Stemdag

Ik word wakker van een irritant geluid. De wekker! Of eigenlijk de telefoon, die ik gebruik als wekker. Kreunend draai ik me om en probeer 'm uit te zetten. Deze nieuwe telefoon heeft een precisiesysteem, waarvoor ik echt wakker moet worden, en dat wil ik nog niet! Het is vroeger dan op werkdagen en veel en veel vroeger dan op mijn normale vrije woensdag. Ik plaats mijn vinger moeizaam op het kruisje op het scherm en veeg 'm weg. Na 3x gaat het goed. Wederom kreunend draai ik me op m'n rug, met mijn arm over mijn ogen. Mijn bed is lekker zacht en warm, buiten is het nog donker. Even draai ik me nog op mijn zij en geniet van het warme dekbed om me heen.

Graag zou ik nog langer blijven liggen en genieten van dit gevoel, maar ik moet eruit. Vandaag stemmen we voor het Associatieverdrag met de Oekraïne en ik ben reserve-stembureaulid. Om 10 voor 7 zit ik er klaar voor; de (geleende) mobiel van het werk, mijn eigen mobiel en de huistelefoon liggen naast me. Mocht ik opgeroepen worden, dan is dat om/rond 7 uur op één van deze toestellen, maar geen idee welke. Wanneer ik om een paar minuten over 7 nog niet gebeld ben, controleer ik voor de zoveelste keer of mijn mobiele brigade het wel doet. Alles lijkt in orde. Kennelijk ben ik vandaag toch vrij. Voor het eerst in 12 jaar zit ik niet op een stembureau, ik was te laat met de online cursus voor zitten op het stembureau en kwam daarom niet meer in aanmerking. Het voelt raar.

Nadat ik, zoals elke week, koffie heb gedronken in het buurtcentrum, waar ik ook even bij het stembureau binnen loop en kennis maak met de mensen die wél op tijd waren met hun cursus, doe ik snel wat boodschappen en zit daarna thuis met een wat ongewoon kaal gevoel. Eigenlijk is het nu een gewone woensdag, alleen blijf ik rondlopen met de 2 mobiele telefoons, voor het geval dat.

Tijd voor afleiding. Vorige week vroeg ik 5 adressen aan op postcrossing en om niet de hele dag met het 'ziel onder mijn arm'-gevoel rond te blijven lopen, besluit ik de kaartjes eindelijk te schrijven. Eigenlijk veel te laat naar mijn zin. Omdat het uitzoeken en schrijven zo lekker gaat, vraag ik nog maar een adres aan, en nog één, en.. juist, nog één. Bij de 5 adressen van vorige week komen er nog 7. Ondertussen plaats ik ook mijn foto's van de afgelopen dagen op mijn andere blog. Dat schiet er nogal eens bij in, de laatste tijd. Na het schrijven van de laatste kaartjes, vind ik het eerst wel genoeg. Ze moeten nog gescand, de hond moet er nog uit en ik zou met mijn dochter gaan stemmen. Het is haar eerste keer.

Als we na het stemmen, kaartjes posten en boodschappen doen (ik koop een fleurig messenset en teveel ongezond lekkers), thuiskomen, zie ik dat ik het laatste adres nog geen kaartje heb gestuurd, dat moet nog even. Het is een Belg, voor de verandering kan schrijven in het Nederlands. Leuk! Hij krijgt een rijtje jonge koolmeesjes. Zorgvuldig kies ik er ook postzegels bij uit. Hoewel, ook daar ben ik bijna doorheen. Ondertussen zijn er 18 kaarten onderweg, mijn maximum is 22. Zal ik? Ik zal, snel vraag ik de laatste adressen op. Daarna bestel ik ook gelijk online nieuwe postzegels.

Waarom is postcrossing zo'n leuke hobby? Ik heb geen idee. Bij het aanvragen is er eerst de nieuwsgierigheid naar het volgende land: zou het wat speciaals zijn of (weer) Duitsland en/of Rusland. Daarna het profiel: elke keer een kleine ontmoeting met een persoon ergens ter wereld. Mensen vertellen kort wat over hunzelf, hun leven, hobbys en de kaartjes, die ze willen ontvangen. Een kaartje uitzoeken, uit mijn goed gevulde la met kaartjes, is ook altijd leuk. De kaartjes zijn natuurlijk altijd leuk, laatst ook nog gesorteerd door mijn dochter en dat probeer ik zo te houden. Gaat niet helemaal goed.
De kaartjes die ik stuur, schrijf ik zo'n beetje helemaal vol. Ik vertel onder andere over Aletta Jacobs, een oud en nieuw Groninger Museum, het Schröderhuis van Rietveld, waar ik woon en het weer.

Aan het eind van de dag zijn alle kaartjes onderweg, heeft dochter knakworstjes in bladerdeeg gemaakt en ben ik laat met eten koken. Nog steeds ben ik niet gebeld door de organisatie van de stemlokalen, dat zal nu ook wel niet meer gebeuren. Voor niets stond ik dus zo vroeg op, had nog wel een uur langer kunnen genieten van warmte in bed en slaap.

Hoewel het een rustig dagje was, waarin ik eigenlijk gewoon wat rondlummelde, zijn mijn rug en schouders stijf en pijnlijk door al het schrijven, uitzoeken en zitten achter de computer, ongeveer zoals het gevoeld zou hebben wanneer ik wel op het stembureau had gezeten. Alleen kan ik me nu weg laten zakken in een luie stoel, met de voeten omhoog. Voor de tv met DWDD, laptop en hond op schoot, stop ik een bladerdeeg-met-kaas hapje in mijn mond.  Heerlijk relaxed zo.

Vanavond kan ik ook lekker op tijd  naar bed, waardoor ik morgen hopelijk wat makkelijker wakker word. Ja, het was een fijne dag, maar toch hoop ik dat ik met de volgende verkiezingen weer een rol mag spelen op een stembureau.