Even doorpakken

 Natuurlijk had ik spierpijn van gisteren. Het waren nogal ongewone werkzaamheden voor mij. En de spieren waren al een tijdje niet zo intensief en op deze manier gebruikt. 

Toch.. ik wilde het graag af hebben. Dus man heeft ook de tweede bak van voor naar achteren gebracht en ik heb deze leeggeschept. Boompje dat erin stond (ja, ook eigenlijk maar zo'n sprietje) overgezet in de ronde bloempot. Vergeet-me-nietjes erbij. Ook nog wat bolletjes, die ik 2 jaar terug kreeg, en naar voren gereden. 

Daarna de houten bak nog leeggeschept en wat geveegd, want er was nogal een zootje achterin de tuin nu. Maar ook dat is gedaan. (dat zie je dus niet op de foto)

Het is klaar! 

Werkzaamheden spreiden

 Als pijnpatiënt is het aan te raden dat je je bezigheden spreidt, zoals je een salamiworst eet. Één plakje per keer, anders word je misselijk. 

Een wijze les. Eentje waar ik mij vandaag niet aan hield. 

Vandaag had ik zin én energie om de plantenbak voor te gaan vervangen, die we vorige week weghaalden. In de tuin moest een boompje (± 7 cm doorsnee) weg, de plantenbak moest gekocht, inclusief aarde. En nou, voorruit, ook wat plantjes. Als ik toch naar een tuincentrum ga. 

Mijn wagen volgeladen

Dat had ik zo in m'n hoofd. Uiteraard weet ik dat ik veel moet zitten en als het vandaag niet lukt, dan morgen. Om 10 uur was het boompje omgezaagd. Om 11 uur was ik in het tuincentrum. Daar vond ik, na jaren zoeken, éindelijk de plantenbak die ik wilde. Daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Eigenlijk had ik gedacht te gaan kijken, weer teleurgesteld te worden en met wat plantjes weer naar huis te gaan. Het liep anders. 

Een vlugge berekening leerde me dat ik er 3 zakken aarde van 70 liter bij nodig had bij deze bak en nog een ronde pot, ter vervanging van de andere bak voor. Ging dat lukken? Tuurlijk. Een vriendelijke medewerker hielp me alles nog beter op de kar zetten, want de plantjes kwamen in de verdrukking. 

Bij de kassa kwam ik erachter dat de plantenbak beschadigd was. Ik mopperde even (zacht uitgedrukt) en ging terug naar de stapel. Vond een onbeschadigde plantenbak, haalde alle zakken aarde van m'n kar, zette de ene bak terug, laadde de andere bak op de kar, zakken er weer op. Zweet liep me over de rug en ik had m'n jas al uitgetrokken. Hulp van een vriendelijke medeklant sloeg ik af. Geen idee waarom. Eigenwijs? Misschien.

Bij de kassa hoefde niet alles van de kar af, maar het was wel even zoeken naar de streepjescode van de plantenbak. Ugh.. zakken er half af. Ook niet echt fijn. Toen het hele zwikkie in de auto. Nog steeds zweten. 

Thuis ging ik maar even op de bank zitten en me afvragen wat ik nu zou gaan doen. Wachten tot morgen, wanneer man thuis was en zou kunnen helpen was natuurlijk de slimme optie. Maar ik had nu die drang....

In de tuin stond een boompje in een kapotte pot. Die kon wel mooi voor in de plantenbak. Als ik nou eens ging kijken of ik die makkelijk uit de pot kreeg? 

Dat lukte. Pot zat wel vol met grind, trouwens. Best zwaar. 

Plantenbak

Om te kijken of het boompje in de bak paste, moest de bak uit de auto. Dan kon hij ook het best gelijk naar de voorkant van het huis. Met 2 zakken grond. En het boompje. We hebben hiervoor gelukkig wel een handig karretje.

Afijn, om een kort verhaal niet nog langer te maken: de bak staat. Met boompje. Er zou nog geveegd kunnen worden, maar dát heb ik naar morgen kunnen schuiven. Eigenlijk wilde ik de andere oude plantenbak nog naar de tuin rijden en kijken of ik dat boompje in de nieuwe ronde pot kon zetten, maar ik heb mij ingehouden. Toen wel. Mede dankzij het feit dat opstaan niet zo leuk meer is nu. 

Maar ik ben wel trots op het resultaat. En kijk wat leuk met die bloemetjes. 

Vergeet-me-nietjes, viooltjes en rozemarijn

En niet dat ik verder überhaupt salami eet, maar de volgende keer zal ik proberen m'n werkzaamheden weer meer te spreiden. Het leek alleen zo zonde om zowel mijn energie als de drang te negeren vandaag. 

Weer eens de tuin in

 Ik zat er al een tijdje tegenaan te hikken. Een jaar of 5 om precies te zijn. (volgens man nog wel langer) Voor de deur hebben (of hadden nu eigenlijk) we houten plantenbakken staan en ondanks dat er een vuilniszak onderin lag, waren die niet waterdicht. Dit hield in dat de planten, zeker bij warm weer, maar ook als het wekenlang regende, regelmatig water nodig hadden. En dat vergat ik nogal eens. Vooral als het regende. 

In die plantenbak stond een gouden regen, die ik ooit zelf zaaide. Mijn trots. Ik had nooit verwacht dat hij in deze plantenbak zó uitbundig zou gaan bloeien, maar dat deed hij wel. En hij werd te groot, ondanks dat hij vaak geen water kreeg. 

Dus, al enige tijd wilde ik én een nieuwe plantenbak voor én m'n gouden regen achter in de tuin. En vervangende plantenbakken zijn duur, diegene die ik wil dan, terwijl het leeghalen van de oude plantenbak veel energie kost. Net als het plaatsmaken in de tuin. 

Afgelopen najaar hebben we iemand gevraagd om de tuin op te ruimen. Hij snoeide enthousiast en ineens was er achterin de tuin ruimte. Ruimte voor de gouden regen, bijvoorbeeld. Dus liep ik alweer wekenlang met het plan om bakken te gaan zoeken, maar ik zag op tegen het karwei dat daarbij kwam kijken: de oude bak leeghalen. 

Vandaag was het schitterend mooi weer. De planten voor hadden al een tijd geen water gehad, dus de grond was droog. Nieuwe bak of geen nieuwe bak (dat dus), vandaag was een goede dag om de boom achterin de tuin te zetten. 

Ik vroeg mijn man mij te helpen de bak in de achtertuin te zetten. De rest zou ik zelf doen. De bak was nog best zwaar, maar met een karretje lukte dat. Ik dacht de boom zo uit de bak te kunnen tillen, maar dat viel tegen. Dus begon ik met de planten eromheen eruit te scheppen. Lavendel en salie gingen alvast de tuin in. (gisteren zette ik al gestekte lavendel en rozemarijn in datzelfde stuk tuin, goed bezig dus!) Toch kreeg ik daarna nog steeds de boom er niet uit. 

Mijn man zag mij worstelen en schoot te hulp. Na de bak te hebben gekanteld lukte het beter. Wat bleek? Ooit, toen we de bakken neerzetten, legden we klinkers onderin. Zo was de bak wat zwaarder en dus lastiger te verplaatsen en te stelen. 

Ohja. 

De wortels van de boom hadden deze klinkers compleet ingepakt en hij was dus niet zónder de klinkers op te tillen. Met ook niet trouwens. Uiteindelijk hebben man en ik de wortels met grof geweld ver teruggesnoeid. Man ging weer naar binnen (want Ajax speelde) en ik groef een kuil voor de boom. 

Het is allemaal gelukt. De boom staat en nu maar hopen dat de wortels niet té beschadigd zijn. En op zoek naar een nieuwe bak voor bij de voordeur. Er staat namelijk nóg een oude, lekke, plantenbak die vervangen moet worden. Met gouden regenboom. En deze wil ik voor laten staan. 

Maar eerst bijkomen van het werk van vandaag. 

Hier zie je onze buurkat heerlijk in de zon liggen op ons egelhuisje. De gouden regen is daar links voor geplaatst. Toen was buurkat weg. Die houdt namelijk niet van onze aanwezigheid in onze tuin. 

Zachte winter.

Weet je nog? Laatst? Ik enthousiast aan het zaadbollen maken voor de vogels? 

Nou, eerst viel bij een aantal bakken de zaadbol uit de bak op de grond. Vandaag zag ik dat de zaden al uitlopen! Lekker dan, zo'n zachte winter. Niet alleen veel werk gehad van het maken van de bollen, vervolgens zal ik deze zómer extra werk hebben van het wegschoffelen van het graan in de tuin. 

Tuinkamer, planten en vorst

Vroeger had je bij landhuizen en kastelen de Oranjerie. Hierin werden 's winters de citrusbomen en andere exotische planten gezet, die in de zomer in grote potten in de tuinen stonden. Deze bomen kwamen uit het Mediterrane gebied en waren niet winterhard. De Oranjerie had een een groot raam op het zuiden, om zoveel mogelijk zonlicht en -warmte op te vangen. Er stonden bakjes met water in. Zodra hier een laagje ijs op kwam, werden er kleine kacheltjes gestookt, zodat de vorst nét uit de Oranjerie bleef. De naam Oranjerie verwijst naar de sinaasappelbomen of 'oranjes'. 

Tenminste, zo heb ik het ooit geleerd. Ik heb de wikilink niet goed genoeg doorgelezen om te zien of deze het tegenspreekt. 

Ik heb een tuinkamer. Hierin staan een citroen-, sinaasappel-, limoen- en mandarijnenboompje. Een heuse oranjerie, zo zou je kunnen zeggen. De mandarijn is zelf gezaaid, de rest voor een klein bedrag gekocht. Er staat ook een olijf en, mijn pronkstuk, een granaatappel. Deze granaatappel is niet mijn pronkstuk omdat hij zo geweldig mooi is, maar omdat ik hem uit zaad opkweekte in 1996. Van tientallen zaailingen is deze als enige over. Lange tijd hield ik hem klein (zie foto) maar nadat ik las dat er pas bloemen komen als je niet snoeit, heb ik hem uit laten groeien. Er hebben nog steeds geen bloemen in gezeten. 

Over de winterhardheid van de granaatappel spreken boeken en websites elkaar tegen. Daarom haalde ik mijn 'boompje' (inmiddels wel vijf keer zo groot als op de foto hiernaast) vorig jaar in huis toen het ging vriezen. Maar dat was pas in januari, of later zelfs. Nu is het al koud (stervenskoud) in december. Nu de plant al binnenhalen lijkt me niet zo'n goed idee. Vooral ook, omdat de woonkamer eigenlijk veel te warm is voor deze plant en hij is inmiddels te groot en zwaar om op zolder te zetten, waar de temperatuur meer geschikt is voor overwintering (ook koud dus).

Dit jaar heb ik de pot ingepakt in de kussens van de tuinstoelen en vlak voor het raam bij onze woonkamer gezet. In de tuinkamer heb ik twee bakjes met water staan: één bij het raam aan de tuinkant en één bij de granaatappel in. Vanmorgen, na een stevige nachtvorst (-8), was het water in het bakje aan de tuinkant stijf bevroren. Het water bij de granaatappel niet. Hoezee! Op het water in de twee gieters, halverwege, lag een dun laagje ijs. 

Nu twijfel ik wel een beetje wat ik met de citrusplanten moet doen. Eigenlijk wil ik ze naast de granaatappel aan de woonkamerkant zetten, maar ze hebben dopluis. Zouden deze in de winter overlopen en de granaatappel besmetten? Of ga ik erop gokken dat ze dit wel overleven zo? De mandarijn heeft het vorig jaar ook gered, tenslotte. Net als de ficus, de orchidee en de aloë. Momenteel staat de lidcactus uit het huis van m'n moeder gewoon bijna te bloeien! 

Ziehier vooraan de ingepakte granaatappel, inmiddels wel gesnoeid. De lidcactus op de voorgrond staat binnen. Inmiddels heb ik de houtwol (of papiersnippers) uit m'n kerstpakket gebruikt om ook de bovenkant te beschermen.

We hebben overigens wel een elektrische kachel in de tuinkamer, maar deze hangt qua verwarming niet handig, namelijk vlakbij de deur aan de muur. En eerlijk gezegd vind ik het zonde om energie en geld te verspillen om planten voor bevriezing te behoeden. Of eigenlijk: om de granaatappel hiervoor te behoeden, omdat ik die al zolang heb. M'n pronkstuk. 

Winter met vogels

 

Plotseling is het winter. Al een tijdje zit ik erover te denken dat er vogels gevoerd moeten worden. In de dierenspeciaalzaak in de buurt kocht ik van de week een koker voor los voer, maar die bolletjes met zo'n netje erom die wilde ik niet. Plastic. En dat schijnt een probleem te zijn voor gulzige kraaiachtigen, die de bol met plastic en al naar binnen proberen te werken. Of ergens verstoppen, waardoor er dus plastic in de natuur komt. En ja, ik heb een kraai dat zien doen tussen wat bladeren. Heb, toen hij wegvloog het plastic verwijderd en de bol teruggelegd. 

Na wat rondkijken, om te zien wat er zoal verder mogelijk was, besloot ik ze zelf te maken. Ooit deed ik dat met stenen binnenpotten voor planten, maar die heb ik niet meer. Ja, dat is ook allemaal plastic tegenwoordig. Handig, want dan drogen de planten minder snel uit. Maar voor vogelvoeren niet handig. Toen dacht ik aan de bonsaischaaltjes, die her en der ongebruikt in de tuin staan. Van steen. Daar moest wat mee te doen zijn toch? Worden die dingen ook nog eens gebruikt. Dus frituurvet gekocht.

Na een paar dagen ziek, geen corona maar wel dezelfde klachten, besloot ik dat vandaag dé dag was om hiermee bezig te gaan. Zoals gezegd, het is ineens echt winter. Met vorst enzo. Dus, vet au-bain-marie gesmolten, zaden erin en bakjes vullen. De bakjes eerst van ijzerdraad voorzien (ook van de bonsai, handige hobby). 

Ik bleek te ongeduldig. De bakjes hebben een redelijk groot gat onderin en de blaadjes, waarmee ik dat gat had geprobeerd te bedekken, lieten het nog vloeibare vet moeiteloos door. Gevolg: aanrecht onder het frituurvet (zie foto rechtsonder) En dat is al van dat irritante spul. 

Al doende leert men, dus de rest van het vet-zadenmengsel zette ik met pan in al in een pan met koud water. Au-bain-koud ofzo. Al snel stolde het goedje, en zo kon ik de laatste bak vullen. Een hele grote, toch plastic, die ik voor de helft vulde en zo met een soort afdakje ophing. Dit beviel me zo goed, dat ik nog twee van dit soort bakjes pakte, paars, mooi hoor, en daarvoor de rest van het vet smolt.

Ik ben zeer verguld met het resultaat. Inmiddels ook al twee keer de tuinkamer in gerend, fototoestel in de aanslag, om een etend vogeltje te fotograferen. Mislukt natuurlijk. Hopelijk lukt dat nog binnenkort. 

Het is... en nu?

"Kijk, ik vond deze en jij hebt dat daar liggen" Er staat een man bij de deur en hij wijst in zijn fietsmandje. Daar heeft hij een egeltje. "Gevonden", zegt hij. "Het liep even verderop in een brandgang, dat leek me niet goed". 

Enige tijd geleden zag ik een advertentie voor een gratis egelpakket bij Stichting Natuurmonumenten. Dit leek mij wel wat. Toen we onze nieuwe schutting kregen, moesten de heren nog zo lachen dat ik wel ruimte voor egels onder m'n schuttingdeur wilde houden. Extra informatie om daadwerkelijk egels in m'n tuin te krijgen, leek me welkom. Ik werd gelijk maar lid ook, want niet alleen het Groninger Landschap, alle natuur in Nederland kan wel wat extra bescherming bebruiken. 

De extra egelinformatie, met daarin informatie over de bouw van een egelhuisje, printte ik een aantal keren uit en legde ik in m'n minibieb. Dat had de man met z'n gevonden egel gezien. Daarom dacht hij dat ik alle wijsheid in pacht had over egels, maar ik heb zelf de informatie nog niet doorgelezen. 

Voorzichtig zette ik het egeltje achter in de tuin. Van de buurvrouw kreeg ik wat kattenvoer, want ik las ooit dat egeltjes dat lekker vinden. Deze egel had geen interesse. Hij kroop wat angstig weg, maar rolde zich niet echt helemaal op. 

Om erachter te komen of 'mijn' egel nou wel of niet naar een opvang moet, ging ik naar de egelbescherming op internet*. Hierop staat in welk geval je de egel wel of niet bij ze moet brengen. Op zich leek het voor mijn egel niet nodig, maar hij rolde zich niet echt op toch? Ik nog weer naar de tuin, waar hij al een stukje onder de struiken gekropen bleek. Het ging me aan het hart, maar ik wilde toch weten of hij zich nou wel of niet oprolde. Niet helemaal, zo leek het. 

Ik besloot te bellen. 

"U mag de egel altijd brengen hoor", zei een vriendelijke dame aan de telefoon. Zij snapte ook wel dat ik als leek niet wist of het nou wel of niet nodig was. Hij haalde wel heel diep adem steeds. Ik zocht een doosje op, legde daar handdoeken in en ging weer naar de tuin. Weer was de egel weggekropen. Dat leek op zich wel goed. Toen ik hem oppakte rolde hij nu ook wél helemaal op. De twijfel sloeg weer toe. 

Over een paar weken komt er bij ons iemand de tuin snoeien en van onkruid ontdoen. Ik moet er niet aan denken dan een egellijkje aan te treffen onder m'n rododendron. Dus heb ik hem in de doos gelegd en ben ik naar de Dierenopvang Groningen gereden. Niet zo heel ver weg. Al die tijd bleef het arme beestje opgerold in de doos liggen. Bij de Dierenopvang heb ik hem in een kooitje gelegd en m'n gegevens achter gelaten. Zojuist heb ik nog gemaild dat ik hem met liefde weer ophaal, mocht hij toch goed gezond blijken. Op dit moment is het achterin de tuin nog egelparadijs en ook na het snoeiwerk zal het hopelijk zo blijven. Bovendien wil ik dus een egelhuisje, waar we inmiddels dat bouwplan van hebben.

En nu maar afwachten. 

 *(mag ik even een 'hoeraaaa' voor internet? Wát een gemak is dat. Anders had ik dus ook nog naar de bieb gemoeten ofzo. En vervolgens een telefoonnummer zoeken in de gouden gids. Had ik de gouden gids nog moeten zoeken, naar alle waarschijnlijkheid) 

Nog meer appels

Ooit, een hele tijd geleden, stond ik voor de Bonsaiclub Noord met een standje op een tuinbeurs, ergens in Noord Nederland. Ontzettend leuk en gezellig om te doen. Achter ons stond een standje van een vereniging ter behoud van oud Groningse fruitrassen, de Noordelijke Pomologische Vereniging (denk ik) 

Als bonsailiefhebbers vonden wij hun werk enorm interessant. Ter plekke entten ze het fruitras van je keuze op een sterkere onderstam. Meestal doe je dat op een onderstam van ongeveer een meter, wij, als bonsailiefhebbers, wilden onze fruitboom natuurlijk zo klein mogelijk en zo kregen wij een onderstam van een paar centimeter. De medewerkers van de NPV vonden onze vraag leuk en deden hun best. 

Voor een bonsai is het van belang dat je een dikke stam krijgt. Tenminste, dat is een manier. Omdat bij mij ook veel boompjes het leven lieten, door een gebrek aan verzorging, plantte ik mijn Groninger Kroon (een appelsoort) in de volle grond, nadat mijn peer (geen idee meer welke) het niet had gered in het potje. Voordeel van de volle grond is, dat je boompje sneller groeit, waardoor die dikkere stam sneller een feit is dan in een pot. 

Het nadeel van die volle grond is, dat groei niet belemmerd wordt. Niet bonsaimensen zullen dat als voordeel zien. Ook een ent met een onderstam van slechts een paar centimeters groeit lekker door, zodat ik nu een volgroeide appelboom in de tuin heb. Voorgaande jaren snoeide ik deze nog, maar dit jaar kwam ik er niet aan toe. Gevolg: héél veel appels! 

Maar wanneer pluk je die? 

Ik had al eerder appels van deze boom, een stuk of zes per keer, maar die smaakten alsof ik te enthousiast te vroeg geplukt had. Dat wil ik nu dus voorkomen. Op internet lees ik dat de Groninger Kroon eind september, begin oktober geplukt kan worden. Ik lees op algemene sites over appels, dat je ze kunt plukken wanneer ze hun kleur (beetje rood) hebben, makkelijk loslaten als je ze vastpakt of wanneer ze al op de grond vallen. 

Nu is het niet eind september, maar mijn appels kleuren al redelijk rood maar niet zo rood als ze volgens de soortengids horen te zijn. Wanneer ik tegen een tak stoot vallen er een aantal en, het is jammer, er hangen er zelfs te rotten in de boom (dat is goed voor insecten, dus vooruit). 

Dus wat nu? 
Zijn mijn appels vroeger gerijpt, door het weer? Zou zomaar kunnen. Moet ik ze toch laten hangen? Pff.. lastig hoor. 

Veel bloesems in het voorjaar, waren al een voorzichtige indicatie voor de oogst nu. 

Appel, van zaad tot...

Jaren terug, ik dacht een paar jaar maar na het opzoeken van foto's bleken het er negen, vond ik uitgelopen zaden in een appel. In meerdere appels. Enthousiast als ik kan zijn, potte ik ze thuis in potjes. Helaas heeft geen van deze plantjes het overleefd. Niet het goede jaargetijde? Het was tenslotte september, niet direct de tijd van het jaar, waarop je met zaailingen aan de slag gaat.
Of niet genoeg water? Ik weet het niet meer. 

In de jaren die hierop volgenden, vond ik nog wel eens uitgelopen zaden, maar geleerd van vorige ervaringen deed ik hier niets mee. Tot twee weken terug. Ik besloot de zaden in een nat doekje mee naar huis te nemen en weer eens een poging te wagen. Thuis zette ik ze in een kasje. En nu? Nu komen ze gewoon al uit! En ze zijn al groter en sterker dan die van negen jaar terug. 

Nu zit ik dus met het dilemma, ga ik ze in eigen potjes zetten of laat ik ze nog even in hun kasje.

(ik denk dat ik het antwoord al weet, want ik ben niet zo goed in afwachten)

(ik kan natuurlijk ook een deel in een potje doen en een deel in het bakje laten)

Zoals het gaat

 Gisteren schreef ik een blog, met onder andere mijn gevoel bij het vliegen. Ik vond het lastig te plaatsen, want eigenlijk wil ik het in deze blog niet over dat soort problemen hebben. Maar het zijn wél mijn overpeinzingen en ik wilde dagelijks bloggen. Vooral dat laatste gaf de doorslag. Door de reis en de dag bijkomen, had ik al een dag overgeslagen. Er staan meer van dit soort blogs in mijn ongepubliceerde lijst, meer wereldproblematiek, waar ik uiteraard wel over nadenk, maar waarvan ik dit de plek niet vind het te posten. Vooral omdat ik in veel gevallen te weinig over bepaalde problematiek weet en ik voor m'n gevoel de juiste woorden niet kan vinden. 

Ik had het ook over rust en stilte. Dat is er een groot gedeelte van de dag, alleen 's nachts worden we nu al een paar keer wakker gemaakt door een apart geluid. Een dier, hoog in een boom, zegt m'n man, die op onderzoek is uitgegaan. Het klinkt mechanisch (Shardik komt in me op) en toch ook weer niet. Een soort krekel? Daar lig je dan in bed, wakker gehouden door die ooh zo bijzondere natuur. Ondertussen houdt de koekoek ook z'n snavel maar niet, om het maar niet te hebben over múggen. Wel geweldig om 's nachts een uil te horen roepen. (zou het antwoord 'koekoek' heb ook storen?)

Eergisteren dronk ik voor het eerst sinds half december weer alcohol. Het is vakantie, het was gezellig in de bar en ja, het hoorde er gevoelsmatig toch een beetje bij. Ik zou er één of hooguit twee nemen. Dit liep iets uit de hand. Zoals ik bij achtergronden op IkPas regelmatig las, is maat houden lastig met alcohol. De drank zelf maakt het lastig je aan grenzen te houden. De hoofdpijn, die ik gisteren de hele dag had, en die 's avonds erger werd, gaat het wel voor me doen, denk ik, maat houden. Zo wil ik de vakantie niet door. Bruiswater is ook lekker! 

Het is vandaag 5 mei. Als we in Nederland waren geweest, hadden we het Bevrijdingsfestival bezocht, ondanks dat je er tegenwoordig voor moet betalen. Misschien zou ik daar m'n eerste drankje sinds lang weer genomen hebben. Wie zal het weten. Gisterenavond hebben we wél de dodenherdenking gekeken op de laptop. Hier herdenken we slachtoffers en vieren we vrijheid. Een paar landen verderop is het oorlog. Zo verdrietig. Zo verschrikkelijk die beelden. Zoals alle oorlogsbeelden altijd. Ik kan er moeilijk naar kijken, als machteloze toeschouwer. 

Ondertussen leven wij hier vredig in de zon. We lezen en doen spelletjes Catan (ik won beide spelletjes!). Ik heb vandaag een nieuw opgeschoten cactus uit de tuin gehaald (zie hiernaast) en eindelijk gezwommen, dat kwam er de vorige keer in vier weken niet van! Toen had ik ook erge last van duizeligheid. Nu gelukkig niet! Ik ben wel braaf gestopt na twintig baantjes (nog geen vierhonderd meter, denk ik). Zwemmen was tenslotte al zo'n twee jaar geleden. Morgen ga ik beginnen met het verwijderen van de distels uit onze tuin. 

Man heeft net brood gehaald. Een wandeling van vijf kilometer, die hem normaliter geen moeite kost, maar hij ging een paar weken terug door z'n knie en dan is dit, met heuvels, best weer een prestatie. Misschien zelfs toch wat teveel. Ondertussen kookte ik en ruimde wat op. Het voelt als 'playing house'. 

Vanavond gaat hij voetbal kijken in de kantine. Het is niet zijn team, Feyenoord. Integendeel. Maar als ze in het buiteland spelen, is het gewoon een Nederlands team en daar is hij voor. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Nadenken over een blog voor morgen? 

Earth Day

Volgens het nieuws de afgelopen weken, neemt het aantal insecten de laatste jaren dramatisch af. Behalve de dan teek, daarvan neemt het aantal dan weer dramatisch toe, als ik het goed gelezen heb.

Gelukkig voor moeder aarde dus, dat ik zo'n slechte tuinvrouw ben. Terwijl ik lekker zit te genieten in het zonnetje, wordt er druk om me heen gezoemd. Dit allemaal dankzij rijen met paardenbloemen tussen de tegels, blad en mos óp de tegels en onder allerlei attributen in de tuin en een overvol insectenhotel, waar ze elkaar gewoon uit jagen.

Ja, de tuin is weer een zootje. Veel losse troep heb ik inmiddels opgeruimd (sorry insecten) en zo kwam ik nog een verrassing tegen. Een holletje, gemaakt in een klein potje van de vacht van een 'meneer Nilsson'-knuffeltje, dat erbij op een tafeltje lag. Zou daar het muisje overwinterd hebben, dat ik vorige week zag? Het is echt te klein voor een heel nest, gelukkig.

Terwijl de bijen en vliegen vrolijk (en irritant) door de tuin zoemen, zoeken vogeltjes enthousiast onder blaadjes en stukjes mos naar zespotige lekkernijen. Zo schiet het niet op met de hoeveelheid insecten, maar vogeltjes zijn wel zo leuk.

Onkruid is ook maar een mening

Ten behoeve van insecten, vogels en wat kleur en fleur, ga ik vanavond ook bloemenbommetjes proberen te gooien op het eilandje in de vijver. Dat staat namelijk vol met bomen en struiken, maar ik zie altijd weinig bloemen. Ik hoop dat deze vredige bommen aanslaan, en dat ik dit jaar ver genoeg gooi, maar mogelijk eten eenden en vogels de zaden al eerder op. Hoewel de zaadjes al aan het kiemen zijn in een doos in de tuin. Ik hoop dat ik het goed gedaan heb en dat ik de goede zaden kocht. Komende week zal ik een actiepakket van natuurmonumenten ontvangen, waarin precies omschreven staat, hoe je door middel van bloemenbommetjes bijen aan kunt trekken in de omgeving en hoe je zo'n bommetje maakt. Ik zal dan zeker nog een poging wagen.

Als ik in de tuin bezig ben geweest, heb ik overal jeuk. Het voelt alsof er insecten over m'n lichaam kruipen, maar ik zie niets. Nee, écht niet. Ook heb ik uitslag, van de zon? Best mogelijk. Op mijn huid lopen kennelijk spookinsecten.

Het was vandaag 'Earth Day', 's werelds grootste milieubeweging. Ik at salade, genoot in de tuin en gooi vanavond bommen, als een echte activist, maar eigenlijk genoot ik vooral passief van de vogels, de bloemetjes en de bijtjes.

De tuin

Mijn bospad noemde ik het al, liefkozend bijna, het tuinpad tussen het terras en de schutting, zo'n 12 meter tegels. Van die tegels was weinig meer te zien tussen het heermoes, gras, de paardenbloemen en zelfs bieslook.

In het voorjaar was ik er wel eens mee begonnen hoor, het wieden, maar regen, regen en nog wat meer regen,  naast andere verplichtingen (en boeken) strooiden roet in mijn enthousiaste voornemen "dit jaar wordt de tuin onkruidvrij". Dat zou dit jaar mogelijk zijn, omdat we pas ná de groeiperiode met vakantie gaan.

Terwijl het onkruid explosief groeide, nam mijn standvastigheid af. Want het regende dus. En ik had andere verplichtingen; in huis moet er tenslotte ook altijd wel wat gebeuren. (en er waren boeken) Er is ook meer pijn dan andere jaren, wat mijn enthousiasme ook best remt. Het idee was 'elke dag zo'n 15 minuten', maar dat werkt alleen als je tuin al onkruidvrij is, volgens mij.

Gisteren, toen mijn man ging stofzuigen (een geluid waar ik een hekel aan heb) besloot ik ineens ervoor te gaan: Ik ging de tuin in, onkruid wieden! Toen ik deze noeste stap voorwaarts nam, was het de bedoeling dat ik mij tot enkele meters zou beperken. Er stond immers veel en het wieden is een behoorlijke aanslag op m'n lijf, ook al doe ik het zittend in een luxe tuinstoel. Maar... toen ik eenmaal begon, kon ik niet meer ophouden.

Op de eerste vierkante meter had ik al een emmer vol met onkruid. Mijn globale idee was een paar emmers en dan weer stoppen, maar daarmee had ik nog niet eens de helft van het terras klaar. Een zichtbaar resultaat was er al helemaal niet. Dus ging ik door. En door. En toen ik eenmaal aan het pad begon, was ik niet meer te stoppen.

Ik stopte wel hoor, tussendoor. In één keer doorwerken is volgens mij zelfs voor een gezond iemand niet te doen. Wanneer ik bij een derde emmer krom en kreunend naar de groene bak liep, plofte ik daarna op de heerlijke bank die we buiten hebben staan. Om daar even te liggen en te lezen. Maar steeds ging ik weer door.

Aan het eind van de middag en het tuinpad vroeg ik mij af of ik wel slim bezig was. Of ik niet toch beter op kon houden. Maarja, stoppen met het einde in zicht, ik kon het niet. Wilde het niet. Dat pad, dat moest af.

En nu is het dus af. Mijn lijf doet over de gehele achterkant pijn, van nek tot knieën. Waar ik niet op gerekend had, was de pijn in m'n handen; pijnscheuten door de knokkels. Auw. Maar het tuinpad is onkruidvrij. Jippie! Nu alleen nog een bezem, om het pad aan te vegen. En de rest van de tuin, liefst voordat het tuinpad weer met groen overwoekerd is, maar de komende week (weken) heb ik allerlei activiteiten op mijn vrije dagen. (en boeken)

Leuke afsluiter van de dag was dat de Oranjevrouwen het EK voetbal wonnen!

Het nut van beschermende kleding

Gisteren was het eindelijk mooi weer, lekker om in de tuin te zitten. Ik pakte een beker thee, een stukje chocolade en een boek en zette mij op één van de tuinstoelen. Snoet in de zon, heerlijk! Genietend keek ik rond en zag natuurlijk gelijk wat ik liever niet wil zien. Onkruid, in de vorm van dikke graspollen waar eigenlijk alleen planten horen te staan of tegels te liggen. Het is onvoorstelbaar hoeveel gras er groeit in mijn gazonvrije tuin.

Met de kop thee in de hand zat ik er peinzend naar te staren. Dit wordt natuurlijk alleen maar erger, over 3 weken ga ik met vakantie, wat tref ik aan als ik terugkom? Besluiteloos kijk ik nog eens naar mijn boek, maar dan sta ik kordaat op: even een kwartiertje graspollen trekken en dan weer zitten en lezen. Dit kan natuurlijk diverse keren herhaald worden vandaag. Zo gedacht, zo gedaan. Opgewekt trek ik het gras eruit. Daar waar de grens tussen border en tegels zit, gaat het hartstikke goed. In de tuin zelf vind ik een pinda, wintervoorraad voor een Vlaamse Gaai. Arme vogel, die is hij kwijt.

Er ontstaat al snel een dikke laag groen-met-klei in de GFT-bak. En ja, die klei schud ik er echt zo goed mogelijk af. Dan ineens, ik heb mijn handen vol met gras, een scherpe pijn in mijn hand. Ai.. er steekt een stekel in  mijn hand, denk ik, eraan trekkend. Tot mijn schrik moet ik flink doortrekken, het takje steekt zo'n 1,5 centimeter onder de huid door! Auw! Snel ga ik naar binnen, was mijn handen en maak een bak met sodawater. Hiermee zet ik mij weer in de tuinstoel, het zweet breekt me aan alle kanten uit en het duizelt me enigszins.

Na rustig een half uurtje zitten en een glas cola wordt het al beter. De rest van de dag doe ik niets meer in de tuin. Het fototoestel en een aantal mooi plekken lonken, en met de fiets ga ik op pad.

Vandaag is mijn hand wat stijf en pijnlijk, vooral daar waar het takje onder mijn huid zat. Logisch natuurlijk. Echt veel schade is er niet aangericht, gelukkig maar. Tijd voor in de tuin werken heb ik niet, maar dat mag ik ook niet eerder dan dat ik dit veilig kan doen. In tegenstelling tot wat ik altijd dacht zijn de handschoenen niet om te zorgen dat je handen schoon blijven, daarvoor waren ze trouwens ook vrij nutteloos. Ook voor de kleine karweitjes tussendoor zal ik in het vervolg de tuinhandschoenen dragen.

Kriebels!

Vele jaren geleden zette ik een vlinderstruik in de tuin, met de bedoeling dat dit ooit een bonsai zou worden. Er staan veel van dat soort uit de kluiten gewassen voornemens in mijn tuin. Terwijl de struik groeide, kreeg hij een mooie gedraaide stam. Het idee voor bonsai werd sterker, wat zou dat mooi worden!

Door omstandigheden, werk, kinderen, regen op mijn vrije dagen en mogelijk al pijn, snoeide ik de struik een tijdje niet. Ik wist het toen niet, maar kennelijk kunnen ze daar niet tegen. De struik stierf en vormde zo een best mooi silhouet achterin de tuin. Ik liet hem daar maar. De bonsai-to-be er omheen namen al mijn snoeivaardigheden en de groene bak in beslag. Deze struik ging geen kant meer op, tenslotte. En binnenkort ging hij weg.

Een paar jaar terug stond ik inderdaad met de snoeischaar in de hand voor het karkas, dat eens een trotse veelbloeiende struik vol met vlinders was. Op het moment dat ik de schaar erin wilde zetten, vloog een roodborstje op me af, ging op de tak zitten die ik waarmee ik wilde beginnen en keek me paniekerig aan. Kennelijk vond hij mijn snoeivoornemen helemaal geen goed idee. In de hoop dat dit vogeltje bezig was met een nestje in of rond de struik, liet ik het weer met rust. Tot vandaag.

Hoewel de takken breekbaar zijn, moest ik bij de dikkere exemplaren echt een zaag(je) gebruiken. Half doorzagen en het brak. Lekker werk. Het ruimde snel op. Als laatste zette ik de zaag ergens middenin de stam. Gelijk liepen er in paniek tientallen pissebedden uit een gat. Ik ben niet bang voor pissebedden, maar hiervoor deinsde ik toch even terug.

Wederom neem ik afstand van de struik, eigenlijk nog een stronk. Een dode krokelige stam achter nog groene (redelijk) kleingehouden bomen. Het insectenhotel, dat ik nog ergens in de tuin wilde hebben, blijkt er gewoon al te staan. Moet hij weg? Is het niet handiger om vogels de kans te geven in elk geval hiermee de winter door te komen?

De groene bak is alweer vol, een mooie rem op mijn werkzaamheden, zodat ik niet teveel doe. Met deze stam kan ik nergens heen. Hij staat (nog) niet in de weg en mag eerst blijven. Dat roodborstje heeft trouwens nooit een nestje in de buurt gebouwd. Misschien dat ik hiermee nog andere vogels lok, of een roodborstje, dat mag ook. Ik weet inmiddels wel dat de roodborstjes, die we 's winters zien, hier helemaal niet nestelen.