Hun leven, ons leven

 We zagen hun hele leven aan ons voorbij gaan

Afgelopen weekend was ik bij m'n zus. Het is nu ruim een half jaar geleden dat mijn moeder overleed. Mijn vader verliet ons tweeënhalf jaar eerder, dus nu zijn we wees. Een raar idee, waar we nog niet helemaal aan gewend zijn. 

Bij het opruimen van hun huis kwamen er veel, heel veel, fotoboeken tevoorschijn. Van die hele oude, die door het vele bekijken al lang geleden uit elkaar vielen, tot kleine multomapjes, waar m'n vader hun laatste vakanties in bijhield. Mijn zus nam dat allemaal mee naar huis en we spraken af dit een keer uit te zoeken. Zover waren we afgelopen weekend dus.

Mooi leven
Mijn moeder heeft na het overlijden van mijn vader veel teruggedacht aan hun leven samen. "We hebben een mooi leven gehad", zei ze vaak. Daarvan vonden we veel terug in de foto's. Mijn opa, haar vader, drukte zelf foto's af, dus van haar jeugd waren veel foto's, maar ook vooral veel foto's dubbel. Helaas ging opa later over op polaroid en hoewel dat in die tijd leuk was, gelijk de foto bekijken, nu zijn deze foto's niet zoveel meer waard als afbeelding. 

Mijn vader ging op jonge leeftijd naar zee en maakte heel veel foto's van boten. En havens. Dat laatste klinkt leuk, maar zijn toestel kon niet inzoomen. Dus zie je veel zee met een vage toren of heuvel in de verte en daar staat dan bij welke haven dat is. Uhuh, het zal. Dat zijn dan ook nog kleine afbeeldingen in zwart-wit. (en scheef uiteraard, want gemaakt op een varend schip). Daarnaast zijn er ook veel foto's van bemanningsleden en veel lol.

Er zijn ook nog foto's van de ouders van mijn ouders en nog een paar van generaties daarvoor. Van sommigen weten we nog ongeveer wie dat zouden moeten zijn. Ander gezichten zeggen ons niets. Er is een foto van een actrice: zus van opa of tante van oma? We weten het helaas niet. Wel vaker denken we 'goh, hadden we dat nog maar even kunnen vragen'. 

Daar zijn we
Van mijn zus haar eerste levensjaren zijn heel veel foto's. Zij was namelijk aan 'beide kanten' het eerste kleinkind én ze ging met mijn ouders mee op het schip waar m'n vader kapitein was. Jarenlang voer ze mee rond de Middellandse zee. En de grootouders konden het doen met de foto's en films. Tegen de tijd dat ik geboren werd, ging mijn zus naar de kleuterschool en bleef mijn moeder met ons in Nederland. Er werden nog enkele foto's gemaakt om naar mijn vader te sturen, maar een stuk minder. Waarschijnlijk kwamen de foto's ook niet goed aan in het Suezkanaal, waar hij met vele anderen een paar maanden (gelukkig geen jaren) vast zat. 

Van een groot gedeelte van onze jeugd zijn verder weinig foto's, want mijn ouders hadden geen fototoestel. Met vakanties leenden ze camera van mijn opa. Totdat ik op achtjarige leeftijd een toestelletje kreeg. Maarja, rolletjes hè. En niet zoveel geld natuurlijk. Zesendertig foto's van een vakantie van drie weken. Dat schiet ik nu in een half uur vol, als ik een mooi torentje zie. (inside joke in mijn gezin) De foto's die ik met mijn toestelletje maakte, gingen ook in mijn eigen fotoboek. Die lagen niet meer bij mijn ouders.

De foto's die er verder zijn, zijn van feesten (wie is er nú weer jarig?) en familieweekenden van mijn moeders familie. Wat erg grappig was om te zien, was dat mijn zus tijdens zo'n weekend een trui aan het breien is en dat ik een tijdje later die trui aan heb. En we konden ons geen van beiden die trui herinneren. 

Wat op al die foto's wel duidelijk is, is dat ze inderdaad een mooi en vol leven hebben gehad. Veel lol, veel liefde en veel reizen ook. Uiteraard werden er alleen op hoogtijdagen foto's gemaakt, maar wat we zien is veel plezier. Gekke bekken, vooral van m'n vader. De slappe lach bij zowel de oma's (de opa's maakten de foto's?) als onze beide ouders en de familie. En bij onszelf, natuurlijk.

Wat doen wij
Al die foto's zetten ons wel aan het denken. Wat laten wij hoe aan onze kinderen achter. Moeten we de foto's nog beter documenteren. Gaan we al weggooien of laten we dat toch aan hen. In het digitale tijdperk zijn er in elk geval veel méér foto's. Daar kan sowieso een groot gedeelte van weg, want dubbel en/of onscherp of weer hetzelfde onderwerp (torentje), maar dat is dan ook een klik met de muis. Het zijn geen dozen vol met levens. 

Want zo voelde het, we gooiden een deel van het leven van mijn ouders en hun ouders bij het oud papier. Maar we kunnen ook niet alle foto's gaan bewaren van feesten, waar we zelf niet bij waren, waar we de rest van de mensen niet van kenden en die ons dus niets zeiden. Een gedeelte daarvan gaat nog naar de overgebleven broers en zus. Maar de rest? Voor wie bewaar je dan zoiets?

Wat bleef zijn foto's van de diverse familiefeesten en gezamenlijke vakanties. Foto's waarop mijn ouders stonden te stralen, want dat deden ze. Ze hadden een mooi en liefdevol leven, zo samen.

Wat ik ook nog vond is in elk geval één hond in dé stoel, waar ik in een eerdere blog over schreef. Ja, daar heb ik uiteindelijk kennelijk toch foto's van gemaakt. Niet van beide honden, want ze bleven nooit liggen.