En toch.. ik herinner mij enkele jaren terug: ik fietste in een heerlijke zon naar huis, wind lekker in de rug. Het ging al wekenlang goed, het weer en mijn humeur waren opperbest, pijn bleef op de achtergrond totdat er ineens ongelooflijke steken door mijn knieën schoten. Niet te harden en totaal onverwachts. Gelukkig hoefde ik niet ver meer, want fietsen ging van het ene op andere moment moeilijk. Toevallig of niet, hierna regende het twee weken.
Het is momenteel een veel geslaakte zucht tussen mijn fibrovriendinnen "Heb jij ook zo'n pijn? Ja, dat weer hè.." Buiten is het al een week mistig, zo lijkt het. Kou heeft invloed op onze pijn, maar vocht lijkt het nog erger te maken.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel. De mist levert mooie plaatjes op, hoewel ik liever zon zie kan ik daar toch wel van genieten, deze kleine sprookjesachtige bijna geheimzinnige wereld. Bovendien liever mist dan slagregens met harde wind. Zo houd je altijd wat, natuurlijk. Het lijkt ook of je de herfst nu beter ruikt, de notige geur van rottend blad (dat klinkt minder lekker dan het ruikt). En mijn haar krult er zo vrolijk van.

Ik ben reuze blij met het zonnetje hier in het Zuiden. Dat scheelt qua pijn een slok op een borrel..
BeantwoordenVerwijderen