"Wát zegt ze?" verdwaasd kijk ik op uit mijn tas, waar ik net mijn portemonnee in terug stop. Er staat een dame voor me, wat gezet met grijs haar. Even denk ik nog dat ze veel ouder is dan ik (want bijna 50 klinkt me nog steeds verder weg dan het in werkelijkheid is). Haar vraag echoot na in mijn hoofd.
"Mag ik hier zitten?"
Daar was ik niet op bedacht. Ik had mezelf al wel eens in een dergelijke situatie gezien, dat ik een ander in de bus zou vragen alsjeblieft te mogen zitten, maar meestal durf ik niet. Toen ik nog jonger was, voelde ik me soms schuldig dat oudere mensen moesten staan, terwijl ik zat. Afhankelijk van mijn pijn en de afstand, die ik nog af moest leggen, stond ik soms toch op. Ook liet ik het wel afhangen van het aantal jongeren, dat de bus bevolkte. Waarom moest ik, met mijn zere knie, opstaan terwijl zij allemaal lekker bleven zitten? Bij het uitstappen liep ik dan wel een beetje extra mank, als een soort uitleg of excuus.
Zelf vragen aan een jongere of ik op zijn of haar plek mag zitten heb ik nog niet gedaan. Meestal stap ik ook bijna aan het begin van de busroute in, dan is er nog plek. Zo ook vandaag. En omdat ik wat gehaast was, plofte ik op de eerste lege bank die ik zag; de zitplaats voor invaliden.
Eerlijk gezegd had ik op dit tijdstip ook niet zoveel mensen in de bus verwacht, maar buiten de wijk werd het snel druk en stonden er al verschillende mensen. Nooit had ik verwacht dat mij nog gevraagd zou worden om te gaan staan, die leeftijd ben ik inmiddels toch wel voorbij. Ik overweeg een 'Nee', maar dan moet ik wat gaan uitleggen, en daar heb ik niet zo'n zin in.
Terwijl ik nog verbouwereerd naar de dame opkijk, staat achter haar een jongeman op "u mag hier wel zitten", maar ze hoort hem niet en blijft mij vriendelijk aankijken. Ik mompel dat ik toch de volgende halte eruit moet, pak mijn tas en ren bijna naar de deur. Bijna stap ik een halte te vroeg uit, om mijn gemompelde opmerking te onderstrepen, maar dan mis ik mogelijk de trein.
Terwijl ik, ruim op tijd, van mijn koffie geniet in de trein kijk ik naast me, naar mijn tas. Er begint een klein lampje te branden; de dame wilde waarschijnlijk op de stoel naast me zitten, waar mijn tas stond. Ik had rustig kunnen blijven zitten.
Oh nee, dat meen je niet. Je had je tas gewoon op de stoel naast je staan.Verder een herkenbaar verhaal. Ik ben nog jong maar moet vanwege mijn ziektebeeld ook blijven zitten in het OV. Als oudere mensen me vragen om op te staan en ik zeg dat dit helaas niet gaat dan word ik al gauw een asociale jongere genoemd. Ik vind dit echt heel moeilijk want aan de buitenkant zie je niet wat er mis is.
BeantwoordenVerwijderenMoeilijk is dat he, Annelies. Wat dat betreft wordt het makkelijker, als je ouder wordt. Heeft dat ook eens een voordeel :-)
BeantwoordenVerwijderenSterkte!