Epifanie (blog de zomer door)

Ik meldde mij aan voor Ik blog de zomer door van Met-K.com. (weer) Een stok achter de deur om de zomer bloggend door te komen. Als je je aanmeldt, krijg je elke week een schrijfopdracht toegestuurd en dan heb je een week om je blog te schrijven. Een week! Dat moet lukken, dacht ik. 

De zomervakantie
Sommige mensen hebben tijdens vakantie ineens een helder gevoel en ze weten, vanaf nu gaat het hélemaal anders. Ze zien iets of iemand tijdens hun vakantie, er is een belevenis die alles in een ander daglicht zet en vanaf nu volgen ze hun (nieuwe) droom. 

Ik ben niet één van die mensen. 

Ik geniet tijdens vakantie, doe zo min mogelijk. Lees boeken, bekijk een stad, zit gezellig op terrasjes en doe energie op voor 'het echte leven' dat onherroepelijk weer zal komen. Dat echte leven is ook niet zo heel erg actief, maar bestaat natuurlijk wel uit regelmaat met werk, sport (nu even niet) en vrijwilligerswerk. En boeken. 

Het enige dat ooit dicht bij in de buurt van zo'n Aha-erlebnis kwam, was mijn realisatie dat ik wat aan m'n conditie moest gaan doen toen ik in Frankrijk een berg niet opkwam. In 2017 was dat. Gelukkig bleek tijdens een uitje naar Monaco, een paar dagen later, dat het op zich wel meeviel, maar daarna ben ik wel gaan wandelen en..., nouja dat heeft niet echt geholpen hè. Wel een tijdje, uiteraard, maar na 2018 ging het bergafwaarts. 

Afgelopen vakantie zat ik wel te wachten op een Eureka! moment. Tijdens de vier weken Portugal had ik twee keer hoofdpijn. Van die twee keer lag het één keer heel duidelijk aan teveel alcohol, de andere keer kan dat laatste likeurtje de dag ervoor ook mede de oorzaak zijn geweest. Hoe kwam het dat ik van minimaal twee keer migraine per wéék naar nog geen twee keer migraine per máánd ging? Lag het aan de medicatie, waar ik vlak voor m'n vakantie mee begon? Was het het matige alcoholgebruik (om de paar dagen een paar wijntjes) waar ik de ultieme ontspanning van kreeg? Portugal en het huisje zelf? Geen idee. Maar thuisgekomen werd ik al snel weer met hoofdpijn wakker.

Toen kreeg ik een soort van epifanie ná de vakantie. Zou (een deel van) mijn hoofdpijn kunnen liggen aan een te lichte slaapkamer? We hebben namelijk geen gordijnen en zeker met zonnig weer is dat 's morgens vroeg al heel licht. En juist aan de kant waar het licht vandaan komt, zit mijn hoofdpijn. 

Hmmm, wat te doen. 

Ik besloot tot een test-case en kocht slaapmaskers. Ja, gelijk twee, zoals ik wel vaker doe, omdat ik slecht ben in keuzes maken. Eén van katoen en één van zijde, dat klinkt wel luxe en dus passend bij zo'n masker. Na een week is nog lastig te zeggen of het daadwerkelijk helpt, maar ik ben nog niet weer met het gevoel van spijkers boven m'n rechteroog wakker geworden. Zou het echt zó simpel zijn? 

Overigens was deze blog al eerder af, maar ik had er een week voor en een beetje spreiding is wel fijn. WOT ging voor op donderdag.

#WOT: Perikel

Karin heeft een haat-liefde verhouding met diverse koop- en verkoopwebsites en dat levert perikelen op. Dat leek haar dus een mooi woord voor de WOT.

Perikel [Lat. periculum, z.a.] gevaar, moeilijkheid, avontuur, perikoop
[bron:https://www.ensie.nl/betekenis/perikel]

Voor mij levert dit wat moeilijkheden op, want over welke online-aankoop avonturen zou ik kunnen schrijven? Kopen en verkopen via Marktplaats doe ik in elk geval al nooit. Dat lijkt me op voorhand al teveel energie kosten, dus daar blijf ik vandaan. 

Kopen op internet doe ik wel. Kleding, bijvoorbeeld. Bij diverse online kledingwinkels kun je namelijk sorteren op materiaal. Voor iemand die beslist geen acryl of polyester kan hebben, is dat een uitkomst. Het scheelt heel wat frustraties in de winkels, waar ik steeds weer hoopvol naar het verkeerde kledingstuk loop. 

Een keer ging ik gigantisch de boot in. Ik dacht via een Nederlandse site te kopen, maar dat bleek niet het geval. Vervolgens bleek de trui niet van 'puur katoen' maar toch 100% polyester te zijn. Bij het retourneren ging er iets fout en zo leerde ik een dure les. Sindsdien moet ik echt 100% zeker zijn dat het bedrijf in Nederland zit óf ik moet van anderen gehoord hebben dat het betrouwbaar is. Geen Alli-express voor mij, om meer redenen trouwens. 

Boeken koop ik ook via internet. Dan koop ik gerichter en loop ik niet het gevaar met meer thuis te komen dan de bedoeling was. Of.., nouja soms koop ik toch een boek extra, want dan is de verzending gratis. En soms klik ik dan per ongeluk nog een boek aan. Kan gebeuren. 

Ik ben ook niet de enige die daar last van heeft, kennelijk.

 

 Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

 

Het (on)eindige verhaal

Naast de WOT schrijf ik momenteel niet veel, dat is misschien opgevallen. Schrijven, inspiratie en zin gaan bij mij op en neer. Momenteel houd de WOT mij nog gaande, maar er speelt wel één en ander. 

Of eigenlijk, wat al speelde, speelt nog steeds, met een tandje erbij. 

Hoe dat zo?
Nou, de hielspoor wil maar niet stoppen. En van een pijntje achter bij de hak is het uitgegroeid tot een volledig geïrriteerde voetzool. Of zoiets. De revalidatiearts had er een mooi woord voor. 

Hoe wordt dit aangepakt?
Eerdere dreigementen met onderbenen in het gips worden nog steeds niet uitgevoerd. Gelukkig maar waarschijnlijk. Bij de revalidatiearts zat ook een speciale schoenmaker, die een paar van mijn schoenen aan gaat passen. Ik krijg een superzacht voetbed. Mijn voeten moeten in de watten gelegd en ik mag zo min mogelijk lopen, om mijn voeten zoveel mogelijk rust te geven.

De ommetjes app heb ik maar weer van de telefoon gegooid. Zodra ik weer mag, start ik vrolijk opnieuw. Nog een keer en nog een keer, als een echte Teletubbie. 

Over Teletubbies gesproken, er zijn nog meer overeenkomsten, want al een jaar lang amper kunnen lopen had een niet zo positieve invloed op mijn gewicht. Ach, Teletubbies zijn leuk, toch? (en soms wat irritant, oké dan, hand in eigen boezem)

Slippers
Naast dat ik zo min mogelijk mag lopen, mag ik al helemaal niet meer op blote voeten lopen. Dat was nog een tegenvaller, want ik loop graag op blote voeten. Of alleen met sokken aan, als het wat kouder is. Mag niet meer dus. Slippers moet ik dragen als de schoenen uit zijn. Hoeven geen dure slippers te zijn, als ik er maar op loop. Zelfs onder de douche!

Om het feest nog groter te maken kreeg ik ook nog zweepslag in de kuit. Dit hielp wel bij het rusthouden, maar zo kon ik niet naar de winkel om slippers te kopen. De algoritmes op facebook en instagram hadden de schoenmaker al gehoord en zo kreeg ik steeds maar weer reclame van vrolijke slippers. En als ik iets kon gebruiken, was het wel wat fleur en vrolijkheid. En het gemak van online inkopen.

Zie hier mijn aanwinsten. Leuk hè! Ik word er echt vrolijk van. En serieus, gisteren heb ik er de hele dag op gelopen en het lijkt te helpen ook nog. Minder voetpijn dan zaterdag. (maar zaterdag liep ik veel meer)

Dus, hoewel ik bang aan het worden was dat de voetpijn tot een oneindig verhaal verwordt, geeft dit me hoop op verbetering. Morgen naar de schoenmaker voor de aanpassingen aan mijn schoenen.

#WOT: Wat is kunst?

 Kunst, wat is het? Laten we beginnen met de definitie:

Kunst is het vermogen om dat wat in geest of gemoed leeft of gewekt is, op zodanige wijze tot uiting te brengen, dat het kan ontroeren door schoonheid. Kunst is een ambacht dat bedoeld is om de zintuigen te prikkelen.
[bron: https://www.ensie.nl/redactie-ensie/kunst]

Heb je daar wat aan? Ik niet. 

Kunst, ik ben er al lange tijd door geïntrigeerd. Wat maakt dat het ene schilderij als een geweldig [duur] kunstwerk gezien wordt en een ander, in mijn ogen zelfde soort, exemplaar als kitsch? Wat mis ik? Wist ik het maar. 

Vroeger, ooit, op de havo, langer geleden dan ik graag vertel, waren de alfa-vakken niets voor mij. Oh wat was ik blij met wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Geen geschiedenis, geen jaartallen en vooral: geen kunstgeschiedenis. Drie keer raden voor welke cursus ik me al een aantal keren bijna heb aangemeld? Nou? Juist, kunstgeschiedenis. Terwijl ik ondertussen ook al graag boeken lees, waaruit ik ook leer over de geschiedenis. 

Wat weet ik van kunst?
Er is kunst, waarvan ik weet dat het kunst is want dat heb ik zo geleerd, dat ik hartstikke mooi vind. Vincent van Gogh z'n schilderijen bijvoorbeeld. Geweldig. En zo lekker opvallend van hem ook. Kun je haast niet de mist mee ingaan. 

Lastiger wordt het met de eerdere en andere schilders. Of van dezelfde periode. Wie dan ook. Manet of Monet. Zeg het maar. 

Wanneer ik naar een museum ga, en dat ga ik graag, maakt het me niet eens altijd uit wie wat schilderde. Vaak vind ik het gewoon mooi. Andere keren vraag ik me af waarom ik het bijzonder zou moeten vinden. Vandaar die cursus dus. Ik heb het gevoel dat ik wat mis, wanneer ik de schilderijen bewonder. Ja, mooi of niet mooi, maar welke lagen zitten er nog meer in? 

Dus ik kocht boeken over de symbolen in de schilderkunst en keek naar kunstprogramma's op tv. Ik zie het nog steeds niet en ik geloof niet dat ik het snap. Ik leerde wel andere dingen. Dat kunstenaars uit een bepaalde periode bepaalde vruchten schilderden, die toen nog niet gangbaar waren in Nederland. Dat ze bloemen bij elkaar in een vaas zetten, die niet tegelijkertijd bloeien. Echt een interessant kijkje in de geschiedenis. Ik heb een rijtje schilderijen van dezelfde schilder wel eens 'het Instagram voordat er Instagram was' genoemd.  Maar buiten dat ik schilderijen mooi, dat ik compositie bewonder en dat ze me een bijzonder inkijkje kunnen geven in het dagelijks leven van ooit, weet ik verder ook waar ik naar kijk? 

Moet je kunst snappen?
Kunst is een ambacht die moet ontroeren, aldus de definitie. Is het dan écht belangrijk dat ik weet waar ik naar kijk? Is het niet genoeg om het mooi te vinden? Of juist niet? 

Gaandeweg leer ik steeds meer, maar die cursus, die komt er nog wel eens. Misschien dat ik dan ook eindelijk een bevredigend antwoord krijg op wat kunst nou eigenlijk is. 

Zou Nijntje Mondriaan echt mooi vinden? Of vooral de primaire kleuren. 

  Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

 

#WOT: veranderen

 Ik vind mijzelf altijd een goede bankzitter. Ik zit er veel en graag, doe er bijna alles wat ik leuk vind om te doen. Dit verandert wanneer ik er niet af kan of mag. Dan lijk ik helemaal geen goede bankzitter, maar juist iemand die heel veel dingen wil doen, die niet op de bank kunnen. 

Veranderen: Zodanig aan iets werken of iets behandelen dat het anders wordt.
[bron: encyclo.nl]

Het leven kan op elk moment zomaar ineens veranderen. Zo wilde ik van de week op mijn fiets stappen en scheurde tijdens die beweging mijn kuitspier. Zweepslag. Ik veranderde van een niet zo mobiel persoon naar een nog immobieler persoon. De dag ervoor had ik namelijk van de revalidatiearts in het ziekenhuis gehoord dat ik nog zo min mogelijk mag bewegen. Mijn voeten, die de hielspoor ontgroeid zijn en nu gewoon helemaal zeer doen, geïrriteerd zijn tot het uiterste ofzo, moeten rust. Een speciale schoenmaker gaat een paar schoenen aanpassen, met extra zachte inlegzolen. Voor wanneer ik nog wel ga lopen. Fietsen mag ik met die arme voeten nog wel doen, maar opstappen is nu dus een probleem. 

De enige constante in het leven is dat alles verandert.

De laatste tijd lijkt mijn lichaam sneller te veranderen en vooral in negatieve zin. Ik was al te dik, maar door de hielspoor bewoog ik minder en bleef ik hetzelfde eten. Oké, misschien wel meer. Frustratie enzo. Dus werd ik logischerwijs nog dikker. Ondertussen gaat mijn conditie met sprongen achteruit tot een punt dat ik het amper nog conditie durf te noemen. Daar wil ik verandering in brengen, dus meldde ik me aan voor een GLI traject. 

Ik doe m'n best. De frustratie van de uitkomst bij de revalidatiearts kocht ik niet af met lekker eten, maar met een heerlijk dik boek. En met het mooie weer was het geen straf om overal heen te fietsen. Mijn lichaam lijkt daar anders over te denken. Het lijkt wel of dat alleen maar wil veranderen in een couchpotato. 

Na een paar dagen zitten balen op de bank, dagen waarin het nieuwe boek al uitgelezen is en een nieuwe gestart, probeer ik mijzelf toch weer bijelkaar te rapen en nog langzamer te veranderen in een persoon, die wat aan beweging doet. Gisteren hometrainer, fietsen mag als het niet zeer doet. Vandaag oefeningen op internet gezocht die je bij zweepslag moet doen én ze gedaan. Daarnaast binnen mijn kunnen wat aan de hobby 'planten' gedaan. Dat is dus zo goed als niets, maar ik was even van de bank.

Het frustreert. Steeds als ik m'n best doe te veranderen in een actiever, sterker en fitter persoon, komt m'n lichaam weer met een harde STOP. Alsof het niet wil veranderen, behalve naar een soort zachte vette zitzak als in de film Wall-e. Maar niet als ik het kan helpen! Ik zal veranderen! Fit en slank zal ik niet meer worden, maar fitter en slanker dan nu is zéker een veranderdoel. 

Wie wel erg goed was in bankliggen, was de hond. Inmiddels is het alweer twee jaar geleden dat we hem moesten laten inslapen. Ook dat was een hele verandering. 

  Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

#WOT: bloggen

De WOT van deze week is bloggen. Volgens mij heb ik daar de afgelopen maanden/jaren meerdere keren over geschreven. Eigenlijk weet ik zo geen aanvulling daarop. En dan ben ik ook nog te laat. 

Bloggen: het schrijven van een online artikel

Het bloggen gaat de laatste tijd niet zo goed. Na een periode van bijna dagelijks of toch in ieder geval wekelijks, bloggen, hangt deze blog nu van WOT's aan elkaar. Dat is goed, want zo blijft hij enigszins actief, toch? 

Buiten het openbare oog staan er ook een aantal blogs in concept. Blogs die ik wel schreef, maar waarvan ik nog niet weet of ik ze wil publiceren. Bloggen is voor mij toch ook een soort dagboek en, net als bij een dagboek, daarom soms ook te privé. Andere keren vraag ik me af of het onderwerp wel interessant is voor een openbaar blog (niet dat het veel gelezen wordt), vind ik het teveel gezeur of kan ik er geen goede vorm aan geven. Vraag ik me af wat ik nou eigenlijk wilde zeggen en óf ik wel wat wilde zeggen.

Bloggen, soms is het een flow, soms een strijd. Zelfs het fotoblog gaat even niet zo goed en ook op m'n boekenblog loop ik weer achter met het maandoverzicht. Het enige eigenlijk dat ik daar momenteel nog post. Maar, aangezien ik weet dat mijn inspiratie zomaar op kan duiken, dat er zomaar iets kan komen waar ik wat over kwijt wil en dat schrijven toch blijft kriebelen, blijf ik bloggen. 

Waarom ik blog? Ik vind het leuk. En dat er af en toe mensen lezen én nog reageren ook. Dat men de tijd neemt naar mijn blog te gaan, dat vind ik fantastisch. Daarvoor probeer ik toch om leuke dingen op een 'gezellige' manier te (blijven) schrijven. 

Gewoon een
ongerelateerde foto van een slapende ijsbeer

  Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

#WOT: behoefte

 Als ze André Hazes draaien, gaan we naar huis

Mijn man en ik houden niet van de muziek van André Hazes. Al nooit van het 'origineel', ook niet van junior. Vaak wordt Hazes aan het eind van een feestavond gedraaid, wat ons tot het motto bracht, dat we dan naar huis gaan. Familie weet hiervan en speelt plagerig Hazes aan het begin van familiefeesten. Ach, we kunnen tegen een stootje en ook wel tegen één nummer van Hazes, maar liever niet. 

Behoefte is het nodig hebben of het verlangen naar een ontbrekend goed, dienst, emotie of waarde. In het eerste geval is er een noodzaak, in het tweede geval is er een verlangen.
[bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Behoefte]

Afgelopen week speelde man weer tafeltennis bij het Europees Kampioenschappen voor veteranen. In Noorwegen dit keer. De vrienden van voorgaande jaren gingen niet mee. Naar alle waarschijnlijkheid gaan zenooit meer mee. Erg jammer, maar het is niet anders. 

Dit houdt onder andere in, dat we niet meer hele dagen in de speelzalen behoeven te zitten. Slechts de wedstrijden van man en dan zijn we weer vrij om te gaan. In principe. Man had gelukkig alweer een dubbelpartner gevonden. Een Zwitser, met wie al toernooien lang leuk contact was. En natuurlijk moesten we ook even bij zijn wedstrijden kijken. En die van zijn vrouw. En jahoor, daar zaten we weer. 

Op zich vind ik het niet erg. Het is gezellig en ik hóef er niet te zitten. 'Ga dan wat doen', zegt man vaak, maarja.. keuzes. De dag van de dubbelspelen ging ik inderdaad niet heen, maar in plaats daarvan deed man mee met mixed dubbel op de woensdag, normaliter de vrije dag van de week. Ook heel leuk. Zou maar één poule zijn en mogelijk daarna nog wedstrijden, maar zo gepiept. Uiteraard moest er daarna nagekletst worden. Het weer werkte mee en dat kon lekker in de zon.

Afijn
Het is allemaal heel leuk en gezellig, maar ik heb ook behoefte aan rust. En goede stoelen of liefst een bank, zodat ik mijn zere voeten even omhoog kan doen. Een terugkerend dilemma in weken als dit. En ik gaf ook toe aan die behoefte. De dubbeldag bleef ik in ons huisje en op de dag van het mixed dubbel heb ik in de omgeving gewandeld naar het strandje en heerlijk buiten in de zon gezeten. Tussendoor keek ik ook nog de wedstrijden. Een goede afwisseling van rust en gezellig. 

Gisteren werd het allemaal wat te veel. Man en z'n dubbelpartner waren door naar de hoofdronde. Na de poule lig je eruit als je een partij verliest. De eerste wedstrijd was op tijd. Ze wonnen. In een behoorlijk spannende wedstrijd. Geluk en euforie. Een uur later de volgende wedstrijd, die ze wéér wonnen met de kleinst mogelijke verschillen. Nog meer geluk en nog meer euforie.  Tussen de wedstrijden kon ik me even terugtrekken met een boek op een bank, maar doordat er een ouder Nederlands bij man aan het kijken was (zij is 80 en speelt nog!), bleef ik ook met hen kletsen.  De derde partij was de tegenstander te sterk, maar het geluk en de euforie bleven. 

Terwijl man en ik nog even bij twee Nederlandse dames keken, ging de dubbelpartner naar z'n vrouw. De Nederlandse dames verloren helaas, maar vrouw van dubbelpartner won. En won! Ze haalde het tot de finalewedstrijden van zaterdag. Heel veel geluk en heel veel euforie. FEEST!

Het weer werkte weer mee en zo vierden we de overwinningen buiten in de zon. Man zette een muziekje op, er werd nog een rondje gehaald, andere tafels mochten verzoekjes doen qua muziek en er werd gedanst. Echt hartstikke leuk en gezellig. Ik wilde geen spelbreker zijn, het was leuk en hartstikke gezellig, maar mijn behoefte aan een goede stoel (liefst bank) en rust groeide. En groeide. Een hele dag in touw, amper een momentje rust. Ik kon echt niet meer, maar moest toch nog rijden. Na de zoveelste 'nog één biertje' vroeg ik om André Hazes...

En we gingen naar huis.