Wat erbij

Het is begin februari van dit jaar. Als ik binnenloop in het Koetshuis van de Ennemaborg in Midwolda brandt de open haard in het midden gezellig. Er staan comfortabele stoelen omheen. Het interieur bestaat uit veel donker hout en ouderwetse keukenstoelen rond de tafels, met vitrines langs de kant. Er hangen schilderijen aan de muren. Aan één tafel zitten twee mensen te kletsen. Verder is het leeg. Ik stap op ze af, want ik heb een afspraak met iemand van de Stichting het Groninger Landschap. Hij is er nog niet, maar ze weten wie het is. Ik zit nog niet of hij komt binnen.

Enige maanden hiervoor zag ik in de Golden Raand, het tijdschrift van het Groninger Landschap, een oproep voor promotiemedewerkers. Dat leek me wel wat. De stichting kende ik al, doordat ik jaren terug gastvrouw was bij een bezoekerscentrum in Pieterburen. Dat beviel heel goed, maar met kleine kinderen thuis en een man die 's weekends ook vaak de auto nodig had, was Pieterburen gewoon te ver weg.

Om dichter in de buurt wat te doen, ben ik toen bij een kunstenaarscollectief begonnen, maar dat is inmiddels ook alweer voorbij. Het afgelopen jaar is er enigszins wat rust in huis gekomen, dus het was wel weer eens tijd voor wat nieuws, vond ik. De oproep kwam dus éigenlijk op een goed moment.

De eerste keer dat ik meeloop met het promotieteam is op de tuinbeurs Groei en Bloei bij de Fraeylemaborg in Slochteren op tweede Paasdag. Het was er druk. Ik keek m'n ogen uit, zowel bij de tuinbeurs zelf als naar onze kar. Wat hebben we veel leuke producten! Boeken, ansichtkaarten, het tijdschrift natuurlijk en bijvoorbeeld koolzaadhoning en -zeep. Ik wist niet dat dat laatste bestond.
Het werven van nieuwe donateurs, waarvoor we eigenlijk zijn, gaat ook goed.

Al met al was de dag zwaar, maar het weer schitterend en de sfeer gezellig. Leuk om te doen, goed dat ik me aanmeldde.

De tweede keer ging ik naar Ten Boer, waar we met het team van de Widde Meuln probeerden meer mensen te trekken als vrijwilliger. En ondertussen ook wat donateurs te verwerven. Maar het regent en is vrij koud. Het is Bookstoreday, maar in Ten Boer doet de boekwinkel daar niet aan. Deze ervaring is iets minder positief.

Door drukke weekenden voor mijn vakantie en vervolgens mijn daadwerkelijke vakantie, ben ik vrij lang geen 'promotiemeisje'. De eerst volgende gelegenheid is in augustus. Elke zondag staat de promokar bij Zeehondenmuur op de dijk van de Dollard bij Termunten. De weervoorspelling is niet zo goed en ik zie er tegenop. Zit erover te denken me maar af te melden voor volgend jaar alvast, want lichamelijk vraagt zo'n dag best veel van mijn lichaam. Zeker als het weer tegenzit.

Maar dan kom ik bij die zeehondenmuur. Mijn collega is gezellig (dat was de andere dagen ook het geval, uiteraard, maar we zijn nu met z'n tweeën, dus meer op elkaar aangewezen), de omgeving fantastisch! Lepelaars vliegen om ons heen. Ik zag deze vogels nog nooit in het echt. Hier zijn er zoveel! En dan de zeehonden. Natuurlijk ga ik ook even naar de muur. Het zijn er meer dan honderd!

Ik ben zó enthousiast, hier doen we het voor. Dit willen we niet alleen beschermen, maar ook delen met mensen. Voorbijgangers, veel meer dan ik verwachtte, zijn ook enthousiast. Eigenlijk vond ik het jammer dat ik niet vaker bij de zeehondenmuur stond, terwijl ik er eerst zo tegenop zag.

Twee weken later zijn er de havendagen in Delfzijl. Ook daar staat het promotieteam van het Groninger Landschap. Mag ik een "Uiteraard!" Ik wist niet dat de provincie zoveel activiteiten had. Van de havendagen had ik mogelijk wel vaag eens gehoord, maar nooit de behoefte gevoeld erheen te gaan. Het weer is weer niet best. En het is druk. Maar wederom heel gezellig, daar zorgen we zelf voor. Die paar regenbuien naemen we maar voor lief. Veel nieuwe donateurs hebben we niet geworven, de zondag dat ik er was. Zaterdags hadden mijn collega's meer succes.

 De laatste keer dat ik bij een activiteit was, was bij het Dollardfestival. Weer in Termunten, maar dit keer bij het bezoekerscentrum. Wéér koud, wéér druk en gezellig. Allerlei activiteiten voor kinderen zijn daar. Echt leuk. Sommige mensen waren er gewoon de hele dag. Onvoorstelbaar vond ik dat. 

Ook na deze dag was ik békaf en eigenlijk rees de vraag of dit vrijwilligerswerk wel slim is om te doen. Het is een hele dag vooral staan. Het is buiten, wat met een mooie zomer niet erg is, maar afgelopen zomer viel het qua weer net op mijn dagen behoorlijk tegen. 

Ik twijfel dus nog. Ondertussen kwamen er al meer oproepen voorbij, waar ik wel wat voor voelde. Vrijwilliger bij de bibliotheek in het ziekenhuis, bijvoorbeeld, maar dat móet elke week minimaal één dagdeel. Zo frequent wil en kán ik mij niet vastleggen, maar het lijkt me wel heel erg leuk. Taalmaatje of zoiets lijkt me ook mooi om te doen. Mensen helpen, dat klinkt misschien ook wel nuttiger dan donateurs werven. Hoewel het behoud van de natuur en Gronings erfgoed ook niet onbelangrijk is. 

Afgelopen zaterdag hadden we een etentje met het hele promotieteam. We zijn niet echt met veel, soms moesten activiteiten afgezegd worden, omdat er geen promotieleden beschikbaar waren. Dat is jammer. Het is een leuke groep mensen. Zij maakten een wandeling in Westerwolde, ik bleef binnen een boek lezen. Anderhalfuur wandelen is niet te doen met mijn achillespees. Helaas zijn in de Smeerling in Westerwolde geen comfortabele stoelen rond de open haard, maar gelukkig ook geen hard houten stoeltjes bij de tafels. Ik houd het er wel vol.

Al met al was dit vrijwilligerswerk een positieve ervaring en ik besluit het nog een jaar te gaan doen. Tenslotte waren de ervaringen meer positief dan negatief en ik kom nog eens ergens, waar ik voorheen nooit kwam. En wat woon ik toch in een mooie provincie!

(Mocht een lezer denken "goh wat leuk, zo'n promotieteam", we zoeken nog mensen die dit ook willen doen)

Mengelmouzen

Jos Rietveld signeert

Vol bewondering kijk en luister ik naar haar, mijn collega de 'import-Groningse', zoals ze zichzelf noemt. Ondertussen maakt ze een praatje in het Gronings, doorspekt haar toespraak met Groningse woorden, zinnen en uitdrukkingen en schrijft ze om de week een column in de krant over de Groninger taal.

Ik, een geboren en getogen Groningse, kom niet verder dan 'het komt goud' (het komt goed) Niet echt een taaltechnisch hoogstandje.

Dertig jaar terug verhuisde Jos Rietveld uit Zuid Nederland naar Groningen. Ik weet niet precies het hoe en waarom. Wel weet ik dat ze al met taal bezig was en zich in Groningen aansloot bij een taalgenootschap. Ook schreef ze stukjes voor een wijkkrantje, maar die stopte.

Tien jaar terug werd ze gevraagd om haar stukjes voor het Dagblad van het Noorden te gaan schrijven. Dit jaar kwam ze in aanraking met iemand van Koninklijke Uitgeverij Van Gorcum, die het een goed idee vond om deze stukjes te bundelen en in boekvorm uit te geven. Jos besloot niet te gaan schiften en stopte gewoon alle 193 tot dan toe geschreven columns in het boekwerkje. Gisteren werd dit boekwerkje gepubliceerd.

Het boekje heet Mengelmouzen.  

,,Een mengelmous’’, zegt Rietveld, ,,is een verzameling van invloeden, wat we in het Nederlands een ratjetoe noemen. Mensen die naar de stad komen en hun taal en gebruiken meenemen.’’(quote uit artikel DvhN)

Ik was aanwezig met drie andere collega's en zag haar dus met trots een eerste exemplaar overhandigen aan wijkwethouder Carine Bloemhoff, omringd door fotografen, als al een echte beroemdheid. Het tweede eerste exemplaar ging naar bevriend Groninger publicist Henk Puister, die haar in de beginjaren in Groningen opnam in het genootschap Pennestreken. Na nog wat toespraken signeert Jos die ter plekke aangeschafte boeken. Er staat een heuse rij met fans, maar Jos signeert ook niet zomaar, ze heeft voor iedereen een persoonlijke opdracht.

Ik koop twee exemplaren, één voor mezelf en één nog weg te geven, ik weet niet aan wie. Ik vraag hierin wel een handtekening, want dit wordt natuurlijk een collectors item. "Biezonder bewoarspul", noemt Jos dat nog snel in het Gronings.

Helaas heb ik geen tijd voor de afsluitende borrel. De hond moet eruit, dus op m'n nieuwe fiets 'vlieg' ik naar huis.

Daar is ie dan..

"Ik geef je driehonderd euro voor je fiets, als jij deze koopt", zegt de fietsenmaker, wanneer ik (bijna) kwijlend voor een plaatje van een rode elektrische fiets sta.

Al een tijdje twijfel ik of ik wel of niet aan de fiets met trapondersteuning wil. Steeds sloeg de meter door naar "Nee, nog niet nodig", maar nu zag ik dus een leuke rode fiets. Een róde. En niet eens zo duur. Leuk sportief model en.. róód.

Afijn, het is weer duidelijk waar ik m'n spullen op aanschaf. Ook bij de auto was mijn eerste eis 'rood' en daarna model en grootte enzo. Gelukkig houdt mijn man z'n verstand erbij. "Wat is de actieradius e fietst hij wel lekker?" Ik kijk 'm verbaasd aan. "Wat? Hij is róód!" Man draait eens met z'n ogen.

Natuurlijk komt dit verstand binnen. Ik snap ook wel dat fietsgemak belangrijker is dan de kleur, dus ik ga wat fietsen testen. De rode fietst lekker, jeeeeeuuu wat snél! Maar toch.. het is hem niet helemaal. Er is nog een andere fiets, mooier met kratdrager er al voorop, maar die fietst zelfs op de eerste honderd meter niet fijn. Wel jammer.

Door omstandigheden (lui, regen, moe, migraine) laat ik de fiets even voor wat hij is, maar gisteren ging ik dan toch weer langs de winkel. Ik had een model gezien, ongeveer zoals mijn oude fiets. Misschien fietst die écht lekker. Deze fiets kan ik niet meer vinden (enige wat ik nog wist was de prijs en ongeveer de kleur, ik ben té erg), maar de fietsenmaker komt met nog een andere. Donkerpaars, met kratdrager en net zo duur als de rode. Zodra ik opstap, ben ik verkocht. Hij zit als een comfortabele stoel. De draaicirkel is ietsje anders dan m'n oude fiets, maar dat went wel. De snelheid is nog steeds eng. Na kort overleg met man, ga ik overstag, deze wil ik.

Dus, dit is hem. Vanmorgen heb ik er al op gefietst. Hij is donkerpaars, maar dat zie je alleen in de zon, helaas. Het merk is RAP, een eigen merk van onze fietsenmaker. Waarschijnlijk pak ik vanaf nu sneller de fiets, want het fietste toch wel erg lekker en makkelijk. Geen overweging meer, dat de wind tegen toch wel zwaar en fietsen dus pijnlijk is. Hoogstens nog dat het nat en koud is, maar daar heb ik dus een regenbroek voor. Ergens.

Is lezen gezond?

"Lezen is gezond" las ik ooit ergens. Hiervoor heb ik zo geen bronvermelding. Als ik zie dat één van mijn hobby's gezond voor me is, neem ik het voor waar aan, onthoud dat stukje en ga verder. Met de tijd heb ik wel wat redenen gezien, gehoord en uiteraard gelezen waarom lezen zo gezond zou zijn.

Ontspanning
Lezen werkt ontspannend. Je bent even helemaal weg van je eigen wereld, je reist als het ware. Zorgen en problemen raken op de achtergrond. Tenminste.. ik vraag me af wat voor boeken je hiervoor moet lezen? Ik lees meestal thrillers, wat inhoudt dat ik met opeengeklemde kaken, gebalde vuisten en samengeknepen billen probeer zo snel mogelijk te lezen, omdat het van belang is te weten wie nou echt de dader is en of het slachtoffer het er levend afbrengt. Onderbrekingen door anderen, trek in eten of dagelijkse ruis, het geeft stress, want m'n boek moet uit. Het verhaal moet af. Overleeft dat meisje nou wel of niet.
Jahoor, heerlijk ontspannend.

Beter slapen
Er wordt aangeraden om minstens een half uur voor het slapen gaan niet meer naar een scherm te kijken. Dus geen telefoon, tablet, computer, laptop of televisie, omdat deze een blauw ligt uitstralen, waardoor je hersenen geen of minder melatonine aanmaken en je moeilijker in een slaap komt. Het is beter om een boek (of e-reader, want ook geen blauw licht) te lezen.

Juist. Thrillers dus. Uiteraard is het voor de algemene nachtrust nodig dat je ook op tijd het licht uit doet en gaat slapen. Maar vaak begint het eind van een thriller al voor de laatste honderd pagina's. Dus óf ik doe op tijd m'n boek weg en in mijn dromen jaag ik op monsters of ren er voor weg, vraag ik me op verschillende manieren af wie nou écht de dader is, wandel ik (weer) met Frieda Klein door Londen op zoek naar ondergrondse rivieren en logica in verhalen, loop met Brennan door onderaardse gangen of besneeuwde bossen op zoek naar nóg meer botten, zit gevangen of probeer juist iemand te bevrijden en meestal is het koud. De hele nacht blijft zo'n boek door m'n gedachten en dromen spoken. Het alternatief is het boek uitlezen en sowieso te kort te slapen. Wekelijks komt dat dilemma voorbij. Op zich misschien niet direct goed voor de nachtrust.

Om mezelf af te leiden van al die spanning lees ik soms nog columns van bijvoorbeeld Japke-d. Bouma. Dat kan leiden tot (het idee van) een blog in m'n hoofd, wat ook wakker houdt. En meestal niet zorgt voor een blog de volgende dag, want dan ben ik al mijn briljante zinnen alweer kwijt.

Voor de geest
Lezen is reizen, nieuwe dingen ontdekken, bezig blijven met je geest. En dat is goed voor je geestelijke gezondheid. Bovendien leer je (soms) nieuwe dingen, ook heel belangrijk in de strijd tegen veroudering.

Gelukkig dus dat ik ook andere boeken lees dan thrillers. Ja, ik leer wel allerlei manieren om mensen te vermoorden, maar ook over die ondergrondse rivieren in Londen en bijvoorbeeld met de boekenserie De Zeven Zussen over kunstenaars en ontdekkingen van honderd jaar terug. Bovendien kom ik inderdaad in allerlei landen en leer ik nieuwe feiten over de geschiedenis.

Daarnaast lees ik ook nog wel eens een boek over gezondheid, waar ik ook van leer. 

Voor de beweging
Ja, daarin is lezen natuurlijk niet gezond. Als ik in een boek zit, zit ik. Gelukkig heb ik ook het luisterboek ontdekt, waarmee ik mezelf in beweging houd, maar lezen is vooral een zittende bezigheid.

Is lezen gezond?
Kan mij het schelen, het is gewoon léuk en lekker! Spannend ook. En als onderzoek heeft aangetoond dat het gezond is, wie ben ik dan om dat in twijfel te trekken?

Cadeautje voor mezelf

Het wordt weer kouder, de dagen worden korter en 's morgens versperren vochtige spinnenwebben mijn pad. We weten allemaal wat dat betekent: de herfst komt er weer aan (meteorologisch al begonnen, nog steeds geen idee wat dat inhoudt, want ik houd me vast aan 21 september)

Dus toen ik deze viooltjes zag, wilde ik ze hebben. Sowieso vind ik viooltjes leuk, die kleintjes helemaal. Soms zijn het net allemaal zonnige gezichtjes. Ja, hier word ik blij van.

Vakantie voorbij

De vakantie was voor mij al een tijdje voorbij, maar vandaag beginnen ook de scholen weer. Hoewel er nog mooi weer voorspeld wordt, begint het 's morgens zachtjes aan te voelen als herfst. Zo komt de zon pas weer op, wanneer ik m'n bed uit ben, wat de ochtend gelijk frisser maakt.

Het levert dan wel weer mooie plaatjes op, zo op weg naar m'n werk.

Goedemorgen!

Vakantiebericht

Er was weer tafeltennis,  in Boedapest dit keer,  en nu is er vakantie.

Er is ook een defecte laptop en gebrek aan goede WiFi (maar dat maakt zonder laptop niet zoveel uit)

Nu dus vakantie zonder blog  want dat vind ik op de telefoon echt enorm onhandig.  Niet dat ik veel blogde, de laatste tijd trouwens. Dat komt wel weer.

Nu eerst lezen,  rusten,  nieuwe plaatsen ontdekken en genieten van mijn vakantie aan het Balatonmeer.

To E or not to E (-bike)

Een grijsharige vrouw, duidelijk ouder dan ik en fragieler ook, zoeft me voorbij terwijl ik met veel moeite een viaduct op fiets. Jaren terug schrok ik daar nog van. Wat doe ik fout? Hoe kan dit? Maar inmiddels weet ik dat deze vrouwen vaak op een elektrische fiets rijden.

Wat zouden ze denken? 'Stumper', dat ik die bult amper op kom? 'Sufferd', dat ik niet ook voor het gemak van de e-bike heb gekozen?

Mijn man rijdt alweer ruim een jaar elektrisch. Niet dat hij zo'n moeite had met viaducten, of grote afstanden aflegt, maar nu komt hij niet meer zo bezweet op z'n werk. Fietsen met hem is voor mij niet altijd gezellig. Met heel veel moeite kom ik nog niet in de buurt van zijn tempo, waarbij hij ongeveer één keer per minuut trapt. Ja, ik probeer hem inderdaad bij te houden. Niet nodig, natuurlijk. Hij past zich wel aan. Waarom schaf ik dan niet zo'n fiets aan (vraagt hij zich ook af). Een paar redenen, al dan niet legitiem volgens anderen.

Afstand
Ik fiets maar tien minuten naar mijn werk. Een kippen-eindje dus, waar ik echt geen dure e-bike voor aan hoef te schaffen. Ook mijn tweede werkplek, waar ik één tot twee keer per week heenga, is op hooguit twintig minuten fietsen. Mocht ik ooit weer naar het hoofdkantoor moeten, dán schaf ik zo'n bike aan, want toen ik daar nog zat ging ik op den duur vooral met de auto.

Beweging
Ja, met een e-bike fiets je ook, maar het kost minder spierkracht en dus minder energie. Fietsen is voor mij toch dé manier om wat calorieën te verbranden en spieren in vorm te houden, zeker nu wandelen niet lukt. Met ondersteuning is de inspanning, en dus het effect op de spieren en verbranding, vast minder. En ik fiets al zo weinig

Koud
Van een aantal elektrische rijders heb ik al gehoord dat je met het fietsen op een e-bike niet warm wordt. Dat heeft vast ook te maken met bovenstaande (en onderstreept mijn punt hierin), maar voor mij is dat een enorme drempel om elektrisch te gaan. Koud! Ik vind fietsen in de winter al te koud, maar meestal kom ik toch warmgefietst op het werk. Stel dat dat niet gebeurt? Moet er niet aan denken.
Een collega lost dit op met een regenbroek, 's winters. Dat is een stuk warmer. Goede tip, ook zonder e-bike ga ik die opvolgen. Misschien helpt dat tegen de pijn in m'n knieën.

Maar...
En zo kom ik op het punt, waarvoor een e-bike wél goed zou zijn: mijn pijn. In normale fietsomstandigheden, valt het wel mee, zeker op dat korte stukje naar het werk. Maar wat is normaal? Wind tegen is normaal, maar dat doet dus wel zeer. Kou en regen is normaal, maar veroorzaakt ook pijn, zelfs zonder fietsen. Juist voor iemand met zere knieën is zo'n fiets dus eigenlijk een uitkomst, zou je denken.

En fietsen met trapondersteuning is niet meer alleen voor oude vrouwtjes. Tegenwoordig word ik ook veelvuldig door jonge mensen ingehaald, met meer snelheid dan ze op een normale fiets zouden hebben. Wat houdt me nog tegen, zou je zeggen?

Ik heb echt geen idee.

Fibromyalgia awareness day

Gisteren was het de dag van de Fibromyalgie. 

Het valt me van mezelf tegen dat ik niet de moed had dit te delen op facebook.

Een simpele kader voor m'n profielfoto had ik al opgezocht.

Nog steeds niet. 

Rustiger aan doen

"AU", roep ik uit, wanneer de arts op m'n enkel drukt. Twee weken terug werd mijn achillespees 'gestript'. Hierbij worden adertjes, die vanuit een vetlichaam achter de achillespees de achillespees ingroeien, doorgeprikt. De behandeling vindt plaats onder plaatselijke verdoving bij de radiologie. Met het echoapparaat wordt gekeken waar de aderen zitten en dan geprikt.

Toen mijn arts vervolgens bij de nacontrole afgelopen vrijdag op één van de wondjes drukte waar geprikt was, voelde het alsof de naald er weer ingeprikt werd, maar dit keer zonder verdoving.
Au dus.

Normaliter is een achillespees slecht doorbloed. Dat is één van de redenen dat hij moeilijk herstelt. Toch zijn ingroeiende adertjes kennelijk geen oplossing. Het houdt het herstel tegen. Omdat mijn achillespees na het doen van oefeningen, het nemen van (nieuwe) steunzolen en een behandeling bij de fysiotherapeut niet overging, vond de arts in het Sportmedisch Centrum deze behandeling een goed idee. Na de behandeling mocht ik 'in en om het huis' lopen en kleine stukjes naar het werk fietsen was ook geen probleem. Of wel.

De arts die de nacontrole doet is niet tevreden. Ik had al veel minder pijn moeten hebben. Er zit ook nog een lichte zwelling naast de pees. Gelukkig is het niet echt blauw, ook niet geweest. Conclusie: ik moet het wat rustiger aan doen.

Nog rustiger

Mijn hobby's zijn lezen, internetten en televisie kijken. Tenminste, dat zijn de enige hobby's die ik momenteel actief beoefen. De afgelopen weken hebben man en zoon de hond het meeste uitgelaten. Als ik ging, nam ik de kleine rondjes. Naar het werk ging ik voornamelijk met de auto. Op het werk nam ik een kannetje water mee naar m'n werkplek, zodat ik niet voor elk kopje thee de trap op hoef. Collega's haalden wat vaker koffie voor me.

Rustiger, hóe dan?

Uit frustratie ga ik na de afspraak de stad in. Nee, niet slim. Met tranen in de ogen denk ik aan die  mensen, die mij op internet beschuldigden van 'ziektewinst'. Dat ik mij (onbewust) aanstelde, omdat ik het prettig zou vinden zo passief mogelijk te leven, terwijl ik anderen voor me laat zorgen. Mijn pijnlijk lijf in zou zetten, voor een comfortabel leven. Ik kan niet eens rustig aan doen, kennelijk. Zelfs niet als ik er moeite voor doe.

Afgelopen weekend lag ik voornamelijk op de bank. Gisterenavond leek het allemaal wel te gaan, maar wanneer ik vanmorgen na de koffiepauze op het werk naar beneden loop, voel ik hem weer luid en duidelijk. Mijn pees. Ik moet het rustiger aan doen, maar zelfs mijn zittende beroep is kennelijk niet rustig genoeg.

Au

Ik ben weer eens boos op mijn niet meewerkende lichaam.

The day after...

"Wat knap dat je dat zo'n hele dag volhoudt op een stembureau" zeggen mensen tegen mij op een klein stukje internet, waar we praten over leven met pijn. Inmiddels vraag ik me af of het echt zo knap is of gewoon knap stom of knap eigenwijs, dat ik dit überhaupt nog doe.

Op zich klinkt het natuurlijk niet als zwaar werk. Ja, oké, je moet vroeg op staan, want vanaf 6.45 uur begin je met het opbouwen en inrichten van je lokaal. De stemhokjes staan er dan al, net als de tafels en stoelen, maar alle materiaal zit nog in de stembus en daarvan moet vanalles uitgezocht en op z'n plek, op volgorde zoals aangegeven in de stemapp van een iPad. Toch is dat niet echt zwaar.

Een hele dag zitten lijkt ook niet zo zwaar. Het was niet druk, tussendoor kon ik wat lezen en rondjes lopen in het speellokaal, waar we zaten. Met de mede-stembureauleden hebben we lekker zitten kletsen. Vijf uur pauze in totaal lijkt veel, maar was helaas net niet genoeg om lekker te ontspannen. Er moesten boodschappen gedaan en m'n fiets had een lekke band. Maar alsnog, het is pauze. Een pauze, waarin ik ook even lekker op de bank kon zitten met de hond en tv kijken.

Het zitten blijkt trouwens lastiger dan het lijkt, ook al zat ik deze keer gelukkig op een goede zachte stoel. Wat (voor mij) echt vervelend is, is dat je na ruim veertien uur in touw te zijn geweest, pas met 'het echte werk' begint. Om 21.00 uur, wanneer ik op een normale weekdag alweer zachtjesaan bezig ben met voorbereidingen om naar bed te gaan, sluit het stembureau en is het van belang alert te zijn. Tafels worden klaar gezet, stembussen leeggegooid, stembiljetten uitgevouwen en geteld. Twee uur duurde dit in totaal, gisterenavond. Twee uur van staan, tellen, rondlopen, slepen en ja, ook toch weer gezelligheid. Maar die twee uur zijn voor mij volgens mij net teveel.

Vandaag was ik vrij. Dat plan ik altijd in na een stemdag. Vanmorgen ging ik naar m'n moeder, die jarig is. Achja, waarom niet. Ik sliep immers uit en hoe druk is dat nou, eventjes op de koffie. Ik nam m'n oom mee, die op eigen gelegenheid niet bij z'n zus op bezoek kan, en omdat dat al afgesproken was, kon ik ook niet afzeggen. Eigenlijk voelde ik al wel dat het niet zo'n goed idee was, maar ach, vanmiddag had ik toch rust?

Deze middag lag ik in bed met pijnstillers en migrainemedicijnen, die beide trouwens niet hielpen. Eigenlijk is de dag na een stembureauzitting een verloren dag. Zitten op een stembureau is leuk (en goed en nuttig) maar is het echt zó leuk? Is dat het waard? Moet ik van het geld dat ik verdien de dag erna een saunadagje inclusief massage boeken, zou dat helpen?

Op 23 mei zijn de volgende verkiezingen. Slechts één verkiezing, de Europese. Over het algemeen een matige opkomst,  waarschijnlijk snel klaar met tellen. Zit ik er weer? Ja, waarschijnlijk wel. Knap of knap stom; het is leuk en van belang. En meestal ben ik na een tijdje weer vergeten hoe ik me de dag na de verkiezingen voelde.

(misschien laat ik het ook nog wat afhangen van hoe ik me de komende dagen voel)

Stapje terug

"Als je ergens bent, vraag jezelf af hoe je daar kwam en wat je daar doet"

Het is duidelijk dat mijn podotherapeut anders is dan ik. Hij heeft er geen idee van hoe vaak deze gedachten door mijn hoofd gaan, als ik mijzelf in de keuken of op zolder terugvind.
"Wáárom ging ik hierheen", is een vraag die wel vaker dan een keer per dag door mijn hoofd gaat.  Ik wijt het aan fibromyalgie, maar had er als achttienjarige ook al last van.  Wel goed voor de stappen, dat dan weer wel.

Mijn bezoek aan de podotherapeut was veel te laat. Het laatste bezoek was in 2014 en éigenlijk moet je elk jaar weer heen. Dat wist ik, maar ja.. "het gaat toch goed en hij is zover weg en dan moet ik weer een afspraak maken en wanneer dan... ", zijn gedachten die óók vaak door mijn hoofd gaan.

Nu heb ik langdurig last van mijn achillespees. Inmiddels zit ik aan een dicolfenac-kuur en heeft de fysiotherapeut de behandeling gestopt, omdat hij er alles aan heeft gedaan wat hij kon. De huisarts heeft het al over de sportarts. Ik besloot, na raadplegen van internet, dan toch de podotherapeut maar weer eens op te zoeken.

Verstandig, vond hij, want met goede zolen, oefeningen en rust, moet de pijn en zwelling binnen 6-10 weken een stuk minder zo niet weg zijn. Hoewel dat als muziek in mijn oren klonk, ben ik wel een beetje sceptisch. Rust had ik na mijn operatie, oefeningen doe ik al en, nouja, qua zolen heeft hij gelijk.

Ondertussen legde hij uit hoe het komt dat wij in onze westerse wereld vaker kampen met achillespeesblessures: van jongs af lopen we op (te) hard schoeisel op harde ondergrond, vaak met een verhoging in de hak. Zelfs kinderen. Zo zie je zelden volwassenen die op hun hurken kunnen zitten met de hakken op de grond, zoals kinderen dat doen en je wel bij natuurvolken en Aziaten ziet. Volgens secretaresse.blog.nl is hurken met hielen op de grond en de billen op de hielen de groente thee van het zitten (behalve als je last van je knieën hebt, zoals ik) Zij heeft het weer van Bitehype.com. Niet alleen is dat dus een teken van langere kuitspieren, het is voor je hele lichaam goed.  

Waarom is hurkend zitten op de Aziatische manier goed voor je?
Ten eerste versterk je hiermee je bovenbenen. Wanneer je gehurkt zit, strek je je rug. Het uitrekken van de wervels geeft een verlichtend gevoel dat je met zitten en staan niet bereikt. Deze zithouding schijnt ook bevorderend voor de spijsvertering te zijn.

De oefeningen, het stretchen van de kuitspier op de trap, moeten minimaal drie keer per dag gedaan worden, liefst vaker. Mijn stappen moeten voorlopig omlaag (rust) en de zooltjes zijn volgende week klaar. Bij tafeltennis is het slim een hakverhoging te dragen, zoals mijn man mij al aanraadde, maar op den duur zou dat dus overbodig worden. Na genoeg rekken en strekken zouden mijn achillespezen en kuitspieren zo lang moeten zijn, dat ik ga lopen zoals het hoort en de blessure weggaat.

Ik besluit mijn stappenteller nu te gaan gebruiken met een maximum, ipv een minimum aan stappen. Het voelt wat tegennatuurlijk. Me afvragen 'waarom doe ik dit, en niet iemand anders' of 'kan dit ook met de fiets', gaat in tegen alle aangeleerde gewoontes van afgelopen jaar. Geen idee of dat gaat lukken, want zoveel mogelijk bewegen zit inmiddels zó in mijn systeem, dat ik zelfs zonder moeite regelmatig de 10.000 aantik, wat ik niet meer zou doen zolang m'n achillespees zeer deed.

En áls ik ergens heenloop om wat te halen of te doen, moet ik dus goed onthouden waarom ik daarheen ga en wát ik ga doen, zodat ik bijvoorbeeld voor een paar sokken niet drie keer naar zolder hoef.