Gá dan

 "Ik ga ermee naar de dokter" zeg ik tegen mijn man. Hij kijkt mij zuchtend aan. Eerst zien dan geloven. Ik roep dit namelijk al een aantal weken. Vooral 's avonds, wanneer ik bijna huilend van de pijn door het huis strompel. 

Mijn hielspoor wordt niet minder. Na een (gruwelijke) spuit in april werd het al snel beter, maar ik ben weer terug bij af. Of nog verder afgedaald, geen idee. Uiteraard moet ik daar dan mee naar de dokter. 

In mijn omgeving hoorde ik mensen, die van hun huisarts (nieuwe) inlegzolen moesten proberen. Dus besloot ik eerst naar de podotherapeut te gaan voor nieuwe zolen. Deze man is altijd zo optimistisch. Nieuwe zolen, goed stretchen (wat ik al drie keer per dag doe, op advies van de huisarts, maar oké) en de pijn is binnen de kortste keren over. Ongeveer hetzelfde verhaal als bij mijn achillespees, waar ik nog steeds last van heb. 

Helaas ging de podotherapeut gelijk na aanmeten met vakantie, dus duurde het vier weken voordat ik mijn nieuwe zooltjes kreeg. Dat is nu twee weken terug. Je zou zeggen dat dat genoeg tijd is, om te oordelen over het nut van deze nieuwe zolen. Maar ik ben ook naar de dierentuin geweest, wat niet mijn slimste zet was, dus wil ik het wat langer de tijd geven. 

Heel eerlijk? Ik ben bang. Bang dat de dokter wéér gaat zeggen dat hij niets aan mijn pijn kan doen. Zoals zo vaak. Of bang dat ik wéér naar de fysiotherapeut moet, waar ik allerlei behandelingen krijg, die (weer) niet werken. 

En ja, waarschijnlijk is het, net als met de achillespees, niet slim om te lang door te lopen. Mogelijk maak ik het daarmee erger.

"Gá dan", zegt mijn man. Jaja, oké, hij heeft gelijk. 's Avonds is de pijn het ergst, maar dan kan ik niet bellen. Gelukkig kan afspraak maken tegenwoordig online, dus dat heb ik net gedaan.