Bewondering

Ik vind het zo knap. Ik heb nu verschillende blogs gelezen en zie vaak dat mensen hun blogs plannen. Ik kan dat niet, plannen. Of, regulier plannen, dat kan ik niet. Mijn reis plannen, als ik ergens op een bepaalde tijd moet zijn, kan ik uitstekend. Een maaltijd plannen of m'n dag (nouja, dat gaat misschien nog wel eens mis). In het verleden natuurlijk ook van alles rond en met m'n gezin, al dat soort plannen lukte best.

Maar dan m'n blog. De laatste tijd gaat het weer hard. Dagelijks komt er wat op het scherm en dat post ik ook dagelijks. Dit zou ik natuurlijk over een aantal dagen/weken kunnen uitsmeren, maar dat doe ik niet. Want daar zijn m'n blogs niet zo geschikt voor, volgens mij. Het is ad hoc wat er in m'n hoofd rondgaat en opkomt. IK ben daar niet geschikt voor. Andere bloggers melden vol zelfvertrouwen dat er elke week op die en die dag en dat tijdstip een nieuwe blog staat. Daarvoor ben ik niet gestructureerd genoeg.

Er staan overigens wel een aantal conceptblogs klaar, maar op de één of andere manier is het nooit hét moment deze te posten. Of ze voldoen nog niet aan mijn idee van een blog dat 'af' is. Bij andere kan ik de woorden niet vinden om te zeggen wat ik nou écht met dat blog bedoel. 

"Gelukkig" kom ik ook veel blogs tegen waar (de laatste tijd) weinig op geschreven wordt. Gelukkig, omdat de planners dus kennelijk uitzondering zijn en ik niet zozeer. Jammer, want er zitten leuke blogs tussen, die inmiddels niet meer actief zijn. Had ik ze maar eerder ontdekt. 

Van Disabled Diva's blog heb ik laatst een aantal blogideeën gekopieerd, waarmee ik misschien wil gaan plannen, maar ik ben nog niet verder dan het kopiëren van de ideeën. Ook al een stap. Misschien moet ik ze ook eens door gaan kijken. Ideeën opdoen.

En wie weet, misschien ga ik ook ooit m'n social media plannen. Daar zijn online een heleboel planners voor. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon m'n uitwisbare schriftjes voor gebruiken. 

(Heel eerlijk? Omdat ik ineens allerlei gedachten had over bloggen, heb ik deze blog vooruit gepland en ondertussen bijna dagelijks wat aangepast)

Hoe komt deze tegel hier?

 

Boek Etta Palm van Wil Schackmann

Een tijdje terug las ik het boek Etta Palm, van Nederlands eerste feministe tot staatsvijand, geschreven door Wil Schackmann. De schrijver woont bij mij in de wijk. Etta Palm werd geboren in de Poelestraat te Groningen en leefde een groot deel van haar leven in Parijs, onder andere tijdens de Franse Revolutie. 

Zij benam een hele vergadering aan mannen de adem, door het woord te nemen. Paniek alom, de vergadering werd geschorst. In een volgende vergadering werd besloten dat een man haar speech voor mocht lezen. Niet zijzelf. Stel je voor, een vrouw. Later kreeg zij wel het woord. 

Etta wilde voor die tijd schokkende zaken, als spreekrecht voor vrouwen en onderwijs voor meisjes. Ook maakte zij zich sterk voor hulp aan vrouwen in achterstandswijken. Haar idee was dat als men tijdens de revolutie toch vocht voor gelijkheid voor iedereen, dat dat dan ook voor vrouwen moest gelden. 

De mannen moesten hier nog een (paar) honderd jaar over nadenken. Niet alle mannen overigens. Een aantal was het ook met haar eens. Op Hebban schreef ik een recensie.

Tegel Etta Palm

Rond de tijd dat ik dat boek las, werd ik erop opmerkzaam gemaakt dat bij mij in de buurt een tegel ligt met dezelfde afbeelding als op het boek. Dat was bijzonder! Ik ging op zoek en jahoor, daar lag ze, Etta Palm. Wat leuk! Maar ook: waarom hier?? Ik gooide deze vraag op Twitter en kreeg reactie van de schrijver. Ook hij wist niets van deze tegel, maar was wel enthousiast en ging ook gelijk op bezoek. 

En nu zitten wij, de schrijver en ik, met de vraag: wie heeft deze tegel gelegd en waarom juist dáár? Voor zover wij weten (en Schackmann heeft natuurlijk veel onderzoek gedaan) heeft Etta totaal geen binding met betreffende plek. Is ze hier waarschijnlijk ook nooit geweest. 

Via connecties bij de gemeente heb ik al wat vragen gesteld. Niet teveel, want stel dat iemand zegt "Etta ligt hier illegaal, wég ermee!", dat zou jammer zijn, vond ik. Maar Schackmann is inmiddels ook zó nieuwsgierig, dat ik mijn vraag van hem breder mag gaan stellen. Dus begin ik bij mijn bijna niet gelezen blog. 

Wie heeft deze tegel met een afbeelding van Etta Palm aan de Pop Dijkemaweg gelegd? En waarom juist daar?? 

Wordt hopelijk vervolgd. 

Etta Palm, boek en tegel

Bloggen, blogger, blogs

Bloggen is leuk, maar andere blogs lezen ook. Door allerlei omstandigheden (vooral ook veel activiteiten elders op het wijde web, boeken, werk, kinderen, boeken, moe, spelletjes op de telefoon en boeken) ging ik steeds minder blogs lezen. Best jammer. En toen ik weer op zoek ging naar blogs, kon ik ze eigenlijk niet zo goed vinden. Tot gisteren. 

Geen idee waarom het  nu ineens wel lukte met de zoekterm 'blogs' op Google, maar ik kwam op de blog van blogtrommel.com en ontdekte deze blog met 'Niet de populairste blogs' Hier blijkt maar weer dat een niet populaire blog niet per se saai of niet leuk is. (hoop ik dan toch, want ik sta zelfs niet op díe lijst). 

Er is een kopje met 'blogcollecties' en daar is zelfs een kopje 'Bloggers uit het Noorden'. Wat valt mij daar op? Veel (aangemelde) Noordelijke bloggers bloggen over Beauty, Food and Lifestyle. Sterker nog, na een langduriger zoektocht naar blogs, blijkt dat heel veel mensen (vrouwen!) hierover bloggen. En dan staan ze ook gezellig bij elkaar in de rijtjes 'welke blogs lees ik het meest', met allemaal dezelfde soort foto's. Wel mooie foto's trouwens, maar niet mijn ding verder. (over Food wil ik nog nadenken, maar niet op een dergelijke blog) Daarnaast heb je de 'mommy's'. Echt, het zijn vaak mooie foto's en vast leuke verhalen, maar ik haak af.

Waarschijnlijk zocht ik in het verleden te specifiek. Ik zoek al een tijdje naar meer bloggers met fibromyalgie. Dat lukt niet zo goed. Ik kijk al wel wekelijks op de Fibro Blogger Directory, waar verschillende bloggers over de wereld wekelijks hun post kunnen plaatsen (doe ik soms ook). Nu ga ik dus maar wat breder lezen. Zelf blog ik tenslotte ook niet alleen over fibro. (ik blog weer over andere dingen, die geen mens interesseren, haha)

Om de lijst met niet populairste blogs nu niet kwijt te raken, maak ik er zelf maar een blogje over. Blogtrommel heeft ook nog een soort startpagina, met veel blogs. Heel veel blogs. Ik ben nog wel even bezig met nieuwe favorieten te vinden.

 

Ik pas niet meer

Zaterdag dropte ik het al terloops; ik heb een paar glaasjes wijn gehad. Nadat ik dit jaar alleen in mei, tijdens de vakantie, alcohol gehad had, verbrak ik m'n voornemen voor de rest van het jaar en nam ik wijn. Bewust. En een Tia Maria na, want óh, wat is dat lekker. 

Hoe ik me 's nachts en de dag erna voelde was niet zo lekker.

Uiteraard is niet met zekerheid te zeggen dat dit door de alcohol kwam. Ik voel me wel vaker niet lekker (heb daar een hele blog over, zelfs) (ohja? Joh, vertél!) Vorig weekend was ik na werkweek en alcoholvrij etentje óók moe. Minder brak, wel moe. 

Hoe het ook zij, de alcohol zal niet geholpen hebben. Toch ben ik gestopt met de challenge op Ikpas.nl. Die van deze maand moest ik natuurlijk wel stoppen, na m'n wijn. Voor die van volgende maand, waar ik me al voor opgaf, heb ik me weer uitgeschreven. Niet dat ik ineens weer meer wil drinken, integendeel, maar de website voegt eigenlijk niets meer toe. Er zijn geen nieuwe badges meer te halen (en die zijn juist zo leuk!) en via de nieuwsbrieven komt ook niet veel nieuws meer binnen. Kennelijk is er niet genoeg alcoholnieuws voor een jaar. De blogs van mede-passers zijn ook gestopt. Helemaal uitschrijven van de site doe ik nog even niet. Wie weet wat ik me in de toekomst nog weer voorneem, maar nu is het even genoeg. 

Neemt niet weg dat ik niet van plan ben weer meer te gaan drinken. Alcoholvrij beviel eigenlijk wel goed. En ja, oké, dat wijntje tijdens het eten ook. Maar met de ervaring van afgelopen weekend nog vers in het geheugen, zal het volgende wijntje weer even op zich laten wachten. Misschien wel tot oktober zelfs, wanneer we weer van plan zijn naar Portugal te gaan.Voor nu ga ik eerst het alcoholvrije leven challengevrij aan. 

(op de readingchallenge van Hebban na, ben ik dus inderdaad helemaal 'challengevrij' nu)

Zoals het ging

 Een dagje niets, de heerlijkheid. Ik doe dan niet echt niets. Vouwde vanmorgen wat was, ruimde de keuken wat op, las een boek, snoeide in de tuin.

Ging daarna boeken registreren voor bookcrossing, zodat ik tijdens een fietstochtje een paar los kon laten bij minibiebs in de buurt. Helaas. Kreeg migraine-aura en lag vervolgens een paar uur op bed. Nouja, dat is dan ook nietsdoen, maar zalig is het niet. 

Kleine correctie

 Gisteren schreef ik dat ik dit weekend helemaal niets zou gaan doen. Vandaag besef ik dat dit niet helemaal klopt. Vandaag ben ik bezig met herstellen van een week werken en een avondje uit eten. En dat is best hard werken, zo lijkt het. 

Is het vermoeidheid van het eind van de week in combinatie met een avondje uit? (zo laat waren we nou ook weer niet thuis) Of is het toch de wijn, waar ik voor het eerst in anderhalve maand weer eens voor koos. Geen idee, maar het was een passieve dag. 

Ik las wel een bijzonder boek, in de vorm van een tijdschrift. Een bookazine dus. Uit liefde, meneeer Tuschinski van Tanya Commandeur. Een intrigerend verhaal uit de Nederlandse geschiedenis, zoals Commandeur dat zo mooi kan vertellen. 

Het is zover!

 Jaja, hij komt eraan: een weekend zonder afspraken! Rust! Nietsdoen! Er komt zelfs geen 'behalve misschien...' opmerking in m'n hoofd. Gaat het lukken?

Vanavond nog wel uit eten. Alweer? Ja, alweer. Met andere disgenoten dit keer. Gezellig. Zin in.

Hoe ga ik mijn rustige weekend dan invullen? Tot mijn grote frustratie mag ik dus niet wandelen. Wederom meldde de podotherapeut dat ik zoveel mogelijk alles met de fiets moest doen. Ruim drie jaar terug zei hij dat ook al. (en ja, ik ben weer te laat naar hem toegegaan) Afgelopen zaterdag sloeg ik deze vermaning bijna in de wind. Een loopje naar het winkelcentrum moest toch kunnen? Na een paar honderd meter, besefte ik dat dat juist niet goed was. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat mijn hiel(spoor) dit luidkeels verkondigde. Oeps

Zondag was ik zó moe, dat mijn lichaam elke keer dat ik opstond aangaf weer te willen zitten dan wel liggen. Of de zwaartekracht verdubbeld was, ik kwam amper overeind. Toch heb ik nog drie kwartier met m'n man gefietst 's middags. Nog wat beweging, want rust roest, en erg gezellig. 

Op mijn vrije woensdag ben ik alleen gaan fietsen. Komend weekend is het plan ook een paar rondjes te rijden. In plaats van een wandeling. Maar in tegenstelling tot wandelen, heb ik bij fietsten meer een doel nodig. Gelukkig zijn er nog een paar minibiebs in de omgeving, die ik wil bezoeken. En misschien ga ik nog wat foto's maken bij het bezoekerscentrum.

Ondertussen groeit mijn frustratie weer over deze situatie. Een hielspoor blijkt zelfs nog vervelender dan een geïrriteerde achillespees. Of ik kan me die pijn niet meer goed herinneren. De spuit die ik erin gehad heb, heeft een tijdje geholpen, maar de pijn is terug. De oefeningen helpen niet, kennelijk en nu dus alle hoop op de nieuwe zolen, die pas in augustus komen. 

Vooreerst dit weekend rustig aan doen dus. Niet wandelen, wel fietsen en lezen. Genieten van het mooie weer en proberen mijn frustratie los te laten. Mopperen op m'n lijf maakt het leven alleen maar zuurder en het helpt niets.

Een sociaal leven (en fibromyalgie)

Wat te doen overdag? Hoe vul ik m'n vrije tijd in, de tijd dat ik niet op het werk ben? Nou, ik heb vriendinnen, vrijwilligerswerk en familie natuurlijk.Oh, en boeken. Veel boeken. (heel veel boeken)

De mens is een sociaal dier en zodoende verkeren we graag in het gezelschap van anderen. Niet iedereen heeft hier evenveel behoefte aan. De één vindt het heerlijk om dagelijks bij mensen over de vloer te zijn, mensen over de vloer te krijgen of ergens af te spreken met vrienden. De ander vindt het best als zoiets maar één keer per maand voorkomt. 

Het is fijn als je daar zelf je keuze in kunt maken. Het wordt lastiger als je tot categorie één behoort, maar door je lichaam hierin begrenst wordt. Zoals iemand met fibromyalgie al snel zal ondervinden. 

Al jarenlang probeer ik mijn activiteiten zo te plannen, dat ik genoeg momenten heb om tot rust te komen. Ik werk vier dagen in de week, zeven uur per dag. Na het werk neem ik rust. In theorie sport ik twee keer per week 's avonds en de andere avonden wandel ik een half uurtje. Ik plan vrijwel nooit beide dagen van het weekend wat en liefst elk derde weekend helemaal leeg. Gelukkig ben ik een lezer. Gelukkig vind ik het heerlijk om alleen thuis te zijn en rustig op de bank te zitten met boek of tv en thee. Gelukkig heb ik ook een man, die het prima vindt om zowel zonder als met mij activiteiten te ondernemen.

Wandelen gaat momenteel niet zo goed en sporten is maar één keer per week. Meer rust dus, maar ik weet niet of dat zo goed is. De weekenden zitten wél steeds vol. Met leuke dingen, echt genieten. Het Hunzefestival, bijvoorbeeld. Een bezoek aan m'n zus in verband met de verjaardag van m'n achternichtje. Een meeting met bookcrossing en een muziekfestival in het park. Dat deed ik de afgelopen weekenden. Met heel veel plezier. De vrije woensdag probeerde ik zoveel mogelijk niets te doen, maar dat lukte ook niet altijd. Ondertussen heb ik dus wel meer pijn en ben erg moe. Totdat ik dit hier allemaal opschreef, had ik nog niet eens de link gelegd. Misschien is die link er ook niet. (hoewel ervaring van mij en anderen natuurlijk wel leert dat die link er is)

Afijn. Elk weekend denk ik 'alleen dit keer nog', maar inmiddels is komend weekend alweer half gevuld. Vanavond uit eten en morgen visite van familie, die we niet vaak zien. En daar heb ik ook weer zin in, dat wordt ook weer gezellig en die rust, die komt nog wel een keertje. 

Een druk sociaal leven, dat zit er voor mij niet (meer) in. Soms vind ik dat jammer, soms ook wel weer lekker. Maar het blijft puzzelen.
 

Wat doet rouw met je, hoe doe je dat?

 Ik las het boek Het is oké om je niet oké te voelen van Megan Devine. Dit boek gaat over rouwen. Tijdens het lezen kreeg ik steeds de sterke aandrang gelijk te reageren op wat ik las. Zo las ik een hele boekbespreking bij elkaar. 

Een boek over rouw. 'Manieren voor het liefdevol dragen van verlies' is de ondertitel. Devine begint het boek met een hele verhandeling over hoe anderen willen dat je rouw ophoudt. Troostende zinnen zouden niet troostend zijn. Dit irriteert mij enorm, omdat ik ze dat juist wel vind. Zinnen als 'Gelukkig heb je haar nog zo lang bij je gehad' zouden onuitgesproken gevolgd worden door de zin 'dus wees niet meer zo verdrietig', maar zo heb ik dat nooit ervaren. Integendeel. Ik vertelde mezelf hoe gelukkig ik mocht zijn mijn moeder tot mijn 55e te hebben gehad, ipv dat ze overleed toen ik 15 was, zoals een vriendin van mij overkwam. Ook het feit dat 'alle verdriet er mag zijn' volgens Devine, maar dat er wel gradaties zijn, die zij bepaalt, schiet mij enigszins in het verkeerde keelgat. Ja, je kind verliezen is waarschijnlijk verdrietiger dan je oma (want dat ligt veel meer in de lijn der verwachting) maar als je geen kind hebt en door je oma bent opgevoed, ligt dat toch weer anders. 

Deze toon in de eerste hoofdstukken, maakte bijna dat ik het boek niet verder las. Maarja, ik had het gekocht en zit met rouw, dus las ik door, in de hoop er toch wat aan te hebben. 

De schrijfster heeft plotseling haar man verloren door verdrinking en ik 'alleen maar' mijn ouders, op redelijke leeftijd na een kort ziekbed, dus ja, er zijn verschillen. In de tweeëneenhalf jaar tussen het overlijden van mijn eerst mijn vader en toen mijn moeder, overleden ook nog een vriendin, zwager, neef, twee ooms, een jonge collega en de hond. Deze rouw, dit verdriet, lijkt te stapelen, maar is nog steeds niet hetzelfde als je man zien verdrinken.

Als ik lees wat haar en anderen gezegd wordt, rijzen mij de haren te bergen. 'Alles gebeurt met een reden' en 'hier kom je beter en sterker uit', is niet wat je wilt horen als je net je geliefde of je kind kwijt bent. Nooit. Laat staan iemand een schuldgevoel aanpraten als 'dan had je dat maar niet moeten doen’. WAT? Zeggen mensen dat echt? 

Gaandeweg het boek krijg ik wel het gevoel dat het een aantal dingen vooral Amerikaans zijn, hoewel ook hier het idee lijkt te bestaan dat het leven maakbaar is. Een gedachte die mensen een vals gevoel van veiligheid kan geven, want datgene wat de overledene deed of juist niet deed, dat doen ze niet. Dus.... Alsof je alles in de hand kunt hebben. Devine rekent hiermee af. Het leven is maar voor een deel maakbaar, je hebt geen controle over het verloop van je leven door positieve of negatieve gedachtes. 

Vanaf hoofdstuk 8 gaat het meer concreet over de rouw en wat je kunt doen. Wat doet rouw met je lichaam en hoe ga jij, als rouwende, hier mee om. Er is geen pasklaar antwoord. Iedereen heeft zijn of haar eigen rouwtraject. Er zijn overeenkomsten, er zijn verschillen. 

De grote gemene deler is wel dat je lief voor jezelf moet zijn. Dat verder niets moet, behalve toch goed voor jezelf zorgen. Daar moet ik denk ik echt weer wat mee.
De schrijfster had veel aan online contact met andere rouwden en geeft nu online hulp aan anderen.

Ik realiseer me dat mijn extreme vermoeidheid van de laatste tijd, te maken kan hebben met mijn rouw. Net zoals het steeds klaarwakker zijn om 6 uur 's morgens. Het tijdstip dat m'n moeder overleed. Bizar, zou dat echt? Dat is in elk geval óók een reden voor mijn vermoeidheid, lijkt me. 

Het boek geeft opdrachten, waarmee je aan de slag kunt. Ik ben niet zo van opdrachten in boeken. Ik lees ze met interesse en ga weer door. Hoewel, één van deze opdrachten is schrijven. Dat doe ik dan weer wel. Deze blog floreert weer sinds m'n moeder overleed. M'n dagboek is dan weer abrupt gestopt op de dag dat m'n moeder opgenomen werd in het ziekenhuis. Misschien moet ik dat nog gaan inhalen, nu alles nog redelijk vers in m'n geheugen ligt. Wat er die week gebeurde is waarschijnlijk bij uitstek wat je in geval van rouw van je af moet schrijven. 

Het boek eindigt met tips voor vrienden en familie. Wat doe/zeg je wel en niet. Dit blijft een dunne scheidslijn. Tenslotte reageert niet iedereen hetzelfde, kun je van de ene persoon meer hebben dan van de ander en kun je ook per dag anders in je wensen staan. Dat beschrijft Devine ook deels. 

Na de eerste paar hoofdstukken, die enigszins in mijn irritatiezone zaten, vond ik het een interessant boek, waar ik waarschijnlijk wel wat mee kan. Het is weer stof tot nadenken.

 

 

 

Wat doe ik fout?

De laatste tijd merk ik dat ik steeds meer pijn heb. Steeds vaker neem ik pijnstillers, terwijl ik over het algemeen (net) zonder kan. En zoals dat (bij mij) gaat; als het goed gaat, prijs ik mezelf gelukkig en als het minder gaat geef ik mezelf de schuld. 

Dus

Wat doe ik fout?

Het is waar dat het de laatste tijd druk was. Een aantal weekenden achter elkaar had ik wat te doen. En dat terwijl een weekend niks juist zo goed is. Ook met het werk ging het alle kanten op.

Doordat het druk(ker) was, kwam er minder van mijn regelmaat. Ook door de vermoeidheid, die nog aanhoudt. Het regelmatig wandelen schiet erbij in en door pijn, moeheid en frustratie wijk ik ook nogal eens af van een echt gezond eetpatroon (de basis blijft altijd gezond, eromheen wil ik nu wel wat meer 'snoepen' en dat kan dan ook gedroogd fruit en ongebrande noten zijn)

En zo beland ik zomaar weer in de neerwaartse spiraal: meer pijn is minder bewegen en minder bewegen is meer pijn. Meer pijn is meer frustratie en meer frustratie kan maar zo leiden tot meer snoepen. En die spiraal op zich leidt natuurlijk ook tot frustratie. Leidt frustratie tot pijn? Het kan maar zo. 

De pijn is ook op meer plekken. Ja, m'n knieën doen zeer, maar inmiddels is de pijn in het gewricht van m'n grote teen ook niet meer iets dat af en toe langskomt. M'n handen doen bijna continue zeer en tijdens de rustige oefeningen bij yoga ontdekte ik dat m'n rechterschouder ook niet pijnvrij is. 

Verdorie.

Hoe keer ik dit weer om?

Mocht de vermeerdering van de pijn komen door wat ik nu 'fout' doe, zou dit omkeerbaar moeten zijn. 'Gewoon' weer elke dag gaan wandelen (geen smoesjes!) en afblijven van de koekjes (ook al is het er maar één). En 'gewoon' weer eens een weekend niets inplannen. Goh, wat een goed idee!

Maar helpt dat bijvoorbeeld voor de teen of werkt het juist tegen? 

Dit weekend zit alweer vol. De kleindochter van m'n zus wordt 1 jaar en daar gaan we uiteraard heen. Fijn om m'n zus en haar gezin weer te zien. En de kleine! Een jaar alweer. En dan hoef ik vólgend weekend alleen maar één middag gastgever te zijn bij het bezoekerscentrum. Hoewel, er is ook Dichters in de Prinsentuin, waarvan ik me elk jaar weer voorneem erheen te gaan. In de Hortus nog wel. Ik wist helemaal niet dat dat verplaatst was!

Hopelijk wordt de pijn na wat rust uiteindelijk écht weer wat minder, maar ik moet eerst eens zien dat ik rust neem. Of ik accepteer dat ik pijnstillers nodig heb.

Deze foto maakte ik precies een jaar terug tijdens m'n lunchwandeling