Het is de nacht van 23 april. Met een snelheid van ongeveer 110 kilometer per uur rijd ik over de snelweg. De volle maan zet de lege weg achter mij in een spookachtig blauw licht. Wanneer een auto mij inhaalt, laat ik mijn snelheid een beetje toenemen en achtervolg de lichten. Tenslotte is de maximumsnelheid tegenwoordig 130 kilometer per uur, maar in het donker durf ik dat niet altijd aan. Zoveel scheelt dat ook niet op de afstand die ik af te leggen heb.
Een aantal jaren terug reed ik regelmatig in het donker over deze weg, maar sinds mijn dochter niet meer intensief sport nog zelden. Mijn nachtelijke rit van vandaag heeft te maken met een 'verstandige beslissing'. Met een stel vriendinnen had ik een gezellige avond en eigenlijk zou ik blijven slapen. Vanwege een reden, die niet meer van kracht is, besloot ik toch naar huis te rijden. In feite was overnachten geen probleem meer, maar ik wist ook dat ik daar vermoeider van zou raken dan van deze rit. Er zou alcohol aan te pas komen en een korte nachtrust.
Het was een gezellig avond. Ik heb geweldige vriendinnen, ooit leren kennen via internet. Heel bijzonder, al meer dan 13 jaar vormen we een vrij hechte groep, verspreid over Nederland. Minimaal één keer per jaar proberen we met zijn allen bij elkaar te komen, helaas lukt dat niet altijd. Ook deze keer kwam maar de helft en een aantal dan ook nog vrij laat. Daarom is mijn nachtelijke rit ook later dan ik van te voren dacht dat hij zou zijn. De hele avond hield ik mezelf in de gaten: hoe vermoeid voelde ik me? Het ging goed, het gaat nog steeds goed. Dat valt me alles mee. Ik ging op tijd weg, hoe laat het ook was.
Het is een schitterende nacht. Er was regen en hagel voorspeld, maar ik zag vaak de maan tussen de wolken schijnen en het bleef droog. Gelukkig, want regen bij nacht is nog lastiger rijden. Één van de vriendinnen maakte zich zorgen over mij op de onverlichte wegen van het Noorden. Zelf rijdt ze bijna alleen in de randstad, waar alle wegen fel verlicht zijn. Waar je de volle maan ook minder zal zien. Ik draai muziek, waar ik lekker bij mee kan zingen. Dat maakt rijden plezieriger en houd me beter wakker.
Terwijl ik verder rijd, haal ik in mezelf herinneringen op van de afgelopen avond. Hij ging te snel voorbij, maar het was deze rit waard. Zoals altijd was er ruimte voor plezier en lol, veel lachen maar ook verdriet, waar altijd wel één van ons mee te maken heeft. Even huilen, troosten, knuffelen, een warm bad is er niets bij.
Eigenlijk is deze rit niet eens zo lastig. Voor ik het weet rijd ik onder de felle lampen van de ringweg. Geen zicht meer op de maan en de blauwige landschappen, dat die me liet zien. Echte Nederlandse landschappen, bij daglicht bestaande uit groene weilanden, gevuld met koeien, paarden en schapen, met kerktorentjes in de verte.
Morgen zal ik moe zijn en mogelijk wat meer pijn hebben, in het donker gebruik ik geen cruisecontrol waardoor mijn knie deze rit wat meer belast wordt. Mijn man laat me uitslapen en doet het ochtendrondje met de hond. Dan neemt hij onze auto mee, naar zijn activiteit van die dag. Op het moment dat ik de auto nam, wist ik dat overnachten geen optie meer was. Het is niet erg. Natuurlijk had ik mijn vriendinnen graag nog wat langer gezien, natuurlijk had ik nog langer willen delen in de lol. Maar zo is het ook goed. Hier heb ik de rest van de week profijt van. Een verstandige keuze, een heerlijke avond met eigenlijk wel een bijzonder mooie afsluiting: een nachtelijke rit bij het licht van de volle maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten