Daar ga ik weer

 De enthousiasmerende mailtjes stromen alweer binnen. Het is bijna zover, leuk dat je meedoet en het aftellen is begonnen. Na een "losbandige" meimaand, waarin ik van mezelf "gewoon" alcohol mocht drinken en me tegoed mocht doen aan zoetigheid, staan de uitdagingen weer voor de deur. 

Per 1 juni begint bij IkPas "Fit voor de vakantie", een beetje mosterd naar de maaltijd voor mij, maar goed. Het gaat om het alcoholvrije idee. Over twee weken begint de suikerchallenge. Die duurt gelukkig maar een week en ik wil 'm nu al uitstellen. 

Geen alcohol blijkt bij thuiskomst gelijk al amper een probleem. Oké, ik dronk nog een paar wijntjes bij het huwelijksfeest vorige week, maar ik wisselde voornamelijk cola en bruiswater af. (aangezien ik thuis een sodastream gebruik, is 'spa' eigenlijk niet de goede aanduiding, bedacht ik me) Thuis drink ik voornamelijk thee en bruiswater met of zonder stukje fruit of smaakje.

Geen suiker is echt lastiger. De afgelopen dagen liep ik echt dagelijks te zoeken naar een zoete versnapering. Veel is er niet in huis, dat scheelt, maar maakt wel dat ik blijf zoeken. Altijd als ik moe ben, zoals nu, lijkt de behoefte aan suiker veel groter. Op tijd naar bed is dus m'n oplossing nu. Ondertussen stuurt het Diabetesfonds me mails met lekkere gerechten zonder suiker. Me daar maar eens in verdiepen dan. Daarnaast ga ik ook maar weer eens invullen bij de eetmeter van het voedingscentrum wat ik zoal eet en of er (ernstige) tekorten zijn bij belangrijke vitamines en mineralen, die voor een goede energiebalans zorgen. Tijdens de vakantie wil die balans nog wel eens uit het lood raken. Een vast ritme, zoals bij werkweken, kan dat voorkomen.

Over twee weken, wanneer de officiële suikerchallenge begint, heb ik een tweedaagse training van het werk. Waar natuurlijk cake en koeken bij de koffie en thee zijn. Als dat voor m'n neus staat, blijf ik er zo moeilijk af. En is er mogelijk ook nog geen vervanging, zoals je bij alcohol wel altijd hebt. Over alcohol maak ik me dus ook voor die dagen niet zo druk. Het lukt vast wel zonder. Beter zelfs, dan is de kans op  hoofdpijn 's morgens een stuk minder. Maar wat neem ik bij de koffie en thee?

Eigenlijk zou ik voor mezelf de challenges gisteren al beginnen. De eerste dag van de maand is een mooi startpunt maar de eerste dag van de week ook. Zoals gezegd, met alcohol was dat geen probleem, maar zowel gisteren als vandaag is er gebak op het werk. En dit weigeren lukt me (nu) niet. De drang is niet groot genoeg. Het 'dit verdien ik' en 'ach dat ene gebakje' gevoel is groter. Net als het 'neezeggen is zonde (nu kan het nog)'. 

Ja, de suikerchallenge wordt nog een uitdaging.

Weer thuis

Afgelopen maandag reisden we naar huis. Hoe makkelijk vliegen ook is, het was weer een lange en vermoeiende dag, maar... we kwamen veilig thuis. 

Sinds we thuis zijn voel ik me moe. Moe moe moe. 's Middags val ik op de bank of in de tuinkamer in slaap. Om mezelf te activeren, dwing ik mezelf tot lichte activiteit, zoals was en wandelen. Zo gezond mogelijk eten maken, wat opruimen in huis en de tuinkamer, maar echt lijkt het nog niet te helpen. 

Hoe gek ik ook ben op lezen, ook dat lukt niet zo. Ook andere hobby's begin ik even en stop ik weer mee. Veel zit ik wat lusteloos op de bank voor me uit te kijken. Of naar een serie, zoals Friends, The Big Bang Theorie of Hot in Cleveland. Met man kijk ik mee naar zíjn series, als ik maar kan blijven zitten. Man zit in de lappenmand en heeft ook niet veel energie. Na wat onkruid wieden met een luisterboek op, bleef ik luisteren, terwijl ik op de bank in de tuinkamer naar de planten lag te staren (heel rustgevend). 

Afgelopen donderdagavond hadden we een gezellig trouwfeest van vrienden. Ik danste niet, omdat ik m'n hielspoor niet wil activeren, die eng dicht aan de oppervlakte blijft zitten. Man vanwege z'n lappenmand. Gelukkig is het ook zonder dansen gezellig, maar het is wel heel anders dan wij normaal feesten. 

Vanmorgen ging ik naar m'n nieuwe vrijwilligerswerk: gastgever bij Stichting Het Groninger Landschap. Eerder zat ik bij het promotieteam, sinds een paar maanden bij Bezoekerscentrum Reitdiep. Ik heb me ook aangemeld als mede-communicatiemedewerker, maar hoewel er drie aanmeldingen waren, ben ik als enige over. Zo ben ik ineens verantwoordelijk voor de facebookpagina van dit bezoekerscentrum. Daar heb ik vandaag ook maar voorzichtig wat voor gedaan. Ik voel me iets beter, maar nog niet helemaal. 

Ik geloof wel dat het goed is, gedwongen te zijn weer wat te doen. In actie te komen. Ik hoop dat de regelmaat me de komende werkweek ook weer fitter doet voelen. Morgen gelijk een vergadering, waarvoor ik een eind moet fietsen (door de regen ben ik bang). Maar actief zijn maakt actiever, toch? 

Duimen maar. 

(Kijk het groen in de tuinkamer! Het groen buiten de tuinkamer, tussen de tegels, is al wat weg)

Een notitieblok, alweer?

Jaren terug schreef ik er al over: notitieboekjes en welke eisen ik er in het algemeen aan stel. Het is lastig, er zijn zoveel leuke en eigenlijk wil ik ze allemaal. Soms neem ik me een nieuw 'project' voor, zoals een dagboek, of ik zit bij een nieuw project en wil daar een boekje bij. Dan heb ik ook nog, leek me handig, schriften met verschillende tabbladen, zodat ik projecten kan combineren. 

Gevolg is (veel) notitieboekjes of schriften, waarvan de eerste pagina's gebruikt zijn. Soms staan er maar een paar steekwoorden op. Lag hij naast mij bij een online cursus, meeting of vergadering. En omdat ik niet meer wist welk schrift ik waarvoor zou gebruiken, staat ook nog alles door elkaar. Ja, structuur is niet zo mijn ding, zeg maar. 

Op de heenweg van onze vakantie, zag ik op het vliegveld schriften met uitwisbare bladzijden. Dát leek me ideaal! Niet meer diverse schriften, maar slechts één. Niet meer diverse boekjes met steekwoorden op één pagina, maar één boekje die ik voor diverse onderwerpen gebruik en waarvan ik de steekwoorden na gebruik gewoon weer kan wissen!

Eenmaal thuis ging ik op onderzoek uit en er blijken twee soorten boekjes te zijn met uitwisbare bladzijdes: steenpapier (Moyu) en whiteboardpapier (Bambook). Ik kon niet kiezen. Ja, zo ben ik. Dus ik nam er van allebei één. Beide boekjes hebben zowel gelinieerd als blanco papier. Bij de één kun je zelf je boekje samenstellen, kiezen hoeveel gelinieerd en hoeveel blanco en wel of niet met stipjes. De ander heeft gewoon een standaard aantal van alle. Zijn ze vol, kun je immers zo weer wissen?  De combinatie van gelinieerd en blanco papier vind ik ook handig, want ja, ik loop altijd met én een schrijfboekje én een tekenboek. Dat hoeft dus niet meer. 

Het boekje met steenpapier is het eerst binnen. Ik koos er een met een mooi omslag. Het voelt goed. Papier is stevig, bijna karton, maar toch als papier. Ik nam er verschillende kleuren stiften bij en er zit een 'penpal' bij, die je zelf achterin kunt plakken en waar je een pen in kunt stoppen. Handig. Heb je die altijd bij je. Daarbij zit er nog een schoonmaakdoekje en een verstuiver voor het water bij. 

Twee dagen later volgt, per fietskoerier, het andere schriftje. Het whiteboardpapier voelt behoorlijk plastic aan. De omslag is effen, ik wilde hier zelf een sticker op plakken, maar ze hebben ook mooie afbeeldingen als je wilt. Ik nam ook hier verschillende kleuren stiften bij, de penpal zit er al aan vast. Het heeft ook de mogelijkheid van tabbladen, zodat ik direct weet waar gelinieerd ophoudt en blanco begint. Of waardoor ik nog verschillende onderwerpen bij gelinieerd kan scheiden. 

En nu? Nu weet ik nog niet welke ik het prettigst vindt. Beide inkten vegen direct na schrijven uit. Het moet echt even drogen, maar dan is het ook veegvast. Met een nat doekje heb je vervolgens de tekst zo weer verwijderd. Waarschijnlijk moet gebruik dus uitwijzen welke ik altijd bij me zal hebben en welke ik op het werk laat liggen. 

Wat doe ik nu met eventuele teksten of tekeningen die ik wil bewaren? De meeste steekwoorden zijn het bewaren niet eens waard. Bambook heeft een app voor makkelijk scannen en opslaan. Er bestaan vast ook meer van dit soort apps. Ook daarvoor moet ik enigszins gestructureerd handelen, maar af en toe zal dat wel lukken, toch? 

Al m'n oude boekjes liggen inmiddels opgeruimd in de kast. Ik ben blij met m'n nieuwe aanwinsten.

Zo zien de boekjes er vanbinnen uit. De onderop is Moyu. 

Hoe gaan de challenges?

 Gisterenavond haalde iemand z’n gitaar naar de bar en we zongen gezamenlijk wat liedjes. House of the rising sun, Laat me (Shaffy), Het land van Maas en Waal en iets van John Denver, dat soort dingen. Ik humde wat mee, wel bekend met de tekst, totdat Jolene van Dolly Parton kwam. Uit volle borst ging ik de anderen voor en het werd zelfs gewaardeerd. Ongekend, voor mijn ‘zangtalent’.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik alleen voor publiek zing, hoe klein ook, als ik drank op heb. In de auto zing ik uit volle borst, de kinderen hebben dit ook te voorduren gehad, maar daar houdt het mee op. Totdat er drank in zit. Ooit op Schiermonnikoog zong ik zelfs met het voltallig Shantykoor liedjes van André Hazes (sr) aan de bar. Dan ben ik écht ver heen.

Een alcoholvrije vakantie is het dus niet geworden, maar na die eerste avond dat ik teveel wijntjes nam, ben ik wel voorzichtig geweest. Ik drink niet in het huisje, op één avond met Portugees bezoek na, en ook voor bij de bar houd ik het op dagen bij cola zero en bruiswater. Alleen… dat drinkt lang zo lekker niet weg, op den duur. In Lissabon heb ik ook alcoholvrije cocktails genomen, mocktails dus. Een dure hobby, maar het voelt toch feestelijker dan een glaasje water of cola. 

Ook met suiker houd ik me redelijk in, maar ik merk dat ik het nu begin te vergoelijken met ‘ach, deze éne week nog’. Op de één of andere manier kan ik hier ook minder vervanging vinden. Zo is het broodbeleg niet erg gevarieerd. 

We hebben een fijne vakantie, een heerlijke vakantie en dat hangt niet af van de hoeveelheid alcohol, die genuttigd wordt. Toch kan alcohol mij verder brengen, dan ik zonder alcohol zou gaan. Nooit over een bepaalde grens, maar zingen in het openbaar bij een gitaar, bijvoorbeeld wel.  

Biertje voor man, alcoholvrije piña colada voor mij

Nieuw? Of..

Het was augustus 2020. Ik was nieuwsgierig, zag één (van de vele) reclames op facebook en besloot het eens te proberen. Zeep. 

Huh zeep proberen? Ik gebruikte toch al zeep, mag je hopen.

Ja, maar geen blókken zeep. Ergens in mijn leven zijn de stukken zeep vervangen door flessen. Shampoo heb ik niet anders gekend, denk ik. En waarom? Geen idee. Ook door reclames, waarschijnlijk. Hoe handig en goed voor de huid en lekker en.. en.. nouja, noem maar op. Maar nu is een gewoon stuk zeep ineens 'hip' en 'nieuw'. Goed voor het milieu, je portemonnee én jezelf. 

Ik was dus nieuwsgierig, dat milieu sprak me ook wel aan en ik besloot een proefsetje te proberen. 

Een gewone zeep voor wassen, dat was niet zo gek. Voelde nog steeds normaal. Maar een blok zeep voor m'n haar, dat was even wennen. En vooral de conditioner is een uitdaging. Maar het lukt, het voelt goed en de douchecabine ruikt lekker! Op de één of andere manier heb ik minder last van allergieën van deze zepen dan van de vloeibare. 

Ook mijn deo heb ik nu vervangen door een blok. Deze ruikt naar sauna! Zo fijn. Hij blijkt alleen niet helemaal goed tegen de warmte te kunnen. Vorige week viel hij bij gebruik in stukjes uit elkaar. Zo goed en kwaad als het ging, heb ik hem weer in elkaar 'gekleid' en in de koelkast gelegd. Dat kan hier makkelijk natuurlijk, maar ik weet nog niet hoe ik dat thuis ga doen deze zomer. De koelkast staat tenslotte niet in mijn slaapkamer. 

Dus, ik reis weer met een zeep in een zeepdoosje. Zoals vroeger. Het feit dat ik dat herkende, deed me beseffen dat we vroeger een blok zeep gebruikten. Voor de shampoo en conditioner heb ik blikjes, net als voor de deo. Nog een voordeel, geen vloeistof mee op reis, flessen die opengaan en de kleding eronder smeren. Nadeel: als je de zeep nat in de zeepdoos of het blikje doet, is het lastig weer eruit te krijgen. 

Of het echt goedkoper is, kan ik niet zeggen. Ik gebruikte ook nooit veel vloeibare zeep en shampoo en ook nooit echt goedkope varianten. Slechts een paar shampoos zijn echt geschikt voor mijn gevoelige huid, ook al zijn er meer die het claimen.

Ik begon met een merk, dat landelijk reclame maakt. Dit beviel heel goed. Inmiddels ben ik toch 0ver op een plaatselijk merk, de zeep wordt gewoon gemaakt in (een uitbreiding van) mijn stad! Deze bevalt steeds beter en qua milieu en 'koop lokaal' leek me dit een betere keuze. De eigenaresse brengt haar zeep zelf altijd langs. Voelt ook nog als persoonlijke aandacht. 

Dus, hoewel het nieuw was voor mij, ben ik heel ouderwets over op zeep. Echte zeep. Een aanrader. 

Dankbaar?

Af en toe zie ik het op internet: mensen die leven met een chronische ziekte en daar (ook) dankbaar voor zijn. Want ze verloren wat, maar kregen ook veel terug. Lotgenotencontact, bijvoorbeeld. Of ze leerden stil te staan bij kleine dingen, die oh zo mooi zijn.

Wanneer ik dat lees, doe ik een poging tot zelfreflectie. "ben ik dankbaar voor mijn aandoening?" Het antwoord blijkt nog niet eens zo eenvoudig. Mijn leven wordt al zolang beïnvloed door dagelijkse pijn en vermoeidheid, al ver voordat ik een diagnose kreeg, dat ik niet eens meer weet welke aanpassingen ik op dagelijkse basis doe. Ik weet niet wat ik ben verloren en dus ook niet wat ik won. Of ik wat won.

Hoe mijn leven eruit zou zien zonder fibromyalgie? Geen idee.
Graag zou ik ervan uitgaan dat ik een actiever sociaal leven zou hebben. Een groep vrienden, waarmee ik dagelijks activiteiten deel. Etentjes organiseren, uitstapjes maken en minstens drie florerende hobby's. Ik zou uiteraard trainen voor een marathon. Daarnaast zou ik meer uren werken in een baan, die lichamelijk en geestelijk meer van mij zou eisen dan mijn huidige baan. Meer uitdaging en voldoening, naast een hoger inkomen. Louter positief, dat leven zonder fibromyalgie, dus voel ik me helemaal niet zo dankbaar. Zie enkel voordeelpuntjes voor een fibroloos leven. 

Maar als ik meer energie had gehad, had ik dan mijn opleiding(en) afgemaakt? Dan is de kans namelijk kleiner dat ik mijn man had leren kennen en ik ben wel heel erg blij met hem en ons leven samen. Puntje voor de fibro, dat nog geen fibro heette toen.

Terwijl ik in mijn hoofd zo een voor- en nadelenlijstje maak (ze zijn maar klein, valt me op) voel ik nog steeds geen dankbaarheid. Eigenlijk geloof ik niet in een energieke Ria met drukke baan én druk sociaal leven. Maar toch... 'Je bent niet lui, je hebt gewoon minder energie' zo zei de reumatoloog. Datgene wat ik als een karaktertrek zie, kan dus ook fibromyalgie zijn.

Groot nadeel van fibromyalgie is de pijn. En de factor 'geen keus'. Misschien was mijn leven zonder fibromyalgie ook wel zo rustig als nu. Misschien had ik een aantal dezelfde keuzes gemaakt. Maar door pijn, vermoeidheid, gebrek aan concentratie en energie heb ik nooit echt een keus gehad. Ben ik in dit leven gedrukt.

Dankbaar?
Nee. Ik kan gewoon niet dankbaar zijn voor dagelijkse pijn en belemmeringen voor wat ik wil doen. Genieten van kleine dingen deed ik altijd al, daar heb ik geen begrenzende aandoening voor nodig. Ik ben ook niet altijd boos, gefrustreerd of teleurgesteld. Het is gewoon zoals het is.

(dit schreef ik november 2015 en ik denk er eigenlijk nog net zo over)

Even opleuken

 Eigenlijk hebben we in ons huisje nog niet veel veranderd. Meubilair is hetzelfde gebleven. Ook hebben we de vorige keer niets veranderd aan de foto's en tekeningen aan de muur. We moesten even wennen dat het écht van ons is, denk ik. 

Dit keer hebben we wat foto's geselecteerd, om de andere foto's te vervangen. We hebben niet zoveel met de zwart-wit strandbeelden, die er hingen. 

Dit zijn de foto's, die we voorlopig geselecteerd hebben. Eerst was ik van plan typisch Nederlandse plaatjes te nemen, maar we hebben toch voor foto's uit deze omgeving gekozen. 

Geen idee waarom deze laatste niet groter kan? De foto's zijn genomen bij Ermidas do Sado, tussen Abela en Porto Covo an de kust bij Porto Covo en bij Vila  Nova de Milefontes 

Een boom vol leven

Op de rand van onze Portugese tuin met de buitenwereld staat een boom. Een den. De campingeigenaar en mijn man willen hem eigenlijk kwijt. Dennen zijn brandgevaarlijk, niet onbelangrijk in deze contreien, Daarom wil de campingeigenaar hem kwijt. Mijn man vindt vooral de middagschaduw storend. 

Ik geniet nog van deze boom. Er zitten bijna altijd vogeltjes in. Boomkruipers, klapeksters, musjes, boomklevers en een leuk klein grijs vogeltje met een kuifje (deze zocht ik op, maar kon ik niet vinden). Soms zelfs een wielewaal, maar dat heb ik zelf niet gezien. Mijn man wel. Ik hoor de wielewaal alleen maar. Of zie hem in grote vaart voorbijvliegen. Hij is verder behoorlijk lastig te vinden, voor een opvallend gele vogel. 

Wat er niet in zit is een uil. En dat vind ik jammer. Het is vast logisch, maar ik vind het echt zo'n boom voor een uil. Misschien niet deze plek, wel de boom. 

Steeds als ik opkijk, verwacht ik twee grote ronde ogen, die nieuwsgierig dan wel afkeurend of onverschillig op mij neerkijken vanaf één van de takken. Steeds weer word ik teleurgesteld. Ik heb er over gedacht dan maar een neppe uil neer te zetten, maar hoe kom ik in de boom? 

Zolang de boom gezond is, blijft hij staan. Het schijnt dat ze ook nog makkelijk omwaaien, op een bepaalde leeftijd. Dat willen we natuurlijk niet, want dan ligt hij waarschijnlijk op ons huisje. Deze omwaaigevaarlijke leeftijd heeft de boom bijna bereikt. Ik zag dat er al een olijfboom naast aan het groein is. Dat is mooi. Ook daar zitten veel vogeltjes in. Geen uilen. Maar een kurkeik, wel geschikt voor uilen, geeft dan weer écht teveel schaduw. Zelfs voor mij. 

Fibromyalgie Awareness (nog een keer)

 "Ik ben wat te vroeg weer aan het werk gegaan", zei een een collega ooit tegen mij. "Ik heb nog overal spierpijn, ben moe en kan me slecht concentreren" 

Wat moest ik daar nou op zeggen?

Vandaag las ik een tweet met deze strekking: Als een gezond persoon zich zou voelen zoals ik me voel, zou hij/zij thuisblijven van werk tot het over was. Maar omdat ik me elke dag zo voel, ga ik met diezelfde symptomen wél naar het werk. 

Nou, dat dus. 

Het is niet dat ik er elke dag echt bij stilsta dat ik leef met pijn. Of, ik houd er rekening mee, bewust en onbewust, maar de pijn is niet altijd op de voorgrond. Soms is het een zeurende pijn. Andere keren is het niet mogelijk om me niet bewust te zijn van mijn aandoening. Dat schreeuwt het me uit diverse gewrichten tegemoet. En dan is daar nog de 'fibrofog' en het gebrek aan concentratie, dat zo ineens op kan spelen. Migraine, last van de darmen en krachtverlies horen ook nog bij 'het plaatje', maar dat vergeet ik soms. 

Dan is er nog de onvoorspelbaarheid van de klachten. Soms na een druk weekend neem ik maar vast vrij van het werk, zodat ik niet met pijn en fibrofog de dag nutteloos besteed achter de computer, terwijl er weinig zinvols uit m'n handen komt. En dan kan het voorkomen dat ik me die dag juist hartstikke goed voel!

Ander keren doe ik al weken rustig aan, omdat er wat aan zit te komen dat energie vergt en heb ik juist last van de pijn en vermoeidheid. Je voorbereiden helpt op zich wel wat, maar niet altijd dus. Fibromyalgie-klachten zijn niet altijd oorzaak en gevolg. 

Vorig jaar was ik tijdens de vakantie bijna twee weken dagelijks duizelig. Dit jaar heb ik daar totaal geen last van en vraag ik me af en toe af, waarom we bepaalde dingen vorig jaar niet deden. Ohja..

Van mij hoeft niet iedereen elke dag 'aware' te zijn van fibromyalgie. Ik ben het zelf ook (liever) niet. Maar soms is het misschien goed dat mensen zónder pijn er af en toe bij stilstaan dat er mensen zijn met áltijd pijn. Zodat deze mensen niet met 'oplossingen' komen als de roltrappen stilzetten op stations, om energie te besparen. (ik dacht dat het een 1 aprilgrap was, maar helaas) Zodat mensen niet steeds maar weer komen met columns en blogs, over die 'luie' mensen van tegenwoordig, die maar een elektrische fiets nemen voor een paar kilometers, terwijl men vroeger (toen alles beter was) dagelijks vijftien kilometer énkele fietste. Door weer en wind! Énkele reis hè, ook weer terug! En iedereen ook kennelijk. Altijd. Toen nam men geen bus.

Mijn oma waste vroeger voor vier kinderen met de hand. Waarom doen die mensen dát eigenlijk niet meer? Maar dat terzijde. 

Een bijpassend plaatje zoekend op internet, besef ik dat ik ook nog een van de 'gelukkige' patiënten ben. Want ik kán werken met de intensiteit van mijn symptomen, ik kán een paar dagen naar Lissabon en ik heb de middelen om een elektrische fiets aan te schaffen. Ik kan me af en toe minder bewust zijn van mijn aandoening en daar ben ik heel erg blij mee. 

(Na ruim een half uur scrollen op twitter, bedacht ik ineens dat ik dit plaatje op facebook zag bij FES. Is dat ook fibromyalgie? Ik hoop dat ik het plaatje mag gebruiken)

De dag van vandaag

 12 mei is een dag als alle andere dagen. Toch zal het voor mij altijd de verjaardag van mijn vader en (in mindere mate) zijn broer zijn. Of slijt zoiets uiteindelijk? 

Geen tweeling trouwens, m'n oom was twee jaar jonger. Net zoals ik vier jaar jonger ben als m'n zus, maar wel op dezelfde dag jarig. M'n vader zit links op deze foto. Met zonnebril op, want anders kreeg hij hoofdpijn. Ik heb het niet van een vreemde, zeg maar. 

12 mei is ook de dag van de verpleging, tevens de geboortedag van Florence Nightingale. Ik vermoed dat één en ander met elkaar te maken heeft. 

En... 12 mei is Fibromyalgie Awerenessday. Niet dat ik niet dagelijks 'awere' ben dat het bestaat, maar toch even in de spotlights dan maar. Net als ooit mijn eerste blog. 

Verder ben ik op deze dag aan het bijkomen van drie dagen Lissabon. Ik zou hier gisterenavond nog over bloggen, maar er was voetbal op tv. En wij kijken hier tv via de (mijn!) laptop, dus ik kon niet bloggen. Tot grote vreugde van mijn man werd Ajax kampioen.

Change of plans

"Are you here for The Scorpions?" vraagt een aardige Engelse mevrouw ons als we langs de Altice Arena lopen. Hoewel we ervan weten dat het optreden niet doorgaat, wilden we toch het affiche zien. Ofzo. Dus ja, we waren hier voor The Scorpions. Zij ook. Ze waren hier zaterdag gekomen, om zondag het nieuws te krijgen dat het concert afgelast werd. Nu liepen ze wat grumpy door Lissabon. Hoewel wij ook balen, waren we niet echt grumpy. Ik niet in elk geval. We zijn in Lissabon en het is lekker weer. Dan ben ik toch wel tevreden. 

We gingen niet, zoals we gisteren bedacht hadden, met een Sight-Seeing bus, maar we besloten het Aquarium te bezoeken. Náást de Altic Arena. Wat klonk als een niet zo intensief uitje, bleek toch behoorlijk wat energie te kosten. Maar, het was leuk. 

Om te beginnen heb ik, voordat we naar het aquarium gingen, eerst een paar boeken gekocht in een boekwinkel schuin tegenover een winkel met sportkleding, waar Richard graag nog heen wilde. Gevaarlijk. Oh, en ik heb een verkeerd boek gekocht, dacht dat het een deel twee was, dus ik moet morgen weer terug, haha. 

Voor extra entertainment zijn we met een kabelbaan naar het aquarium gegaan. Eigenlijk vind ik dat doodeng, maar toch leek het me ook mooi, dus vooruit. Scheelde weer lopen! Eigenlijk viel het mee. We waren ook gelijk zo'n beetje bij de ingang. 

Eenmaal binnen moesten we eerst naar de derde etage, voor een tentoonstelling over het (belang van) het regenwoud, met een heel groot zoetwateraquarium. Daarna naar beneden voor het echte oceaniumwerk. Een schitterend groot aquarium met een grote variatie aan vissen. Er waren ook gedeeltes, met boven water dieren, zoals pinguïns en bepaalde vogels. En otters! Zo schattig. 

Steeds weer werd benadrukt hoe belangrijk de zee en oceaan voor ons leven op aarde is. Goede uitleg, nog wat kunst met afval en weer meer vissen en amfibieën. Hoewel we dus genoten, gingen we er aan het eind wat sneller doorheen, want poeh, wat deden m'n benen zeer. 

Hierna wilden we gaan eten en drinken, maar zoals dat in Portugal gaat, eten kan pas weer om 19.00 uur. Jammer (voor man) want er was wel een leuk restaurant met een grill ín de tafel! Toch gingen we eerst maar terug naar het hotel. Ik moest écht even liggen (dat ik even op de grond lag, doordat ik m'n enkel zwikte over een keitje, was niet voldoende, zeg maar.. zorgde wel weer voor een open wond op de knie) Man kon eigenlijk ook wel wat rust voor z'n knie gebruiken. 

Hoewel het aanlokkelijk lijkt om weer terug te gaan naar het grillrestaurant, hebben we besloten tot een restaurant dichterbij, waar we vorig jaar heerlijk hebben geluncht. Toen liepen we, nu nemen we de metro. Slechts twee haltes.

Bij de Arena hing trouwens geen affiche van The Scorpions (meer) Helaas, anders hadden we er nog even mee op de foto gekund ofzo. Eventueel samen met die teleurgestelde Engelsen.

Wennen

Het is de gewoonte, wanneer wij op pad gaan, passen we ons aan aan wat ik kan. Gedurende de dag houdt man zoveel mogelijk rekening met mij, als we in het hotel zijn, gaat hij nog even boodschapjes halen, dat soort dingen. 

Nu is man geblesseerd. Hij ging twee weken terug door z'n knie en afgelopen woensdag forceerde hij hem ongemerkt. Nu gaat lopen erg moeilijk en z'n knie is weer pijnlijker. Toen hij forceerde, merkte hij dat pas achteraf. Dat maakt het lastig er rekening mee te houden. 

Zoals andere jaren wilden wij ook dit jaar naar een concert in Portugal. Man boekte tickets voor The Scorpions en een hotel voor twee nachten. Gezellig! Toen wist hij natuurlijk niet dat het lopen weer minder zou zijn. 

Omdat we naar dat concert zouden gaan, besloten we Lissabon niet af te zeggen voor de zere knie. We doen het gewoon rustiger aan, was het plan. Vanmorgen bleek dat The Scorpions 'wegens overmacht' hun concert afgeblazen hebben. Hotel en treinkaartjes annuleren kon niet meer. Dus.. we zitten in Lissabon.

Zojuist zijn we van terras naar terras gewandeld. Een half uur op z'n langst, dan weer zitten. De metrostations hebben gelukkig meestal een lift. Helaas waren de liften in de stations die wij vandaag gebruikten buiten werking of onvindbaar. Of beide. (Die van het metrostation naast het hotel konden we eerst niet vinden en toen we hem vonden (de liftkoker is op straat goed te zien) bleek ook deze buiten werking). Daarnaast waren de roltrappen naar boven, vaak het zwaarst, een aantal keren Defeito. 

Nu zitten we op onze kamer. Man kijkt een (slechte) film met Schwartzenegger op de tv, met Portugese ondertiteling. Ik heb eerst wat te drinken gehaald bij een minimercado in de buurt en zit nu dus te typen. Heb spierpijn en dat terwijl we vandaag ons tempo aan man aangepast hebben. Dat was best raar. Onwennig. Ook angstig, want man voelt dus te laat dat hij teveel gedaan heeft. Het lijkt goed te zijn gegaan vandaag. En morgen, morgen zien we weer verder. 

Metrostation Terreiro do Paço heeft in het midden lift,
maar je kunt er niet bijkomen

Zo nuttig

Insecten zijn nuttig. Dat kan iedereen je vertellen. Mieren, bijvoorbeeld, ruimen de boel op en het is mooi en soms ook hilarisch om ze te zien sjouwen met etensresten of blaadjes, die ze als een zeil boven zich uit tillen (en waarmee ze dan wegwaaien). Allerlei soorten bijen en vlinders zorgen voor de bestuiving van bloemen, die vervolgens weer vruchten maken voor ons om te eten. Andere bloemen worden door de wind bestoven, maar laat ik niet lullig doen. Insecten zijn nuttig. 

Maar wat is het nut van muggen, die je lekprikken en wakker houden uit je slaap? Muggen bestuiven niet. Ze zijn voer voor vogels en spinnen. Geen idee waarom vogels nuttig zijn, maar ze zijn meestal wel leuk. Spinnen zijn nuttig omdat ze insecten eten. Schiet mij maar lek. Wat is het nut van het eten van een nuttig insect? Afijn, de mug príkt me al lek en spinnen zijn ook weer vogelvoer. Maar niet die spin én die mug, die in mijn slaapkamer bivakkeren! Daar komen geen vogels!

Aangezien insecten tegenwoordig als groep een bedreigde diersoort zijn, zie ik het belang wel van het helpen van die nuttige beestjes. Het gezoem van bijen om m'n hoofd vind ik niet altijd aangenaam, maar toch laten we hier de bloemetjes vrolijk bloeien in onze tuin in plaats van ze te (laten) maaien. Van de verscheidenheid aan vlinders kan ik wel echt genieten. Er is hier een grote variatie aan gele bloempjes, afgewisseld met roze en wit. Daar tussendoor schuift regelmatig een hagedis, die ook insecten eet. (en die zelf weer vogelvoer is) 

Vraag is natuurlijk, of  het recht op overleven af moet hangen van je nut in de natuur. De mensheid als geheel is totaal niet nuttig voor die natuur, integendeel zou ik haast zeggen, maar vindt het wel belangrijk te overleven. Zeggen ze. Als je ziet hoeveel moeite ze doen om de natuur, die ze nodig hebben voor dat overleven, te vernietigen, ga je het je soms afvragen. (en ja, daar maak ik mij ook schuldig aan)

Gisteren lag ik op m'n buik op een bedje in de zon en beet een mier mij in de plooi tussen m'n dijbeen en vagina! AU! Alsof er een schaar in gezet werd (ja, vraag maar niet) Totáál niet nuttig. Hij heeft het niet overleefd. Z'n kadavertje gooide ik van me weg. Even later zag ik hoe een andere mier dat netjes opruimde. Toch best nuttig. 

Een mening

 Een mening hebben, wie wil dat nou niet? Iedereen toch? Sterker nog, iedereen hééft wel een mening ergens over. Gebaseerd op onderbuik, feiten of het weer, maakt niet uit, meningen zijn er te over. 

Ook ik heb wel een mening, uiteraard. Je ontkomt er niet aan. Je ziet iets, denkt er het jouwe van, tadaaa.. mening. Maar er zijn een aantal zaken waar ik graag een gefundeerde mening over heb, en dat is soms een probleem. Niet de mening, wel de fundatie. 

Hoe dat zit?
Nou, voor een gefundeerde mening zijn feiten noodzakelijk. Deze feiten kun je halen uit allerlei artikelen. De feiten in die artikelen wil je dan natuurlijk weer checken, of ik dan, en zo kom je dieper en dieper in steeds ingewikkelder leesvoer. Ooit deed ik dat zonder al te veel moeite, er was ook niet zoveel voorhanden en het meeste stond in de krant of in een boek. Daarvoor ging ik bijvoorbeeld naar de bibliotheek. Tegenwoordig staan er pagina's vol op websites, en ook de betrouwbaarheid van deze sites moet weer gecheckt. Je blijft bezig. 

Het lijkt ook wel of er vroeger niet zoveel zaken waren, die een gefundeerde mening vroegen. Andere meningen, al dan niet gefundeerd, kwamen je niet dagelijks onder ogen. Hooguit eens een ingezonden brief in de krant van iemand, die ergens anders over dacht. Of er was een opiniestuk, met meerdere meningen, beide gebaseerd op feiten, en dan kon je kijken waar je het het meest bij thuis voelde. Feiten bleven vaak wel gelijk, maar meningen hoe een bepaald probleem opgelost diende te worden, waren meer aan ideeën of zelfs ideologieën gebonden. 

Dus, naast dat er veel meer zaken lijken te zijn, waarover iedereen maar meningen heeft, is er óók veel meer en toegankelijker informatie én... ik heb meer moeite deze informatie op te nemen. 

Hoe komt dat?
Onder andere brainfog of hersenmist. Lange artikelen op een beeldscherm, daar heb ik moeite mee. Ook uitgeprint gaat het niet altijd makkelijk. Ik lees een stuk en een aantal zinnen verder vraag ik me af wat ik nou las. Artikelen vergelijken is helemaal lastig op die manier. 

Gelukkig zijn er mensen die én nog scherp van geest zijn én verstand van zaken hebben. Wetenschappers. Noem me gek, maar als iemand ergens zes tot acht jaar voor gestudeerd heeft, ga ik ervan uit dat deze persoon van dat onderwerp meer weet dan een willekeurige persoon op internet, die die studie niet deed maar wat willekeurig rondklikte. In plaats van zelf een mening te vormen, ga ik dus uit van die gestudeerde persoon. 

Dan zijn er nog gestudeerde personen, die elkaar tegenspreken. Ergerlijk! Gelukkig heb je mensen, die er dan weer voor gestudeerd hebben deze feiten en meningen door te spitten en ze vervolgens in handzame en leesbare artikelen te zetten. En daar ergens kom ik dan binnen. Als er mensen zijn die die artikelen duiden. Gefundeerde artikelen dus. 

Naast al die gefundeerde en geopinieerde meningen, zijn er ook nog mensen, die hun mening als feit poneren en er stellig van overtuigd zijn, dat dat een normale zaak is. Deze mensen zoeken ook op internet naar feiten, maar geloven liever geen wetenschappers. En terwijl ze van onderbuikfeit naar onderbuikfeit klikken, komen ze steeds dieper in een online fabeltjesfuik, zoals Arjan Lubach dat zo mooi noemde (in 2020 al). 

Met verbazing lees en zie ik soms, wat deze mensen geloven van wat voor mij zo duidelijk nooit zou kunnen. Hoe ze complot na complot aanhangen, doordat ze ooit ergens iets aanklikten wat voor hun logisch klonk. Maarja, zo kijken zij dan weer naar mijn mening, snappen ze niet dat ik iets totaal anders denk, vinden ze dat ik 'onderzoek' moet doen zoals zij en zo praten mensen langs elkaar heen. 

Wat ik verdrietig en angstig vind, is dat mensen vanwege hun mening bedreigd worden. We leven in een vrij land en hoe moeilijk ik het soms ook vind bepaalde meningen te begrijpen, iedereen heeft recht op zijn of haar mening. Sommige mensen zal ik vanwege hun mening mogelijk ontlopen. 

Inmiddels is het alweer 20 jaar geleden dat Pim Fortuyn overleed omdat iemand het niet met hem eens was. En het lijkt steeds erger te worden. Steeds meer politici moeten beschermd worden, omdat ze bedreigd worden vanwege hun mening. Afschuwelijk. Iedereen mag zijn of haar mening verkondigen en ik mag het daar dan geheel mee oneens zijn. Dat is toch geen reden om iemand te bedreigen. 

Maar dat is mijn mening. 

Zoals het gaat

 Gisteren schreef ik een blog, met onder andere mijn gevoel bij het vliegen. Ik vond het lastig te plaatsen, want eigenlijk wil ik het in deze blog niet over dat soort problemen hebben. Maar het zijn wél mijn overpeinzingen en ik wilde dagelijks bloggen. Vooral dat laatste gaf de doorslag. Door de reis en de dag bijkomen, had ik al een dag overgeslagen. Er staan meer van dit soort blogs in mijn ongepubliceerde lijst, meer wereldproblematiek, waar ik uiteraard wel over nadenk, maar waarvan ik dit de plek niet vind het te posten. Vooral omdat ik in veel gevallen te weinig over bepaalde problematiek weet en ik voor m'n gevoel de juiste woorden niet kan vinden. 

Ik had het ook over rust en stilte. Dat is er een groot gedeelte van de dag, alleen 's nachts worden we nu al een paar keer wakker gemaakt door een apart geluid. Een dier, hoog in een boom, zegt m'n man, die op onderzoek is uitgegaan. Het klinkt mechanisch (Shardik komt in me op) en toch ook weer niet. Een soort krekel? Daar lig je dan in bed, wakker gehouden door die ooh zo bijzondere natuur. Ondertussen houdt de koekoek ook z'n snavel maar niet, om het maar niet te hebben over múggen. Wel geweldig om 's nachts een uil te horen roepen. (zou het antwoord 'koekoek' heb ook storen?)

Eergisteren dronk ik voor het eerst sinds half december weer alcohol. Het is vakantie, het was gezellig in de bar en ja, het hoorde er gevoelsmatig toch een beetje bij. Ik zou er één of hooguit twee nemen. Dit liep iets uit de hand. Zoals ik bij achtergronden op IkPas regelmatig las, is maat houden lastig met alcohol. De drank zelf maakt het lastig je aan grenzen te houden. De hoofdpijn, die ik gisteren de hele dag had, en die 's avonds erger werd, gaat het wel voor me doen, denk ik, maat houden. Zo wil ik de vakantie niet door. Bruiswater is ook lekker! 

Het is vandaag 5 mei. Als we in Nederland waren geweest, hadden we het Bevrijdingsfestival bezocht, ondanks dat je er tegenwoordig voor moet betalen. Misschien zou ik daar m'n eerste drankje sinds lang weer genomen hebben. Wie zal het weten. Gisterenavond hebben we wél de dodenherdenking gekeken op de laptop. Hier herdenken we slachtoffers en vieren we vrijheid. Een paar landen verderop is het oorlog. Zo verdrietig. Zo verschrikkelijk die beelden. Zoals alle oorlogsbeelden altijd. Ik kan er moeilijk naar kijken, als machteloze toeschouwer. 

Ondertussen leven wij hier vredig in de zon. We lezen en doen spelletjes Catan (ik won beide spelletjes!). Ik heb vandaag een nieuw opgeschoten cactus uit de tuin gehaald (zie hiernaast) en eindelijk gezwommen, dat kwam er de vorige keer in vier weken niet van! Toen had ik ook erge last van duizeligheid. Nu gelukkig niet! Ik ben wel braaf gestopt na twintig baantjes (nog geen vierhonderd meter, denk ik). Zwemmen was tenslotte al zo'n twee jaar geleden. Morgen ga ik beginnen met het verwijderen van de distels uit onze tuin. 

Man heeft net brood gehaald. Een wandeling van vijf kilometer, die hem normaliter geen moeite kost, maar hij ging een paar weken terug door z'n knie en dan is dit, met heuvels, best weer een prestatie. Misschien zelfs toch wat teveel. Ondertussen kookte ik en ruimde wat op. Het voelt als 'playing house'. 

Vanavond gaat hij voetbal kijken in de kantine. Het is niet zijn team, Feyenoord. Integendeel. Maar als ze in het buiteland spelen, is het gewoon een Nederlands team en daar is hij voor. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Nadenken over een blog voor morgen? 

Reizen

Net zit ik te genieten voor ons huisje. De zon gaat langzaam onder en om mij heen zijn allerlei geluiden. Krekels hoor ik, gekwinkeleer
van allerlei vogels, schapen, geklepper van een ooievaar, de wind door de eucalyptusbomen en een koekoek. Die hoor je echt de hele dag. KOEKOEK. 

Eergisteren gingen we van Groningen naar ons huisje in Portugal. Met het vliegtuig. Ja, daar heb ik gemengde gevoelens over, maar het is wel de snelste én goedkoopste manier. Vorig jaar reden we het in drie dagen. Alleen aan tol waren we al meer kwijt dan nu aan tickets. En dan moesten we nog overnachten en was er natuurlijk de benzine. 

Na drie dagen in de auto was ik stijf. Erg stijf. In twaalf uur met auto, vliegtuig en weer auto naar ons huisje rijden is ook niet fijn voor het lijf, maar is dan "maar" twaalf uur. Het echte stilzitten, maar zes uur. De andere tijd loop je van auto naar gate, van gate naar auto en ohja, je wacht, maar zit een stuk prettiger, met meer vrijheid en mogelijkheid de benen te strekken. Vliegen, hoewel vermoeiend, is dus comfortabeler. 

Verblijven in Portugal is helemaal fijn voor het lijf. De temperatuur, de rust en ontspanning, die zoveel makkelijker te vinden is dan thuis. Hoewel de natuur nooit stil is, is het een stuk stiller dan in onze buitenwijk, waar je motoren over de wijkring hoort racen, vuurwerk afgestoken wordt (ja, het hele jaar door), kinderen spelen en huilen (agut) en buren praten. Allemaal legitieme geluiden, die me zeker niet altijd storen, maar hier hoor ik ze dus niet. Heerlijk. 

En ik besef dat ik in luxe leef. Dat het enorm fijn is dat we dit kunnen doen en dat niet iedereen dat kan. Ik besef ook dat vliegen een schadelijke manier is van reizen. Toch, als wij de auto hadden genomen, had dit vliegtuig ook de reis gemaakt. Ik hoorde laatst zelfs dat er af en toe vliegtuigen leeg hun reis maken, omdat de vliegtuigmaatschappijen hun vluchtruimte niet kwijt willen. Ik vraag me af hoe het vliegpersoneel zich op zo'n vlucht voelt? In elk geval adverteert onze maatschappij dat ze hun best doen de milieuschade elders te compenseren. Een schrale troost. 

De lucht voor ons kleurt langzaam oranje. Aan de horizon steekt altijd één boom af tegen de verkleurende achtergrond. Enkele vogels vliegen nog snel heen en weer. Nog een laatste hapje scoren voordat ze gaan slapen? Een ooievaar vliegt over met de snavel vol met gras voor het nest, zo lijkt het. Het koelt af, ik ga maar snel naar binnen. Morgen weer een warme, ontspannende dag. 

Alarm

Zootje in de keuken

 De laatste keer dat wij het land verlieten, is er bij ons ingebroken. Naast dat er het een en ander aan elektronica weg was, maakten de inbrekers een klerebende in huis. Dit was niet alleen niet leuk, het voelde ook heel persoonlijk. Spullen stelen om aan geld te komen, kan ik nog begrijpen. Maar ketjap, ranja, bier, jus d'orange en frisdrank over de grond, in de keukenkastjes, over apparaten en zelfs boeken en negatieven gooien? Nee, dat begrijp ik niet. 

Anderhalf uur heb ik gedweild en een schoonmaakbedrijf is nog twee keer langs geweest, toen plakte de vloer niet meer. Andere zaken nog wel, trouwens. Boeken (sommige nog), foto's en negatieven en het deurtje van de magnetron. Elke keer dat iets plakkerig aanvoelt, komt de herinnering aan de puinzooi terug. En dat iemand zomaar in ons huis was. In het begin werd ik daar echt heel emotioneel van. Verdrietig en boos tegelijk. Je huis is je veilige haven even niet meer. 

En dan ga je weer op vakantie. Hoewel het jarenlang goed ging, zonder inbraken, voelen we ons niet zo gerust als anders. De laatste sporen van de vorige inbraak zijn net weg, het duurde vier maanden voordat we onze nieuwe deur hadden, kunnen we wel gaan? 

Een tip die je overal leest, is niet op social media te zetten dat je met vakantie bent. Zelf denk ik altijd dat een dag de auto voor de deur, die je inpakt voor de reis, een duidelijker aanwijzing is voor het lokale inbrekersgilde. Maar dat deden wij juist die laatste keer niet. Het stond wel op facebook, maar dat stonden de vijf weken Portugal de maand daarvoor ook. Net als alle voorgaande jaren. En toen gebeurde er niets, ook niet als de auto een dag voor de deur ingepakt werd. 

kastje van alarm

Man besloot tot de aanschaf van een alarm. Naast dat onze nieuwe deur veel steviger is (ook een driepuntsslot duw je kennelijk door een kunststof kozijn heen, nu is dat kozijn van metaal) krijgen we bij ongeoorloofd betreden van ons huis een telefoontje van een alarmsysteem. Degene die binnenkomt wordt gefilmd (ik nu ook, volgens mij) en er gaat een alarmsignaal af, waar ik acuut  migraine van krijg. Wat een irritant geluid!

Helpt dit? Sja, zelfs bij hele dure huizen met veel duurdere inbraakbeveiliging vinden inbrekers een manier om binnen te komen. Is het niet voor de buit, dan misschien wel voor de sport. Jezelf even slim voelen als George Clooney en Brad Pitt in Ocean's eleven, wie wil dat nou niet. 

Het schrikt hopelijk wel net weer iets meer af, dan alleen dat driepuntsslot. En wij verlaten iets rustiger het land. Naar ons andere huis, waar de deur niet eens op slot gaat. 

Dagelijks bloggen?

Vroeger, ooit, niet zo heel lang geleden, kon je bovenin de blogs van blogspot kiezen voor [volgende].  Hierdoor kwam je terecht op willekeurige blogs van willekeurige mensen over willekeurige onderwerpen. Soms interessant, soms helemaal niet, soms zelfs in een taal die ik niet kan lezen, maar dan ging ik weer door. Naar de volgende dus. Op een gegeven moment kwam ik vaak in een 'loop', met steeds dezelfde blogs en dan was het tijd weer wat anders te gaan doen.

Tegenwoordig is deze mogelijkheid er niet meer, voor zover ik kan zien. Jammer, want hoe kom ik nu terecht bij willekeurige blogs over willekeurige onderwerpen? Ik begon met de googlezoektocht 'blogs', om maar eens simpel te beginnen.  

Wat bleek? Zo kom je dus bij  mensen die bloggen over bloggen en hoe interessant ook, dat zocht ik niet. Dacht ik. Want zo kwam ik ook bij redenen waarom mensen bloggen, tips voor bloggen en bij Elja Daae. Zij heeft een tijdje dagelijks geblogd. Dit trok mijn aandacht. Ik vind het zó knap. Niet alleen dagelijks bloggen, maar ook jarenlang daar inspiratie en energie voor hebben. Jeetje, hoe doe je dat? Nou, daar heeft ze gelukkig weer blogs over. 

Ooit, in 2011, startte ik bloggen met het idee van een 365-dagenproject. Dit idee kwam door (weer) een andere blogster, die mensen opriep dit een week vol te houden. Bescheiden en enthousiast als ik ben, wilde ik dit gelijk een jaar lang doen. Niet alleen een geschreven blog, soms een foto of een tekening. Gewoon, wat me bezighoudt. En nouja, ik kreeg die eerste week al amper vol, geloof ik, dus een jaar bleek wat hoog gegrepen. (het is wel leuk die eerste blogs weer terug te lezen, voor mij dan) Daarna probeerde ik wekelijks bloggen of fotoblogs, via een wereldwijde "fotoprompt" voor een foto per dag.

Sinds die tijd heb ik af en aan geblogd en geschreven. Niet alles komt ook publiekelijk online. Soms omdat ik het onderwerp toch niet passend vond. Soms doordat ik de juiste woorden niet kon vinden om mijn verhaal over te brengen. Dit jaar begon ik voor mezelf ook weer met een dagboek, om écht dingen van me af te schrijven. Dit lukte redelijk, totdat m'n moeder overleed en het schrijven niet lukte. Best raar, want zo'n moment is het eigenlijk juist heel goed om dingen op te schrijven. Voor verwerken, om later terug te lezen en om dingen (letterlijk) voor jezelf op een rijtje te zetten. 

Deze blog begon eigenlijk als 'bijblog', gestart vanwege een cursus bloggen. Niet als 'hoofdblog', want hoe zou ik nou dagelijks/wekelijks over leven met pijn kunnen schrijven en kan ik m'n andere blogactiviteiten dan hier wel kwijt. Passen de foto's per dag hier wel, bijvoorbeeld, vroeg ik mij af.

Inmiddels is dit m'n enige, af en toe actieve, blog. Deze, en m'n boekenblog op Hebban, waar ik in elk geval elke maand deel wat ik gelezen heb. En nu zit ik er toch weer over te denken dagelijks te gaan bloggen met stukjes over mijn leven (dat natuurlijk altijd met pijn is, ook als ik het niet noem), foto's en wie weet, af en toe een tekening. Hier, niet op m'n andere blog, die ik inmiddels m'n Fotoblog noem.

 Verstandig zou natuurlijk zijn om me voor te nemen om dit wekelijks te doen. Of twee keer per week. Of twee keer per maand. Maar verstandig zijn, vind ik best lastig. En moet ik bovendien in het dagelijks leven al op zoveel fronten. Laat ik hier mijn onverstandige zelf maar lekker zijn. Waar ik wel een beetje bang voor ben: verwordt dagelijks schrijven niet tot een dagboek en hoe voorkom ik dat. Is dat erg, juist niet of moet ik ook actuele onderwerpen bedenken om over te bloggen. Om me heen kijken, wat er zoal gebeurt in de wereld (en dat is genoeg). Beleef ik wel genoeg voor dagelijks bloggen, of moet ik toch eens weer op zoek naar een leven. 

Als ik enthousiast ben, heb ik niet altijd zin om mezelf af te remmen. Zeker hier niet in. Wat maakt het tenslotte uit, dat het dagelijks/wekelijks/maandelijks bloggen weer wat verwaterd. Daae zegt ergens dat je bij een dagelijks blog niet elke keer een heel lang verhaal hoeft te schrijven. De lat niet te hoog hoeft te leggen. Laat ik dat in het achterhoofd houden. En het is toch leuk zolang het leuk is? 

Of zolang IK het leuk vind, want, ja sorry lezer, ik schrijf toch vooral voor mezelf.  En mogelijk dus een tijdje weer frequenter. En ga ik nog lezen bij andere blogs, voor inspiratie. Waar schrijven ze over, met welke frequentie en hóe houden ze het vol. 

Appelbloesem Groninger Kroon

Kijk, ik begin alvast met een mooie foto van afgelopen vrijdag, van de bloesem in mijn appelboom. Dat wordt appeltaart dit najaar!