Als zeggen wat je bedoelt anders opgevat kan worden

 "We hebben een dikkeboekenlezer in de omgeving", zeg ik enthousiast tegen man. "Huh?", is zijn (terechte) reactie. Want uiteraard hoorde hij niet wat ik bedoelde. En hoezo maakt het uit of een lezer dik is of dun. Hoe weet ik überhaupt wie de mensen zijn, die boeken in mijn minibieb zetten. 

Waar hij hoorde 'een dik persoon die boeken leest' bedoelde ik 'een persoon die dikke boeken leest'. Want kijk nou wat ik deze week alleen al in mijn bieb vond? Vooral die bovenste twee, wow!

Deze boeken kan ik helaas niet zelf lezen, in dit formaat. Mijn handen kunnen een dergelijke omvang niet (meer) aan. Wanneer ik dergelijke boeken in mijn minibieb vind, registreer ik ze en zet ze terug. Als het verhaal me aanspreekt, noteer ik voor mezelf ook de titel, voor misschien ooit eens digitaal. Voor wanneer mijn 'wil ik lezen'-lijst leeg is en ik nog een titel zoek. Voor nooit, dus waarschijnlijk, of het verhaal moet mij echt heel erg aanspreken. 

Maar zo kan het gaan dus, met communicatie. Bij ons onderling was dit vrij onschuldig. Had iemand het gesprek gehoord, had die persoon waarschijnlijk nu een mening over mij gehad die geheel onterecht is. Want waarom zou je het postuur van iemand benoemen?