Als zeggen wat je bedoelt anders opgevat kan worden

 "We hebben een dikkeboekenlezer in de omgeving", zeg ik enthousiast tegen man. "Huh?", is zijn (terechte) reactie. Want uiteraard hoorde hij niet wat ik bedoelde. En hoezo maakt het uit of een lezer dik is of dun. Hoe weet ik überhaupt wie de mensen zijn, die boeken in mijn minibieb zetten. 

Waar hij hoorde 'een dik persoon die boeken leest' bedoelde ik 'een persoon die dikke boeken leest'. Want kijk nou wat ik deze week alleen al in mijn bieb vond? Vooral die bovenste twee, wow!

Deze boeken kan ik helaas niet zelf lezen, in dit formaat. Mijn handen kunnen een dergelijke omvang niet (meer) aan. Wanneer ik dergelijke boeken in mijn minibieb vind, registreer ik ze en zet ze terug. Als het verhaal me aanspreekt, noteer ik voor mezelf ook de titel, voor misschien ooit eens digitaal. Voor wanneer mijn 'wil ik lezen'-lijst leeg is en ik nog een titel zoek. Voor nooit, dus waarschijnlijk, of het verhaal moet mij echt heel erg aanspreken. 

Maar zo kan het gaan dus, met communicatie. Bij ons onderling was dit vrij onschuldig. Had iemand het gesprek gehoord, had die persoon waarschijnlijk nu een mening over mij gehad die geheel onterecht is. Want waarom zou je het postuur van iemand benoemen? 

Een leuke verrassing

 "Kom je ook zondag naar Noorderzon? Rosa moet optreden", appte een vriendin mij vrijdag. Haar dochter Rosa treedt wel vaker op, maar ik kan nooit. Of ik moet ergens anders heen, of het is me te ver weg of .. nouja, dingen. NU kon ik wel, verder totaal geen plannen dit weekend, dus ik appte een enthousiast "Ja Leuk!" terug. 

Rosa schrijft haar muziek zelf. Ze schrijft ook gedichten. Ik dacht dat ze lieflijke sing-a-song liedjes ter gehore zou brengen, die had ik wel eens van haar beluisterd, maar ze bleek gewoon te rocken! In het Nederlands, dat kan! Natuurlijk kan dat. Tussendoor droeg ze gedichten voor en ja, er was wel een bijna lieflijk liedje, met een emotionele lading, zo hoorde ik later. 

Het optreden heeft mij dus aangenaam verrast. Het was ook erg leuk om vriendin en haar gezin en familie weer te zien. Er kwam nog een andere vriendin, die ik ook al ken, dus we zijn na het optreden samen nog wat gaan drinken en kletsen. Helaas koelde het toen wel snel af, dus toen ik merkte dat ik stijf werd van de kou, ben ik maar naar huis gegaan. 

Wat een leuke middag. Wat een geweldig optreden! Wat bijzonder, om zo'n meisje op het podium te zien staan, waar je ooit bij op kraamvisite ging. 

Overrijpe bananen

 Nee, de titel is geen verborgen boodschap. Het betekent precies wat er staat. 

Wij hadden namelijk een paar overrijpe bananen. De vorige keer dat we die hadden, heb ik ze in stukjes in de vriezer gelegd. De volgende dag had ik bananen-ijs! En de dag daarna had ik bananen-ananas-roodfruit-ijs. Ziet er niet helemaal romig uit, maar het was wél lekker. En toen het een beetje ontdooide, kon ik het weer mooi aan elkaar plakken, maar dat geraspte effect is eigenlijk ook wel leuk. In elk geval een heerlijke en gezonde versnapering bij warm weer. 

Inmiddels zijn we een paar weken verder en alweer hadden we overrijpe bananen. Er liggen nog stukjes in de vriezer, dus wat nu? Op een site voor vegan recepten, zag ik de tip voor bananenpannenkoeken. De banaan vervangt dan het ei. Ik besloot dit eens te proberen. Was toch alleen thuis. 

En.. het was lekker! Uiteraard was het lekker, hoe kan een pannenkoek met banaan nou níet lekker zijn? De smaak van de banaan is aanwezig, maar dat is totaal niet erg. Omdat er nog meer bananen lagen, die eergisteren eigenlijk al geconsumeerd hadden moeten worden, heb ik ook de havermout-noten-bananenkoek gemaakt, die ik ooit tegenkwam op het net*. Ziehier de resultaten. Gezond en lekker. Of, nouja, is een pannenkoek gezond? Lekker dan. 

Overigens bakte ik als student al eens vegan pannenkoeken, door gewoon het ei weg te laten, omdat ik die niet in huis had. Eigenlijk is de banaan dus niet nodig, als je geen zin hebt in die smaak. (en net zo kritisch bent als een hongerige student)

Iemand nog andere lekkere ideeën met een overrijpe banaan? Op dit moment heb ik ze niet, maar soms zijn ze er ineens. 

*Recept havermout-noten-bananensnack

Kleine deceptie

 "Daar kan ik niets aan doen", zegt de huisarts, als ik hem vertel van mijn hielspoor. Hij laat me niet eens uitpraten. Het is een vervanger van mijn eigen huisarts en heeft precies de reactie waar ik bang voor was. Las hij mijn vorige blog?

Het zal best dat deze man goed is in z'n werk, en zijn manier van doen zal vast ook een aantal mensen aanspreken, maar mij niet. Na zijn eerste negatieve antwoord legt hij uit dat het tot nu toe bewandelde pad voor mijn hielspoor de route is, die hij ook gegaan zou zijn. Nou, poeh, wat een opluchting dat hij zich kan vinden in de behandeling van degene die hem inhuurt, zoals hij dat zelf zegt. 

"Soms doen ze zo'n voet een paar weken in het gips", laat hij vervolgens vallen. Dat had mijn eigen huisarts naar aanleiding van de achillespees-ellende ook al eens gezegd, waardoor ik hier al over nagedacht had. "Doe maar!", was dan ook mijn antwoord, maar hij ging er verder niet op door. 

Ik krijg nu eerst naproxen. "Dat is een pijnstiller én ontstekingsremmer", zo legt hij uit. Het voordeel hiervan is deels behandeling, doordat het ontstekingsremmend werkt, en verder het dempen van de pijn. Of ik wist wat het nadeel van een pijnstiller is? Ja, natuurlijk weet ik dat. Dat je daardoor weer teveel gaat doen. Het eeuwige dilemma. 

We hadden het al gehad over mijn smartwatch. Hij concludeerde dat het aantal stappen dat ik nu doe, zo'n vijfduizend op een dag, niet teveel is. Daar moet ik me dan maar aan houden, zo ongeveer. En dan over drie weken terugkomen. Kijken of de pillen geholpen hebben. Zo niet, zijn er twee opties: orthopedisch chirurg, maar die willen snijden, of revalidatiearts. 

Het leek wel of deze huisarts mijn reacties wilde testen met z'n 'kan ik niets aan doen', 'gips' en nu het snijden. Maar ik wil dat er wat gebeurt, wát dan ook.  Kom maar op met gips of zet het mes erin. Op deze manier door is geen optie.

Gezien deze manier van communiceren heb ik het maar niet over m'n pijnlijke handen gehad. Of het stipje, dat ik soms lijk te zien als ik lees en dat mee lijkt te bewegen met mijn ogen. Daarvoor ga ik wel op een andere dag naar mijn eigen huisarts, met wie ik wél goed kan praten. En met deze pijnstiller zal de pijn in m'n handen ook wel minder worden. Net als andere pijnen. Hier kan ik me dan wel stilletjes op verheugen. 

Gelukkig is het nu weekend. Het enige dat echt helpt voor achillespees- en hielspoorellende is rust, aldus de huisarts, dus ik ga me houden aan dat doktersadvies. 

Fijn weekend!

Een totaal niet gerelateerd plaatje: ik dacht dat mijn gele roos dood was, maar ineens staat hij in bloei!

Gá dan

 "Ik ga ermee naar de dokter" zeg ik tegen mijn man. Hij kijkt mij zuchtend aan. Eerst zien dan geloven. Ik roep dit namelijk al een aantal weken. Vooral 's avonds, wanneer ik bijna huilend van de pijn door het huis strompel. 

Mijn hielspoor wordt niet minder. Na een (gruwelijke) spuit in april werd het al snel beter, maar ik ben weer terug bij af. Of nog verder afgedaald, geen idee. Uiteraard moet ik daar dan mee naar de dokter. 

In mijn omgeving hoorde ik mensen, die van hun huisarts (nieuwe) inlegzolen moesten proberen. Dus besloot ik eerst naar de podotherapeut te gaan voor nieuwe zolen. Deze man is altijd zo optimistisch. Nieuwe zolen, goed stretchen (wat ik al drie keer per dag doe, op advies van de huisarts, maar oké) en de pijn is binnen de kortste keren over. Ongeveer hetzelfde verhaal als bij mijn achillespees, waar ik nog steeds last van heb. 

Helaas ging de podotherapeut gelijk na aanmeten met vakantie, dus duurde het vier weken voordat ik mijn nieuwe zooltjes kreeg. Dat is nu twee weken terug. Je zou zeggen dat dat genoeg tijd is, om te oordelen over het nut van deze nieuwe zolen. Maar ik ben ook naar de dierentuin geweest, wat niet mijn slimste zet was, dus wil ik het wat langer de tijd geven. 

Heel eerlijk? Ik ben bang. Bang dat de dokter wéér gaat zeggen dat hij niets aan mijn pijn kan doen. Zoals zo vaak. Of bang dat ik wéér naar de fysiotherapeut moet, waar ik allerlei behandelingen krijg, die (weer) niet werken. 

En ja, waarschijnlijk is het, net als met de achillespees, niet slim om te lang door te lopen. Mogelijk maak ik het daarmee erger.

"Gá dan", zegt mijn man. Jaja, oké, hij heeft gelijk. 's Avonds is de pijn het ergst, maar dan kan ik niet bellen. Gelukkig kan afspraak maken tegenwoordig online, dus dat heb ik net gedaan. 

Nog meer appels

Ooit, een hele tijd geleden, stond ik voor de Bonsaiclub Noord met een standje op een tuinbeurs, ergens in Noord Nederland. Ontzettend leuk en gezellig om te doen. Achter ons stond een standje van een vereniging ter behoud van oud Groningse fruitrassen, de Noordelijke Pomologische Vereniging (denk ik) 

Als bonsailiefhebbers vonden wij hun werk enorm interessant. Ter plekke entten ze het fruitras van je keuze op een sterkere onderstam. Meestal doe je dat op een onderstam van ongeveer een meter, wij, als bonsailiefhebbers, wilden onze fruitboom natuurlijk zo klein mogelijk en zo kregen wij een onderstam van een paar centimeter. De medewerkers van de NPV vonden onze vraag leuk en deden hun best. 

Voor een bonsai is het van belang dat je een dikke stam krijgt. Tenminste, dat is een manier. Omdat bij mij ook veel boompjes het leven lieten, door een gebrek aan verzorging, plantte ik mijn Groninger Kroon (een appelsoort) in de volle grond, nadat mijn peer (geen idee meer welke) het niet had gered in het potje. Voordeel van de volle grond is, dat je boompje sneller groeit, waardoor die dikkere stam sneller een feit is dan in een pot. 

Het nadeel van die volle grond is, dat groei niet belemmerd wordt. Niet bonsaimensen zullen dat als voordeel zien. Ook een ent met een onderstam van slechts een paar centimeters groeit lekker door, zodat ik nu een volgroeide appelboom in de tuin heb. Voorgaande jaren snoeide ik deze nog, maar dit jaar kwam ik er niet aan toe. Gevolg: héél veel appels! 

Maar wanneer pluk je die? 

Ik had al eerder appels van deze boom, een stuk of zes per keer, maar die smaakten alsof ik te enthousiast te vroeg geplukt had. Dat wil ik nu dus voorkomen. Op internet lees ik dat de Groninger Kroon eind september, begin oktober geplukt kan worden. Ik lees op algemene sites over appels, dat je ze kunt plukken wanneer ze hun kleur (beetje rood) hebben, makkelijk loslaten als je ze vastpakt of wanneer ze al op de grond vallen. 

Nu is het niet eind september, maar mijn appels kleuren al redelijk rood maar niet zo rood als ze volgens de soortengids horen te zijn. Wanneer ik tegen een tak stoot vallen er een aantal en, het is jammer, er hangen er zelfs te rotten in de boom (dat is goed voor insecten, dus vooruit). 

Dus wat nu? 
Zijn mijn appels vroeger gerijpt, door het weer? Zou zomaar kunnen. Moet ik ze toch laten hangen? Pff.. lastig hoor. 

Veel bloesems in het voorjaar, waren al een voorzichtige indicatie voor de oogst nu. 

Ja, ik heb pijn

 Ja, ik heb pijn. Ik heb namelijk fibromyalgie en dan heb je (ik) altijd pijn. Soms vergeet ik dat, raar genoeg. Dan spring ik vrolijk op van mijn stoel en kan een kreun niet onderdrukken. Ohja, m'n voet/enkel/knie/heup speelde vandaag op. Is ook zo. En ik kreupel verder. 

Ja, ik heb pijn en ja, vaak ook als ik zit of lig. Dan weet ik me geen houding op stoel/bank of in bed. Dan word ik wakker door een steek in m'n knie, hand of voet. Of bij de ribben, ook zo'n terugkerende plek. De ene keer is de pijn sterk aanwezig, de andere keer als een zachte brom op de achtergrond. 

Ja, ik heb pijn. Toch wil ik mezelf daardoor niet beperken en dus meldde ik mij aan voor vrijwilligerswerk, ga ik graag bij mensen op bezoek of naar een festival. En dan liefst met fiets, want bewegen is gezond. Ook met pijn. Maar 's avonds kom ik dan amper van de bank, stel ik m'n man voor om maar eten te bestellen en zie ik alle duffe series op tv voor de zoveelste keer. 

Ja, ik heb pijn, maar gelukkig niet zoveel als anderen met fibromyalgie. Meestal hoef ik geen pijnstillers te slikken en als ik dat wel doe, is het paracetamol. Heel zelden ibuprofen. Voor de migraine heb ik wel sterkere medicatie.

Ja, ik heb pijn, maar ik ben niet zielig. Het is ongemakkelijk, onprettig en echt heel stom, pijn. Het is beperkend, en is van invloed op mijn leven, op een negatieve manier. Ook al 'vergeet' ik het af en toe, omdat het op dat moment alleen maar zacht bromt, ik moet er rekening mee blijven houden, om ermee te kunnen blijven leven zoals ik nu doe. Dingen plannen, niet teveel ineens. Blijven bewegen, ook al klinkt een dagje bank zo lekker. 

Ja, ik heb pijn en daardoor ben ik ook vaak moe en heb ik last van hersenmist of brainfog. Dat is nog best lastig, in het dagelijkse werkende leven, maar over het algemeen gaat dat wel goed.

Ja, ik heb pijn en raar genoeg kan ik me niet (meer) voorstellen hoe dat is, een leven zónder pijn. Op de één of andere manier ga ik er vaak vanuit dat anderen ook pijn hebben, toch enigszins een beetje. Hoe kun je nou géén pijn hebben. Dat kan mij echt verbazen. 

Ja, ik heb pijn. Inderdaad. Ik leef ermee op dagelijkse basis. Ik probeer het er zo min mogelijk over te hebben, en al zeker niet over te klagen. Want wie wil dat nou steeds horen van iemand, dat zij pijn heeft? Dat is toch niet gezellig? En je kunt er ook zo weinig mee, pijn van een ander. Je kunt het niet wegnemen, niet verhelpen. Je kunt hoogstens een tip geven, waarvan je weet dat het bij iemand anders zo goed hielp. 

Ja, ik heb pijn, maar ik ben ook een vrolijk en positief mens, met interesse in jou en hoe het met jou gaat. (ook al vergeet ik dat soms te vragen of zelfs wat je eigenlijk vertelde, want ja, die hersenmist dus) Mijn interesse is zelfs breed, je kunt me heel veel vertellen en ik vind het leuk om te horen. Ik vind ook veel dingen leuk om te doen, alleen of met iemand anders. 

Ja, ik heb pijn en ik heb eigenlijk geen idee wat ik met deze blog wil. Kennelijk moest ik het even kwijt. En ja, ik heb pijn, maar ik geniet echt van mijn leven. Dat ik pijn heb, zie je (meestal) niet aan mij. 

 

 

Op een zee-egel gaan staan, dát doet pas pijn!

Note: 
Bij deze blog had ik het ritme in m'n hoofd van het gedicht Dust if you must van Rose Milligan. Woorden om bij te leven (zoals je dat in het Engels zou zeggen)

Dust If You Must

by Rose Milligan

Dust if you must, but wouldn't it be better
To paint a picture, or write a letter,
Bake a cake, or plant a seed;
Ponder the difference between want and need?

Dust if you must, but there's not much time,
With rivers to swim, and mountains to climb;
Music to hear, and books to read;
Friends to cherish, and life to lead.

Dust if you must, but the world's out there
With the sun in your eyes, and the wind in your hair;
A flutter of snow, a shower of rain,
This day will not come around again.

Dust if you must, but bear in mind,
Old age will come and it's not kind.
And when you go (and go you must)
You, yourself, will make more dust.

Siësta

Het is na de lunch en ik zak een beetje in. Dit gebeurt regelmatig op het werk. De schouders worden zwaar en stijf, polsen doen meer zeer, de letters en cijfers op het scherm beginnen voor m'n ogen te dansen en de hielspoorvoet neerzetten kan ik eigenlijk niet meer (maar als je zit, wat doe je dan?). Op de klok zie ik dat er nog twee uren te gaan zijn, dan mag ik naar huis. 

Is dit elke dag zo? Nee, maar wel vaak. 

Veel van mijn verlofuren gaan aan dit momenten van inzinken op. Vooral op vrijdagmiddag lukt het allemaal niet meer zo. De noodzaak is eruit. Het is bijna weekend, maandag is er weer een dag. Het meeste is deze week wel gedaan en veel komt er niet meer uit m'n zere vingers. Beter om te gaan. En wat is nou maar een uurtje (of twee). Maarja, dan komt het eind van het jaar, wil ik eigenlijk nog wel vrij met de feestdagen en vraag ik me af: kon ik nou écht niet éventjes doorzetten, al die dagen? Al die weken?

Vroeger, toen ik nog in een kleiner team werkte, maakten we er wel grapjes over, zo na de lunch. "Waar staat de stretcher?" Even een half uurtje de ogen dicht. Mijn opa deed dat. Mochten we hem niet storen. In de gebieden rond de Middellandse zee doen ze het ook en hoewel ik dat heel onhandig vind als ik daar ben, nu op m'n eigen kantoor lijkt het me wel wat: Siësta. Even liggen, even de ogen rust gunnen. Even goed in- en uitademen, de spieren ontspannen, wegdromen. Rust. 

Toen we vanwege corona thuiswerkten, deed ik het trouwens wel. Omdat ik m'n collega's minder zag, was ik langer op de dag bereikbaar. Zat ik rustig een uur na mijn officiële werktijd nog even aan de laptop, terwijl ik juist tussen de middag gestrekt op de bank gelegen had. Werkte dat? Ja, best wel. Maarja, op kantoor is dat toch net even wat anders. 

Soms denk ik er wel over om mijn werktijden te wijzigen. Omdat de vrijdagmiddag het zwaarst lijkt, op de andere dagen een uurtje langer werken, zodat ik op vrijdag eerder naar huis kan. Maarja, op die andere werkdagen kijk ik het laatste uur ook de klok vooruit. Houd ik dat nóg een uur langer vol? Een ander idee is om m'n uren juist meer te spreiden, niet langere maar kortere dagen en dan wel elke dag. Dan zou ik dus m'n vrije woensdag niet meer hebben, maar wel kortere dagen werken. Alleen effectief scheelt dat maar anderhalf uur per werkdag, dat lijkt me te weinig om die vrije dag voor op te offeren. 

Tegenover dit soort 'voortsleepdagen' staan overigens ook genoeg dagen, dat ik lekker doorwerk en tien minuten na de officiële werktijd met verbazing naar de klok kijk "zo laat alweer?". Het is dus niet altijd kommer en kwel. Het warme weer van de laatste tijd en het feit dat het rustig is op het werk, zullen wel meespelen.

Na bijna alle werkdagen ga ik thuis even liggen, in bed of op de bank.

En kijk wat een heerlijke bank er in onze tuinkamer staat, om even op weg te doezelen. Zeker met zonnig weer lig ik hier binnen de kortste keren te snurken. Dat helpt om de avond wat energieker door te komen. En deze week hield ik weer vol. 

Nu weekend!

 

Overstappen? Het blogger dilemma

Uiteindelijk blijkt waarschijnlijk dat deze blog, vol mitsen en maren, niet geschreven (en al helemaal niet online gezet) had hoeven worden

Ik zit er al langer over te denken, een blog met in het webadres een eenvoudiger naam. Bij de vormgeving van Blogger staat dat dat kan, maar.. ooit, toen ik deze blog begon, kon ik ook een kleine wijziging in het webadres doorvoeren, aldus Blogger, maar toen was ik wel alles kwijt. Kon ik de blog opnieuw gaan inrichten. Daar heb ik nu niet zo'n zin in. Toen ging het nog maar om drie blogs en de lay-out.

Als ik tóch m'n blog opnieuw zou moeten maken, zou het ook nog via een andere host kunnen. Wordpress lijkt bij de meeste mensen favoriet. 

Hoe kwam ik tot blogger?
Jaren echt járen geleden hoorde ik over bloggen, geen idee meer via wat of hoe, en kwam op een community dat web-log.com heette. Geloof ik. Alleen van web-streepje-log ben ik nog zeker. Het was een eenvoudig programma, maar iedereen wilde meer en beter en anders, en de site werd steeds trager en (voor mij) ingewikkelder. Ook doordat ik niet regelmatig blogde, raakte ik de feeling met de pagina kwijt. En het werd traaaaag. Helaas ben ik ook de blog kwijtgeraakt. Er stonden toch leuke stukjes op, vooral over activiteiten met m'n kinderen (en ik was niet eens een mamablogger). Voor deze blog gebruikte ik niet mijn naam, maar een nick, die ik ook elders op internet gebruik. (nee, ik zeg niet welke) Ik leerde hiervan wel dat niet alles wat je op internet zet, honderden jaren op internet terug te vinden blijft.

Nieuwe blog
In mei 2011 zag ik op Twitter bij een blogger de uitdaging om te gaan bloggen. Een blogrevival. Een week lang elke dag een blog, was het idee, om bloggen (weer) onder de aandacht te brengen. Ik zocht kort naar blogmogelijkheden en stuitte op blogger. Zo startte ik mijn nieuwe blog, met de bedoeling van een multimediaal 365-dagen project. Multimediaal als in: schrijven, tekenen en fotograferen. Elke dag wat plaatsen uit die categorieën. Ja, dat lukte natuurlijk niet, 365 dagen elke dag wat posten. Het werd mijn fotoblog, gestimuleerd door een foto-per-dag project elders op internet. (maar dat ligt al een tijdje stil)

Deze blog
Vanuit mijn werk kreeg ik de mogelijkheid de cursus Blogs en Columns schrijven te gaan doen. Voor deze cursus moest je een nieuwe blog aanmaken, liefst in Blogger. Liefst met een onderwerp. Met angst en beven besloot ik te gaan schrijven over mijn leven met pijn. Eigenlijk wilde ik hier helemaal niet mee/over bekend zijn op internet, maar voor de duur van de cursus kon ik dat wel doen. Eventueel daarna de blog op 'niet zichtbaar' zetten. Irritant genoeg werden we tijdens de cursus, een half jaar later, gestimuleerd om een blog in Wordpress te maken. Daar had ik toen totaal geen zin meer in. Deze blog was er, ik had dus al eens problemen gehad met een naamsverandering, het was wel goed. 

Wat ik las over Wordpress vond ik ook helemaal niet toegankelijk en bijna alle Wordpress blogs lijken op elkaar. Achtergrondkleur wit, indeling vrijwel hetzelfde. Vaak schitterende foto's, dat moet ik nageven, maar wel in één bepaalde stijl. Blogger leek mij prettiger. Mijn lerares fronste eens bij zoveel eigenwijsheid, maar kon hier eigenlijk niets tegenin brengen. Zij had de initiële tekst over de voorwaarden voor een blog niet geschreven, maar was het hier duidelijk niet mee eens. Ze heeft nog wel gezegd dat een witte achtergrond professioneler zou zijn. En mooier. Maarja, dat is ook maar een mening (en ik was dus eigenwijs) en professioneel is deze blog immers niet.

En nu
Maar goed, nu ik zoek op blogs, vind ik mijn webadres niet meer zo handig of fijn. (als je me zoekt met trefwoord blog+fibromyalgie, sta ik op pagina 26 ofzo, na bedrijven die hun producten en diensten voor fibromyalgie aanbieden... als je me überhaupt al vindt*). En ik wil nog wel eens wat wijzigingen in de lay-out, maar dat gaat niet zo makkelijk (m'n Twitterfeed ernaast plaatsen, bijvoorbeeld) Nog steeds ben ik niet laaiend enthousiast over Wordpress, maar wat dan?

Via Blogtrommel (dé website met informatie voor bloggers) zie ik wel hoe je een blog binnen vijf minuten van Blogger naar Wordpress kunt overzetten. (maar vertrouw ik erop dat ik dan niets kwijt ben?) Op een andere blog van een blogger die al overstapte, lees ik dat je beter vindbaar bent, maar ook makkelijker gebruik kunt maken van verschillende (google-)plug-ins. Wat best raar is. Oh, en hij is weken bezig geweest met overzetten, dus wie zegt dat ik het inderdaad in vijf minuten kan? En alle heen en weer verwijzingen in de blog, die moet ik dan opzoeken en wijzigen?

Wat misschien ook nog kan is een nieuwe blog aan te maken, mijn favoriete (fibromyalgie-)blogs over te zetten en verder een link naar dit blog te doen. Ik kijk ondertussen ook nog naar andere mogelijke hosts of, misschien, helemaal een eigen domein? (eng!)(waarom ook?)

Rustig aan
Afijn, het hoeft niet direct hier en nu, maar hoe meer er op deze blog bijkomt, hoe meer er overgezet moet worden. Dus misschien is snel beslissen ook wel zo handig. Aan de andere kant lees ik net (ook) bij Blogtrommel, dat Blogger misschien door veel bloggers niet voor vol aangezien wordt, maar dat hij het eigenlijk wel een goede site vindt voor gratis bloggen. En ik zie bij een andere, gerenommeerde, blogger dat er veel meer mogelijk is nu met lay-out. Zij is blogster van het eerste uur (1998) en zit nog steeds op blogger! Of, nouja, sinds 2007. Kun je dan 'nog steeds' zeggen? Kennelijk is ook onder meer doorgewinterde bloggers overstappen op bijvoorbeeld Wordpress niet zo vanzelfsprekend.

Geld ga ik waarschijnlijk niet uitgeven aan bloggen. Tenslotte wil ik er geen geld mee verdienen. En ik zou kunnen beginnen uit te zoeken of ik mijn blog op een andere manier beter te vinden kan maken. (en nog steeds vraag ik me af: wil ik dat? Is dat echt nodig?)

En zo zou het maar zo kunnen dat deze hele blog niet geschreven had hoeven worden, maar ik heb wat rondgekeken, me georiënteerd, en een en ander op een rijtje gezet. Een meer 'eigen' webadres, dat ga ik toch  nog eens onderzoeken. 

 

 (zoekend op gratis afbeeldingen voor bij dit blog, omdat mijn creativiteit even op reis was, snap ik nu wel waar al die mooie foto's op de Wordpress-blogs vandaan komen en hoe het komt dat die allemaal hetzelfde lijken)

*als je zoekt op blog + Ria + fibromyalgie sta ik bovenaan!

Hoe is het nu met.... (goede) gewoontes

In januari postte ik voornemens, die geen voornemens waren. Goede gewoontes noemde ik die. Misschien leuk om eens te kijken hoe het daarmee gaat, zo ruim een half jaar verder. Gewoontes om te behouden en/of nieuw aan te wennen. 

De te behouden gewoontes waren

Hersengymnastiek
Nog steeds doe ik elke dag een lesje Portugees op Duolingo, en ook de  puzzels van de dag gaan nog goed. Naast de sudoku en woordpuzzel WOW doe ik nu nog een andere woordpuzzel, woodle, een soort lingo voor zowel vijf- als zesletterwoorden. Helaas kun je er niet meer dan één per dag van elk doen. Ook ben ik begonnen met een soort sudoku-blokken, waarbij je elke dag drie simpele dagpuzzels hebt. Elke dag doe ik dus vier puzzels en een lesje. 

Beweging
Dat gaat helaas minder, door die vervelende hielspoor. Wandelen gaat niet of nauwelijks (ik moet stoppen bij pijn, het doet aldoor zeer, dus ik kan al niet beginnen) Op m'n vrije dagen probeer ik wel te fietsen, maar dat doe ik minder snel bij regen. Wel ben ik natuurlijk begonnen met yoga en de afgelopen twee weken heb ik dat zelfs een aantal keren thuis gedaan.

Wat wilde ik verbeteren?

Dagboek
Begin dit jaar begon ik met een dagboek. En dit hield ik bijna drie  maanden vol. Op 13 maart stopte het abrupt, doordat m'n moeder in het ziekenhuis belandde. Eigenlijk een moment waarop juist het bijhouden van een dagboek belangrijk kan zijn. Ik ging raar genoeg ineens weer meer bloggen. Nog één keer deed ik een dagboek revival, maar voorlopig laat ik dit toch even links liggen

Gezond eten
Altijd fijn. Basis blijft gezond, niet snoepen gaat op en neer. Ik eet nog steeds geen zakken chips leeg of repen chocolade op. Af en toe een bakje of een stukje. Zelfs mijn teveel aan snacken beperkt zich meestal tot wat meer gemengde ongezouten noten of gedroogd fruit. Niet per se ongezond, maar wel vol kilocalorieën. Een paar keer per week neem ik dan nog een paar biscuitjes. Eigenlijk is dit gewoon een behouden gewoonte, die best wel goed gaat.

Ademen
Nee, dat hele 'vijf minuten even bewust ademen' was geen lang leven beschoren. Hoewel ik weet dat zoiets goede effecten kan hebben, lukt het me niet. Vijf minuten per dag lukt me niet. Het is toch wat.

Dry january/alcoholvrij
Geen alcohol houd ik dan alweer veel langer vol dan alleen de januarimaand. Tijdens de vakantie in Portugal heb ik wel gedronken, maar ook minder dan anders, en verder nog twee keer bij een etentje. Ik heb er geen behoefte aan.

Samenvattend

In feite ga ik met de goede gewoontes best goed verder. De nieuwe voornemens zijn alweer afgezwakt. Is dit jammer? Mwoah, niet zo, denk ik. Op zich ben ik wel heel bewust bezig altijd met zo goed en gezond mogelijk te leven, met daarbij een hoop plezier. Daar gaat het toch om? En elke dag is weer een mooi moment om me een nieuwe goede gewoonte aan te leren.

Ommetjesapp van de hersenstichting weetje #31 
Hoelang het duurt om van gedrag, zoals het lopen van een Ommetje, een gewoonte te maken kan per persoon verschillen van zo'n 18 tot 254 dagen. Gemiddeld duurt het 66 dagen. Bij het creëren van een gewoonte wordt een nieuw patroon van verbindingen aangelegd in de hersenen. Dat kost tijd en herhaling, maar je hersenen zijn er superblij mee. Dus houd vol!

Helaas is mijn ervaring dat een minder goede gewoonte, zoals elke dag blijven zitten of een reep chocolade opeten, veel minder tijd nodig heeft om 'in te slijten', dan een goede gezonde gewoonte als elke dag een yoga-oefening. (ik ben nog zoekende naar een yoga-routine voor elke dag)

De hond was natuurlijk een goede stok achter de deur voor meerdere dagelijkse wandelingetjes. En ondanks dat ik dat 12 jaar lang gedaan heb, zijn de dagelijkse wandelingetjes zónder hond totaal niet ingesleten. Dat mis ik wel. Hier zit hij heerlijk in mijn fietsmandje, met zijn neus in de wind, tijdens een lang weekend Calantsoog vorig jaar.

Oké, wát? (Gekke Koeienziekte)

Toen ik jong was, kon ik niet wachten tot ik bloed mocht gaan geven. Angst voor naalden had ik niet. Mijn ouders doneerden al bloed zolang als ik me kon herinneren en ik was wel eens mee geweest. Bloed doneren is belangrijk, vond ik. Toevallig moest mijn moeder weer heen, één dag na mijn 18e verjaardag. De kritieke leeftijdsgrens was bereikt, ik mocht ook en ging enthousiast mee. Joepieeee

Aan alle kanten werden er vragen gesteld en werd ik getest. Uiteindelijk kreeg ik de naald en binnen een normale tijd was ik een halve liter bloed kwijt. Appeltje-eitje. Dat wel. Helaas bleef ik daarna duizelig. Zo erg, dat ik aan het eind van de morgen door één van de medewerkers naar huis ben gebracht met een busje. Fiets achterin. Mijn moeder was allang naar het werk gegaan. Die hoorde dit 's avonds pas. Er waren nog geen mobiele telefoons. 

Deze ervaring had zo'n impact, dat ik nooit meer ben geweest. Achteraf werd gezegd "misschien hadden we niet gelijk een halve liter moeten doen", want ik zat ook maar nét boven de gewichtsgrens waarop dat gedaan werd. Onder de vijftig kilo gaf je minder. (nu vast ook nog)

Een tijdje terug zei een vriendin dat ze plasma geeft en dat dat eigenlijk nooit duizeligheid tot gevolg heeft. Je zit wat langer, maar je krijgt ook weer bloed terug. (Ofzo) En ziekenhuizen zitten verlegen om plasma. Ik besloot me aan te melden. Eerst kreeg ik een online vragenlijst. In die lijst de vraag: ben je tussen 1980 en 1996 zes maanden of langer in het Verenigd Koninkrijk geweest. 

Oeh, goede vraag

In 1990/1991 was ik zes maanden in het Caribisch gebied. Voornamelijk op de Britse Maagdeneilanden, maar tussendoor ook op andere eilanden. Niet zes maanden aaneengesloten maar wel in totaal zes maanden rond Britse eilanden. Reden voor de vraag is trouwens, dat je in die periode mogelijk rundvlees hebt gegeten, dat besmet was met Creutzfeldt-Jakob oftewel Gekke Koeienziekte.

Oké, wát?

In mijn tijd daar at ik inderdaad vlees. Liever niet altijd, maar echt veel anders was er niet. Zeker niet wanneer ik zelf niet kookte. Ik heb geen idee hoeveel rundvlees ik gehad heb. Ik snap ook niet waarom ze de grens van zes maanden hanteren, want één stuk besmet vlees is toch voldoende. Misschien omdat ze anders helemaal geen donoren meer kunnen krijgen? En ze hebben gekeken wanneer de kans het grootst is, dat je een besmet stuk vlees gehad hebt? Enigszins zorgwekkend wel. Niet dat de angst groot is, maar ineens kom je dan tot de ontdekking dat er een kans is dat je ooit besmet bent met BSE (aka Creutzfeldt-Jakob aka Gekke Koeienziekte) Een verbijsterende ontdekking. 

Ik kon op de site van Sanquin én op internet niet vinden of de Brits Maagdeneilanden in dit geval wél of niet bij het Verenigd Koninkrijk behoren. Ook vroeg ik me af of 'gedurende zes maanden af en aan op de Britste Maagdeneilanden' in hun visie nu wel of niet gezien wordt als een volle zes maanden. Op een mail van mij met deze vragen, kreeg ik antwoord dat ik de test maar moest doen, terwijl ik juist vragen had óver de test(vraag). Ik besloot af te zien van plasma doneren en hoef me hier nu dus niet meer schuldig over te voelen, dat ik dat al die tijd niet gedaan heb, ondanks dat ik het zo belangrijk vind. En ondanks dat ik volgens mij wel in aanmerking kan komen.

Aparte dag

 Had ik hier al verteld dat ik tegenwoordig in twéé leesclubs zit? Zo niet, dan vertel ik het nu. Tegenwoordig zit ik in twee leesclubs. De tweede ontstond door een oproep op facebook in een wijkpagina. Of er mensen zin hadden in een leesclub. Mijn eerste leesclub was op dat moment weinig actief, door corona nog. Dus enthousiast meldde ik mij aan en we zijn inmiddels al twee keer bij elkaar geweest. Leuk en gezellig. Weer eens andere boeken om te lezen en nieuwe contacten. 

We komen niet al te vaak bij elkaar, maar hebben af en toe contact in een appgroep, zoals dat tegenwoordig gaat. Een paar weken terug stelde iemand voor om eens naar een 'Zomertalk' te gaan in het Groninger Forum (als je daar nog nooit bent geweest, gáán! Echt hoor. Momenteel is er een tentoonstelling over onder andere Bat Man) Bij de Zomertalks ontvangt Özcan Akyol verschillende bekende mensen, en dit keer ging het om een schrijfster, Mariken Heitman. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar wilde al vaker naar bijeenkomsten met schrijvers. Dat kwam er alleen tot nu toe niet van, maar nu iemand erover begon vond ik het gelijk leuk. Van te voren las ik wél het boek Wormmaan. Een apart, best moeilijk boek (gaf Heitman zelf toe). Won de Libris Literatuurprijs. 

Afijn, lang verhaal kort: we zijn gisteren geweest, het was er leuk en gezellig en we gaan kijken of we zoiets nog vaker kunnen doen. 

Uit voorzorg had ik voor vandaag vrij genomen. Geen idee hoelang we zouden blijven zitten kletsen, ik ben de laatste tijd al niet zo fit en het is mooi weer. Ook een goede reden voor een vrije dag. Bovendien heb ik beide dagen in het weekend wat te doen. 

Vanmorgen was ik weer onmogelijk vroeg wakker. Echt, waarom wordt ik na zeseneenhalf uur slaap wakker? Op mijn vrije dag? Dat slaat toch nergens op? Ik heb nog ruim een uur wat gelegen, maar ben toen maar uit bed gegaan. Lekker even rustig ontbijten, wat zitten, bedenken wat ik zou gaan doen. 

En toen verbaasde ik mezelf. Ik ben de badkamer gaan poetsen. Ja echt. Die badkamer wordt wel eens schoongemaakt, maar ik heb nu echt staan bóenen. Het zweet gutste me aan alle kanten van het lichaam. Waarom doe ik zoiets op de warmste dag van het jaar? Daarna nog de wc beneden gedaan en toen verder toch maar rustig aan. Dit was wel genoeg van het goede, tenslotte. 

De rest van de dag had ik ook eigenlijk steeds het idee dat het zaterdag was. Dat was wel raar. Tot nu toe eigenlijk. Ik zou vanmiddag met een vriendin naar een terrasje, maar dat vergat ik haast, want dat doen we eigenlijk nooit op zaterdag. Helaas kon ze niet (en dacht ik er op tijd aan haar nogmaals te appen) 

Het is apart hoe je op zaterdag kennelijk anders over dingen denkt. "Is de winkel nog wel open" of "ach, dat kaartje kan maandag ook nog gepost" (Ohnee, die moest júist vandaag, op vrijdag! Is gelukkig nog goed gekomen) Mijn man ging aan het eind van de middag weg, toernooi in Duitsland en toen zonk het volgens mij pas echt in dat ik nog een heel weekend voor de boeg heb. Dat deze dag extra was. Wat heerlijk! En na mijn actieve begin, heb ik heerlijk rustig aan gedaan, misschien wel mede doordat ik dacht dat het zaterdag was. 

De eerste leesclub is trouwens ook weer bij elkaar geweest. Ook dat was gezellig. Apart dat ik er nooit aan gedacht heb één van hen te vragen naar zoiets met een schrijver te gaan. 

Deze foto maakte mijn leesclubgenootje. We zaten helemaal vooraan, dat was fijn, maar ik vond het wat raar staan om dan allebei te gaan zitten foto's maken, dus ik heb haar foto's gevraagd. Ik heb er maar even voor gekozen niet de foto's te nemen met Akyol en Heitman erop. 

Appel, van zaad tot...

Jaren terug, ik dacht een paar jaar maar na het opzoeken van foto's bleken het er negen, vond ik uitgelopen zaden in een appel. In meerdere appels. Enthousiast als ik kan zijn, potte ik ze thuis in potjes. Helaas heeft geen van deze plantjes het overleefd. Niet het goede jaargetijde? Het was tenslotte september, niet direct de tijd van het jaar, waarop je met zaailingen aan de slag gaat.
Of niet genoeg water? Ik weet het niet meer. 

In de jaren die hierop volgenden, vond ik nog wel eens uitgelopen zaden, maar geleerd van vorige ervaringen deed ik hier niets mee. Tot twee weken terug. Ik besloot de zaden in een nat doekje mee naar huis te nemen en weer eens een poging te wagen. Thuis zette ik ze in een kasje. En nu? Nu komen ze gewoon al uit! En ze zijn al groter en sterker dan die van negen jaar terug. 

Nu zit ik dus met het dilemma, ga ik ze in eigen potjes zetten of laat ik ze nog even in hun kasje.

(ik denk dat ik het antwoord al weet, want ik ben niet zo goed in afwachten)

(ik kan natuurlijk ook een deel in een potje doen en een deel in het bakje laten)

Uilenboom

In Portugal schreef ik over een boom bij ons huisje, die zo uitermate geschikt zou zijn voor een uil. Dat heb ik niet alleen met die boom. Meer bomen heb ik in gedachten al aangewezen als een typische uilenboom.

Zo staan er in ons park vlakbij twee grote treurwilgen, met grote, brede takken, waar maar zo een uil in zou kunnen zitten. Ruimte zát! Vooral toen ik nog met de hond liep, keek ik dagelijks verwachtingsvol omhoog. Zit er één? 

Nooit, natuurlijk. 

Waar ik op een gegeven moment in het voorjaar wél een uil zag, had ik hem nooit verwacht. Een jonge ransuil had zich verscholen tussen het jonge groen van de meidoorn, langs een best druk pad. Andere bomen waren nog kaal, wat waarschijnlijk had geleid tot deze schuilplek. 

Ik vond hem, doordat ik veel ontlasting op de grond bij de boom zag liggen. Grote klodders, lijkend op witte verf. Ooit had iemand me erop gewezen, dat dit dé manier was om uilen te spotten. Toen ik dus al dat witsel onder deze meidoorn zag, keek ik nieuwsgierig omhoog. En jahoor, goed verstopt, keek hij mij wantrouwig aan. 

Enkele weken heeft hij daar gezeten, toen was hij ineens weg. Dit jaar zat er geen uil. Jammer maar begrijpelijk. Het is geen 'uilenplek'. Dat zijn die grote wilgen wel. Ik weet dat, nu die uilen nog. 

Kijk dan wat een heerlijke plek(ken) je hebt om te zitten, als uil. 

Of deze. Dit was altijd mijn lievelingsboom, toen ik nog met de hond liep. Dagelijks stond ik even omhoog te kijken en z'n takken te bewonderen. Inmiddels is er een tak afgewaaid, zie ik. Ook dat is het lot van treurwilgen. 

Verder hebben we in het parkje ook stukken, waar diverse bomen dicht op elkaar staan. Een uitstekende plek voor een uil, kan ik wel zeggen. Hier zie je ook wel eens witte klodders ontlasting op het pad liggen, maar dat is niet van uilen. Duiven kunnen er ook wat van. 

Dit eilandje in de vijver is natuurlijk ook een prachtige uilenplek. Misschien wat rustiger en ruimte genoeg om rond te kijken. 

Gelukkig zat er in deze wilg geen uil, toen hij in het voorjaar in de brand gestoken werd. De boom lijkt zich goed te herstellen. Duimen maar, want hij is al ouder dan honderd jaar! 

Konden uilen mijn blog en ideeën maar lezen. Dan kwamen ze misschien wel deze bomen testen, of ze echt zo geschikt zijn als ik denk. 

Go vegan of net niet

Op mijn vijftiende werden mijn zus en ik vegetariër. We hadden gelezen over de bio-industrie en wilden niet bijdragen aan deze behandeling van dieren. Zuivel aten en dronken we nog wel. Vis lustte ik niet, mijn zus nam wel af en toe een stukje. 

Mijn ouders gingen akkoord. Mijn vader wilde zelfs ook wel vlees minderen, maar mijn moeder was daar op tegen. Aangezien mijn vader over het algemeen kookte, las hij diverse boeken over hoe het vlees te vervangen en zo bleven we gezond en lekker eten. 

Jaren later kwam er bij mij wat klad in. Ik ging werken in de horeca, at daar ook meestal in de keuken, en de standaard vegetarische maaltijd waren een kaasplak (drijvend in vet) of een omelet (eveneens drijvend in vet). Niet echt veel variatie dus, het voelde ook niet echt gezond en het was ook niet echt lekker. Toen het werken in de horeca ook nog in het buitenland geschiedde, gaf ik toe en at weer vlees. Inmiddels ook vis.

In de tijd dat ik alleen woonde, kwam er gewoon geen vlees in huis, maar mijn man is (net als mijn moeder) een fervent vleeseter en na samenwonen ging ik voor gemak. Niet steeds dubbel koken, ik at wel vlees mee. Hier kwam weer verandering in, toen ik tijdelijk ging koken voor een vriendin. Haar gezin at vegetarisch, dus voor hen maakte ik elke week een (paar) vegetarische maaltijd(en). Rond die tijd wilde ook mijn oudste liever geen vlees meer, wat voor mij extra impuls was toch maar dubbel te gaan koken. Dit is nu ruim vijftien jaar geleden en slechts heel af en toe neem ik nog een stukje vlees. Meestal als we uit eten zijn, want een goed bereide biefstuk is gewoon erg lekker, of wanneer het thuis anders weggegooid wordt. Vlees weggooien vind ik nog erger dan vlees eten. 

Op zich ben ik niet tegen vlees eten, als een dier maar een mooi leven gehad heeft. Een stuk hertenbiefstuk van een hert dat z'n hele leven in de Oostvaardersplassen liep, zou ik niet afslaan. Maar we kunnen niet iedereen voeden met dieren die zo vrij geleefd hebben. Tenminste, niet als iedereen net zoveel vlees wil blijven eten als ze nu doen. 

Waarom
Ik ben tegen de manier waarop nu het geproduceerd wordt om iedereen maar in zijn vleesbehoefte te voorzien. Alleen dat woord al, produceren. Willen we zo naar dieren kijken? Als (vlees)product? Dieren die net zo slim zijn als de dieren die we pertinent níet eten, zoals honden en katten. Zet je een hond de hele dag in een bench, ben je geen dierenliefhebber. Eet je een stuk vlees uit de bio-industrie, kun je met een gerust hart zeggen dat je gék bent op dieren. (pun intended) En we hebben ook veel te veel van die dieren voor consumptie in Nederland. Nergens staat zoveel vee per vierkante kilometer als in Nederland. En vleesproducenten willen daar nog veel meer van maken. Het grootste gedeelte van dat vlees wordt dan ook nog eens geëxporteerd. Bizar gewoon. Voelt onlogisch en onnodig. Ook omdat we met het voer, dat we deze dieren geven, misschien wel het hongerprobleem in de wereld op kunnen lossen. (zie dit artikel van De Correspondent)

Vlees eten voelt voor mij daardoor gewoon niet fijn. Inmiddels zit bij mij ook zuivel in deze zone, want melkvee en kippen worden nou ook niet direct fijn behandeld. Bovendien is er inmiddels de milieuproblematiek. Deze was er veertig jaar terug ook, maar is alleen maar erger geworden. Nijpender. Toch lukt geheel vegan mij nog steeds niet. Waardoor? Eiwitten. Die kom ik tekort. 

De feiten
En mens heeft per kilogram gewicht één gram eiwit nodig. Wanneer je geen dierlijke eiwitten binnenkrijgt, is het van belang dat je noten/bonen én granen eet. Zo krijg je de essentiële eiwitten binnen. Een tekort aan eiwitten, kan pijn veroorzaken. 

Hé. Dat wil ik natuurlijk voorkomen.

Mijn probleem
Vanwege mijn gewicht moet ik vijfentachtig gram eiwit per dag binnenkrijgen. Zou ik een stukje vlees eten, was dit geen probleem. Dan bleef ik ook nog binnen de perken van het aantal kilocalorieën dat ik maximaal tot me mag nemen om niet aan te komen en qua eiwitten zat ik gebakken. Maar vlees wil ik dus niet. Met wat ik nu eet aan bonen, brood, pasta/rijst, noten en vleesvervangers lukt het me amper. Inmiddels zit ik aan één tot twee vegan proteïne shakes per dag. En dan neem ik wel kaas en yoghurt of een ei. Neem ik dan niet, dan heb ik sowieso te kort. Niet heel veel, maar ik kom maar moeilijk op de vijfentachtig gram. Bijkomend probleem is dat ik van bonen en cashewnoten vreselijke buikpijn krijg. Vegan kaas bevat vrijwel alleen vet, geen eiwit, ben ik achter, dus is totaal geen vervanger van kaas. Maar kaas is wel makkelijk mee te nemen op brood naar het werk. Pindakaas bevat heel veel vet, wel eiwitten en ook heel veel kilocalorieën. Is bovendien zo plakkerig in het (herbruikbare) broodzakje. En ja, afvallen zou dus ook nog wat oplossen, want dan heb ik minder eiwit nodig. Afvallen lukt alleen niet zo. Dat is weer een heel ander probleem, waar ik al vaker over schreef.

En terwijl ik dit allemaal ontdek door in te vullen wat ik eet op voedingscentrum.nl, zie ik ook dat ik bepaalde vitamines niet altijd genoeg binnen krijg. Verdorie. 

Afijn, ik doe wat ik kan voor mijn gezondheid en het leven om mij heen. Helemaal vegan lukt dus (nog) niet, maar ik troost mij met de gedachte dat als iedereen zo weinig dierlijke producten zou eten als ik, bio-industrie niet meer nodig was en ook de zuivelproductie een stuk diervriendelijker kon. En hoe meer mensen vegetarisch of veganistisch eten, hoe meer aanbod er op dat gebied komt. 

Disclaimer
Ik begrijp dat er mensen zijn die vlees blijven eten. Ik ben niet iemand die anderen haar eetgewoontes op wil dringen. Ik wil je ook zeker niet op dit onderwerp 'aanvallen' of iets dergelijks. Ik ben geen missionaris. Mijn man eet ook vlees en ik zou nooit stiekem een maaltijd vegetarisch maken, zoals ik wel bij anderen lees. Dat moet een keuze zijn, die je zelf maakt. Eet je met plezier en zonder schuldgevoel vlees? Gewoon blijven doen. Denk er hooguit af en toe eens over na waarom je het doet en of je wat zou kunnen of willen minderen. 

 

Van de week zag ik een krantenartikel van twee boerenzonen, die van koeien overgegaan zijn op soja en daarmee hun geld kunnen verdienen. Dat zijn wel heel diervriendelijke melkboeren en zo kan het dus ook. Lost nog niet mijn probleem helemaal op, maar dat van milieu en het vee wel weer wat meer. 

NB
Door ontzettend boze reacties op Facebook en Twitter naar mensen die vegetarisch of veganistisch eten alleen maar noemen als een mogelijkheid, heb ik even getwijfeld of ik deze blog zou posten. Zodra hier boze reacties komen, zet ik de reactiemogelijkheid uit en de reactie haal ik weg. Ik heb daar geen zin in, ik dwing je nergens toe, geef alleen aan hoe ik tegenover het eten van vlees sta en wat mijn dilemma is ten opzichte hiervan. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar schelden is nergens voor nodig. Boos ga je maar ergens anders zitten wezen.

Anti-sociaal?

"Ga gewoon een keer mee, voor de gezelligheid", zei mijn man toen hij naar onze gezamenlijke tafeltennisvereniging ging. "Er zijn er meer die niet kunnen spelen, maar toch even langskomen."

Hij heeft gelijk, bedacht ik me. Ik zit maar thuis. Doe niets, kan niets en doe niets. Zoiets. Uit m'n werk ben ik moe en opstaan doe ik met tegenzin omdat m'n hielspoor zo'n pijn doet. Dus zit ik op de bank, hang wat voor tv, kijk herhalingen van series die ik al heel vaak herhaald zag, en lees. Weinig interactie met anderen, behalve op m'n werk. Zo sociaal als ik vroeger was, ik ging toch geregeld 's avonds weg, zo anti-sociaal lijk ik nu.

Man daarentegen gaat bijna dagelijks op pad om te sporten. Zijn blessure is over en hij is weer vol enthousiasme aan het bewegen. En hij ziet mij avond aan avond op die bank. Iets wat ik op zich heel prettig vind, maar wat hem niets lijkt.

Ga gewoon mee!

Bijna had ik gelijk m'n schoenen aangetrokken, maar zo spontaan als ik vroeger op kon staan om iets te gaan doen, nu moet ik me erop voorbereiden. Mijn hoofd is ook moe. Ziet beren op de weg (ik ben al zo moe, morgen nog werken, te laat naar bed, zou ik dat wel doen) 

Plannen waren er al wel in mijn hoofd, om weer eens een balletje te gaan slaan. Yoga heb ik kunnen verplaatsen naar de maandag, dus qua spreiding zit het dan ook goed. Maarja, toen gooide hielspoor roet in de beweegplannen. Nu hoop ik dat dat in het najaar kan, tafeltennis. 

Maar, hij heeft me getriggerd. Komende donderdag heb ik wat anders, maar de week daarop? Dan ga ik mee!

Natuurlijk ben ik wel heel sociaal actief op social media en was ik gisteren ook weer sociaal aan het doen bij mijn vrijwilligerswerk. Ik zit niet alleen maar op de bank.

Op deze foto sta ik in betere dagen. Augustus 2018! Toen begon m'n achillespees net wat lastig te doen.

Een tikje jaloers

"Je bent pas sportief als je je ding vindt" zegt schrijfster Elja Daae in haar blog Sportief of onsportief? Het is een leuke blog, waarin zij beschrijft hoe zij haar ding vond: zwemmen. Ik voel jaloezie opkomen. 

Mensen die mij nu kennen, zelfs mijn eigen man denk ik, zullen mij als onsportief beschrijven. Waarschijnlijk. Ik sta bekend als lezer, niet als beweger. Misschien zelfs als lui. Maar ooit, vroeger, sportte ik wél. Nou was dat ook op aandringen van mijn ouders, maar ik zat op turnen, volleybal, basketbal en ik zwom. Dit niet allemaal tegelijk, maar ik deed altijd wat. En in de vakanties deden we nog aan windsurfen. En natuurlijk fietste ik als puber en student ook nog dagelijks naar school. Maar ook als puber werd ik al beperkt door een pijnlijke knie. Ondanks dat, kocht ik als student een racefiets en ging daar in de weekenden mee op pad. 

Sportief of onsportief, van huis uit kreeg ik dus mee dat sporten, of in elk geval bewegen, belangrijk is. En dat voel ik ook zo. Echt. En dan komt de jaloezie dus om de hoek. Want bij elke fijne sport/beweging die ik de laatste tijd vond, werd ik teruggefloten door mijn lichaam.

Daae heeft het zwemmen ontdekt, als sport waar ze helemaal voor gaat. Ik snap dat. Heerlijk. Jarenlang zwom ik twee keer in de week baantjes. Ik nam geen les, zoals Daae (was nog een leuk idee geweest), zat niet bij een zwemclub, maar ging gewoon. Eén keer per week met een vriendin, dat was niet zo intensief, en één keer in de week alleen. Een uur lang baantje heen borstcrawl, baantje terug schoolslag. Op den duur zwom ik twee kilometer in vijftig minuten. Geen toptijd, en misschien zou dat met lessen verbeterd zijn, maar wel lekker. Zen werd ik ervan, van de combinatie baantjes tellen en repeterende bewegingen. Mijn hoofd werd leeg, mijn lichaam sterker, slanker en soepeler. Maarja, ik heb eczeem en dat werd ook steeds erger. Van de huidarts mag ik eigenlijk niet meer dagelijks douchen (nee, dat houd ik niet vol met dit warme weer) laat staan twee keer per week in chloorwater liggen. Exit zwemmen. Inmiddels houden mijn schouders langdurig zwemmen, en vooral borstcrawl, niet meer vol, anders zou ik open water zwemmen nog kunnen proberen. 

Over hardlopen heb ik hier wel vaker geschreven. Zo kwam ik, via pijnen en pijntjes, terecht bij de diagnose fibromyalgie. Nog steeds kan ik wel eens terugverlangen naar de tijd dat ik wél die vijf kilometer kon hardlopen. De conditie en kracht, die daarmee gepaard ging. En het euforische gevoel dat ik het gewoon dééd, die vijf kilometer, ondanks de pijn waar ik al zo lang mee leefde. 

 Hardlopen werd wandelen, en zo kreeg ik eerst een geïrriteerde achillespees en nu hielspoor. En zo kon ik ook niet meer tafeltennissen, iets dat ik wél echt heel leuk vond. 

 Na het hardlopen heb ik een tijdje geskate. Ook heerlijk, maar eigenlijk alleen iets voor dagen met mooi weer en ik werd steeds banger te vallen. Dat vind ik nog steeds jammer. 

Uiteindelijk doe ik nu niet de sport of het bewegen dat ik echt heel erg leuk vind, maar dat ik nog kan. Fietsen, op een e-bike, want anders kunnen m'n knieën het niet aan. Yoga, maar dat wordt volgens mij pas echt leuk als je het goed kan en je soepel genoeg bent, en zover ben ik nog láng niet. Hopelijk wordt het ooit leuk. 

Je wordt pas een sporter als je de juiste sport gevonden hebt, dat geloof ik dus zo. Maar wat als je jouw sport niet meer kan? Ik kan dus een steek van jaloezie voelen, wanneer iemand dit noemt. Dat alleen 'leuk' een voorwaarde is voor de sport die je kiest. Hoewel er natuurlijk ook bij gezonde mensen obstakels kunnen zijn, die het kiezen van de leukste sport in de weg staan. 

 Zwemmen in dit zwembad op de camping kan wel, want het is een zoutwater bad. Helaas lukt een uur zwemmen niet meer. De kortere baantjes zijn ook minder zen.

Achter de geraniums

Enkele jaren geleden kreeg een collega een treetje geraniums. Hij zat vlak voor zijn pensioen en zo kon hij vast wennen met het 'achter de geraniums' zitten.

Bij vertrek kreeg ik de bewuste geraniums. Collega wilde ze écht niet mee naar huis. Oké. Goed. 

Nou ben ik over het algemeen best goed met planten, maar geraniums horen bij mij thuis niet tot de overlevers. Het is jammer, maar het is niet anders. Om niet bij te dragen aan de wegwerpmaatschappij als het komt tot planten, koop ik dus eigenlijk nooit meer geraniums, hoewel ik de bloemen mooi en fleurig vind. 

Weinig hoop was er dus voor de geraniums, die op mijn werk aan mijn zorg toevertrouwd zijn. Maar nu? Nu zijn we vier jaar verder, en ze doen het nog steeds! Ze bloeien bijna het hele jaar door uitbundig. Ik heb zelfs twee van een andere collega gered. Deze hadden beide nog één wanhopig blaadje. 

Omdat het nu lijkt dat het blijvers zijn, heb ik man gevraagd een plantenbakje te maken. Tot nu toe stonden ze nog steeds in hun originele tree en die lekte de vensterbank kapot. En met de warme dagen zo af en toe hebben ze toch meer water nodig. Na elk warm weekend zaten er meer droge blaadjes aan.  En kijk ze nu shinen! 

 

En ja, zo kan ik dus zeggen dat ik al jaren achter de geraniums zit, ook al is het dan op m'n werk.

Het beste boek van de maand

Tussen een hele rij blogideeën, die ik zo her en der opdeed, stond onder andere "schrijf wat je mooiste boek is en waarom". 

Mijn mooiste boek. Één boek?

Kijk, dat kan ik dus niet hè. Bij Hebban mocht je ooit een toplijst maken met je vijfentwintig mooiste boeken. Inmiddels mag je er vijftig van maken en nog is dat eigenlijk niet genoeg. (ondanks dat ik er nog maar achtentwintig* op heb staan) De boeken die ik in deze lijst zette, waren niet alleen boeken die ik heel mooi vind, maar die ook voor een periode in mijn leven stonden. Zoals Winnetou, een serie die ik las en herlas en herlas. De nummer één in mijn lijst is Nevelen van Avalon door Marion Zimmer Bradley. Het verhaal van Koning Arthur vertelt vanuit de vrouwen, met een hoop oud geloof erin verwerkt. 

Wanneer ik mijn lijst bekijk, is dat waarschijnlijk niet het mooiste boek dat ik ooit las, maar het vertelt wel een verhaal dat veel indruk op mij maakte op een bepaald moment in mijn leven.

Afijn, mijn allermooiste boek allertijden benoemen? Ik kan het niet. Maar... wat ik wél kan doen, is elke maand hier eens stukje plaatsen over het mooiste boek dat ik afgelopen maand las. Tenminste, dat zou je denken. Sowieso plaats ik elke maand op Hebban een overzicht van mijn gelezen boeken van de afgelopen maand. De mooiste daaruit kiezen, hoe moeilijk kan dat zijn? Nou... 

Om te beginnen las en luisterde ik afgelopen maand veertien boeken. Dat is zelfs voor mij veel, maar er zaten een paar dunnetjes tussen. Er was ook een leuke variatie aan boeken; eigentijdse en historische romans, informatief over voeding en waargebeurde verhalen, zoals Etta Palm. 

En de winnaar is...
Na lang twijfelen kies ik toch voor Eilandpost door Mary Ann Shaffer.
Door middel van briefwisselingen wordt het verhaal verteld van het eiland Guernsey in de tweede wereldoorlog. Heftige verhalen. Maar ook mooie. Dit boek stond al lange tijd bij mij in de kast. Ik kreeg hem via bookcrossing en wilde hem graag lezen, voordat ik hem weer doorgaf. Even heb ik uiteindelijk getwijfeld hem zonder lezen door te geven, maar wat ben ik blij dat ik hem las! 

 

Een goede tweede was Birk van Jaap Robben. Een intens verhaal van een jongen die opgroeit met zijn moeder en een oude buurman op een eiland bij Noorwegen. Robben weet het gevoelsleven van zo'n jongen mooi te beschrijven. Dat was al duidelijk in het boek Zomervacht, dat ik ook van hem las.

In het kader van bloggen en plannen: dit zou dus een maandelijks terugkerend thema kunnen zijn.

*naar aanleiding van deze blog ben ik wat boeken toe gaan voegen, maar op het moment van schrijven waren het er achtentwintig