Dag van de lach

Vorige week was het de 'Dag van de Lach' en daar schreef ik een blog over. Een leuk blog, uiteraard, want het ging over lachen. Het ging er ook over dat ik nog steeds te weinig lach, zoals ik vorig jaar al een keer schreef naar aanleiding van een lachworkshop. Hoewel, ik dénk dat het een leuk blog was, ik vertel mezelf dat graag, maar zeker weet ik het niet meer. Gisteren bedacht ik mij dat ik dat blog helemaal nooit gepubliceerd had en dat wilde ik, na het even doorgelezen te hebben, alsnog doen. Helaas klikte ik verkeerd. Geen idee hóe ik dat deed, maar de blog is verwijderd, weg, pleitte. En op blogspot is een verwijderde blog ook echt weg, zo ontdekte ik. Niet echt om te lachen.

 Wat ik nog wel weet is dat ik een link plaatste naar de blog van Leonie, die  me attent maakte op 'WorldSmileDay'. Leonie heeft verschillende chronische ziektes en plaatst regelmatig een 'Handleiding Chronisch Zieken'. Leuk om te lezen.

Ook plaatste ik een link naar Afina, omdat zij regelmatig een 'Dag van..' in het zonnetje zet. De dag van de Olifant, bijvoorbeeld. Verder heeft ze ook fibromyalgie en is gek op Portugal. Deze zaken zijn niet automatisch gerelateerd, maar wel herkenbaar om te lezen.


Gisteren was het 'Wereld Meisjesdag' of #WorldGirlChildDay, waarin het belang werd genoemd van de veiligheid van meisjes, maar ook hun educatie. Ik las een blog over het belang van de manier waarop je meisjes aanspreekt. Niet iets waar je dagelijks bij stilstaat, maar meisjes worden vaak aangesproken op hun uiterlijk, terwijl jongens meer aangesproken worden op hun kennis en kunde. Dit lijkt marginaal, maar meisjes groeien zo op met de gedachte dat het kennelijk belangrijk is dat ze mooi en 'cute' zijn. Ik had hier zelf nooit zo bij nagedacht, maar zie het punt. Uiteraard zijn er meisjes, en vrouwen, die zich afzetten tegen dat beeld. Die zijn dan ineens 'stoer'.

Vandaag is het Wereld Reuma dag, de dag om reuma zichtbaar te maken, volgens het Reumafonds. Ik schrik er altijd van als ik zie hoeveel mensen reuma hebben. Zoveel mensen, die leven met pijn. Op de site van het reumafonds kun je je verhaal achterlaten, welke droom jij waarmaakt ondanks reuma. Als eerste dacht ik aan de dromen, die ik niet waar heb kunnen maken. Verkeerde insteek.

Mijn droom is ooit te kunnen leven van mijn schrijven (en fotograferen). Nu doe ik dat naast mijn baan, niet ervan leven wel schrijven en fotograferen. Dat voelt gelukkig al heel erg goed, samen met de rest van mijn leven al een beetje als de droom. Oh.. en een andere droom is toch wel een keer een tafeltenniswedstrijd winnen. Ik hoop dat de realisatie van die droom wat dichterbij ligt.

Deze blog publiceer ik maar snel, voordat ik 'm ook weggooi en hij in cyberspace verdwijnt. Doorlezen doe ik later nog wel.