#WOT: Transparant

Wegens cursus op donderdag met 's avonds een vergadering van het Groninger Landschap, zat de WOT er gisteren even niet in. Sterker nog, ik was het vergeten! Daarom een dagje later. En ja, dat had wel eerder vandaag gekund. 

Het woord van deze week is:

Transparant: 1) doorschijnend 2) doorzichtig 3) helder

Jullie kennen vast wel het gezegde 'Je moet goede ogen hebben, om door deze bril te kunnen kijken' Hiermee wordt dan bedoeld dat de glazen van betreffende bril te lang niet zijn schoon gemaakt en enigszins een gelijkenis met matglas hebben. Zo is het meestal met mijn bril, moet ik tot mijn schaamte toegeven. 

Ik ken mensen, die elke morgen bij het tandenpoetsen ook hun brillenglazen schoonmaken. Ik ben niet één van deze mensen. Eerlijk gezegd gaan er dagen voorbij dat ik m'n bril niet schoonmaak. En eigenlijk heb ik daar zelden last van. Soms zit er een vlek op een glas en dan maak ik wel schoon. Vaker gebruik ik even een T-shirt. Mijn zus snapt hier niets van. Mijn man ook niet, geloof ik. 

Gisteren kon ik mijn nieuwe bril ophalen en hoewel ik op m'n gemak ben met mijn eigen matglazen bril, ging er met de nieuwe bril een wereld voor mij open. Nieuwe brillenglazen geven niet alleen een beter zicht door weer de goede sterkte van de glazen, ook de transparantie geeft een heel nieuw licht op de omgeving. 

Echt, transparante brillenglazen, wát een uitkomst! Deze bril maar wat vaker schoonmaken. 

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.  

Het zit er alweer bijna op

 Het is niet te geloven hoe snel zoiets gaat: twee weken Portugal. Zoef, voorbij. Nog één dag en weer terug naar huis. 

Ik schreef er al eerder over, de frustratie dat het veel regende, dat man aan het werk was en ik huiswerk maakte. (nouja.. zoveel was dat niet) 

Momenteel staat man de laatste schroeven in het nieuwe terras te schroeven. Niet echt nodig, maar dan ligt het nóg steviger. Hij heeft hard gewerkt, samen met onze campingeigenaar. Er is veel gerekend, berekend en geprobeerd, neergelegd, weggehaald, nieuw bij gehaald en weet ik al niet wat. Campingeigenaar J. had ook z'n verplichtingen voor bij de bar, en dan deed man zo goed en kwaad als het ging wat klusjes, die alleen wel lukten. 

Een medewerker van de camping begon ondertussen met het schuren van ons huisje, want deze was toe aan een nieuwe verflaag. Helaas kon hij door de regen niet verder, dus nu is het huisje half geschuurd. Dat wordt afgemaakt, wanneer wij alweer lang en breed terug zijn in Nederland. Eigenlijk was ik wel blij, dat het schuren niet door kon gaan, want wat een herrie aan het hoofd zeg. 

Ziehier begin en eindresultaat. Wat een plek, nietwaar? We zijn nu druk aan het speculeren, wat we er nog op willen hebben. Een overkapping met een loungebank, bijvoorbeeld. Iets met schaduw voor de heel hete dagen. We hebben heerlijke ligstoelen en ik wil heel graag een schommelbank. Die wil ik al heel lang, maar thuis in de tuin is er niet echt ruimte voor. Hier wel! En dan kunnen we samen, al schommelend, genieten van het uitzicht en de zonsondergang. Ik verheug me nu al op ons volgend bezoek. 

(ohja, en in de tijd dat man hard werkte, las ik zeven boeken. Tussendoor hebben we Catan gespeeld. Ons vakantiespelletje. Dat staat nu 14 - 7 voor man. Niet blij)

Ik ben duizelig, drááiduizelig

 Ooit, een hele tijd geleden toen ik nog alleen woonde, was ik op een dag ineens zó duizelig, dat ik niet meer kon lopen. Kruipend bewoog ik mij door het huis, dat nogal snel rond mijn hoofd leek te draaien. Als ik ging staan of lopen, viel ik om of knalde tegen de muur. Die dag belde ik mijn moeder, of ze me naar m'n zus wilde brengen, omdat ik niet alleen durfde te blijven. Uiteraard had m'n moeder daar ging zin in. Ze werkte de hele dag en moest nog drie kwartier rijden naar huis. Toch deed ze het, omdat ik niet alleen durfde te zijn. De huisarts zei dat zoiets vaker voorkwam en waarschijnlijk veroorzaakt werd door een ontsteking op het evenwichtsorgaan. De volgende dag was het gelukkig weer voorbij. 

Lange tijd had ik geen last. Tot onze eerste vakantie naar Tsjechië. Terwijl man en kinderen genoten van mooi weer op een fijne camping lag ik te dobberen in bed. Als ik bewoog, bewoog de hele wereld tegen de richting in. Of wel mee, maar langzamer, zoals in de clip Blame it on the boogie van de Jacksons. Ik draaide, mijn gevoel draaide daar achteraan om even later weer in mijn lichaam te vallen. 

Dit duurde een paar dagen en daarna, toen het weer verslechterde, was het voorbij. Op last van mijn man ging ik naar de huisarts. Deze stuurde me door naar het ziekenhuis, waar ik allerlei vervelende onderzoeken kreeg, waar ik weer duizelig en misselijk van werd, maar ze vonden niets. (story of my life)

Sindsdien kreeg ik het vaker, vooral tijdens vakanties. In Polen lag ik een week plat terwijl de zon uitbundig scheen en werd het beter toen het weer verslechterde (echt, waarom). Ook vorig jaar in Portugal had ik er twee weken last van! Thuis met vlagen. Soms lig ik in bed, te lezen bijvoorbeeld, en na een klikje in mijn hoofd, draait ineens de wereld. Bizar. Zelf bewoog ik dan niet. 

Inmiddels heb ik de overtuiging dat het toch stress is. Wat ook anders. Toen ik vorig jaar september dagelijks een aantal minuten ontspanningsoefeningen deed, werd de duizeligheid minder. Ja, dat geeft dan wel wat weg. En steeds als ik daarna wat duizelig werd, kreeg ik dat redelijk onder controle door een ontspanningsoefening. 

Waarom ik dit tijdens vakanties krijg? En juist met mooi weer? Geen idee. Volgens mij heb ik tijdens de familievakanties ook echt wel ontspanningsoefeningen gedaan, maar misschien niet goed genoeg. Afgelopen week kreeg ik er weer last van, juist na een zeer ontspannende bezigheid. Ik schrok ervan. Het lijkt onder controle nu. Gewoon rustig blijven ademen. Het is ook slecht weer, dus geen reden om te duizelen (ha... ha... ) 

Die eerste keer dat ik het had, was het denk ik wel echt een ontsteking aan het evenwichtsorgaan. Duizeligheid komt ook bij migrainepatiënten voor, dus ook dat kan nog een oorzaak zijn. Hopelijk houd ik het onder controle met oefeningen, heb ik eindelijk eens iets zelf in de hand. 

Uit mijn vakantiedagboek (artjournal!) in Polen, van mijzelf in bed met duizelwolk

#WOT: Prikkels

Prikkels: Fysisch of chemisch verschijnsel dat door één der zintuigen wordt waargenomen en een reactie veroorzaakt of beïnvloedt: de causaliteit van gedrag.

www.ensie.nl

Nieuwsgierig checkte ik vandaag regelmatig Twitter en m'n mail: was het nieuwe WOT-woord er al? Na een week amper inspiratie tot schrijven te hebben, kon ik wel een prikkel gebruiken, zeg maar. En eigenlijk hoopte ik dat het zou passen bij onze huidige situatie en ik los kon gaan met de frustratie van de dag. 

Wat wil het geval? Man en ik zijn op vakantie. Wij hebben een huisje in een prikkelarme omgeving in Portugal. Ja, het is er echt rustig. De dichtstbijzijnde winkel is hier 10 kilometer vandaan en de meeste toeristische attracties nog verder. Vanuit het huis hebben we een heerlijk uitzicht op het Portugese land. Heerlijk om tot rust te komen. Op te laden. Bij te komen. 

Zonnig uitzicht vanuit de slaapkamer

De reden van deze vakantie is dat man een houten terras/deck aan ging leggen voor het huisje, terwijl ik me bezig zou houden met lezen en huiswerk. Huiswerk? Ja, de dag voor de vakantie had ik cursus en de dag na de vakantie heb ik die ook. De cursus is de reden dat we op tijd terug gaan. 

Klinkt allemaal goed, toch? Waarom dan frustratie? 

REGEN

Niet af en toe een buitje, maar vandaag al de hele dag. Het hield het rond 15.00 uur op. Het voelt als een zomervakantie in Nederland, zeg maar. En daar worden wij geprikkeld van en totaal niet rustig en ontspannen. Man heeft sowieso al een hekel aan regen, helemaal op vakantie, maar nu kon hij niet verder met het deck. En dat deck moet wel klaar zijn voordat we teruggaan. Ik kan natuurlijk binnen ook lezen, dat heb ik ook wel gedaan, maar ik zit liever buiten in de zon. 

Zelfde uitzicht met regen... toch jammer

Gelukkig is het inmiddels weer droog. Man en campingeigenaar zijn weer aan het werk, ik zit te typen. 

En ja, ik weet heel goed dat er ergere dingen zijn dan regen met vakantie. De sociale media staan er vol mee. Oorlog, branden, overstromingen, aardbevingen en een jonge vrouw die met haar auto uit de bocht vloog, terwijl er een kind op haar achterbank zat. Echt, daar kan onze situatie niet aan tippen. Wat een verdriet!

Toch is het lekker om hier even stoom af te typen, terwijl man blij weer aan het zagen en schroeven is. Tot rust komen, het hoofd leeg, de spieren langzaam weer ontspannen, zodat we volgende week weer klaar zijn voor de prikkels, waarmee we in Nederland gebombardeerd worden.

Prikkelarm huiswerk maken

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.  

#WOT: jarig

Jarig: je verjaardag vierend

"Toen je moeder geboren werd, stonden de ijsbloemen op de ramen, zo koud was het", vertelde mijn oma altijd. Mijn moeder werd 's morgens op een eerste lentedag in de oorlog geboren, 21 maart. Elk jaar wanneer ik mij verheug op de lente en warmer weer, spookt die zin van m'n oma weer door het hoofd. Het wordt lente, maar dan is het nog niet direct warm. Houd daar rekening mee!

Ik ben een week later jarig. Het kan dan nog steeds licht vriezen, het is lente, maar niet direct mooi weer. 

Mijn moeder stierf op 19 maart van dit jaar. Nét geen 80 geworden. Er stond ijs op de autoruiten, toen ik het ziekenhuis verliet. Alles kwam mooi bij elkaar, als een cirkel. De cirkel van het leven. 

Een kringverjaardag.  

 #WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.  

Wat leuk eigenlijk

Bij de blog van afgelopen zaterdag over Frustraties, ging ik op zoek naar een foto van mezelf die ik pas nog had gezien. Maar welke zoekopdracht had ik gebruikt? Hoe kwam ik hem waar tegen? Géén idee. Daarom ben ik mijn andere blog maar door gaan bladeren. En wat was dat léuk!

De blog begon als een uitdaging en een blogrevival voor mij. Daarna heb ik langere tijd geworsteld met het concept van een 365-dagen project. Elke dag een blog of foto of tekening. Pas toen ik een site tegenkwam waarop elke maand een lijst met 'foto per dag' opdrachten geplaatst werd, lukte het me aardig. 

Teruglezen op dat blog is een echte 'trip down memory lane'. Aan de hand van de foto-opdrachten hield ik een soort dagboek bij. Er komen dingen langs, die ik alláng vergeten was. Ook veel dingen die ik me nog vaag herinner en dan zijn er natuurlijk nog de vele gebeurtenissen, die me nog helder voor de geest staan, maar waarvan ik vergeten was dat ik erover schreef. Of dat ik nou net déze foto maakte. 

De hond was een dankbaar foto-object. Mijn 'dochter' bracht vaak ideeën aan. Dat was vast mede doordat hij* door omstandigheden veel thuis was en dus mee kon denken. Voor de foto-opdrachten probeerde ik zoveel mogelijk op de dag zelf de foto te maken, die te maken had met mijn activiteit die dag. Soms was het iets dat ik tegenkwam, andere keren zocht ik passende objecten bijeen. Vaak ook gebruikte ik een foto uit m'n archief. Zoals de foto van afgelopen zaterdag. 

In elk geval stimuleert dit me wel om te blijven bloggen. Niet voor de 'kijkcijfers' maar voor mezelf. 

 * mijn oudste is trans. Op momenten dat ik het over vroeger heb, is het lastig het hij en zij te scheiden of te plaatsen.

Frustraties

Vroeger was ik een alleskunner. Nouja, alles... ik heb nooit een radslag gekund. Stond vol bewondering te kijken naar mijn mede-turnsters die beheerst en gracieus de molenwieken nadeden. Fantastisch. Één meisje kon het zelfs op één hand! Ik kon dan wel weer een paar passen op m'n handen lopen en handstand doorkoprol.

Buiten dat, ik deed zo'n beetje alles. Klom in bomen, lantaarnpalen en op schuurtjes. Als het 'eigenlijk alleen voor jongens' was, was het voor mij. Een wildebras was ik, niet direct sterk, niet direct soepel, maar ik liet me niet snel tegenhouden. Kwam dagelijks van top tot teen grijs van de modder thuis. 

Hoe anders is dat nu. Ik wil nog wel, maar alleen als ik opsta kraak ik al. 

Waar de frustratie vandaag vooral vandaan kwam, was dat ik iets niet open kon krijgen. Iets met zo'n 'handig te openen' sluiting. Wat dat was? Het nieuwe pak koffie. Aan de bovenkant zou je dat zo open moeten kunnen trekken, maar ik kan het niet. Geen kracht genoeg meer in m'n handen. 

Gisterenavond had ik eenzelfde frustratie met een pot augurken. Ja, ik heb wel zo'n handige 'allesopener' voor potten, die je op de deksel klemt, maar ik kan geen kracht zetten omdat ik de pot niet goed vast kan houden. Zo stond ik scheldend in de keuken, omdat ik niet aan een augurkje kon komen. Hoe zuur wil je het hebben. 

Bijna wekelijks heb ik dan ook nog de frustratie van die handige treksluitingen (heet dat echt zo?) van de (vegan) vleeswaren. Zo'n lipje, waar je de verpakking zó mee open maakt. Of zou kunnen maken. Gelukkig bestaan er scharen en messen, waarmee dat inderdaad zó lukt. Dan maar niet hersluitbaar. 

Op de site van Reuma Nederland staat dat er zelfs mensen zijn die hun medicijnen niet open kunnen krijgen. Zo erg is het met mij gelukkig (nog) niet, maar met de pijn in m'n handen de laatste tijd, en het krachtsverlies, houd ik m'n hart vast. 

Vroeger kon ik alles, dacht ik. Ik wist wel beter, maar ik liet me niet vaak tegenhouden om het te proberen. Tegenwoordig durf ik dat soms niet eens meer, proberen. 

November 2013 plaatste ik bovenstaande foto al bij de opdracht someone I miss.. mijn eigen jonge zelf. Dat wordt dus alleen maar erger. 

#WOT: niet storen

Je kunt je telefoon dempen met ‘Niet storen‘. Deze modus kan geluid dempen, trillen stoppen en visuele onderbrekingen blokkeren. Je kunt zelf kiezen wat je blokkeert of toestaat.

Bij ons in de kantine staat tegenwoordig de televisie aan. Zo zie ik zijdelings wat programma's, waar ik normaal geen weet van heb. Vandaag zagen we stukjes van 'Een jaar van je leven', de variant op Big Brother en Utopia, begreep ik. Deelnemers zitten een jaar lang met z'n allen in een gemeenschap, continue camera's in de buurt met z'n allen op elkaars lip. Er zullen wel weer mensen weggestemd worden? Geen idee. Het enige dat ik kon denken was: Stééds die mensen om je heen, ik zou gék worden! Wel goed voor de kijkcijfers, want grote kans dat ik na een dag loop te gillen LAAT ME MET RUST. Tenzij ze me ergens met een boek in een hoek laten zitten, maar dat zal niet bij het format passen. Ik zag ook iets met spelletjes. Oh joy. Mij niet gezien. Ook niet voor dat miljoen, dat je ermee kunt winnen.

Op facebook zag ik ook eens een andere mogelijkheid tot het verkrijgen van een miljoen. Een jaar lang geheel alleen, of met een paar naasten, doorbrengen op een tropisch onbewoond eiland. Kijk, dát lijkt me nou wel wat. Als ik boeken mee mag  nemen dan en er (af en toe) internet is. Ik ben alleen bang dat mijn naasten hier niet voor de porren zijn.

Op zich ben ik best een sociaal mens, maar ik kan ook erg genieten van m'n rust. Het geluid van m'n telefoon staat eigenlijk altijd uit. Berichtjes krijg ik binnen op m'n smartwatch en zo kan ik zien of het dringend is of dat het wel even kan wachten. Meestal kan het wachten. Vaak reageer ik toch.

Lastig vind ik dat ik met het wegdoen van onze vaste telefoonlijn 's nachts eigenlijk niet meer bereikbaar ben. Toen m'n moeder in het ziekenhuis lag, zette ik alle WhatsAppgroepen die vaak ook 's nachts actief zijn op dempen, zodat ik m'n telefoon aan kon zetten. Maar dat doe je ook niet elke dag. Ipixitude, van de WOT, schreef over de niet-storen mogelijkheid op de telefoon. Je krijgt dan alleen meldingen van door jou uitgekozen personen. Eigenlijk moet ik dat aanzetten. Eigenlijk had me dat al heel lang geleden voorgenomen. Misschien toch eens doen. Vanavond, als ik niet gestoord word.

Malia, de zwarte kat van m'n oudste, vond mij maar storend, vorig jaar. "Laat me met rúst mens!"

 #WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.  

Hoe is het met jouw innerlijke heks?

Heksen, ze hebben me altijd gefascineerd. Niet alleen het aspect van kunnen toveren en vliegen op een bezemsteel, wat me eng maar sowieso gaaf lijkt, nee juist met allerlei kruiden invloed hebben op het lichaam. Daar kan ik wel in geloven. Vooral ook, omdat ik weet dat verschillende moderne medicijnen afgeleide zijn van oude kruidenmengsels. De werkzame stof in aspirine is acetylsalicylzuur, dat in wilgenbast zit, bijvoorbeeld. Een werkzaam stofje uit een bepaalde hartmedicatie komt van het vingerhoedskruid of digitalis. Mooi toch?

De afgelopen maanden/jaren las ik boeken over de heksen van vroeger, waarin vooral een andere kijk werd gegeven op het fenomeen heksenverbrandingen. Mensen waren niet zozeer bang voor heksen, maar de patriarchale maatschappij was bang voor uitgesproken zelfstandige vrouwen. En welke vrouwen waren dat? De alleenstaande vrouwen, met hun eigen lapje grond, vaak aan de rand van het dorp. Vrouwen die geen man nodig hadden, dát vond de kerk en al z'n mannelijke leiders natuurlijk helemaal niets. Ieuw, een vrouw met een eigen mening! Dat kan zo maar niet. 

Susan Smit is één van de schrijfsters, die dit zo naar voren brengt. Toch noemt Smit zichzelf ook heks. Voor haar is een heks iemand die dicht bij zichzelf en de natuur staat. Iemand, voor wie de cirkel van het leven meebeweegt in het leven van alledag. De maanstanden en de seizoenen, dag en nacht, enzovoorts. Smits heks-zijn is gebaseerd op oude natuurreligies, waarin de mens onderdeel is van de natuur. 

Vorig jaar was ik bij een lezing van Smit, waar ze vertelde over haar ideeën. Deze spraken mij wel aan, hoewel ik nog weinig vertrouwen heb in voorspellende dromen of gevoelens en de wet van de aantrekkingskracht (ik las ook The Secret, gebaseerd op de wet van de aantrekkingskracht, en vond het op vele fronten verschrikkelijk. Smit is het daarin deels met mij eens, zo begreep ik) 

Naar aanleiding van de lezing kocht ik het boek 'De wijsheid van de heks'. Hierin staan veel interessante ideeën, waar ik graag meer mee zou willen doen, maar wat voor mij op den duur verzand in een 'huh, hoe, wát nou?', als ik verder lees. Halverwege het boek bedacht ik dat ik eigenlijk aantekeningen had moeten maken, maar dan gaat het zo op leren en huiswerk maken lijken. 

Vandaag kwam het nieuwste boek van Susan Smit uit en dat leek eigenlijk een beetje wat ik zocht: Magisch dagboek heet het, met als ondertitel Ontdek de heks in jezelf. Nou, dat lijkt mij wel wat. Een zelfhulpwerkboek tot heks, zonder het vliegen maar misschien met een beetje magie. 

Zoekend op internet vind ik deze blog over een Magisch dagboek. Een soort (Art) Journal, maar dan ingezegend. Wie weet inspireert dit boek me ooit om zoiets vol te gaan houden. 

(ik kan me gewoon niet voorstellen dat het me eindelijk gelukt is, 2 foto's naast elkaar!)

(het is nu 20 januari 2023 en ik kwam erachter dat ik geen link voor het Magisch Dagboek Art Journal had toegevoegd. Nu wel, maar ik weet niet of dat het blog is wat ik toen bedoelde. Hier  en hier nog leuke tekeningen)

Diversiteit in boeken

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Bij deze blog heb ik ook de reacties gekopieerd, omdat daar nog goede dingen in gezegd werden. Als ik me niet vergis won ik met deze blog een boekenbon. Ook niet verkeerd. 

Ria is alles

op 05 oktober 2022 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

De titel klinkt misschien wat arrogant, maar heeft te maken met het boekenweekthema van volgend jaar en een actie van Hebban dat hierop aansluit. 

De Nederlandse boekenwereld wordt nog gedomineerd door witte schrijvers. Witte mánnelijke hetero schrijvers, zo blijkt. Soms heb ik het gevoel dat de schrijvers van Nederlandse thrillers vooral vrouw zijn. Dat dan weer wel. Witte vrouw. Hetero ook (zijn ze dat? Ik verdiep me eigenlijk nooit zo in de geaardheid van de schrijvers) en blond. En dat terwijl er zo'n enorme diversiteit aan schrijvers is. Ook in Nederland. Tenminste, dat zegt men. Maar ik zie ze (te) weinig. 

De Hebban-crew vertelt in een artikel dat ze zelf graag meer diversiteit in hun boekenkast willen en ze proberen de Hebban-lezers hierin mee te nemen. Deze blog geeft mijn antwoorden op hun vragen. 

1. Wat betekent diversiteit voor jou?
   Diversiteit betekent voor mij hetzelfde als voor de meeste mensen, denk ik. Een variatie in huidskleur, culturele achtergrond, seksuele geaardheid en leeftijd, met of zonder handicap. 
   
   
2. Hoe belangrijk vind jij diversiteit in en om boeken?
   Ik vind het belangrijk dat diversiteit zó gewoon wordt, dat het geen item meer is. Ik heb dat wel vaker geschreven in de regenboogweek. Het moet niet meer raar zijn, dat een personage homo is. Er moet niet meer automatisch vanuit gegaan worden dat een personage wit is dan wel hetero. Ik vind het hartstikke goed dat hier aandacht aan besteed wordt, maar ik hoop dat dit op den duur niet meer nodig is. En dat bij verfilmingen voor de hoofdpersonages niet automatisch naar witte mensen gekeken wordt, omdat men, wanneer niet nadrukkelijk anders vermeld, er vanuit gaat dat deze wel wit zou zijn. 
   
   
3. Hoe divers is jouw Gelezen-plank?
   Voor bovenstaande foto ben ik in mijn boekenkast gedoken. Ik dacht dat mijn boekenkast steeds diverser werd, maar de helft van de boeken, dat aan dit criterium voldoet, staat al langere tijd in mijn kast. (ik zag bij het terugzetten van de boeken dat ik Maxim Februari met De maakbare man nog vergeten ben erbij te zetten, net als Komijnsplitser van Marieke Lucas Rijneveldt)
   Mijn gelezen-plank wordt wel steeds diverser, denk ik. Veel boeken lees ik tegenwoordig digitaal en die vind ik dan niet terug in mijn fysieke boekenkast. Hebban stimuleert deze diversiteit wel. Maar ook mijn non-binaire kind in een rolstoel heeft mijn focus hier meer op gelegd. En ik volg boekwinkel Savannah Bay op social media. Daardoor zie ik steeds weer leuke boeken, die ik graag zou lezen, die bij dit thema passen. 
   
   
4. Zou je diverser willen lezen en waarom (niet)? 
   Ik let er bij boeken tegenwoordig wel op wie het boek schrijft. Ik zoek wel naar diversiteit, maar, net als Anouk schreef in het artikel, ik wil ook gewoon graag een lekkere thriller kunnen lezen. Nou lees ik ook veel fantasy en daarin gaat de diversietet van personages vaak nog verder dan menselijke wezens. En daarin is in elk geval de LGBTIQ+ gemeenschap meestal wel vertegenwoordigd.
    
5. Wat zou je willen veranderen aan je leesgewoonten op dit gebied en hoe zou je dat kunnen doen?
   Ik merk dat ik nog weinig lees van Afrikaanse schrijvers. En ik denk dat ik soms bang ben dat bepaalde boeken 'werk' zijn. Als ik bijvoorbeeld denk aan boeken van Afro-Amerikaanse schrijfsters, dan gaan deze voor mijn gevoel vaak over onderdrukking van deze vrouwen en de problemen van de Afro-Amerikaanse bevolking. Ook Buchi Emecheta schreef indringende verhalen over diverse misstanden. Dit vind ik hartstikke interessant, maar ik lees ook ter ontspanning. En dan wil ik niet altijd geconfronteerd worden met een verhaal, dat mij boos en machteloos achterlaat. Hoewel ik aan de andere kant wel weer dat verhaal wil kennen.
   Ik zou graag boeken uit mijn favoriete genres willen lezen, die zich niet in de witte hetero wereld afspelen. Maar dat zoeken is (voor mij) nog best lastig en ondertussen stapelen de minder diverse boeken die ik ook wil lezen zich (virtueel) op. Graag krijg ik tips voor boeken als Mijn zus de seriemoordenaar van Oyinkan Braithwaite. De boeken met Mma Ramotswe in de hoofdrol van Alexander McCall Smith las ik ook graag, maar zijn me te zoet om voor echte thrillers door te gaan. 

Fijn deze actie van Hebban. Natuurlijk ging ik gelijk aan de laptop zitten om de vragen te beantwoorden. Het gaf me ook de mogelijkheid weer eens door mijn boekenkast te gaan, om te scannen hoe het met de diversiteit staat. Als een groot deel van je boekenkast ingenomen wordt door Stephen King, kan het effectief wat tegenvallen. Ik heb nog wel getwijfeld over de serie van de Donkere Toren, omdat daar een zwarte vrouw in rolstoel een prominente rol in speelt. 

REACTIES OP: RIA IS ALLES

door Debbie05 oktober 2022

+2 niet meer leuk ×

Wat een fijne blog, Ria. En wat tof dat je een foto van je boeken rond diversiteit hebt gemaakt. Dat is een goed idee!

door Ria vanB05 oktober 2022

+1

Het geeft een beetje een beeld hè? Oud en nieuw vooral.

door Gea Kuipers05 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Ria wat heb jij een mooi blog geschreven. Er staan ook meteen wat tips tussen voor mij om nog te lezen.

door Ria vanB05 oktober 2022

+1

Bedankt!

door MarijeMiggiels05 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Heel openhartig, mooi geschreven ❤

door Ria vanB05 oktober 2022

+1

Bedankt!

door Ria vanB05 oktober 2022

+1

Ik bedacht later nog dat er van mij ook wel meer variatie/diversiteit in andere uiterlijke kenmerken mag komen. In sommige boeken wordt wel erg benadrukt dat het hoofdpersonage en/of de held(in) zo adembenemend knap is. Ik snap dat een lelijke held niet tot de verbeelding spreekt, maar moet er écht steeds de nadruk op dat wonderschone uiterlijk gelegd worden? Het valt me vooral op bij YA, waarin ik het juist minder zou willen zien. Er ligt al zo'n druk op uiterlijk bij jongeren.

door MarijeMiggiels05 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Ja, absoluut mee eens alhoewel het me nog weleens lukt om die zogenaamd vreselijk knappe mensen in m'n hoofd te vervangen voor wat minder strakke gevallen 🤪

door Ria vanB05 oktober 2022

+1

🤣🤣

door Tinwara05 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Op Instagram kwam ik iemand tegen die zei speciaal te letten op body-shaming in boeken. Daar had ik nog nooit zo bewust bij stilgestaan, maar sinds ik daar een beetje op let valt inderdaad op dat de 'slechteriken' vaak lelijk en vooral ook dik zijn, terwijl de helden slank en mooi zijn. Wat erg eigenlijk he? Vooral dat het me niet eerder zo bewust was opgevallen.

En leuke blog!

door Ria vanB05 oktober 2022

+1

Dat heb ik inderdaad ook gelezen.

Ik denk dat veel schrijvers dit ook deels onbewust doen. Dit is een beetje wat ons met de paplepel ingegoten wordt he?

door Wendy06 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Ria fijne blog, helden mooi schurken lelijk zoals je zegt het wordt ons met de paplepel ingegoten, doornroosje, schone slaapster, sneeuwwitje een prinses is voor ons slank en knap erg eigenlijk.

door SofieDeBraekeleer08 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Fijne blog. Het is inderdaad de bedoeling dat we een punt bereiken waarop we niet meer moeten hameren op diversiteit omdat die er gewoon is. Dat een persoon in een rolstoel gewoon vlot zonder obstakels alle kansen krijgt, dat een zwart auteur niet moet ijveren om gelijke toegang te krijgen tot een uitgeverij, dat iemand met een burnout zich niet moet verantwoorden omdat dat allemaal automatisch op begrip kan rekenen en dat er geen boeken over ongelijkheid meer moeten geschreven worden, omdat we die weggewerkt hebben. En in afwachting daarvan proberen we ons best te doen en ons steentje bij te dragen...

door Barisca09 oktober 2022

+1 vind ik ook leuk

Mooi geschreven. In het kader van diversiteit lees ik graag over oudere mensen. Niet elke held is jong en strak. Leve Miss Marple.

door Ria vanB10 oktober 2022

+1

Ja, inderdaad. Ook dat.