Kerst zegt me op zich niet zoveel, want ik ben niet opgegroeid met een geloof. Maar een paar dagen vrij is heerlijk en gezelligheid met familie ook.
Eerste Kerstdag kregen we een select groepje van mijn schoonfamilie op bezoek. We hebben gegourmet (het nieuwe kerstdiner) en daarna spelletjes gedaan.
Sjoelen en Party & Co. Heel veel lol gehad. Zo jammer dat we dat niet vaker doen (zeggen we dan elk jaar weer)
dinsdag 26 december 2017
zondag 17 december 2017
Weekendje Duitsland (zoals elk jaar)
'Je loopt een badkamer in en weer uit en via een donkere gang kom je in een volgende badkamer. Dit duurt ongeveer tien minuten', aldus de suppoost in het Kunstmuseum Wolfsburg. Ik ben hier met onze Duitse vrienden, terwijl mijn man aan het tafeltennissen is.
In het Kunstmuseum Wolfsburg is de tentoonstelling "Never ending story". Verhalen die zichzelf herhalen, van de cirkel in de oudheid tot herhalingen uit het nu. Zoals de installatie 'Bad' van Gregor Schneider, waarover de suppoost vertelt. Lopen door deze 'loop' begint lachwekkend maar voelt op den duur beklemmend. Je weet dat je er weer uitkomt, maar het lijkt of je vastzit in deze ruimte van zwarte gang en badkamer. Steeds dezelfde badkamer. Zo'n vijftien keer (denk ik, ik heb ze helaas niet geteld)
Andere kunstenaars maakten zich herhalende flimpjes, zoals hiernaast gebaseerd op andere kunstenaars. Ik kan er naar blijven kijken, het spel 'pong' in de Mondriaan of de wisselende ogen van Dalí.
Ook met spiegelingen worden herhalingen gecreëerd. Een kamer vol met kleurige lampjes durf ik niet in. De binnenkant is bekleed met spiegels, de vloer is water. Een bijzondere ervaring, waar ik niet in durf, omdat ik al wat hoofdpijn heb. Al die lichtjes lijken mij een trigger voor een échte migraine-aanval. Die had ik vorig jaar al tijdens het weekend Duitsland, dat sla ik nu liever over.
Vrijdag vertrokken man en ik naar Wolfsburg. Helaas veel 'baustelles' onderweg, waardoor er ook veel files waren. De reis duurde zo een uur langer dan gepland, maar we zijn nog ruim op tijd. 's Avonds gaan we uit eten met de Duitse vrienden, lekker Indisch, een grote keus aan vegetarische gerechten.
Het toernooi begon niet vroeg, dus zaterdag uitslapen. Nadat we een aantal wedstrijden bekeken hebben, vertrekken de vrienden en ik naar het museum. Hier brengen we zo anderhalf uur door. Op mijn hoofd een koptelefoon met uitleg in het Engels. Ineens ben ik m'n Duits weer kwijt, woorden haal ik door elkaar. Gelukkig verstaat de vriendin ook uitstekend Engels en zo converseer ik in mijn eigen mengelmoes. In de museumwinkel koop ik nog leuke kaartjes voor postcrossing.
Voordat we teruggaan naar de sporthal, eten we nog snel een salade in de stad. De sporters zijn net klaar met de wedstrijden, man werd met z'n partner zesde (van de acht teams), maar heeft lekker gespeeld. De sfeer zit er goed in. Vanuit de sporthal gaan we gelijk door naar een Grieks restaurant, waar de prijsuitreiking is en we vervolgens eten van een buffet. Weer veel vegetarisch. Heerlijk zoveel keus.
Ondanks het uitslapen werd het voor mij een lange dag. En van steeds het Duits proberen te praten word ik erg moe, bemerk ik. Gelukkig is het ook voor de sporters een vermoeiende dag, dus wordt het niet heel erg laat. Zondag nog heerlijk uitgeslapen en weer naar huis, waar zoon een feestje gehad had en daarna keurig opgeruimd. De huiskamer was netter dan toen we weggingen. Ook niet verkeerd!
Al met al heerlijk weekend gehad! En gelukkig geen roet in het eten door (teveel) hoofdpijn of andere pijnen. Op naar de volgende feestjes dit jaar.
In het Kunstmuseum Wolfsburg is de tentoonstelling "Never ending story". Verhalen die zichzelf herhalen, van de cirkel in de oudheid tot herhalingen uit het nu. Zoals de installatie 'Bad' van Gregor Schneider, waarover de suppoost vertelt. Lopen door deze 'loop' begint lachwekkend maar voelt op den duur beklemmend. Je weet dat je er weer uitkomt, maar het lijkt of je vastzit in deze ruimte van zwarte gang en badkamer. Steeds dezelfde badkamer. Zo'n vijftien keer (denk ik, ik heb ze helaas niet geteld)
Andere kunstenaars maakten zich herhalende flimpjes, zoals hiernaast gebaseerd op andere kunstenaars. Ik kan er naar blijven kijken, het spel 'pong' in de Mondriaan of de wisselende ogen van Dalí.
Ook met spiegelingen worden herhalingen gecreëerd. Een kamer vol met kleurige lampjes durf ik niet in. De binnenkant is bekleed met spiegels, de vloer is water. Een bijzondere ervaring, waar ik niet in durf, omdat ik al wat hoofdpijn heb. Al die lichtjes lijken mij een trigger voor een échte migraine-aanval. Die had ik vorig jaar al tijdens het weekend Duitsland, dat sla ik nu liever over.
Vrijdag vertrokken man en ik naar Wolfsburg. Helaas veel 'baustelles' onderweg, waardoor er ook veel files waren. De reis duurde zo een uur langer dan gepland, maar we zijn nog ruim op tijd. 's Avonds gaan we uit eten met de Duitse vrienden, lekker Indisch, een grote keus aan vegetarische gerechten.
Het toernooi begon niet vroeg, dus zaterdag uitslapen. Nadat we een aantal wedstrijden bekeken hebben, vertrekken de vrienden en ik naar het museum. Hier brengen we zo anderhalf uur door. Op mijn hoofd een koptelefoon met uitleg in het Engels. Ineens ben ik m'n Duits weer kwijt, woorden haal ik door elkaar. Gelukkig verstaat de vriendin ook uitstekend Engels en zo converseer ik in mijn eigen mengelmoes. In de museumwinkel koop ik nog leuke kaartjes voor postcrossing.
Voordat we teruggaan naar de sporthal, eten we nog snel een salade in de stad. De sporters zijn net klaar met de wedstrijden, man werd met z'n partner zesde (van de acht teams), maar heeft lekker gespeeld. De sfeer zit er goed in. Vanuit de sporthal gaan we gelijk door naar een Grieks restaurant, waar de prijsuitreiking is en we vervolgens eten van een buffet. Weer veel vegetarisch. Heerlijk zoveel keus.
Ondanks het uitslapen werd het voor mij een lange dag. En van steeds het Duits proberen te praten word ik erg moe, bemerk ik. Gelukkig is het ook voor de sporters een vermoeiende dag, dus wordt het niet heel erg laat. Zondag nog heerlijk uitgeslapen en weer naar huis, waar zoon een feestje gehad had en daarna keurig opgeruimd. De huiskamer was netter dan toen we weggingen. Ook niet verkeerd!
Al met al heerlijk weekend gehad! En gelukkig geen roet in het eten door (teveel) hoofdpijn of andere pijnen. Op naar de volgende feestjes dit jaar.
donderdag 14 december 2017
Help Ria de winter door (waar word ik vrolijk van)
Het kwam al (veel) vaker op dit blog langs: Ik heb een hekel aan winter.
Ik weet dat het dom is om je humeur door het weer te laten beïnvloeden en ik probeer ook echt positief en optimistisch te blijven, maar zolang het buiten koud, nat en grijs is, valt dat niet mee. Als het dan toch koud is, zie ik liever zon en blauwe lucht. Mag er zelfs sneeuw liggen.
Vorig jaar begon ik daarom een maandelijkse blog 'count your blessings' en dat bleek nog lastiger dan gedacht. Ja, ik weet dat ik een gezegend mens ben, maar om elke maand vijf van die zegeningen te beschrijven viel tegen.
Dus bedacht ik déze week weer wat anders om mezelf, en de eventuele lezer, mee op te peppen: "Waar word ik vrolijk van?" Hiervan maak ik dan een foto. Niet altijd van goede kwaliteit, zeg ik alvast, want deze zal meestal met de telefoon gemaakt worden.
Voordeel is natuurlijk dat ik op dagelijkse basis rondkijk naar leuke dingen in het leven. Ik zal proberen niet alleen lekker eten (chocola) of drinken (chocolademelk) te benoemen, maar ook andere zaken. (ik voorzie alweer winteraconieten in januari, sneeuwklokjes in februari, narcissen in maart en tussendoor een bosje tulpen, want ja, van bloemen word ik vrolijk)
Gisteren maakte ik een begin, met het kopen van echte kerstsokken. Ik heb niet speciaal iets met kerst, maar vind het leuk om dit soort accessoires aan te schaffen. Helemaal (buitensporig) blij werd ik ook nog van het feit dat het eigenlijk kindersokken zijn, maat 34, die mij gewoon passen. Waar je maar gelukkig van wordt.
Vanmiddag scheen de zon uitbundig. Daar werd ik ook erg vrolijk van.
Ik weet dat het dom is om je humeur door het weer te laten beïnvloeden en ik probeer ook echt positief en optimistisch te blijven, maar zolang het buiten koud, nat en grijs is, valt dat niet mee. Als het dan toch koud is, zie ik liever zon en blauwe lucht. Mag er zelfs sneeuw liggen.
Vorig jaar begon ik daarom een maandelijkse blog 'count your blessings' en dat bleek nog lastiger dan gedacht. Ja, ik weet dat ik een gezegend mens ben, maar om elke maand vijf van die zegeningen te beschrijven viel tegen.
Dus bedacht ik déze week weer wat anders om mezelf, en de eventuele lezer, mee op te peppen: "Waar word ik vrolijk van?" Hiervan maak ik dan een foto. Niet altijd van goede kwaliteit, zeg ik alvast, want deze zal meestal met de telefoon gemaakt worden.
Voordeel is natuurlijk dat ik op dagelijkse basis rondkijk naar leuke dingen in het leven. Ik zal proberen niet alleen lekker eten (chocola) of drinken (chocolademelk) te benoemen, maar ook andere zaken. (ik voorzie alweer winteraconieten in januari, sneeuwklokjes in februari, narcissen in maart en tussendoor een bosje tulpen, want ja, van bloemen word ik vrolijk)
Gisteren maakte ik een begin, met het kopen van echte kerstsokken. Ik heb niet speciaal iets met kerst, maar vind het leuk om dit soort accessoires aan te schaffen. Helemaal (buitensporig) blij werd ik ook nog van het feit dat het eigenlijk kindersokken zijn, maat 34, die mij gewoon passen. Waar je maar gelukkig van wordt.
Vanmiddag scheen de zon uitbundig. Daar werd ik ook erg vrolijk van.
maandag 11 december 2017
*Ongeschikt
Het is mooi hoor, sneeuw. Echt, maar het is niets voor mij. "Ik ben niet geschikt voor dit weer" zeg ik dan ook vaak.
Gisteren barstte de winter in volle hevigheid los in Nederland. Voetbalwedstrijden werden afgezegd, wegen liepen vast, treinen reden minder of niet, kortom: Sneeuw. In Groningen kwam het (gelukkig) pas laat op gang en ik hoefde er niet uit. Van mij mocht het dus. Geen probleem.
Vanmorgen was dat ietsje anders. Maandagmorgen, uiteraard moest ik weer naar het werk. De wereld wit, de wegen iets minder. Fietspaden gestrooid, helaas niet afdoende. Verschillende fietspaden waren glad als ijsbanen. Ik kan dan niet fietsen. Hoewel ik goed weet dat je gewoon door moet fietsen bij gladheid, blokkeren mijn benen gewoon. Ze doen het niet meer. En dan moet ik afstappen op een gladde weg. Gruwel! Vaak rijd ik dan een stukje de berm in, in sneeuw en gras glijd je niet weg.
Zo liep ik dus bijna de hele weg naar het werk, fiets aan de hand. Al na vijf minuten bedacht ik dat ik de fiets beter thuis had kunnen laten, maar ik hield hoop en liep door. Voor terugbrengen had ik toch geen tijd.
Nadat het weer de hele dag best mee leek te vallen, begon het rond drie uur te sneeuwen, het moment dat ik vrij ben. Gelukkig waren de fietspaden nog schoon genoeg. Eigenlijk moest ik nog naar de winkel, maar ik besloot dat wat ik nodig had toch niet dringend was en ging ineens naar huis, waar het lekker warm was. Gelukkig maar.
Onderweg nog wel oog voor een mooi plaatje, maar liever zie ik hier groen en bloemen. Daarvoor ben ik veel geschikter.
Gisteren barstte de winter in volle hevigheid los in Nederland. Voetbalwedstrijden werden afgezegd, wegen liepen vast, treinen reden minder of niet, kortom: Sneeuw. In Groningen kwam het (gelukkig) pas laat op gang en ik hoefde er niet uit. Van mij mocht het dus. Geen probleem.
Vanmorgen was dat ietsje anders. Maandagmorgen, uiteraard moest ik weer naar het werk. De wereld wit, de wegen iets minder. Fietspaden gestrooid, helaas niet afdoende. Verschillende fietspaden waren glad als ijsbanen. Ik kan dan niet fietsen. Hoewel ik goed weet dat je gewoon door moet fietsen bij gladheid, blokkeren mijn benen gewoon. Ze doen het niet meer. En dan moet ik afstappen op een gladde weg. Gruwel! Vaak rijd ik dan een stukje de berm in, in sneeuw en gras glijd je niet weg.
Zo liep ik dus bijna de hele weg naar het werk, fiets aan de hand. Al na vijf minuten bedacht ik dat ik de fiets beter thuis had kunnen laten, maar ik hield hoop en liep door. Voor terugbrengen had ik toch geen tijd.
Nadat het weer de hele dag best mee leek te vallen, begon het rond drie uur te sneeuwen, het moment dat ik vrij ben. Gelukkig waren de fietspaden nog schoon genoeg. Eigenlijk moest ik nog naar de winkel, maar ik besloot dat wat ik nodig had toch niet dringend was en ging ineens naar huis, waar het lekker warm was. Gelukkig maar.
Onderweg nog wel oog voor een mooi plaatje, maar liever zie ik hier groen en bloemen. Daarvoor ben ik veel geschikter.
zondag 3 december 2017
World Press Photo
Het is een jaarlijks terugkerend uitje voor de kinderen en mij: de World Press Photo tentoonstelling (WPF Groningen). Andere jaren in de A-kerk, dit keer in de synagoge. Daar was ik nog nooit in geweest, dus voor mij een extra bijzondere locatie, die ik al langer wilde bezoeken.
Door haar conversie kon dochter niet lopen en dus viel het even tegen toen we voor de synagoge stonden: een trapje. Gelukkig mochten we door de 'artiesteningang', zoals ik het noemde, naar binnen. Origineel de nooduitgang aan de zijkant van het gebouw. De deur openen was nog even een dingetje.
De tentoonstelling was weer indrukwekkend. Zoveel leed en agressie in de wereld, keihard in beeld gebracht. Gelukkig is er ook altijd goed nieuws, de fok van panda's in China bijvoorbeeld. Mensen die in pandapak jonge panda's verzorgen, zodat deze dieren niet wennen aan de mens als hun verzorger. Daar loop je dan in een onesie op je werk met een babypanda in je armen. Echt bijzonder.
De foto die er voor mij het meest uitsprong was van een tennisser, die een duik neemt naar de bal en op het zweefmoment geschoten is. Een geweldige foto. Ook in deze categorie vond ik een gewichthefster opvallen, die geen handen en voeten heeft, maar dus wel het gewicht kan heffen. Sowieso waren er bij de sport mooie foto's.
Helaas kon dochter met de rolstoel niet naar boven. Gelukkig waren daar niet zoveel opvallende foto's meer. Wel vond ik de informatie over de synagoge zelf en over de Joodse gemeenschap in de Folkingestraat voor de Tweede Wereldoorlog nog interessant. En triest.
Bij het verlaten van de synagoge was de sleutel weer zoek. De nooddeur nota bene, goed dat er geen calamiteiten waren. Eenmaal weer buiten, zijn we nog wat gaan eten en hebben we gewinkeld. En oliebollen gekocht, decembergevoel.
Een aangename verrassing was de invalidentoilet in Stadscafé Double-A aan de Westerkade! Mooie zaak ook.
In de bus waren we met twee rolstoelen, gelukkig kan dat wel, maar of het mag? Mijn dochter stond in elk geval vast. En ook fijn dat zoon mee was, die de rolstoelhelling steeds uit kon klappen. Voor mij is dat toch wat zwaar.
Thuis liet ik me dan ook opgelucht in de stoel vallen. M'n knieën branden en steken. Bijna de hele middag gestaan en gelopen, nog geen 7000 stappen gedaan raar genoeg, maar met het duwen van de rolstoel is het toch een totale work-out.
Een welbestede middag was het wel. Hoewel we weten dat het geen leuke foto's zijn, die we gaan kijken, is het toch af en toe slikken. Fantastisch ook, hoe fotografen in barre omstandigheden gebeurtenissen zo mooi vast kunnen leggen. De synagoge was nieuw voor mij en zou ik ook graag eens meer uitgebreid bekijken, maar geen idee in hoeverre een ongelovige dit mag. Vermoeiend was het ook, maar dat was ook te verwachten. Volgend jaar weer.
Door haar conversie kon dochter niet lopen en dus viel het even tegen toen we voor de synagoge stonden: een trapje. Gelukkig mochten we door de 'artiesteningang', zoals ik het noemde, naar binnen. Origineel de nooduitgang aan de zijkant van het gebouw. De deur openen was nog even een dingetje.
De tentoonstelling was weer indrukwekkend. Zoveel leed en agressie in de wereld, keihard in beeld gebracht. Gelukkig is er ook altijd goed nieuws, de fok van panda's in China bijvoorbeeld. Mensen die in pandapak jonge panda's verzorgen, zodat deze dieren niet wennen aan de mens als hun verzorger. Daar loop je dan in een onesie op je werk met een babypanda in je armen. Echt bijzonder.
De foto die er voor mij het meest uitsprong was van een tennisser, die een duik neemt naar de bal en op het zweefmoment geschoten is. Een geweldige foto. Ook in deze categorie vond ik een gewichthefster opvallen, die geen handen en voeten heeft, maar dus wel het gewicht kan heffen. Sowieso waren er bij de sport mooie foto's.
Helaas kon dochter met de rolstoel niet naar boven. Gelukkig waren daar niet zoveel opvallende foto's meer. Wel vond ik de informatie over de synagoge zelf en over de Joodse gemeenschap in de Folkingestraat voor de Tweede Wereldoorlog nog interessant. En triest.
Bij het verlaten van de synagoge was de sleutel weer zoek. De nooddeur nota bene, goed dat er geen calamiteiten waren. Eenmaal weer buiten, zijn we nog wat gaan eten en hebben we gewinkeld. En oliebollen gekocht, decembergevoel.
Een aangename verrassing was de invalidentoilet in Stadscafé Double-A aan de Westerkade! Mooie zaak ook.
In de bus waren we met twee rolstoelen, gelukkig kan dat wel, maar of het mag? Mijn dochter stond in elk geval vast. En ook fijn dat zoon mee was, die de rolstoelhelling steeds uit kon klappen. Voor mij is dat toch wat zwaar.
Thuis liet ik me dan ook opgelucht in de stoel vallen. M'n knieën branden en steken. Bijna de hele middag gestaan en gelopen, nog geen 7000 stappen gedaan raar genoeg, maar met het duwen van de rolstoel is het toch een totale work-out.
Een welbestede middag was het wel. Hoewel we weten dat het geen leuke foto's zijn, die we gaan kijken, is het toch af en toe slikken. Fantastisch ook, hoe fotografen in barre omstandigheden gebeurtenissen zo mooi vast kunnen leggen. De synagoge was nieuw voor mij en zou ik ook graag eens meer uitgebreid bekijken, maar geen idee in hoeverre een ongelovige dit mag. Vermoeiend was het ook, maar dat was ook te verwachten. Volgend jaar weer.
Abonneren op:
Posts (Atom)