Pagina's

maandag 28 december 2020

Koud

 

"Zag je van de week dat programma op tv, waarin mensen een koudetherapie gehad hebben?", vraagt mijn moeder aan mij. We zitten bij haar aan het ontbijt. Ik heb een t-shirt, trui en vest aan, alsmede een joggingbroek, sokken en sloffen. Zij zit met een dunne ochtendjas luchtig omgeslagen. Het is 16 graden in de kamer en ze vindt het wel aangenaam zo. Ik heb het koud. 

Kennelijk was er afgelopen week wat op de tv over de methode van 'Iceman', Wim Hof. De man die in een poolzee onder het ijs door zwemt met alleen een zwembroek aan, die rustig een anderhalf uur in een bak met ijs zit of op blote voeten de Kilimanjaro beklimt. Intrigerend. Bij het programma was een man, die een aantal jaren terug niet kon lopen door de reuma maar na deze 'Iceman-methode' weer alles kan én geen medicatie meer nodig heeft. Je zou je toch gelijk in willen schrijven, als het maar niet zo koud was.

Inderdaad had ik wel eens gehoord dat mensen profijt hadden van deze methode. Hier wordt ook onderzoek naar gedaan, begreep ik. Zelf heb ik vorig jaar vanaf de zomer steeds koud afgedoucht. Ik leek het minder koud te hebben vorig winter, maar of het daaraan lag? Tegen pijn en eczeem, waarvoor ik eraan begon, hielp het in elk geval niet. En nadat ik bij de dermatoloog ben geweest en nog maar 2x per week mocht douchen, besloot ik dat toch vooral niet koud te doen. Ook niet te heet, natuurlijk, want dat is helemaal slecht voor mijn huid.

Ik reageer enigszins afwijzend op m'n moeder, zoals ik bijna altijd reageer als weer iemand een geweldige therapie aanraadt, waar zoveel mensen mee geholpen zijn. Therapieën, diëten, pillen, kruidenmengsels. Er is altijd wel iemand, die weer iemand kent die dit of dat gedaan had en dat híelp. En dan kijkt men je vaak raar aan, dat je niet gelijk opspringt om een telefoonnummer te zoeken van betreffende therapeut, de leefregels van betreffend dieet of het plantje, waar een ander zo'n baat bij had. 

M'n moeder haalde haar schouders op. Het is duidelijk dat zij vrijwel geen last heeft van kou. Ze vindt dan ook dat ik zoiets best eens zou mogen proberen, als koukleum. Maar wat mij altijd opvalt, bij een succesmethode: je hoort nooit over mensen, bij wie het niet werkt. Alleen succesverhalen, maar vaak helpt iets voor een aantal mensen, terwijl het voor andere mensen juist niet werkt. Misschien zijn dat er nog veel meer, geen idee. Anders zou de regulieren gezondheidszorg er wel wat mee gaan doen, denk ik. 

Omdat ik toch nieuwsgierig ben, google ik maar eens op de Ice-man. De eerste hits zijn direct al negatief. Kritische programma's namen hem onder vuur en er schijnen door zijn methode doden te zijn gevallen. Wow.

Toch vind ik ook de resultaten van een onderzoek van het Radboud MC uit 2014, waaruit blijkt dat de methode wel degelijk positief kan werken. Vooral bij ontstekingen in het lichaam, waardoor eerder genoemde man met reuma er waarschijnlijk baat bij had. Ik heb geen ontstekingen. De website Skepsis is kritisch. Dat moet ook wel met zo'n naam. Ook hun reactie is van 2015, trouwens. Het nieuwste artikel, van maart 2020, dat ik zo kan vinden staat op Bedrock. Hierin wordt ook de onderzoeker van het Radboud weer aangehaald, die nog steeds enthousiast is. 

Steeds meer Ice-man fans: Ondertussen wordt de groep met aanhangers van Wim Hof steeds groter. Er komen verhalen naar boven van astmapatiënten die na de training geen puffers en medicijnen meer nodig hebben. Van mensen die nooit meer griep hebben en zich geestelijk steeds jonger voelen. En van mensen die hooikoorts hadden en dankzij de methode nooit meer medicijnen gebruiken noch symptomen hebben. (quote www.bedrock.nl)

Gezien deze quote, moet ik de methode misschien toch eens overwegen. Geen astma en hooikoorts meer. Het klinkt geweldig. Griep heb ik sowieso al nooit. (ik hoop dat ik deze weerstand ook tegen corona heb) Gelukkig lijkt de positieve invloed van de methode vooral uit de ademhaling te komen en niet zozeer uit het koude water (als ik het goed lees) Misschien dan eerst maar eens gaan mediteren. En koud (af)douchen, want wat minder last hebben de kou lijkt me aan het begin van de winter ook wel fijn, als eerste positieve gevolg van welke methode dan ook. 

Gelukkig had m'n moeder met kerst gewoon de verwarming wat hoger gezet. 



maandag 2 november 2020

Geschikt / Ongeschikt

Ik was er geschikt voor, de lockdown. Tenminste, de intelligente soort die Nederland had. Ik werkte thuis  maar genoot ook in de tuin. Voor het eerst in jaren was deze bijna onkruidvrij. Ik kwam achterin tussen struiken waar ik al jaren niet was. We kochten een loungeset en het was paradijs.Mijn man werkte ook thuis en vond een nieuw hobby, timmeren. Dingen creëren van oude pallets. Hij verbaast zichzelf en eigenlijk iedereen die hem kent.

Ik deed verder niet de dingen waarvan ik altijd dacht dat ik ze zou doen als ik tijd had. Ik las niet meer boeken dan anders, mede door die tuin waarschijnlijk. Plakte geen foto's in, ruimde niet extra op, dat deed m'n man vooral.

Waar ik minder goed in was, was het loslaten van de lockdown. Vanaf het begin was ik erg voorzichtig,  want ik had dit jaar meer last van hooikoorts en astma dan ooit. Kreeg zelfs extra medicatie. Ik ben duidelijk een risico geval. Heb tenslotte ook nog steeds overgewicht.

Erg sociaal zijn we dit jaar dan ook niet geweest. We hebben wel wat vrienden en familie gezien, maar het bleef beperkt tot vier per keer. Dan was de tuin wel 'vol'. Man ging overigens wel sporten. De tafeltennistafel is langer dan anderhalve meter en een aantal tafeltennissers hebben een tafel in een ruime schuur. Zo kon het veilig.

Twee vakanties zeiden we af (één daarvan was ver voor corona gepland), een derde gaat waarschijnlijk ook niet door. We bleven thuis deze zomer. Man leefde zich helemaal uit met z'n nieuwe hobby, zo hebben we nu een bar in de tuin, en ik fietste rond met tassen vol boeken op zoek naar minibiebs om deze te vullen. Ook stuurde ik, zeker in het begin, veel meer kaartjes. Voor postcrossing en naar familie, vrienden en kennissen. Het registreren van zowel die boeken als die kaartjes kost ook veel tijd. Hele avonden zat ik boeken te nummeren.

Wat ik niet deed was schrijven. Normaliter spoken er op dagelijkse basis zinnen door m'n hoofd, die zich uit zouden kunnen breiden tot een blog. Dit jaar kwam het niet. Ja, er staan een paar proefstukjes, maar daar ben ik helemaal niet tevreden over. Op mijn boekenblog vergeet ik zelfs het maandelijkse overzicht te maken!

Nu zitten we middenin de tweede lockdown, morgen zullen regels nog strakker worden. Buiten waait het en de regen volgt snel. Herfst. Brachten we de eerste lockdown veel buiten door, dat wordt nu waarschijnlijk anders. Binnen is het knus, maar het wordt toch wel tijd, vind ik, dat ik weer wat dingen oppak, zoals schrijven. Niet domweg registreren, maar ook iets maken. Dat hoort immers altijd al bij mij, waarom is het weg?

Dus hier een blog. Ik ben ook hier niet tevreden over, maar ik moet mezelf maar dwingen dit te plaatsen. Hopelijk tot snel weer.

zondag 21 juni 2020

Nooit meer..

Het kwam eigenlijk nooit bij ons op dat mijn vader dood kon gaan, totdat hij vrij plotseling stierf.

Mijn vader was een actieve man van 83 jaar, die vrij weinig mankeerde. Oké, hij had hoofdpijn (migraine) en hooikoorts, eczeem, is drie keer geopereerd aan z'n knieën en had prostaatkanker. Voor dat laatste kreeg hij hormoonspuiten en gezien de bloedwaarden ging dat de goede kant op. De laatste tijd had hij wel veel last van z'n rug, dus stond een botscan op de planning. Deze heeft hij niet meer gehad.

Op donderdag 12 december belde m'n moeder mij overstuur op. M'n vader was gevallen en ze kreeg hem niet meer in bed. Ik raadde haar aan de huisarts te bellen en na kort overleg met m'n collega's ben ik erheen gegaan. Het zat me niet lekker. Ze wonen toch ruim zestig kilometer bij ons vandaan.

Toen ik daar kwam, was thuiszorg geweest en lag hij gelukkig weer in bed, was hij goed aanspreekbaar en kwam de huisarts even later. Vanwege wat atypische symptomen besloot ze hem op te laten nemen in het ziekenhuis. Wij gingen uiteraard mee.

Wat volgende was een hectische dag en een verwarrende week. Zijn bloedwaarden waren niet goed, maar toen deze weer wat bijtrokken, werd hij eigenlijk niet beter. Hij had pijn, was vaak in de war en sprak onverstaanbaar. Woensdags werd duidelijk wat de onderliggende oorzaak was en dat dit slecht nieuws was. Kanker. Donderdag 19 december 2019 stierf mijn vader in aanwezigheid van z'n vrouw en twee dochters. Ik zie hem nog gaan.

Binnen een week was hij dus weg. Mijn sterke fitte vader. De man, die zomers gerust een uur wandelde en dan ook nog even boodschappen ging doen op de fiets. Die voor m'n moeder zorgde, omdat zij minder mobiel is door de gevolgen van diabetes. Die met zoveel plezier en humor kon vertellen, vooral over wat hij  meemaakte vroeger op zee. Weg.

Zijn overlijden was natuurlijk in een hectische tijd. Niet alleen vlak voor de kerstdagen, ook een week voor de trouwdag van m'n ouders. Gelukkig werd hij niet op die dag gecremeerd, had zomaar gekund. De post bracht kerst- en condoleancekaarten.  Bitter en zoet. Hoopvol en met troost.

De kerstpuzzel in de krant losten we altijd op met m'n vader. Om de haverklap belde hij op met weer een idee of oplossing. Deze puzzel kwam dit jaar onafgemaakt bij het oud papier. Ik kon het niet.

Niets was meer hetzelfde.
Ineens nooit meer een knuffel van de man die mij met zoveel liefde opvoedde.
Nooit meer "zul je je gedragen..."
Nooit meer een grote barbecue op de camping ter ere van z'n verjaardag, met familie en vrienden, wat dit jaar natuurlijk sowieso niet had gekund.
Nooit meer z'n grapjes en z'n lach
Nooit meer "Ria, met je vader.... " aan de telefoon.

Het is inmiddels ruim een half jaar later. Vaderdag. De eerste zonder hem. Het voelt niet eens vreemd leeg. De afgelopen jaren waren we meestal met vakantie rond deze tijd. 

Een half jaar, waarin zorgen voor m’n moeder toeneemt, papa kan dat immers niet meer. Ik probeer elke week met haar boodschappen te doen. We zetten met z’n allen de caravan neer, vooral m’n zus en zwager verzetten hier veel werk. Het interieur van de caravan is één grote herinnering aan m’n vader, over zie je zijn hand, zijn oplossingen voor problemen. Met ducktape vooral.  

Het afgelopen halve jaar ontdekte ik ook dat rouwen moeilijk is. Hoe doe je dat? Ogenschijnlijk gaat het leven gewoon door, af en toe word ik ineens door verdriet overvallen; door een opmerking, een geur of onverwachts een liedje van zijn crematie.

Mijn vader overleed plotseling. Er is verdriet. Er is vooral een liefdevolle herinnering.




zaterdag 29 februari 2020

Onze ouwe

Op de bank springen gaat niet meer zo makkelijk. Vaak zit hij er huppend voor en kijkt één van ons dan verwachtingsvol aan. 'Help'? Lijkt hij dan te vragen. Andere keren springt hij er juist vol enthousiasme en zeer gemakkelijk op. Wanneer hij een deur in de tuin hoort, bijvoorbeeld, wat kan betekenen dat het baasje thuiskomt en voor de hond houdt dat automatisch in dat het etenstijd is. Ook als baasje een keer uren eerder door de poort stapt. Baasje thuis = eten. Hondenlogica.

Onze maltezer Milo is nu ruim tien jaar bij ons gezin. Tien jaar. Wat is er veel gebeurd in die tijd. De kinderen zaten nog op de basisschool en lieten hem tussen de middag uit. We wandelden nog vaak, soms urenlang, in het weekend. Uiteraard alleen met mooi weer. Hoewel schier onmogelijk lijkt het erop dat de hond een nóg grotere hekel aan regen heeft dan ik. Sneeuw vindt hij dan weer geweldig, maar het blijft wel heel vervelend in z'n vacht kleven. Deze winter nog geen last van gehad.

Nu, tien jaar later, is de oudste al uit huis. Met z'n geliefde mee naar Londen. Jongste vertrekt dit jaar vanwege opleiding zuidwaarts. Hij blijft (voorlopig) nog wel binnen Nederland, maar gaat op zijn manier z'n hart achterna.

Wat er in ons leven ook veranderde, de hond merkte daar natuurlijk alleen zijn dingen van. De oudste bleek chronisch ziek en heeft toen hij nog thuiswoonde vele uren op de bank doorgebracht. Voor de hond natuurlijk heel ongezellig, dat oudste wegging. Na drukke schooljaren van jongste, is hij nu ineens veel meer thuis. De gezelligheid keerde voor de hond terug. En daar zal dus halverwege 2020 weer verandering in komen.

Nou is het niet zo dat hij heel veel aandacht krijgt of vraagt, wanneer één van ons thuis is. Milo ligt voornamelijk op de bank, schuift van de ene plek naar de ander, dan weer naar een heel andere bank om vervolgens weer terug te gaan naar het eerste plekje. Een kwartiertje tegen je aan en dan weer weg. Een paar keer per dag wordt er even gespeeld met 'de kip', het eerste speelgoedje waarmee hij apporteert, en vanaf vier uur zit hij verwachtingsvol de tuin in te kijken of baasje al thuiskomt.

Wat ook veranderde is het wandelen. Milo was daar nooit echt een fan van. In de tijd dat ik wandelde voor de 10.000 stappen per dag, deed ik dat vooral zónder hond, want die vond dat inmiddels veel te ver. Toch had ik met hem bepaalde vaste afstanden. 's Morgens was de eerste ronde ook gelijk de grootste, zo'n twintig minuten door het park. De daarop volgende rondes wat kleiner en 's avonds is het letterlijk een blokje rond. Wat Milo betreft doen we alleen nog maar dat blokje rond. De grootste ochtendronde is dus verworden tot één van de kleinere rondjes, die we de rest van de dag ook lopen.

Dat is niet alleen de schuld van Milo, ook mijn achillespees speelde een rol. Maar hoewel ik nu wel weer meer kan wandelen, vindt Milo het wel best. Hij wil z'n behoeftes doen, vooral graag in bepaalde bosjes, en dan weer snel naar huis. Neem ik hem toch eens mee op een langere afstand, loopt hij met een klein donderwolkje boven z'n koppie met me mee. Of blijft overal extra lang staan snuffelen. Hij presteerde het zelfs een keertje om mij door te laten lopen en zelf een kortere route te nemen.

Onze ouwe.. we haalden hem uit het asiel toen hij ongeveer drie jaar oud was. Inmiddels is hij deel van ons leven. Hoewel we geen lange wandelingen meer maken, houdt hij me op vrije dagen toch in beweging. Tenminste vier keer per dag lopen we een klein rondje. De rest van de dag ligt hij op één van z'n plekjes op de bank, af en toe gaat z'n kop omhoog en kan hij je minutenlang aanstaren. Geen idee wat hij dan denkt of wil, irritant is het wel. Andere keren schrikt hij op, van vuurwerk of als we een mug dood proberen te slaan. (wat doen die beesten hier om deze tijd van het jaar?) Ik hoop dat hij nog lang bij ons blijft.




dinsdag 21 januari 2020

Dat ruimt op: nieuwe hobby, meer beweging

De laatste tijd vind ik mijzelf steeds vaker terug, speurend voor mijn boekenkast. Hoewel m'n boekenkast een essentieel onderdeel van de woonkamer is, krijgt hij normaliter niet zoveel aandacht. Nu ineens wel. Hoe komt dat?

Station Delfzijl
In juli vorig jaar ontdekte ik BookCrossing. Hierbij laat je boeken los in het wild, nadat je ze eerst hebt geregistreerd en van een nummer voorzien. De bedoeling is dat de vinder dit boek ook weer registreert en je zo de reis van je boek mee kunt beleven. Eerlijk gezegd had ik er al eerder van gehoord, maar mijn voornamelijk Nederlandstalige boeken zag ik niet zo snel over de wereld reizen. En, kritisch als ik kan zijn, vond ik 'alleen Nederland' een beetje magertjes. Bovendien maak ik dingen soms in m'n hoofd wat moeilijker dan ze zijn. Lees ik iets leuks en blokkeert er een hersencel gelijk met Hoe dan????

In juli, tijdens onze vakantie, plaatste een vriendin op facebook dat ze een bookcrossingboek gevonden had. En hoe leuk ze dat vond. Op dat moment las ik een Duits boek en waren we op een camping met een boekenruilkast en Duitse gasten. Dit leek me hét moment om met BookCrossing te beginnen. En zo geschiedde.

Vrijlaten is een beetje loslaten
Mijn eerste drie bookcrossingboeken liet ik achter op de camping. Dit voelde niet raar, want het was tenslotte een boekenplank/-kast. De eerste tijd controleerde ik dagelijks een paar keer m'n e-mail op een registratieberichtje. Die kwam niet. Logisch ook, want na controle zag ik de boeken nog op de plank liggen.
Transferium

Terug in Nederland pakte ik als eerste de stapel gekregen boeken die sowieso klaarliggen voor doorgeven. Dat nam ik mij ooit voor: boeken die ik win via Hebban of andere acties op internet, liet ik weer achter in een ruilboekenkast in de wijk, die door een boekenkastopruimactie van mij werd opgestart. Helaas is deze plek verdwenen. Daarom lagen deze boeken er dus nog.

Nadat ik een aantal boeken had geselecteerd om 'vrij te laten', moest ik ze ook daadwerkelijk ergens neerleggen. Dat bleek lastiger dan gedacht. Kuddes beren galoppeerden over diverse routes in mijn brein.

Zo is het met het Nederlandse weer wel handig, als de plek overdekt is. Stel dat zo'n boek er een dag ligt, je wilt toch niet dat het natregent. En wat als ik op een droge dag een boek op een bankje achterlaat en een recalcitrante jongere gaat er mee aan de haal, steekt 'm in de fik of gooit hem in de vijver? Ben ik veroorzaker van zwerf- of drijfvuil?

Of wat als ik een mooi nieuw exemplaar in het winkelcentrum achterlaat en een schoonmaker ziet er de lol niet van in en gooit hem bij het afval? Zonde toch! Of.. misschien nog wel erger, wat als niemand zo'n boek meeneemt?

Op een dag besloot ik op weg naar het werk mijn stoute schoenen aan te trekken. Bij een Transferium, ongeveer op de route, blijken bushokken geplaatst die aan alle kanten afgesloten zijn. Ideaal dus. Waar ik even geen rekening mee gehouden had, is dat daar ook 's morgens om 07.15 uur al mensen staan. Die dus zien dat je van je fiets afstapt en een boek neerlegt. Niemand sprak me aan, maar ik zag meerdere mensen kijken. Een beetje eng voelde het wel. Bekeken. Snel fietste ik er weer vandoor. 's Middags zag ik tot m'n genoegen dat het boek weg was.


Beweging
Hoofdstation Groningen
Inmiddels heb ik al drieëntachtig boeken vrijgelaten in het wild. En er kwam nog wat bij. Op het Nederlandse forum van BookCrossing bleken diverse uitdagingen te zijn. Elke maand is er een uitdaging boeken los te laten met een bepaald thema, deze januarimaand staat wat dat betreft in het teken van de Rat en de Chinese of Aziatische astrologie.

Elk jaar is er de uitdaging tweeënvijftig boeken los te laten in evenzoveel weken, nouja, mag ook allemaal in één week, op tweeënvijftig verschillende plaatsen. Niet zozeer verschillende plekken als een bankje hier een bushalte daar, nee, plaatsen. Gelukkig niet per se gemeentes, maar wel steden, dorpen en gehuchten. Steeds als ik nu op pad ga, denk ik na over de plek: kan ik er een boek achterlaten, welk boek zal ik dan achterlaten en kom ik met eventueel een kleine omweg langs een ander dorp

Daarmee kreeg ik dus ineens meer beweging, de afgelopen weken. Met een stapeltje boeken stapte ik op de fiets en zocht in de omgeving plekken, om boeken achter te laten. Vaak in minibiebs, waar ik soms ook weer leuke boeken vind. Gisteren liet ik tevens boeken los in een sporthal waar het Gronings Kampioenschap Tafeltennis was en in een sauna, waar man en ik even bijkwamen van al dat tafeltennissen (man, niet ik, ik ben nog steeds niet hersteld van m'n blessure) Zo langzamerhand worden m'n fietsrondjes groter, omdat ik de dorpen in de buurt al gehad heb. Meer beweging door boeken dus! Is lezen ook nog een beetje gezonder.


Rustgevend
Station Hoogeveen
Een opgeruimd huis is een rustgevend huis, zegt men. Dat neem ik maar aan, want ervaren doe ik het waarschijnlijk nooit. In elk geval ruimt m'n boekenkast nu op. Bovendien vind ik boeken terug, die ik ooit kocht en graag wilde lezen, maar nog nooit gelezen heb. Dat zijn er meer dan verwacht! Ineens heb ik een 'nog te lezen'-stapel in de kast.

Wat ik ook heerlijk vind, is kijken op de 'book map' van BookCrossing. Daar zie je waar over de hele wereld boeken vrijgelaten of gevangen zijn. Kan ik minutenlang naar kijken en is bijna meditatief. Eén keer kwam ik zelfs een boek tegen, dat ik zelf net losgelaten had. Helaas valt de map op den duur in herhaling, waarna dezelfde boeken weer langskomen.




Mijn vrijgelaten boeken worden jammer genoeg nog niet enthousiast geregistreerd. Slechts één keer ontving ik een melding in m'n e-mail, dat iemand het boek meegenomen had. Toch zijn de boeken na een dag altijd wel weg. Ik zag zelfs een keer een straatkrantverkoopster een (favoriet) boek in haar tas stoppen. Ik hoop dat ze er net zo van genoten heeft als ik.

En wat ook erg leuk is aan BookCrossing? Er komt ruimte in de boekenkast. Ruimte voor nieuwe boeken.