Count your blessings (4)

Mijn zegeningen tellen, het ging me moeilijk af de afgelopen tijd. Ik werd veel geplaagd door hoofdpijn; migraine, spanning en een volle voorhoofdsholte. De jackpot, zou je kunnen zeggen, maar één die je liever niet 'wint'. Mijn inspanning om toch zo min mogelijk ziek te melden op het werk resulteerde in halve weekenden in bed. Jammer.

Buiten was het net zo mistig als in mijn hoofd

Ook jammer, vond ik, was dat ik daardoor veel minder schreef. Op mijn blogs bleef het akelig stil en nu is er maar zo weer een maand voorbij.

Er zijn lichtpuntjes, gelukkig:

Dochter
Mijn dochter is opgenomen in een kliniek, waar samen met haar aan haar ziekte gewerkt wordt. Ze zal er nooit helemaal vanaf komen, maar als het goed is zal het over een half jaar een stuk beter gaan. Mij bracht de opname rust en hoop. Wat nog extra rust gaf, is dat ze heen en weer gereden kan worden door een taxi, zodat wij niet twee keer per week vier uur hoeven te rijden.

Het weer
Ja, dat had ik niet verwacht rond deze tijd van het jaar, maar het weer valt me alles mee. Het is koud geweest, maar toen was het best zonnig en samen met dochter heb ik lekker gewandeld. Meestal is mijn instelling "alles beter dan regen" en daar houden de weergoden zich aardig aan. Fijn dus!



Weekend weg
Ik schreef er al eerder over, helaas in meer negatieve zin: man en ik zijn een weekend weggeweest. Hoewel ik de zaterdag voornamelijk met migraine in bed doorbracht, was het heerlijk om er even samen uit te zijn. Gelukkig had hij die dag wat te doen, zodat zijn weekend niet verpest werd. Hij vond het jammer, dat natuurlijk wel.

Licht
Letterlijk een lichtpuntje: vandaag is de kortste dag.

Vakantie
Volgende week heb ik lekker een week vrij. Met kerst doen we wat met de schoonfamilie, middenin de week vieren we de 55e huwelijksdag van mijn ouders en aan het eind van de week de verjaardag van een neefje (neef inmiddels). Het weekend daarna luiden we met z'n allen het nieuwe jaar in!

Fibro is what happens ...

Ik verheugde me erop, had er zin in, met man naar Duitsland. Hij een tafeltennistoernooi en nadat ik hem weggebracht had kon ik kiezen: het Kunstmuzeum, het Planetarium of gewoon de stad in. Alles naast het hotel, dus afstand geen probleem. En énige dat ik sowieso zou doen was huiswerk, want door hoofdpijn de laatste weken loop ik wat achter.


Voordat ik man naar z'n sporthal zou brengen, zette ik de website van m'n cursus vast klaar, helemaal zin in. En toen gebeurde het: vlekken voor m'n ogen. Grote witte vlekken met een trillende rand. Vlekken, waar ik niets doorheen zie, de voorbode voor migraine.

Gefrustreerd wilde ik m'n laptop tegen de muur gooien, maar dat lost ook niet op. Dus vloekte ik eens en legde hem beheerst naast me op de grond. Man keek verwonderd op "wat is er?"
Hij baalde met me mee, reed zelf naar z'n toernooi. Ik ging weer naar bed met een pil tegen migraine. Anderhalf uur later werd ik enigszins opgeknapt wakker. Een zeurende hoofdpijn achter m'n rechteroog, mijn migraineplek. Niet geschikt voor huiswerk, museum of planetarium, maar misschien was even over de kerstmarkt wel een idee.

Wolfsburg heeft een autovrij centrum, en dat voor de stad van Volkswagen. De hoofdstraat heet  'Porchestrasse', grappig. Wandelen ging gelukkig best, ik maakte wat foto's van de giraffe onder ons raam. Helaas werd ik misselijk van de geur van glühwein, waar ik normaliter zo van houd en al snel deden ook mijn benen teveel pijn om nog rond te kijken. Nu lig ik dus weer in bed.

"Life is what happens to you while you are busy making other plans" zei John Lennon. Fibro ook

Count your blessings (3)

Op een donkere, natte en bewolkte zomer volgde een schitterende septembermaand, die zich nog uitstrekte tot begin november. Halverwege november slaat het weer om en na een paar dagen heftige herfst is daar ineens de winter, zo lijkt het. Autoruiten krabben, handschoenen aan en sjaal om, de kou is in het land. Op deze korte koude periode volgt dan weer een echte herfststorm. Nederland zoals Nederland bedoeld is.

Blije bron
Zelfs op slechte dagen, met regen en kou en pijn, kan het zo bij me op komen borrelen, de gedachte "Wat is het leven mooi". Gelukkig maar. Echte sombere periodes ken ik niet, hoewel ik wél vaak kan mopperen (wat ik nu dus probeer om te draaien, het gaat moeizaam). Afgelopen vrijdag wilde ik dit gevoel forceren. "Hoeraa, het regent" was mijn mantra op de fiets. Hoewel ik er wel vrolijker van werd, eigenlijk lachte ik mezelf uit, was ik blij dat ik thuis was; lekker warm en snel in droge kleren. Met thee en een stukje chocolade keek ik samen met dochter naar 'Grey's Anatomie', waar het ook (bijna) altijd regent. Maar op tv is dat niet erg. Versterkt alleen mijn overtuiging dat ik niet zo nodig naar Seattle, the rainy city, hoef.

Hoewel ik dus behept ben met deze blije bron, die af en toe op lijkt te borrelen vanuit mijn buik (ja, zo kan ik het ook noemen) merk ik dat ik het lastig vind om 5 'blessings' te benoemen.

Lezen
Dankzij een 'readingchallange' op hebban.nl heb ik dit jaar het lezen weer omarmt. Ja, ik las altijd al graag, maar er gaan weken voorbij, dat ik geen boek inkijk. En dat terwijl lezen zo heerlijk ontspant. Mijn readingchallange voor dit jaar heb ik al voltooid, maar dankzij de boekensite lees ik door. Ik win af en toe een gratis boek en die moet binnen een bepaalde periode uit. Daarnaast ben ik me er ineens van bewust hoe lang ik soms doe over een boek.

Momenteel doe ik zelfs mee met het lezen van een feuilleton; 10 weken lang krijgt een groep mensen elke woensdag een aantal pagina's van het boek 'Het achtste leven' van Nino Haratischwili, in totaal 1245 pagina's, in hapklare brokken van maximaal 170 stuks toegezonden als pdf. Het is ook erg gezellig en verrijkend hierover met anderen te kunnen 'praten' in de bijbehorende leesclub. Ondertussen leer ik over de geschiedenis van Georgië en de USSR.

Lezen doe ik natuurlijk ook nog met de dames van de thrillerleesclub in Stad. We komen nog steeds elke maand bij elkaar.

Opleiding
Ik mag weer en ik ga weer. Dit keer iets heel anders, voor mijn gevoel: redacteur! In plaats van zelf schrijven, teksten van anderen beoordelen. De eerste opdracht viel me enorm tegen. Schrijffouten haal ik er vaak nog wel uit, interpunctie ook, maar wanneer moet iets wel of niet cursief? Wel of niet in (kleine) hoofdletter? Het is een leerproces, waarbij ik nog maar aan het begin sta.

Ik heb gewonnen!
Schreef ik vorige maand nog dat mijn doel was een wedstrijd te winnen, afgelopen maand is het me gelukt. En het voelde goed, een béétje sneu voor de tegenstander, die net als wij nog niet zo lang speelde. Wat nog beter voelt, is dat mijn scores omhoog gaan. Af en toe moeten tegenstanders zelfs een tandje bijzetten, omdat ze lijken te gaan verliezen. Leuk hoor.

Ik houd het deze maand bij 4, in de wetenschap dat ik ondanks alles sowieso een 'blessed' persoon ben.

De tijd gaat zo snel

Ineens moesten we weer autoruiten krabben, kwamen er kinderen met lampions langs de deuren wegens Sint Maarten en kijk, daar kwam Sinterklaas ook al in het land. Natuurlijk wist ik welke maand het is, mijn dochter werd eind oktober immers 19 en november volgt dan automatisch. Maar het kwam zo snél.

De tijd rent maar door en ik probeer het met zere knieën en tegensputterende kuit bij te benen. Weken vervagen door dagelijkse hoofdpijn, een combinatie van migraine, spanning en verstopte voorhoofdsholtes valt me lastig, aldus de dokter. Dus verkort ik door middel van mijn laatste verlofuren mijn werkdagen met een uurtje. Als het goed is, zing ik het hiermee net tot de kerst uit. De eerste dag dat ik effectief later begon, afgelopen vrijdag, voelde al rustiger. Ik ben benieuwd of het helpt of te snel went. 's Avonds snotter en snuif ik een neusspray. Mijn man hoopt vooral dat het snurken zo binnenkort weer tot het verleden behoort.

Van 't weekend stapte ik weer eens in de sauna met de bedoeling hiermee mezelf regelmatiger te verwennen, minstens 2x per week. We hebben zelf een infraroodsauna, dus op zich is dat te doen, maar raar genoeg komt het er vaak niet van. Het nadeel van de sauna is ook dat m'n huid nog droger wordt, waardoor het nog meer gaat jeuken. Dus smeer ik 2 soorten vette crème en een cortisonezalf, om dat te verlichten. Was zonder sauna overigens ook al nodig. Ik werd gék van de jeuk.

Zo pep ik mezelf op tot betere tijden met een minimum aan pijn en jeuk. Doe wat ik kan doen, wat logischerwijs zou kunnen helpen. Door de kou buiten verminderen de dagelijkse stappen, helaas. Ik kan me er slecht toe zetten extra wandelingen te maken, maar doe m'n best. Met dochter 2x per week naar de winkels, zij in de rolstoel, en ik wandel 1x per week naar het werk. Op die dagen haal ik de 10.000 stappen wel. Op de 2 trainingsavonden ook. En ook de posterijen stimuleren het wandelen. De dichtsbijzijnde brievenbus is verwijderd. Weer wat koude stappen erbij.

Zo wandelen we stilletjes aan naar het einde van het jaar.

Drukke zaterdag

Het is zaterdagmorgen 8.52 uur. Een moment van de week, waarop ik me liefst in mijn warme bed nog een keer lui omdraai. Met nadruk op warm, bed en lui. Zo niet vandaag. Vandaag sta ik op een tochtig perron van Amsterdam Zuid, op weg naar Utrecht. "Huh?," zal de opmerkzame lezer, die iets weet van topografie, mogelijk denken. Amsterdam? Zuid? Naar Útrecht? Dat is misschien toch wel enigszins redelijk bijzonder te noemen, als je vanuit Groningen vertrekt.

Ik reis niet vaak met de trein en juist deze dag, dat ik mijn nieuwe cursus in Utrecht begin, zijn er werkzaamheden aan het spoor. Er rijden geen treinen van Zwolle naar Utrecht, de aanbevolen route is over Amsterdam Zuid. Dit is geen snelle route, integendeel. Mijn reis duurt ineens ruim 50 minuten langer dan normaal. En dat op de zaterdagmorgen en dat terwijl mijn cursus om 10 uur begint. Het was vanmorgen vroeg op. Om 5.45 uur, de tijd dat op de doordeweekse werkdagen mijn wekker afloopt, stapte ik op de fiets. Een bus reed er zo vroeg nog niet. Gelukkig ging mijn trein wel rechtstreeks naar Amsterdam Zuid, dus kon ik lekker blijven zitten. Ik las 'Christine', deel 2 van het feuilleton 'Het achtste leven (voor Brilka)', waar ik via Hebban.nl aan meedoe. (daarover later vast wel meer)

Het is trouwens niet zomaar een zaterdag, het is 29 oktober en mijn dochter is jarig. 19 is ze alweer. Het blijft een bijzonder fenomeen, je kind zien opgroeien, vind ik. Maar door deze bijzondere dag, is de cursus niet mijn enige activiteit. En juist daarom komt de omweg vandaag extra slecht uit. Liever was ik later opgestaan en sneller thuis. Juist vanwege deze langere reis overweeg ik nog om dit keer met de auto te gaan, maar hoewel de reis dan korter is, is hij mogelijk wel vermoeiender. Treinreizen is in feite wel zo rustig.

Gelukkig kan ik na een leuke cursusmorgen met een medecursist mee terug naar Groningen reizen, waardoor ik eerder thuis kan zijn dan gepland. Mijn zus en haar dochters zijn er al en ik sluit gelijk aan bij borrel en hapjes. Het eten, bestaande uit 2 soorten 'wintersoep', (vegetarische snert en pompoensoep) had ik vrijdagavond al gemaakt en hoeft alleen maar opgewarmd te worden. We hebben een damestafel; man heeft een wedstrijd en zoon moet werken, er sluiten nog 2 vriendinnen aan.

De gezelligheid zet zich voort in visite van nog meer familie. De laatsten gaan rond 23.30 uur weg. Het was een lange dag, het was een drukke dag, het was een dag, zoals ik er niet teveel moet hebben. Maar het was ook een leuke dag. Gezellig, veel indrukken en met een rustige zondag erna nog best te doen.

Lazy, just hangin'

We hebben nieuwe huisgasten, die behoorlijk wat vrije tijd consumeren. Jay, Gloria, Claire, Phyl, Mitch, Cam en hun kinderen komen dagelijks even langs, maar blijven meestal langer dan gepland.

Waar gaat dit over? De serie 'Modern Family'. Een serie, die ik online kijk, in mijn eigen tempo.

 Eigenlijk is het niet eens zo'n bijzonder opvallende serie. Je hebt Jay, de vader van het hele spul, gespeeld door Ed O'Neill, hij speelde ooit Al Bundy. In deze rol is hij compleet anders. Een rijke 'selfmade' man, maar ook dol op z'n familie. Gloria is z'n nieuwe, jonge en mooie vrouw. Zij had al een zoon, Manny, toen ze Jay leerde kennen en samen hebben ze Joe. Gloria is jonger dan Claire, de dochter van Jay, zijn oudste kind waar hij de beste band mee heeft. Samen met Phyl heeft Claire 3 kinderen: Haly, Alex (dochter) en Luke. Mitch is de broer van Claire, hij is getrouwd met Cam en samen adopteerden ze een Vietnamees meisje Lily.

Het enige 'baanbrekende' in de serie is het homostel Mitch en Cam. Cam lijkt de 'standaard homo', maar coacht een football team. Hij weet veel van sport, maar gaat ook helemaal over de top met inrichting en kleding. Schoonmaken doet hij liever niet, daarvoor is Mitch, die advocaat is en OCD lijkt te hebben.

De kinderen van Claire en Phyl zijn behoorlijk cliché. De oudste dochter is mooi maar dom, de middelste slim maar minder knap en de jongste is een zoon, niet al te slim en met allerlei 'jongensacties'.

Bijna dagelijks zet ik de serie even aan. Lekker ontspannen voor de tv, even aan niets anders denken. 1 aflevering is dan het plan, 25 minuten, zo voorbij, daarna weer verder met wat ik zou moeten of willen doen. Maar regelmatig (eigenlijk altidj) volgt daarna de tweede aflevering. Ach, wat maakt het uit. Even rusten, dat is goed voor me, toch? En, nouja, dan volgt er soms ook nog een derde aflevering. Als ik toch zit..

Op zich is het natuurlijk niet zo'n drama. Dit voelt al beter dan dom herhalingen van dit soort series kijken op Comedy Central. Herhalingen, die elke 10-20 minuten onderbroken worden door dezelfde ellenlange reclameblokken. Om gék van te worden. Aan de andere kant lijkt het er nu op dat andere activiteiten wat achterblijven, zoals lezen en bloggen.

Ik ben bijna door alle seizoenen heen en zit me nu af te vragen wat het beste is. Eigenlijk net als hoe je om kunt gaan met chocola: neem ik wat minder per dag, spreid ik het meer en houd ik zo meer over voor andere zaken of kijk ik zoveel mogelijk achter elkaar door en ben ik er maar vanaf?

Mijn planning is te kiezen voor het eerste. Elke dag een kleine dosis romcom en dan weer over tot de orde van de dag. Maar ze zijn zo leuk, dus kijk ik al snel meer en loop de kans dat ik binnenkort een andere serie moet kiezen, die ik kan bingewatchen.Volgens dochter wordt dat Charmed, dus ik hoef niet eens te zoeken.

Count your blessings (2)

Het is al zover, één herfstmaand is inmiddels voorbij. (Nee, dat is niet mijn eerste blessing) Terwijl de zomer eindelijk leek te beginnen, werden de dagen al snel korter. De eerste herfstweken genoot ik, en velen met mij, van bijzonder warme temperaturen voor de tijd van het jaar. Records werden gevestigd. Heerlijk! Inmiddels is het echte herfstweer gearriveerd, met regen, regen en nog wat regen. In Noord-Holland vergezeld met een echte windhoos, de rest van Nederland had 'slechts' code geel. Hier gebeurde niet veel bijzonders op dat vlak. 

Mijn blessings van deze eerste herfstmaand:

Partner
Ja, eigenlijk noemde ik die vorige maand ook al, bij het eerste 'kleffe' gedeelte, familie, maar mijn man werd eer-eergisteren 50 jaar. In goede gezondheid, hoewel wat snotterig door een fikse verkoudheid. En dat is natuurlijk iets om dankbaar voor te zijn.Overmorgen zijn we alweer 23 jaar bij elkaar!

Ouders
Mijn ouders zijn inmiddels 80 en 74 jaar, maar nog (redelijk) fit en gezond. Eergisteren gingen de kinderen en ik een dag met ze op stap naar de dierentuin. Fijn dat ze er nog zijn en dat we dit nog kunnen doen. Voor mijn gevoel worden ze maar niet ouder, maar natuurlijk worden ze dat wel.

IJsvogeltje
Ik zag de afgelopen weken bijna dagelijks, elk geval een paar keer per week, een ijsvogeltje. Helaas lukt het me niet deze vast te leggen op foto. Dat frustreert wel, maar de blauwe flits van deze exotisch ogende vogel maakt me wel elke keer weer blij.

Voordeel van de herfst
Terwijl het weer verslechterde, en de dagen korter werden, vielen met de blaadjes ook de kastanjes weer van de boom. Ik heb een tamme kastanjeboom gevonden en zodoende heb ik deze week genoten van deze traktatie. Hopelijk hebben de nieuw geplante beuken in de wijk volgend jaar een dergelijke oogst.

Sport
Ik tafeltennis nu alweer een tijdje 2x per week en dat gaat goed! Ik lijk ook vooruit te gaan, iedereen zegt dat in elk geval, maar er is nog geen wedstrijd gewonnen. Ondanks dat is het gewoon leuk en gezellig. Vooral op de donderdagavond hebben we een hoop lol.Vrijdags kan ik dan ook nog lopend naar het werk, dus het lijkt erop dat mijn lichaam sterker wordt.

En kijk nou eens wat er deze week gewoon in de lucht te zien was!

Verkiezingsdilemma

Nee, dit gaat nog niet over de tweede kamer verkiezingen, hoewel die er ook weer aan zitten te komen. Dan weet ik meestal wel in welke richting ik wil stemmen en doe ter controle nog een kiestestje op internet. Handig vind ik dat, vooral omdat je ook bepaalde onderwerpen zwaarder kunt laten wegen of weg kunt laten, maar daar gaat het nu niet over.

Op diverse sociale media zie ik dat je kunt kiezen voor 'Het Mooiste Natuurgebied van Nederland' en dat vind ik dus behoorlijk lastig. Het zijn niet zomaar een paar floddertjes natuur, het zijn gedegen gebieden die belangrijke plekken van Nederland kleuren en ik zou niet weten welke ik het  mooist vind!

Natuurlijk gaat het ene gebied me wat meer aan het hart dan het ander. Zo woonde ik jarenlang op een Waddeneiland, dus ben ik snel geneigd 'dan maar' het Waddengebied aan te klikken. Het ís immers ook een bijzonder gebied, de kraamkamer van de Noordzee, vol met mosselen en zeehonden, waar tal van vogels tijdens de trek foerageren. Uniek in zijn soort en geplaatst op de Werelderfgoedlijst. Dan ben je ook wat, kun je zeggen.

Maar als ik stem op het Waddengebied, dan stem ik dus níet op de Veluwe, de Biesbosch of het Nationaal Park Oosterschelde. Ook elk heel uniek en bijzonder. En dan is daar nog het Nationaal Park Drentsche Aa. Dichtbij huis en in de loop van de afgelopen jaren ontwikkelt tot een stuk natuur van formaat. Wat mij betreft echt een aanrader voor iedereen die van groen en water houdt. Nee, er kan nog niet trots verteld worden over groot wild, maar ook het kleine is de moeite waard. (en er zitten vast vele ijsvogeltjes)

Enigszins verwezen kijk ik naar de plaatjes op het scherm. Er staan parken tussen die ik helemaal niet ken. Hoe kies je uit zoveel moois? Ik ben slecht in dat soort dingen. Vraag mij  niet naar mijn lievelingsliedje, favoriete film of boek. Hoe kan iemand kiezen uit zo'n groot aanbod dat ook nog eens zoveel van elkaar verschilt?

Dan valt mijn oog op een wel heel bijzonder stukje Nederland. Bergen omringt door blauwe zee. In Nederland? Gelukkig staat erbij wat het is 'Saba en omringende zee'. Even droom ik weg, zie mezelf lopen: het is oktober, onder mijn blote voeten voel ik het warme witte zand, naast mij een blauwe zee aan de andere kant palmbomen. Aan de horizon steekt een rots omhoog: Saba, parel van de Caraïben. Ik ben er nooit geweest, maar wel op dat andere 'overzeese gebied' Sint Maarten. Als ik dan toch moet kiezen, dan dit maar. Een stukje bijna ongerepte natuur, misschien niet uniek op de wereld*, maar wel voor Nederland. En nu maar hopen dat Saba wint en dat één van de stemmers (Kies mij! Kies mij!) het eiland mag bezoeken deze winter. Lekker warm.

Sint Maarten, oktober 1990

(* er werd me 25 jaar terug verteld dat het eiland Domenica zo weinig is veranderd sinds 1492 dat Columbus het als enige eiland nog zou herkennen.. geen idee of hij Saba heeft gezien)

Dag van de lach

Vorige week was het de 'Dag van de Lach' en daar schreef ik een blog over. Een leuk blog, uiteraard, want het ging over lachen. Het ging er ook over dat ik nog steeds te weinig lach, zoals ik vorig jaar al een keer schreef naar aanleiding van een lachworkshop. Hoewel, ik dénk dat het een leuk blog was, ik vertel mezelf dat graag, maar zeker weet ik het niet meer. Gisteren bedacht ik mij dat ik dat blog helemaal nooit gepubliceerd had en dat wilde ik, na het even doorgelezen te hebben, alsnog doen. Helaas klikte ik verkeerd. Geen idee hóe ik dat deed, maar de blog is verwijderd, weg, pleitte. En op blogspot is een verwijderde blog ook echt weg, zo ontdekte ik. Niet echt om te lachen.

 Wat ik nog wel weet is dat ik een link plaatste naar de blog van Leonie, die  me attent maakte op 'WorldSmileDay'. Leonie heeft verschillende chronische ziektes en plaatst regelmatig een 'Handleiding Chronisch Zieken'. Leuk om te lezen.

Ook plaatste ik een link naar Afina, omdat zij regelmatig een 'Dag van..' in het zonnetje zet. De dag van de Olifant, bijvoorbeeld. Verder heeft ze ook fibromyalgie en is gek op Portugal. Deze zaken zijn niet automatisch gerelateerd, maar wel herkenbaar om te lezen.


Gisteren was het 'Wereld Meisjesdag' of #WorldGirlChildDay, waarin het belang werd genoemd van de veiligheid van meisjes, maar ook hun educatie. Ik las een blog over het belang van de manier waarop je meisjes aanspreekt. Niet iets waar je dagelijks bij stilstaat, maar meisjes worden vaak aangesproken op hun uiterlijk, terwijl jongens meer aangesproken worden op hun kennis en kunde. Dit lijkt marginaal, maar meisjes groeien zo op met de gedachte dat het kennelijk belangrijk is dat ze mooi en 'cute' zijn. Ik had hier zelf nooit zo bij nagedacht, maar zie het punt. Uiteraard zijn er meisjes, en vrouwen, die zich afzetten tegen dat beeld. Die zijn dan ineens 'stoer'.

Vandaag is het Wereld Reuma dag, de dag om reuma zichtbaar te maken, volgens het Reumafonds. Ik schrik er altijd van als ik zie hoeveel mensen reuma hebben. Zoveel mensen, die leven met pijn. Op de site van het reumafonds kun je je verhaal achterlaten, welke droom jij waarmaakt ondanks reuma. Als eerste dacht ik aan de dromen, die ik niet waar heb kunnen maken. Verkeerde insteek.

Mijn droom is ooit te kunnen leven van mijn schrijven (en fotograferen). Nu doe ik dat naast mijn baan, niet ervan leven wel schrijven en fotograferen. Dat voelt gelukkig al heel erg goed, samen met de rest van mijn leven al een beetje als de droom. Oh.. en een andere droom is toch wel een keer een tafeltenniswedstrijd winnen. Ik hoop dat de realisatie van die droom wat dichterbij ligt.

Deze blog publiceer ik maar snel, voordat ik 'm ook weggooi en hij in cyberspace verdwijnt. Doorlezen doe ik later nog wel.

Zere hoofdhuid (no poo?)

Ik heb al heel lang last van schilfers en een zere hoofdhuid. Vroeger kon ik het zelfs laten sneeuwen vanuit m'n haar, net als Ally Sheedy's karakter Allison Reynolds doet in The Breakfastclub. Een stuk herkenning. Men noemt het roos, maar van antiroos shampoo gaat het niet echt over en ik heb allerlei shampoos geprobeerd.

Toen ik echt langdurig wondjes op m'n hoofd had, die maar niet weggingen, noemde ik het een keer bij de dokter. Die sprak van een schimmel op het hoofd en schreef speciale shampoo voor: Ketoconazol. Antiroos shampoos raadt hij met klem af. De shampoo op recept helpt fantastisch, maar m'n haar wordt er erg droog van. Toch gebruik ik het al jaren, want het werkt. Mijn haar is inmiddels kort, vanwege de droge punten moest er steeds meer af.

Via internet kwam ik op een andere mogelijkheid, om de jeuk op het hoofd tegen te gaan: No Poo, oftewel geen shampoo. Hiervoor zijn verschillende manieren:
- je haren uitspoelen met warm water en naspoelen met koud.
- je haren wassen met bakingpowder en naspoelen met water + natuurazijn.

Voordelen van deze behandelingen zouden, naast een geheelde en rustige hoofdhuid, zijn: mooi, glanzend, zacht en voller haar. Een reclame voor het gebruik van *niets*, het lijkt een wonder en zo simpel ook. 

Een paar maanden terug begon ik met alleen het spoelen met water. Terwijl mijn haar niet echt vetter leek te worden en na een paar weken zelfs de jeuk minder werd, voelde het ook alsof er op een gegeven moment draden uit mijn haren naar m'n nek liepen. Daar werd de jeuk erger. Uiteindelijk pakte ik er dus maar weer shampoo bij en mijn vertrouwde ketoconazol. Vlak daarna kreeg ik mijn korte kapsel en was ik alleen nog met de ketoconazol, 1x per week is voldoende.

Helaas vergat ik tijdig een herhaalrecept aan te vragen, dus begon ik vorige week met bakingpowder en azijn. Terwijl de bakingpowder voelde als een soort klei op het hoofd, deed de azijn me vervolgens pijn in de wondjes. Mijn haar voelde stug, maar de jeuk leek iets minder dan voor de behandeling. Een dag later voelt het helemaal niet zo prettig meer en eigenlijk durf ik er zo niet mee naar het werk. Omdat ik geen hypo-allergene shampoo in huis heb, gebruik ik gewone douchegel. Dat blijkt een wonderwel goed effect te hebben en ik kan er weer even tegen.

 Vanmiddag kan ik het roze wonder, de shampoo van de dokter, weer ophalen. Mogelijk spring ik er gelijk mee onder de douche, want wat ben ik daaraan toe. Misschien dat ik ooit, tijdens een vakantie ofzo, nog eens ga proberen mijn haar niet te wassen. Ik zou zo graag dat mooie, glazende, zachte en vollere haar hebben, met daaronder een gave hoofdhuid, maar voorlopig houd ik het maar op 1x per week met mijn eigen speciale shampoo. (en kort haar)

Count your blessings (1)

Het werd voor mij bekend bij Oprah, het 'count your blessings' idee. Elke dag 5 dingen opschrijven, waar je dankbaar voor bent en je leven wordt een stuk mooier. Of je leert beter omgaan met tegenvaller doordat je je ook richt op de positieve zaken. Zoiets. Ik heb er het geduld niet voor, dagelijks zulke lijstjes maken, maar probeer wel af en toe stil te staan bij de mooie dingen die ik heb. Ondanks alles heb ik het niet tenslotte slecht.

Als tegenhanger voor mijn jaarlijks klaagfestijn over herfst en winter, de kou, wind en nattigheid, wat ik dit jaar dus niet wil doen, bedacht ik dan maar eens op te schrijven waar ik wél blij mee ben. Elke maand op de 21e, is de planning (want dan is het nog zoveel maanden tot..) Wat gaat er goed? Waar ben ik blij mee?

Mijn 5 'blessings' voor deze herfst:

Familie
Laat ik lekker klef beginnen: mijn gezin. Ik heb het getroffen met een fijne man en leuke pubers, al zeg ik het zelf. Dagelijks geniet ik van hun aanwezigheid om mij heen, de grapjes en de knuffels, ze zijn een bron van liefde en plezier. Daarnaast leven mijn ouders nog in (redelijk) goede gezondheid, kan ik het goed vinden met mijn zus en zie ik mijn schoonfamilie graag. (en dat schrijf ik niet alleen, omdat er af en toe één meeleest)
Al met al heb ik het met mijn familie enorm getroffen.

Werk
Mijn baan is niet de leukste van de wereld, maar ook lang niet de vervelendste. Het fijne is ook, ik héb werk, en daar ben ik heel blij mee. Werk betekent naast geld en sociale contacten, ook een regelmaat, die ik goed kan gebruiken. Het haalt me van de bank, zeg maar, en gelukkig houd ik het goed vol.

Omgeving
Ik woon in een groene wijk, waar ik dagelijks geniet van vogels, bloemen, vlinders en bijtjes, tijdens mijn wandeling met de hond. Rond deze tijd van het jaar komen de spectaculaire herfstkleuren weer aan de bomen en allerlei paddenstoelen uit de grond. In een park wandelen is een stuk prettiger dan tussen huizen en langs wegen, het nodigt zeker uit om naar buiten te gaan, dus ik ben er blij mee.

Gezondheid
Ja, dat lijkt misschien wat raar om blij mee te zijn, op een blog dat in het teken staat van een chronische aandoening. Met die aandoening ben ik natuurlijk ook niet zo blij, maar er zijn zoveel ergere dingen! In feite kan ik goed leven met wat ik heb en het staat oud(er) worden ook niet in de weg. Ik doe nog steeds leuke dingen, steeds meer zelfs, en ondanks pijn en andere kwaaltjes voel ik me momenteel best goed.

Het weer
Jaaaa, ik mag van mezelf niet klagen over het weer, maar deze heerlijke nazomer mag ik natuurlijk wel als een blessing zien!

De overgang (oh dear)

Het valt te verwachten bij een vrouw van mijn leeftijd met bepaalde klachten: het zal de overgang wel zijn. Zo dacht de dokter ook, toen ik met menstruatieklachten bij hem kwam. Ik ging er altijd vanuit dat bij de overgang de menstruatie op een gegeven moment gewoon zou minderen en daarna stoppen, maar dat blijkt niet altijd het geval. En in elk geval niet bij mij. Wel wordt het onregelmatiger en heftiger.

Om lekker te kunnen klagen over deze klachten, sloot ik mij aan bij een overgangsforum. Al snel bleek dat mijn menstruatieklachten vergeleken anderen wel meevallen. Oh? En ik vond het allemaal al reuze heftig. (ik wil niet in detail treden, want naast vervelend is het ook gewoon geen prettig beeld, zeg maar. De frisse blauwe luchten, blije gezichten en bloemetjes, die in de reclames geassocieerd lijken te worden met menstruatie, zijn in elk geval ver te zoeken. Heel ver)


Verder lezend over de overgangsproblemen van andere vrouwen, snapte ik ineens waarom ik 'alleen maar' last heb, of lijkt te hebben, van de menstruatie. Wat langs kwam was onder andere: pijn in spieren en gewrichten, hoofdpijn (migraine), vergeetachtigheid, nachtelijk zweten, slecht slapen, vermoeidheid en jeukaanvallen. Ehm, sja, een beetje of ik het fibromyalgieforum lees, eigenlijk. In elk geval zijn dit geen nieuwe klachten voor mij, of zou ik gewoon al 10 jaar in de overgang zijn en kan ik de menstruatieklachten zien als 'de laatste loodjes'?

(I wish)

Helaas is de overgang ook het begin van een aantal andere gezondheidsproblemen. Vrouwen hebben na de overgang meer kans op hart- en vaatziekten en diabetes. Van die ziektes, die in mijn familie ruimschoots voorkomen. Ook gezellig. Daarnaast is er nog de botontkalking, waar ik me zorgen over mag maken. Jippie.

Op zich ben ik de afgelopen tijd wel goed bezig. Ik kom niet aan, ik val af.(jeej) Ik eet gezond(er) en blijf al maanden van suiker en alcohol af. Wanneer ik toch wat neem, heb ik gelijk meer jeuk,wat mij goed motiveert om ervan af te blijven. Daarnaast beweeg ik meer met de stappenteller. Zo volg ik al een paar tips, die op verschillende internetsites voor vrouwen en de overgang staan. De menstruatieklachten worden daar niet minder van, de andere ergernissen houd ik hopelijk wat binnen de perken. En zo niet, dan ben ik in elk geval niet de enige.

Winter; ik ga het anders doen

Over ruim 2 weken begint de herfst. Een half jaar terug trappelde ik nog van ongeduld, ik wilde de lente naar me toetrekken. Lente, seizoen van belofte en nieuw begin. Alle signalen van het komende mooie weer zocht ik al vroeg: voorjaarsbloeiers, langere dagen, stijgende temperaturen.

Helaas bracht de lente, en later de zomer, niet waar ik naar verlangde: warme dagen, blauwe luchten en veel zon. Dit hebben we in Spanje en Portugal gehad, maar daarna wilde het echte warme zomerweer, waar ik zo van houd, maar niet komen. Voor mijn gevoel begon na onze 4 weken 'zomer' in het warme zuiden de herfst in Nederland. Soms heb ik zelfs het gevoel dat we het hele jaar herfst hebben, met enkele uitschieters naar kou in januari en een paar warme dagen in augustus en verder lang seizoen van regen en wind.

En nu komt de herfst er dus echt aan. Alle signalen zijn er: de dagen worden korter, temperaturen zijn nog redelijk, maar echt warm zal het niet meer worden en óveral zie je spinnen in grote maxiwebben, soms zelfs uitgespreid over de brandgang. (gruwel)

Normaliter kijk ik na de eerste officiële herfstdag, 21 september, alweer reikhalzend uit naar de lente. Ik ben één van die bekende aftellers "nog zoveel maanden, weken en dagen tot... ", maar daar ga ik mee stoppen, want het lijkt erop dat ik een half jaar toeleef naar een zekere teleurstelling; het mooie weer komt niet wanneer ik het verwacht en zo mooi als waar ik op hoop is het al tijden niet geweest. Zo lijkt het erop dat ik alleen tijdens de warme vakantieweken kan genieten, dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Ik wil het anders doen, móet het anders doen. Tenslotte is genieten niet weersafhankelijk, al helpt een zonnetje zeker mee. En koud weer staat gelijk aan meer pijn, meer eczeem en een grotere frustratie over kleding, die maar niet van katoen te krijgen is, maar dat ga ik dan maar negeren of een omdenker voor zoeken. Kan ik dat? Kan ik de grijze dagen met storm en regen positiever bekijken? Kan ik blijven wandelen, ook al is het nat en koud? Als ik aan m'n stappen wil blijven komen, zal ik wel moeten.

In de herfst ga ik me in elk geval verheugen op tamme kastanjes en beukenootjes, ik weet inmiddels een paar goede bomen in de buurt. 's Winters is er de sneeuw, koud maar mooi, en na regen komt toch nog steeds zonneschijn. 

Uitkijken naar de winter zal lastig worden, tegennatuurlijk haast. Maar me er minder door laten beïnvloeden, dat moet lukken. En de hele tijd als ik mezelf betrap op gemopper over het weer, probeer ik dat te corrigeren. Hoe? Dat weet ik nog niet. Maar niet door te denken "nog 6 maanden, 2 weken en 2 dagen tot de lente", al kijk ik daar nu alweer naar uit.Voorlopig zijn de lange winteravonden uitstekend geschikt voor het lezen van een fijn boek.
 

Zomaar een (drukke) week

Er zijn dagen, dat de hele dag zinnen door mijn hoofd spoken. Zinnen, waarmee ik blogs zou kunnen vullen. Soms gaan ze de hele dag over hetzelfde onderwerp en schaaf ik ze in mijn hoofd bij. Andere dagen dartelen ze langs verschillende onderwerpen en probeer ik er een thema bij te vinden. Het 'schrijven' gaat dan in feite de hele dag door, ook al zet ik effectief geen pen op papier (of letter op een blog).

Op andere dagen komt er geen zin bovendrijven, gaat het leven z'n gangetje en kan ik zelfs in de 'overleef'-stand staan. Zo ging het deze week. Op zich gebeurde er niet veel nieuws, waar ik over zou willen schrijven en ondertussen was het druk.

Zo had ik bijna elke avond wat te doen. Dinsdagavond begon mijn eerste echte tafeltennistraining. Hartstikke leuk. Vermoeiend, maar leuk. En gelukkig ook gezellig. Woensdagavond moest ik werken en gisterenavond was er de gewone training. Omdat ik vanavond een etentje van het werk heb en morgen de hele dag een toernooi, besloot ik niet naar de gewone training te gaan, want tussen alle bedrijven door vroeg de ziekte van onze dochter tijd, aandacht en vooral energie. Daardoor sliep ik ook nog eens veel te weinig.

In al mijn enthousiasme en optimisme had ik mij midden juli aangemeld voor een Tekenvierdaagse op internet, die deze week plaatsvond. Gratis. Een soort idee hoe je bijvoorbeeld presentaties met snelle schetsen kunt verduidelijken. Ik had werkelijk gedacht dat ik daar de tijd makkelijk voor zou vinden, maar heb er nog niets aan gedaan. Gelukkig zitten de opdrachtmails gewoon in de mailbox, dus kan ik me daar bijvoorbeeld volgende week over gaan buigen. Dat is het voordeel van thuisstudie toch? Studeren en oefenen in je eigen tijd? Nadeel van de cursus vond ik, dat de opdrachten via een filmpje werden gegeven. Ik vind dat nooit zoveel aan, een filmpje kijken waarin iemand wat staat of zit te vertellen. Vlogs sla ik daarom ook vaak over, mede omdat ik het geluid van de computer uit heb staan. En ja, die kan thuis heel makkelijk aan hoor, maar dan stoor ik er ook gelijk mijn huisgenoten mee.

Op zich gaat het verder goed. Gezond eten, genoeg stappen en van de suiker + alcohol afblijven, het lukt allemaal wel, maar in mijn hoofd bleef het stiller dan normaal, qua blogs. Zowel hier als op het fotoblog. Op mijn boekenblog was ik nog wel actief met allerlei reacties op mijn blog en die van anderen. Erg leuk, maarja, daar zit dan ook weer tijd in.

Maandag ben ik vrij, zorgverlof voor mezelf, om te voorkomen dat ik migraine krijg in deze migraineweek. Ja, ik neem wel verlofuren op, uiteraard. De dag is uit voorzorg, omdat ik na deze week maar een half weekend heb om tot rust te komen. Rust, die nou eenmaal nodig is. Misschien kan ik dan ook eindelijk mijn boek eens uitlezen, een lesje van de tekenvierdaagse doen, foto's maken voor de volgende fotomaand en blogs uitwerken, die nog ergens op de achtergrond in mijn hoofd zitten.

Leuke ontwikkelingen

Ik liep er al een tijdje mee rond; wilde ik een boekenblog beginnen of plaats ik boekenblogposts op mijn bestaande blog. En op welk blog dan? Het fotoblog of deze. Terwijl ik hier over nadacht, postte ik af en toe wat op Hebban.nl, want daar is ook de mogelijkheid tot het plaatsen van blogposts op je eigen profiel.  Geen idee of die veel gelezen worden. Veel reacties krijg je er niet.

Afgelopen mei vroeg Hebban lezers vroeg een boekenblog te beginnen. Ik zat op dat moment in Portugal en had totaal geen zin me daarmee bezig te houden, was al blij dat ik mijn gewone blogs schreef. Toch bleef het in mijn achterhoofd rondzingen. (gelukkig minder vals als dat ik in het echt zing) Toen ik vorige week een boek las dat zich afspeelde in mijn stad, wilde ik hier wat mee. Een boekenblog kwam weer in mij op en weer die twijfel van hier, daar of een nieuwe. Ik schreef eerst maar eens een recensie. Ook op Hebban.

Toen keek ik eens verder hoe een blog bij hen eigenlijk geregeld is, zijn er überhaupt regels, en ik las daar wat blogs (lezen over lezen is ook leuk, zo bleek) Na nog wat prakkiseer met mezelf heb ik de stap genomen. Op Hebben ben ik "Ria van Boeken tot Blog". Klinkt wel adellijk, nietwaar?




Naast dat ik het mezelf dus een stukje drukker maakte met nog een blog, heb ik mij ook aangemeld voor weer een opleiding. Dit wilde ik al langer, maar door omstandigheden kwam het er even niet van. Nu start ik in oktober met de opleiding 'Redacteur'  bij de schrijversacademie. Hoewel ik deze opleiding vooral wil doen voor redigeren op het internet, richt de opleiding zich op uitgevers en boeken. Wat ik natuurlijk ook heel leuk vind. Een baan in het uitgeversvak heeft me altijd leuk geleken.

Inmiddels eisen mijn internetactiviteiten hun tol; ik krijg rsi-achtige klachten in mijn rechter schouder. Van de week dacht ik nog dat dit door een teveel aan tafeltennis kwam, en ik ben dus donderdag ook niet gaan trainen, maar het wordt erger. Tijd dus om maar te gaan lezen, heb ik straks weer wat om over te bloggen.

Stand der stappen

"Je gemiddelde is de afgelopen week verbeterd ten opzichte van de weken ervoor" vertelt mijn smartcoach mij opgewekt op de stappenteller-app in het zondagse activiteitenoverzicht. Zowel het aantal stappen als de hoeveelheid slaap is verbeterd. Zo werk ik aan een gezond en gelukkig hart, aldus mijn coach.

Wanneer ik opsta weet ik nog niet zo zeker of ik me wel zo gezond en gelukkig voel. Billen, heupen, bovenbenen, knieën, enkels en voeten doen me zeer. Niet zo prettig. Geheel tegen mijn gewoonte in, maak ik deze morgen maar een kleine wandeling met de hond. Ik besluit tot een welverdiende rustdag. Er is een boek te lezen, er zijn postcrossingskaartjes te schrijven. Genoeg te doen, waarvoor ik geen stap hoef te verzetten.

In de loop van de dag gaat het beter en in de middag lopen hond en ik dan toch de grotere ronde. Fijn dat de pijn toch weer afzakt. Aan het eind van de dag kijk ik wat ontstemt naar mijn amper 4000 stappen. Dat is wel een heel karige score, maar rust is rust. Het is goed zo.

Wanneer ik na het eten weer met de hond loop, kriebelt het toch. De hond reageert knorrig, als ik me niet beperk tot het rondje vijver. Het is toch avond? Gelaten loopt hij met me mee door het park, maar als ik ineens een onbekende afslag neem, die ons duidelijk nog verder van huis voert, stribbelt hij echt tegen. Bij elke afslag daarna die we (wel of niet) nemen en die nóg verder weg voert, houdt hij z'n poten stijf. Hij Wil Niet, zoveel is duidelijk, maar het is lekker weer, droog en haast geen wind, dus hij moet. Klaar. Pas als we in een natuurgebied nabij lopen, merkt hij dat we voor hem de goede kant opgaan en kijkt hij zelfs nieuwsgierig naar de koeien, die we passeren. Als hij voor me uit huppelt, flapperen z'n oortjes vrolijk op en neer.

Thuisgekomen ploft hond op de grond en ik zet thee. Daarna check ik m'n stappenteller: 9213 stappen zijn er nu gezet. Vanavond nog kaartjes posten en de 10.000 zijn toch weer gehaald.

Avondje weg

"Mag ik u misschien een rare vraag stellen, wacht u op Paul*?" De serveerster van het eetcafé waar ik op een te harde houten stoel aan een tweepersoons tafeltje zit te genieten van een portie nachochips en een glas rode wijn, kijkt mij verwachtingsvol aan.
"Ja", zeg ik blij, ervan overtuigd dat Paul net gebeld heeft dat hij onderweg is. We hadden om 5 uur afgesproken en het is inmiddels kwart over 6. Dat is niets voor Paul, dus ik ben al bang dat we toch elders afgesproken hadden. Of op een ander tijdstip.

De serveerster zucht even en zegt dat ze zich wat zorgen maakt. 's Middags was Paul nog even langs geweest, had een paar biertjes gedronken en verteld over onze afspraak van vanavond. Hij verheugde zich erop en zou er om 5 uur weer zijn. Ik ben blij dat ik in elk geval op de juiste tijd en plaats was, maar maak me gelijk net als zij ook zorgen. Paul heeft geen telefoon, dus ik kan hem niet bellen. Hoe ik me voorstelde dat hij naar het café zou bellen, laat ik voor mezelf even in het midden.

Ik bestel nog een glas wijn, het wachten had mijn goede voornemen 'ik neem alleen spa rood' in rook doen opgaan. Bij wachten hoort wijn, kennelijk. Of bij de nacho's. Terwijl ik kleine slokjes neem besluit ik Paul dit glas nog de tijd te geven om te komen. Is hij er dan nog niet, ga ik naar zijn huis. Mijn telefoonnummer laat ik achter bij de bar, zodat ze mij wel kunnen bereiken. Enigszins gerustgesteld dat ik goed zit en actie kan ondernemen, lees ik verder in het tijdschrift over Olympische vrouwen.

"Hij is er hoor!" klinkt het ineens vrolijk vanaf de deur en daar zie ik Paul aankomen. Hij is verbaasd dat ik er nog ben, hij zou weggegaan zijn. Ook heel blij en dankbaar. Na de biertjes eerder die middag was hij thuis gaan douchen en 'even' voor de tv gaan zitten. Daar viel hij prompt in slaap. Om kwart over 6 schrok hij wakker en repte zich naar onze afspraak, ervan overtuigd dat ik al weg zou zijn. Maar als ik met mezelf ergens ben, ben ik altijd in goed gezelschap en niet ongeduldig. Ik had m'n telefoon (internet/facebook en spelletjes) en een tijdschrift. Daar houd ik het wel een tijdje op uit.

Het is als vanouds een gezellige avond. Paul en ik zijn collega's. Ooit deelden we een kantoor. Tegenwoordig doen we wel hetzelfde werk, maar op verschillende locaties. Gelijk de eerste dag dat we samen werkten kwamen we er al achter dat we dezelfde humor deelden. Op onze werkplek, waar het werk niet echt een uitdaging is, is zo'n collega zeer welkom. Regelmatig schalde zijn luide lach door de gang, zoals nu in het café, waar hij de mensen doet omkijken.

Ik heb geen spijt dat ik toch heb gewacht. Goed eten, fijn gezelschap, een heerlijk avondje weg. Aan het einde van de avond moe en zere knieën. Ook buikpijn, komt dat dan toch (ook) door de rode wijn? Of at ik teveel? Het maakt me op dit moment niet uit.

Later dan ik verwacht had, fiets ik naar huis. Het is kil, maar niet koud. Thuis klets ik nog even met zoon en man, waarna ik in bed duikel en in een diepe slaap val. Vanmorgen had ik nog pijn in knieën en buik. De hele dag voel ik een zware vermoeidheid in hoofd en spieren. De prijs die ik betaal. Maar ondanks dat zou ik het zo weer doen. Sterker nog, we doen het dit jaar nog weer, maar dan wel op tijd. Ben ik misschien ook vroeger thuis en minder moe.


*Paul is niet de echte naam van mijn collega

Niet een normale maandag

Ze zeggen wel eens dat tijdens een levensbedreigende ervaring je leven aan je voorbij trekt, maar dat kan ook op andere momenten. Vandaag werd mijn tante gecremeerd. Ik schreef al eerder over haar en haar ziekte. Het was een lange dag, emotioneel ook, uiteraard. Tijdens de toespraken en vooral de muziek trokken veel beelden van haar aan mij voorbij. Vrolijke beelden, mooie beelden.

Het is verdrietig dat ze er niet meer is, maar het is fijn dat voor haar dat ze verder niet meer hoeft te lijden. Genieten van het leven, zoals zij zo goed kon, voor zover ik kon zien, dat wil ik ook

Vanavond dus tafeltennissen. Vanaf vandaag 2x in de week.

De stappenteller tegen dementie?

Een paar weken terug schreef ik dat zitten het nieuwe roken is, naar aanleiding van een artikel dat op mijn kantoor hangt. Het artikel is inmiddels 2 jaar oud en onderzoekers zaten deze jaren niet stil; ze wilden hier meer van weten. Of misschien zitten ze juist wel stil tijdens hun werk en wilden ze leren hoe en of ze dat toch gezond kunnen doen. Het lijkt me nogal demotiverend om jezelf met je eigen onderzoeken op de vingers te tikken. Liever zoek je uit hoe je je werk kunt blijven uitvoeren, zonder aan je eigen onderzoek ten onder te gaan.

Wat bleek? Zitschade is te compenseren, aldus een artikel op NRC.nl afgelopen vrijdag. Niet door drie keer per week intensief te sporten, hoewel dat niet verkeerd is als je het graag doet en kunt, maar door 60 - 75 minuten per dag matig intensief te bewegen. Te wandelen, bijvoorbeeld.

Direct toen ik dit las, pakte ik mijn stappenteller app erbij. Die houdt namelijk ook bij hoeveel minuten ik gewandeld heb. Wat blijkt? Met ± 8000 stappen per dag zit ik rond 1,5 uur bewegen. Goed bezig dus! Niet alleen door mijn 'stilzitalarm' (die ik nog steeds irritant vind, als ik net lekker ergens mee bezig ben, maar die me wel even in de benen brengt), maar ook door mijn matig intensief bewegen, gestimuleerd door diezelfde stappenteller.

Uit onderzoeken blijkt tevens dat te weinig beweging ook de kans op dementie vergroot, zo staat in de conclusie van het artikel. Dat zou inhouden dat er per jaar meer dan 5,3 miljoen mensen doodgaan aan te weinig beweging. Een bizar aantal. Zoveel doden door iets na te laten, wat zo'n deel is van de menselijke natuur: bewegen. 

Maar zitten blijkt dus minder ongezond dan roken, want het roken van een sigaret geeft nog steeds onherstelbare schade, terwijl je de schade van zitten kunt beperken met wandelen. Wat mij opvalt in het artikel is, dat men het steeds heeft over 8 uur stilzitten; wie doet dat? Iedereen loopt toch tussendoor naar de koffie, keuken/kantine en/of wc? Dat je 's avonds 3 uur aaneengesloten voor de tv blijft zitten, kan ik me beter voorstellen. Bijna beperkte ik het stilzitalarm voor de avonduren, maar het leek me beter dat ik me in elk geval bewust ben van mijn zitgedrag, ook al doe ik daar niet aldoor wat mee.

Dreigend staat er nog onderaan het artikel, dat "er nog een extra - onvermoed - gevaar schuilt in langdurig zitten". Ik krijg een visioen van macaber plaatje: een  man in zwarte cape gehuld met een zeis, waaronder in druipende letters staat "word vervolgd" Wat zal het zijn? Waar moeten we nog meer rekening mee houden? Voorlopig, ondanks de positieve noot van het artikel, toch maar blijven bewegen, zowel thuis als op het werk.

Milo is er moe van, al dat wandelen

Zondag

Ik at een ijsje. Op zich geen wereldschokkend nieuws, maar ik nam al 5 weken geen suiker (en alcohol) dus vond ik er best wat van. Dat ik zwak bleek te zijn, bijvoorbeeld. Als ik niet gereden had, was ik vast ook gezwicht voor de rosé, die zag er zo lekker fris uit!

We waren gisteren bij Harm en Laura, de vrienden met wie we naar Spanje gingen. We namen een fotoboekje van de betreffende week en een fles Mateus rosé mee, de rosé die we in Spanje dronken en die we zaterdag zomaar ergens in de aanbieding zagen staan. Met de barbecue in de tuin voelde het weer als vakantie, maar dit keer waren de kinderen en hond wel mee. Ook zij vonden het gezellig, gelukkig.

Harm en Laura hebben een flinke tuin, voor ons doen, en een tafeltennistafel. Al snel werd besloten tot een combinatie van die 2. Tafeltennissen op het gras, een apart gevoel. Lekker op blote voeten. Tafeltennissen in de regen ook, die gelukkig niet met bakken uit de hemel kwam, maar af en toe de tafel nat druppelde en het gras gladder maakte. Toen Harm een flesje met daarop een balletje op tafel plaatste met de mededeling dat het raken van dat balletje 2 punten opleverde, gingen de games helemaal snel. Met trots kan ik mededelen dat ik de eerste was die dat balletje raakte, maar mijn man en Harm raken hierin echt gespecialiseerd.

Pas toen het te donker werd om de balletjes nog te zien, hielden we op, moe en warm. Dat ijsje heb ik er wel weer afgetraind, zou je kunnen zeggen. Hopelijk heeft het ook geen effect op de huid, want die lijkt goed te reageren op mijn ontzegging van allerlei lekkers. Eczeem op plekken waar ik sinds de winter al last van had, blijft ineens weg. Niet meer wakker worden van een jeukende en pijnlijke huid, je zou zeggen dat je daarvoor een ijsje makkelijk laat staan. Voorlopig blijf ik dan ook weer van suiker en alcohol af. Zo moeilijk is dat door de weeks ook niet.

Dankzij de uren bij de tafel en het gladde gras doen m'n knieën nu wel extra veel pijn, dat is jammer, maar ik zou het zo weer doen, misschien met wat meer pauzes. Gelukkig mocht ik vandaag met de auto naar het werk, want mijn dochter bleef slapen en die haalde ik vanmiddag weer op.

Stappen en fruit

"Doe je aan de lijn?" een collega kijkt mij vragend aan, belangstellend ook, terwijl ik tijdens de koffiepauze van een stuk meloen geniet. Wonderlijk vind ik dat. Ik geniet namelijk van zo'n stuk meloen, waarom wordt zoiets geassocieerd met lijnen? Lijnen lijkt een synoniem voor 'jezelf tekort doen' of 'afzien' en zo'n stuk meloen is voor mij het tegenovergestelde van dat.

Nou wil het geval dat ik wel af wil vallen. Mensen die mijn omvang zien, zullen zich dat waarschijnlijk ook wel voor kunnen stellen, maar ik houd niet van het woord 'lijnen', net als dat ik nooit van 'zondigen' spreek, wanneer ik wat lekkers en bovendien ongezonds neem.

Deze maand eet ik toevallig een meer verschillend fruit dan anders. Het is 'Alfabetmaand' bij foto-per-dag en ik heb als thema 'Nederlandse benamingen voor fruit en groente'. (zie mijn andere blog) Nog nooit at ik in 1 maand zoveel verschillend fruit, aangevuld met groente, want we hebben niet voor elke letter een fruit. Ik dacht dat alleen de Q, X en Y een probleem op zouden leveren, maar een simpele letter als de E bleek al lastig of eigenlijk onmogelijk. Afijn, ik dwaal af.

Interesse in de medemens is niet verkeerd. Persoonlijk denk ik wel eens dat interesse snel verward wordt met bemoeizucht of het vellen van een oordeel. Maar waarom de vraag 'doe je aan de lijn?' Dat hoeft natuurlijk allemaal niet, maar door zo'n op zich onschuldige vraag als voel ik me bijna aangevallen, merk ik. Waarom zo'n persoonlijke vraag naar aanleiding van het eten van een meloen? Waarom niet gewoon iemand complimenteren met het eten van deze meloen en eventueel commentaar geven op de soort.

Het mooie is, ik ben de afgelopen weken zo bezig met mijn aantallen stappen en het zoeken naar fruit op alfabet, dat ik, mede door het mijden van suiker en alcohol, gewoon afval. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik met de suiker ook een aantal andere ongezonde producten als chips, cup à soup en curryketchup links heb laten liggen. Samen met mijn dagelijkse stukje pure chocolade schrapte ik zo maar liefst 200 kilocalorieën per dag. Zoals ik jaren terug al merkte maar kennelijk vergeten was, je richten op gezonde lekkere traktaties voor jezelf, zoals allerlei soorten fruit, helpt beter bij afvallen dan gaan zitten sippen dat je een gebakje misloopt.

Mijn antwoord op de vraag was "Nee". Zonder verdere uitleg, want waarom zou ik ook nog. "ja, ik wil wel gewicht verliezen, maar nee.. ik doe niet aan de lijn. Ik zet (weer) de stap naar een blijvende verandering van mijn eet-, beweeg- en leefwijze, waarmee ik mijn conditie weer opbouw en hopelijk gewicht verlies" Dat is een veel te lang en gedetailleerd antwoord, waar deze collega vast niet op zat te wachten.

 

Verdrietig

Ik herinner me haar lach en humor. Hoe groot en sterk ze was. Scherp van geest met een onwrikbare mening. De frons tussen haar ogen, die na de vakantie altijd weer weg was, waarna ze nog meer lachte. De zorg voor haar moeder en broertje, niet altijd door hen opgemerkt werd, teveel als vanzelfsprekend geaccepteerd. Altijd druk met kennissen en vrienden, naar theater gaan, cursussen doen en ver weg met vakantie. Haar problemen met haar gewicht, terwijl ze niet echt dik was, en het stoppen met roken.

Als kind voelde ik vaak haar kritische blik, had het gevoel niet goed genoeg te zijn. Een vakantie op Vlieland verpeste ik met huilen vanwege kriebelende broeken (wol!) en koud weer. Ze zong "Hagel en sneeuw, onweer wind en regen... " en probeerde, tevergeefs wat mij betreft, de moed erin te houden. Opgewekt wees ze naar "Pietje de vuurtoren" en vertelde verhalen over vakanties op dit eiland, samen met haar zusje, mijn moeder.

Nu ligt ze daar, eng mager, ze herkent me niet meer. Uit verhalen van mijn moeder weet ik hoe slim ze was en wat een doorzetter, nu wil ze het liefst blijven liggen en weet ze niet meer wat ze gisteren deed. Ademen gaat zwaar, haar mond krijgt ze met moeite dicht. Verstaan doe je haar niet meer, ook niet als ze plotseling wel een heldere reactie wil geven. Ze wijst met trillende hand iets aan, uit wat onverstaanbare geluiden en geeft het weer op. Valt in slaap, terwijl we er nog maar net zijn.

Afgelopen zondag bezocht ik samen met mijn zus onze tante. Ze lijdt aan Parkinson, woont alweer jaren in een verzorgingstehuis, waar mijn oom haar dagelijks opzoekt en liefdevol verzorgt. Minder dan een schim van wat ze ooit is geweest. Het doet pijn haar zo te zien.

Om mijn energie te sparen, was ik op zaterdag al naar mijn zus gegaan. Samen reden we naar tante, zodat ik 's avonds alleen het laatste stuk naar huis zelf hoefde te rijden, toch nog 1,5 uur. Hoewel ik er dus alles aan had gedaan om deze dag zo rustig mogelijk te houden, kostte het me een hoop energie. Niet alleen de reis, die toch tegenviel, maar ook op emotioneel vlak.

Na een slechte nachtrust kwam maandag de wekker te vroeg. Uren te vroeg, voor mijn gevoel. Aan de andere kant was ik blij de nacht vol malende gedachten achter me te kunnen laten. Eenmaal op het werk bleek weer eens wat een impact zo'n dag op me heeft. Hoewel ik me ertegen verzette, merkte ik dat werken gewoon niet ging lukken. Gelukkig is het niet al te druk, zo vlak voor de vakantie, en kon ik de middag vrijnemen om weer op krachten te komen. Beter dat, dan de hele week hier last van houden.

Op zulke momenten baal ik enorm van mijn lichaam. Ik zou graag vaker naar mijn tante gaan, nu het nog kan. Ik zou willen dat net zo sterk en vol energie was, als mijn tante en moeder vroeger, als mijn zus nu. Maar ik ben het niet. Hoewel ik daar rekening mee probeer te houden, overvalt het me toch en het valt me weer vies tegen.

Gelukkig deed de vrije maandag middag me wel zoveel goed, dat ik de rest van de week weer gewoon kon werken.

Ik vond het plaatje op internet en vond het wel toepasselijk.

A day in the park

Wanneer mensen mij vragen hoeveel ik beweeg en of ik ook sport, zeg ik steevast dat ik minimaal 1 dag per week naar het werk wandel. In werkelijkheid is dat er de laatste weken tot maanden slechts zelden van gekomen. Eén van de oorzaken is de ziekte van mijn dochter en dat een half uur reistijd dan gewoon te lang kan zijn, voor ad hoc oproepen van haar kant. Inmiddels is het vakantie en is dochter thuis. Op stel en sprong opgetrommeld worden, is nu niet aan de orde. Daarom besloot ik zondag, dat dit stukje beweging maar weer eens in ere hersteld moest worden. Maandag weer aan de wandel.

Ik trof het. De weersvoorspellingen waren goed, en het actuele weer sloot zich daar nu eens bij aan. Het kon zelfs wel eens mooier zijn, dan voorspeld! (dat ik dat nog mag meemaken) Dus stond ik vanmorgen op tijd en op ging op weg. Zoals altijd vond ik het weer genieten. Het half uur is zo om.

Vanmiddag was het weer zowaar nog steeds erg prettig. (ik reken nergens meer op momenteel, qua zon) Als zomer- en zonliefhebber vind ik het weer niet zoals het zou moeten zijn zomers, maar het is beter dan die regen al de tijd, dus was ik blij. Zo blij, dat ik zelfs de drang op voelde komen tot het maken van een vlog. Ik loop namelijk door een heerlijk park annex natuurgebied richting mijn wijk. Een park waarin mensen wandelen, samen, met kinderen of de hond, skaten, fietsen en zelfs paardrijden. Een park, dat sowieso 2 wijken bediend, maar waar volgens mij ook veel mensen van buiten die wijken vertoeven met mooi weer. Dit wilde ik nou wel eens delen.

Maar.. ik houd eigenlijk niet van zo vlogs. Dientengevolge heb ik totaal geen idee hoe ik zoiets in elkaar steek en of dat haalbaar is, lopend met een telefoon voor me uit. Daarom maakte ik foto's, om hier een serie van naast de tekst te plaatsen. En zojuist ontdekte ik hoe ik van verschillende foto's een animatie kan maken. Geen vlog, maar ook geen lange rij van foto's onder elkaar.

Het gaat wel wat snel misschien.., hoe ik dat aanpas, moet ik nog leren. De eerste foto is mijn schaduw en zo loop ik naar huis.

Overigens was de stappenteller ook blij met de uitvoering van mijn bewegingsplan. Toen ik bijna thuis was, vernam ik een jubelend getril rond mijn pols: ik passeerde de 10.000 stappengrens. In totaal zette ik 13.470 keer de ene voet voor de ander. Dat is het dubbele van het gemiddelde aantal stappen van vorige week. Niet verkeerd dus, zo'n dagje wandelen.

Geen suiker of alcohol

"Stoppen met koffie, thee, suiker en alcohol", dat is één van de eerste suggesties, die alternatieve genezers doen. Tenminste, dat is mij in de afgelopen 25 jaar al meerdere keren aangeraden. 25 jaar terug echt heel streng, 10 jaar terug meer met een 'het is wel beter dit te laten staan'.

Mijn eerste alternatieve was iriscopist en homeopaat. Ik zat onder het eczeem en was er helemaal klaar mee. Reguliere gezondheidszorg kwam niet verder dan smeren met een hormoonzalf dat steeds tijdelijk hielp. Ik wilde er gewoon van af! Naast het eet- en drinkadvies dat ik hierboven noem, kreeg ik ook nog pillen van een onduidelijke samenstelling. "Om de lever en nieren te versterken" zo vertelde hij mij, want die zijn aangetast. Gezien mijn leefstijl toen, wilde ik dat best geloven.

Lekker fris! Water met citroen

Bijkomend voordeel van stoppen met suiker en alcohol was indertijd dat ik binnen anderhalve maand 10 kilo afviel. Ja, ik leefde daarvoor echt ongezond. Mijn eczeem werd inderdaad stukken minder, maar ging niet helemaal weg. Bijzonder genoeg was geen koffie het moeilijkst vol te houden. 3 maanden was ik streng in de leer, zoals mij aangeraden was, daarna begon ik langzamerhand deze 'schadelijke' producten weer tot mij te nemen, alcohol gelukkig nooit meer in die mate als ik ooit gedaan had. Mijn eczeem bleef lange tijd redelijk onder controle, in het Caraïbisch gebied zelfs helemaal weg! Klimaat heeft kennelijk een grotere invloed dan eet- en drinkgedrag.

Toen ik jaren later achtereenvolgens weer voor eczeem, hooikoorts, astma en pijn bij verschillende alternatieven kwam, werd de regel niet zo hard verkondigd, maar hielp de behandeling ook minder. De acupuncturiste vertelde daarnaast ook nog dat mijn darmklachten met koemelk te maken konden hebben. Niet zozeer de lactose, maar bepaalde bestanddelen, geen idee meer welke. Dus ik ging over op voornamelijk sojamelk en geitenkaas en zowaar, mijn stoelgang werd makkelijker.

Na deze ervaringen ben ik er dus meer en meer van overtuigd dat de positieve werking van 'mijn' alternatieven meer lag in het aanpassen van mijn eet- en drinkgewoontes dan aan hun verdere behandeling. Dat is de reden dat ik (weer eens) ben gestopt met alcohol en suiker in een poging mijn eczeem in te dammen. Voorlopig dan. "Al" tweeënhalve week blijf ik van de wijn en chocolade af. Koffie beperk ik tot 2 koppen/bekertjes per dag. Zwarte thee drink ik eigenlijk al nooit, dus dat is geen opgave.

Tijdens deze tweeënhalve week ben ik bij verschillende sociale gelegenheden geweest, waar ik normaliter graag een wijntje drink en wat zoetigs eet. Beide keren ging het weigeren me gelukkig goed af. Nou moest ik van het familiefeest, afgelopen zaterdag, terugrijden en dan is alcoholvrij nooit een probleem. Ik begon met 'plat' water en halverwege de avond ging ik over op water met bubbels, voor het feestelijke effect. Zoetigheid was er alleen in dranken en hoewel ik daar wel even zin in kon hebben, was het dit keer geen probleem ook daar af te blijven.

Tot nu toe merk ik weinig effect, heb wel enorme zin in chocolade, maar dat zou ook pas na 4 weken tot 3 maanden merkbaar moeten zijn. Een zomer zonder rosé en ijsjes, ik ben al op zoek naar alternatieven. Water met vers fruit, groente (komkommer schijnt lekker te zijn) en muntblaadjes, bijvoorbeeld. Lekker fris en het ziet er zo gezellig uit, net sangria. Echt gedronken heb ik het nog niet, want daarvoor moet het toch echt warm zijn en dat is het niet. De zomer houdt kennelijk rekening met mijn (tijdelijke?) dieet. Wat aardig! Hoewel ik zo wel zin krijg in een warme chocolademelk met rum, of Franse koffie, om op te warmen.

Dit is sangria, maar zo gaat m'n water er van 't zomer dus uitzien

Zitten is het nieuwe roken

Het bandje om mijn pols bromt. 'Jaha' denk ik ongeduldig en zuchtend sta ik op van mijn bureau om wat printjes naar een collega te brengen. "Een zittend leven duurt niet lang", zo kopte NRC Weekend 2 jaar terug. Op de foto een kantoormedewerker die lui achterover leunt op zijn stoel. Een zittend leven duurt misschien niet lang, maar ziet er comfortabel uit. Het artikel hangt op mijn kantoor, in het zicht, zodat ik er dagelijks aan denk.

'Zitten is het nieuwe roken', zo lees je tegenwoordig ook. Je valt er alleen minder mensen mee lastig, denk ik dan, maar het gaat hier over de gevolgen voor je gezondheid, niet over de activiteit op zich. En zitten is slecht, tenminste, als je het teveel aaneengesloten doet. Zoals de gemiddelde kantoormedewerker dus. Zoals ik.

Het vervelende van deze ontdekking is, dat je een paar uur stilzitten niet goed kunt maken met een paar uur sporten achteraf. Dus kantoormensen die 's avonds fanatiek sporten, moeten óók overdag vaak even van de stoel. Langdurig zitten in dezelfde houding verhoogt de kans op hart- en vaatziekten en diabetes, ook als je verder een gezond gewicht hebt en buiten je kantoorbaan veel beweegt. Zitten/hangen voor de tv blijkt trouwens nog ongezonder, zo zegt bovenstaand artikel.

De makers van mijn nieuwe stappenteller wisten dit. Bij alle instellingen die hij heeft, en dat zijn er best veel kom ik achter, kun je ook instellen dat je een seintje krijgt wanneer je langer dan een half uur of uur zit. Ik ging voor een half uur, denkende dat ik wel vaker opsta van mijn bureau, voor wat te drinken om maar wat te noemen, maar dat valt dus tegen. Al regelmatig bromde de 'reminder' aan mijn pols en bracht mij in beweging. Soms dus met wat printjes naar mijn collega, andere keren even een rondje kantoor en ook naar boven voor een bekertje thee. Het gaat om even bewegen, het bloed weer door de spieren laten stromen, je hoeft geen marathon te lopen.Voor de tv blijkt dat reclames tussendoor helemaal niet zo gek zijn. Wel gezond, eigenlijk, als je die tijd benut voor (weer) wat te drinken of een plaspauze.

Ook voor de pijn in spieren en gewrichten van een fibromyalgiepatiënt is het goed om regelmatig even te bewegen. Lang achter elkaar zitten of liggen maakt de spieren stijver en pijnlijk. In elk geval bij mij vermindert dat bij een korte wandeling, zelfs naar de keuken of wc, maar het opstaan is moeilijk.

Ik denk aan rokende collega's, die gedreven door hun behoefte aan nicotine, regelmatig even naar buiten of het rookhok lopen. Ineens heeft roken een gezondheidsvoordeel. Roken is het nieuwe fitness!
Nah.. waarschijnlijk niet.

Voornemens en het 10.000 stappenplan

Vooral op de dagen dat mijn man een tafeltenniswedstrijd had, tijdens onze vakantie, kon hij blij naar zijn smartwatch kijken. Hierop zit namelijk een stappenteller en zo'n paar wedstrijdjes tikten lekker aan. Ook de dagjes uit liepen goed, en kon ik lekker meetellen. Tijdens luie dagen op de camping was 'even naar voren lopen' voor een kurkentrekker geen probleem. "Goed voor de stappen" aldus man. Stappen, die op de luiere dagen natuurlijk vér onder het streven van 10.000 per dag bleven, maar een dagje Lissabon leverden wel ruim 20.000 op. (en wat voor stappen.. )

Voordat ik met vakantie ging, zat ik vol goede voornemens. Zo zou ik tekenen, gezond eten (zoals lekker veel fruit en salades) en vooral blijven bewegen. Van het tekenen is totaal niets gekomen, maar nu ligt er nog het plan om bepaalde foto's of herinneringen in te kleuren, zeg maar. Heb ik zo weer een jaar de tijd voor, dat scheelt. Op zich at ik niet ongezond, maar wel meer chips en minder fruit dan in de planning zat. Het bewegen valt me achteraf eigenlijk het meest tegen. Oké, dat de tafeltennistafel niet meer staat waar hij ooit stond, waardoor trainen als gepland niet kon, dat ging buiten mij om. Maar vervolgens stond de tafel wél in ons huisje en oefende ik toch niet dagelijks. Qua zwemmen was er helemaal een dieptepunt; ik ben slechts 2x het bad in geweest!
Het enige dat ik volgens plan heb gedaan is lezen. Dat staat natuurlijk ook de andere activiteiten in de weg en was ook erg lekker.

Maar, plannen zijn er om gemaakt te worden en zo heb ik al diverse blogjes over diverse plannen geschreven. Ideeën, die ooit alleen in mijn hoofd bleven hangen en waar niemand van wist. Nu kan iedereen meelezen.

In gedachten ben ik morgen/de komende weken altijd fitter en gedisciplineerder dan vandaag en gisteren, maar ook morgen wordt steeds weer een minder actief vandaag. Ik merkte dat de stappenteller van mijn man me stimuleerde. 'hoever zitten we al?' en 'wat zullen we nog eens lopen' kwam bij me op. Dus downloadde ik van de week een stappenteller-app op mijn telefoon. Leuk, maar totaal niet handig, want die moet ik nu continue bij me hebben. Dat werkt niet. Meestal ligt hij 'ergens'. Van 't zomer, als het mooi weer is, is dat nog erger. Dan heb ik geen zakken in de kleding. Duaarom struinde ik vervolgens internet af naar een stappenteller voor om de pols. Er zijn mooie! Oei. Maar daar hangt ook een prijskaartje aan. Inmiddels heb ik een aanbieding gevonden en besteld. Er zit  de mogelijkheid in om via de telefoon (geloof ik) bij te houden wat je eet op een dag. Een fitplan.

Vanaf nu kan ik in elk geval objectief bijhouden hoe het zit met mijn beweging. De app maakte mij al duidelijk dat ik dankzij de hond redelijk in de buurt van de 10.000 stappen op een dag kom. De komende uitdaging is nu daadwerkelijk dagelijks minimaal 10.000 stappen te lopen en als dat ingesleten is, de stappen uit te breiden.

De app op de telefoon geeft goede hoop voor het gebruik in de toekomst. Met het bezoek aan Lissabon en Sintra van vorige week nog in de benen (zo gaan die dingen) neem ik 's avonds toch een wat langer rondje met de hond, om boven mijn 10.000 stappen van de dag te komen. Een goed begin, al denkt de hond daar anders over.

Vakantie: shoppen

Een dameskledingzaak heeft vaak een hoekje voor de man, met kranten, tijdschriften en koffie. Waarom, vraag ik mij af, heeft de Adidaswinkel dat niet? Frisdrank of zelfs bier en wijn mag van mij ook.

Mijn man is helemaal blij. Adidasfan in hart en nieren zoekt hij elke vakantie minstens 1 adidaswinkel, zijn luilekkerland, om rond te kijken en liefst wat te kopen. En aangezien het onze laatste vakantiedag is, moest het er nog van komen. Over een paar uur vertrekken we met het vliegtuig weer terug naar Bremen, waar we opgehaald en thuisgebracht worden door een neef. Ik wilde ook nog wel kijken, maar geen trappen meer. En die zijn er. Man is ergens op een verdieping aan het kijken, ik kon het niet opbrengen, ook niet na gebruik van lift, moet ik eerlijk toegeven.

Dus zit ik op een (adidas-)bank tussen adidaskussens voor een schap met adidastassen, -slippers en -sokken. Vanaf een manhoge foto kijkt de heer Adi Dassler himself mij op mij neer. De verkoopsters praten in rap Portugees tegen elkaar en diverse klanten. Een Amerikaan vertelt iemand met wie hij telefoneert dat het hem spijt dat hij ergens niet persoonlijk bij kan zijn, terwijl zijn vrouw en kinderen shirts en schoenen uit de schappen halen.

Een  drankje zou ik nu wel lekker vinden.

Vakantie: Mooi Sintra

"Het is 7 kilometer naar boven, dat is ver mevrouw."
"Het is wel 1,5 uur lopen!"
"Naar beneden is makkelijker dan naar boven, u kunt dan door het park met trappetjes en mooie uitzichten"
"Ik kan de rit personaliseren en we stoppen gewoon als u een foto wilt maken. Onderweg vertel ik alle wetenswaardigheden van de omgeving"

We komen uit het Toeristeninformatiekantoor van Sintra en voor ons staat een aardige jongeman, die aanbiedt ons met zijn auto naar boven te rijden. Voor een klein bedrag, natuurlijk. Het is eigenlijk een vriendenprijsje, dat snappen we. Ik ben eigenwijs. Ik wil lopen. Zeker weten? Ja, het is vast ver en steil, maar ik heb mijn zinnen erop gezet, dus lopen we.

 Bij de eerste bocht treffen we een bus, die staat te toeteren achter een stilstaande auto. Nu al ben ik blij met onze (mijn) beslissing, want hoe kunnen we nu stoppen waar ik wil fotograferen, als er achter ons binnen een minuut een toeterende file ontstaat? Al snel slaan we af het park in. Deze heeft inderdaad een hoop trappetjes, maar de treden zijn hoog, dat had ik omlaag niet zo makkelijk kunnen doen. Ik ben wat raar daarin misschien, maar zo is het wel. Op hobbelige stukken, waar het mogelijk is, houdt mijn man mijn hand angstvallig vast. De val ligt hem nog vers in zijn geheugen. Dat kunnen we hier niet hebben.

Onderweg worden we ingehaald door onder andere Nederlanders, Fransen, Belgen en Engelsen. In het dorp zien we veel Aziaten, trouwens, maar die wandelen dat stuk niet. Sintra is Portugees, maar volgens mij hoor je die taal het minst. Terwijl we zwetend en zuchtend onze weg vervolgen, bijna aan de top, passeren we een klimmuur. Nog weer een alternatieve route. Terwijl ik al blij ben dat ik nog kan blijven staan, zijn er ook mensen die hier nog een keer een zwaarder parcours kiezen. Respect!

Eenmaal bovenaan de berg bij het Palacio da Pena blijkt er een rij te staan voor de ingang van de poort. Na de poort ligt een tuin, weer omhoog, en daarachter het schitterende Palacio. Het Moors kasteel trekt ons niet zo, maar nog weer een tuin door en dan nog weer trappen in het paleis beklimmen hoeft van mij op dat moment ook niet. Ik maak wat foto's en we kiezen voor een roze Renault 4 cabrio om ons weer naar beneden te brengen, want bij de bushalte staat ook een rij. Wel een vrolijke rij met zingende mensen, die enthousiast juichen als er weer een bus aankomt. Onze chauffeuse komt uit Sintra en vertelt dat het vandaag rustig is. Wij vonden het al behoorlijk druk. Toch blij dat we nooit in het hoogseizoen gingen. Ook vertelt ze over een derde kasteeltje, slechts 5 minuten lopen van 'down town'. Klinkt goed, maar eerst zitten.

Na een hapje en een drankje (grote bierglazen!) wagen we het erop en gaan nog naar Quinta da Regaleira. Het kasteeltje doet me wat denken aan de bouwsels, die we vroeger op het strand maakten van nat druipzand. Hoewel ik gisteren in Lissabon al diverse keren verzuchtte dat ik geen trap meer kon lopen, lokken de uitzichten en we gaan naar het dak. Weer is het de klim waard, spijt krijg ik later misschien, maar dit hebben we maar mooi gezien.

Hierna is het ook echt over. Op het nippertje redden we de trein terug, we stappen optimistisch uit bij het station in 'onze' straat, die kilometers lang blijkt, en we zitten aan de verkeerde kant.  Ach, het is in elk geval vlak. Gisteren liepen we kilometers, op zoek naar een eettentje waar we vorig jaar zo lekker aten. Dit keer vinden we, na toch even lopen, een restaurantje om de hoek.

Nog wat foto's van onderweg:

Links het Moors kasteel, rechts Palacio da Pen