Hardlopen: de 4 mijl van Groningen

"Als zij het kan, moet ik het toch ook kunnen?"
Het is een mooie zondagmiddag, oktober 2006. Op RTV Noord kijk ik naar het verslag van de 4 mijl in Groningen. Tussen alle redelijk getrainde hardlopers komt een enigszins gezette vrouw moeizaam over de finish. Bovenstaande komt in mij op: waarom kan ik dat niet? Ik ben veel slanker (toen nog wel), zie er sportiever uit, zwem toch ook twee keer per week, waarom zij wel en ik niet?

Als sinds mijn jeugd heb ik een pijnlijke knie door een fietsongeval. Hij blijft altijd dik en vanwege deze knie heb ik lange tijd niet gesport. Steeds wanneer ik iets actiever word, remt de knie mij weer af. Op school vond ik dat wel makkelijk, had ik een goede reden om niet mee te hoeven gymmen. Nu baal ik ervan.

Na het zien van de uitzending besluit ik het gewoon te proberen. Bijna 6,5 kilometer, hoe moeilijk kan het zijn? En hoe lekker moet het voelen om óók over die finish te gaan, tussen al die sportievelingen? Een overwinning op mijzelf.

Op internet zoek en vergelijk ik meerdere sites en vind een trainingsprogramma dat erg langzaam opbouwt. Deze site werkt met een Chinese 'meester'. Hij zit op een kussentje en naast hem staat een bonsai, wat mij gelijk aanspreekt uiteraard. Hij coacht, spoort aan en geeft complimentjes. Eigenlijk wel grappig. De site werkt met leuke overzichten en is makkelijk in gebruik.

Vol goede moed begin ik, ga 3 keer per week op pad. De eerste paar keer ben ik langer bezig met rekken en stretchen dan het daadwerkelijke lopen. Na 10 minuten ben ik weer thuis. Het lijkt weinig wat ik doe, maar ik merk dat mijn conditie met sprongen vooruit gaat. Na een maand is mijn hartslag-in-rust al gedaald, het aantal minuten dat ik op pad ben gestegen. Het hardlopen zelf vind ik niet zoveel aan, maar de veranderingen in mijn lichaam wel. Ik voel me heerlijk! De pijn in mijn knie valt op zich mee, wel voel ik mijn kuiten en enkels.

Na 5,5 maand, op mijn 40e verjaardag, loop ik 5 kilometer hard. Het doel van de site is bereikt, verder kan ik niet opbouwen. Trots koop ik nieuwe hardloopschoenen. Helaas.. mijn 40e verjaardag is ook de laatste keer dat ik 5 kilometer doe. Door omstandigheden kan ik 2 weken niet lopen en wanneer ik weer begin doet alles me na een paar kilometer al zeer, vooral mijn béide knieën. Ik ben het zat, ga via de huisarts naar het ziekenhuis en krijg uiteindelijk de diagnose fibromyalgie. Mijn hardloopschoenen belanden in de kast, mijn conditie verdwijnt terwijl ik kilo's aankom.

Maar het blijft kriebelen. Na verloop van tijd herinner ik me niet meer de pijn die ik voelde, wel de conditie, die ik zo snel opbouwde. Ik probeer het weer. Keer op keer, steeds kom ik mezelf tegen. Bij revalidatie vertelde de fysiotherapeut dat fibromyalgie geen belemmering hoeft te zijn voor hardlopen. Ik moet gewoon wat langzamer opbouwen dan anderen en goed naar mijn lichaam luisteren. Dus ik trek mijn hardloopschoenen weer aan en begeef mij naar het, inmiddels in de buurt uitgezette, 4 mijl parcours. De Chinese meester kan ik helaas niet meer vinden. Ik mis hem. Nu moet ik zelf opbouwen, met tips van de fysiotherapeut. Om te beginnen loop ik 3x 100 meter hard, in totaal loop/wandel ik zo'n 3 kilometer. En weer lukt het niet. Ik wil waarschijnlijk toch te snel.

Op deze zonnige zondag in oktober kijk ik naar de uitzending van RTV Noord over de 4 mijl. Ik zie een vrouw ploeteren, ze is minstens zo zwaar als ik inmiddels ben, en ze dóet het. Top!
"Waarom doet iemand dit zichzelf aan?" vragen zowel de verslaggever als mijn man zich af. Ik niet. Ik snap haar wel. Ik heb me al voorgenomen dat ik op mijn 50e de 4 mijl zal lopen. Nog 2 jaar trainen te gaan, dat lijkt me rustig genoeg. Dit keer zal ik beginnen met 3x de afstand van 2 lantaarnpalen, makkelijk te doen tijdens een wandeling met de hond. En als de gewone 4 mijl over 2 jaar niet lukt, is er altijd nog de 4mijl4you. Voor mensen, die wél graag meedoen, maar het om lichamelijke redenen niet kunnen. Als ik het niet kan wanneer ik 50 ben, dan moet ik me er misschien maar bij neer gaan leggen.

Het staat nu op internet, dus het is waar.