Mijn leesjaar in beeld

 Bij Hebban krijg je aan het eind van het jaar altijd een jaaroverzicht van wat je gelezen hebt. Dat wil ik jullie niet onthouden.

Leuk he!

#WOT: Reflecteren

Reflecteren betekent letterlijk: beschouwen of overdenken. Reflecteren is het terugblikken op je eigen handelen en ervaringen, daarover nadenken en vandaaruit nieuwe keuzes maken. Reflectie is de motor van ontwikkeling, want als je niet terugkijkt wat anders en beter kan, zie je ook geen ontwikkelpunten.
Wijleren.nl

Zo aan het einde van het jaar reflecteer ik wat af. Mijn eerste alles zonder m'n moeder, soms komt het even binnen. Ik reflecteer op haar leven, hoe zij was, was zij kon, wat een aanwezigheid ze altijd was. En wat een gemis dat ze er niet meer is, hoewel ik vooral m'n moeder van een paar jaar terug mis. Hoe lief ook, die was ze al een tijdje niet meer. Iets wat ze heel moeilijk vond. 

Terugkijkend op het leven van mijn moeder, kan ik niet anders dan de vergelijking maken met mijzelf. Op mijn leeftijd was mijn moeder een energieke en actieve vrouw. Ze werkte 40 uur per week in een winkel, liep dus de hele dag, en voor of na die werkdag wandelde ze nog een uur in het bos. Een paar jaar later ging ze een dag korter werken, om op die vrije dag op mijn kinderen te passen. Op de kinderen van mijn zus paste ze ook regelmatig en zo zat ze op haar vrije dag meestal met 4 kinderen. Daarnaast was ze mantelzorger voor mijn oma. 

Daar steek ik enigszins schril tegen af. Ik ben blij dat ik weer 20 minuten per dag kan wandelen. Mijn werk is vooral zittend. De kinderen zijn uit huis, kleinkinderen om op te passen zijn er niet en mantelzorgen hoef ik ook niet meer. En toch heb ik geen energie over. 

Natuurlijk is dat niet mijn schuld. Maar door dit contrast in energie en gezondheid ben ik wel meer gemotiveerd om mezelf weer bij kop en kont te pakken en aan de slag te gaan. Dat is waarom ik steeds weer die moeite doe om meer te bewegen, toch te letten op gezond eten, enzovoorts. Ik wil namelijk na mijn pensioen ook nog leuke dingen doen en mijn pensioen gaat nog weer een stuk later in dan bij mijn moeder het geval was. (misschien ook niet)

Ja, dit zijn zo gedachten die door mijn hoofd gaan. Dit is hoe ik reflecteer. Maar vooral denk ik met plezier en liefde aan de tijd die ik met mijn ouders heb gehad, aan het leven dat zij hadden en hoe fijn het vroeger was. 

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

Giraffekindje en een (op)nieuw project

Maak kennis met mijn Giraffekindje. De foto's zijn gemaakt in augustus 2014 en ik speelde met witbalans. 

Zojuist had ik ineens een nieuw idee, waar Giraffekindje deel van gaat uitmaken. Vanaf 1 januari gaat hij overal met me mee naar toe en ik zal elke dag een foto van hem maken. Ja, de aanzet tot een nieuw 365-dagen project, inderdaad! De foto's zullen als het goed is dagelijks geplaatst worden op mijn fotoblog. Terug naar de oorsprong, zeg maar. De intentie is niet dat het allemaal geweldig mooie en sfeervolle foto's worden. Gewoon een foto per dag, soms misschien een serie. Daarnaast zal ik waarschijnlijk mijn instagramvolgers er ook mee lastigvallen. Mogelijk krijgen die steeds een week-samenvatting. 

Giraffekindje is niet groot, hij past makkelijk in mijn hand en dus ook in de tas of jaszak. 

Ik ben benieuwd waar Giraffekindje en ik komend jaar allemaal langs zullen gaan en wat we tegen gaan komen. Ik ben ook zéér benieuwd of ik het 365 dagen vol ga houden, maar als ik het niet probeer, wordt het sowieso niets. 

Giraffekindje is een Sonny Angel, vleugeltjes heeft hen ook nog op z'n rug. En ohja, ik zoek nog een naam voor Giraffekindje, want dit klinkt zo onpersoonlijk. Iemand een idee? 

Giraffekindje vierde ook kerst.. (ik nam een voorschot op de foto per dag)

Fijne kerstdagen

 

Mijn readingchallenge omlaag gezet.

Sinds 2019 staat mijn readingchallenge op 100 boeken. Een mooi rond getal, daar houd ik van. En een behoorlijke vooruitgang op de 30 die ik me in 2016 voornam. 

Reden dat ik mijn readingchallenge op 100 zette, was inderdaad dat mooie ronde getal én omdat ik het jaar daarvoor 94 boeken haalde, en daarmee 181% van het voorgenomen aantal 52. Honderd boeken waren gewoon nét die éxtra uitdaging, die ik mijzelf wilde geven. 

De jaren daarna ging het lezen op en neer. Haalde ik de 100 in 2019 met relatief gemak, in 2020 moest ik ervoor werken. Toen twijfelde ik over de volgende challenge, maar in 2021 kwam ik zelfs op de 120 boeken! Wow. 

En toen dit jaar. 
Door corona in de eerste week had ik een vliegende start in januari. Alles leek voorspoedig te gaan dus, maar ik kreeg een paar behoorlijke leesdips. In november las ik zelfs maar één boek! Ik werd hier niet zenuwachtig van, maar vond het wel tjjd om mijn challenge te evalueren. 

Het afgelopen jaar merkte ik, dat ik bepaalde boeken liet liggen omdat die mijn challenge in gevaar konden brengen. Ik kocht bijvoorbeeld het boek Receptloos van Marlies Kooiman, maar ben er niet in begonnen, want 'oh, wat dik' en 'lees ik die wel door/uit' en m'n challenge dan? Dagelijks staart het boek mij aan vanuit de kast, mij uitdagend dan toch minstens één hoofdstuk door te bladeren. 

Tijd om mij te bezinnen over mijn challenge. Waarom vasthouden aan die 100? Ik haalde er inmiddels 5 boeken af. Maar nu heb ik dus m'n challenge 'gehaald' en voelt dat als valsspelen. En met 97 gelezen boeken haal ik die 100 misschien nog, kriebelt het in mijn ahterhoofd. Misschien nog wat dunne boekjes? 

Ja ik vind het goed dat ik mijzelf uitdaag. Dat ik mijzelf ervan bewust blijf waarom ik niet lees en wat ik daarvoor in de plaats doe. Zo deed ik in november vooral duffe spelletjes op m'n telefoon, niet echt een volwaardige vervanging voor lezen, maar wel iets dat ik kennelijk nodig had op dat moment. Andere momenten dat ik minder las, was ik bijvoorbeeld in de tuin bezig of met mijn familie. En dat moet natuurlijk niet verwaarloosd worden voor een 'heilig' lezen. 

Veilig
Voor 2023 heb ik mijn challenge op 75 boeken gezet. Een veilig getal, dat ik makkelijk aankan. Maar ook een getal, waarmee ik niet het lezen kan verwaarlozen. Maar wel een getal, waarmee ik toch dat boek Receptloos met een gerust hart kan gaan lezen. 

Op naar vooral veel leesplezier in 2023 📚

Irritant (geen meldingen meer)

Ik kreeg altijd een melding in mijn mail, wanneer iemand op een blog gereageerd had. Laatst heb ik per ongeluk op 'stuur mijn geen mailnotificaties meer' geklikt, toen ik zo'n mail opende. En ik kan niet vinden hoe dat ik dat kan herstellen. 

Nu kijk ik dus wel bij de laatste 10 blogs ofzo of er een reactie staat. Maar reacties op oudere blogs zie ik waarschijnlijk niet meer. 

Iemand die het weet? 

#WOT: Romantiek

Romantiek: is de gemoedstoestand van mensen die op emotioneel en/of erotisch vlak geestverwantschap ervaren met elkaar. Deze gemoedstoestand kan opgeroepen worden door een context die beide personen stimuleert exclusieve aandacht aan de ander te besteden en waarin beide personen zich behaaglijk voelen.
nl.wikipedia.org

Stel je voor: een open haard, dierenvelletje ervoor, paar glazen wijn, brandende kaarsen en tussen dat al, jij en je geliefde. Voor veel mensen is dat hét toppunt van romantiek. Tenminste, dat laten (Amerikaanse) films en series mij geloven. 

En dan bij ons: voor dat dierenvelletje ben ik vást allergisch, van de rooklucht krijg ik het helaas benauwd, helaas want ik ben gék op fikkie stoken, mijn man drinkt geen wijn en ja, die kaarsen zijn wel leuk.

Ik ben niet zo van het 'romantische plaatje'. Wat ik zie in de romantische films is vooral een toneelstuk. Een roos geven aan je geliefde, voor haar op de knieën met een ring, haar de drempel over dragen. Poespas. Niets voor mij. Dan wordt ook nog vaak de mán verweten dat hij niet romantisch doet, maar hállooo, we leven in 2022; wanneer kocht jij, vrouw, voor het laatst bloemen voor je man en waarom ging jij niet op je knieën? Met die ring dus hè, bedoel ik. 

Natuurlijk is het ook leuk, als zoiets spontaan en liefdevol gebeurt. En ja, op je knieën gaan kan zo'n uiting van pure liefde zijn (met ring dus!) om vervolgens te trouwen en de wereld vertellen dat je voor altijd en eeuwig bij deze persoon blijft. Hoe mooi! 

Maar dat hele romantische plaatje, waar vooral vrouwen over lijken te zwijmelen, voor mij hoeft het niet. Ik ben meer van de gezelligheid. En een diner met kaarslicht is inderdaad gezellig, maar samen op de bank je favoriete serie kijken ook. En dat blijkt dus de definitie van romantiek te zijn, als ik dat zo lees hier boven. Goh, dat wist ik niet. 

Ik heb de definitie keer op keer gelezen en ik kom daarmee niet tot dat romantische plaatje, waaraan mensen romantiek lijken te verbinden, maar ineens (b)lijken man en ik hartstikke romantisch. Ik wist het niet. En daarvoor hoefden we niet eens te trouwen. 

Ter ere van ons 25-jarig jubileum boekte man een weekend weg voor ons. Eigenlijk is dat hártstikke romantisch, natuurlijk. En lief. 

Voor ons horen wij gewoon bij elkaar. Dat is dus kennelijk romantiek 💖

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.   

Weer aan de wandel

 "Dat moet je je voet vragen", beantwoordt de fysiotherapeut mijn vraag of ik weer kan wandelen. Aangezien mijn voet vrij weinig (voor haar doen) geprotesteerd heeft tegen de ruim 15.000 stappen van afgelopen zaterdag, beschouw ik dat maar als groen licht van zowel voet als fysiotherapeut. Ik ga weer wandelen. 

Het is vandaag de eerste dag van de winter én de eerste dag van mijn kerstvakantie. De kans dat deze combinatie resulteert in dagenlang niet buiten komen, doet mij besluiten mij weer opnieuw aan te melden bij de ommetjesapp. Opnieuw aanmelden? Ja, als nieuw lid heb ik weer alle voordelen van snelle medailles en dergelijke. En ik ben bang dat ik deze motivatie wel kan gebruiken, zo met vakantie in de winter. 

Ik begin voorzichtig met twee keer vijftien minuten, is mijn plan. Kijken hoe de voet het vindt. In elk geval ben ik best tevreden dat het me lukte voor 9.00 uur erop uit te gaan. Gelukkig was het dan ook droog. 

En kijk, ik krijg zelfs punten voor m'n allereerste ommetje!

Op Gezondheidsnet.nl kun je nog zeven redenen vinden waarom wandelen in de winter gezond voor je is. 

Weekendje Duitsland (in foto's)

Vanwege corona en ziekte van mijn vader, was het alweer vier jaar geleden dat we voor het laatst een weekendje Duitsland deden. Dat ik erover schreef is vijf jaar terug. Man ging net als toen tafeltennissen. Dit keer werd hij derde. Toen deed ik een museum aan met vrienden. Betreffende vrienden waren er dit keer helaas niet bij en ik heb natuurlijk last van hielspoor. Toch deed ik een rondje dorp (Vorsfelde, tegenwoordig onderdeel van de grote stad Wolfsburg), ruilde wat boeken bij de minibieb, die hier al sinds 2015 staat!, en maakte vooral foto's. 

Om niet teveel in herhaling te vallen ten opzichte van voorgaande jaren Vorsfelde/Wolfsburg, besloot ik tot een Plog of foto-blog. In plaats van vertellen over mijn weekend, vooral de zaterdag, laat ik het zien. Show and tell. Omdat ik zoveel foto's maakte, heb ik van een aantal maar een collage gemaakt.

We vertrokken vrijdag mooi op tijd, hadden (daardoor?) weinig files en kwamen aan het eind van de middag in Vorsfelde aan. Onderweg zagen we witte velden en hadden we zelfs sneeuw. Ik zag heel veel reeën en één vos, vrij dicht bij de weg, die met zijn oranje vacht mooi afstak tegen de witte achtergrond. Konden we op zo'n moment maar even stoppen voor een foto. 

Zaterdag ging ik, na een lekker ontbijt en even lezen, dus het dorp in. Op tijd, want ik wist nog dat de winkels er 's middags dicht zijn. Vrijdags bedacht ik 's avonds dat ik twee dingen moest kopen. Opschrijven was uiteraard niet nodig. Twee dingen, dat zou ik onthouden. Niet dus. Ik weet nog steeds niet weer wat het tweede was. 

Ik las dit boek van Ruud ten Wolde uit. Een triest boek, hoe positief geschreven ook, omdat ik weet dat de schrijver overleed voordat het boek in de winkels lag.

Deze gans staat bij de ingang van het hotel. Ik vond hem wel grappig. 

Overal in Vorsfelde zie je zwijnen. Keiler noemen ze die hier. Het is hun mascotte, zou je kunnen zeggen. Het is me uitgelegd waarom, maar mijn Duits was niet goed genoeg om het volledig te begrijpen. 

Vorsfelde is ook een dorp dat vol staat met typische Duitse vakwerkhuizen. Jammer genoeg zie je ook overal auto's en alles wat daarmee te maken heeft, zoals verkeersborden en parkeermeters. Ja, ik snap dat ze nodig zijn, maar het is zo jammer voor het dorpsplaatje.

De 'Bücherschrank' staat al sinds 2015 bij de kerk. Ernaast staat een plattegrond in reliëf, waarin de huisjes idyllisch bedekt waren met sneeuw. Deze plattegrond stond er vier jaar terug nog niet, zie ik op oude foto's. 

De kerk vanaf de andere kant. Op de palen staan windmolentjes. Het idee daarachter ontgaat me. 

In de omgeving van Wolfsburg zitten veel bomen vol met maretak (mistletoe), zoals je hier ziet. Als je zo de foto's kijkt zouden het ook kraaiennesten kunnen zijn, maar neem van mij aan, het is maretak. 

Met al die zwijnen in het dorp, is het waarschijnlijk niet meer dan logisch dat ook de 'beker' een zwijn is. Er wordt dan ook gespeeld om de 'Keiler Cup', zoals je hier ziet. Helaas ging deze weer niet mee naar Nederland. Volgend jaar beter.

's Avonds aten we bij de Griek. Nouja, dé.. een andere Griek dan vorige keer en voor mij, als vegetariër, was er bitter weinig keus. Ik besloot tot twee voorgerechten. Het was wél lekker, dat wel. Veel knoflook ook. Ik proef het nog. 

Na een forse nachtvorst, moest er vanmorgen gekrabd worden. Door man, ik maakte deze foto van de mooie vorstpatronen. De blikjes drinken in de auto waren helaas bevroren. We konden er gelukkig wel wat van drinken. 

De terugreis ging nog voorspoediger dan de heenreis, hoewel we volgens mijn Googlemaps over Polen gingen. Gelukkig gebruiken we voor de navigatie altijd de telefoon van man. 

Al met al was het weer een leuk en gezellig, maar vermoeiend weekend. Hopelijk kunne we volgend jaar weer.

#WOT: Fijnbesnaard

Fijnbesnaard: met een verfijnd gevoelsleven
vandale.nl

Bij het woord fijnbesnaard zie ik gelijk Adriaan van Dis voor me. Een fijnbesnaarde man. Geen idee waarom. Zijn uitstraling? Zoals hij zich presenteert op tv? Met zijn zachte, beschaafde stem, mooie woorden, nette kleding. 

Kennelijk had ik een verkeerde definitie van het woord fijnbesnaard in m'n hoofd. Ik denk dus aan een persoon als Van Dis met keurige opvoeding, die hij uitstraalt. Maar ik weet natuurlijk niet hoe verfijnd Van Dis' gevoelsleven is. 

Een verfijnd gevoelsleven. Hoe is dat? Heb ik dat? Ik probeer met iedereen rekening te houden (ook met mezelf). Verder ben ik "emotioneel incontinent", zoals een vriendin dat ooit mooi verwoordde. Er hoeft maar wát te gebeuren of ik zit met tranen in m'n ogen. En dat kan iets ontroerends of zieligs zijn. Of de laatste minuten van een aflevering van Het kleine huis op de prairie, een echte tranentrekker. Toen mijn oudste naar de film Achtstegroepers huilen niet was geweest en mij vertelde dat ongeveer de laatste zin was "Achtstegroepers huilen wél", had ik tranen in m'n ogen. Ja, nu weer. Zo tranendal dus. 

Is dat fijnbesnaard? Of gewoon overdreven. Nouja, ik kan er weinig aan veranderen.

Overigens staat bij fijnbesnaard in het WikiWoordenboek 'met een subtiel gevoelsleven'. Dat zegt nog zo weinig. Ook een instrument kan fijnbesnaard zijn. Zoals deze harp, geschilderd door Charles van Beveren, een kunstschilder uit de 19e eeuw.

Fijnbesnaard of niet, ook ik zou met deze kou graag binnenblijven, net als Irene van Machtige Muizenissen, die ons vandaag weer aan de WOT hielp.  Maar ik moest vandaag werken en zometeen ga ik naar een kerstborrel van het vrijwilligerswerk. Hopelijk blijft het droog en vooral: wordt het niet glad. 

 

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.   

Tuinkamer, planten en vorst

Vroeger had je bij landhuizen en kastelen de Oranjerie. Hierin werden 's winters de citrusbomen en andere exotische planten gezet, die in de zomer in grote potten in de tuinen stonden. Deze bomen kwamen uit het Mediterrane gebied en waren niet winterhard. De Oranjerie had een een groot raam op het zuiden, om zoveel mogelijk zonlicht en -warmte op te vangen. Er stonden bakjes met water in. Zodra hier een laagje ijs op kwam, werden er kleine kacheltjes gestookt, zodat de vorst nét uit de Oranjerie bleef. De naam Oranjerie verwijst naar de sinaasappelbomen of 'oranjes'. 

Tenminste, zo heb ik het ooit geleerd. Ik heb de wikilink niet goed genoeg doorgelezen om te zien of deze het tegenspreekt. 

Ik heb een tuinkamer. Hierin staan een citroen-, sinaasappel-, limoen- en mandarijnenboompje. Een heuse oranjerie, zo zou je kunnen zeggen. De mandarijn is zelf gezaaid, de rest voor een klein bedrag gekocht. Er staat ook een olijf en, mijn pronkstuk, een granaatappel. Deze granaatappel is niet mijn pronkstuk omdat hij zo geweldig mooi is, maar omdat ik hem uit zaad opkweekte in 1996. Van tientallen zaailingen is deze als enige over. Lange tijd hield ik hem klein (zie foto) maar nadat ik las dat er pas bloemen komen als je niet snoeit, heb ik hem uit laten groeien. Er hebben nog steeds geen bloemen in gezeten. 

Over de winterhardheid van de granaatappel spreken boeken en websites elkaar tegen. Daarom haalde ik mijn 'boompje' (inmiddels wel vijf keer zo groot als op de foto hiernaast) vorig jaar in huis toen het ging vriezen. Maar dat was pas in januari, of later zelfs. Nu is het al koud (stervenskoud) in december. Nu de plant al binnenhalen lijkt me niet zo'n goed idee. Vooral ook, omdat de woonkamer eigenlijk veel te warm is voor deze plant en hij is inmiddels te groot en zwaar om op zolder te zetten, waar de temperatuur meer geschikt is voor overwintering (ook koud dus).

Dit jaar heb ik de pot ingepakt in de kussens van de tuinstoelen en vlak voor het raam bij onze woonkamer gezet. In de tuinkamer heb ik twee bakjes met water staan: één bij het raam aan de tuinkant en één bij de granaatappel in. Vanmorgen, na een stevige nachtvorst (-8), was het water in het bakje aan de tuinkant stijf bevroren. Het water bij de granaatappel niet. Hoezee! Op het water in de twee gieters, halverwege, lag een dun laagje ijs. 

Nu twijfel ik wel een beetje wat ik met de citrusplanten moet doen. Eigenlijk wil ik ze naast de granaatappel aan de woonkamerkant zetten, maar ze hebben dopluis. Zouden deze in de winter overlopen en de granaatappel besmetten? Of ga ik erop gokken dat ze dit wel overleven zo? De mandarijn heeft het vorig jaar ook gered, tenslotte. Net als de ficus, de orchidee en de aloë. Momenteel staat de lidcactus uit het huis van m'n moeder gewoon bijna te bloeien! 

Ziehier vooraan de ingepakte granaatappel, inmiddels wel gesnoeid. De lidcactus op de voorgrond staat binnen. Inmiddels heb ik de houtwol (of papiersnippers) uit m'n kerstpakket gebruikt om ook de bovenkant te beschermen.

We hebben overigens wel een elektrische kachel in de tuinkamer, maar deze hangt qua verwarming niet handig, namelijk vlakbij de deur aan de muur. En eerlijk gezegd vind ik het zonde om energie en geld te verspillen om planten voor bevriezing te behoeden. Of eigenlijk: om de granaatappel hiervoor te behoeden, omdat ik die al zolang heb. M'n pronkstuk. 

Geen C, maar...

Vorige week dinsdag begon het. Snotteren, wat hoesten, keelpijn. Ik deed een coronazelftest en er was niets aan de hand gelukkig. 's Middags moest ik naar de fysiotherapeut en aangezien de klachten erger werden deed ik nóg een zelftest. Weer negatief. Pff, gelukkig. De fysio wilde voor de zekerheid toch mondkapjes op en dat snap ik wel. 

Maar woensdag werd het nóg erger en donderdag bleef ik ziek thuis met hoesten, niesen, snotteren, hoofd- en keelpijn. Symptomen probeer(de) ik te bestrijden met alles wat ik in huis heb aan medicatie en huismiddeltjes. Zo slikte ik (als gewoonlijk) m'n allergiepil, spoelde m'n neus met zout water, gebruikte (als gewoonlijk) neusspray en inhalator, daarnaast slikte ik paracetamol en vitaminepillen (als ik ziek ben eet ik natuurlijk slechter) zoog op Strepsils en drop en dronk daarbij kamillie-gemberthee met honing. Ondertussen was ik nooit verder dan een meter van een doos tissues vandaan en heb er enkele opgebruikt. Man slaapt al een paar dagen in de logeerkamer. Hij kan niet slapen door het hoesten, snotteren en snurken. Bovendien blijft hij liever wel gezond. Hopelijk gaat dat lukken. 

Niets van al die middeltjes hielp echt, natuurlijk. Mijn vader zei altijd "met middeltjes duurt het een week, zonder zeven dagen". Zaterdag leek het leven even een stuk beter. Zoals al eerder geschreven maakte ik zaadbakjes voor de vogels (die overigens weinig interesse hebben nog) maar zat tussendoor wel met suizende oren op de bank uit te rusten. Met wéér een kop kamillethee. Zondag lag ik wederom als een hoopje ellende op de bank. Weg het betere gevoel. 

Gisteren slaagde ik weer met een negatieve coronazelftest. En dat kan natuurlijk. Tijdens de pandemie was er veel minder griep, maar deze is toch weer terug. Toch.. wat is griep. Op internet las ik ooit dat je pas écht griep hebt, als je er twee weken doodziek van op bed ligt. En nee, het was geen man die dat schreef. Volgens die definitie heb ik bij mijn weten nog nooit griep gehad. En als het geen griep is, is het dus 'slechts' een 'simpele verkoudheid', aldus degene die de griep definieerde. Deze persoon vond dan ook dat mensen veeel te snel thuisblijven met die 'simpele' verkoudheid en dat te makkelijk griep noemen. 

Ik waag dat te betwijfelen. Ja, ik snap dat je met een lichte verkoudheid gewoon aan het werk kunt, maar volgens mij is er een heel spectrum tussen een lichte verkoudheid en een heftige griep. En volgens mij zit geen werkgever te wachten op een 'stoere' werkneemster, die een innige relatie met een doos tissues onderhoudt. Die hoestend, niesend en rochelend door het pand beweegt en achter haar computer zit. Die (hopelijk) nét niet van de trap duvelt, omdat ze ineens licht wordt in haar hoofd. Die bovendien hiermee gezellig haar collega's aansteekt, waardoor je na een week de hele afdeling hoestend, niesend en rochelend in het pand hebt, elk met een eigen doos tissues onder de arm. 

Ik zit dus thuis, op de bank. Dekentje over, laptop op schoot. Nu dan. Verder kijk ik duffe series, doe domme spelletjes op m'n telefoon en lees een makkelijk boek. Of ik kijk gewoon wazig voor me uit, te moe om te bewegen of wat te verzinnen, teveel aan het hoesten om te kunnen slapen. De hoofdpijn lijkt nu gelukkig weg, dan ziet het leven er altijd al wat mooier uit. 

Geen idee of ik me morgen fit genoeg voel om naar het werk te gaan. Dat is wel het makkelijke van een positieve coronazelftest: je moet thuisblijven. Of je je nu ziek voelt of niet, op het werk ben je niet welkom. Voor griep of zware verkoudheid is zo'n regel er niet. Dan maak je dus voor jezelf uit of je te ziek bent om te werken of dat het wel weer gaat. Of je werkt stoer door en steekt zonder gene je collega's aan. 

 Ik ga eerst even weer liggen. 

(een tijdje terug deed ik de zelftest en was zo warrig, dat ik dacht dat de C stond voor Corona en de T voor test... ik snapte maar niet waarom die teststreep niet kwam en of m'n test wel goed uitgevoerd was... niet echt logisch dit)

Oeh een bon!

 Van mijn vrijwilligerswerk kreeg ik eergisteren bij de post een cadeaubon van een bekende internetwinkel. Jeej. Met een bedrag groot genoeg voor een boek. Nogmaals Jeej!

"Waarom nou weer een boek" vroeg mijn man. "Waarom kijk je niet eens verder wat je ook nodig hebt of leuk vindt" Pff.. alsof een boek niet leuk is en ik die niet nodig heb. Ik heb echt een leuk boek op het oog. Een boek om te houden: Darwin in de stad van Menno Schilthuizen. Hierin wordt beschreven hoe dieren in de stad zich anders ontwikkelen dan op het platteland en waardoor dat waarschijnlijk komt. Echt hartstikke leuk! Zó leuk, dat ik hem het liefst drie keer koop, ook een keer voor m'n zus en  m'n nichtje, die biologie is gaan studeren dit jaar. Maar goed, dat kan allemaal niet met één bon. Zij zullen nog moeten wachten. 

Maar wat ik nog meer zou willen. Ik kwam al snel op een idee. Vogelhuisjes! En vogelvoerhuisjes! 
Nadat ik gisteren met vet en zaden aan de slag gegaan ben, is zo'n voerhuisje in elk geval niet meer nodig. 

Gelukkig kun je op diezelfde internetwinkel echt bijna alles kopen, dus ook vogelhuisjes. Maar die zijn duur! Als ik alles koop wat ik wil, maar met mate, kom ik al snel op een bedrag van zo'n honderd euro. En dan houd ik me dus in hè! Heb ik maar een stuk of vier huisjes. 

Vond man ook al geen goed idee. Pff. Is natuurlijk ook veel meer dan op de cadeaukaart staat. En dan wil ik nog steeds dat boek. Ook dat nog. 

Vriendinnen zeiden heel wijs, dat zijn mijn vriendinnen, wijs, dat ik de bon natuurlijk ook niet direct uit hoef te geven. Die is nog wel even geldig. Klopt, is waar, maar ik ben hierin niet zo geduldig. Zo'n cadeaukaart brand me bij wijze van spreken in de hand. Toch ik heb nu besloten te wachten of ik deze maand misschien nog een cadeaukaart krijg. Ik reken hier niet op, wij krijgen op het werk in elk geval een ouderwets kerstpakket, maar wie weet. Voorlopig heb ik nog wel boeken om te lezen (nee, ik zit nog lang niet zonder) en een vogelhuisje hoeft pas eind van de winter, toch?

Kijk dan, dat ziet er gewoon uit als een kerstboek. 

Inmiddels zijn we drie dagen verder en ik heb nóg niets gekocht. Hoe geduldig is dat? 

Winter met vogels

 

Plotseling is het winter. Al een tijdje zit ik erover te denken dat er vogels gevoerd moeten worden. In de dierenspeciaalzaak in de buurt kocht ik van de week een koker voor los voer, maar die bolletjes met zo'n netje erom die wilde ik niet. Plastic. En dat schijnt een probleem te zijn voor gulzige kraaiachtigen, die de bol met plastic en al naar binnen proberen te werken. Of ergens verstoppen, waardoor er dus plastic in de natuur komt. En ja, ik heb een kraai dat zien doen tussen wat bladeren. Heb, toen hij wegvloog het plastic verwijderd en de bol teruggelegd. 

Na wat rondkijken, om te zien wat er zoal verder mogelijk was, besloot ik ze zelf te maken. Ooit deed ik dat met stenen binnenpotten voor planten, maar die heb ik niet meer. Ja, dat is ook allemaal plastic tegenwoordig. Handig, want dan drogen de planten minder snel uit. Maar voor vogelvoeren niet handig. Toen dacht ik aan de bonsaischaaltjes, die her en der ongebruikt in de tuin staan. Van steen. Daar moest wat mee te doen zijn toch? Worden die dingen ook nog eens gebruikt. Dus frituurvet gekocht.

Na een paar dagen ziek, geen corona maar wel dezelfde klachten, besloot ik dat vandaag dé dag was om hiermee bezig te gaan. Zoals gezegd, het is ineens echt winter. Met vorst enzo. Dus, vet au-bain-marie gesmolten, zaden erin en bakjes vullen. De bakjes eerst van ijzerdraad voorzien (ook van de bonsai, handige hobby). 

Ik bleek te ongeduldig. De bakjes hebben een redelijk groot gat onderin en de blaadjes, waarmee ik dat gat had geprobeerd te bedekken, lieten het nog vloeibare vet moeiteloos door. Gevolg: aanrecht onder het frituurvet (zie foto rechtsonder) En dat is al van dat irritante spul. 

Al doende leert men, dus de rest van het vet-zadenmengsel zette ik met pan in al in een pan met koud water. Au-bain-koud ofzo. Al snel stolde het goedje, en zo kon ik de laatste bak vullen. Een hele grote, toch plastic, die ik voor de helft vulde en zo met een soort afdakje ophing. Dit beviel me zo goed, dat ik nog twee van dit soort bakjes pakte, paars, mooi hoor, en daarvoor de rest van het vet smolt.

Ik ben zeer verguld met het resultaat. Inmiddels ook al twee keer de tuinkamer in gerend, fototoestel in de aanslag, om een etend vogeltje te fotograferen. Mislukt natuurlijk. Hopelijk lukt dat nog binnenkort. 

#WOT: Sfeervol

 Sfeervol - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: sfeer-vol 1. wat aangenaam en gezellig aanvoelt ♢ het huis is sfeervol ingericht
Ensie.nl

December. De maand van de versieringen en gezelligheid. De versieringen moeten dan de gezelligheid vooral benadrukken. Overal lichtjes, bellen en ballen, schittering en, uiteraard, een boom. Sommige mensen zetten deze in november al op, want het is zo gezellig. Het lijkt wel of die zucht naar de lichtjes voor 5 december groter is geworden met corona en alle maatregelen. 

Ik vind het er wel gezellig uitzien. Vroeger deed ik er ook aan mee, maar eigenlijk vooral voor de kinderen. Vooral de oudste vond het géweldig. Maar ik heb dus weinig energie. En het bij elkaar zoeken van de spullen, het opzetten van de boom, het 'gezellig maken' van het huis en dat dan een paar weken later allemaal weer weghalen, ik heb er de moed niet meer voor. 

Voor mijn man hoeft het ook niet zo nodig. Die sleepte altijd braaf de spullen van en naar zolder, maar het opzetten en afbreken, daar bemoeide hij zich niet mee. 

Ik heb nog een tijdje wel wat ballen her en der opgehangen. Een klein boompje gehad, waar de lampjes al inzitten, maar dit keer komt er waarschijnlijk niet meer dan een kerstster, die we ooit van de postcodeloterij kregen volgens mij, bij de minibieb. 

Waar ik dan wél weer aan doe zijn kerstkaarten. Want kaarten zijn leuk! Die komen aan draden langs het plafond. Ja, ik moet mijn kaarten nog schrijven. Waarschijnlijk ga ik dat dit weekend doen. 

Sfeervol? Ik vind onze kamer zonder al die tierelantijnen ook sfeervol, net als de rest van het jaar. Het zo misschien wat meer opgeruimd kunnen zijn, maar dat is een ander verhaal. Voor de sfeer of gezelligheid staat er tegenwoordig wel altijd een bos bloemen op tafel. Ik verheug me al op de tulpen, die er binnenkort weer zijn. 

Verder kijk ik met bewondering naar alle sfeerverlichting, die iedereen overal aanbrengt, de versieringen die opgehangen worden en de bomen die overal ineens staan. Ja, sfeervol, in deze donkere dagen. Hoewel het bij sommige mensen zo ver gaat, dat ik er geen sfeer meer in kan vinden. Denk aan die Amerikaans 'over the top' verlichte huizen, die je in films en series wel ziet. Is dat nog sfeervol? 

Een huis bij ons in de straat komt daarbij in de buurt. Elke deurpost binnen heeft lichtjes, buiten hangt een kerstman aan de dakgoot en hangt een slee van kerstverlichting aan de gevel. Zij vinden het vast sfeervol, ik moet er niet aan denken. Nog steeds: wel bewondering voor het werk dat ze erin steken. 

Kerstversiering is gewoon niet iets, waar wij nog aan meedoen, omdat ik het niet belangrijk genoeg vind om mijn energie voor te gebruiken. Planten in huis en in de tuinkamer, dat vind ik sfeervol. Daar houd ik van. 

Ik gun iedereen wel een sfeervolle kerst. 

(Omdat ik al twee dagen snotterend en met hoofdpijn op de bank of in bed lig, heb ik nu niet de moed er nog een plaatje bij de zoeken of te maken. Geen sfeervol plaatje op het blog vandaag, maar hé, wel een blog)

 

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.   

Nog drie maanden, twee weken en...

December. Buiten is het donker, koud en nat. De aftelplaatjes voor kerst komen steeds frequenter voorbij (sommige mensen op mijn facebook beginnen daar in maart al mee, vrij overdreven vind ik zelf) Tijd voor een 'Hoe help ik Ria de winter door' blog, want ik kan wel een oppepper gebruiken. 

Donkere dagen
Allereerst is over zestien dagen (twee weken en twee dagen) alweer de kortste dag. Dat houdt toch in dat het dan alweer lichter gaat worden. Wel kouder, maar ook lichter. Je moet iets hebben om naar uit te kijken. 

Binnen
Buiten is het koud en nat, maar binnen nog steeds best te doen. In elk geval droog. Onze verwarming springt automatisch aan, als het onder een bepaalde temperatuur komt, maar we hebben hem nog niet hoger hoeven zetten. Eerlijk is eerlijk: het raam bij de keuken is al wel dicht, terwijl die ook wel eens hele winters open is gebleven. Oosten wind waait daar zó naar binnen. Een dekentje (van katoen) op de bank voldoet verder nog. 

Lezen
Na ruim een maand amper te hebben gelezen, las ik afgelopen weekend twee boeken uit. Kennelijk is er dus weer meer rust in mijn hoofd, wat lezen mogelijk maakt. Heerlijk! En op Hebban zijn er weer allerlei eindejaarsacties. Ook leuk. Mijn nieuwe leesdoel heb ik al aangemaakt. Minder dan dit jaar, omdat ik voor honderd boeken in een jaar toch teveel moeite moet doen. Ja, het is een challenge en dus een uitdaging, maar dat is voor mij meer een reminder om te lezen, dan een doel op zich met eindstress tot gevolg. 

Voet
Na de spuit van vorige week gaat m'n voet wat beter. Het is nog niet over. Morgen ga ik naar de fysiotherapeut en hopelijk heeft hij verdere oplossingen. *Fingers crossed*

En ook..
Ik ben er nog/we zijn er nog. We hebben eten, een dak boven ons hoofd en verwarming in huis. Hoewel ik veel onvrede op Twitter zie, is er hier geen oorlog. En binnenkort zijn er weer tulpen te koop.

#WOT: Ongebreideld

Ongebreideld: – bijvoeglijk naamwoord, uitspraak: on-ge-brei-deld 1. door niets belemmerd, door niets ingetoomd
    www.ensie.nl

Op de eerste dag van deze maand, waarin iedereen zich klaarmaakt om ongebreideld los te gaan met eten en drinken, ben ik weer eens begonnen met bijhouden wat ik eet, met als doel weer meer maat te houden. Niet los te gaan met snoep, chips of toetjes, ook al doe ik dat meestal niet tomeloos, eerder gematigd. Bijhouden drukt me met de neus op de feiten voor wat betreft de calorieën ten opzichte van de voedingswaarden. Ik houd het bij in de eetmeter van het voedingscentrum. 

Waarom op de eerste van december? Nou, eigenlijk was het niet zo bewust deze maand. Er ligt geen diepere gedachte aan ten grondslag. Ik heb gewoon afgelopen week mijn hielspoorinjectie gehad en nu wil ik weer aan het werk met mezelf om gezonder en fitter te worden. Niet kunnen wandelen, in combinatie met (vermoedelijk) frustratie-eten, leidde tot enkele kilo's extra. Nog nooit was ik zo zwaar als nu en ik merk dat ik er last van heb. Het extra gewicht is ook niet goed voor de toch al kwetsbare en pijnlijke gewrichten en pezen. 

Niet dat ik ervan uitga dat mijn algehele pijn minder wordt als ik afval. Nee, dat zou leuk zijn, maar de diagnose fibromyalgie kreeg ik toen ik een gezond gewicht had. Een keurige Body Mass Index rond de 23. Inmiddels zou ik al blij zijn met een BMI van onder de 30. Alles lager is meegenomen. Voor de hielspoor en achillespees helemaal.

Weer aan het werk dus met mijzelf en mijn lichaam. Niet te ongebreideld. Nog steeds belemmert mijn hielspoor de beweging, dat ga ik in samenspraak met de fysiotherapeut netjes opbouwen. En het is ook niet zo dat ik mij tijdens de feestdagen van alles ga ontzeggen. Ik ga gewoon niet ongebreideld los met eten en alcohol. Met minder is het minstens zo leuk en gezellig. 

 

 

En juist vandaag vond iemand het een goed idee om chocolademuizen, schuimpjes en gevulde koeken in de kantine te zetten.

 

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.