Mijn favoriete boek van de afgelopen maand(en)

Oktober
Door een drukke eerste week in november ben ik mijn favoriete boek van oktober vergeten te beschrijven. Ik las elf boeken in oktober en daar zaten mooie bij. Zoals Natriumchloride, de nieuwste uit de serie Q van Jussi Adler - Olsen, bijvoorbeeld. Of The Match van Harlan Coben, wat het vervolg is op Wild. Boeken waar ik van genoot. 

Ook Magisch Dagboek, ontdek de heks in jezelf van Susan Smit vond ik leuk. Niet favoriet, ook niet echt een leesboek. Meer een boek om mee aan de slag te gaan. Ooit. Wanneer ik de moed vind om mijn innerlijke heks te omarmen, als ik die al heb.  

Maar deze boeken waren dus niet mijn favoriet. Dat was Dunkelblum zwijgt van Eva Menasse. Het boek speelt zich af in een slaperig stadje in Oostenrijk, vlakbij de Hongaarse grens. Onder dat slaperige uiterlijk, blijkt een geheim schuil te gaan en langzamerhand kom je erachter wat dat geheim is. 

Er zijn veel personages in het boek. Er blijkt zelfs al een .pdf op internet te staan, waarop deze beschreven staan, voor als je de draad kwijt raakt. Ik had daar geen last van, maar dat kan komen, doordat ik het in m'n vakantie las en weinig afleiding had. 

Het verhaal valt als een caleidoscoop in elkaar. Diverse levensverhalen uit Dunkelblum passen in elkaar als een grillig mozaïk. Het verhaal raast voort, dan weer die levensgeschiedenis en hop door naar de volgende. Situaties die in het ene verhaal zijdelings benoemd worden, komen in het andere verhaal door getuigenverklaring weer naar voren. Boeiend geschreven. Een aantal dingen kun je voor jezelf nog invullen. 

Ik las dit boek voor mijn leesclub en tijdens het bespreken, kwamen er nog veel dingen naar voren, die mij niet opgevallen waren of die ik vergeten was. 

November
Nu ik toch bezig ben, beschrijf ik ook maar gelijk mijn favoriete boek van november. Aangezien ik (tot nu toe) maar één boek uit las, kan het er ook maar één zijn. Nou was dit boek waarschijnlijk toch wel als favoriet geëindigd, dus dat komt goed uit. 

Het boek heet ook November en is de nieuwste van Thomas Olde Heuvelt. Olde Heuvelt kan zich wat mij betreft meten aan Stephen King. Niet alleen qua onderwerpen, ook qua schrijfstijl. 

In dit boek maak je kennis met de bewoners van Bird Street, Lock Haven in de staat Washington. De bewoners zijn succesvol en leiden een gelukkig leven. Alles lijkt voor de wind te gaan, behalve in november. In november zijn er de Donkerder Dagen. 

Wat dat inhoudt, moet je zelf maar lezen.

Hij zit erin

 "De komende rustig aan doen, dus niet springen of rennen", zegt de aardige dame die mij vanmorgen mijn hielspoorinjectie gaf. Alsof dat überhaupt een optie was. 

Ik heb goede moed. De vorige injectie in april werkte gelijk goed, voor zover ik me kan herinneren. Het kan zijn dat ik daardoor teveel ineens gedaan heb. Dat we op vakantie naar Portugal gingen, heeft misschien ook niet geholpen. 

Dit keer heb ik een plan. 

Allereerst heb ik vandaag vrij genomen. Mijn plan voor vandaag is zitten met m'n voet(en) omhoog. Natuurlijk wel regelmatig opstaan, voor de broodnodige beweging, thee en daarop logischerwijs volgend toiletbezoek. Als dat me niet in beweging zet, is het m'n horloge wel, die me vertelt dat ik alweer bijna een uur zit. (drammer)

Vervolgens de fysiotherapeut. Gisteren zag ik op de internetsite van onze fysiotherapeut dat ze zowaar een hielspoorbehandeling hebben. Misschien was het handig geweest als ik dat eerder ontdekt had. Mijn bedoeling is nu een afspraak, wanneer de voet beter lijkt te gaan. Hopelijk volgende week. Met hem wil ik dan een plan opstellen, om een volgende hielspoorblessure te voorkomen en m'n conditie weer wat op te bouwen. Klinkt goed, toch? 

En wanneer lijkt dat wandelen weer een optie is, meld ik mij opnieuw aan bij de app Ommetje, zodat deze mij weer stimuleert het dagelijks wandelen vol te houden. Dat gaat vast wel lukken, want juist in het begin krijg je vaak medailles, en daar ben ik gek op. Bovendien is het prettig om op zo'n app dagelijks te zien, hoelang je je uitdaging al volhoudt. 

Maar nu eerst rustig aan doen. Tv kijken en lezen. Misschien krijg ik deze maand nog een tweede boek uit. Wie weet. 

(Kerst)kaartjes

Ik houd van post, zowel het sturen als ontvangen. Daarom doe ik al jaren aan postcrossing, natuurlijk. Kerstkaarten stuur ik ook elk jaar weer, ook naar mensen die ik amper zie. Gewoon leuk. Helaas krijg ik er steeds minder terug, maar zo gaan die dingen.

Een (paar?) jaar terug ontdekte ik de mogelijkheid om via het ouderenfonds kerstkaarten te sturen naar, je raadt het al, ouderen. Naar mensen die vaak niet zoveel contacten meer hebben, ook geen nieuwjaarswensen via internet zien en graag post ontvangen. 

In de loop van het jaar vergeet ik dit soort acties altijd, maar gelukkig is er elk jaar weer een andere manier waarop ik ermee in aanraking kom. Dit keer kwam ik via de webloggerlijst (of twitter?) op het blog van Jennnsfigments en zij roept op om kaartjes te schrijven voor ouderen. Het adres waar de kaartjes heen moeten en voor wanneer je ze moet sturen, samen met wat andere tips, staan in haar blog. 

Fijn dat ik het weer vond!

Gelukkig heb ik ook al een goede hoeveelheid kerstkaarten aangeschaft (Linda Rusconi heeft leuke!) en decemberzegels zijn inmiddels ook in huis, dus  ik kan weer los.

(Niet) lezen

Het is vandaag, zoals elke laatste zondag van de maand, uitleesdag op Hebban. Over het algemeen zit ik op betreffende dag middenin een boek of ik heb er net één uit. Vandaag is dat niet het geval. 

Wat is er aan de hand? 

Ik weet het niet, maar ik heb afgelopen maand amper gelezen. Één boek las ik, en niet eens een heel dik exemplaar. Tweeëneenhalve week deed ik over dat boek. Een tweede boek sleep ik al anderhalve week lang overal mee naar toe, maar ik kwam niet verder dan de proloog.

Ik heb wel kaartjes geschreven voor postcrossing, daar zat ook een hele vrije middag in, en boeken geregistreerd voor bookcrossing. Ja, ook weer een middag. Maar dat verklaart niet slechts één boek in deze maand. 

Wat deed ik wel?
De eerste week van november was ik druk met de beide kinderen thuis en een familiefeest. Daarna deed ik vooral spelletjes op de telefoon, keek herhalingen van komedies op televisie en zat wat te internetten. Ondertussen zat ik met een 'onbestendig gevoel', zoals Koffiedigitalix dat zo mooi noemt.   

In elk geval wordt het deze maand niet moeilijk om het mooiste boek uit te kiezen. Kan ik mooi die van oktober ook nog even doen, aangezien ik daar de eerste week van november dus geen tijd voor had (en ik het gewoon vergeten was) Of misschien lees ik eindelijk dat boek uit, dat ik nou ook al anderhalve week overal mee naartoe neem. 

Zal ik?

Het afgelopen jaar heb ik meer geschreven dan daarvoor. Ik schreef ook over schrijven en of ik wel of niet gelezen wordt of wilde worden. Daarnaast was er mijn zoektocht naar andere blogs en bloggers. 

Inmiddels ben ik er wel voor mezelf uit dat ik hier op blogspot blijf. Ik ken het, het schrijft lekker en wat maakt het me verder ook uit. Professioneel ga ik toch niet worden hier of elders. (tenzij iemand mijn schrijfstijl heel erg leuk vindt en me professioneel wil inhuren. U roept maar!) 

Andere bloggers heb ik ontdekt via blogtrommel en nu webloggerslijst.nl. Hier staan verschillende bloggers op ingeschreven en de meest recente blog, van al die bloggers bij elkaar, staat bovenaan. Leuk en afwisselend.

En nu twijfel ik dus dáár weer over. Zal ik mijzelf erbij aanmelden? Waarom eigenlijk niet? Valse bescheidenheid? Mezelf niet op de voorgrond willen dringen? 

"Waar ik mijzelf al niet druk over maak" zegt de 'andere' stem in mijn hoofd. Uiteraard is aanmelden niet 'op de voorgrond dringen'. Het is gewoon aanmelden op een lijst, waar velen met mij staan. Sommigen vind ik leuk te lezen, anderen een stukje minder. Daar kan ik dus gewoon tussen komen te staan. Sommigen zullen het leuk vinden om van mij te lezen, anderen weer minder. Hoe spannend kan dat zijn? 

Dit pingpongt dus al een tijdje door m'n hoofd. Nu ik het opgeschreven heb, is de kans wel groter dat ik me ook echt ga aanmelden, denk ik. Wel jammer dat ik juist de laatste tijd weer minder schrijf. Gelukkig is er nog de WOT (die ik daar ook heb ontdekt)

#WOT: Overprikkeld

Overprikkeld: Bij overprikkeling worden prikkels niet goed verwerkt. Je kunt dan veel meer prikkels ervaren dan normaal of het kost meer moeite om prikkels te verwerken. Er is nog geen goede test om overprikkeling te meten en om te bepalen waarom en wanneer er overprikkeling ontstaat bij iemand.   hersenstichting.nl

Vroeger kon ik alles. Tenminste, dat dacht ik. Vroeger zei ik ook "eigenlijk moet ik een uur per dag lezen, om de week door te komen". Ik kon dus wel veel, maar nam ook minimaal een uur rust per dag. Met een boek. 

Vroeger kon ik overal tegen. Tenminste, dat ervoer ik zo. Vroeger zonderde ik me ook met grote regelmaat af, bijvoorbeeld als ik een tijd lang in een groep was. Met schoolreisjes van een paar dagen zat ik vaak een tijdje ergens rustig alleen. Dit was niet 'mij afzonderen', dit was 'even genieten van de zon of een vogeltje of een bloem'. 

Vroeger was ik vaak alleen thuis en ik vond het heerlijk. Toen mijn zus naar de havo ging en mijn moeder niet meer tussen de middag naar huis kon komen om met mij te lunchen, ging ik naar een net nieuwe opgezette 'overblijf in de wijk. Binnen een week vroeg ik m'n moeder of ik alsjeblieft alleen thuis mocht zijn tussen de middag. In het kleine lokaaltje kwam ik totaal niet tot rust. Het hielp ook vast niet dat de kinderen (misschien mede dankzij de 'vrije opvoeding' van de jaren '70?) over de tafel renden. En het mocht. Elke dag liet ik de honden uit, maakte mijn eigen lunch en verdiepte me in een boek. Soms ging ik naar een vriendin of zij kwam bij mij.

Vroeger nam ik kennelijk zelf al tijd voor de rust die ik nodig heb.

Tegenwoordig is het duidelijk: ik kan niet alles aan. Hoe graag ik ook een wervelende baan en een bruisend sociaal leven zou willen hebben, het gaat niet. Iets meer leven in de brouwerij en Ria ligt weer met migraine in bed. Plannen. Rustig aan. Af en toe uit de band springen en dan weer een paar dagen bijkomen. Zo gaat het nu. Als een oud wijf. 

Ik weet natuurlijk niet of ik sneller overprikkeld ben dan anderen. Ik weet wel dat ik sneller hoofdpijn heb en meer vermoeidheid ervaar dan veel mensen die ik ken. En sneller een 'brainfog' heb dan veel andere mensen. Maar misschien kunnen anderen die prikkels gewoon beter managen. Of zich ervoor afsluiten, zoals ik vaak doe voor de muziek van mijn man. 

In elk geval heb ik gelukkig een goede reden om elke dag minimaal een uur te lezen dus. 

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.   

Een heetwaterkraan

Ik wilde er al langer één, een heetwaterkraan, maar toen we in lockdown gingen en thuis moesten werken, leek het steeds praktischer. Werken deed ik voornamelijk aan de eettafel, maar overleggen op een studeerkamer boven. Tijdens overleggen zijn er dan vaak tien minuten pauze. In die tien minuten moest ik naar de wc, uiteraard, maar ook thee zetten. Dus eerst moest er water koken. En dan moest die thee ook nog trekken. Ondertussen had man tijdens zijn overleggen last van de herrie van de waterkoker. 

Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder. Thuiswerken doe ik al niet meer, mijn wens voor een heetwaterkraan bleef, net als de geluidsoverlast van de waterkoker, want man werkt nog wel thuis. Maar mèn, wat zijn die dingen duur. Dat bleef een hobbel. Totdat er twee dingen samen kwamen: geld vanwege de aardbevingen en een aanbieding voor een heetwaterkraan. Niet de bekende, waar in elk reclameblok reclame voor gemaakt wordt,  maar eentje die een stuk goedkoper is. 

Maar goed, ik wilde niet een besluit nemen over een plaatje op internet, dus wij op pad om kranen te vergelijken. Dat bleek lastig. De kranenspecialist vlakbij was gesloten voor particulieren (?) en de keukenspecialist ernaast, waar deze kranen ook te koop zouden zijn, heeft een verbouwing van een paar maanden. Daarna waren we weer welkom, aldus een vriendelijke dame die even bij de deur kwam. Dat mag je toch hopen.

Ja, er zijn in Groningen nog meer aanbieders, maar mijn accu van de fiets was bijna leeg, dus zover kon ik op dat moment niet fietsen. Thuis gaf ik man groen licht de goedkopere kraan te bestellen, (man is hier in huis degene die dit soort dingen regelt en dat gaat heel goed) want eigenlijk kost dat gesjouw me best wat energie. En die heb ik momenteel niet echt op voorraad.

Het installeren werd nog een uitdaging. Ja, daar hadden wij een monteur voor besteld. De eerste meldde zich via email af, nadat we een hele morgen op hem hadden zitten wachten, want had een spoedklus. De tweede wilde met liefde 's avonds komen, maar strandde met pech langs de weg. Deze vrolijke jongeman kwam dus een avondje later. Hij had nog nooit deze kraan geïnstalleerd, maar gelukkig lukte het wel. 

En nu is hij er dan: de kraan. 

Is het handig? JA! Het is wel wennen. De manier waarop je kokend water pakt, is best lastig en daar moet ik nog handigheid in krijgen. (na de eerste keer had ik een zere pols.. ai) Je pakt het in elk geval niet per ongeluk. Nog steeds wil ik man 's avonds, als hij even opstaat, vragen om water voor me op te zetten. Dat hoeft niet meer! Ik merk dat ik een logische volgorde in bepaalde activiteiten had. Eerst water opzetten, dan dit/dat doen. Dan water opschenken en tijdens het laten trekken nog even iets anders doen. Deze reeks is nu ingekort. Het went snel. Ik zie echt de voordelen, waar ik met thuiswerken zeker wat aan gehad zou hebben, maar nu is het ook gewoon fijn. 

En er staat nog steeds af en toe thee koud te worden op het aanrecht, dat nog 'even' moest trekken. Sommige dingen veranderen dan weer niet, hoewel dat met een stapje minder niet zo vaak meer voorkomt. Hoop ik.

Ziehier de kraan. En ja, ik heb er even grijs karton achter gezet, want wat erachter staat is een rommeltje dat niet alleen afleidt maar waardoor je ook de kraan niet zo goed ziet. 

#WOT: Kissebissen

Kissebissen: 1) Bakkeleien 2) Hakketakken 3) Harrewarren 4) Herrebekken 5) Kibbelen 6) Kiften  
 www.encyclo.nl

Wat een heerlijk ouderwets woord. Kissebissen. Doet me denken aan m'n oma (ja, zo ouderwets dus) die vaak kissebiste met m'n opa. "Maar", zei ze dan, "we vinden het goedmaken ook heerlijk." Tot zover mijn oma. 

Met een vriendin, waar ik een tijdje bij inwoonde, kon ik goed harrewarren tijdens boodschappen doen. "Daar heb je hen weer", kon de groenteboer dan wel eens lachend verzuchten. We werden nooit boos op elkaar, we hadden alleen veel woorden nodig om tot een besluit te komen. Denk ik. En dat was dan alleen nog maar over het eten.

Mijn man en ik lijken het soms standaard niet met elkaar eens. Dat kan leiden tot gekissebis, ja. Een beetje onschuldig wat heen en weer pingpongen met woorden. Ruzie hebben we eigenlijk nooit. Gelukkig. Wel heel veel lol, door de manier waarop we het weer eens met elkaar oneens zijn. Nooit over grote en belangrijke zaken. En al helemaal niet zo als mijn opa en oma. We hebben dus ook nooit wat goed te maken, zou je kunnen denken, maar dat zal de pret niet drukken. Saai is het in elk geval nog niet.

 

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

Het is... en nu?

"Kijk, ik vond deze en jij hebt dat daar liggen" Er staat een man bij de deur en hij wijst in zijn fietsmandje. Daar heeft hij een egeltje. "Gevonden", zegt hij. "Het liep even verderop in een brandgang, dat leek me niet goed". 

Enige tijd geleden zag ik een advertentie voor een gratis egelpakket bij Stichting Natuurmonumenten. Dit leek mij wel wat. Toen we onze nieuwe schutting kregen, moesten de heren nog zo lachen dat ik wel ruimte voor egels onder m'n schuttingdeur wilde houden. Extra informatie om daadwerkelijk egels in m'n tuin te krijgen, leek me welkom. Ik werd gelijk maar lid ook, want niet alleen het Groninger Landschap, alle natuur in Nederland kan wel wat extra bescherming bebruiken. 

De extra egelinformatie, met daarin informatie over de bouw van een egelhuisje, printte ik een aantal keren uit en legde ik in m'n minibieb. Dat had de man met z'n gevonden egel gezien. Daarom dacht hij dat ik alle wijsheid in pacht had over egels, maar ik heb zelf de informatie nog niet doorgelezen. 

Voorzichtig zette ik het egeltje achter in de tuin. Van de buurvrouw kreeg ik wat kattenvoer, want ik las ooit dat egeltjes dat lekker vinden. Deze egel had geen interesse. Hij kroop wat angstig weg, maar rolde zich niet echt helemaal op. 

Om erachter te komen of 'mijn' egel nou wel of niet naar een opvang moet, ging ik naar de egelbescherming op internet*. Hierop staat in welk geval je de egel wel of niet bij ze moet brengen. Op zich leek het voor mijn egel niet nodig, maar hij rolde zich niet echt op toch? Ik nog weer naar de tuin, waar hij al een stukje onder de struiken gekropen bleek. Het ging me aan het hart, maar ik wilde toch weten of hij zich nou wel of niet oprolde. Niet helemaal, zo leek het. 

Ik besloot te bellen. 

"U mag de egel altijd brengen hoor", zei een vriendelijke dame aan de telefoon. Zij snapte ook wel dat ik als leek niet wist of het nou wel of niet nodig was. Hij haalde wel heel diep adem steeds. Ik zocht een doosje op, legde daar handdoeken in en ging weer naar de tuin. Weer was de egel weggekropen. Dat leek op zich wel goed. Toen ik hem oppakte rolde hij nu ook wél helemaal op. De twijfel sloeg weer toe. 

Over een paar weken komt er bij ons iemand de tuin snoeien en van onkruid ontdoen. Ik moet er niet aan denken dan een egellijkje aan te treffen onder m'n rododendron. Dus heb ik hem in de doos gelegd en ben ik naar de Dierenopvang Groningen gereden. Niet zo heel ver weg. Al die tijd bleef het arme beestje opgerold in de doos liggen. Bij de Dierenopvang heb ik hem in een kooitje gelegd en m'n gegevens achter gelaten. Zojuist heb ik nog gemaild dat ik hem met liefde weer ophaal, mocht hij toch goed gezond blijken. Op dit moment is het achterin de tuin nog egelparadijs en ook na het snoeiwerk zal het hopelijk zo blijven. Bovendien wil ik dus een egelhuisje, waar we inmiddels dat bouwplan van hebben.

En nu maar afwachten. 

 *(mag ik even een 'hoeraaaa' voor internet? Wát een gemak is dat. Anders had ik dus ook nog naar de bieb gemoeten ofzo. En vervolgens een telefoonnummer zoeken in de gouden gids. Had ik de gouden gids nog moeten zoeken, naar alle waarschijnlijkheid) 

Bedrijfsuitje 2019

 "We gaan in Dafjes rijden", vertel ik enthousiast aan een (jongere) collega, wanneer ik het heb over een bedrijfsuitje. 

"Wat is dat, een Dafje?", vraagt hij

Ik zie de generatiekloof als een soort krater tussen ons inslaan en kijk hem verbijsterd aan. Wat is een Dafje? Wow, waar zal ik beginnen? Ik stamel wat over 'autootje', 'variomatic' en 'net zo snel voor- als achteruit'. "Ohja, een Daftruck ken ik wel", zegt hij opgelucht. Missie mislukt.

Nou is een Dafje bij mij sowieso pure nostalgie, want mijn ex en ik hadden er vroeger één. En ik vónd het leuk, m'n kleine 46-je. Kijk 'm hier staan, in het mooie Bretagne. (jaja, onduidelijke fotovanfoto, auto in de kleur van de achtergrond, beetje jammer. Toen wist ik nog niet dat ik ooit met deze foto een punt wilde maken)

Toen er op een dag een klep door de zuiger ging (geen idee, maar de motor was kaduuk) ruilden we 'm in, met pijn in het hart. Anderhalf jaar lang was hij ons vervoer. We gingen ermee naar Bretagne en Zuid Frankrijk en hadden veel bijkijks. Ergens hoog in Zwitserland troffen we zelfs nog een Zwitserse Daf 33 in uitstekende staat. Zo leuk om te zien! En toen moest ie weg. Dat de relatie niet lang daarna voorbij was, heeft hier natuurlijk niets mee te maken, maar voor de auto hoefden we niet meer bij elkaar te blijven.

Het bedrijfsuitje was met andere collega's dan diegene die ik eerder noemde, maar ook hier was het fenomeen Daf voor een aantal nieuw. Mijn (jongere) collega's hadden er geen problemen mee mij te laten rijden. Het was even wennen, maar ging natuurlijk goed. Gas geven en remmen, moeilijker dan een botsautootje is het niet. Toch leek de auto raar op te trekken. 

Op aanwijzingen van een puzzeltocht maakten we een rit door het mooie Drenthe. Wij gingen hartstikke goed. Aan kop!

Helaas kregen we pech. Gescheurde aandrijfriem. Daarom trok het autootje ook zo raar op. Kwam vaker voor, zeiden ze van de organisatie. Sja, die Dafjes zijn natuurlijk al van een bepaalde leeftijd.

En dus zaten we daar te wachten op vervangend vervoer. Idyllisch langs een mooie vaart. Dat was op zich ook geen straf. Het weer was heerlijk. Wel frustrerend om de collega's die minder snel waren geweest, lachend voorbij te zien 'scheuren' (echt, dat kan amper in een Daf), maar mijn groepje heb ik beter leren kennen. Tot zover de teambuilding geslaagd.

Nadat de vervanging gebracht werd, reden we weer vrolijk verder. We waren niet eens als laatste binnen!

(dit uitje was in juni 2019. Vond het te leuk om niet alsnog te delen)

Niet zo sterk

Ik zit op de bank. Op de televisie is een programma, dat ik eigenlijk helemaal niet wil zien. Mijn man zette de televisie aan, na even gekeken te hebben ging hij wandelen. De afstandsbediening ligt bij de stoel waar hij in zat. Ik zit op de bank. Hij komt zo wel weer terug. 

De blog heet 'Sterker dan pijn', maar zo voelt het op dit moment niet. Ja, overdag nog redelijk, maar 's avonds is het een drama. Ik kan niet meer op m'n voeten staan, zo zeer doet de hielspoor. Vooral de eerste stappen zijn vreselijk. Als ik eenmaal wat heen en weer gelopen heb wordt het beter, maar ik zie zo tegen die eerste stappen op. 

Morgenvroeg heb ik een afspraak bij de huisarts. Mijn eigen huisarts is er weer niet. Ik krijg een huisarts in opleiding. Eigenlijk had ik liever mijn eigen huisarts, maar ik wil ook graag snel hulp. Dus hoop ik dat deze hio dat heeft. Een snelle oplossing is er natuurlijk niet. Tenminste, daar ga ik niet van uit, maar hopelijk is er iets voor. Een oplossing, zodat ik 's avonds niet alleen maar op de bank zit, bang om een stap te zetten. En zodat ik ooit, in de toekomst, weer kan wandelen. 

Ik zit op de bank en heb pijn. De pijn is sterker dan ik. 

Nog even een mooi plaatje van vandaag. De 'oprijlaan' naar bezoekerscentrum Reitdiep van het Groninger Landschap. Het varken liep steeds zo lekker buiten te grazen.

Nog ééntje dan

In mei schreef ik een hele blog over de laatste boekjes/schriftjes die ik zou kopen. Deze zijn herschrijfbaar, dus heel lang te gebruiken. Helemaal top. Nog steeds ben ik erg blij met de toen aangeschafte boekjes. 

Er is een nadeel: NU loop ik door diverse (boek)winkels met heel veel hele mooie schrijfboekjes en schriftjes in de verkoop en ik mag ze NIET kopen. Het kán niet. Zou ik niet meer doen. Niet nodig, hoe mooi ook. En oh, wat is dát moeilijk zeg. Elke keer sta ik weer verlangend met zo'n boekje in m'n hand, bijna balend dat ik mijn herschrijfbare exemplaren kocht. Bijna hè. Want ik weet, zoveel deed ik nooit met de boekjes die ik wél kocht. Sterker nog, een hele stapel is in m'n minibieb beland en ik hoop dat de nieuwe eigenaren ze waarderen voor wat ze voor mij betekenden. 

Het ging dus heel goed. Ook de schetsboekjes (heel anders dan schrijven, toch? En m'n herschrijfbare boekjes zijn niet zo geschikt voor tekenen) liet ik links liggen. Tenslotte liggen er ook daarvan nog een paar half gebruikt in de kast. Niet doen. Liggen laten. 

Tot gisteren.

Bij een goedkope winkel, bij allen bekend, waar heel veel leuke dingen te koop zijn (die winkel, waar je voor één ding heen gaat, want lekker goedkoop, en dan met een tas vol de deur uitgaat, wetend dat je weer teveel gekocht hebt) Afijn, die winkel dus heeft een zwart schetsboek. Zwart. Van buiten én binnen. Dát is speciaal, die had ik nog niet! Voorop staat dat je erin kan werken met inkt, potlood, (olie)pastel en houtskool. Dat laatste lijkt me niet zichtbaar, maar wel te doen, maar goed. Thuis heb ik ook nog gelpennen, waarmee ik er ook in zou kunnen schrijven. Dacht ik. 

En dan stond er ook nog een mooie tekening van een leeuw voorop. Ik was verkocht. 

Dus.. ik zocht net mijn gelstiften, die ik heb ik dus niet meer. Dat is wel jammer. De paar die nog ergens in een etui zaten, zijn zo uitgedroogd dat ze niet meer zichtbaar zijn op zwart. Wel is er nog heel veel pastelkrijt, wat er fantastisch uitziet op een zwarte achtergrond, en ja, ik wilde hier al een tijdje weer heel graag wat mee gaan doen. En pastelkrijt blijft goed om mee te werken, dat scheelt. 

Dus

Nu moet ik wel. 

Maar kijk hoe mooi dat boekje er uitziet! En het kostte echt bijna niets! Geen wonder dat ik voor de bijl ging. Nog één keer. Eéntje maar. 

#WOT: kwaliteit van leven

Kwaliteit van Leven: Kwaliteit van leven is een subjectief begrip. Het zegt iets over hoe een persoon zijn of haar lichamelijke, psychische en sociale functioneren ervaart. Het kan daarnaast ook objectieve aspecten betreffen, bijvoorbeeld als het gaat om beperkingen als gevolg van ziekte.
www.vzinfo.nl

Dit onderwerp komt heel dichtbij en staat, gelukkig, nog ver van mij af. Dichtbij, omdat ik erover gedacht heb en inmiddels ook een en ander heb meegemaakt, de laatste jaren. Veraf, omdat ik er (hopelijk terecht) vanuit ga dat de vraag of mijn leven nog kwaliteit heeft, nog ver weg ligt. 

Over dat wat ik heb meegemaakt, van dichtbij of virtueel, wil ik eigenlijk niet schrijven. Dat gaat over anderen, niet over mij. Het is niet mijn plaats hun verhaal te vertellen, gezien door mijn bril. Toch spoken hun verhalen door mijn hoofd. 

Voor mij is duidelijk dat ik mijn leven niet in extreme pijn zou willen verlengen, wanneer ik terminaal ben. Als ik dan toch stervende ben, dan liefst een moment 'kiezen', dat het leven nog redelijk te doen is en de keus ook nog gemaakt kan worden. Geen idee wanneer dat moment is. 

Dat moment, wat ik nog wil moeten kunnen, om mijn leven nog mooi genoeg te vinden? Wil ik nog dagelijks naar buiten kunnen? Een boek kunnen lezen? Een serie kunnen kijken? In elk geval moet de pijn nog dragelijk zijn, maar tot wanneer is dat? En gaat het dan om continue pijn of pijn aanvallen van dagen? Aan beide wil ik nog even niet denken, in elk geval. 

Voorlopig heb ik een globaal idee over wat kwaliteit van leven is. Ik geloof wel, dat je je grenzen hierin kunt verleggen. Wat ik nu als schrikbeeld heb, kan, als het er langzaam insluipt, tegen die tijd best minder erg voelen. Een beetje zoals de kikker en kokend water: als je een kikker in kokend water gooit, springt hij er gelijk weer uit. Zit diezelfde kikker in koud water en warmt dat water langzaam op tot heet, dan blijft hij zitten. Kan een kikker nog uit kokend water springen? Ik heb geen idee. Maar ik kan me voorstellen dat je langzaamaan went aan steeds minder kunnen. En bij elke stap achteruit, bepaal je dan voor jezelf of je dit nog kunt hebben. Wilt hebben. 

Nouja, zo kun je door filosoferen, natuurlijk. Voorlopig zit mijn leven nog vol met kwaliteit. Ik ben alleen af en toe te moe om ervan te genieten. 

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.  

(gelukkig houd de WOT mijn blog nog enigszins actief... inspiratie komt vanzelf weer, toch?)

#WOT: werk

 Werk: dat wat gedaan moet worden, klus, arbeid. beroep •de plek waar men werkt, werkplek. dat wat gemaakt is, kunstwerk. http://www.encyclo.nl

Vannacht in mijn dromen had ik hier een geweldige blog over, maar helaas onthoud ik mijn dromen niet zo goed en al helemaal niet de briljante zinnen die ik dan formuleer. 

 Werken
"Ik houd van werken, er gaat alleen zoveel vrije tijd in zitten", een opmerking vaak gehoord en waarschijnlijk ook gebruikt. Het leuke aan werk vind ik wel dat je samen met anderen iets creëert, een bedrijf draaiend houdt, een dienst verleent en zo verder. Het geeft mij ook ritme en regelmaat en een inkomen, ook niet onbelangrijk. Contact met collega's maakt voor mij het werk leuker. 

Vier dagen per week werk ik zeven uur op een dag. De woensdag vrij, om bij te komen. 'Het leven' gebeurt buiten die achtentwintig uur. Mijn leven. Hoewel, het is niet alsof werken niet bij het leven hoort, want dat doet het wel bij mij, maar dat deel van het leven is niet zelf in te vullen. Ik ben blij dat ik kan werken. Genoeg mensen met fibromyalgie lukt het niet. Mijn werk is niet vervelend, maar een hobby is het ook niet echt. Het is niet m'n droombaan, zeg maar, maar in al mijn vijfenvijftig jaar ben ik er nooit achter gekomen wat mijn passie is, dus eigenlijk is het ook onduidelijk wat mijn droombaan dan zou zijn. 

Met een baan van achtentwintig uur is er nog genoeg ruimte over voor andere dingen. Lezen, bijvoorbeeld, maar ook vrijwilligerswerk. Weer werk, ja. Vrijwillig, maar niet vrijblijvend. Leuk, iets heel anders dan wat ik dagelijks doe en slechts twee dagdelen per maand. Bij het Groninger Landschap, ik schreef daar al vaker over. Tijdelijk was ik ook online contactpersoon bij de FES en voor FES magazine maak ik af en toe foto's. Binnenkort komt er mogelijk een boekverslag van mij in het blad. 

Er zijn dagen dat ik mij met moeite het bed uitsleep om naar m'n werk te gaan. Het begint ook nog vroeg, tegenwoordig is het weer donker als ik opsta. En koud. Dan valt het wel zwaar. Op de fiets lijkt er extra tegenwind, de benen gaan moeilijk en doen zeer. Vermoeidheid drukt me neer. Eenmaal op het werk gaat het, na de koffie, vaak al beter. Gelukkig. 

Thuis verricht ik weinig werk, dat geef ik eerlijk toe. Mijn vrije tijd is vooral voor rust en leuke dingen. In mijn slaap doe ik misschien wel mijn beste werk, alleen vergeet ik dat dan weer. 

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.  

Thee

Ik keek wel een beetje raar, een tijdje terug. Ik zat in een leuk cafétje en bestelde een thee. Kreeg ik daar een zandloper bij. 'Huh?' Ik mocht m'n (losse) thee pas uit het water halen, wanneer de zandloper helemaal doorgelopen was. Voor de smaak. 

Ik ben zelf iemand, die met losse hand kookt. Ja, ik volg globaal een recept, maar als er iets niet in huis is, vervang ik dat met iets anders. Meestal gooi ik allerlei ingrediënten bij elkaar, inclusief kruiden, en het eten varieert qua smaak van 'mwoah', naar 'hm, ja, lekker' tot 'oh heerlijk!' (hoe heb ik dat gemaakt??) 

Als ik koffie zet, zijn dat ongeveer 4 scheppen, de ene keer wat voller dan de ander, met water tot ongeveer een streepje. Thee net zo. Ik drink wel losse thee, maar ik hussel wat in het zeefje, ik weet niet precies hoeveel, het water is soms alweer van de kook af en ja, het komt voor dat ik het pas opdrink als het koud is. Vind ik ook lekker. 

Qua smaak ben ik dus niet zo heel erg kritisch. Kleffe supermarktcake of een dessert met klontjes, ik kan ervan genieten. Een zandloper naast de thee zetten, daar heb ik bewondering voor. Die inzet voor een goed product met steeds dezelfde smaak. De smaak die door leren en ervaring er als 'de beste' uit is gekomen. En voor die specifieke beste smaak dan steeds weer gaan. 

En nu werd ik laatst opmerkzaam gemaakt op het vak 'Theesommelier'. Intrigerend. Dat schijnt moeilijker te zijn dan wijnsommelier. (dit citaat kan ik dan weer niet terugvinden) En in plaats van louter de goede wijn kopen en (op een bepaalde manier bij een bepaald gerecht) schenken, moet je elke thee op z'n eigen manier bereiden. Ik weet dat er een waterkoker is, waar je thee tot een bepaalde temperatuur kunt verwarmen. Dat is dan dus ideaal, denk ik. Ik doe nu kokend water bij zwarte thee en iets afgekoeld water bij groene. Ongeveer. Globaal. Tot zover gaat mijn kennis. 

Ik ben dus niet zo kritisch. Niet kritisch, wel gek op thee. En thuis drink ik alleen nog maar losse thee. Op het werk meestal de duurdere thee, die ik zelf meeneem. En ik zou graag het verschil eens meemaken tussen 'ja, lekker thee' of 'oh wow, wat smaakt déze thee lekker!' (en ik weet hoe hij is gemaakt!)

Afijn, ik ben me nu dus aan het oriënteren. Heb nog geen prijzen bekeken. Of aantal cursusdagen/-jaren. Ik durf niet. Gewoon een beetje googlen op 'waar' en 'wat houdt het in'. Ik zie wel steeds bij de informatie staan "wat kun je worden met deze opleiding", maar daar gaat het mij helemaal niet om. Een carrière switch zit er voor mij toch niet meer in. Waarschijnlijk is dus eerst een workshop veel handiger. Om te zien of het wat voor mij is. Of het aan mij besteed is, of dat ik beter een beetje uit losse hand thee in ongeveer kokend water kan mikken. 

Ja, zou ik wel meer willen weten. Misschien word ik dan wel kritisch op m'n theesmaak. Misschien zit ik over een (paar) jaar ook wel met een zandloper naast m'n thee. Misschien ook wel niet. 

Het zaak je waar ik zat was trouwens Black and Bloom in Groningen. Een koffiespeciaalzaak.