Ja, ik heb pijn

 Ja, ik heb pijn. Ik heb namelijk fibromyalgie en dan heb je (ik) altijd pijn. Soms vergeet ik dat, raar genoeg. Dan spring ik vrolijk op van mijn stoel en kan een kreun niet onderdrukken. Ohja, m'n voet/enkel/knie/heup speelde vandaag op. Is ook zo. En ik kreupel verder. 

Ja, ik heb pijn en ja, vaak ook als ik zit of lig. Dan weet ik me geen houding op stoel/bank of in bed. Dan word ik wakker door een steek in m'n knie, hand of voet. Of bij de ribben, ook zo'n terugkerende plek. De ene keer is de pijn sterk aanwezig, de andere keer als een zachte brom op de achtergrond. 

Ja, ik heb pijn. Toch wil ik mezelf daardoor niet beperken en dus meldde ik mij aan voor vrijwilligerswerk, ga ik graag bij mensen op bezoek of naar een festival. En dan liefst met fiets, want bewegen is gezond. Ook met pijn. Maar 's avonds kom ik dan amper van de bank, stel ik m'n man voor om maar eten te bestellen en zie ik alle duffe series op tv voor de zoveelste keer. 

Ja, ik heb pijn, maar gelukkig niet zoveel als anderen met fibromyalgie. Meestal hoef ik geen pijnstillers te slikken en als ik dat wel doe, is het paracetamol. Heel zelden ibuprofen. Voor de migraine heb ik wel sterkere medicatie.

Ja, ik heb pijn, maar ik ben niet zielig. Het is ongemakkelijk, onprettig en echt heel stom, pijn. Het is beperkend, en is van invloed op mijn leven, op een negatieve manier. Ook al 'vergeet' ik het af en toe, omdat het op dat moment alleen maar zacht bromt, ik moet er rekening mee blijven houden, om ermee te kunnen blijven leven zoals ik nu doe. Dingen plannen, niet teveel ineens. Blijven bewegen, ook al klinkt een dagje bank zo lekker. 

Ja, ik heb pijn en daardoor ben ik ook vaak moe en heb ik last van hersenmist of brainfog. Dat is nog best lastig, in het dagelijkse werkende leven, maar over het algemeen gaat dat wel goed.

Ja, ik heb pijn en raar genoeg kan ik me niet (meer) voorstellen hoe dat is, een leven zónder pijn. Op de één of andere manier ga ik er vaak vanuit dat anderen ook pijn hebben, toch enigszins een beetje. Hoe kun je nou géén pijn hebben. Dat kan mij echt verbazen. 

Ja, ik heb pijn. Inderdaad. Ik leef ermee op dagelijkse basis. Ik probeer het er zo min mogelijk over te hebben, en al zeker niet over te klagen. Want wie wil dat nou steeds horen van iemand, dat zij pijn heeft? Dat is toch niet gezellig? En je kunt er ook zo weinig mee, pijn van een ander. Je kunt het niet wegnemen, niet verhelpen. Je kunt hoogstens een tip geven, waarvan je weet dat het bij iemand anders zo goed hielp. 

Ja, ik heb pijn, maar ik ben ook een vrolijk en positief mens, met interesse in jou en hoe het met jou gaat. (ook al vergeet ik dat soms te vragen of zelfs wat je eigenlijk vertelde, want ja, die hersenmist dus) Mijn interesse is zelfs breed, je kunt me heel veel vertellen en ik vind het leuk om te horen. Ik vind ook veel dingen leuk om te doen, alleen of met iemand anders. 

Ja, ik heb pijn en ik heb eigenlijk geen idee wat ik met deze blog wil. Kennelijk moest ik het even kwijt. En ja, ik heb pijn, maar ik geniet echt van mijn leven. Dat ik pijn heb, zie je (meestal) niet aan mij. 

 

 

Op een zee-egel gaan staan, dát doet pas pijn!

Note: 
Bij deze blog had ik het ritme in m'n hoofd van het gedicht Dust if you must van Rose Milligan. Woorden om bij te leven (zoals je dat in het Engels zou zeggen)

Dust If You Must

by Rose Milligan

Dust if you must, but wouldn't it be better
To paint a picture, or write a letter,
Bake a cake, or plant a seed;
Ponder the difference between want and need?

Dust if you must, but there's not much time,
With rivers to swim, and mountains to climb;
Music to hear, and books to read;
Friends to cherish, and life to lead.

Dust if you must, but the world's out there
With the sun in your eyes, and the wind in your hair;
A flutter of snow, a shower of rain,
This day will not come around again.

Dust if you must, but bear in mind,
Old age will come and it's not kind.
And when you go (and go you must)
You, yourself, will make more dust.