Mijn leesjaar 2016

 Omdat Hebban in 2025 stopt met de blogs op de website, plaats ik een aantal van mijn daar geplaatste blogs met terugwerkende kracht hier. 

Mijn leesjaar 2016 (werkende blog)

op 26 december 2016 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Het is eind december, traditioneel de tijd van het jaar van lijstjes. Hele televisieavonden worden ermee gevuld: wie was het snelst, het best, wat schokte ons het meest en waar werden we blij van. Sport- en nieuwsoverzichten, het houdt niet op. Ook de voorpagina van hebban heeft tegenwoordig allemaal lijstjes.

Dit was het eerste jaar ooit dat ik bijhield wat ik las en hoeveel. Dit was ook het eerste jaar dat ik met anderen sprak over wat ik gelezen had, zowel in een leesclub in de buurt als (uiteraard) hier op hebban. Dit alles gaf lezen een nieuwe dimensie en maakte het leuk. Maakte het ook weer meer een deel van mijn leven.

Sja.. en als je dan zoals bijhoudt wat je leest, ga je ook aan het eind van het jaar denken "Wat trof mij nu het meest?" en "Van welk boek heb ik het meest genoten?"

2016 is sowieso het jaar, waarin het het vaakst (voor mij) een nieuwe schrijver ontdekte, zowel via hebban leesclubs als buzzboeken als ook via mijn thrillerleesclubje.

Het boek dat mij het meest bijblijft van dit jaar is ook een boek dat ik als één van de laatste gelezen heb. Via hebban. Een behoorljike pil met veel drama, geschiedenis en fantastisch mooie zinnen: "Het achtste leven (voor Brilka)". Door er hier in de leesclub over te praten, vielen automatisch meer dingen op en leerde ik extra van de geschiedenis, omdat anderen zo goed waren dit op te zoeken of te delen. Het is een boek dat ik iedereen aanraad, die van familiegeschiedenissen en geschiedenis houdt en tegen een dik boek kan. Een vriendin van mij heeft hem al op haar verlanglijstje staan.

Qua thrillerschrijvers ben ik dit jaar blij verrast door S.J. Bolton en Bjork. Hierin stond ik niet alleen. 'De Doodsvogel' komt op vele lijstjes voor, volgens mij. Bolton las ik toevallig net met m'n thrillerleesclub, toen ik haar nieuwe boek als buzzboek mocht lezen. Weer een schrijfster, waar ik meer van wil, maar helaas nog niet aan toegekomen ben. Stephen King maakte wat mij betreft z'n reputatie waar met de Mr. Mercedes-trilogie. Echt vernieuwend was het voor hem niet, maar het zorgde weer voor veel leesplezier.

Blij verrast was ik door "De man die alles achterliet", een historische roman van Tanya Commandeur. Zonder hebbanleesclub had ik dit boek nooit in handen gekregen, ben ik bang, en ik heb er echt van genoten.

Ik vond het leuk ook nieuwe fantasyschrijvers te leren kennen. Natalie Koch met de 'Verborgen Universiteit' en verschillende series van Adrian Stone, die ik ook alweer via een leesclub ontdekte. Ik hoop komend jaar deel 2 van Magycker te lezen. (en ik zou het niet erg vinden als deel 3 dan gelijk volgde, ik ben niet zo goed in wachten)

Een leuk origineel boek, dat ik dit jaar las, vond ik "Het Rosie project", dat ik cadeau kreeg via Elly's Choice. Volledig anders dan de andere boeken, maar ik had er veel plezier aan. Mijn dochter stoorde zich ondertusen enigszins aan mijn gegiechel tijdens het lezen. Ik twijfel nog over het vervolg, "Het Rosie effect". Hoor er verschillende verhalen over.

Zijn er dan nog boeken die tegenvielen? Nou 'Overspel' van Tatiana de Rosney kon me niet echt boeien en het einde snapte ik geloof ik niet helemaal. Van 'Dagen van Schaamte' had ik meer verwacht. 'Gangsterland' kreeg ik zelfs helemaal niet uit, iets wat mij niet vaak gebeurt.

Momenteel ben ik bezig in een boek van Baldacci, die spannender is dan ik verwacht had. Hij komt dit jaar (deze dagen) nog wel uit, denk ik zo. Dan heb ik 45 boeken gehad en kan terugkijken op vele uren leesplezier. Op naar 2017

Omdat Hebban in 2025 stopt met de blogs op hun site, kopieer ik een aantal van mijn blogs naar deze blog. 

Readingchallenge 2016 (en de kennismaking met hebban)

op 21 december 2016 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Vorig jaar rond deze tijd* zag ik de uitdaging op internet: hoeveel boeken wil je lezen in 2016? Een nichtje ging voor 24 boeken en deelde dat op facebook. Ik ging kijken, ja hier op hebban, en was enthousiast.

Waarom enthousiast?
Ik wil graag lezen, zeg ook altijd dat het een hobby is, maar doe het (te?) weinig, vind ik. Op de één of andere manier 'kom ik er niet aan toe'. Ik stel dus de verkeerde prioriteiten, zo kun je dat ook vertalen. Een challenge, een haalbare challenge, leek me een gezonde stok achter de deur.

Maar wat was voor mij een 'haalbare challenge'? Eigenlijk wilde ik gaan voor 52 boeken, 1 boek per week. Klinkt mooi, mooi afgerond. Natuurlijk red ik niet altijd 1 boek per week, maar in de vakantie lees ik meer boeken en zo zou dat dan op te lossen zijn. Na wat twijfelen maakte ik er 26 van, 1 boek per 2 weken, het was tenslotte ook nog ontdekken hoeveel ik ongeveer lees. Al na 3 maanden hoogde ik op tot 30, een niet uit te leggen getal, maar wel haalbaar.

Het Hebban-avontuur
Waar ik niet op had gerekend, was dat ik het 'hebban-avontuur' aanging. Gelijk in januari won ik al een buzzboek, wat een feest! Dat smaakte naar meer en het werden er ook meer. Buzzboeken, leesclubboeken en 'gewone' cadeauboeken. Hoewel ik nog niet had gekeken naar de 'categorieën' waaruit je de boeken voor je challenge kunt kiezen, om de uitdaging nóg groter te maken, kon ik na een aantal gewonnen boeken al wel een stel afvinken. Een voor mij onbekende schrijver (meestal!), boeken die dit jaar verschenen (allemaal?), non-fictie, een historisch boek (meerdere), meer dan 500 pagina's (ik ben nog bezig) en een debuutroman: ik won het allemaal. En winnen smaakt naar meer, net als de onbekende auteurs. Lezen smaakt ook zéker naar meer. Met andere enthousiaste lezers je ervaringen delen is heel leuk gebleken. Menigmaal adviseerde ik lezers, die ik in 'de echte wereld' tegenkom, deze website eens te bezoeken, omdat het me hier zo goed bevalt en toen ik startte ook nog deze blog. Even verdreef hebban de boeken. Ai.

Maar ik sloeg dit jaar al ruim 40x een uitgelezen boek dicht, bij wijze van spreken dan, want meestal lees ik digitaal. Slechts 1 boek kreeg ik niet uit, door taalgebruik en onderwerp waarschijnlijk. Door dat boek las ik een aantal weken niet, wat wel jammer is, natuurlijk. En nu zit ik te broeden op mijn volgende challenge... zou de échte uitdaging, 1 boek per week, me nog meer stimuleren? Zal ik uiteindelijk m'n prioriteiten hierop aanpassen? Of plaag ik mezelf er alleen maar mee? Op hebban lezen is tenslotte ook leuk en kost tijd.

Ik doe het gewoon
Een echte uitdaging, geen veilige: 52 boeken in 2017.

Er zijn ook nog categorieën waar ik mogelijk nog naar op zoek ga; een getal of kleur in de titel is wel leuk om naar te zoeken misschien, om mijn leeswereld nog verder te vergroten.

Terwijl ik deze blog schreef, plaatste Debby van de Zande een artikel over de challenge van dit jaar, wie haalde hem?, en voor volgend jaar. Leuk om te lezen hoe anderen hun challenge beleefden. Onvoortelbaar dat mensen 165 boeken per jaar kunnen lezen!

*Ik schreef dit artikel op 5 december, maar plaats het later, in verband met de 10 dagen in het teken van de Reading Challenge

Count your blessings (4)

Mijn zegeningen tellen, het ging me moeilijk af de afgelopen tijd. Ik werd veel geplaagd door hoofdpijn; migraine, spanning en een volle voorhoofdsholte. De jackpot, zou je kunnen zeggen, maar één die je liever niet 'wint'. Mijn inspanning om toch zo min mogelijk ziek te melden op het werk resulteerde in halve weekenden in bed. Jammer.

Buiten was het net zo mistig als in mijn hoofd

Ook jammer, vond ik, was dat ik daardoor veel minder schreef. Op mijn blogs bleef het akelig stil en nu is er maar zo weer een maand voorbij.

Er zijn lichtpuntjes, gelukkig:

Dochter
Mijn dochter is opgenomen in een kliniek, waar samen met haar aan haar ziekte gewerkt wordt. Ze zal er nooit helemaal vanaf komen, maar als het goed is zal het over een half jaar een stuk beter gaan. Mij bracht de opname rust en hoop. Wat nog extra rust gaf, is dat ze heen en weer gereden kan worden door een taxi, zodat wij niet twee keer per week vier uur hoeven te rijden.

Het weer
Ja, dat had ik niet verwacht rond deze tijd van het jaar, maar het weer valt me alles mee. Het is koud geweest, maar toen was het best zonnig en samen met dochter heb ik lekker gewandeld. Meestal is mijn instelling "alles beter dan regen" en daar houden de weergoden zich aardig aan. Fijn dus!



Weekend weg
Ik schreef er al eerder over, helaas in meer negatieve zin: man en ik zijn een weekend weggeweest. Hoewel ik de zaterdag voornamelijk met migraine in bed doorbracht, was het heerlijk om er even samen uit te zijn. Gelukkig had hij die dag wat te doen, zodat zijn weekend niet verpest werd. Hij vond het jammer, dat natuurlijk wel.

Licht
Letterlijk een lichtpuntje: vandaag is de kortste dag.

Vakantie
Volgende week heb ik lekker een week vrij. Met kerst doen we wat met de schoonfamilie, middenin de week vieren we de 55e huwelijksdag van mijn ouders en aan het eind van de week de verjaardag van een neefje (neef inmiddels). Het weekend daarna luiden we met z'n allen het nieuwe jaar in!

Fibro is what happens ...

Ik verheugde me erop, had er zin in, met man naar Duitsland. Hij een tafeltennistoernooi en nadat ik hem weggebracht had kon ik kiezen: het Kunstmuzeum, het Planetarium of gewoon de stad in. Alles naast het hotel, dus afstand geen probleem. En énige dat ik sowieso zou doen was huiswerk, want door hoofdpijn de laatste weken loop ik wat achter.


Voordat ik man naar z'n sporthal zou brengen, zette ik de website van m'n cursus vast klaar, helemaal zin in. En toen gebeurde het: vlekken voor m'n ogen. Grote witte vlekken met een trillende rand. Vlekken, waar ik niets doorheen zie, de voorbode voor migraine.

Gefrustreerd wilde ik m'n laptop tegen de muur gooien, maar dat lost ook niet op. Dus vloekte ik eens en legde hem beheerst naast me op de grond. Man keek verwonderd op "wat is er?"
Hij baalde met me mee, reed zelf naar z'n toernooi. Ik ging weer naar bed met een pil tegen migraine. Anderhalf uur later werd ik enigszins opgeknapt wakker. Een zeurende hoofdpijn achter m'n rechteroog, mijn migraineplek. Niet geschikt voor huiswerk, museum of planetarium, maar misschien was even over de kerstmarkt wel een idee.

Wolfsburg heeft een autovrij centrum, en dat voor de stad van Volkswagen. De hoofdstraat heet  'Porchestrasse', grappig. Wandelen ging gelukkig best, ik maakte wat foto's van de giraffe onder ons raam. Helaas werd ik misselijk van de geur van glühwein, waar ik normaliter zo van houd en al snel deden ook mijn benen teveel pijn om nog rond te kijken. Nu lig ik dus weer in bed.

"Life is what happens to you while you are busy making other plans" zei John Lennon. Fibro ook

Het achtste leven (voor Brilka)

Omdat Hebban in 2025 de blogs gaat verwijderen van de site, plaats ik de meeste van mijn Hebbanblogs uit het verleden op dit blog. Aan dit feuilleton heb ik goede herinneringen.

Feuilleton

op 08 december 2016 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

In 1996 gaf Stephen King zijn boek 'De Groene Mijl' (The Green Mile) in 6 delen uit. King herinnerde zich hoe hij vroeger boeken las: één keer per week als bijlage in de krant. Zo'n feuilleton verzamelde je dan. Elke week wachtte je in spanning hoe het verhaal verder zou gaan.

In 2016 besluit de lezerscommunity Hebban het boek 'Het Achtste Leven (voor Brilka)' als feuilleton te gaan lezen met een leesclub. De in totaal 1245 bladzijden van de omvangrijke familieroman, wordt in 10 delen wekelijks naar de deelnemers gestuurd.

Zowel in 1996 als in 2016 doe ik mee. Van 'De Groene Mijl' verschijnt het eerste deel op mijn verjaardag. Ik stel me zo voor dat ik mijn verjaardagsgeld gebruikte voor het eerste boekje. Elke (twee?) week daarna begeef ik mij zo snel mogelijk naar de boekhandel, nieuwsgierig hoe het verhaal verder loopt. Hoe het gaat met de grote man John Coffey, de urineweginfectie van gevangenisbewaker Paul Edgecomb en de muis Mr. Jingles. En vooral: is John Coffey schuldig en loopt hij uiteindelijk de groene mijl, de gang naar de elektrische stoel.

En nu zit ik middenin 'Het Achtste Leven (voor Brilka)'. Elke woensdag wacht ik ongeduldig op de verlossende mail: de pdf is verzonden. Zodra ik tijd heb, krul ik me met een stapel papier of mijn iPad op in de stoel en lees. Lees, lees en lees. Het verhaal boeit. Ik lees met ontzetting de familiedrama's, maar ook het grotere verhaal: de revolutie en daarop volgende oorlogen in Georgië en Rusland. De schrijfster vertelt het verhaal van haar familie aan haar achternichtje Brilka. De verhalen hoorde ze van haar overgrootmoeder Stasia, met wie het boek begint, en haar grootvader Kostja.

Op 16 november kregen we twee afleveringen (1 hoofdstuk) in één keer. Lekker veel leesplezier, maar wel langer wachten. 150 of 300 pagina's, ik lees wel door tot het uit is, zet mezelf niet op rantsoen. Bij het volgende deel werd hier weer voor gekozen en kregen we erbij te horen dat dat het laatste deel al was. Het achtste leven voltooid, de verhalen verteld. Toen ik het deel 'Daria' uitlas, voelde het boek niet af. Het kon, maar gevoelsmatig miste er een deel van het verhaal. In de leesclub deelden meer mensen mijn mening, hoewel het boek zo ook af kon zijn. Er zijn wel vaker boeken, die een onaf gevoel achterlaten. En met familiekronieken, mis ik aan het eind van het boek altijd de familieleden van het verhaal. Wil ik weten hoe het verder met ze gaat, of er na alle overwonnen obstakels toch geluk in zicht was.

Gelukkig kwam al snel het verlossende woord: er komt tóch nog een deel. De afsluiting krijgen we op woensdag 14 december. Weer kan ik eigenlijk niet wachten, maar heb natuurlijk geen keus. Nog 1 hoofdstuk, 95 pagina's en de familiekroniek is echt uit. Een verhaal lezen als feuilleton is anders dan in 1x doorlezen. Doordat we er in de leesclub nog over praten, blijft het je bezig houden. Ongeduldig als ik ben, zou ik er toch zo weer voor kiezen, als ik de mogelijkheid kreeg. Lezen, zoals men dat vroeger deed, als feuilleton met een (paar) hoofdstuk(ken) per week.

Count your blessings (3)

Op een donkere, natte en bewolkte zomer volgde een schitterende septembermaand, die zich nog uitstrekte tot begin november. Halverwege november slaat het weer om en na een paar dagen heftige herfst is daar ineens de winter, zo lijkt het. Autoruiten krabben, handschoenen aan en sjaal om, de kou is in het land. Op deze korte koude periode volgt dan weer een echte herfststorm. Nederland zoals Nederland bedoeld is.

Blije bron
Zelfs op slechte dagen, met regen en kou en pijn, kan het zo bij me op komen borrelen, de gedachte "Wat is het leven mooi". Gelukkig maar. Echte sombere periodes ken ik niet, hoewel ik wél vaak kan mopperen (wat ik nu dus probeer om te draaien, het gaat moeizaam). Afgelopen vrijdag wilde ik dit gevoel forceren. "Hoeraa, het regent" was mijn mantra op de fiets. Hoewel ik er wel vrolijker van werd, eigenlijk lachte ik mezelf uit, was ik blij dat ik thuis was; lekker warm en snel in droge kleren. Met thee en een stukje chocolade keek ik samen met dochter naar 'Grey's Anatomie', waar het ook (bijna) altijd regent. Maar op tv is dat niet erg. Versterkt alleen mijn overtuiging dat ik niet zo nodig naar Seattle, the rainy city, hoef.

Hoewel ik dus behept ben met deze blije bron, die af en toe op lijkt te borrelen vanuit mijn buik (ja, zo kan ik het ook noemen) merk ik dat ik het lastig vind om 5 'blessings' te benoemen.

Lezen
Dankzij een 'readingchallange' op hebban.nl heb ik dit jaar het lezen weer omarmt. Ja, ik las altijd al graag, maar er gaan weken voorbij, dat ik geen boek inkijk. En dat terwijl lezen zo heerlijk ontspant. Mijn readingchallange voor dit jaar heb ik al voltooid, maar dankzij de boekensite lees ik door. Ik win af en toe een gratis boek en die moet binnen een bepaalde periode uit. Daarnaast ben ik me er ineens van bewust hoe lang ik soms doe over een boek.

Momenteel doe ik zelfs mee met het lezen van een feuilleton; 10 weken lang krijgt een groep mensen elke woensdag een aantal pagina's van het boek 'Het achtste leven' van Nino Haratischwili, in totaal 1245 pagina's, in hapklare brokken van maximaal 170 stuks toegezonden als pdf. Het is ook erg gezellig en verrijkend hierover met anderen te kunnen 'praten' in de bijbehorende leesclub. Ondertussen leer ik over de geschiedenis van Georgië en de USSR.

Lezen doe ik natuurlijk ook nog met de dames van de thrillerleesclub in Stad. We komen nog steeds elke maand bij elkaar.

Opleiding
Ik mag weer en ik ga weer. Dit keer iets heel anders, voor mijn gevoel: redacteur! In plaats van zelf schrijven, teksten van anderen beoordelen. De eerste opdracht viel me enorm tegen. Schrijffouten haal ik er vaak nog wel uit, interpunctie ook, maar wanneer moet iets wel of niet cursief? Wel of niet in (kleine) hoofdletter? Het is een leerproces, waarbij ik nog maar aan het begin sta.

Ik heb gewonnen!
Schreef ik vorige maand nog dat mijn doel was een wedstrijd te winnen, afgelopen maand is het me gelukt. En het voelde goed, een béétje sneu voor de tegenstander, die net als wij nog niet zo lang speelde. Wat nog beter voelt, is dat mijn scores omhoog gaan. Af en toe moeten tegenstanders zelfs een tandje bijzetten, omdat ze lijken te gaan verliezen. Leuk hoor.

Ik houd het deze maand bij 4, in de wetenschap dat ik ondanks alles sowieso een 'blessed' persoon ben.

De tijd gaat zo snel

Ineens moesten we weer autoruiten krabben, kwamen er kinderen met lampions langs de deuren wegens Sint Maarten en kijk, daar kwam Sinterklaas ook al in het land. Natuurlijk wist ik welke maand het is, mijn dochter werd eind oktober immers 19 en november volgt dan automatisch. Maar het kwam zo snél.

De tijd rent maar door en ik probeer het met zere knieën en tegensputterende kuit bij te benen. Weken vervagen door dagelijkse hoofdpijn, een combinatie van migraine, spanning en verstopte voorhoofdsholtes valt me lastig, aldus de dokter. Dus verkort ik door middel van mijn laatste verlofuren mijn werkdagen met een uurtje. Als het goed is, zing ik het hiermee net tot de kerst uit. De eerste dag dat ik effectief later begon, afgelopen vrijdag, voelde al rustiger. Ik ben benieuwd of het helpt of te snel went. 's Avonds snotter en snuif ik een neusspray. Mijn man hoopt vooral dat het snurken zo binnenkort weer tot het verleden behoort.

Van 't weekend stapte ik weer eens in de sauna met de bedoeling hiermee mezelf regelmatiger te verwennen, minstens 2x per week. We hebben zelf een infraroodsauna, dus op zich is dat te doen, maar raar genoeg komt het er vaak niet van. Het nadeel van de sauna is ook dat m'n huid nog droger wordt, waardoor het nog meer gaat jeuken. Dus smeer ik 2 soorten vette crème en een cortisonezalf, om dat te verlichten. Was zonder sauna overigens ook al nodig. Ik werd gék van de jeuk.

Zo pep ik mezelf op tot betere tijden met een minimum aan pijn en jeuk. Doe wat ik kan doen, wat logischerwijs zou kunnen helpen. Door de kou buiten verminderen de dagelijkse stappen, helaas. Ik kan me er slecht toe zetten extra wandelingen te maken, maar doe m'n best. Met dochter 2x per week naar de winkels, zij in de rolstoel, en ik wandel 1x per week naar het werk. Op die dagen haal ik de 10.000 stappen wel. Op de 2 trainingsavonden ook. En ook de posterijen stimuleren het wandelen. De dichtsbijzijnde brievenbus is verwijderd. Weer wat koude stappen erbij.

Zo wandelen we stilletjes aan naar het einde van het jaar.

Drukke zaterdag

Het is zaterdagmorgen 8.52 uur. Een moment van de week, waarop ik me liefst in mijn warme bed nog een keer lui omdraai. Met nadruk op warm, bed en lui. Zo niet vandaag. Vandaag sta ik op een tochtig perron van Amsterdam Zuid, op weg naar Utrecht. "Huh?," zal de opmerkzame lezer, die iets weet van topografie, mogelijk denken. Amsterdam? Zuid? Naar Útrecht? Dat is misschien toch wel enigszins redelijk bijzonder te noemen, als je vanuit Groningen vertrekt.

Ik reis niet vaak met de trein en juist deze dag, dat ik mijn nieuwe cursus in Utrecht begin, zijn er werkzaamheden aan het spoor. Er rijden geen treinen van Zwolle naar Utrecht, de aanbevolen route is over Amsterdam Zuid. Dit is geen snelle route, integendeel. Mijn reis duurt ineens ruim 50 minuten langer dan normaal. En dat op de zaterdagmorgen en dat terwijl mijn cursus om 10 uur begint. Het was vanmorgen vroeg op. Om 5.45 uur, de tijd dat op de doordeweekse werkdagen mijn wekker afloopt, stapte ik op de fiets. Een bus reed er zo vroeg nog niet. Gelukkig ging mijn trein wel rechtstreeks naar Amsterdam Zuid, dus kon ik lekker blijven zitten. Ik las 'Christine', deel 2 van het feuilleton 'Het achtste leven (voor Brilka)', waar ik via Hebban.nl aan meedoe. (daarover later vast wel meer)

Het is trouwens niet zomaar een zaterdag, het is 29 oktober en mijn dochter is jarig. 19 is ze alweer. Het blijft een bijzonder fenomeen, je kind zien opgroeien, vind ik. Maar door deze bijzondere dag, is de cursus niet mijn enige activiteit. En juist daarom komt de omweg vandaag extra slecht uit. Liever was ik later opgestaan en sneller thuis. Juist vanwege deze langere reis overweeg ik nog om dit keer met de auto te gaan, maar hoewel de reis dan korter is, is hij mogelijk wel vermoeiender. Treinreizen is in feite wel zo rustig.

Gelukkig kan ik na een leuke cursusmorgen met een medecursist mee terug naar Groningen reizen, waardoor ik eerder thuis kan zijn dan gepland. Mijn zus en haar dochters zijn er al en ik sluit gelijk aan bij borrel en hapjes. Het eten, bestaande uit 2 soorten 'wintersoep', (vegetarische snert en pompoensoep) had ik vrijdagavond al gemaakt en hoeft alleen maar opgewarmd te worden. We hebben een damestafel; man heeft een wedstrijd en zoon moet werken, er sluiten nog 2 vriendinnen aan.

De gezelligheid zet zich voort in visite van nog meer familie. De laatsten gaan rond 23.30 uur weg. Het was een lange dag, het was een drukke dag, het was een dag, zoals ik er niet teveel moet hebben. Maar het was ook een leuke dag. Gezellig, veel indrukken en met een rustige zondag erna nog best te doen.

Lazy, just hangin'

We hebben nieuwe huisgasten, die behoorlijk wat vrije tijd consumeren. Jay, Gloria, Claire, Phyl, Mitch, Cam en hun kinderen komen dagelijks even langs, maar blijven meestal langer dan gepland.

Waar gaat dit over? De serie 'Modern Family'. Een serie, die ik online kijk, in mijn eigen tempo.

 Eigenlijk is het niet eens zo'n bijzonder opvallende serie. Je hebt Jay, de vader van het hele spul, gespeeld door Ed O'Neill, hij speelde ooit Al Bundy. In deze rol is hij compleet anders. Een rijke 'selfmade' man, maar ook dol op z'n familie. Gloria is z'n nieuwe, jonge en mooie vrouw. Zij had al een zoon, Manny, toen ze Jay leerde kennen en samen hebben ze Joe. Gloria is jonger dan Claire, de dochter van Jay, zijn oudste kind waar hij de beste band mee heeft. Samen met Phyl heeft Claire 3 kinderen: Haly, Alex (dochter) en Luke. Mitch is de broer van Claire, hij is getrouwd met Cam en samen adopteerden ze een Vietnamees meisje Lily.

Het enige 'baanbrekende' in de serie is het homostel Mitch en Cam. Cam lijkt de 'standaard homo', maar coacht een football team. Hij weet veel van sport, maar gaat ook helemaal over de top met inrichting en kleding. Schoonmaken doet hij liever niet, daarvoor is Mitch, die advocaat is en OCD lijkt te hebben.

De kinderen van Claire en Phyl zijn behoorlijk cliché. De oudste dochter is mooi maar dom, de middelste slim maar minder knap en de jongste is een zoon, niet al te slim en met allerlei 'jongensacties'.

Bijna dagelijks zet ik de serie even aan. Lekker ontspannen voor de tv, even aan niets anders denken. 1 aflevering is dan het plan, 25 minuten, zo voorbij, daarna weer verder met wat ik zou moeten of willen doen. Maar regelmatig (eigenlijk altidj) volgt daarna de tweede aflevering. Ach, wat maakt het uit. Even rusten, dat is goed voor me, toch? En, nouja, dan volgt er soms ook nog een derde aflevering. Als ik toch zit..

Op zich is het natuurlijk niet zo'n drama. Dit voelt al beter dan dom herhalingen van dit soort series kijken op Comedy Central. Herhalingen, die elke 10-20 minuten onderbroken worden door dezelfde ellenlange reclameblokken. Om gék van te worden. Aan de andere kant lijkt het er nu op dat andere activiteiten wat achterblijven, zoals lezen en bloggen.

Ik ben bijna door alle seizoenen heen en zit me nu af te vragen wat het beste is. Eigenlijk net als hoe je om kunt gaan met chocola: neem ik wat minder per dag, spreid ik het meer en houd ik zo meer over voor andere zaken of kijk ik zoveel mogelijk achter elkaar door en ben ik er maar vanaf?

Mijn planning is te kiezen voor het eerste. Elke dag een kleine dosis romcom en dan weer over tot de orde van de dag. Maar ze zijn zo leuk, dus kijk ik al snel meer en loop de kans dat ik binnenkort een andere serie moet kiezen, die ik kan bingewatchen.Volgens dochter wordt dat Charmed, dus ik hoef niet eens te zoeken.

Count your blessings (2)

Het is al zover, één herfstmaand is inmiddels voorbij. (Nee, dat is niet mijn eerste blessing) Terwijl de zomer eindelijk leek te beginnen, werden de dagen al snel korter. De eerste herfstweken genoot ik, en velen met mij, van bijzonder warme temperaturen voor de tijd van het jaar. Records werden gevestigd. Heerlijk! Inmiddels is het echte herfstweer gearriveerd, met regen, regen en nog wat regen. In Noord-Holland vergezeld met een echte windhoos, de rest van Nederland had 'slechts' code geel. Hier gebeurde niet veel bijzonders op dat vlak. 

Mijn blessings van deze eerste herfstmaand:

Partner
Ja, eigenlijk noemde ik die vorige maand ook al, bij het eerste 'kleffe' gedeelte, familie, maar mijn man werd eer-eergisteren 50 jaar. In goede gezondheid, hoewel wat snotterig door een fikse verkoudheid. En dat is natuurlijk iets om dankbaar voor te zijn.Overmorgen zijn we alweer 23 jaar bij elkaar!

Ouders
Mijn ouders zijn inmiddels 80 en 74 jaar, maar nog (redelijk) fit en gezond. Eergisteren gingen de kinderen en ik een dag met ze op stap naar de dierentuin. Fijn dat ze er nog zijn en dat we dit nog kunnen doen. Voor mijn gevoel worden ze maar niet ouder, maar natuurlijk worden ze dat wel.

IJsvogeltje
Ik zag de afgelopen weken bijna dagelijks, elk geval een paar keer per week, een ijsvogeltje. Helaas lukt het me niet deze vast te leggen op foto. Dat frustreert wel, maar de blauwe flits van deze exotisch ogende vogel maakt me wel elke keer weer blij.

Voordeel van de herfst
Terwijl het weer verslechterde, en de dagen korter werden, vielen met de blaadjes ook de kastanjes weer van de boom. Ik heb een tamme kastanjeboom gevonden en zodoende heb ik deze week genoten van deze traktatie. Hopelijk hebben de nieuw geplante beuken in de wijk volgend jaar een dergelijke oogst.

Sport
Ik tafeltennis nu alweer een tijdje 2x per week en dat gaat goed! Ik lijk ook vooruit te gaan, iedereen zegt dat in elk geval, maar er is nog geen wedstrijd gewonnen. Ondanks dat is het gewoon leuk en gezellig. Vooral op de donderdagavond hebben we een hoop lol.Vrijdags kan ik dan ook nog lopend naar het werk, dus het lijkt erop dat mijn lichaam sterker wordt.

En kijk nou eens wat er deze week gewoon in de lucht te zien was!

Verkiezingsdilemma

Nee, dit gaat nog niet over de tweede kamer verkiezingen, hoewel die er ook weer aan zitten te komen. Dan weet ik meestal wel in welke richting ik wil stemmen en doe ter controle nog een kiestestje op internet. Handig vind ik dat, vooral omdat je ook bepaalde onderwerpen zwaarder kunt laten wegen of weg kunt laten, maar daar gaat het nu niet over.

Op diverse sociale media zie ik dat je kunt kiezen voor 'Het Mooiste Natuurgebied van Nederland' en dat vind ik dus behoorlijk lastig. Het zijn niet zomaar een paar floddertjes natuur, het zijn gedegen gebieden die belangrijke plekken van Nederland kleuren en ik zou niet weten welke ik het  mooist vind!

Natuurlijk gaat het ene gebied me wat meer aan het hart dan het ander. Zo woonde ik jarenlang op een Waddeneiland, dus ben ik snel geneigd 'dan maar' het Waddengebied aan te klikken. Het ís immers ook een bijzonder gebied, de kraamkamer van de Noordzee, vol met mosselen en zeehonden, waar tal van vogels tijdens de trek foerageren. Uniek in zijn soort en geplaatst op de Werelderfgoedlijst. Dan ben je ook wat, kun je zeggen.

Maar als ik stem op het Waddengebied, dan stem ik dus níet op de Veluwe, de Biesbosch of het Nationaal Park Oosterschelde. Ook elk heel uniek en bijzonder. En dan is daar nog het Nationaal Park Drentsche Aa. Dichtbij huis en in de loop van de afgelopen jaren ontwikkelt tot een stuk natuur van formaat. Wat mij betreft echt een aanrader voor iedereen die van groen en water houdt. Nee, er kan nog niet trots verteld worden over groot wild, maar ook het kleine is de moeite waard. (en er zitten vast vele ijsvogeltjes)

Enigszins verwezen kijk ik naar de plaatjes op het scherm. Er staan parken tussen die ik helemaal niet ken. Hoe kies je uit zoveel moois? Ik ben slecht in dat soort dingen. Vraag mij  niet naar mijn lievelingsliedje, favoriete film of boek. Hoe kan iemand kiezen uit zo'n groot aanbod dat ook nog eens zoveel van elkaar verschilt?

Dan valt mijn oog op een wel heel bijzonder stukje Nederland. Bergen omringt door blauwe zee. In Nederland? Gelukkig staat erbij wat het is 'Saba en omringende zee'. Even droom ik weg, zie mezelf lopen: het is oktober, onder mijn blote voeten voel ik het warme witte zand, naast mij een blauwe zee aan de andere kant palmbomen. Aan de horizon steekt een rots omhoog: Saba, parel van de Caraïben. Ik ben er nooit geweest, maar wel op dat andere 'overzeese gebied' Sint Maarten. Als ik dan toch moet kiezen, dan dit maar. Een stukje bijna ongerepte natuur, misschien niet uniek op de wereld*, maar wel voor Nederland. En nu maar hopen dat Saba wint en dat één van de stemmers (Kies mij! Kies mij!) het eiland mag bezoeken deze winter. Lekker warm.

Sint Maarten, oktober 1990

(* er werd me 25 jaar terug verteld dat het eiland Domenica zo weinig is veranderd sinds 1492 dat Columbus het als enige eiland nog zou herkennen.. geen idee of hij Saba heeft gezien)

Dag van de lach

Vorige week was het de 'Dag van de Lach' en daar schreef ik een blog over. Een leuk blog, uiteraard, want het ging over lachen. Het ging er ook over dat ik nog steeds te weinig lach, zoals ik vorig jaar al een keer schreef naar aanleiding van een lachworkshop. Hoewel, ik dénk dat het een leuk blog was, ik vertel mezelf dat graag, maar zeker weet ik het niet meer. Gisteren bedacht ik mij dat ik dat blog helemaal nooit gepubliceerd had en dat wilde ik, na het even doorgelezen te hebben, alsnog doen. Helaas klikte ik verkeerd. Geen idee hóe ik dat deed, maar de blog is verwijderd, weg, pleitte. En op blogspot is een verwijderde blog ook echt weg, zo ontdekte ik. Niet echt om te lachen.

 Wat ik nog wel weet is dat ik een link plaatste naar de blog van Leonie, die  me attent maakte op 'WorldSmileDay'. Leonie heeft verschillende chronische ziektes en plaatst regelmatig een 'Handleiding Chronisch Zieken'. Leuk om te lezen.

Ook plaatste ik een link naar Afina, omdat zij regelmatig een 'Dag van..' in het zonnetje zet. De dag van de Olifant, bijvoorbeeld. Verder heeft ze ook fibromyalgie en is gek op Portugal. Deze zaken zijn niet automatisch gerelateerd, maar wel herkenbaar om te lezen.


Gisteren was het 'Wereld Meisjesdag' of #WorldGirlChildDay, waarin het belang werd genoemd van de veiligheid van meisjes, maar ook hun educatie. Ik las een blog over het belang van de manier waarop je meisjes aanspreekt. Niet iets waar je dagelijks bij stilstaat, maar meisjes worden vaak aangesproken op hun uiterlijk, terwijl jongens meer aangesproken worden op hun kennis en kunde. Dit lijkt marginaal, maar meisjes groeien zo op met de gedachte dat het kennelijk belangrijk is dat ze mooi en 'cute' zijn. Ik had hier zelf nooit zo bij nagedacht, maar zie het punt. Uiteraard zijn er meisjes, en vrouwen, die zich afzetten tegen dat beeld. Die zijn dan ineens 'stoer'.

Vandaag is het Wereld Reuma dag, de dag om reuma zichtbaar te maken, volgens het Reumafonds. Ik schrik er altijd van als ik zie hoeveel mensen reuma hebben. Zoveel mensen, die leven met pijn. Op de site van het reumafonds kun je je verhaal achterlaten, welke droom jij waarmaakt ondanks reuma. Als eerste dacht ik aan de dromen, die ik niet waar heb kunnen maken. Verkeerde insteek.

Mijn droom is ooit te kunnen leven van mijn schrijven (en fotograferen). Nu doe ik dat naast mijn baan, niet ervan leven wel schrijven en fotograferen. Dat voelt gelukkig al heel erg goed, samen met de rest van mijn leven al een beetje als de droom. Oh.. en een andere droom is toch wel een keer een tafeltenniswedstrijd winnen. Ik hoop dat de realisatie van die droom wat dichterbij ligt.

Deze blog publiceer ik maar snel, voordat ik 'm ook weggooi en hij in cyberspace verdwijnt. Doorlezen doe ik later nog wel.

Zere hoofdhuid (no poo?)

Ik heb al heel lang last van schilfers en een zere hoofdhuid. Vroeger kon ik het zelfs laten sneeuwen vanuit m'n haar, net als Ally Sheedy's karakter Allison Reynolds doet in The Breakfastclub. Een stuk herkenning. Men noemt het roos, maar van antiroos shampoo gaat het niet echt over en ik heb allerlei shampoos geprobeerd.

Toen ik echt langdurig wondjes op m'n hoofd had, die maar niet weggingen, noemde ik het een keer bij de dokter. Die sprak van een schimmel op het hoofd en schreef speciale shampoo voor: Ketoconazol. Antiroos shampoos raadt hij met klem af. De shampoo op recept helpt fantastisch, maar m'n haar wordt er erg droog van. Toch gebruik ik het al jaren, want het werkt. Mijn haar is inmiddels kort, vanwege de droge punten moest er steeds meer af.

Via internet kwam ik op een andere mogelijkheid, om de jeuk op het hoofd tegen te gaan: No Poo, oftewel geen shampoo. Hiervoor zijn verschillende manieren:
- je haren uitspoelen met warm water en naspoelen met koud.
- je haren wassen met bakingpowder en naspoelen met water + natuurazijn.

Voordelen van deze behandelingen zouden, naast een geheelde en rustige hoofdhuid, zijn: mooi, glanzend, zacht en voller haar. Een reclame voor het gebruik van *niets*, het lijkt een wonder en zo simpel ook. 

Een paar maanden terug begon ik met alleen het spoelen met water. Terwijl mijn haar niet echt vetter leek te worden en na een paar weken zelfs de jeuk minder werd, voelde het ook alsof er op een gegeven moment draden uit mijn haren naar m'n nek liepen. Daar werd de jeuk erger. Uiteindelijk pakte ik er dus maar weer shampoo bij en mijn vertrouwde ketoconazol. Vlak daarna kreeg ik mijn korte kapsel en was ik alleen nog met de ketoconazol, 1x per week is voldoende.

Helaas vergat ik tijdig een herhaalrecept aan te vragen, dus begon ik vorige week met bakingpowder en azijn. Terwijl de bakingpowder voelde als een soort klei op het hoofd, deed de azijn me vervolgens pijn in de wondjes. Mijn haar voelde stug, maar de jeuk leek iets minder dan voor de behandeling. Een dag later voelt het helemaal niet zo prettig meer en eigenlijk durf ik er zo niet mee naar het werk. Omdat ik geen hypo-allergene shampoo in huis heb, gebruik ik gewone douchegel. Dat blijkt een wonderwel goed effect te hebben en ik kan er weer even tegen.

 Vanmiddag kan ik het roze wonder, de shampoo van de dokter, weer ophalen. Mogelijk spring ik er gelijk mee onder de douche, want wat ben ik daaraan toe. Misschien dat ik ooit, tijdens een vakantie ofzo, nog eens ga proberen mijn haar niet te wassen. Ik zou zo graag dat mooie, glazende, zachte en vollere haar hebben, met daaronder een gave hoofdhuid, maar voorlopig houd ik het maar op 1x per week met mijn eigen speciale shampoo. (en kort haar)

Count your blessings (1)

Het werd voor mij bekend bij Oprah, het 'count your blessings' idee. Elke dag 5 dingen opschrijven, waar je dankbaar voor bent en je leven wordt een stuk mooier. Of je leert beter omgaan met tegenvaller doordat je je ook richt op de positieve zaken. Zoiets. Ik heb er het geduld niet voor, dagelijks zulke lijstjes maken, maar probeer wel af en toe stil te staan bij de mooie dingen die ik heb. Ondanks alles heb ik het niet tenslotte slecht.

Als tegenhanger voor mijn jaarlijks klaagfestijn over herfst en winter, de kou, wind en nattigheid, wat ik dit jaar dus niet wil doen, bedacht ik dan maar eens op te schrijven waar ik wél blij mee ben. Elke maand op de 21e, is de planning (want dan is het nog zoveel maanden tot..) Wat gaat er goed? Waar ben ik blij mee?

Mijn 5 'blessings' voor deze herfst:

Familie
Laat ik lekker klef beginnen: mijn gezin. Ik heb het getroffen met een fijne man en leuke pubers, al zeg ik het zelf. Dagelijks geniet ik van hun aanwezigheid om mij heen, de grapjes en de knuffels, ze zijn een bron van liefde en plezier. Daarnaast leven mijn ouders nog in (redelijk) goede gezondheid, kan ik het goed vinden met mijn zus en zie ik mijn schoonfamilie graag. (en dat schrijf ik niet alleen, omdat er af en toe één meeleest)
Al met al heb ik het met mijn familie enorm getroffen.

Werk
Mijn baan is niet de leukste van de wereld, maar ook lang niet de vervelendste. Het fijne is ook, ik héb werk, en daar ben ik heel blij mee. Werk betekent naast geld en sociale contacten, ook een regelmaat, die ik goed kan gebruiken. Het haalt me van de bank, zeg maar, en gelukkig houd ik het goed vol.

Omgeving
Ik woon in een groene wijk, waar ik dagelijks geniet van vogels, bloemen, vlinders en bijtjes, tijdens mijn wandeling met de hond. Rond deze tijd van het jaar komen de spectaculaire herfstkleuren weer aan de bomen en allerlei paddenstoelen uit de grond. In een park wandelen is een stuk prettiger dan tussen huizen en langs wegen, het nodigt zeker uit om naar buiten te gaan, dus ik ben er blij mee.

Gezondheid
Ja, dat lijkt misschien wat raar om blij mee te zijn, op een blog dat in het teken staat van een chronische aandoening. Met die aandoening ben ik natuurlijk ook niet zo blij, maar er zijn zoveel ergere dingen! In feite kan ik goed leven met wat ik heb en het staat oud(er) worden ook niet in de weg. Ik doe nog steeds leuke dingen, steeds meer zelfs, en ondanks pijn en andere kwaaltjes voel ik me momenteel best goed.

Het weer
Jaaaa, ik mag van mezelf niet klagen over het weer, maar deze heerlijke nazomer mag ik natuurlijk wel als een blessing zien!

De overgang (oh dear)

Het valt te verwachten bij een vrouw van mijn leeftijd met bepaalde klachten: het zal de overgang wel zijn. Zo dacht de dokter ook, toen ik met menstruatieklachten bij hem kwam. Ik ging er altijd vanuit dat bij de overgang de menstruatie op een gegeven moment gewoon zou minderen en daarna stoppen, maar dat blijkt niet altijd het geval. En in elk geval niet bij mij. Wel wordt het onregelmatiger en heftiger.

Om lekker te kunnen klagen over deze klachten, sloot ik mij aan bij een overgangsforum. Al snel bleek dat mijn menstruatieklachten vergeleken anderen wel meevallen. Oh? En ik vond het allemaal al reuze heftig. (ik wil niet in detail treden, want naast vervelend is het ook gewoon geen prettig beeld, zeg maar. De frisse blauwe luchten, blije gezichten en bloemetjes, die in de reclames geassocieerd lijken te worden met menstruatie, zijn in elk geval ver te zoeken. Heel ver)


Verder lezend over de overgangsproblemen van andere vrouwen, snapte ik ineens waarom ik 'alleen maar' last heb, of lijkt te hebben, van de menstruatie. Wat langs kwam was onder andere: pijn in spieren en gewrichten, hoofdpijn (migraine), vergeetachtigheid, nachtelijk zweten, slecht slapen, vermoeidheid en jeukaanvallen. Ehm, sja, een beetje of ik het fibromyalgieforum lees, eigenlijk. In elk geval zijn dit geen nieuwe klachten voor mij, of zou ik gewoon al 10 jaar in de overgang zijn en kan ik de menstruatieklachten zien als 'de laatste loodjes'?

(I wish)

Helaas is de overgang ook het begin van een aantal andere gezondheidsproblemen. Vrouwen hebben na de overgang meer kans op hart- en vaatziekten en diabetes. Van die ziektes, die in mijn familie ruimschoots voorkomen. Ook gezellig. Daarnaast is er nog de botontkalking, waar ik me zorgen over mag maken. Jippie.

Op zich ben ik de afgelopen tijd wel goed bezig. Ik kom niet aan, ik val af.(jeej) Ik eet gezond(er) en blijf al maanden van suiker en alcohol af. Wanneer ik toch wat neem, heb ik gelijk meer jeuk,wat mij goed motiveert om ervan af te blijven. Daarnaast beweeg ik meer met de stappenteller. Zo volg ik al een paar tips, die op verschillende internetsites voor vrouwen en de overgang staan. De menstruatieklachten worden daar niet minder van, de andere ergernissen houd ik hopelijk wat binnen de perken. En zo niet, dan ben ik in elk geval niet de enige.

Winter; ik ga het anders doen

Over ruim 2 weken begint de herfst. Een half jaar terug trappelde ik nog van ongeduld, ik wilde de lente naar me toetrekken. Lente, seizoen van belofte en nieuw begin. Alle signalen van het komende mooie weer zocht ik al vroeg: voorjaarsbloeiers, langere dagen, stijgende temperaturen.

Helaas bracht de lente, en later de zomer, niet waar ik naar verlangde: warme dagen, blauwe luchten en veel zon. Dit hebben we in Spanje en Portugal gehad, maar daarna wilde het echte warme zomerweer, waar ik zo van houd, maar niet komen. Voor mijn gevoel begon na onze 4 weken 'zomer' in het warme zuiden de herfst in Nederland. Soms heb ik zelfs het gevoel dat we het hele jaar herfst hebben, met enkele uitschieters naar kou in januari en een paar warme dagen in augustus en verder lang seizoen van regen en wind.

En nu komt de herfst er dus echt aan. Alle signalen zijn er: de dagen worden korter, temperaturen zijn nog redelijk, maar echt warm zal het niet meer worden en óveral zie je spinnen in grote maxiwebben, soms zelfs uitgespreid over de brandgang. (gruwel)

Normaliter kijk ik na de eerste officiële herfstdag, 21 september, alweer reikhalzend uit naar de lente. Ik ben één van die bekende aftellers "nog zoveel maanden, weken en dagen tot... ", maar daar ga ik mee stoppen, want het lijkt erop dat ik een half jaar toeleef naar een zekere teleurstelling; het mooie weer komt niet wanneer ik het verwacht en zo mooi als waar ik op hoop is het al tijden niet geweest. Zo lijkt het erop dat ik alleen tijdens de warme vakantieweken kan genieten, dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Ik wil het anders doen, móet het anders doen. Tenslotte is genieten niet weersafhankelijk, al helpt een zonnetje zeker mee. En koud weer staat gelijk aan meer pijn, meer eczeem en een grotere frustratie over kleding, die maar niet van katoen te krijgen is, maar dat ga ik dan maar negeren of een omdenker voor zoeken. Kan ik dat? Kan ik de grijze dagen met storm en regen positiever bekijken? Kan ik blijven wandelen, ook al is het nat en koud? Als ik aan m'n stappen wil blijven komen, zal ik wel moeten.

In de herfst ga ik me in elk geval verheugen op tamme kastanjes en beukenootjes, ik weet inmiddels een paar goede bomen in de buurt. 's Winters is er de sneeuw, koud maar mooi, en na regen komt toch nog steeds zonneschijn. 

Uitkijken naar de winter zal lastig worden, tegennatuurlijk haast. Maar me er minder door laten beïnvloeden, dat moet lukken. En de hele tijd als ik mezelf betrap op gemopper over het weer, probeer ik dat te corrigeren. Hoe? Dat weet ik nog niet. Maar niet door te denken "nog 6 maanden, 2 weken en 2 dagen tot de lente", al kijk ik daar nu alweer naar uit.Voorlopig zijn de lange winteravonden uitstekend geschikt voor het lezen van een fijn boek.
 

Zomaar een (drukke) week

Er zijn dagen, dat de hele dag zinnen door mijn hoofd spoken. Zinnen, waarmee ik blogs zou kunnen vullen. Soms gaan ze de hele dag over hetzelfde onderwerp en schaaf ik ze in mijn hoofd bij. Andere dagen dartelen ze langs verschillende onderwerpen en probeer ik er een thema bij te vinden. Het 'schrijven' gaat dan in feite de hele dag door, ook al zet ik effectief geen pen op papier (of letter op een blog).

Op andere dagen komt er geen zin bovendrijven, gaat het leven z'n gangetje en kan ik zelfs in de 'overleef'-stand staan. Zo ging het deze week. Op zich gebeurde er niet veel nieuws, waar ik over zou willen schrijven en ondertussen was het druk.

Zo had ik bijna elke avond wat te doen. Dinsdagavond begon mijn eerste echte tafeltennistraining. Hartstikke leuk. Vermoeiend, maar leuk. En gelukkig ook gezellig. Woensdagavond moest ik werken en gisterenavond was er de gewone training. Omdat ik vanavond een etentje van het werk heb en morgen de hele dag een toernooi, besloot ik niet naar de gewone training te gaan, want tussen alle bedrijven door vroeg de ziekte van onze dochter tijd, aandacht en vooral energie. Daardoor sliep ik ook nog eens veel te weinig.

In al mijn enthousiasme en optimisme had ik mij midden juli aangemeld voor een Tekenvierdaagse op internet, die deze week plaatsvond. Gratis. Een soort idee hoe je bijvoorbeeld presentaties met snelle schetsen kunt verduidelijken. Ik had werkelijk gedacht dat ik daar de tijd makkelijk voor zou vinden, maar heb er nog niets aan gedaan. Gelukkig zitten de opdrachtmails gewoon in de mailbox, dus kan ik me daar bijvoorbeeld volgende week over gaan buigen. Dat is het voordeel van thuisstudie toch? Studeren en oefenen in je eigen tijd? Nadeel van de cursus vond ik, dat de opdrachten via een filmpje werden gegeven. Ik vind dat nooit zoveel aan, een filmpje kijken waarin iemand wat staat of zit te vertellen. Vlogs sla ik daarom ook vaak over, mede omdat ik het geluid van de computer uit heb staan. En ja, die kan thuis heel makkelijk aan hoor, maar dan stoor ik er ook gelijk mijn huisgenoten mee.

Op zich gaat het verder goed. Gezond eten, genoeg stappen en van de suiker + alcohol afblijven, het lukt allemaal wel, maar in mijn hoofd bleef het stiller dan normaal, qua blogs. Zowel hier als op het fotoblog. Op mijn boekenblog was ik nog wel actief met allerlei reacties op mijn blog en die van anderen. Erg leuk, maarja, daar zit dan ook weer tijd in.

Maandag ben ik vrij, zorgverlof voor mezelf, om te voorkomen dat ik migraine krijg in deze migraineweek. Ja, ik neem wel verlofuren op, uiteraard. De dag is uit voorzorg, omdat ik na deze week maar een half weekend heb om tot rust te komen. Rust, die nou eenmaal nodig is. Misschien kan ik dan ook eindelijk mijn boek eens uitlezen, een lesje van de tekenvierdaagse doen, foto's maken voor de volgende fotomaand en blogs uitwerken, die nog ergens op de achtergrond in mijn hoofd zitten.

Leuke ontwikkelingen

Ik liep er al een tijdje mee rond; wilde ik een boekenblog beginnen of plaats ik boekenblogposts op mijn bestaande blog. En op welk blog dan? Het fotoblog of deze. Terwijl ik hier over nadacht, postte ik af en toe wat op Hebban.nl, want daar is ook de mogelijkheid tot het plaatsen van blogposts op je eigen profiel.  Geen idee of die veel gelezen worden. Veel reacties krijg je er niet.

Afgelopen mei vroeg Hebban lezers vroeg een boekenblog te beginnen. Ik zat op dat moment in Portugal en had totaal geen zin me daarmee bezig te houden, was al blij dat ik mijn gewone blogs schreef. Toch bleef het in mijn achterhoofd rondzingen. (gelukkig minder vals als dat ik in het echt zing) Toen ik vorige week een boek las dat zich afspeelde in mijn stad, wilde ik hier wat mee. Een boekenblog kwam weer in mij op en weer die twijfel van hier, daar of een nieuwe. Ik schreef eerst maar eens een recensie. Ook op Hebban.

Toen keek ik eens verder hoe een blog bij hen eigenlijk geregeld is, zijn er überhaupt regels, en ik las daar wat blogs (lezen over lezen is ook leuk, zo bleek) Na nog wat prakkiseer met mezelf heb ik de stap genomen. Op Hebben ben ik "Ria van Boeken tot Blog". Klinkt wel adellijk, nietwaar?




Naast dat ik het mezelf dus een stukje drukker maakte met nog een blog, heb ik mij ook aangemeld voor weer een opleiding. Dit wilde ik al langer, maar door omstandigheden kwam het er even niet van. Nu start ik in oktober met de opleiding 'Redacteur'  bij de schrijversacademie. Hoewel ik deze opleiding vooral wil doen voor redigeren op het internet, richt de opleiding zich op uitgevers en boeken. Wat ik natuurlijk ook heel leuk vind. Een baan in het uitgeversvak heeft me altijd leuk geleken.

Inmiddels eisen mijn internetactiviteiten hun tol; ik krijg rsi-achtige klachten in mijn rechter schouder. Van de week dacht ik nog dat dit door een teveel aan tafeltennis kwam, en ik ben dus donderdag ook niet gaan trainen, maar het wordt erger. Tijd dus om maar te gaan lezen, heb ik straks weer wat om over te bloggen.

Omdat Hebban in 2025 de blogs gaat verwijderen van de site, plaats ik de meeste van mijn Hebbanblogs uit het verleden op dit blog. 

De reizende lezer

op 12 augustus 2016 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

Een lijk in het Van Starkenborgkanaal, een kantoor van een internetnieuwssite aan de Westerbinnensingel, hoeren in de Vishoek en het politiebureau aan de Radesingel. Van het boek dat ik lees, zie ik de omgeving voor me. Best bijzonder, zo'n thriller die zich in mijn eigen stad afspeelt. Om zelfs te merken aan een beschrijving, dat het boek niet recent geschreven werd.

Lezers zijn reizigers. Niet zozeer fysiek, maar door de verhalen kun je overal komen. Soms ben je  tijdreiziger en beleef je verhalen uit lang vervlogen tijden of je gaat naar de toekomst. Zo reisde ik pas geleden nog mee naar het Amerika van begin 20e eeuw, door het boek 'De man die alles achterliet'. Maar ik ontdekte ook een magische wereld, naast de ons bekende, in het moderne Londen, niet met Harry Potter maar  door Alexa uit 'De verborgen Universiteit'. Met vele, vele, karakters reisde ik door het niet bestaande Westeros en aangrenzende landen in 'Game of Thrones' en met Marit en haar broertje Auric vluchtte ik op magische wijze uit Kantaros. Dit alles maakte ik allemaal mee in het afgelopen jaar. Aangezien ik al van jongsaf lees over de bestaande wereld en verzonnen werelden zou je kunnen zeggen dat ik een wereldreiziger ben, zittend op de bank.

Af en toe probeer ik wat ik lees aan te laten sluiten op mijn echte reis. Zo las ik in Portugal een boek van José Saramaga, over het leven in Portugal in vervlogen tijden. Helaas vond ik het een 'zwaar' boek en legde ik het weg. Het leerde me wel over de streek, waarin ik mij bevond. En omdat ik van plan ben nog vaker naar dit land te gaan, heb ik inmiddels een boekenplank met boeken, die zich daar afspelen. Voor andere landen wil ik dat ook nog doen.

Er zijn steden die daarop aansluiten. Zo was er ooit een 'DaVinci-code tour' in Parijs, heb ik me laten vertellen.

Maar mijn woonplaats is kennelijk geen plek die tot de verbeelding spreekt. Ik kom het zelden tegen in boeken. Hoog in het noorden kom je zelfs niet op doorreis, tenslotte. Vond ik het daarom zo bijzonder een thriller te lezen, die zich in mijn stad afspeelde? Of voelt het voor mensen in Amsterdam, Parijs of New York ook nog steeds speciaal, als een hoofdpersoon zich door jouw stad begeeft, misschien door de straat waar je vaak loopt of als kind graag was.

Moddergraf is het eerste boek van Lupko Ellen. Na dit boek schreef hij nog 3 met dezelfde hoofdpersonen, is er zoveel misdaad in mijn stad? Daarna kwamen er andere verhalen die zich ook in de omgeving afspelen. Ik ben benieuwd, wil het weten; lezen die net zo lekker weg? Blijft de magie van weten waar de hoofdrolspeler loopt? Ik ga het ontdekken, want ook de andere boeken wil ik lezen, al was het alleen maar om te weten hoe het verder gaat met Ludde en Maria.