Van puntjes naar bobbels (handen)

In oktober vorig jaar schreef ik over pijn in mijn handen. Volgens de dokter een kwaal voor oude(re) vrouwen, die vooral veel huishoudelijk werk hebben gedaan. Beide totaal niet op mij van toepassing, vond ik, maar ik heb er maar mooi last van. Nouja.. misschien gaat dat 'oudere vrouw' nog een beetje voor mij op. Zou kunnen.

Een tijdje terug ontdekte ik dat er ineens een bobbel ontstond op één van de vingers. Wat nou dan weer. Hij doet nog zeer ook. Een aantal weken keek ik het aan. Zo snel als het komt, kan het natuurlijk ook weer weg. Maar hij doet zeer, dus ik besluit de huisarts weer eens met een bezoekje te verblijden. Dat was tenslotte alweer even geleden, die arme man zou me nog kunnen gaan missen.

Plaatje van mens-en-gezondheid.infonu.nl

De huisarts hoefde niet lang te kijken. Jahoor.. daar kwam het verhaal weer over dé oudere vrouw en haar huishoudelijke arbeid. Dit keer met vervolg: nadat de vingergewrichten gaan slijten, zoals bij mij, kan er door irritatie wat aangroei ontstaan. Geen artritis of artrose, maar Noduli van Heberden genoemd. Wel een mooie naam voor vervelende knobbels, merkte iemand op. Dat is dan ook wel weer zo.

Hoewel mijn huisarts erop blijft hameren dat het vooral géén artrose is, wordt het op de website van de link wel zo genoemd. En verder ook. Op zich maakt het natuurlijk niet uit hoe iemand het noemt, maar ineens heb ik dus wél een aanwijsbare vorm die bij reuma hoort. Na jarenlang te horen dat er niets te vinden is, gevoelsmatig als aansteller weggezet, is dat gewoon een dingetje. 

Het vervolgverhaal is hetzelfde als bij de puntjes. (en de fibromyalgie) Er is niet zoveel aan te doen, pijnstilling is het enige, en dan liefst met mate, te beginnen met paracetamol dan ibuprofen en als het echt niet meer lukt diclofenac. Hij raadt ook nog tatum of zoiets aan, maar daar reageer ik dan weer allergisch op. Liever niet dus. Pas als het écht invaliderend wordt, is een operatie mogelijk. Dit maakte hij niet zoveel mee, dat dat nodig is.

Mijn bobbeltje groeit inmiddels niet meer zo hard. Een duidelijke foto kan ik er niet eens van maken. Op internet zijn ze wel te vinden, tot vervormingen, zoals vroeger de oude vrouwtjes hadden inderdaad. En oh.. het kan ook nog op de tenen. Zelf vind ik het apart dat het bij mij vooral links zit, maar aan de andere kant is dat wél zo prettig. Het doet tenslotte wel zeer in gebruik, dan liever links, de kant waarmee ik geen vaatdoekjes uitknijp of ramen zeem.