"Wat ben je vrolijk!" Diverse keren hoorde ik dit de afgelopen uren op het werk. De tijd dat ik het zonnetje van de administratie was, tijdens mijn stage, ligt al ver achter mij. Wat ging er mis? Geen idee. Voor mijn gevoel ben ik nog minstens zo vrolijk als 20 jaar terug, maar een zonnetje ben ik (kennelijk) niet meer. Misschien stak ik toen gewoon positief af tegen de vaste administratrice, een hele aardige vrouw overigens, maar wat last van gezondheidsklachten.
Dus valt het op dat ik loop te zingen. Zelf heb ik niet echt een idee waar deze vrolijkheid ineens vandaan komt. Jaren terug merkte een collega eens op dat ik aanmerkelijk vrolijker was met vrije dagen in het vooruitzicht. Daar zit misschien wat in, maar het werkt wel heel onbewust door.
Mensen willen ook wel eens geloven dat ik zo vrolijk ben, doordat ik minder pijn heb. Niets is minder waar. De pijn viert hoogtij, momenteel. Toch lijkt het, hoe vrolijker ik ben, wat meer naar de achtergrond te verdwijnen. Alsof ik de pijn overschreeuw met vrolijk zingen. Zoals fluiten in het donker tegen angst.
Voortbordurend op de opmerking over vrije dagen, zie ik ineens waar mijn valse gezang op de gang vandaan kan komen. Ik heb mijn vakantie rond de kerstdagen geregeld. Alles zorgvuldig optellend, delend, vermenigvuldigend en aftrekkend (vroeger was ik goed in rekenen, maar tegenwoordig herbereken ik alles vaak, om er zéker van te zijn dat ik het goed heb), kwam ik tot de conclusie dat er nog genoeg verlofuren over waren voor twee weken vrij. Deze weken kosten dit jaar wat meer verlofuren, nu de helft van de kerst in het weekend valt, maar het gaat lukken.
Kerstvakantie opnemen is elk jaar weer een gepuzzel. Gedurende het jaar probeer ik genoeg uren over te houden, maar na drukke weken of weekenden heb ik vaak een extra dagje nodig om bij te komen. Dit jaar zat daar ook nog de cursus bij. In januari begin ik te kijken hoe vaak ik zo'n extra dag in de maand op zou kunnen nemen en dan ziet het er rooskleurig uit. Gedurende het jaar komen er dan wat onverwachte opnamemomenten bij en in september kijk ik bij elk vrij uurtje of het nog gaat lukken, die twee weken kerstvakantie. Lukt het niet, dan kies ik nog wel eens voor de eerste week van januari, maar daarmee begin ik natuurlijk het probleem van het volgende jaar alweer.
Dit jaar is het weer gelukt. Ik durf het nu wel te geloven. Niet alleen ben ik die twee weken vrij, vrijdag de 18e kan ik ook al eerder naar huis. En dat komt goed uit, want dat eerste weekend van de vakantie ga ik met mijn man weg. Ja, en daar word ik natuurlijk vrolijk van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten