Weekend Duitsland

In navolging van mijn vorige blog 'Get a life', besloot ik juist dat te doen: te leven. Nou was dat niet de hoofdreden, uiteraard. Geen blogger vertelt mij wat ik moet doen, maar toch ging ik erop uit. Met mijn man.

Hij vroeg het aan verschillende tafeltennismaatjes, maar niemand kon, dus vroeg hij mij. Ik was niet echt de laatste keus (maar dat vertelde ik wel iedereen lachend) ik was een ándere keus. Natuurlijk konden we samen geen team met hem vormen, ik ben gewoon nog lang niet goed genoeg. Dat team vormde hij dus met iemand van de club waar het toernooi plaatsvond en ik mocht mee voor de leuk.

Al wekenlang verheugden we ons erop: een weekend samen weg. Heerlijk, zo lang geleden! De kinderen bleven thuis, op hun leeftijd wel vertrouwd, maar door omstandigheden voor het eerst. Dat was nog even slikken. Natuurlijk ging dat goed. Ze kunnen gelukkig heel goed met elkaar opschieten.

Wij vertrokken op vrijdag, aan het begin van de middag. 4 uur later arriveerden we in het hotel. De reis was korter dan verwacht, eerlijk gezegd. 's Avonds uit eten met vrienden aldaar. Niet te laat naar bed, man moest fit zijn voor het toernooi, ik had het na zo'n dag reizen en een hele avond Duits praten wel gehad. Slapen ging helaas niet zo goed.

Verrassend genoeg vond ik het leuk bijna de hele dag tafeltennis te kijken. Dat ik dit nu ook zelf doe, maakt kennelijk toch dat ik anders naar de sport kijk. Tussendoor wandelde ik een uur in de omgeving en maakte foto's, heerlijk in de zon! In december zon en 15 graden, ongekend, voor mij enorm genieten. Helaas waren de winkels dicht, dus weer de sporthal in.

Wat mij even tegenviel was dat we na het toernooi gelijk uit eten gingen. Liever had ik even een uurtje rustig wat gelezen. Dat had ik natuurlijk kunnen doen, we waren er immers met eigen vervoer juist om die reden, maar eigenwijs als ik ben, dacht ik een groot gedeelte van de dag dat het niet nodig zou zijn, totdat het nodig was. De banken in zo'n sporthal zijn hard en de hele dag mensen en geluid om me heen werkt vermoeiend. Spraken ze nog allemaal Duits ook. Natuurlijk ging ik wel mee uit eten, en natuurlijk was dat gezellig en lékker! Ik kreeg ook nog mijn eerste tafeltennismedaille als top-toeschouwer en een flesje likeur. Uiteraard werd het (te) laat, terug in het hotel rolde ik in bed en sliep gelijk. Deze nacht sliep ik heerlijk.


Veel varkens in Vorsfelde. Keiler noemen ze het.

De volgende dag rustig opstaan en gelijk na het ontbijt weer naar huis. Daar waren we begin van de middag en troffen we zoon stofzuigend aan. Het huis op orde, de kinderen blij en wij ook.
De afgelopen dagen ben ik nog wat aan het bijkomen, maar wat was het fijn. Volgend jaar ga ik zéker weer mee, als toeschouwer, uiteraard.