Gisteren schreef ik een blog, met onder andere mijn gevoel bij het vliegen. Ik vond het lastig te plaatsen, want eigenlijk wil ik het in deze blog niet over dat soort problemen hebben. Maar het zijn wél mijn overpeinzingen en ik wilde dagelijks bloggen. Vooral dat laatste gaf de doorslag. Door de reis en de dag bijkomen, had ik al een dag overgeslagen. Er staan meer van dit soort blogs in mijn ongepubliceerde lijst, meer wereldproblematiek, waar ik uiteraard wel over nadenk, maar waarvan ik dit de plek niet vind het te posten. Vooral omdat ik in veel gevallen te weinig over bepaalde problematiek weet en ik voor m'n gevoel de juiste woorden niet kan vinden.
Ik had het ook over rust en stilte. Dat is er een groot gedeelte van de dag, alleen 's nachts worden we nu al een paar keer wakker gemaakt door een apart geluid. Een dier, hoog in een boom, zegt m'n man, die op onderzoek is uitgegaan. Het klinkt mechanisch (Shardik komt in me op) en toch ook weer niet. Een soort krekel? Daar lig je dan in bed, wakker gehouden door die ooh zo bijzondere natuur. Ondertussen houdt de koekoek ook z'n snavel maar niet, om het maar niet te hebben over múggen. Wel geweldig om 's nachts een uil te horen roepen. (zou het antwoord 'koekoek' heb ook storen?)
Eergisteren dronk ik voor het eerst sinds half december weer alcohol. Het is vakantie, het was gezellig in de bar en ja, het hoorde er gevoelsmatig toch een beetje bij. Ik zou er één of hooguit twee nemen. Dit liep iets uit de hand. Zoals ik bij achtergronden op IkPas regelmatig las, is maat houden lastig met alcohol. De drank zelf maakt het lastig je aan grenzen te houden. De hoofdpijn, die ik gisteren de hele dag had, en die 's avonds erger werd, gaat het wel voor me doen, denk ik, maat houden. Zo wil ik de vakantie niet door. Bruiswater is ook lekker!
Het is vandaag 5 mei. Als we in Nederland waren geweest, hadden we het Bevrijdingsfestival bezocht, ondanks dat je er tegenwoordig voor moet betalen. Misschien zou ik daar m'n eerste drankje sinds lang weer genomen hebben. Wie zal het weten. Gisterenavond hebben we wél de dodenherdenking gekeken op de laptop. Hier herdenken we slachtoffers en vieren we vrijheid. Een paar landen verderop is het oorlog. Zo verdrietig. Zo verschrikkelijk die beelden. Zoals alle oorlogsbeelden altijd. Ik kan er moeilijk naar kijken, als machteloze toeschouwer.
Ondertussen leven wij hier vredig in de zon. We lezen en doen spelletjes Catan (ik won beide spelletjes!). Ik heb vandaag een nieuw opgeschoten cactus uit de tuin gehaald (zie hiernaast) en eindelijk gezwommen, dat kwam er de vorige keer in vier weken niet van! Toen had ik ook erge last van duizeligheid. Nu gelukkig niet! Ik ben wel braaf gestopt na twintig baantjes (nog geen vierhonderd meter, denk ik). Zwemmen was tenslotte al zo'n twee jaar geleden. Morgen ga ik beginnen met het verwijderen van de distels uit onze tuin.
Man heeft net brood gehaald. Een wandeling van vijf kilometer, die hem normaliter geen moeite kost, maar hij ging een paar weken terug door z'n knie en dan is dit, met heuvels, best weer een prestatie. Misschien zelfs toch wat teveel. Ondertussen kookte ik en ruimde wat op. Het voelt als 'playing house'.
Vanavond gaat hij voetbal kijken in de kantine. Het is niet zijn team, Feyenoord. Integendeel. Maar als ze in het buiteland spelen, is het gewoon een Nederlands team en daar is hij voor. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Nadenken over een blog voor morgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten