Oh wat een dag

 Kapot ben ik, maar wat was het leuk. 

Vandaag was de eerste dag van het Hunzefestival bij het bezoekerscentrum, maar ik vrijwilligerswerk doe. Mij was gevraagd welke dagdelen ik kon en ik had braaf alle dagdelen van het weekend ingevuld, denkende dat de organisatie daar dan een keuze uit zou maken. Nou, dat deed de organisatie ook. Die deelde me bij alle dagdelen in, want ik kon toch? En aangezien er te weinig vrijwilligers waren, durfde ik niet af te zeggen. 

Dus liep ik vanmorgen op een leeg terrein. Vrijwilligers liepen er natuurlijk rond. En standhouders richtten hun kraampjes al in. Ja, er liepen al bezoekers rond, die hadden zich in de starttijd vergist. Of wisten helemaal niet dat er vandaag wat te doen was (en kwamen later terug met hun kleinkinderen). 

's Morgens zat ik bij kleien. Niet erg vermoeiend, ten eerste zittend en ten tweede bijna geen kind. Gezellig wat gekletst met een paar jongetjes, die verwoede pogingen deden om een vos en een bever te maken. Ik maakte een voorbeeld, verraste mezelf én de andere begeleiders. Toen er andere kinderen bij kwamen, wat gekletst over vossen en andere dieren, die zoal in het Groninger Landschap leven. (en over een krokodil) Van de begeleiders leerde ik dat een bever oranje tanden heeft. Daarom gebruikten we stukjes wortel.

's Middags was ik ingedeeld bij het broodjes bakken en popcorn maken. In principe zou ik stempels zetten (bij drie stempels, die staan voor drie activiteiten, mogen kinderen een poster uitzoeken), maar al snel werd ik de 'vuurvrouw'. De hele middag fikkiestoken, wat een feest! Wél een vermoeiend feest, want er waren drie vuurplaatsen, dus drie 'fikkies' te onderhouden. Rondlopen met hout, hout halen, beetje poken tussen de brandende kolen.. Ondertussen kinderen wat helpen met de popcorn en broodjes en zorgen dat niemand zich brandt. 

Ik genoot. 

Maar ook van genieten krijg je pijn, dus was ik best blij de 'eindstreep' gehaald te hebben. 17.00 uur. Brooddeeg op, vuurtjes sterven uit, ons eten wordt neergezet. 

Aan alle kanten werd al goed opgeruimd, dus ik wist niet zo goed wat te doen. Zo kwam ik nog bij de slootbeestjes terecht. Wat veel! Kikkers, torretjes, een hele kleine salamander en natuurlijk vissen. 
Wat een verscheidenheid was er gevangen. 

Na dit alles werd er gezamenlijk gegeten en al snel ging ik toch naar huis, verlangend naar m'n bank. 

Waarom vind ik dit zo leuk? Het leukste is wel de interactie met de kinderen. Hun enthousiasme om mee te doen, om te leren, hoe ze zich overal instorten (ook in de sloot). De leergierigheid, maar ook hun verhalen. Zelf leerde ik ook nog van alles. 

Dan was er natuurlijk nog het fikkiestoken. Echt, dat vind ik zo heerlijk. En de contacten met andere vrijwilligers natuurlijk. Je doet het samen. Hard werken en plezier hebben. Iets moois neerzetten (niet echt een favoriete opmerking, maar oké, voor deze keer) 

En hopelijk bereiken we er wat mee. Liefde voor de natuur doorgeven aan de kinderen. (en niet alleen voor het fikkiestoken) en nieuwe donateurs werven voor Stichting Groninger Landschap. 

Morgen nog een dag. Ik sta dan in de winkel, geen idee hoe druk het daar is. Alleen 's morgens, want ik zou nog foto's maken, dan kon ik dat mooi 's middags doen, had de organisatie bedacht. Maar ik maakte de hele dag al foto's, die ik op de facebookpagina van Buitenplaats Reitdiep plaatste. Ook dat is leuk. 

En gelukkig zat het weer mee. Het bleef bijna de hele dag droog.