Mensen die mij nu kennen, zelfs mijn eigen man denk ik, zullen mij als onsportief beschrijven. Waarschijnlijk. Ik sta bekend als lezer, niet als beweger. Misschien zelfs als lui. Maar ooit, vroeger, sportte ik wél. Nou was dat ook op aandringen van mijn ouders, maar ik zat op turnen, volleybal, basketbal en ik zwom. Dit niet allemaal tegelijk, maar ik deed altijd wat. En in de vakanties deden we nog aan windsurfen. En natuurlijk fietste ik als puber en student ook nog dagelijks naar school. Maar ook als puber werd ik al beperkt door een pijnlijke knie. Ondanks dat, kocht ik als student een racefiets en ging daar in de weekenden mee op pad.
Sportief of onsportief, van huis uit kreeg ik dus mee dat sporten, of in elk geval bewegen, belangrijk is. En dat voel ik ook zo. Echt. En dan komt de jaloezie dus om de hoek. Want bij elke fijne sport/beweging die ik de laatste tijd vond, werd ik teruggefloten door mijn lichaam.
Daae heeft het zwemmen ontdekt, als sport waar ze helemaal voor gaat. Ik snap dat. Heerlijk. Jarenlang zwom ik twee keer in de week baantjes. Ik nam geen les, zoals Daae (was nog een leuk idee geweest), zat niet bij een zwemclub, maar ging gewoon. Eén keer per week met een vriendin, dat was niet zo intensief, en één keer in de week alleen. Een uur lang baantje heen borstcrawl, baantje terug schoolslag. Op den duur zwom ik twee kilometer in vijftig minuten. Geen toptijd, en misschien zou dat met lessen verbeterd zijn, maar wel lekker. Zen werd ik ervan, van de combinatie baantjes tellen en repeterende bewegingen. Mijn hoofd werd leeg, mijn lichaam sterker, slanker en soepeler. Maarja, ik heb eczeem en dat werd ook steeds erger. Van de huidarts mag ik eigenlijk niet meer dagelijks douchen (nee, dat houd ik niet vol met dit warme weer) laat staan twee keer per week in chloorwater liggen. Exit zwemmen. Inmiddels houden mijn schouders langdurig zwemmen, en vooral borstcrawl, niet meer vol, anders zou ik open water zwemmen nog kunnen proberen.
Over hardlopen heb ik hier wel vaker geschreven. Zo kwam ik, via pijnen en pijntjes, terecht bij de diagnose fibromyalgie. Nog steeds kan ik wel eens terugverlangen naar de tijd dat ik wél die vijf kilometer kon hardlopen. De conditie en kracht, die daarmee gepaard ging. En het euforische gevoel dat ik het gewoon dééd, die vijf kilometer, ondanks de pijn waar ik al zo lang mee leefde.
Hardlopen werd wandelen, en zo kreeg ik eerst een geïrriteerde achillespees en nu hielspoor. En zo kon ik ook niet meer tafeltennissen, iets dat ik wél echt heel leuk vond.
Na het hardlopen heb ik een tijdje geskate. Ook heerlijk, maar eigenlijk alleen iets voor dagen met mooi weer en ik werd steeds banger te vallen. Dat vind ik nog steeds jammer.
Uiteindelijk doe ik nu niet de sport of het bewegen dat ik echt heel erg leuk vind, maar dat ik nog kan. Fietsen, op een e-bike, want anders kunnen m'n knieën het niet aan. Yoga, maar dat wordt volgens mij pas echt leuk als je het goed kan en je soepel genoeg bent, en zover ben ik nog láng niet. Hopelijk wordt het ooit leuk.
Je wordt pas een sporter als je de juiste sport gevonden hebt, dat geloof ik dus zo. Maar wat als je jouw sport niet meer kan? Ik kan dus een steek van jaloezie voelen, wanneer iemand dit noemt. Dat alleen 'leuk' een voorwaarde is voor de sport die je kiest. Hoewel er natuurlijk ook bij gezonde mensen obstakels kunnen zijn, die het kiezen van de leukste sport in de weg staan.
Zwemmen in dit zwembad op de camping kan wel, want het is een zoutwater bad. Helaas lukt een uur zwemmen niet meer. De kortere baantjes zijn ook minder zen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten