Vroeger was ik een alleskunner. Nouja, alles... ik heb nooit een radslag gekund. Stond vol bewondering te kijken naar mijn mede-turnsters die beheerst en gracieus de molenwieken nadeden. Fantastisch. Één meisje kon het zelfs op één hand! Ik kon dan wel weer een paar passen op m'n handen lopen en handstand doorkoprol.
Buiten dat, ik deed zo'n beetje alles. Klom in bomen, lantaarnpalen en op schuurtjes. Als het 'eigenlijk alleen voor jongens' was, was het voor mij. Een wildebras was ik, niet direct sterk, niet direct soepel, maar ik liet me niet snel tegenhouden. Kwam dagelijks van top tot teen grijs van de modder thuis.
Hoe anders is dat nu. Ik wil nog wel, maar alleen als ik opsta kraak ik al.
Waar de frustratie vandaag vooral vandaan kwam, was dat ik iets niet open kon krijgen. Iets met zo'n 'handig te openen' sluiting. Wat dat was? Het nieuwe pak koffie. Aan de bovenkant zou je dat zo open moeten kunnen trekken, maar ik kan het niet. Geen kracht genoeg meer in m'n handen.
Gisterenavond had ik eenzelfde frustratie met een pot augurken. Ja, ik heb wel zo'n handige 'allesopener' voor potten, die je op de deksel klemt, maar ik kan geen kracht zetten omdat ik de pot niet goed vast kan houden. Zo stond ik scheldend in de keuken, omdat ik niet aan een augurkje kon komen. Hoe zuur wil je het hebben.
Bijna wekelijks heb ik dan ook nog de frustratie van die handige treksluitingen (heet dat echt zo?) van de (vegan) vleeswaren. Zo'n lipje, waar je de verpakking zó mee open maakt. Of zou kunnen maken. Gelukkig bestaan er scharen en messen, waarmee dat inderdaad zó lukt. Dan maar niet hersluitbaar.
Op de site van Reuma Nederland staat dat er zelfs mensen zijn die hun medicijnen niet open kunnen krijgen. Zo erg is het met mij gelukkig (nog) niet, maar met de pijn in m'n handen de laatste tijd, en het krachtsverlies, houd ik m'n hart vast.
Vroeger kon ik alles, dacht ik. Ik wist wel beter, maar ik liet me niet vaak tegenhouden om het te proberen. Tegenwoordig durf ik dat soms niet eens meer, proberen.
Jij ook zo'n tomboy? Ik viel vroegah van de schommel en stond lachend weer op, waardoor ik altijd weer mee mocht met de vriendjes van broerlief. Wat die laatste dan weer niet zo kon waarderen. Whahaha.
BeantwoordenVerwijderenLijkt me een pijnlijke actie ook, sommige handelingen met jouw klachten. Wilde dat ze daar nu eindelijk eens een pilletje voor vonden. Zo een die alleen de pijn oplost en waar je niet suffig van raakt.
Greetz,
Irene
https://ipixtitude.nl
Ja, een tomboy noem je dat nu. Toen was ik 'net een jongen'. ;-) Ik speelde ook cowboytje.
Verwijderenzo'n pil, wat zou dát fijn zijn!
Het lijkt me inderdaad niet niks Ria, om zo beperkt te worden in je bewegingen. Zeker als je nog goed weet hoe het eerst was. Ik voel erg met je mee.
BeantwoordenVerwijderen