De dag die ik wist dat zou komen

Daar lig ik dan, de dag die ik wel verwachtte dat zou komen. Drie jaar terug gold dat voor onze Koning, vandaag voor mij. Ik hoefde er alleen niet 46 jaar en 3 dagen op te wachten. Bij mij komt deze dag ook vaker, helaas. Jarenlange voorbereiding was dan ook niet nodig.

Wat is er aan de hand?
Afgelopen woensdag liep mijn dochter weer. Gelukkig! Zo werd Koningsdag voor ons op meerdere fronten zonniger dan verwacht. We deden verder niets extra's. Geen vrijmarkt, muziekfestival of andere activiteit bezochten we. Dochter ging 's middags naar haar vriendinnen en bleef daar tot 's avonds laat, blij met haar hernieuwde vrijheid.

Donderdagavond deed ook haar arm het weer. Helemaal fijn! Ik kan wel zeggen dat er een last van onze schouders is gevallen. Vandaag lig ik met migraine op bed. In het weekend, uiteraard, net als mijn vader vroeger. Een heftiger aanval dan ik in maanden heb gehad. Dat is de manier waarop mijn lichaam met stress omgaat, helaas. En ik had het waarschijnlijk kunnen weten, maar was er toch niet op bedacht. Toen het gisterenavond begon, dacht ik heel naïef dat het met nachtje slapen wel over zou zijn. Ik had beter kunnen weten. Er waren zelfs twee migrainepillen nodig vandaag.

Rond een uur of 11 moest ik er wel uit voor een kop koffie. Ontwenning van cafeïne bezorgt me maar zo weer een aanval, die niet overgaat met een paar pillen. Verslaving. Gelukkig mijn enige lichamelijke verslaving.

De uitval van mijn dochter zette onze vakantieplannen onder druk. Voor het eerst in 18 jaar gaan man en ik zonder kinderen weg, eerst naar Spanje en dan Portugal. Hier verheugen wij ons enorm op, de kinderen ook, maar toen dochter niet liep en dat maar aan bleef houden, kregen we toch wel twijfels. Konden we wel weggaan? Konden we dat vooral onze zoon aandoen, die dan met de eerste zorg bleef zitten? Hij vond van wel. De psycholoog vond dat we moesten gaan. En nu staat niets ons meer in de weg. Waarschijnlijk zal dochter in de 4 weken dat we weg zijn wel af en toe uitval hebben, maar een dagje of 2 is te overzien. En anders komen we vervroegd terug.

Over 3 weken is het zover; de dag waar we al lange tijd naar uitzien. Dan stappen we op het vliegtuig naar Alicante in Spanje. Een dag, waarvan het even onzeker was of die wel zou komen.