als een stukje kipfilet. Maar dan zit ik dus ook op vijfhonderd kcal tegenover de honderdachtenvijftig van de kip. 

Met kaas is het helemaal bar en boos. Plakken plantaardige kaas zijn in feite gewoon een plak vet op je brood. Hoewel de smaak niet verkeerd is, kies ik dus liever voor ander broodbeleg, dat ook meer kcal en minder eiwit heeft dan kaas, maar altijd een betere verdeling dan de plantaardige plakken. 

Voorlichting
Vanwege bovenstaande ben ik een voorstander van goede voorlichting aan mensen, die meer plantaardig willen eten. Ooit zei iemand op facebook over de eiwitten "dan neem ik gewoon een handje noten in plaats van vlees" maar een handje ongezouten noten heeft vier en een half gram eiwit en honderdvijfenzestig kcal. Dat is geen probleem als je één dag per week vegetarisch eet en op gezond gewicht bent, maar voor mij zet dat dus geen zoden aan de dijk. Het beangstigt mij wel eens, dat volgens sommige mensen vegetarisch eten niets anders is dan vlees weglaten en dan is het goed. Deze mensen kunnen grote tekorten krijgen zonder goede voorlichting. 

Vleesvervangers zijn natuurlijk ook een makkelijk en goed alternatief. Volgens onderzoek niet eens veel ongezonder dan vlees. Ik maak er dan ook dankbaar gebruik van. Niet elke dag, wel regelmatig. 

Waarom zijn eiwitten nodig?
Je kunt je afvragen waarom ik me zo druk maak over die eiwitten. Dat is omdat eiwitten van belang zijn in de opbouw van weefsel en spieren in je lichaam. Met meer spieren is makkelijker afvallen en op gewicht blijven. Momenteel bouw ik (hopelijk) meer spieren op, doordat ik zoveel meer fiets (ja, nog steeds), maar er zijn dan dus wel bouwstoffen voor die spieren nodig. Ook las ik ooit ergens dat een tekort aan eiwitten kan leiden tot meer pijn. En daar zit ik uiteraard niet op te wachten. 

Shake it  
Om voldoende plantaardige eiwitten binnen te krijgen, heb ik ook langere tijd eiwitshakes gedronken. Deze zijn duur en vaak niet te hachelen. Alleen die van het Kruidvat vond ik lekker én redelijk van prijs. Helaas zijn deze ineens nergens meer te krijgen? Alleen bij een Kruidvat in de buurt waren nog een aantal containers, maar niet meer de rode vruchtensmaak. Ik heb gelijk het schap leeggekocht. Eens kijken of het lukt met de plantaardige eiwitten, met een schepje van deze shake in de 'soja gurt' of het 'plantaardig alternatief voor Griekse yoghurt' in plaats van de dierlijke kwark.  

 

Ik weet dat er bij een aantal mensen veel weerstand is tegenover vegetarisch en vegan eten. Deze blog is voor mijzelf geschreven en om mijn 'worsteling' met de wereld te delen. Ik ga niemand het plantaardige eten 'door de strot duwen'. Dat beslis je maar lekker zelf, zoals ik ook voor mijzelf beslis dat ik om allerlei redenen liever plantaardig eet. Mijn man eet vlees en ik  maak dat voor hem klaar, hoe lastig ook dat ik dubbel moet koken. 

 

Alle informatie op het voedingscentrum over eiwitten, vind je hier: Eiwitten

Crea bloghop #3: vrouwen

Bij een onderwerp als vrouwen komen gelijk de dames in mij op die de weg vrij maakten voor het leven dat ik nu kan leiden. Vrouwen van wie verwacht werd dat ze trouwden en kinderen kregen, waarbij ze ondergeschikt waren aan hun man. Vrouwen, die meer van het leven wilden en dus de barricades opgingen om hun stem te laten horen. 

We kennen allemaal Wilhelmina Drucker en Aletta Jacobs, als voorvechters van vrouwenrechten. Etta Palm* is minder bekend, maar liet tijdens de Franse revolutie haar stem al horen. Tenminste, dat probeerde ze, maar als vrouw mocht ze niet spreken tijdens een openbare vergadering. Diepe bewondering heb ik voor deze vrouwen. Vrouwen, die tegen de stroom ingingen. Ook de moeders van mijn oma's stonden op de barricades voor mijn rechten. Mijn vaders oma belandde hierdoor zelfs in de gevangenis! 

In mijn boekenkast staat het boek Vraauwlu! geschreven door Iris van den Brand en Sanne Meijer. Over gedenkwaardige sterke vrouwen uit Groningen. Het Museum aan de A had een paar jaar terug een tentoonstelling over deze dames. Daarnaast staat het boek Femina, waarin uit de doeken gedaan wordt dat vrouwen vroeger helemaal niet zo volgzaam waren als men altijd dacht. Tijdens opgravingen gingen de archeologen, mannen, uit van hun eigen perspectief en bij een graf dat duidelijk van een krijger was, ging men er automatisch vanuit dat het dus een graf van een man was. Heel fout. Hedendaagse onderzoeksmethoden veranderden bij een aantal belangrijke vondsten deze conclusie. Hulde aan deze vrouwen en het onderzoek. 

In de geschiedenis waren ook veel vrouwen die het zwijgen werd opgelegd. Eigenzinnige vrouwen. Vrouwen die het allemaal wel best vonden en liever alleen aan de rand van het dorp leefden, dan zich (weer) te onderwerpen aan een man. Door deze vrouwen, toen heksen genoemd, het zwijgen op te leggen, hielden de mannen en de maatschappij andere vrouwen onder de duim. Demstille vrouwen keken wel beter uit, dan hun stem te laten horen. 

En toch.. ook deze vrouwen verdienen een podium. De geschiedenis wordt gedragen door deze vrouwen. Vrouwen die baarden en zorgden. Vrouwen die klaarstonden voor iedereen om hen heen. Die deel uitmaakten van 'het dorp' dat nodig was om kinderen groot te brengen. Vrouwen die huis en haard in stand hielden, grote ontberingen doorleefden, terwijl hun mannen weg waren voor de diverse oorlogen of de hele dag in de fabriek werkten. Zelf werkten ze vaak ook nog. Er zijn diverse standbeelden voor 'de onbekende soldaat', maar niemand eert de vrouwen die alleen achterbleven en zich moesten redden onder vaak barre omstandigheden. 

Zoals te lezen, vrouwen, ze gaan me aan het hart. Het is al een heel verhaal, en dan heb ik nog niet eens de vrouwen genoemd, die belangrijke ontdekkingen deden waarmee hun mannelijke collega's vervolgens aan de haal gingen en bekendheid verwierven.  

Mijn werkstuk werd een collage. Ik wilde het vuur op de achtergrond tekenen, maar dat werd niet zoals ik het wilde. De dames zijn: Etta Palm, Wilhelmina Drucker, Sojourner Truth en Aletta Jacobs. Zij omringen de 'onbekende vrouw', die hier als moeder afgebeeld is (want vroeger hadden vrouwen daarin niet zoveel keus) maar niet per se moeder hoeft te zijn. 

(edit donderdag 9 oktober: ik vond de foto wat vaag aan de bovenkant dus nu heb ik de afbeelding gescand, waardoor de kleuren beter uitkomen)

 * Ik link hier naar een vorige blog over Etta Palm en een tegel, die bij mij in de buurt ergens in de stoep ligt. Er is nog steeds geen duidelijkheid wie deze tegel hier waarom heeft geplaatst, dus heeft iemand dé oplossing, Schackmann en ik wachten nog steeds in spanning. 

 

Waarom (nog) een boekenkast

In verband met grote plannen om kleiner te gaan wonen, bekijk ik dagelijks kritisch mijn boekenkast. Welke boeken kunnen wel weg en welke wil ik écht houden. Het is lastig. Het is zo mooi, een volle boekenkast. En kijk, al die boeken, die zijn allemaal door mij gelezen. Nouja bíjna allemaal. En ik vond ze mooi, want anders waren ze al weg. Zo gaat het de laatste tijd dan ook wel weer. 

"Lees je al die boeken nog een keer dan?", vroeg iemand me laatst. 

Eehm.. nee, waarschijnlijk niet. En áls ik ze al herlees, dan zal dat waarschijnlijk via de online bieb zijn, want de meeste zijn eigenlijk te dik om ze makkelijk te lezen of lang vast te houden met m'n zere handen. Dus waarom bewaar ik ze dan? In onze nieuwe kleinere woning is het mogelijk veel handiger helemaal geen boekenkast te hebben. (ja, ik schrok er wel van, deze gedachte die me van de week door het hoofd ging) 

Ook bij andere mensen is een boekenkast een eye-catcher. Ik loop er toch altijd even heen. Wat lezen ze, welk genre, welke schrijvers. Als ze net als ik veel thrillers en fantasy lezen, zijn er misschien schrijvers die ik nog niet kende. Zijn dat aanraders. Kunnen ze nog op m'n wil-ik-lezen-lijst (WILL) of staan ze er misschien al op en krijgen ze zo een extra zetje naar boven. 

Natuurlijk is het leuk als anderen ook mijn boekenkast zo bekijken. Maar is dat de ruimte waard? De meeste bezoekers weten toch wel wat ik lees? De meeste deel ik ook op instagram en tegenwoordig hier. Veel nieuwe boeken staan op m'n e-reader en zien ze niet eens. 

Terwijl deze gedachten door m'n hoofd spoken kijk ik zelf maar weer eens in de kast en zie het boek Alles wat had kunnen zijn van Ayobami Adebayo staan. Een bijzonder boek, het eerste boek-van-de-maand bij Hebban. Zo blij dat ik deze gelezen heb! En ineens dringt het tot me door. Zónder mijn boekenkast, zou de herinnering aan dit boek me niet af en toe treffen. Zou ik niet denken "Ohja, die vrouwen, dat land.. zo bijzonder." Dit boek is ook de reden dat ik de meeste boeken-van-de-maand koop. Misschien is het weer zo'n bijzonder boek, die ik me af en toe wil herinneren. 

En terwijl de meeste van deze boeken alweer in de minibieb gezet zijn, staat deze nog in de kast. Niet omdat ik 'm nog een keer wil herlezen, maar omdat ik er graag aan herinnerd word. Dat heb je met een boek op de ereader toch minder. 

Dus daarom nog een boekenkast.  

Leesoverzicht van de maand september

Het was niet zo'n goede leesmaand. Drie boeken las ik, dus dat is wel duidelijk. Wat vond ik ervan? 
 

Troy - Stephen Fry
Van Fry las ik eerder Mythos en Heroes. Hier heb ik zeer van genoten. Niet alleen door de verhalen, maar ook door de humor die Fry gebruikte om deze verhalen te vertellen. Het verhaal van Troy kende ik al door het boek Een lied voor Achilles van Madeline Miller. Omdat dit boek niet louter over Achilles gaat, leerde ik nu ook meer over de aanloop van deze oorlog, maar verder is het eigenlijk best een saai verhaal. Veel mannen, moeilijke namen, stambomen en ego's van die mannen. Veel wapengekletter, heel veel doden en gewonden. Zelfs Fry kon er geen humor meer in verwerken, zo leek het. Op den duur is het een (saaie) opeenvolging van gebeurtenissen. Zo kwam ik er dus met moeite doorheen. Op een gegeven moment moedigde ik ze zelfs in gedachte aan met "Kom op met dat paard!" Toch was niet uitlezen geen optie. 

Voor de statistieken: dit was LUEK-boek nummer achttien en had Griekenland als het negentiende land. 

 

Nachtschade - Emma Laura Schooten
Dit is een recensieboek voor FES magazine. De recensie moet ik nog schrijven. Het boek gaat over een jonge vrouw, die leeft met migraine. Ze leeft van aanval naar aanval in de 'tussentijd'. Voor haar scriptie reist ze naar Engeland om onderzoek te doen naar Anna Conway, een zeventiende-eeuwse filosofe die ook aan migraine leed. Regelmatig wordt het verhaal onderbroken door notities van andere vrouwen uit de geschiedenis, die leden aan migraine. 

 

Ik deed een tijdje over het boek. Het is heel mooi geschreven, van elke bladzijde kon ik wel een zin halen als citaat om te bewaren, maar echt doorlezen lukte me niet. Ik vind het ook lastig dit boek in een recensie te vatten. Ik heb nog een week. 

 

As gémeas voltam ao colégio - Enyd Blyton
Een Portugese uitgave van De Dolle Tweeling in spanning. Deel twee van de serie, die ik vroeger verslond. Een makkie in het Portugees dus, dacht ik van het zomer optimistisch. Dat viel nogal tegen. Ook jammer dat ik per ongeluk deel twee van de serie kocht. 

Ik begon tijdens de vakantie in Portugal dit boek al te lezen en nu is het pas uit. Mijn Portugees is dus nog slechter dan ik dacht, maar vaak kon ik het verhaal wel volgen, doordat ik het al vaker gelezen had. Maarja, ik wil er ook van leren, dus nog veel opgezocht. Door het Nederlandstalige boekje ernaast te leggen, kwam ik erachter dat vertalers wel eens alinea's overslaan en/of hele scenes anders situeren. Heel bijzonder. Nu wil ik eigenlijk ook een Engelstalig exemplaar, maar die kon ik afgelopen weekend in Londen niet vinden. 

 

En dit waren ze al. Achtenzestig boeken las ik dit jaar in totaal. 
Nachtschade is wel mijn favoriete boek van deze maand.   

 

En dit waren ze al. Voor het weekend begon ik vol enthousiasme in Rhinegold, de negentiende LUEK. Achthonderdvijftien pagina's vol met kleine lettertjes in het Engels. 

Het boek staat al sinds december 1995 in de kast en ik dacht het nog niet gelezen te hebben, maar het verhaal komt me toch bekend voor. Tijdens de reis naar Londen begint de cover af te brokkelen. Jammer. 

World Postcard Day

Afgelopen maand besloot ik weer eens wat met postcrossing te doen. De brievenbus bleef de meeste dagen ongezellig leeg, op wat leuke en lieve kaarten van vriendinnen en m'n zus na. Dat is altijd weer een blijde verrassing! Terwijl ik wat adressen 'trok', zoals we ooit op een forum noemden, zag ik reclame voor Wereld Postcrossing Dag. En... leuke kaartjes voor deze dag te sturen, die ik gelijk bestelde. Ze waren al snel binnen, zo leuk. 

Enigszins ongeduldig wachtte ik vervolgens op 1 oktober, dé dag om adressen aan te vragen en de kaartjes te sturen. Zo ongeduldig was ik, dat ik gisteren alvast adressen wilde aanvragen, maar zo werkt het natuurlijk niet. Vandaag was het dan eindelijk zover. Onderstaande kaartjes gaan naar:

• Rusland (4x)
• USA (2x)
• Taiwan
• Phillipijnen
• China 
• Duitsland

Het aanvragen van zo'n adres voelt als een loterij, vandaar waarschijnlijk dat we het 'een adres trekken' noemden. Elke keer is het weer een verrassing welk land je een kaartje mag sturen, hoe leuk het profiel is en hoeveel kaarten de persoon al ontvangen heeft. Hoewel ik 'meerdere kaarten naar hetzelfde land' uit heb staan, kreeg ik dus jammer genoeg wel vier keer een Russisch adres. Samen met Duitsland en de USA staat dit land dan ook in het rijtje 'meest verstuurde kaarten'. Nederland staat op de vierde plek! Niet gek voor ons kleine landje en de postzegelprijzen* van de laatste tijd. 

Taiwan en China voelden in het begin van postcrossing nog heel exotisch, maar deze landen staan op plaats zes en zeven in de lijst. Inmiddels heb ik al zoveel kaartjes gestuurd naar en ontvangen van deze landen, dat het bijna normaal voelt. Dat is het natuurlijk niet. 

In het kader van World Postcard Day mag je vandaag niet meer dan tien adressen aanvragen. Maar ik kan natuurlijk ook nog vriendinnen en m'n zus blij maken met kaartjes**. Tenslotte weet ik hoe leuk het is een kaartje te ontvangen. Er ligt ook nog een stapel kaartjes, die voor hen zijn. Ze zijn alleen nog niet verstuurd. Wereld Postcard Dag lijkt me daarvoor een uitstekend moment. 

* Ik bestel mijn postzegels bij postzegelsmetkorting.nl dat scheelt een klein beetje in de prijs én je krijgt een leuk assortiment aan verschillende postzegels om te plakken

** Nou hoop ik niet dat ze deze blog lezen, want dan is de verrassing weg..  of iemand verwacht een kaartje en ik vergeet haar. 

Oase in de stad

 "Als je ooit naar Londen gaat, moet je Richmond Park bezoeken", schreef Felicia me twee jaar terug op een kaartje van postcrossing. Een kaartje dat ik ontving toen ik nét terug was uit Londen. Op het kaartje staat een hertebok met varens op z'n grote gewei. Dit leek me iets dat ik wilde zien, dus zocht ik op waar Richmond Park zich in Londen bevindt. Wat bleek? Een week lang was ik er met de bus vlak langs gereden, van Kingston, waar wij sliepen, naar het huis van m'n zoon, dat zo'n beetje aan het park stond. Degene die het kaartje stuurde had misschien wel naast me gestaan toen ze het kocht. (zulke dingen vind ik leuk om me voor te stellen, maar de kans is natuurlijk erg klein)

Zoon is inmiddels verhuisd, maar woont nog steeds vlakbij het park, dus toen hij van 't weekend voorstelde om daar eens te gaan wandelen, vond ik dat een goed idee. Bij zoon was nog even wat zorg of ik wel zo'n eind kon wandelen, eventueel kon een vriend me naar het park rijden, dat scheelde weer bij elkaar zo'n twintig minuten lopen, maar volgens mij ging het wel goed komen. 

Het park was veel groter dan ik verwachtte, en ik had het op de kaart bekeken hè, maar ook fantastisch! Die hertebok op het kaartje was niet een zeldzaam gezicht, maar die dieren lopen daar echt tussen de mensen rond. Wij keken onze ogen uit. Zo jammer dat ik m'n camera niet mee had, maar als je tot op vijftig meter naar een roedel kunt lopen, is een telelens ook niet heel erg nodig. Sommige plaatjes waren mooier geweest met camera, maar dit is ook al een feest. Helaas begon het halverwege de wandeling te regenen. Uiteindelijk hebben we bijna twee uur gewandeld en genoten. 

Deze bok was net aan het burlen voor de foto

Veel mooie bomen in het park. Veel hele oude bomen, waar Robin Hood nog in geklommen kan hebben, zeg maar. Toch zette ik juist deze op de foto. 

Er staat op de borden dat je niet te dicht bij de herten mag komen, maarja, als ze langs het pad gaan grazen. Sommige herten zijn wel bang en rennen weg, anderen trekken zich erg weinig van je aan. 

Dit was de eerste bok die we zagen. We dachten dat het nep was, totdat z'n oor bewoog. Zoals altijd vulde ik gelijk in dat hij waarschijnlijk geirriteerd was, omdat het zondag was en er zoveel mensen in het park waren, die z'n rust verstoorden. 

En dan als laatste de plattegrond van het park. Wij hebben eigenlijk alleen de rechter driehoek gelopen. Langs de golf course 'naar beneden', toen naar het midden bij de koffie en over de stippellijnen weer terug. Het wandelen ging me goed af, maar eenmaal terug ging ik wel even met de benen omhoog. Doordat ik gisteren, de dag van onze terugreis, ook nog veel gelopen heb, heb ik wel spierpijn. Toch weinig last van de hielspoor, bijvoorbeeld. Het gaat de goede kant op!

Zoon gaat weer verhuizen, een eind van het park vandaan. Toch wil ik er zeker nog een keer heen met mooi weer. En een camera. 

Het kaartje van postcrossing

Een dag

Hier stond eerst een mopperblog over (veel) meer bewegen, gezond eten en niet afvallen maar aankomen. En dat terwijl ik mezelf altijd vertel dat het meer bewegen en gezond(er) eten het doel moet zijn en eventueel afvallen een bonus. 

Dus... in plaats van gemopper een foto van een mooie zonsopgang van twee weken terug. Vanmorgen zag ik ook een mooie, maar daar stond een graafmachine voor. En ik had geen zin om af te stappen. 

 Hier word ik wel vrolijk van, als ik zoiets zie.

Net zoals ik vrolijk word van de leuke reacties op m'n droomhuis gisteren. 

 

 

NB: ik hoef geen tips voor afvallen of opbeurende woorden dat gewicht ook maar een cijfer is. Hoe lief bedoeld ook, dat weet ik allemaal wel. Ik heb een hele voorraad tips en woorden in m'n eigen repertoire. Af en toe is mopperen gewoon lekker. 

 

Crea bloghop #2: Jouw drijvende droomhuis

Na de opdracht 'herhaling' van de vorige bloghopopdracht, is dit een lastige. Op zich zie ik gelijk een tal van drijvende droomhuizen voor me, zoals het huis van Tom Hanks in de film Sleepless in Seattle. (voor wie het niet kent, zie afbeelding onderaan). Een gewoon woonhuis op water. Maar dan niet in Seattle maar ergens waar het warm is. De Caraïben bijvoorbeeld.  

Gelukkig had ik twee weken om hierover na te denken. Het onderwerp kwam op m'n To do-lijst van het werk, zodat ik er de hele dag naar kon kijken en over prakkiseren. 

Toch op het werk, begon ik ook maar met een programma van eisen:
- ruimte voor een bibliotheek
- fijne keuken (waarin iemand anders kookt, het blijft een droom, tenslotte)
- fijne plek om te zitten, liefst met boek
- echt groot is niet nodig, zeker niet in een klimaat waar het buiten goed toeven 
- veel lekkere zit en hangplekken.  

Vervolgens ging ik eens op internet zoeken naar drijvende (droom-)huizen en er ging een wereld voor me open! Wat een geweldige drijvende huizen bestaan er! Het is dat man het water niet op wil, maar er zitten exemplaren tussen, waar ik zo heen zou willen. (grappig genoeg zit er bij de resultaten ook een eendehuis, het is maar wat je een droomhuis noemt).

Nadeel van al deze fantastiche huizen: een foto kopiëren is niet zelf iets maken. En echt, daar ligt het probleem, qua hier posten. Voor wat betreft in een dergelijk huis wonen mist er mogelijk ook nog wat in het finaciële plaatje. 

Uiteindelijk kwam er wel een idee in m'n hoofd, maar de uitvoering laat nogal te wensen over. De tekening dus. Omdat er tóch iets moet komen, krijgen jullie een wilde schets. 

Niet een echt duidelijke schets, maar het is niet anders. Ik zal er wat ondertiteling bij geven:

Een zijaanzicht van zo'n soort rechthoekige boot als veel woonboten zijn. Daar bovenop zit een zonneterras met heerlijke leesstoel en daarboven een glijbaan! Die glijbaan is dan ook nog deels dak van de slaapkamer (ja, dat rechts onder de glijbaan is een bed). 

Links in de woonkamer is natuurlijk een boekenkast. Aan de achterkant zijn ramen met plantjes ervoor. Helemaal rechts zit een kleine aanbouw, dát is de keuken (goed he, dat ik dat er even bij zeg) Voor en naast de boot is nog een dek. Er staat 'zonnedek', dat hoop ik dan maar, want het was dus in een warm land. Vandaar ook nog de palm-in-pot die links voor de boekenkast staat. 

Een en ander is totaal niet in verhouding en/of op schaal, uiteraard had ik graag meer slaapkamers en een fantasievollere vorm, een ronde boot of een échte boot, maar dat te tekenen.. daarvoor toch maar kijken naar het huis van Tom Hanks, hieronder.  

 

 

Het belangrijkste bij het bloemschikken

Een paar jaar terug werd een vriendin aangereden, terwijl ze fietste. Ze raakte met haar hoofd de grond en is sindsdien niet meer in staat te werken. Het gaat steeds beter met haar, maar van de actieve vrouw, die een drukke baan en gezin met elkaar combineerde, is weinig over. Na elke activiteit moet ze rusten en ze is net begonnen met een revalidatietraject.  

Hetzelfde verhaal met iemand van mijn leesclub. Zij had dan geen druk gezin, maar wel een baan. Na vijf jaar volgt ze nog steeds revalidatie en is ze blij eindelijk weer een boek te kunnen lezen, zolang de verhaallijn niet te ingewikkeld is. 

Inmiddels hoor ik vaker dit soort verhalen, dus kocht ik vandaag een fietshelm. Tenslotte fiets ik ook veel en ja, de kans dat ik val zonder dat iemand mij aanrijdt is ook altijd aanwezig. Een paaltje middenin het pad, een scherpe bocht, een paaltje middenin een bocht.. het is allemaal gebeurd. 

Waarom fietste ik tot nu toe zonder helm? Daarvoor zijn verschillende redenen. 

Ten eerste ziet het er lullig uit. Gevoelsmatig bij mezelf dan. Bij andere mensen denk ik 'oh wat goed, een helm' of helemaal niets. In elk geval niet 'oh, wat lullig'. Met mijn (net wel/net niet*) grijze krullen op m'n e-bike behoor ik waarschijnlijk wel tot de doelgroep en past het me misschien zelfs, maar het voelde raar om ermee te fietsen. 

Daarnaast plet het m'n haar. Ja, nu voel ik me een puber, maar ik ben altijd wel blij met m'n wilde bos haar en meestal laat ik het drogen op de fiets. Met een helm op werkt dat natuurlijk niet zo. 

En als laatste: Ik ben allergisch voor het binnenmateriaal! Ja echt, hier had ik even niet aan gedacht, was dus ook niet echt een reden om geen helm te kopen, maar toen ik na twintig minuten fietsen thuis kwam, zat er een jeukende streep op m'n voorhoofd. Er zit inmiddels een stuk stof over die rand geplakt en dat lijkt te helpen. 

Dus, Ria fietst vanaf vandaag met een helm. Eindelijk verstandig. Hopelijk helpt het kekke klepje voor ook een beetje tegen regen op m'n bril. Wil je meer weten over de impact die een zware hersenschudding kan hebben, dan raad ik je het boek Hersenschorsing van Margôt Ros, een van de dames van Toren C, en Jeroen Kleijne aan. Een intens verhaal dat me indertijd eigenlijk al angst aanjoeg, maar me net niet over de streep trok. Daar had ik de verhalen van vriendinnen voor nodig. 

 

Mocht iemand zich afvragen wat dit alles te doen heeft met bloemschikken?? Ken je klassiekers! Bert Visscher heeft een hilarische sketsch over bloemschikken en de helm. Zoek maar op. 

*mensen zeggen vaak tegen me 'Jij bent nog helemaal niet grijs!', maar zelf zie ik dus wel grijze krullen.

Herfst

De dagen worden korter, kouder en natter, bladeren verkleuren en vallen van de bomen en over de paden in de tuin en de brandgang hangen spinnewebben als onzichtbare gordijnen. Elke dag is het weer oppassen dat je er niet met je gezicht in blijft hangen (met de spin op je neus... argh). 

Allemaal duidelijke aanwijzingen dat de herfst in aantocht was. 

Vandaag is het echt zover. De zon passeert de evenaar. Vanaf vandaag worden de nachten weer langer dan de dagen en is de zomer echt voorbij. En ja, bij mij begint de herfst op dat specifieke moment. Niet de eerste van de maand, omdat dat makkelijker rekenen is of waarom ze dat ook bedacht hebben. 

Nog een teken dat het herfst is: bieten! De suikerbieten worden gerooid en gaan met grote vrachtwagens richting de suikerfabriek, alwaar ze met veel stank voor de omgeving verwerkt worden tot de hagelwitte suiker die we kennen. Ooit woonde ik onder de rook van deze fabriek en de geur van de suikerbietencampagne is voor mij dus ook de geur van herfst. Sommige mensen vinden het een 'lekkere zoete geur', ik behoor niet tot die mensen. Toch is het wel een soort geur van thuis. 

Gisteren kwam ik erachter dat zo'n bult bieten deze geur ook al met zich meedraagt. 

Op onderstaande foto is een spinneweb gefotografeerd. Zie je niet hè? Zit er toch. Elke morgen loop ik er bijna tegenaan. 

Vrijwilligersuitje

 Gisteren had ik een gezellig uitje met de vrijwilligers van het bezoekerscentrum Reitdiep. We bezochten de molen Germania in Thesinge en daarna gingen we naar de Felicitas en de zeven broeders kerk, die vroeger hoorde bij het Germaniaklooster. Eigenlijk hadden we een kleine monumentendag-ervaring. 

Een van onze vrijwilligers is ook vrijwilliger bij de molen in Thesinge en kon ons het een en ander vertellen. Zo staat boven de voordeur van de molen het jaartal 1852. In dit jaar werd de molen niet gebouwd, het is zeker honderd jaar ouder, maar verhoogd. Er zitten balken in de molen die nóg weer honderd jaar ouder zijn en uit Noorwegen komen. Men weet niet waar die balken eerder voor gebruikt zijn. Mogelijk een andere molen elders, want molens waren soort 'bouwpakketten'. Er staan nog cijfers op de balken, zodat je na het demonteren makkelijk weer kon monteren. 

De molen was vroeger een pelmolen, omdat de molenaar voor het malen tot meel belasting moest betalen en voor pellen niet. Zo kreeg je gort, het 'armeluisvoedsel'. In de molen staat sinds de jaren vijftig ook een elektromotor, zodat er ook zonder wind (en wieken) gemalen kon worden. 

We mochten de molen in en op de trans, niet bij de wieken want die draaiden. Het uitzicht op zo'n molen is natuurlijk mooi, maar waarom laten ze zulke brede kieren tussen de planken? Ik vond het maar niets, want heb hoogtevrees. Toch even een half rondje gelopen. 

Hieronder wat foto's van de molen. Ik zou ze graag naast elkaar zetten, maar dat werkt bij blogger niet zo goed, helaas. 

De ingang van de molen. Boven de deur hangt het wapen van Ten Boer. In dit wapen zie je vier Bisschopsstaffen, die symbool staan voor de vier kloosters die Ten Boer vroeger had. Daaronder zie je het jaartal 1852.

We hadden enorm geluk met het weer. Zo konden we lekker buiten zitten, terwijl we uitleg kregen over de molen. Met z'n allen binnen had niet gepast, ben ik bang. 

Ziehier het uitzicht van de trans. Richting de stad staan er helaas huizen voor het uitzicht, maar daar mochten we ook niet komen vanwege de draaiende wieken. 

Een molensteen die niet (meer) in gebruik is. 

De molenstenen die daadwerkelijk nog malen zitten in een houten bekisting. 

En hier zie je dan de oude houten balken en het mechaniek van de molen. 

Felicitas en de Zeven Broederskerk
Zoals gezegd gingen we na de molen naar de kerk. Hier is ook veel over te vertellen. Dat staat gelukkig ook allemaal op wikepedia met nog veel meer informatie over het vroegere klooster. 

De kerk van Thesinge had vroeger gewelven, maar om allerlei redenen, vooral geld, is het plafond verlaagd. 

Scheuvelhoes
Nadat we allemaal weer een stuk wijzer waren geworden over de geschiedenis van onze provincie, de geschiedenis van zowel de molen als het klooster is verbonden met andere molens en kloosters in de hele provincie, gingen we lekker eten in het Scheuvelhoes. Het was voor sommigen even zoeken waar deze zich bevond, maar dat bleek nét even aan de rand van Thesinge, bij de ijsbaan. Eigenlijk zegt de naam dat ook al*.

Voordat we gingen eten, hebben we met z'n allen nog heerlijk in het zonnetje gezeten op het terras, uitkijkend over het wijdse Groningse landschap richting de stad. Ik keek zelfs recht op de Martinitoren. 

Ja, je moet het zien, maar als je in het midden van de foto kijkt, tussen de vrijstaande bomen, zie je de Olle Grieze. 

Kijk daar. 

Het eten was lekker en afwisselend, maar de ruimte zat erg vol. De (enorme) spin boven ons hoofd, verroerde zich gelukkig niet. Na het eten vertrokken mijn tafelgenotes en ik dan ook al snel. Toevallig woonden we allemaal bij elkaar in de buurt, dus konden we samen fietsen. 

*Scheuveln is schaatsen op z'n Gronings. 

Het blijft geen feest

Elke dag bloggen, dat houd ik maar even vol. Dat weet ik natuurlijk wel. Binnenkort zal het elke week of zelfs elke maand weer een uitdaging worden. Maar voor nu gaat het lekker. 

Wat erg leuk is van meer bloggen is meer bloggers lezen. Vind ik dan hè. Inmiddels zijn er weer een paar 'blogs die ik volg' aan de lijst toegevoegd. Andere bloggers lees ik via de blogs die ik volg. Zuinigaan heeft bijvoorbeeld een hele lijst op haar blog. Enkele daarvan volg ik inmiddels ook, en die hebben weer een andere lijst die ze volgen en waar het ook leuk toeven is. Zo klik ik lekker door. Ondertussen vergeet ik niet de webloggerlijst te checken. 

Enige nadeel? 

Er gaat zoveel tijd in zitten. Tijd die wel besteed is, maar tijd die ook op een andere manier besteed had moeten kunnen worden. En daarom probeer ik mezelf in te houden met wie ik volg. Maarja, doorklikken doe je al snel. 

Andere blogs hebben dan ook weer leuke ideeën, waardoor ik frequenter zal blijven bloggen. Zoals de creatieve bloghop van Conny's quilts en creaties. De hele winter elke twee weken een creatieve blog. Dat aangevuld met de maandelijkse boekenblog, maakt toch  maar mooi dat hier minimaal drie keer per maand iets nieuws staat. En hopelijk blijven er losse flodders in me op komen die zich aaneen rijgen tot weer een blog. Er staan er ook al een aantal in concept, maar naast bloggen zit fietsen me momenteel kennelijk erg hoog. En om daar de blog nou gelijk mee vol te plempen, dat kan beter gedoseerd worden.

Maar goed, voor vandaag staat er weer een blog. 

 

 (Er schoot gisteren op de fiets nog een leuke losse flodder door m'n hoofd, waarover ik zou kunnen schrijven. Deze uitgewerkte losse flodder zou dan hier staan in plaats van deze blog, maar helaas... losse flodders hebben de neiging zich ook weer losjes uit mijn ideeëngeheugen te verwijderen, zonder dat ik ook maar een fractie terug kan halen van waar de flodder überhaupt over ging)

Wat heb ik nou aan m'n mandarijn hangen

 Fruit eet ik graag en veel. 's Morgens altijd een banaan, 's middags wisselt het. Een favoriet is de mandarijn. Meestal makkelijk te pellen, makkelijk mee te nemen en een aangename smaak. 

Vanmiddag schrok ik ineens terug tijdens het pellen van m'n mandarijn. Er zat een zwarte rups in! Of een rupsachtige. Gelijk herinnerde ik me de mandarijn van gisteren, die een viezig zwart hart had. Zaten daarin ook....? Mijn andere mandarijn heb ik wel gepeld, maar toen ik wat bruinigs zag, heb ik 'm weggegooid.  

En nu zit ik met kriebels in m'n buik of eigenlijk: zat er gisteren ook een rups in m'n mandarijn en at ik die op? Als ik naar aanleiding van de foto google, komen er hele nesten in citrusfruit tevoorschijn. Gruwel! Ondertussen wordt het me niet duidelijk wat dit nou eigenlijk voor beest is. Alleen dat ik niet de enige ben die 'm in m'n mandarijn of andere citrusvrucht tegenkwam en er een foto van maakte. 

Morgen m'n laatste nectarine maar opeten. (nadat ik 'm goed gescand heb, uiteraard)   

Het lijkt te helpen

 "Ik ben in 'training'", zo heb ik een aantal keren gescherend geschreven. 'Training', tussen aanhalingstekens, want eigenlijk bedoel ik het niet zo serieus. Maar ik merk dat het helpt.

Ik ben natuurlijk nog maar net bezig, een week!, maar in mijn hoofd lijkt 'in training zijn' motiverender te werken dan 'ik wil meer bewegen'. Ik doe het nu echt ergens voor. Niet voor een vaag beeld in de toekomst, waarbij ik een actievere, slankere en sterkere oudere zal zijn, maar gericht voor een grotere afstand fietsen naar het werk. Iets wat zonder die training vermoedelijk niet gaat lukken. 

Dus stapte ik zondagmiddag weer op de fiets, richting Aduard dit keer. Dit lijkt dezelfde afstand als nieuwe woonplek naar huidige werk. Hoe voelt dat? Nou, dat ging wel goed. Het is natuurlijk zo dat ik de afstand vervolgens dubbel aflegde, heen en terug. Dat gaf niet echt problemen. Het waaide stevig, maar ja, die wind heb je op de terugweg dan mee. Ook vandaag fietste ik weer ruim een uur.

Eigenlijk kan ik zelf niet echt geloven dat ik een winter lang dagelijks dertig kilometer ga fietsen. Wind, regen, kou, gladheid.. nee, niets voor mij. Een heftige regenbui, waar ik maandag doorheen fietste, versterkte het ongeloof. Maar... vroeger, ooit, fietste ik ook dagelijks een half uur naar het werk, door datzelfde weer. Op een fiets zonder ondersteuning. Toen was mijn motto 'niet bij nadenken, gewoon doen' en zorgen dat je op tijd opstaat. De eerste keer met de auto is het begin van het einde. Droog, warm, snel... de verleiding is groot. (en warm en droog) 

Voorlopig merk ik dat ik elke dag bekijk hoe ik een uur fietsen in kan passen in het dagelijks leven van nu. Een omweg naar het werk heen en 's avonds op de hometrainer, bijvoorbeeld. Een nieuwe route bedenken op m'n vrije dag. Toch de fiets pakken, ondanks regen. 

Het wordt tastbaar, dat fietsen. Inmiddels weet ik ongeveer hoever het echt fietsen is. Het wordt misschien al bijna een mogelijkheid. Maar.. zoals ik zei, ik ben nog maar net bezig. Momenteel gaat het bewegen verrassend goed, gelukkig. Nu eerst maar zien hoe ik komende winter doorkom. Hoelang ik het vol ga houden. Een week is nog niets tenslotte. Misschien ben ik er volgende week al overheen.  Maar het begin is er en elke dag is meegenomen.