Teveel

Ik had het natuurlijk kunnen weten. Ik loop al een tijdje met de pijn en vermoeidheid, je zou zeggen dat ik niet in deze valkuil zou stappen, maar ach.. ik heb vakantie, was (redelijk) uitgerust en waarom niet? Dus ging ik maandag samen met m'n moeder naar haar zieke zus in Brabant en dinsdag met mijn eigen zus naar Leeuwarden om een museum te bezoeken.

Wat ik natuurlijk niet kon voorzien was dat ik slecht zou slapen, van zondag op maandag. Wat ik wél kon voorzien, is dat maandag van 7 tot 7 onderweg en dinsdag weer vroeg op veel is. Dat de ene dag vele kilometers autorijden om de volgende dag de hele dag te lopen ook niet slim is. En vooral veel.



Allerlei gebrei

Maar het is zo leuheuk. En zo gezéllig. En waarom dan niet.. Nou, dat weet ik dus vandaag.
 

Na een gezellige dag met mijn moeder, had ik een hele gezellige dag met mijn zus en haar oudste dochter. We keken onze ogen uit en deden ideeën op bij de tentoonstelling over Breien in het Fries Museum. Ook bezochten we nog gevonden goud in de terpen van Friesland en de bijzondere tentoonstelling Harrekrammele van kunstenaar Machiel Braaksma. Klein maar erg speciaal!

Het was helaas even zoeken waar we konden lunchen, aangezien de ene gelegenheid vol was en de meeste andere gesloten. De tentoonstelling Body Worlds in het Natuurmuseum sloegen we over. Daar stond me een rij! Dus gingen we winkelen. Eventjes hield ik dat nog vol, maar toen besloot ik verstandig te zijn. Nouja.. besloot.. lopen ging gewoon niet zo meer.


Harrekrammele

Dus nam ik met spijt in het hart afscheid van mijn zus en nichtje en vertrok weer naar het station. Gelukkig is het niet zo'n lange reis en gelukkig kwam de bus snel.

De prijs voor deze dagen betaalde ik vandaag. Gelukkig kon ik redelijk uitrusten, hopelijk gaat het morgen weer beter.

Een notitieboek: mijn favoriet?

Hij moet opbergvakjes hebben en een ringband. Gelinieerd papier of toch stevig blanco. Tabbladen lijken me handig. De stevige kaft moet zwart zijn of een afbeelding hebben die niet snel verveelt. Tot nu toe heb ik mijn favoriete notitieboekje nog niet gevonden. Veel agenda's komen akelig dicht in de buurt, maar zijn het toch nét niet. Niet in de laatste plaats omdat er niet voldoende schrijf- en/of tekenruimte in zit. Maar als het agendagedeelte eens vervangen werd door normaal papier? Ik blijf dromen.

Toen ik ruim een jaar terug begon bij de schrijversacademie, kregen mijn medecursisten en ik het advies om altijd een boekje bij ons te hebben om ideeën in op te schrijven. Eigenlijk heel ouderwets, tegenwoordig heeft iedereen immers de telefoon, waarin je je ideeën en gedachtes kwijt kunt. En die hebben we ook altijd bij ons.



Diverse van mijn notitieboekjes

Ik had sowieso altijd al een boekje bij me. Of twee, om in te kunnen schrijven én te tekenen. Soms drie, omdat ik in één boekje schrijven en tekenen combineerde. Deze laatste werd het ideeënboekje voor onderweg. Eigenlijk wat klein, maar voor de grote verhalen ging een schriftje mee, wanneer daarvoor ruimte was in de tas (oké, ik koop mijn tassen en tasjes zo, dat er twee boekjes in meekunnen.. zelfs dat)

Op zich voldoet mijn boekje in combinatie met het schriftje, een schrift naast het bed en alsnog de telefoon, maar ik blijf zoeken naar hét boekje. Hét schriftje. Toen kregen we bij het getuigschrift van de schrijversacademie een mooi notitieboek! Een stevige zwarte kaft, gelinieerd papier, elastiekje voor een pen en een opbergvakje in de achterkaft. Hij is niet zo mooi als mijn favorieten, de paperblanks, die helaas geen stevig papier hebben en nogal duur zijn. Maar ik ben er wél blij mee.

Inmiddels heb ik hem wat aangepast aan mijn wensen. Een ringband kan ik er natuurlijk niet in maken, blanco papier ook niet, maar er zitten nu wel opbergvakjes in: enveloppen vastgeplakt met washitape. Ook plakte ik er een ansichtkaart in, die ik deze week kreeg en waar ik gelijk vrolijk van werd. Ik heb even lekker gespeeld. Nu moet hij nog ingewijd worden. Kom maar op met die ideeën! Op pinterest zag ik al het idee van een weekplanner. Ondertussen kan ik overschrijven uit het andere boekje. Dit doorlezen bracht weer leuke herinneringen boven. Of zal ik beginnen met het beschrijven (en tekenen) van mijn ideale boekje voor onderweg?

Voorlopig ben ik nog (ook) op zoek naar mijn ideale pen. Een pen die in dat elastiekje aan mijn boekje past, maar toch dikker is, zodat schrijven minder pijn doet.

Ideale kerstavond

Al eerder schreef ik over de boekensite Hebban en de leeschallenge die ik daar aanging. Inmiddels heeft deze site me al geïnspireerd tot het lezen van meerdere boeken, omdat ik die uit wil hebben voordat de echte challenge begint. Ook ben ik al op zoek gegaan naar boeken, die ik dan wél voor de challenge wil lezen, inclusief boeken voor de leesclub.

 

Op deze site las ik op 24 december over Jólabókaflóð, de IJslandse manier om kerstavond te vieren: mensen geven elkaar boeken met kerst en 's avonds lezen ze, met chocolade binnen handbereik. Het is dat ik niet van kou houd en bovendien dagelijks zoveel mogelijk licht wil hebben, ook in de winter, anders zou ik denken over emigreren. Wat een heerlijke manier om kerst te beginnen! Maarja, ook hier in Nederland kan ik dat natuurlijk doen, lezen met chocolade binnen handbereik is niet geografisch gebonden. Ook niet aan een bepaalde dag, trouwens.

 

Ondanks dit goede voorbeeld, bracht ik mijn kerstavond heel anders door. Voor veel mensen mag het dan een speciale dag zijn, voor ons is het een gewone donderdag en dan is er tafeltennis. Zo ook op 24 december. Om er toch een beetje een feestelijk tintje aan te geven, hadden de meesten wat hapjes mee en meer feestelijke drankjes, dan de fris en sapjes die er normaal doorgaan. Als ik één van de artikelen uit deze blog moet geloven, dan sportte ik wel 5 uur! Waarvan ik er dus 2 aan het tafeltennissen was. (oeps)

 

Het was leuk en gezellig. Ik ben blij dat ik dit jaar met deze sport begonnen ben. De sport, waar ik me in feite 22 jaar afzette, terwijl mijn man me vertelde dat het zo leuk is. Dit jaar heb ik dus geleerd dat ik hem best wel eens gelijk mag geven. Dat vind ik wel een mooie kerstgedachte.

 

 

 

 

Weekend Duitsland

In navolging van mijn vorige blog 'Get a life', besloot ik juist dat te doen: te leven. Nou was dat niet de hoofdreden, uiteraard. Geen blogger vertelt mij wat ik moet doen, maar toch ging ik erop uit. Met mijn man.

Hij vroeg het aan verschillende tafeltennismaatjes, maar niemand kon, dus vroeg hij mij. Ik was niet echt de laatste keus (maar dat vertelde ik wel iedereen lachend) ik was een ándere keus. Natuurlijk konden we samen geen team met hem vormen, ik ben gewoon nog lang niet goed genoeg. Dat team vormde hij dus met iemand van de club waar het toernooi plaatsvond en ik mocht mee voor de leuk.

Al wekenlang verheugden we ons erop: een weekend samen weg. Heerlijk, zo lang geleden! De kinderen bleven thuis, op hun leeftijd wel vertrouwd, maar door omstandigheden voor het eerst. Dat was nog even slikken. Natuurlijk ging dat goed. Ze kunnen gelukkig heel goed met elkaar opschieten.

Wij vertrokken op vrijdag, aan het begin van de middag. 4 uur later arriveerden we in het hotel. De reis was korter dan verwacht, eerlijk gezegd. 's Avonds uit eten met vrienden aldaar. Niet te laat naar bed, man moest fit zijn voor het toernooi, ik had het na zo'n dag reizen en een hele avond Duits praten wel gehad. Slapen ging helaas niet zo goed.

Verrassend genoeg vond ik het leuk bijna de hele dag tafeltennis te kijken. Dat ik dit nu ook zelf doe, maakt kennelijk toch dat ik anders naar de sport kijk. Tussendoor wandelde ik een uur in de omgeving en maakte foto's, heerlijk in de zon! In december zon en 15 graden, ongekend, voor mij enorm genieten. Helaas waren de winkels dicht, dus weer de sporthal in.

Wat mij even tegenviel was dat we na het toernooi gelijk uit eten gingen. Liever had ik even een uurtje rustig wat gelezen. Dat had ik natuurlijk kunnen doen, we waren er immers met eigen vervoer juist om die reden, maar eigenwijs als ik ben, dacht ik een groot gedeelte van de dag dat het niet nodig zou zijn, totdat het nodig was. De banken in zo'n sporthal zijn hard en de hele dag mensen en geluid om me heen werkt vermoeiend. Spraken ze nog allemaal Duits ook. Natuurlijk ging ik wel mee uit eten, en natuurlijk was dat gezellig en lékker! Ik kreeg ook nog mijn eerste tafeltennismedaille als top-toeschouwer en een flesje likeur. Uiteraard werd het (te) laat, terug in het hotel rolde ik in bed en sliep gelijk. Deze nacht sliep ik heerlijk.


Veel varkens in Vorsfelde. Keiler noemen ze het.

De volgende dag rustig opstaan en gelijk na het ontbijt weer naar huis. Daar waren we begin van de middag en troffen we zoon stofzuigend aan. Het huis op orde, de kinderen blij en wij ook.
De afgelopen dagen ben ik nog wat aan het bijkomen, maar wat was het fijn. Volgend jaar ga ik zéker weer mee, als toeschouwer, uiteraard.

Blogtip: get a life!

Op Pinterest lees ik af en toe wat blogtips. Via pins vind ik blogs met 6 tot 12 tot wel 120 tips voor een beter vindbaar en leesbaar blog. (Wat is er leesbaar aan een blog met 120 tips?)

Een aantal tips klinken nogal logisch: 'schrijf leesbaar', bijvoorbeeld. 'Duh' dacht ik, toen ik dat las. Maar op internet zie ik af en toe tenenkrommende teksten, zonder interpunctie. Dat nodigt niet uit tot lezen, ik dwaal in elk geval af, maar mensen plaatsen het. Waarschijnlijk vinden ze het zelf leesbaar. Best een bruikbare tip dus?

Schrijf over iets wat jou én anderen interesseert, klinkt ook als een dooddoener. Ik kan in elk geval niet schrijven over iets, dat mij niet interesseert. Ik kan ook niet altijd schrijven over iets dat me wel interesseert, omdat ik er niet genoeg van weet, voor mijn gevoel. Geen opinieblogs van mij. Dus  hoop ik dat ik schrijf over iets wat iemand anders interesseert. Ik kan wel gaan schrijven over voetbal of breien, want daar schijnt veel interesse voor te zijn, maar krijg ik daar een blog mee vol? Zo interessant vind ik dat nou ook weer niet.

Nog een tip: Zorg voor goede foto's en geef ze een naam. Vooral het tweede deel van de tip was nieuw voor mij. En goed te weten.

Vandaag las ik een tip, die ik geweldig vond: 'Zorg dat je interessante dingen meemaakt en schrijf daarover'. Heerlijk! Get a life! Doe wat, maak wat mee en schrijf! Liefst leesbaar en met fantastische foto's, om het nóg mooier een aantrekkelijker te maken. Een groots en meeslepend leven, wie wil dat nou niet?

Nou...ik?

Ik wil wel een makkelijker leven. Een leven met meer geld en minder pijn. Een leven, waarin ik kan kiezen voor een lange warme vakantie in de winter. een baan heb die meer aansluit bij mijn interesses en waarin ik hulp heb voor alle huishouding, inclusief de tuin, zodat ik alleen nog maar leuke dingen hoef te doen. Wensen genoeg. Maar 'groots en meeslepend'? Nee, dat trekt mij  niet gelijk.

Ik heb wel een leven gehad, waarin ik ogenschijnlijk meer meemaakte. Ik werkte in een hotel op één van de Waddeneilanden (en ja, daar zie je genoeg om een blog mee te vullen). Ik werkte in een hotel en op een boot in het Caribisch gebied, een mooie omgeving, maar uiteindelijk moest ook daar de huur betaald worden.

Momenteel is mijn leven meer 'klein' in plaats van groots. En zo krijg je blogs over busreisjes, bonsai en puntjes. Over mij dus en waar ik van geniet.

Een nieuwe uitdaging

Mijn nichtje plaatste het op facebook: een 'Readingchallenge'. Ik was geïnteresseerd en zéker van plan dit van dichtbij te gaan bekijken, om het gelijk weer te vergeten. Zo gaan die dingen in de waan van alledag. Tot gisteren bij een nieuwe bijeenkomst van de leesclub.

We bespraken het boek "Een meisje op de weg" van Micheal Bergman. Het was voor het eerst dat ik echt een boek in een groepje besprak en het was echt leuk om te doen. Over een aantal punten waren we het eens, andere gebeurtenissen werden door een aantal van ons anders gezien of uitgelegd. Eén van de dames had een vragenlijst uitgeprint van lezerscummunity Hebban speciaal voor dit doel en daardoor kwam de challenge ter sprake. Ook zij had zich al ingeschreven en ik werd er dus weer aan herinnerd.

Vandaag heb ik de site bekeken en me aangemeld. Voorzichtig heb ik me ten doel gesteld volgend jaar minimaal 25 boeken te lezen. Eitje, toch? De leesclub heeft als streven 1x per maand bij elkaar te komen en dit keer heb ik om ons gezamenlijke boek heen zo'n 5 boeken gelezen. Nou waren dit enkele delen van Harry Potter en de Hungergames, dus wilde ik niet heel gelijk een challenge van 50 boeken aangaan. Dat legt zo'n druk op de activiteit, die vooral leuk moet blijven, lijkt mij, maar ik ga er wel heel optimistisch van uit mijn challenge in juni al gehaald te hebben.

Lezen is natuurlijk een heerlijke ontspannen bezigheid, die me ertoe dwingt om rustig aan te doen. Het verzet de zinnen en verlaagt de stress. Bij mij althans. Vooral wegdromen in andere werelden vind ik fijn, maar een goede thriller is ook niet verkeerd. Helaas ga ik altijd wel in verkeerde houdingen zitten, waardoor ik er toch weer pijn van krijg. Tot verbazing van mijn man leer ik dat ook niet af, want 'het zit zo lekker'. Pas bij opstaan, als ik mijzelf kreunend en steunend, stram en stijf verplaats over de eerste paar meters, merk ik dat het kennelijk toch niet zo'n fijne houding was. Gelukkig sta ik regelmatig op voor nog een kop thee of iets lekkers (fruit of chocolade) ernaast. Of ik moet door al die thee weer naar de wc. Te lang stilzitten is immers sowieso niet goed.

In januari komt mijn boekenclub weer bij elkaar, gisteren hebben we de titels van 3 thrillers uitgezocht, waarover we de komende week gaan stemmen. Tot die tijd dompel ik mij onder in de wereld van Nicholas Flamel, een serie van 6 (jong adult) boeken geschreven door Michael Scott. Kennelijk is mijn uitdaging op korte termijn dus voor 12 januari 7 boeken te lezen. Als dat lukt, kan ik mijn challenge gelijk wel aanpassen.

De hardloper en de schoenen

"Hardloopschoenen kunnen geen blessures voorkomen, ze kunnen ze mogelijk wel veroorzaken" Aan het woord is een deskundige bij het consumentenprogramma Radar, een paar weken terug. Man en ik kijken elkaar eens aan. Ik enigszins overdonderd, hij met een 'ziejenouwel'-blik.

Ik vertelde al eerder over mijn ervaringen in de hardloop-arena. Toen ik begon kocht ik eerst redelijk goedkope schoenen, waarmee ik binnen een half jaar opbouwde naar een afstand van 5 kilometer. Blij en trots stapte ik een winkel, gespecialiseerd in hardloopproducten, binnen. Voor nieuwe en goede schoenen. Precies zoals in het programma van Radar verteld wordt, kreeg ik een loopanalyse. Zoals veel vrouwen, vertelde men mij, zak ik aan de binnenkant van mijn voeten wat door en daar moest ik een speciale schoen met ondersteuning voor aanschaffen. Uiteraard vertrouwde ik hierop en enthousiast liep ik een paar dagen later op mijn glimmend nieuwe ondersteunende schoenen door het park.

Mijn man vond deze (dure) aanschaf eigenlijk onzin. Het ging toch goed op die andere schoenen, waarom dan nieuwe? Ik was juist bang dat ik te laat met deze nieuwe aankoop gekomen was. Bang dat ik al wat beschadigd zou hebben met mijn 'goedkoop-is-mogelijk-duurkoop'-schoenen. Nu ik echt op de 5 kilometer zat en dat 2 keer per week ging volhouden, wilde ik mijn blessuregevoelige lichaam zo goed mogelijk ondersteunen.

En toen kreeg ik meer pijn in beide knieën. Gefrustreerd liet ik mij doorverwijzen naar het ziekenhuis voor een oplossing, in plaats daarvan kreeg ik een diagnose. Natuurlijk is deze diagnose niet alleen gebaseerd op mijn zere knieën. Voor fibromyalgie moet je op meer plekken in je lichaam pijn hebben, gedurende een periode langer dan 3 maanden, en nog wat andere klachten als vermoeidheid en gevoelige tenderpoints. Op al deze symptomen scoorde ik hoog en dat moet ik mezelf nu af en toe wel voorhouden, want ik zou bijna mijn nieuwe hardloopschoenen de schuld gaan geven van mijn aanhoudende pijn.

De specialistische winkel Run2D heeft een reactie geschreven op de site van Radar over hun uitzending. Dat pijnklachten nog andere oorzaken kunnen hebben en dat zij zich niet kunnen vinden in de ervaringen, die te zien zijn in de uitzending. Mooi dat Radar dat ook publiceert. Ik kocht mijn schoenen trouwens bij een andere winkel, maar grote kans dat ik toch niet meegedaan zou hebben aan hardloopclinics en looptechniektraining. Het ging immers allemaal goed. Toch blijft bij mij de twijfel nu over de kwaliteit van de voorlichting en de noodzaak van nieuwe schoenen.

Inmiddels heb ik hardloopschoenen zonder speciale ondersteuning gekocht, omdat deze een prettig voelen aan mijn  pijnlijke voeten. Niet eens met het idee daarmee te gaan hardlopen, maar deze gebruik ik nu voor mijn stukjes tussen de lantaarnpalen. Opbouwen gaat nog niet hard, maar extra pijn heeft het ook nog niet opgeleverd. Kijken hoever ik hiermee kom. Mijn echte goede dure (niet meer zo glimmende) hardloopschoenen blijven vanaf nu in de kast.

Fluiten in het donker

"Wat ben je vrolijk!" Diverse keren hoorde ik dit de afgelopen uren op het werk. De tijd dat ik het zonnetje van de administratie was, tijdens mijn stage, ligt al ver achter mij. Wat ging er mis? Geen idee. Voor mijn gevoel ben ik nog minstens zo vrolijk als 20 jaar terug, maar een zonnetje ben ik (kennelijk) niet meer. Misschien stak ik toen gewoon positief af tegen de vaste administratrice, een hele aardige vrouw overigens, maar wat last van gezondheidsklachten.

Dus valt het op dat ik loop te zingen. Zelf heb ik niet echt een idee waar deze vrolijkheid ineens vandaan komt. Jaren terug merkte een collega eens op dat ik aanmerkelijk vrolijker was met vrije dagen in het vooruitzicht. Daar zit misschien wat in, maar het werkt wel heel onbewust door.

Mensen willen ook wel eens geloven dat ik zo vrolijk ben, doordat ik minder pijn heb. Niets is minder waar. De pijn viert hoogtij, momenteel. Toch lijkt het, hoe vrolijker ik ben, wat meer naar de achtergrond te verdwijnen. Alsof ik de pijn overschreeuw met vrolijk zingen. Zoals fluiten in het donker tegen angst. 

Voortbordurend op de opmerking over vrije dagen, zie ik ineens waar mijn valse gezang op de gang vandaan kan komen. Ik heb mijn vakantie rond de kerstdagen geregeld. Alles zorgvuldig optellend, delend, vermenigvuldigend en aftrekkend (vroeger was ik goed in rekenen, maar tegenwoordig herbereken ik alles vaak, om er zéker van te zijn dat ik het goed heb), kwam ik tot de conclusie dat er nog genoeg verlofuren over waren voor twee weken vrij. Deze weken kosten dit jaar wat meer verlofuren, nu de helft van de kerst in het weekend valt, maar het gaat lukken.

Kerstvakantie opnemen is elk jaar weer een gepuzzel. Gedurende het jaar probeer ik genoeg uren over te houden, maar na drukke weken of weekenden heb ik vaak een extra dagje nodig om bij te komen. Dit jaar zat daar ook nog de cursus bij. In januari begin ik te kijken hoe vaak ik zo'n extra dag in de maand op zou kunnen nemen en dan ziet het er rooskleurig uit. Gedurende het jaar komen er dan wat onverwachte opnamemomenten bij en in september kijk ik bij elk vrij uurtje of het nog gaat lukken, die twee weken kerstvakantie. Lukt het niet, dan kies ik nog wel eens voor de eerste week van januari, maar daarmee begin ik natuurlijk het probleem van het volgende jaar alweer.

Dit jaar is het weer gelukt. Ik durf het nu wel te geloven. Niet alleen ben ik die twee weken vrij, vrijdag de 18e kan ik ook al eerder naar huis. En dat komt goed uit, want dat eerste weekend van de vakantie ga ik met mijn man weg. Ja, en daar word ik natuurlijk vrolijk van.

Gecertificeerd!

Ik heb een certificaat! Tenminste, die zou ik moeten hebben, maar er ging iets fout bij de verzending. Beter is dus: 'Ik krijg een certificaat!' In elk geval ben ik blij.

Waarvoor krijg ik dat certificaat dan? Ruim een jaar geleden begon ik met een opleiding voor het schrijven van columns en blogs. De eerste 4 modules waren in Groningen en gingen vooral over het schrijven, de technische kant van het verhaal. Hoe schrijf je, waar let je op, wat zijn verschillende manieren om iets te vertellen. De laatste 2 modules waren de specialisatie. Voor de specialisatie moest ik 4 keer naar Utrecht op mijn vrije woensdag. Dat was nog wel aanslag op mijn energie. De eerste keer werkte ik de dag erna gewoon, maar ik werd prompt ziek. Om dit te voorkomen, kon ik de andere keren gelukkig op donderdag vrij nemen. Om het nuttige met het aangename te verenigen heb ik mijn dagje Utrecht een aantal keren gecombineerd met een lunch met een vriendin of museumbezoek.

Voor de cursus maakte ik deze blog aan, over mijn leven met pijn. Daarover wilde ik al langer schrijven, maar dit pontificaal publiceren op een blog dat ik af en toe promoot op facebook en twitter vind ik eng. Vandaar een apart blog, wat ook wel zo overzichtelijk was voor mijn cursus. Mijn idee was, en is eigenlijk nog steeds, om op mijn andere blog tabbladen te maken, waar de verhalen van deze blog kunnen staan. Soms overlappen de blogs elkaar wat of ik weet niet waar ik mijn verhaal nou echt kwijt kan. Zo had ik het hier ineens over de bonsaihobby, maar dat past misschien beter op het algemene blog. En dat ik een certificaat heb, staat op beide, maar daar ben ik dan ook echt heel blij mee.

Inmiddels kijk ik alweer uit naar een volgende cursus, ook bij de schrijversacademie. Hiervoor zal ik weer het land in moeten trekken, maar dat heb ik ervoor over. Ik vind het fijn om te blijven leren en om op verschillende manieren bezig te zijn met schrijven.

Fuck-it list

Van de week was Claudia de Breij bij de Wereld Draait Door. Op zich niet nieuwswaardig, want ze zit er vaker. Dit keer promootte ze haar nieuwe boek "Neem een geit: leven voor gevorderden". Een titel die vragen oproept denk ik, en dat is natuurlijk net de bedoeling. (Uitleg kwam van Hanneke Groenteman, trouwens)

Claudia interviewde oudere mensen, bekende Nederlanders, die voor haar gevoel het geheim van goed en gelukkig leven hebben ontdekt. Ze zoekt antwoorden op vragen die je als volwassene tegenwoordig nog amper stelt, zo is het beeld. Vroeger drongen de ouderen, die gewoon om je heen liepen en leefden, hun wijze les tenslotte nog wel eens aan je op. (dit is mijn eigen interpretatie van Claudia's verhaal, ik heb het boek nog niet gelezen)

Aan de hand van dit boek kwam Claudia met de 'Fuck-it list'. We kennen tegenwoordig allemaal wel de bucketlist; een lijst met activiteiten, die je nog gedaan wilt hebben voordat je sterft. Claudia bedacht dat er ook activiteiten zijn, die je gewoon niet wilt doen, ook al zegt iedereen dat dat het ultieme bucketlist-item is.

Nou ben ik natuurlijk een stukje ouder dan Claudia (op 2 weken na precies 8 jaar, zie ik) maar ik had dit al eerder bedacht. De mooie term heb ik er helaas niet bij verzonnen en credits hoef ik er al helemaal niet voor. Het kwam bij mij op toen een vriendin voor haar 40e verjaardag een parachutesprong cadeau kreeg. Misschien dat ik dus inderdaad even oud was als Claudia nu. Misschien is 40 zo'n punt, waarop je bedenkt wat je allemaal nog zou willen doen. Voor mij was in elk geval duidelijk dat een parachutesprong, of bungeejumping wat die vriendin ook al eens gedaan had, voor mij niet is weggelegd. En toen wist ik nog niet eens van mijn fibromyalgie. Pijn, die mijn leven in zekere mate beperkte, had ik al wel.

Het geeft rust, vind ik, het gevoel dat je niet 'alles' gedaan hoeft te hebben voordat je sterft, en dat is natuurlijk ook Claudia's punt. Het is voor mij: blij zijn met mijn leven zoals het is. Leven binnen mijn beperkingen ook. Ja..., er zijn best dingen die ik nog zou willen doen, maar als dat niet gaat lukken is dat ook goed. Het zijn ook geen grootste dingen, trouwens. Bungeejumping en parachutespringen vielen dus al af. De Mount Everest beklimmen heeft er ook nooit opgestaan, veel te koud. En aangezien ik al lange tijd met pijn loop, heb ik ook nooit een marathon geambieerd of, nog erger, een triatlon. Ik ben al blij met een lekkere wandeling in bos of park.

Wat ik op m'n 16e al wilde doen maar nog steeds niet gedaan heb, is een week lang een schildercursus doen op een Frans landgoed. De behoefte aan schilderen is er op dit moment niet zo, maar dat Franse landgoed (uiteraard in de zon) blijft wel een wens, hoewel het inmiddels ook Portugal mag zijn. Ik ben kennelijk wat minder kritisch geworden op de plek waar ik in de zon wil zitten.

Uiteindelijk bleek Claudia ook niet zo origineel betreffende de titel fuck-it list, kwam ik achter toen ik de juiste spelling op internet zocht. Er is zelfs een boekje van! Hierin staan lijstjes met eten, dat je nooit zult eten, haarstijlen, die je nooit zult nemen en muziekteksten, die je nooit goed zult zingen.

Zelf ben ik niet zo van dit soort lijstjes, maar net als een bucketlist vind ik het wel een leuk idee. Ik zou eerder een 'things-to-probably-sometime-do' lijstje willen maken, voor als er de mogelijkheden zijn. En zo niet, dan niet. Blij zijn met wat er is, in plaats van wat er ooit  misschien had kunnen zijn.

Gezond drinken: doen we het wel goed?

Drie opvallende nieuwsberichten kwamen de afgelopen week langs op facebook:
Gezondheidsraad: geen alcohol meer drinken
Een glas rode wijn staat gelijk aan een uur sporten
Sinaasappelsap net zo slecht als cola

Gelukkig ben ik zo eigenwijs dat ik niet gelijk een kop van een artikel geloof en kan ik enigszins nuanceren. Zo blijkt uit het laatste artikel dat in een glas sinaasappelsap net zoveel suiker zit als in een glas cola, maar maakt dat het net zo ongezond? Ja, een sinaasappel vult beter, bevat nuttige vezels en nog wat meer mineralen dan het sap van diezelfde sinaasappel. En in een glas zitten vaak meer sinaasappels, waardoor je dus meer suiker binnenkrijgt dan met 1 vers gegeten exemplaar. Toch is cola op meer fronten ongezond dat alleen qua suiker, voor zover ik weet. De opties overwegend lijkt me een glas sap velen malen beter dan een glas cola. Maar goed, thee (zonder suiker) met daarnaast een sinaasappel is dus nog beter. Waarvan acte.

Zo eigenwijs als ik kan zijn als het gaat over een glas versgeperste jus d'orange, zo klakkeloos ben ik bereid aan te nemen dat het nuttigen van een paar glazen wijn topsport is. Samen met een vroegere collega uit de horeca maak ik al grapjes over hoe sportief we vroeger waren. Het artikel lees ik verder niet, nuancering kan de kop alleen maar teniet doen. Opgewekt pak ik een glaasje sport.

Ik  moet zeggen dat dit soort artikelen mij niet van de leg brengen. Ook verander ik mijn eet- en drinkgewoontes er niet direct door. Nou is dat niet zo moeilijk, want ik drink zelden jus d'orange en zeker niet dagelijks wijn. Rood vlees en worst, wat volgens eerdere berichten ook al in de ban moest voor onze gezondheid, zal ik als (bijna) vegetariër ook niet echt missen bij de dagelijkse maaltijd.

Er staan op internet ook nog diverse gezondheidsclaims als het gaat over fibromyalgie en voeding. Toevallig volgde ik voor mijn aanhoudende buikpijn een vrij streng dieet en merkte niets van al die beschreven goede resultaten. Pijn, vermoeidheid, eczeem en hoofdpijn bleven. Mijn buikpijn werd wel wat minder, dus eet ik nu geen appel meer en ander brood. Daarmee blijft het redelijk onder controle.

Dat de wetenschap het niet altijd met zichzelf eens is, en dat alles geloven wat je hoort en leest je in een lastig parket kan brengen, gezondheidtechnisch gezien, blijkt wel uit de tegenstelling tussen kop 1 en 2. Sporten is gezond, toch? Hoe kun je dan zeggen dat ik van mijn wijntje af moet blijven? Kennelijk maakt het met alcohol heel erg uit welk effect je onderzoekt. Een glaasje wijn per dag, niet alle dagen van de week, is goed voor je spier- en hartfuncties, zo zegt het artikel (speciaal voor dit blogje las ik het dus toch)  Het stimuleert je geheugen en vermindert de kans op kanker, aldus het onderzoek. Overigens blijkt het nuttige en gezonde stofje in de rode druif te zitten, dus een glaasje druivensap zal waarschijnlijk net zo goed zijn. Volgens het andere artikel blijkt alcoholgebruik juist weer de kans op kanker te verhogen en het verslechtert je geheugen op den duur. Is dat een tegenvaller.


Qua gezond eten houd ik het maar bij mijn eigen verstand, matig me in de 'verdachte' producten en geniet van wat gezond is. Wat ze nu tenminste nog gezond vinden, voordat dat ook niet meer mag. En artikelen over gezond eten sla ik maar even weer over.

Lachen is gezond

"Kinderen lachen 300 tot 400 keer per dag, volwassenen nog maar 25 keer" Aan het woord is Miranda Middag lachcoach. Als je haar hoort lachen, lach je automatisch mee. Een mooie, gulle en volle lach. Een lach om jaloers op te zijn.

We zitten in een vergaderzaal, waarvan de tafels zijn verwijderd, stoelen staan in een ovaal opgesteld langs de wanden. Het is frisjes, maar in de loop van de workshop krijg je het vanzelf warm, wordt mij beloofd. Ondertussen heb ik kippenvel en ben ik blij met de beker hete thee in mijn handen.

"Vroeger, zo'n 60 jaar terug, lachten volwassenen gemiddeld 18 minuten per dag, tegenwoordig zijn dat er nog maar 6". ZES! Wat weinig! En wat is er gebeurd, de afgelopen 60 jaar, dat we zo verworden zijn tot chagrijnen? Hebben we het niet veel beter dan toen? En, zo vraag ik me ondanks alles ook af, hoe onderzoek je zoiets?

Om mij heen zit een groep collega's. Zij hebben het reuze naar hun zin. Voor deze workshop vertelde Miranda hen al over 'Vitaliteitskunde'. Ook daar lachten ze wat af. Zij hebben hun 6 minuten allang overschreden vandaag en de dag is nog niet om.

Zij zijn gezond bezig, zo legt Miranda uit, want lachen doet veel goeds in je lichaam. Als je veel lacht, verlaag je je bloeddruk, je longen krijgen extra zuurstof en je stimuleert je immuunsysteem.  Of dat nog niet genoeg is, maken we met lachen ook het gelukshormoon endorfine aan in de hersenen. Een geforceerde glimlach is daarvoor al voldoende, maar een forse lachbui nog veel beter. Bovendien kun je dit 'trainen', net als je spieren. Hoe vaker je lacht, hoe sneller je endorfines aanmaakt. Wie wil dat nou niet?

De workshop bestaat niet alleen uit lachen. Eerst maken we ons lichaam 'los', door in tweetallen overeenkomsten te zoeken en met een juichbeweging 'BINGO' te roepen, als er één gevonden is. Door de vele luidruchtige enthousiaste bingo's kan ik de andere helft van mijn tweetal amper verstaan, maar het is leuk om blij bingo te roepen. Een stoelendans volgt, op het liedje van Kabouter Plop. Zo komt het kind in ons naar boven. Dat kind, dat zoveel meer lachte.

"Met een stoelendans vooraf vergader je effectiever", zegt Miranda. Ik heb niet meegekregen waarom. Misschien wel omdat je gewoon minder tijd overhoudt voor de daadwerkelijke vergadering, als je eerst een kwartier rond de stoelen danst. Gezellig lijkt het me wel.

Na oefeningen waarbij we hard, vanuit de buik 'HaHaHa, HiHiHi en HoHoHo' moeten nep-lachen, krijgen een aantal collega's daadwerkelijk de slappe lach. Ik voel spierpijn opkomen in mijn wangen. Dat zal toch niet betekenen dat ik in het dagelijks leven te weinig lach? Ik zie mezelf altijd als een vrolijk iemand. Gelukkig maken andere lachebekken melding van spierpijn in de buik. Ja, bij een goede lachbui gebruik je ook nog eens heel veel spieren én je masseert je organen. Allemaal hartstikke goed en gezond.

Hoe ga ik mezelf meer aan het lachen krijgen? Een dagelijkse stoelendans op het werk? Regelmatig naar een cabaretier in de Schouwburg (sowieso een goed idee)? Gelukkig betrapte ik mezelf al op 3 spontane lachjes tijdens de ochtendwandeling met de hond. Lachjes om simpele dingen, trouwens, zoals een eend of een raar blad. Vaak schieten er ook bizarre gedachten door mijn hoofd. Wie weet, misschien lach ik toch wel meer dan 25 keer per dag. Ik hoop het maar, maar dan lachen anderen dus weer veel minder.

Het is weer weer

"Het gaat regenen, ik voel het in m'n botten" Bij zo'n opmerking zie ik een oud mannetje of vrouwtje voor me, ouderwetse kleren aan, beetje voorover gebogen, wandelstok erbij. Een boer of boerin uit het begin van de vorige eeuw, toen de weersvoorspelling nog afhing van laagvliegende zwaluwen, koffiedik en krakende botten. Met alle computerprogramma's, die daar tegenwoordig voor zijn, lijkt dit een onbetrouwbaar middel.


En toch.. ik herinner mij enkele jaren terug: ik fietste in een heerlijke zon naar huis, wind lekker in de rug. Het ging al wekenlang goed, het weer en mijn humeur waren opperbest, pijn bleef op de achtergrond totdat er ineens ongelooflijke steken door mijn knieën schoten. Niet te harden en totaal onverwachts. Gelukkig hoefde ik niet ver meer, want fietsen ging van het ene op andere moment moeilijk. Toevallig of niet, hierna regende het twee weken.

 Het is momenteel een veel geslaakte zucht tussen mijn fibrovriendinnen "Heb jij ook zo'n pijn? Ja, dat weer hè.." Buiten is het al een week mistig, zo lijkt het. Kou heeft invloed op onze pijn, maar vocht lijkt het nog erger te maken.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel. De mist levert mooie plaatjes op, hoewel ik liever zon zie kan ik daar toch wel van genieten, deze kleine sprookjesachtige bijna geheimzinnige wereld. Bovendien liever mist dan slagregens met harde wind. Zo houd je altijd wat, natuurlijk. Het lijkt ook of je de herfst nu beter ruikt, de notige geur van rottend blad (dat klinkt minder lekker dan het ruikt). En mijn haar krult  er zo vrolijk van.

Behalve bovenstaand voorbeeld heb ik nooit echt een relatie kunnen leggen tussen pijn en het weer dat daarop volgde. Het is best mogelijk dat meer of minder pijn helemaal niet weergerelateerd is. Ik ben dan ook nog geen oud vrouwtje, hoewel, dat is ook relatief natuurlijk. Begin vorige eeuw was de gemiddelde leeftijd 44 jaar, dus voor die begrippen ben ik al best oud. Dan blijft het een feit dat ik geen boerin ben en nog zonder wandelstok loop. Qua weersvoorspellingen houd ik het bij weeronline.nl: de komende dagen dichte mist, vanaf woensdag weer zon. Mijn 'botten' zullen dus nog even gevoelig blijven.

Relax

Het houten bankje zit wat ongemakkelijk. Ik merk dat de kleermakerszit me niet zo goed afgaat, door stijve knieën. Waarschijnlijk wordt dat in de loop van de dag wel beter. De locatie maakt veel goed. Door het raam kijk ik uit over het Groninger landschap, weilanden zover het oog reikt, met in de verte een kerktorentje omgeven door rode daken. In een weiland vooraan liggen schapen als zwerfkeien verspreid, te genieten van de warme najaarszon die volop schijnt. Witte bast van een walnotenboom tekent scherp af tegen de blauwe lucht. Er hangen nog enkele noten aan deze verder kale boom. Andere bomen zijn verrassend groen voor deze tijd van het jaar. Een handjevol bladeren dwarrelt  naar beneden bij een zeldzaam zuchtje wind.

Binnen is het aangenaam warm. Langzamerhand lopen straaltjes zweet kriebelend over mijn huid naar beneden. Er hangt een geur, die ik niet helemaal kan thuisbrengen, maar die hier helemaal past. De geur van de sauna, waarin wij zitten.

Nu de wintertijd weer is ingegaan, de dagen korter worden, bladeren van de bomen vallen en het kouder is, gaat voor ons de saunatijd in. Een aantal malen gedurende de herfst- en winterperiode zoeken mijn man en ik de warmte. Of ik ga met een vriendin of onze dochter.

Een aantal jaren terug merkte ik dat ik de koude tijd van het jaar stukken beter doorkom, als ik af en toe dergelijke rust en warmte opzoek. Thuis hebben we een (infrarood-)sauna, en daar genieten we ook van, maar zo'n dagje 'welness' geeft extra rust en ontspanning. Je kunt in zo'n complex niet veel meer doen dan niets. Thuis blijven beslommeringen hangen, nadat we de sauna uit zijn moet de wasmachine aan (ze kunnen niet tegelijkertijd, want zitten op dezelfde groep) de hond eruit, de vaatwasser uitgepakt of een was gevouwen. Ondertussen is de tv aan of zitten we achter de computer. Er is altijd wat te doen.


In een saunacomplex heb je het druk met het plannen van je saunagang ten opzichte van de massage en je eten (wat overigens heerlijk is). Wat is slim, wat is handig en hoe is de verdeling het best. Je kunt kiezen tussen verschillende sauna's; Fins of stoom, binnen of buiten. Tussendoor hang je wat, lees je wat, praat je wat en voel je je schouders loskomen, kun je ineens weer achterom kijken en vallen je oogleden zo af en toe dicht. Bij mij althans, maar ook bij die dame, die gisteren bij de haard ineens een klein snurkgeluidje voortbracht. En, wat voor mij erg prettig is, je lichaam wordt door en door warm.

Gisteren hadden we pech, want de masseur werd ziek en dus moesten we zonder massage naar huis. In feite had de masseur natuurlijk meer pech. Opgewarmd, soepeler en met een zachte huid van de 'pakking' waar we de dag mee eindigden, reden we niet al te laat ontspannen naar huis.

Foto's zijn van Sauna 't Dalhuus in Wildervank waar wij nu al een paar keer met veel plezier zijn geweest. De sauna is gevestigd in een oud schoolgebouw en heeft een ongedwongen sfeer.

Ik kan dat

Ik ben een gezegend mens, bedenk ik mij vanavond. Vorig weekend had ik een feest, ik kon de hele week werken, heb gisterenavond gewoon gesport en vanavond genoot ik van een heerlijk en gezellig etentje met een vriendin. Ja, ik had pijn van de week. Ja, ik was ook wat meer moe dan normaal, maar ik kon het wel.

Zo'n anderhalf jaar terug had ik een gesprek met een collega over mijn functioneren. Volgens hem was ik op het werk ongemotiveerd en had ik het niet naar mijn zin. Zo kwam ik namelijk over. Ik vertelde hem over mijn fibromyalgie, de pijn en de vermoeidheid, die dat met zich meebrengt. Ja, vond hij, dat kon allemaal wel, maar hij kende mensen met fibromyalgie, die meer uren werkten en wél energiek en enthousiast overkwamen. Die wél naast hun werk nog sportten en een (druk?) sociaal leven hadden. Ik zei niets meer. Voelde me aan de kant gezet, in een hoek weggedrukt. Een aansteller.

Later maalden zijn woorden uiteraard nog vaak door mijn hoofd. En ik dacht aan die ándere mensen, verhalen die ík dan weer kende. Verhalen van mensen, wiens leven zich afspeelt tussen slaap- en woonkamer en die een week moeten bijkomen van een ochtendje winkelen bij Ikea. De andere kant van deze aandoening.

Ik zit daar, kennelijk, tussenin. Ik werk en heb daarnaast ook nog energie voor een sociaal leven, inclusief sport en een cursus. Als ik maar probeer een en ander zoveel mogelijk in balans te houden en regelmatig een dag of weekend helemaal vrij te plannen. Nee, ik huppel niet met een brede grijns door de gangen van het bedrijf, maar ik werk wél. En ik heb het er naar m'n zin, maak lol met collega's. Ik doe m'n werk naar ieders tevredenheid, voor zover ik weet, alleen mijn uitstraling laat te wensen over. Door mijn pijn en mijn vermoeidheid.

Als ik denk aan de opmerkingen van betreffende collega, merk ik dat het me nog dwars kan zitten. Ik heb het er nooit meer over gehad. Wil mij niet naar hem verdedigen. Maar ik ben blij. Mijn leven is mooi. Ik doe meer dan overleven. Ik leef. Ik ben een gezegend mens.

Opstaan

"Ik ga 's avonds moe naar bed en word 's morgens doodmoe wakker"

Eerder vertelde ik al dat ik over mijn aandoening zo min mogelijk op internet zet. Dit vanwege de mogelijkheid dat een eventuele toekomstige werkgever over mijn ziekte zou lezen en me daarom niet zou aannemen. Een opmerking als hierboven is dan ook niet handig om op internet te zetten. Een oververmoeide werknemer op de werkvloer, dat wil je natuurlijk niet.

Gelukkig kan ik erbij vermelden dat ik in de loop van de ochtend altijd wel wakker genoeg word om mijn werk goed uit te voeren. Het 'wakkerwordtproces' begint al bij douchen en vervolgens de wandeling met de hond. Gisteren, mijn vrije woensdag, deed ik dat tijdens zonsopgang, is het niet prachtig? Daar wil je je ogen wel voor opendoen. Op werkdagen zie ik deze verkleuringen op de heenreis en geniet met volle teugen.

Eenmaal op het werk start ik met eenvoudige taken. Kopieerklussen en brieven invouwen zijn echte 'voor de koffiepauze' werkzaamheden. Gelukkig heb ik daar meestal wel wat van, dat plan ik zo in. En ik doe wat 'webcare', oftewel, een rondje internet om te zien wat mensen nou weer over de werkgever hebben geroepen.

Afijn.. mocht een eventuele toekomstige werkgever hier lezen (ik zoek werk als medewerker communicatie/webredactie ;-) ): als ik dacht dat ik uw baan niet aan zou kunnen, had ik niet gesolliciteerd. Ik hoop dat dit bovenstaande opmerking weer een beetje afvlakt. Dan kunnen we nu nog een keer genieten van de zonsopgang.

En met het uur langer slaap, dat we dit weekend hebben (waar de hond overigens geen rekening mee houdt, dus wat in mijn geval nogal tegenvalt) zie ik dit weer een tijdje op de dagelijkse ochtendwandeling.

Verstandig zijn.

Dit schreef ik op 3 oktober 2014 voor mijn andere blog, alleen publiceerde ik 'm nooit, omdat ik liever geen ruchtbaarheid wilde geven aan mijn leven met pijn. 

"Ik haat verstandig zijn" placht ik te zeggen. Dit is al enige tijd geleden. De puberteit lag net achter me, zeg maar. Nu is dat natuurlijk heel anders. Verstandig zijn geeft geen problemen meer. Ik ben immers ruim volwassen.

De afgelopen week bevond ik mij in Haarlem en Amsterdam. Ik bezocht achtereenvolgens het Rijks-, Teylers- en Van Goghmuseum. Het Stedelijk sloeg ik over, want dat werd teveel. Zie: verstandig!

Vandaag vertrok ik naar Egmond. Ik heb een actief weekend voor de boeg met een groep vrouwen. Daarom was het het plan om rustig aan te doen. Heel verstandig op een terrasje, liefst aan zee, wat lezen, huiswerk maken, fotograferen uiteraard. Gewoon, relaxed, zodat mijn lichaam wat rust ging krijgen.

Gelukkig had ik vanmorgen niet zoveel pijn meer als gisteren. Toen dacht ik na het Van Gogh niet meer in Haarlem terug te kunnen komen. Dat werd beter na een uitgebreide rustpauze op een terras in het Vondelpark. Maar mijn hotelkamer kwam ik na 4 uur 's middags niet meer af.

De reis vandaag ging wat onhandig; trein gemist en vergeten in te checken, zodat ik bij een volgend station de trein uit moest, daar inchecken en de volgende trein nemen, maar ik arriveerde ruim op tijd in de Stayokay. Te ruim op tijd, want onze kamers kon ik nog niet op. Na een verfrissing besloot ik dat ik best wel even naar Egmond aan Zee kon lopen. Drie kilometer over verharde weg, dat liep ik in Amsterdam ook van het station naar het Museumplein, wat vermoeiender was met drukte, stoepen, heel veel ander mensen en trams.

Onderweg wilde ik ook foto's nemen voor de foto-opdrachten. Dit weekend de 'D' en de 'E',  Duinen en Egmond, kon het mooier? Na ongeveer een halve kilometer verharde weg, zag ik een afslag de duinen in. Die nam ik natuurlijk niet, dat zou onverstandig zijn, tenslotte. Alleen even het eerste duin op, gelijk een uitzichtpunt. Voor de foto natuurlijk. Daarna de weg weer op. Dat was het plan. Maar vanaf dat hoge duin leek het allemaal niet zo ver. En dat pad, dat liep voornamelijk laag, helemaal niet vermoeiend, zo leek het. Dat kon best. In de verte liep een ouder echtpaar, nou, als zij het toch ook konden....

Enthousiast maar voorzichtig liep ik de lange trap weer af naar beneden. Het pad slingerde gezellig en onderweg maakte ik de foto's, waar ik op gehoopt had. Hoop ik dan. Voor de foto-per-dag moest het met de telefoon, en daar is met zonnig weer amper op te zien wat je erop zet.

Bij de eerst zijweg week ik nog wat verder af van wat de verstandige route was. Rechts zag ik Egmond aan Zee al liggen, dat was wel erg saai. Zo snel ook. Ik wilde naar het strand, lopen door de zee. Zo betrad ik de nog wat toeristischer route. Echt mooi, met een vennetje, waar ik even lekker ging zitten. Uiteindelijk kwam ik toch best wel uitgeput op het strand aan. Gelukkig was daar een terras, waar het goed vertoeven was. En toen, eindelijk, de zee! Ongekend, 3 oktober en er waren mensen aan het zwemmen. Ik ging niet verder dan mijn enkels. Het voelde helemaal niet koud!

Door het mulle zand doorlopend naar het plaatsje zelf, bewogen mijn middenvoetsbeentjes op een foute manier langs elkaar. AU. Toch liep ik door, de vuurtoren moest er nog op. Op de foto dan.
Daarna zou ik de bus terug nemen. Zo verstandig ben ik natuurlijk wel.. toch?

Ja, nou, in theorie dus wel, maar de praktijk is wat weerbarstig. Of ik ben dat zelf. Op de een of andere manier was het gevoelsmatig lastiger de OV-chipkaart uit mijn tas te pakken, dan om terug te lopen. Over de verharde weg dit keer, uiteraard. En doordat ik elk bankje gebruikte om even uit te rusten, ging dat eigenlijk best goed

Nu maar eens kijken of ik ook een elektrische fiets kan huren voor morgen. Dat lijkt me wel zo verstandig.




Aanvulling: ik publiceer op mijn andere blog foto's van 'opdrachten' via een foto-per-dag community. Vorig jaar oktober stond in het teken van het alfabet. Die elektrische fiets heb ik niet gehuurd, gelukkig ging het met een gewone fiets ook allemaal. Aan de laatste gezamenlijke activiteit, een wandeling naar het strand, heb ik heel verstandig niet mee gedaan. Wel heel jammer, uiteraard.

Puntjes

'Fibromyalgie: we weten dat je pijn hebt, we erkennen ook dat je pijn hebt, maar we weten niet hoe het komt dat je pijn hebt en kunnen er niets aan doen', aldus de reumatoloog bijna 8 jaar terug.

Gisteren was ik bij de huisarts en omdat er nog wat tijd over was noemde ik mijn zere duimen. Hij gebaarde me mijn handen plat op tafel te leggen. Onder instemmend 'uhum, uhum' drukte hij op de gewrichten van mijn vingers. Ik vroeg me af waar al die instemming vandaan kwam. Gelukkig is mijn huisarts van het uitleggende soort.



Daar zitten dé puntjes

'Kijk', zei hij, 'zie je die puntjes naast je gewrichten?' In eerste instantie zag ik alleen mijn vingers, zoals ze al jaren zijn, wat rimpeliger dan 10 jaar terug, zo gaan die dingen. Maar, nu de dokter me erop wees, ja, er zitten wat puntjes, dus nu was het mijn beurt om instemmend te knikken.

'Die puntjes wijzen op versleten gewrichten', zo legde hij verder uit, 'een kwaal (en nu komt het) die je wel vaker ziet bij oudere vrouwen'. BAM. En bedankt. Terwijl ik dit even moest verwerken en me nog afvroeg waarom ík er dan last van zou hebben, vervolgende hij dat het een typische vrouwenkwaal is. Waarschijnlijk hebben vrouwen er last van door veelvuldig huishoudelijk werk, zoals het uitwringen van doeken. Zo bleef ik dus met de vraag zitten 'hoe kom ík er dan aan', want in veelvuldig huishoudelijk werk herkende ik mijzelf ook al niet.

Terwijl deze gedachten door mijn hoofd stuiterden, legt mijn huisarts verder uit dat hier niet zoveel aan gedaan kan worden. Ah.. ik moet ermee leren leven. Dat klinkt bekend. Maar.., dit keer toch een kleine nuance. 'Als de kwaal echt invaliderend wordt, is er wel een operatie voor'. Dat klinkt hoopvol, maar dit gebeurt dan vaak bij vrouwen van rond de 70. Dus, ik heb nog even.

Op weg naar buiten komt er inwendig een klein 'Tjakka'-momentje. Ik heb pijn, ze weten waardoor het komt en hoewel ze er nu nog niets aan kunnen doen, is er uiteindelijk een oplossing in de vorm van een operatie. Niet dat ik me daarop verheug, maar het is íets.

Men heeft het wel eens over een oude ziel in een jong lichaam. Bij mij is het andersom: ik ben een jonge ziel in een lichaam, dat zich ouder gedraagt dan ik me voel. Ik moet het er maar mee doen.

Hardlopen: de 4 mijl van Groningen

"Als zij het kan, moet ik het toch ook kunnen?"
Het is een mooie zondagmiddag, oktober 2006. Op RTV Noord kijk ik naar het verslag van de 4 mijl in Groningen. Tussen alle redelijk getrainde hardlopers komt een enigszins gezette vrouw moeizaam over de finish. Bovenstaande komt in mij op: waarom kan ik dat niet? Ik ben veel slanker (toen nog wel), zie er sportiever uit, zwem toch ook twee keer per week, waarom zij wel en ik niet?

Als sinds mijn jeugd heb ik een pijnlijke knie door een fietsongeval. Hij blijft altijd dik en vanwege deze knie heb ik lange tijd niet gesport. Steeds wanneer ik iets actiever word, remt de knie mij weer af. Op school vond ik dat wel makkelijk, had ik een goede reden om niet mee te hoeven gymmen. Nu baal ik ervan.

Na het zien van de uitzending besluit ik het gewoon te proberen. Bijna 6,5 kilometer, hoe moeilijk kan het zijn? En hoe lekker moet het voelen om óók over die finish te gaan, tussen al die sportievelingen? Een overwinning op mijzelf.

Op internet zoek en vergelijk ik meerdere sites en vind een trainingsprogramma dat erg langzaam opbouwt. Deze site werkt met een Chinese 'meester'. Hij zit op een kussentje en naast hem staat een bonsai, wat mij gelijk aanspreekt uiteraard. Hij coacht, spoort aan en geeft complimentjes. Eigenlijk wel grappig. De site werkt met leuke overzichten en is makkelijk in gebruik.

Vol goede moed begin ik, ga 3 keer per week op pad. De eerste paar keer ben ik langer bezig met rekken en stretchen dan het daadwerkelijke lopen. Na 10 minuten ben ik weer thuis. Het lijkt weinig wat ik doe, maar ik merk dat mijn conditie met sprongen vooruit gaat. Na een maand is mijn hartslag-in-rust al gedaald, het aantal minuten dat ik op pad ben gestegen. Het hardlopen zelf vind ik niet zoveel aan, maar de veranderingen in mijn lichaam wel. Ik voel me heerlijk! De pijn in mijn knie valt op zich mee, wel voel ik mijn kuiten en enkels.

Na 5,5 maand, op mijn 40e verjaardag, loop ik 5 kilometer hard. Het doel van de site is bereikt, verder kan ik niet opbouwen. Trots koop ik nieuwe hardloopschoenen. Helaas.. mijn 40e verjaardag is ook de laatste keer dat ik 5 kilometer doe. Door omstandigheden kan ik 2 weken niet lopen en wanneer ik weer begin doet alles me na een paar kilometer al zeer, vooral mijn béide knieën. Ik ben het zat, ga via de huisarts naar het ziekenhuis en krijg uiteindelijk de diagnose fibromyalgie. Mijn hardloopschoenen belanden in de kast, mijn conditie verdwijnt terwijl ik kilo's aankom.

Maar het blijft kriebelen. Na verloop van tijd herinner ik me niet meer de pijn die ik voelde, wel de conditie, die ik zo snel opbouwde. Ik probeer het weer. Keer op keer, steeds kom ik mezelf tegen. Bij revalidatie vertelde de fysiotherapeut dat fibromyalgie geen belemmering hoeft te zijn voor hardlopen. Ik moet gewoon wat langzamer opbouwen dan anderen en goed naar mijn lichaam luisteren. Dus ik trek mijn hardloopschoenen weer aan en begeef mij naar het, inmiddels in de buurt uitgezette, 4 mijl parcours. De Chinese meester kan ik helaas niet meer vinden. Ik mis hem. Nu moet ik zelf opbouwen, met tips van de fysiotherapeut. Om te beginnen loop ik 3x 100 meter hard, in totaal loop/wandel ik zo'n 3 kilometer. En weer lukt het niet. Ik wil waarschijnlijk toch te snel.

Op deze zonnige zondag in oktober kijk ik naar de uitzending van RTV Noord over de 4 mijl. Ik zie een vrouw ploeteren, ze is minstens zo zwaar als ik inmiddels ben, en ze dóet het. Top!
"Waarom doet iemand dit zichzelf aan?" vragen zowel de verslaggever als mijn man zich af. Ik niet. Ik snap haar wel. Ik heb me al voorgenomen dat ik op mijn 50e de 4 mijl zal lopen. Nog 2 jaar trainen te gaan, dat lijkt me rustig genoeg. Dit keer zal ik beginnen met 3x de afstand van 2 lantaarnpalen, makkelijk te doen tijdens een wandeling met de hond. En als de gewone 4 mijl over 2 jaar niet lukt, is er altijd nog de 4mijl4you. Voor mensen, die wél graag meedoen, maar het om lichamelijke redenen niet kunnen. Als ik het niet kan wanneer ik 50 ben, dan moet ik me er misschien maar bij neer gaan leggen.

Het staat nu op internet, dus het is waar. 

Fibromyalgie, vertel ik het anderen?

"Ik vertel het wel, maar ik heb geen zin om het steeds weer uit te leggen"
Aan het woord is mijn schoonzus B. Zij heeft ook fibromyalgie. Voor het eerst sinds tijden ben ik weer eens bij haar op bezoek (dat doen we helaas te weinig) en we krijgen het over mijn blog en  onze ziekte.

Ikzelf ben er niet tegen iedereen open over. Tenminste, ik wil het er liever niet over hebben. Niet die persoon zijn, die steeds praat over haar ziekte. Ik ben meer dan dat, tenslotte. Toch merk ik dat ook gesprekken met mensen, die ik nog niet zo goed ken, vaak op de pijn komen. Waarom kan ik bijvoorbeeld niet meer uren werken dan ik doe. Waarom twijfel ik over meedoen aan de tafeltenniscompetitie? Waarom zeg ik een avondje leesclub af, als ik diezelfde week een ouderavond heb? Ik probeer er dan eerst wat vaag over te zijn "ik zit wat laag in mijn energie", maarja, waarom dan?

"Andere mensen willen je soms vertellen wat je wel en niet kunt", zo ervaart B. Toen zij kortgeleden wat haakwerk op facebook liet zien, kreeg ze als reactie dat zij dat toch niet kon, met haar pijn? Maar onze pijn zit niet altijd op één plek, wat je de ene keer wel kan, lukt een volgende keer misschien niet, en omgekeerd.

Bij haar zijn alle collega's op de hoogte, bij mij niet. De leidinggevenden weten het vanaf het begin. Anderen begin ik het nu pas langzamerhand te vertellen. Zo wordt voor hen ineens duidelijk waarom ik de trap niet op- en afren, waarom ik zelfs wat chagrijnig overkom, als ik net boven ben. De trap lijkt mij dan een vijand toe, maar dat heeft niets met mijn humeur van dat moment te maken. Openheid leidt tot begrip en soms een prettiger omgang.

Op internet was ik er, tot dit blog, stil over. Ik wil ooit een andere baan, zit bij de huidige al een tijdje, en werkgevers zoeken je tegenwoordig op op internet. Lezen dat hun sollicitant last heeft van een chronische ziekte is geen goede binnenkomer, schat ik zo in. Hoe leuk en positief ze ook overkomt. Op mijn facebook zal je daarom niet snel zien staan dat ik (weer) hoofdpijn heb.

"Toch heb ik soms de neiging hetzelfde te doen als anderen", merk ik enigszins beschaamd op. Wij kennen meerdere mensen met chronische pijn en af en toe onderdruk ik een opmerking als "je moet het gewoon zus of zo doen, mij lukt het toch ook?". Ook B. betrapt zich daar af en toe op en ook zij houdt zich zoveel mogelijk in.

"Wanneer ik het zelf niet helemaal snap, hoe kan ik het dan anderen duidelijk maken?", zo mijmer ik wat voor me uit. Hoe leg je uit dat je de ene keer uren kan winkelen en op een ander moment niet bij iemand op visite kan? Waarom kan ik de ene dag met fiets en fototoestel op pad, om een week later de auto naar m'n werk te nemen? Een afstandje van 10 minuten, nota bene. Daar heeft B. ook geen antwoord op.

Zij herkent het wel. Zelfs als je volgens de regels van de revalidatie activiteit en rust in balans hebt, kan ons lichaam ineens buitensporig reageren. Zo uit het niets, zo lijkt het. Als er echt een duidelijke oorzaak en gevolg is, dan ga je daar makkelijker mee om. Maar soms neem ik juist vrij, de dag nadat ik een uitje heb, en dan is er weer niets aan de hand. Dat heb ik uiteraard liever.

Vertel ik het wel of niet? Geef ik deze blog meer bekendheid? Voeg ik het samen met mijn andere blog? Ik weet het nog niet. Zoals ik al eerder zei: 'ik wil niet die persoon zijn, die maar praat over haar pijn', (heel logisch ook om er dan een blog over te beginnen) toch blijkt dat het benoemen van mijn aandoening soms de omgang met anderen kan helpen, zoals bij mijn collega's. Gewoon, één keer zeggen en dan weer verder.

B. en ik nemen nog maar een kopje thee en dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Zij gaat vanavond nog naar een feest van de familie. Ik heb dit afgezegd, omdat ik gisteren ook al een feestje had. Zij begrijpt dat, uiteraard.

Leven met pijn op internationaal niveau

Ik weet niet meer hoe ik hier kwam, misschien via twitter of facebook, maar deze quote sprak mij direct aan. Dit is wat  ik hier probeer te doen. Het staat op een internationale site van fibrobloggers.

Voor mensen die Engels kunnen lezen misschien een aanrader (ik heb me nog niet echt in de blogs aldaar verdiept, moet ik zeggen)

Lezen van anderen, die ook leven met pijn, kan soms helpen. Je voelt je minder alleen, je ziet hoe anderen omgaan met hun beperkingen en leest misschien zelfs een nuttige tip. En af en toe bij elkaar klagen kan ook gewoon lekker zijn. Uiteindelijk moeten we allemaal weer door, pijn of geen pijn.

Mag ik hier zitten?

"Wát zegt ze?" verdwaasd kijk ik op uit mijn tas, waar ik net mijn portemonnee in terug stop. Er staat een dame voor me, wat gezet met grijs haar. Even denk ik nog dat ze veel ouder is dan ik (want bijna 50 klinkt me nog steeds verder weg dan het in werkelijkheid is). Haar vraag echoot na in mijn hoofd.
"Mag ik hier zitten?"

Daar was ik niet op bedacht. Ik had mezelf al wel eens in een dergelijke situatie gezien, dat ik een ander in de bus zou vragen alsjeblieft te mogen zitten, maar meestal durf ik niet. Toen ik nog jonger was, voelde ik me soms schuldig dat oudere mensen moesten staan, terwijl ik zat. Afhankelijk van mijn pijn en de afstand, die ik nog af moest leggen, stond ik soms toch op. Ook liet ik het wel afhangen van het aantal jongeren, dat de bus bevolkte. Waarom moest ik, met mijn zere knie, opstaan terwijl zij allemaal lekker bleven zitten? Bij het uitstappen liep ik dan wel een beetje extra mank, als een soort uitleg of excuus.

Zelf vragen aan een jongere of ik op zijn of haar plek mag zitten heb ik nog niet gedaan. Meestal stap ik ook bijna aan het begin van de busroute in, dan is er nog plek. Zo ook vandaag. En omdat ik wat gehaast was, plofte ik op de eerste lege bank die ik zag; de zitplaats voor invaliden.

Eerlijk gezegd had ik op dit tijdstip ook niet zoveel mensen in de bus verwacht, maar buiten de wijk werd het snel druk en stonden er al verschillende mensen. Nooit had ik verwacht dat mij nog gevraagd zou worden om te gaan staan, die leeftijd ben ik inmiddels toch wel voorbij. Ik overweeg een 'Nee', maar dan moet ik wat gaan uitleggen, en daar heb ik niet zo'n zin in.

Terwijl ik nog verbouwereerd naar de dame opkijk, staat achter haar een jongeman op "u mag hier wel zitten", maar ze hoort hem niet en blijft mij vriendelijk aankijken. Ik mompel dat ik toch de volgende halte eruit moet, pak mijn tas en ren bijna naar de deur. Bijna stap ik een halte te vroeg uit, om mijn gemompelde opmerking te onderstrepen, maar dan mis ik mogelijk de trein.

Terwijl ik, ruim op tijd, van mijn koffie geniet in de trein kijk ik naast me, naar mijn tas. Er begint een klein lampje te branden; de dame wilde waarschijnlijk op de stoel naast me zitten, waar mijn tas stond. Ik had rustig kunnen blijven zitten.

Het is zo'n dag

Oh My Smurf het doet pijn! Hoe sta ik op vandaag? Hoe kom ik in beweging? Wat ga ik doen? 

Soms zijn er van die dagen, dat ik bij het wakker worden denk al verloren te hebben. Dat ik hoop dat de wekker in de war is en er nog een hele nacht voor me ligt. Of dat ik de wekker niet had hoeven zetten, omdat het een vrije dag is.

Vandaag is de wekker niet in de war en ik was het gisterenavond ook niet. Het is maandag en tijd om op te staan. Ik sluit mijn ogen weer en doe een korte ontspanningsoefening. Deze brengt geen verlichting. Nu al niet, ik moet nog een hele dag. Ik moet nog een hele wéék!

Het weekend was ook eigenlijk te kort. Niet door het normale gevoel van 'er mag nog wel een dag tussen zaterdag en zondag', waar ik laatst een Loesje van zag. Nee, zaterdag was ik de hele dag op pad. Leuk op pad, gelukkig wel. Voor de cursus was er een studiedag. In Diemen. Het begon niet zo vroeg, half 11, maar toch zat ik al om 7 uur in de bus, want tja, het is wel een afstand.

De dag was niet te druk, redelijk ontspannen en om 8 uur was ik alweer thuis. Viel best mee dus. Maar ook leuke ontspannen activiteiten kosten energie. Ook een reis, waarin je voornamelijk zit, is anders dan rustig opstaan en de hele dag wat rondlummelen en 'bijkomen' van de werkweek.

Zondag heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het boek voor de leesclub. 176 pagina's. Ik was er zo doorheen. Het zitten heb ik keurig volgens de regels afgewisseld met wandelingetjes en huishouden. Ik ging zelfs in bad. Toch heb ik nu pijn. Veel pijn. Meer-dan-normaal pijn.

Wat daarbij ook nog van invloed is, is het weer. Ik ken meerdere vrouwen in de omgeving met fibromyalgie en allemaal hebben ze nu meer last. De vochtige kou is duidelijk een factor, waar het lichaam op reageert. 'Ik voel het in mijn botten' blijkt ergens vandaan te komen.

Gelukkig bestaan er pijnstillers en gelukkig werken die bij mij. Gelukkig voel ik mij nu al een stuk beter. En gelukkig kan ik donderdag vrij nemen, aangezien ik komende woensdag, mijn doordeweekse vrije dag, weer voor diezelfde cursus op pad moet. Weer leuk, maar er gaat zoveel vrije tijd inzitten. Vrije tijd, die ik gewoon nodig heb, helaas.

Kriebels!

Vele jaren geleden zette ik een vlinderstruik in de tuin, met de bedoeling dat dit ooit een bonsai zou worden. Er staan veel van dat soort uit de kluiten gewassen voornemens in mijn tuin. Terwijl de struik groeide, kreeg hij een mooie gedraaide stam. Het idee voor bonsai werd sterker, wat zou dat mooi worden!

Door omstandigheden, werk, kinderen, regen op mijn vrije dagen en mogelijk al pijn, snoeide ik de struik een tijdje niet. Ik wist het toen niet, maar kennelijk kunnen ze daar niet tegen. De struik stierf en vormde zo een best mooi silhouet achterin de tuin. Ik liet hem daar maar. De bonsai-to-be er omheen namen al mijn snoeivaardigheden en de groene bak in beslag. Deze struik ging geen kant meer op, tenslotte. En binnenkort ging hij weg.

Een paar jaar terug stond ik inderdaad met de snoeischaar in de hand voor het karkas, dat eens een trotse veelbloeiende struik vol met vlinders was. Op het moment dat ik de schaar erin wilde zetten, vloog een roodborstje op me af, ging op de tak zitten die ik waarmee ik wilde beginnen en keek me paniekerig aan. Kennelijk vond hij mijn snoeivoornemen helemaal geen goed idee. In de hoop dat dit vogeltje bezig was met een nestje in of rond de struik, liet ik het weer met rust. Tot vandaag.

Hoewel de takken breekbaar zijn, moest ik bij de dikkere exemplaren echt een zaag(je) gebruiken. Half doorzagen en het brak. Lekker werk. Het ruimde snel op. Als laatste zette ik de zaag ergens middenin de stam. Gelijk liepen er in paniek tientallen pissebedden uit een gat. Ik ben niet bang voor pissebedden, maar hiervoor deinsde ik toch even terug.

Wederom neem ik afstand van de struik, eigenlijk nog een stronk. Een dode krokelige stam achter nog groene (redelijk) kleingehouden bomen. Het insectenhotel, dat ik nog ergens in de tuin wilde hebben, blijkt er gewoon al te staan. Moet hij weg? Is het niet handiger om vogels de kans te geven in elk geval hiermee de winter door te komen?

De groene bak is alweer vol, een mooie rem op mijn werkzaamheden, zodat ik niet teveel doe. Met deze stam kan ik nergens heen. Hij staat (nog) niet in de weg en mag eerst blijven. Dat roodborstje heeft trouwens nooit een nestje in de buurt gebouwd. Misschien dat ik hiermee nog andere vogels lok, of een roodborstje, dat mag ook. Ik weet inmiddels wel dat de roodborstjes, die we 's winters zien, hier helemaal niet nestelen.

Fibromyalgie: bloggers

Langzamerhand probeer ik mijn blog wat meer aan te kleden in het thema dat ik het gegeven heb: Leven met Fibromyalgie. Er staan links voor meer informatie over de ziekte, bijvoorbeeld.

Vandaag besloot ik eens wat meer blogs van mensen met fibromyalgie te zoeken. Ik weet dat ik niet de enige ben, uiteraard. Voordat ik met dit blog begon, keek ik al rond op het wijde web: wat wordt er geschreven en door wie? Is er nog een 'gat' of sluit ik achteraan in de rij?

Wat mij toen en ook nu opviel, is dat het vooral dames zijn. En dat deze dames ongeveer een jaar of 2 een blog bijhouden en dan ineens stoppen. Dat triggert mij, dat 'ineens'. Niet langzaam afbouwen, niet steeds lagere frequentie en dan niets meer, maar zo ineens stopt het blog. Waarom zou dat zijn? Ik kom er niet achter. Misschien is jarenlang schrijven over je ziekte gewoon niet leuk. Misschien maakten ze niets 'schrijvenswaardig' meer mee. Misschien hoopten ze op meer respons, die niet kwam. En mogelijk zijn ze op een andere plek gaan bloggen. Het zou leuk zijn als er nog een laatste afscheidsblog kwam, met uitleg, maar die zijn er nooit.

Inmiddels heb ik een aantal blogsters gevonden die nog wel actief zijn, soms echt al jarenlang. Het gaat dan niet meer alleen over fibromyalgie, meer over hun leven op zich. Een leven die wel in het teken staat van een chronische ziekte, maar die toch vol en druk is. En leuk ook, zo te lezen. Leuk met een randje, want het is niet alle dagen feest.

Ooit las ik ook een blog van een man met fibromyalgie, maar deze kan ik niet meer vinden. Ik vond hem ook niet toegankelijk schrijven, dus ik weet niet of ik de link naar zijn blog neer zou zetten. Hij schreef, van wat ik mij herinner, ook vooral over kommer en kwel. Een beetje een mopperblog, vond ik dat. Dat probeer ik vooral niet te doen. (maar het zal best eens voorkomen)

Mijzelf kwam ik in het rijtje nog niet tegen, ook een beetje jammer. 

Ik heb de inmiddels toegevoegde blogs zelf nog niet actief gevolgd, maar misschien heb jij hier als lezer wat aan. Het is wel mijn voornemen ze te gaan volgen. Ik hoop maar dat ze actief blijven. Het is me in elk geval wel duidelijk dat ik geen 'gat' opvul. Ik sta in de rij, een lange rij van fibrobloggers. Mijn doel is niet direct er bovenuit te steken, maar er tussen te komen, niet achteraan te blijven staan. We zullen zien of dat gaat lukken. Eerst maar eens vindbaar worden in de zoekmachine. En mocht ik er toch mee stoppen, komt er een afscheidsblog. Beloofd!

Edit: ik zie nou dat Lisanne inmiddels de diagnose 'Chronische Lyme' heeft gekregen. Ik las haar af en toe, voordat ze dit wist. Ze blijft voorlopig wel in mijn rijtje staan, omdat ze een goed voorbeeld is van een blogster, die actief en positief in het leven probeert te staan, ondanks haar ziekte. Bovendien heeft juist zij een heel actief blog. 

Leesclub

"Hallo allemaal! Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn uit de stad Groningen die het leuk vinden om een paar keer per jaar over een goed boek te ouwehoeren met een fles wijn? Ik lees vooral thrillers. Herkent iemand zich hierin?"

Deze oproep zag ik staan op een internetsite. Het leek me al langer leuk, een leesclub, maar serieuze verhandelingen houden over zware literatuur zag ik eigenlijk nooit zitten. Literatuur lezen lukt me ook niet altijd meer door gebrek aan concentratie, maar thrillers gaan me goed af.

Ik lees graag, maar het komt er niet altijd van. Lanterfanten, tuin, internet en televisie krijgen in mijn vrije tijd vaak voorrang, terwijl lezen juist zo ontspannend is. In de vakantie lees ik aan één stuk door. Na de vakantie neem ik me dan, zoals zovelen, voor om vooral veel te blijven lezen, maar beslommeringen nemen over.

Een leesclub zou dus kunnen stimuleren tot het lezen van minstens een paar thrillers per jaar. Daarnaast breidt het mijn sociale kring eens wat uit. Weer eens wat anders dan werk, sport, wekelijkse koffieochtend en af en toe een verjaardag. Nieuwe mensen, nieuwe activiteit, daar krijg je energie van zeggen wetenschappers. Het stimuleert ook je hersenen, dat is toch mooi meegenomen.

Het ging snel. Ik meldde me aan, de wijn trok nog wat anderen over de streep en zo kwamen we tot een clubje van 8. Ook dames, die eigenlijk meer naar gezelligheid zochten dan dat ze een boek wilden lezen. Eergisteren kwamen we bij elkaar in een café, een neutrale omgeving, waar we elkaar eerst konden leren kennen. Tenslotte durfde niemand het aan om gelijk 8 vreemden, leren kennen via internet, in huis uit te nodigen. We begonnen met cappuccino en dronken per dame 1 glaasje wijn. De avond was zo voorbij.

Ik vond het gezellig, de rest gelukkig ook. Tot nu toe is er 1 die afgezegd heeft, ironisch genoeg degene die de oproep deed. Als het goed is vertelt de gastvrouw van de eerste, officiële bijeenkomst ons binnenkort welk boek zij uitgezocht heeft en wanneer de eerste bijeenkomst zal zijn. Helaas zijn de afstanden naar de diverse leden vrij groot, waardoor fietsen lastiger wordt. Ik ga het zeker proberen, maar op een winteravond 15 km naar huis fietsen? Dat zie ik mij bij zomerdag al niet meer doen. Van de wijn zal voor mij dan ook niet zoveel komen, gelukkig kan het zonder ook gezellig zijn.