#WOT: Idool

 Idool: bekend persoon met wie je dweept
woorden.org

Met verbazing kon ik vroeger kijken naar de beelden op tv van gillende vrouwen voor een podium. Op dat podium stond dan Elvis, de Beatles (beide op hun hoogtepunt in de tijd dat ik dat nog niet meekreeg, maar de beelden werden nog wel eens uitgezonden) of Doe Maar (ja, dat is dan wel van mijn tijd). Tuurlijk, ik kan van bepaalde muziek genieten, de ene artiest vind ik leuker dan de ander, maar gillend voor het podium? Nee, zo ben ik niet. 

In mijn agenda stonden geen zangers of filmsterren. Ik had een vrouwenagenda met feministische wijsheden. Of een hele goedkope, waar ik gedichtjes en moppen in schreef. 

In het bos van M.A. Koekoek

Aan mijn muur hingen ook geen posters. Ja, had ik wel, van dieren! Mijn vader werkte bij een uitgever en hij mocht misdrukken meenemen van de serie van M.A. Koekoek. Aan mijn muur hing "In het bos" en "In sloot en plas" Verder natuurlijk een visnet met schelpen, een gedroogde zeester (ja, sorry, ik wist toen nog niet beter) en stof. Aan de derde wand hingen planken met boeken. (de vierde 'wand' was het raam, en daar stond en hing het vol met kamerplanten)

Mijn idolen zijn dan ook eerder schrijvers denk ik, en daarvan hang je niet zo snel een poster aan de muur. Daarvan plak je geen afbeelding in je agenda. Maar ik kocht wel boeken van Stephen King voor op m'n boekenplank. En ja, van Lenis Saris, Enid Blyton en Karl May. (nou, oké, die kocht m'n moeder) 

Nog steeds kan ik genieten van bepaalde muziek, sommige films kijk ik omdat een bepaalde acteur of actrice erin speelt (en het verhaal me aanspreekt) en de boekenkast raakt steeds voller met Stephen King boeken, maar een echt idool kan ik nog steeds niet noemen. 

Of...

Of het zouden die vrouwen moeten zijn, waar ik vorige week ook al over schreef. Vrouwen, die vochten voor vrouwenrechten. Vrouwen als Etta Palm, Marie Curie, Aletta Jacobs, Suze Groeneweg (eerste vrouw in de tweede kamer), Hannie Schaft (verzetsheldin, meisje met rode haar), Han Hudig (eerste vrouwelijke rechter) of Hennah Buyne (eerste zwarte vrouwelijke rechter). Vrouwen die tegen de stroom in, voor de golf aan gingen. Sterke vrouwen, zoals ik nooit zou kunnen zijn.  

 In Groningen is net een boek uitgegeven die vol staat met dit soort bijzondere vrouwen. Vraauwlu, Groninger vrouwen in de geschiedenis, geschreven door Iris van den Brand en Sanne Meijer. In het Museum aan de A in Groningen is ook een tentoonstelling naar aanleiding van het boek. Elk van deze vrouwen verdient het om iemands idool te zijn. Niet direct met posters aan de wand, maar zeker met erkenning voor hun werk, hun kracht en hun doorzettingsvermogen. En een boek dus, in mijn boekenkast. Ik probeer ook steeds meer boeken te zoeken en te lezen over dergelijke vrouwen. Ze zijn met zoveel, maar we weten zo weinig. 

Niet 1 idool voor mij, maar vele. 

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

In memoriam

Fernando Pessoa, uit 1915

 Vandaag een jaar geleden stierf mijn moeder. Twee dagen voor haar verjaardag, de eerste lentedag. Zelden vond ik een gedicht zo toepasselijk en toch heb ik lang getwijfeld of ik hem zou plaatsen. 

Nu staat hij er. 

#WOT: Politiek

 Mijn overgrootmoeder aan vaders kant heeft in de gevangenis gezeten, omdat ze streed voor vrouwen(kies)recht. Ook mijn overgrootmoeder aan moeders kant stond op de barricades. Aan deze, en vele andere, vrouwen die voor mijn rechten vochten, ben ik verplicht om te stemmen. 

Politiek is de wijze waarop in een samenleving de belangentegenstellingen van groepen en individuen tot hun recht komen – meestal op basis van onderhandelingen – op de verschillende bestuurlijke en maatschappelijke niveaus.
wikipedia.org

Kiesrecht, stemrecht en democratie vind ik dan ook heel belangrijk, maar ik ben niet veel met politiek bezig. Ik weet ongeveer waar de politieke partijen voor staan. Ik weet ongeveer waar ik voor sta. Ik weet ook waar ik zeker níet voor (of achter) sta. Met behulp van stem- en kieswijzers bepaal ik voor welke partij aan mijn kant van het midden ik elke stemronde ga. Dit keer heb ik zelfs overwogen om nog iets meer richting het uiterste te gaan, vanwege een extremere tegenstem. Toch koos ik hier niet voor. Ik kies namelijk graag voor haalbare doelen en ik geloof niet dat 'die andere' partij die volledig heeft. 

Waar ik me totaal niet mee bezighoud zijn de debatten op tv. Het feit dat aan elke talkshowtafel wéér een politiek kopstuk aanschuift, kan mij ook niet bekoren. De weken voor een stemdag, begin ik die talkshows dan ook steeds meer te vermijden. Steeds hetzelfde gepingpong met dezelfde (alternatieve) feiten. Meestal wordt er slecht geluisterd ook nog. Vaak praten ze om, langs en door elkaar heen. Het kan me niet bekoren. Het maakte me vaak ook boos. Ik wil er niet over uitweiden waar ik op gestemd heb en waarom, discussies op internet over dit onderwerp zijn nog minder leuk, maar ik houd mijn hart vast voor de toekomst. 

 Gelukkig was het deze week ook boekenweek, dus kon ik mij daarop richten. 

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

#WOT: Kontje

"Toe, doorlopen", zegt mijn leidinggevende, en hij geeft me een tik op m'n billen. Ongewenste intimiteit, zou je kunnen roepen, en in theorie was het dat ook. Maar ik vond het vooral ook heel grappig. De leidinggevende schrok namelijk enorm van wat hij gedaan had. Ik deed hem wel vaker denken aan zijn dochter(s) en op dat moment, toen ik hem dus even in de weg liep, realiseerde hij zich nét te laat dat ik niet één van hen was. Hoewel zoiets dus niet kan, ik ben de eerste om het daarmee eens te zijn, kon ik hier geen kwaad in zien. Die was er tenslotte ook niet. Gelukkig maar. 

Kontje: kont (de; v(m); meervoud: konten) 1(informeel) achterste, gat, zitvlak: de zaak ligt op zijn kont functioneert niet meer, ligt stil; op zijn (luie) kont blijven zitten geen hand uitsteken; babbelkont, bofkont, draaikont, mazzelkont, mopperkont, etc.
vandale.nl

Een kontje kun je mijn achterwerk niet meer noemen. Eerder een forse bilpartij. Vind ik niet erg, ik houd wel van forse bilpartijen. Toegegeven, vooral bij andere vrouwen kan ik er echt met bewondering naar kijken, maar mijn eigen bilpartij zie ik niet zo vaak. Geen idee hoe ik erover zou denken, als ik mijn billen in het wild rond zou zien lopen. 

Niet alleen een forse bilpartij kan ik waarderen. Sommige vrouwen hebben van die mooie ronde billen. Mijn oudste had als peuter eigenwijze billen. En ooit had ik een teckel, bij wie ik aan de stand van het kontje en de staart die het droeg kon zien hoe 'de bui' erbij hing. En geloof me, die teckel had buien. Als de staart, van kont tot pluizig puntje, fier omhoog stond, durfde geen bouvier in de buurt te komen. 

Net als Irene (van de WOT) ben ik wel een billenmens. Van forse bilpartijen tot ienieminie kontjes van van een pulletje, ik vind ze allemaal mooi of schattig. In de dierentuin in Praag maakte ik er zelfs een fotoserie van. Die ontstond overigens uit verontwaardiging dat alle dieren ons die dag de rug/kont toekeerden.

Billen en kontjes, ze zijn er in soorten en maten. En de billen van mijn man, dáár mag ik dan een lekkere tik op geven af en toe. Niet te hard, natuurlijk.

 

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

Bevolkingsonderzoek

Enige weken geleden maakte ik een afspraak voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Ik had eindelijk de uitnodiging gekregen. Daar wachtte ik al bijna een jaar op. Ik had zelfs al gekeken op de uitnodiging voor de bevolkingsonderzoeken naar baarmoederhalskanker en darmkanker. Of ik niet nog een onderzoeksuitnodiging over het hoofd gezien had. Niet dus. 

Ik was dus blij met de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek borstkanker en maakte gelijk een afspraak. Zodra de bevestiging van de afspraak in de mail zit en gecontroleerd is of de tijd en datum overeenkomen met de afspraak in mijn agenda, gooi ik de uitnodigingsbrief weg. De brochure houd ik, voor het geval ik nog wat wil uitzoeken of nakijken. 

Tevreden ga ik door met m'n leven, totdat ik afgelopen maandag een sms'je krijg met een herinnering. Goede service overigens, maar daarin staat ook wat ik mee moet nemen: een identiteitsbewijs en de uitnodigingsbrief. 

Oh.. 

WAT?

Dat heb ik dus weer. Ruim ik een keer gelijk op wat ik niet meer nodig denk te hebben, heb ik het nog nodig. Die uitnodiging voor darm- en baarmoederhalskanker had ik alláng niet meer nodig, die was het weggooien wel waard geweest, maar nee, díe had ik nog. 

Gelukkig ben ik niet de enige die haar brief 'niet meer kan vinden' en is het verder geen probleem. Of ik even wil bevestigen dat wie mijn huisarts is, of mijn telefoonnummer nog klopt en wat mijn geboortedatum is en ik mag doorlopen. 

pff, gelukkig. 

Het onderzoek is, sja.. zoals dat onderzoek is. Bijzonder vind ik altijd de vrouwen, die dit werk doen. Nu maar hopen dat de uitslag net zo goed is als de gastvrijheid en vriendelijkheid van de dames. 

Even doorpakken

 Natuurlijk had ik spierpijn van gisteren. Het waren nogal ongewone werkzaamheden voor mij. En de spieren waren al een tijdje niet zo intensief en op deze manier gebruikt. 

Toch.. ik wilde het graag af hebben. Dus man heeft ook de tweede bak van voor naar achteren gebracht en ik heb deze leeggeschept. Boompje dat erin stond (ja, ook eigenlijk maar zo'n sprietje) overgezet in de ronde bloempot. Vergeet-me-nietjes erbij. Ook nog wat bolletjes, die ik 2 jaar terug kreeg, en naar voren gereden. 

Daarna de houten bak nog leeggeschept en wat geveegd, want er was nogal een zootje achterin de tuin nu. Maar ook dat is gedaan. (dat zie je dus niet op de foto)

Het is klaar! 

Werkzaamheden spreiden

 Als pijnpatiënt is het aan te raden dat je je bezigheden spreidt, zoals je een salamiworst eet. Één plakje per keer, anders word je misselijk. 

Een wijze les. Eentje waar ik mij vandaag niet aan hield. 

Vandaag had ik zin én energie om de plantenbak voor te gaan vervangen, die we vorige week weghaalden. In de tuin moest een boompje (± 7 cm doorsnee) weg, de plantenbak moest gekocht, inclusief aarde. En nou, voorruit, ook wat plantjes. Als ik toch naar een tuincentrum ga. 

Mijn wagen volgeladen

Dat had ik zo in m'n hoofd. Uiteraard weet ik dat ik veel moet zitten en als het vandaag niet lukt, dan morgen. Om 10 uur was het boompje omgezaagd. Om 11 uur was ik in het tuincentrum. Daar vond ik, na jaren zoeken, éindelijk de plantenbak die ik wilde. Daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Eigenlijk had ik gedacht te gaan kijken, weer teleurgesteld te worden en met wat plantjes weer naar huis te gaan. Het liep anders. 

Een vlugge berekening leerde me dat ik er 3 zakken aarde van 70 liter bij nodig had bij deze bak en nog een ronde pot, ter vervanging van de andere bak voor. Ging dat lukken? Tuurlijk. Een vriendelijke medewerker hielp me alles nog beter op de kar zetten, want de plantjes kwamen in de verdrukking. 

Bij de kassa kwam ik erachter dat de plantenbak beschadigd was. Ik mopperde even (zacht uitgedrukt) en ging terug naar de stapel. Vond een onbeschadigde plantenbak, haalde alle zakken aarde van m'n kar, zette de ene bak terug, laadde de andere bak op de kar, zakken er weer op. Zweet liep me over de rug en ik had m'n jas al uitgetrokken. Hulp van een vriendelijke medeklant sloeg ik af. Geen idee waarom. Eigenwijs? Misschien.

Bij de kassa hoefde niet alles van de kar af, maar het was wel even zoeken naar de streepjescode van de plantenbak. Ugh.. zakken er half af. Ook niet echt fijn. Toen het hele zwikkie in de auto. Nog steeds zweten. 

Thuis ging ik maar even op de bank zitten en me afvragen wat ik nu zou gaan doen. Wachten tot morgen, wanneer man thuis was en zou kunnen helpen was natuurlijk de slimme optie. Maar ik had nu die drang....

In de tuin stond een boompje in een kapotte pot. Die kon wel mooi voor in de plantenbak. Als ik nou eens ging kijken of ik die makkelijk uit de pot kreeg? 

Dat lukte. Pot zat wel vol met grind, trouwens. Best zwaar. 

Plantenbak

Om te kijken of het boompje in de bak paste, moest de bak uit de auto. Dan kon hij ook het best gelijk naar de voorkant van het huis. Met 2 zakken grond. En het boompje. We hebben hiervoor gelukkig wel een handig karretje.

Afijn, om een kort verhaal niet nog langer te maken: de bak staat. Met boompje. Er zou nog geveegd kunnen worden, maar dát heb ik naar morgen kunnen schuiven. Eigenlijk wilde ik de andere oude plantenbak nog naar de tuin rijden en kijken of ik dat boompje in de nieuwe ronde pot kon zetten, maar ik heb mij ingehouden. Toen wel. Mede dankzij het feit dat opstaan niet zo leuk meer is nu. 

Maar ik ben wel trots op het resultaat. En kijk wat leuk met die bloemetjes. 

Vergeet-me-nietjes, viooltjes en rozemarijn

En niet dat ik verder überhaupt salami eet, maar de volgende keer zal ik proberen m'n werkzaamheden weer meer te spreiden. Het leek alleen zo zonde om zowel mijn energie als de drang te negeren vandaag. 

Drents Museum

 Vandaag was ik met m'n zus en zwager naar de tentoonstelling Sterven in schoonheid in het Drents Museum. Ik had er zin in en zag er tegenop. 

Hoewel ik toch niet van plan ben te starten met zelfmedicatie, waar ik het gisteren over had, nam ik nu maar wel pijnstilling. Een hele tijd door een museum lopen was al zwaar zonder hielspoor. 

De tentoonstelling was wel de pijn waard! Sowieso er weer even uitgaan was de pijn waard, als ik eerlijk ben, maar deze tentoonstelling was een mooie start. Het laat zien hoe mensen in de steden Pompeï en Herculaneum leefden, wat ze zoal aan rijkdom hadden, toen de Vesuvius uitbarstte. Veel godenbeelden gezien. Mede doordat Romeinen er geen problemen mee hadden de goden van culturen die ze overwonnen op te nemen in hun eigen godenrijk, zoals op onderstaande afbeelding te lezen is. 

Diverse goden

Niet volgzaam genoeg haha

Hoofd links is van een Amazone

Borstvoedende vrouw

Beste billen

Hierboven dus een kleine impressie van de tentoonstelling. Er was veel meer moois en vooral ook veel meer informatie, maar het werd steeds drukker en ik fotografeer liever geen mensen erbij op. 

We hebben daarna nog het verdere museum bekeken. Het meisje van Yde en andere veenlijken, poppenhuizen waarbij de oude inrichting van het grote gebouw aan de Brink. Helaas heb ik geen informatie gelezen, dus kan ik dat hier ook niet geven, maar het is mooi ingericht. Ook een tafel gedekt, een keuken vol met ingrediënten, potten en pannen. De kano van Pesse lag in het depot. Dat was wel jammer. 

Achterkant van museum

Na dit bezoek nog met m'n zus en zwager heerlijk geluncht. Op een terras in de zon! Wat een heerlijkheid. 

In een kinderboekenwinkel nog een schattig blikje gekocht. 

Al met al een fijne dag. Naar het Drents museum is het altijd makkelijk reizen met de trein. Zus en zwager zijn met hun camper onderweg en houden nog verder vakantie deze week. 

Na zo'n dag als vandaag neem ik me voor toch weer vaker musea te bezoeken. Er is nog een mooie tentoonstelling in zowel het Groninger Museum als het Museum aan de A (vroeger Scheepvaartmuseum). Dat zou te doen moeten zijn, toch? 

Als altijd heb ik daar zin in en zie ik er tegenop. Maar als ik er ben vind ik het de pijn meestal toch waard. Zelfs nu, nu ik geen stap meer kan verzetten. 

Proberen? (zelfmedicatie)

 "Ik moest van de dokter gewoon 4 weken ibuprofen slikken, daarna afbouwen, en nu ben ik ervan af", zegt een collega. Hij had ook hielspoor, maar nu niet meer. Met ibuprofen. 

Het klinkt zo simpel. Gewoon 4 weken ibuprofen. Maar is dat ook handig, zonder overleg met de huisarts. Moet ik geen maagbeschermer (deze collega slikte dat al) en is er geen risico dat ik ga overbelasten, net als met de naproxen (die ook al niet hielp).

Naast dat het zou kunnen helpen voor hielspoor (fingers crossed) vraag ik me ook af of het invloed zal hebben op de hoofdpijn. Dat kan in positieve of negatieve zin. Denk aan pijnstillingsafhankelijke hoofdpijn (ja, dat kan dus). Juist daarom ben ik altijd terughoudend met pijnstilling. Als de pijn nog te doen is, slik ik niets. Gelukkig ben ik in de omstandigheid dat ik die keuze (nog) heb. 

Omdat ik mijn eigen huisarts deze week niet kan bereiken (voorjaarsvakantie), ik geen zin heb in weer een invaller en morgen naar een museum ga, besloot ik in elk geval deze week de zelfmedicatie toe te passen. Gisterenmiddag begon ik. Vanmorgen vergat ik ze prompt. Zo schiet dat niet op, natuurlijk. Het leek gisteren ook niet tegen welke pijn dan ook te helpen, trouwens. Tot zover mijn eerste indruk. 

Waarschijnlijk slik ik morgen even volop medicatie en laat ik het dan weer gaan. Ik durf niet. 

Tussen de middag wel, zoals alweer 2 weken, gewandeld. Ondanks de pijn. Mooi hè. 

Weer eens de tuin in

 Ik zat er al een tijdje tegenaan te hikken. Een jaar of 5 om precies te zijn. (volgens man nog wel langer) Voor de deur hebben (of hadden nu eigenlijk) we houten plantenbakken staan en ondanks dat er een vuilniszak onderin lag, waren die niet waterdicht. Dit hield in dat de planten, zeker bij warm weer, maar ook als het wekenlang regende, regelmatig water nodig hadden. En dat vergat ik nogal eens. Vooral als het regende. 

In die plantenbak stond een gouden regen, die ik ooit zelf zaaide. Mijn trots. Ik had nooit verwacht dat hij in deze plantenbak zó uitbundig zou gaan bloeien, maar dat deed hij wel. En hij werd te groot, ondanks dat hij vaak geen water kreeg. 

Dus, al enige tijd wilde ik én een nieuwe plantenbak voor én m'n gouden regen achter in de tuin. En vervangende plantenbakken zijn duur, diegene die ik wil dan, terwijl het leeghalen van de oude plantenbak veel energie kost. Net als het plaatsmaken in de tuin. 

Afgelopen najaar hebben we iemand gevraagd om de tuin op te ruimen. Hij snoeide enthousiast en ineens was er achterin de tuin ruimte. Ruimte voor de gouden regen, bijvoorbeeld. Dus liep ik alweer wekenlang met het plan om bakken te gaan zoeken, maar ik zag op tegen het karwei dat daarbij kwam kijken: de oude bak leeghalen. 

Vandaag was het schitterend mooi weer. De planten voor hadden al een tijd geen water gehad, dus de grond was droog. Nieuwe bak of geen nieuwe bak (dat dus), vandaag was een goede dag om de boom achterin de tuin te zetten. 

Ik vroeg mijn man mij te helpen de bak in de achtertuin te zetten. De rest zou ik zelf doen. De bak was nog best zwaar, maar met een karretje lukte dat. Ik dacht de boom zo uit de bak te kunnen tillen, maar dat viel tegen. Dus begon ik met de planten eromheen eruit te scheppen. Lavendel en salie gingen alvast de tuin in. (gisteren zette ik al gestekte lavendel en rozemarijn in datzelfde stuk tuin, goed bezig dus!) Toch kreeg ik daarna nog steeds de boom er niet uit. 

Mijn man zag mij worstelen en schoot te hulp. Na de bak te hebben gekanteld lukte het beter. Wat bleek? Ooit, toen we de bakken neerzetten, legden we klinkers onderin. Zo was de bak wat zwaarder en dus lastiger te verplaatsen en te stelen. 

Ohja. 

De wortels van de boom hadden deze klinkers compleet ingepakt en hij was dus niet zónder de klinkers op te tillen. Met ook niet trouwens. Uiteindelijk hebben man en ik de wortels met grof geweld ver teruggesnoeid. Man ging weer naar binnen (want Ajax speelde) en ik groef een kuil voor de boom. 

Het is allemaal gelukt. De boom staat en nu maar hopen dat de wortels niet té beschadigd zijn. En op zoek naar een nieuwe bak voor bij de voordeur. Er staat namelijk nóg een oude, lekke, plantenbak die vervangen moet worden. Met gouden regenboom. En deze wil ik voor laten staan. 

Maar eerst bijkomen van het werk van vandaag. 

Hier zie je onze buurkat heerlijk in de zon liggen op ons egelhuisje. De gouden regen is daar links voor geplaatst. Toen was buurkat weg. Die houdt namelijk niet van onze aanwezigheid in onze tuin.