Oase in de stad

 "Als je ooit naar Londen gaat, moet je Richmond Park bezoeken", schreef Felicia me twee jaar terug op een kaartje van postcrossing. Een kaartje dat ik ontving toen ik nét terug was uit Londen. Op het kaartje staat een hertebok met varens op z'n grote gewei. Dit leek me iets dat ik wilde zien, dus zocht ik op waar Richmond Park zich in Londen bevindt. Wat bleek? Een week lang was ik er met de bus vlak langs gereden, van Kingston, waar wij sliepen, naar het huis van m'n zoon, dat zo'n beetje aan het park stond. Degene die het kaartje stuurde had misschien wel naast me gestaan toen ze het kocht. (zulke dingen vind ik leuk om me voor te stellen, maar de kans is natuurlijk erg klein)

Zoon is inmiddels verhuisd, maar woont nog steeds vlakbij het park, dus toen hij van 't weekend voorstelde om daar eens te gaan wandelen, vond ik dat een goed idee. Bij zoon was nog even wat zorg of ik wel zo'n eind kon wandelen, eventueel kon een vriend me naar het park rijden, dat scheelde weer bij elkaar zo'n twintig minuten lopen, maar volgens mij ging het wel goed komen. 

Het park was veel groter dan ik verwachtte, en ik had het op de kaart bekeken hè, maar ook fantastisch! Die hertebok op het kaartje was niet een zeldzaam gezicht, maar die dieren lopen daar echt tussen de mensen rond. Wij keken onze ogen uit. Zo jammer dat ik m'n camera niet mee had, maar als je tot op vijftig meter naar een roedel kunt lopen, is een telelens ook niet heel erg nodig. Sommige plaatjes waren mooier geweest met camera, maar dit is ook al een feest. Helaas begon het halverwege de wandeling te regenen. Uiteindelijk hebben we bijna twee uur gewandeld en genoten. 

Deze bok was net aan het burlen voor de foto

Veel mooie bomen in het park. Veel hele oude bomen, waar Robin Hood nog in geklommen kan hebben, zeg maar. Toch zette ik juist deze op de foto. 

Er staat op de borden dat je niet te dicht bij de herten mag komen, maarja, als ze langs het pad gaan grazen. Sommige herten zijn wel bang en rennen weg, anderen trekken zich erg weinig van je aan. 

Dit was de eerste bok die we zagen. We dachten dat het nep was, totdat z'n oor bewoog. Zoals altijd vulde ik gelijk in dat hij waarschijnlijk geirriteerd was, omdat het zondag was en er zoveel mensen in het park waren, die z'n rust verstoorden. 

En dan als laatste de plattegrond van het park. Wij hebben eigenlijk alleen de rechter driehoek gelopen. Langs de golf course 'naar beneden', toen naar het midden bij de koffie en over de stippellijnen weer terug. Het wandelen ging me goed af, maar eenmaal terug ging ik wel even met de benen omhoog. Doordat ik gisteren, de dag van onze terugreis, ook nog veel gelopen heb, heb ik wel spierpijn. Toch weinig last van de hielspoor, bijvoorbeeld. Het gaat de goede kant op!

Zoon gaat weer verhuizen, een eind van het park vandaan. Toch wil ik er zeker nog een keer heen met mooi weer. En een camera. 

Het kaartje van postcrossing