De tuin

Mijn bospad noemde ik het al, liefkozend bijna, het tuinpad tussen het terras en de schutting, zo'n 12 meter tegels. Van die tegels was weinig meer te zien tussen het heermoes, gras, de paardenbloemen en zelfs bieslook.

In het voorjaar was ik er wel eens mee begonnen hoor, het wieden, maar regen, regen en nog wat meer regen,  naast andere verplichtingen (en boeken) strooiden roet in mijn enthousiaste voornemen "dit jaar wordt de tuin onkruidvrij". Dat zou dit jaar mogelijk zijn, omdat we pas ná de groeiperiode met vakantie gaan.

Terwijl het onkruid explosief groeide, nam mijn standvastigheid af. Want het regende dus. En ik had andere verplichtingen; in huis moet er tenslotte ook altijd wel wat gebeuren. (en er waren boeken) Er is ook meer pijn dan andere jaren, wat mijn enthousiasme ook best remt. Het idee was 'elke dag zo'n 15 minuten', maar dat werkt alleen als je tuin al onkruidvrij is, volgens mij.

Gisteren, toen mijn man ging stofzuigen (een geluid waar ik een hekel aan heb) besloot ik ineens ervoor te gaan: Ik ging de tuin in, onkruid wieden! Toen ik deze noeste stap voorwaarts nam, was het de bedoeling dat ik mij tot enkele meters zou beperken. Er stond immers veel en het wieden is een behoorlijke aanslag op m'n lijf, ook al doe ik het zittend in een luxe tuinstoel. Maar... toen ik eenmaal begon, kon ik niet meer ophouden.

Op de eerste vierkante meter had ik al een emmer vol met onkruid. Mijn globale idee was een paar emmers en dan weer stoppen, maar daarmee had ik nog niet eens de helft van het terras klaar. Een zichtbaar resultaat was er al helemaal niet. Dus ging ik door. En door. En toen ik eenmaal aan het pad begon, was ik niet meer te stoppen.

Ik stopte wel hoor, tussendoor. In één keer doorwerken is volgens mij zelfs voor een gezond iemand niet te doen. Wanneer ik bij een derde emmer krom en kreunend naar de groene bak liep, plofte ik daarna op de heerlijke bank die we buiten hebben staan. Om daar even te liggen en te lezen. Maar steeds ging ik weer door.

Aan het eind van de middag en het tuinpad vroeg ik mij af of ik wel slim bezig was. Of ik niet toch beter op kon houden. Maarja, stoppen met het einde in zicht, ik kon het niet. Wilde het niet. Dat pad, dat moest af.

En nu is het dus af. Mijn lijf doet over de gehele achterkant pijn, van nek tot knieën. Waar ik niet op gerekend had, was de pijn in m'n handen; pijnscheuten door de knokkels. Auw. Maar het tuinpad is onkruidvrij. Jippie! Nu alleen nog een bezem, om het pad aan te vegen. En de rest van de tuin, liefst voordat het tuinpad weer met groen overwoekerd is, maar de komende week (weken) heb ik allerlei activiteiten op mijn vrije dagen. (en boeken)

Leuke afsluiter van de dag was dat de Oranjevrouwen het EK voetbal wonnen!