Gedichtenweek

 Van 26 januari tot 1 februari is het gedichtenweek. Daarom deel ik hier graag een gedicht uit een boekje dat ik een jaar geleden, tijdens gedichtenweek, kocht. 

From BOOK LOVER

I keep collecting books I know
I'll never, never read;
My wife and daughter tell me so,
An yet I never heed.
'Please make me,' says some wistful tome,
'A wee bit of yourself'.
And so I take my treasure home,
And tuck it in a shelf

And now my very shelves complain;
They jam and over-spill.
They say: 'Why don't you ease our strain?'
'Some day,' I say, 'I will'.
So book by book they plead an sigh;
I pick and dip and scan;
Then put them back, distrest that I
Am such a busy man

Robert Service

Meeting Postcrossing

 Vandaag weer een dag in foto's. Een postcrossingmeeting in Groningen. Het lopen ging goed, de pijn valt mee. Toch is zo'n dag dan wel weer vermoeiend. Op tijd eruit, de hele dag op pad met een groep, veel kletsen, mijn hoofd tolt. Elders in Nederland naar zo'n dag toe, wat een aantal van de aanwezige vrouwen dus doen, zit er voor mij waarschijnlijk niet in. Ik moet er niet aan denken ook nog een (paar) uur te moeten reizen. 

Martinikerk en toren

Groningen dus. Ik zette m'n fiets bij de fietsenkelder van het Forum. 

Groninger Museum vanaf Stadsbalkon

Hoofdstation vanaf Stadsbalkon

Koffie

De ontmoetingsplek was uiteraard het station. Ik was vroeg, dus haalde nog even een koffie. 

Ansichtkaarten muur Museumwinkel

Eerste stop: museumwinkel

Martinitoren vanaf het dak van het Forum

Uitzicht richting Groninger Museum en Station vanaf Forum

Toen het dak van het Forum, vanwege het uitzicht (en de winkeltjes in het Forum, waar ook leuke kaarten zijn)

Roltrappen in het Forum van halverwege naar beneden

Eigenlijk zijn die roltrappen me net te hoog

Geinige Koffiekan, Thee kan ook

Geinig hè

Het speciale Postcrossing meetingkaartje

Vervolgens kaartjes schrijven. Veel dames hadden ook een speciaal meetingboekje mee, waar we wat in konden schrijven

Cadeautjes

En we kregen cadeautjes! Het leek wel een kinderfeestje met een snoepzakje 😄

Vegan sushi en wrap

Na zo'n drukke dag maar makkelijk eten

Bubbelwijn Pierre zero 0,0%

En gelukkig had ik nog alcoholvrije wijn, want ik was éigenlijk wel toe aan een ontspannend wijntje, maarja, ik wilde dus geen alcohol meer. Dit was nét echt!

#WOT: Flair

 "Jij blijft ook altijd jezelf!" zei iemand een keer tegen mij en hij presteerde het dat negatief te laten klinken. Zijn 'probleem' was dan oo, dat ik, zelfs als ik dronken was, nog steeds niet met hem mee wilde. Ik zag het vooral als een compliment. En sinds nu wijt ik het aan mijn 'charmante vlotheid' of 'flair'

Flair: 1) bijzondere handigheid, 2) charmante vlotheid, 3) fijne neus, 4) gemak in de omgang, 5) gemak waarmee men zich ergens doorheen slaat, 6) gemakkelijk in de omgang, etc.
woorden.org

Ik heb mijzelf overigens nooit gezien als 'iemand met flair'. Apart, welk beeld je bij een woord kunt krijgen. Zo zie ik een dame voor me met wapperende fleurige kleding, zodra je zegt 'iemand met flair'. Waarom? Géén idee. Misschien is iemand die aan dat beeld voldoet een keer in  mijn bijzijn zo genoemd. Misschien worden mensen zo beschreven in boeken (waar haal ik anders mijn wijsheid vandaan)

Wel ben ik inderdaad altijd mijzelf. Of ik nu met de burgemeester, commissaris van de Koning(in) praat of met de schoonmaker, ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe. Ik zou niet weten hoe dat anders zou moeten. Uiteraard probeer ik wel altijd vriendelijk te blijven, wanneer ik zelf in een iets minder goed humeur ben.

En jij? Heb jij flair?

Flair bij Delfsail in 2019

 

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.   

Fibromyalgie, [hoe] pas ik mij aan?

Ooit begon ik dit blog om te laten zien dat mensen met fibromyalgie niet meelijwekkend zwelgend op de bank hangen, terwijl ze zich laten bedienen door huisgenoten, aangevuld met professionele hulp. Ziektewinst. Vooral op internet kwam ik erachter dat mensen echt zo (over mij en mijn lotgenoten) denken. En dat terwijl ik in mijn omgeving vooral mede-fibromyalgiepatiënten kende, die hun best deden zo actief mogelijk te zijn, en zo steeds weer in de valkuil van teveel doen stapten.

Om dus het beeld van de meelijwekkende zwelgende patiënt om te draaien, besloot ik zoveel mogelijk te schrijven over de leuke en minder leuke activiteiten die ik onderneem en hoe ik mijn best doe om juist ondanks de pijn door te gaan. Hup in beweging. Maar een vraag op dit blog kan natuurlijk ook zijn: [hoe] pas ik mijn leven aan en [hoe] doe ik dat? 

Pas ik mij aan?
Wanneer ik voor een onderzoek van een of ander de vraag krijg hoe ik mijn leven aangepast heb aan mijn pijn, kan ik daar nooit een duidelijk antwoord op geven. Al vrij jong kwam ik erachter dat het voor mij belangrijk is regelmatig rust te nemen. Met een hobby als lezen, was dat geen probleem. Toch heb ik in een hotel gewerkt en met veel werk, alcohol en weinig slaap zeker roofbouw gepleegd op mijn lichaam. 

Nadat ik stopte met dat werk heb ik zo'n maand geslapen (en ben ik afgekickt, geloof ik) om er vervolgens achter te komen dat ik niet meer kon doen wat ik had gedaan. Ik had een duidelijke grens. Sindsdien pas ik dus mijn leven al in meer of mindere mate aan, maar hoeveel? Geen idee. Ik weet namelijk niet wat ik allemaal zou kunnen doen zonder fibromyalgie. 

Nadat ik stopte met werken in de horeca, deed ik een opleiding tot secretaresse. Hoewel deze opleiding veel minder energie leek te kosten dan het hotel- en restaurantwerk dat ik jaren had gedaan, had ik werkelijk elke donderdag migraine.

Hoe pas ik mij aan?
Hoewel ik er niet goed in ben, moet ik m'n leven enigszins plannen. Bij revalidatie hielp de ergotherapeut daarmee. Eerst liet ze me een week opschrijven hoe ik mijn dagen indeelde en wat energie kostte en opleverde. Daarna moest ik hiermee schuiven, zodat één en ander afgewisseld werd per dag. 

Ik werk 4 dagen per week. Dat staat vast in de planning. De woensdag ben ik vrij, zodat ik de hoofdpijn op donderdag kan voorkomen met een dag rust. Na m'n werk moet ik iets doen dat niet op werk lijkt. Gelijk achter de laptop gaan zitten, wat ik vaak deed, is dus geen goed idee. Even wandelen of lezen wel. Soms ga ik even naar bed. 

Verder moeten ook in de week de activiteiten afgewisseld worden. Mijn werk begint vroeg, dus ik ga op tijd naar bed, zodat ik voldoende slaap krijg. 's Avonds plan ik liefst niets, maar als ik ergens heen ga dan heeft de dinsdag de voorkeur, weer vanwege die vrije woensdag. Met yoga heb ik net zolang geschoven tot het op een goede dag en moment kwam, maandag aan het eind van de middag, maar 2 uur na m'n werk. 

Verder beweeg ik zoveel mogelijk. Overal zoveel mogelijk op de (elektrische) fiets heen, bijvoorbeeld. Door de hielspoor wandel ik nog maar 1x per dag 20-30 minuten, maar daarvoor deed ik dat meerdere keren per dag. In beweging blijven is belangrijk, juist met pijn, maar niet met hielspoor of een geïrriteerde achillespees, weet ik inmiddels.

Dan moeten de weekenden gepland. Liefst 1 dag per weekend en niet elk weekend. Na 2 drukke weekenden liefst een weekend helemaal niets, op wat huishouden na dan, want dat gaat gewoon door. Is een weekend wel druk en kan dat niet anders? Dan plan ik er als het kan een vrije dag na. 

Wanneer ik afspreek met vriendinnen, vul ik vaak de datumprikker niet of als laatste in, zodat er met de planning niet direct rekening met mij gehouden wordt, boven iemand anders. Op die manier voel ik me niet schuldig als ik toch af moet zeggen. Uiteraard doe ik m'n best er wel bij te zijn, dan maar over een grens heen en later de pijn. 

Wanneer ik iets wil doen buiten mijn normale routine/planning om, denk ik daar eerst over na. En dat gaat van museumbezoek, een extra sportuurtje in de week, naar afspreken met een vriendin bij Noorderslag of een afspraak bij de dokter. Wanneer ik bang ben dat die afspraak bij de dokter gevolgd gaat worden door verdere behandeling door een fysiotherapeut of, nog erger, onderzoek in het ziekenhuis, stel ik die afspraak lang uit. Het is goed dat mijn man dol is op activiteiten en bezoeken bij vrienden en dat dan organiseert, en mij nog steeds graag mee heeft, anders kwam ik nergens meer. 

En wat doe ik niet
Kijk, dat vind ik dus lastig aan te geven, als ik kijk naar mijn héle leven. Wie weet wat ik had gedaan zonder pijn en met meer energie. Misschien liep ik wel marathons of in elk geval regelmatig hard. Dat vond ik namelijk erg fijn om te doen. Misschien werkte ik 40 uur en/of ging ik elk weekend op pad. Misschien maakte ik wel geweldige foto's, omdat ik de energie had vroeg op te staan en erop uit te gaan. Of misschien zat ik dan ook grotendeels te lezen op de bank. Wie weet. 

Wat ik qua planningen niet doe, is bijvoorbeeld elke woensdag een activiteit. Graag zou ik een 'leesbuddy' zijn voor mensen met een taalachterstand, maar dat moet élke week en ik weet niet of dat lukt. Na een aantal keren afhaken wil ik ook niet. Vandaar dat ik vrijwilligerswerk doe, dat niet elke week is. En toch ook erg leuk. Tegen een extra uurtje sporten zit ik ook nog steeds aan te hikken. 

Opleidingen doe ik ook niet meer, en dat is best jammer. Maar de opleidingen die ik de afgelopen 20 jaar heb gedaan, hebben me op werkgebied niet verder gebracht en ze leverden wel door de weeks weer meer hoofdpijn op. Het is het me niet meer waard. Mijn baan is goed, ik zit daar fijn en waarschijnlijk dus tot m'n pensioen, want solliciteren durf ik met die migraine, brainfog en vermoeidheid steeds ook niet meer. Man en ik hebben het nog wel eens over een cursus Portugees. Hopelijk gaat dat lukken. 

En soms
Soms klinkt het wel fijn, de hele dag liggen zwelgen op de bank en bediend worden door m'n gezin, maar diverse blessures hebben geleerd dat ik daar niet zo goed in ben. Het lijkt heerlijk, maar zodra het blijven liggen verplicht is, wil ik steeds vanalles gaan doen. Dus doe ik zoveel mogelijk en laat ik me af en toe wat te drinken brengen. 

 

Het vrijwilligerswerk dat gelukkig wel lukt

Ochtendritje

 Het weekend van mijn man staat in het teken van zijn sport tafeltennis. Er is een toernooi dat het hele weekend duurt. Vanavond wordt het afgesloten met een etentje en hij zou daar graag een biertje bij drinken. Of ik hem dus op wilde halen, wanneer hij een lift voor de heenweg kon regelen, vroeg hij zich af. 

Ik besloot hem ook weg te brengen (wel vroeg voor een zondag) en dan gelijk wat minibiebs in die buurt op te zoeken, die nét te ver fietsen zijn. Bij Bookcrossing is er elk jaar een uitdaging om 52 boeken in 52 gemeentes of dorpskernen (die inmiddels tot grotere gemeentes behoren) achter te laten, dus kwam dit ritje me mooi van pas. Op de facebookpagina 'Alle Minibiebs en Kinderzwerfboekenstations van Nederland' zocht ik waar ik ze zoal kon vinden. 

En zo kwam ik bij deze vier mooie exemplaren:

Mini-biebje Loppersum

Lutje Bieb Huizinge

Janneke's Minibieb en Kadootjes Middelstum

Westerwijtwerd

Oké, heel eerlijk? Middelstum zijn man en ik op een vrije dag wel eens heen gefietst en ook toen zijn we in Huizinge en Westerwijtwerd geweest. Maar afgelopen zomer niet en dus was dit ritje met de auto wel zo handig. De minibieb in Middelstum was ik nog nooit geweest. Een mooie kast, maar lastig te vinden. Ben de omgeving wel drie keer rondgecrosst, geloof ik. Wandelaars met honden begonnen al wantrouwend naar me te kijken. 

Wanneer ik man ophaal ga ik nog even langs Stedum, denk ik. 

#WOT: Humor

 "Vrouwen hebben geen humor, want als ze humor zouden hebben, zouden ze zich doodlachen om mannen"

Vroeger had ik lange tijd een vrouwenagenda. Deze agenda's hadden altijd een thema en één keer was dat humor. Eigenlijk houd ik niet van een polariserende man-vrouw opmerkingen, maar deze vond ik wel grappig. En ik heb wél humor. Dat vind ik niet alleen, want regelmatig moeten mensen lachen om mijn opmerkingen. Dat zit het wel goed, toch? 

Humor is volgens Van Dale “dat wat grappig, geestig, om te lachen is”. Wie humor heeft, heeft “oog en gevoel voor vrolijkmakende tegenstrijdigheden tussen voorkomen en bedoeling of betekenis van zaken” of, actiever, “de neiging het vrolijkmakende in gebeurtenissen het meest te doen uitkomen”
vandale.nl

Vaak zie ik ergens de humor van in. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. "Jij zit me ook altijd uit te lachen", schreeuwde iemand een keer boos naar me. En op dat moment was ik niet eens de enige die moest lachen. Het had wel een vervelende ruzie tot gevolg. 

Mijn man heeft dezelfde humor. Ik denk wel dat dat ons bij elkaar gebracht heeft, ooit, vroeger. Want wat is er nou fijner dan samen kunnen lachen? (ja, ik kan nog wel iets bedenken, maar in het openbaar, zeg maar) Samen kunnen lachen, dezelfde humor hebben, het maakt dat je je thuis kunt voelen bij iemand. Je bent samen vertrouwd. Het klikte ook gelijk bij de wederzijdse families door deze zelfde soort humor. 

We denken niet overal hetzelfde over, qua humor. Het is niet altijd feest. Er zijn zeker dingen die ik hilarisch vind en man niets aan. Minions bijvoorbeeld. Andersom komt minder vaak voor. 

Onze kinderen hebben onze humor meegekregen. Logisch, zou je kunnen zeggen. Toen de oudste in therapie was, werden we erop gewezen dat we moeilijke onderwerpen misschien wat te makkelijk afdeden met humor. Dat zou kunnen. Humor helpt je met complexe emoties om te gaan, is mijn ervaring. We hebben daarna wel geprobeerd hierop te letten, maar mijn gedachtes gaan over het algemeen alle kanten op en associëren dat het een lieve lust is. En zo associeer ik dus ook de humoristische kant op, zelfs wanneer iets moeilijk is.  

Humor die ik niet altijd om te lachen vind, is bepaalde 'platte' humor. Ik wil niet zeggen 'mannenhumor' want ik geloof dus niet in de strakke man-vrouw verdelingen, maar bijvoorbeeld Jackass, Roasts en VI zijn niet aan mij besteed. Ook niet aan mijn man, trouwens. 

(Wat zeker een aanslag op mijn humor en humeur is, is de migraine die ik vanmiddag kreeg.. gelukkig kon ik toch nog een blog formuleren. Tenminste, ik hoop dat ik eea logisch geformuleerd heb)

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

Een literatuuruurtje

 Vandaag hield Uitgeverij De Passage een uitverkoop van licht beschadigde boeken. Hierbij vooral boeken van Anjet Daanje, zoals Het lied van ooievaar en dromedaris. In de winkel kost dit boek € 37,50. De licht beschadigde versie bij de uitgeverij was € 7,50. Voor dit prijsverschil trotseerde ik vandaag weer en wind en ik nam gelijk wat exemplaren voor m'n leesclub mee. 

Vier exemplaren nam ik mee en ik voelde mij enigszins bezwaard. Zoveel waren er nou ook weer niet te vergeven. Het waren er toch nog vier te weinig, zo bleek, want de héle leesclub wilde wel een exemplaar. Toen ik nog snel even weer terugging, waren ze allemaal al weg.

Terwijl ik de boeken afrekende, maakte ik een praatje met de uitgever. Samen met mijn man, en nog wat mensen, had hij een gedichtenproject gerealiseerd aan de zijkant van het provinciehuis. Of ik daar al gekeken had? Nee dus. Niet best, moest ik gelijk even doen. 

Aldus geschiedde. En wat leuk!

Het gedicht is veel groter vormgegeven dan ik verwachtte. Ik dacht een raampje op A3 formaat ofzo. Het is iets groter.  

Kijk, Angel staat onderin de foto.

Zo kun je de onderste regels van het gedicht net iets beter lezen en zie je mij ook nog staan.

Credits

#WOT: Zacht

Zacht (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord): 1) niet hard; = week, 2) bijna niet merkbaar: iem. zacht aanstoten, 3) niet luid, bijna onverstaanbaar: zacht spreken, 4) niet ruw: een zachte hand, 5) met weinig kalk: zacht water, 6) aangenaam: een zachte winter niet koud, 7)(van de dood) niet pijnlijk, 8) niet snel: zacht rijden, 9) niet grof of bars; = goedig: een zacht karakter, 10) geleidelijk, zonder sprongen: een zachte landing

Zachtjes drupt de regen van het plafond.

 Ohnee.. wacht, wát? 

 Ja, inderdaad. Regen. Van het plafond. Ik werk in een gebouw dat nu zo'n 16 jaar oud is en het is nooit waterdicht geweest, zo lijkt het. Lek als een mandje wil ik het niet noemen, omdat dat ook gelijk weer zo negatief klinkt. Een aantal jaren terug is er een extra buitengevel omheen gezet. Bij de ramen zou het niet meer tochten en eindelijk zou het niet meer lekken. Meestal klopt dat, maar deze keer niet. Handdoeken voor de ramen doen vermoeden dat het tochten ook niet echt voorbij was. 

Misschien wordt het weer extremer, waardoor er nog meer moeite voor droge vloerbedekking gedaan moet worden. Het klimaat verandert, tenslotte. Deze winter bevestigt dat, na de extreem droge zomer. Ik houd niet van kou of wind en regen. Als ik moet kiezen, kies ik toch voor droge koude vorst boven wind en storm. Als het dan toch winter moet zijn, dan maar goed. Dit is toch gewoon steeds maar weer herfst?

Bovendien, dit weer maakt mij toch wel angstig voor de gevolgen. Nu geen sneeuw in de Alpen, voorspelt een nog drogere zomer dan afgelopen jaar, hoorde ik van de week. Geen sneeuw is geen smeltwater, waar ons land toch zo'n beetje op drijft. Figuurlijk gezien. En ja, we hebben regen, maar dat spoelt gelijk weg naar zee, daar hebben we van 't zomer niets meer aan. 

Ik ben geen type dat op de barricaden gaat staan om de regering ervan te doordringen dat het nu toch écht tijd is voor actie. Als ik zo'n type was, had ik dat 30 jaar terug moeten doen. Alsof er toen iemand met invloed luisterde naar welke barricade dan ook. Zelfs nu proberen ze klimaatmaatregelen nog tegen te houden. Ze lijken nu zelfs nog hun kop in het zand te steken. Nou, hebben ze van 't zomer geluk, droog zand genoeg. 'Als het kalf verdronken is, dempt men de put', is het gezegde, maar inmiddels staan de putten zomers zo droog, dat er geen kalf meer in verdrinkt. Hoogstens z'n nek breekt.

Ik doe wel m'n best zo goed mogelijk te leven, klimaattechnisch, maarja, vlieg van 't zomer toch weer naar Portugal. Weegt geen vlees eten daar voldoende tegenop? Vast niet. Mag ik dan mopperen op die regering? Hmm. Probleem is een beetje dat we natuurlijk voor een andere manier van reizen kunnen kiezen, maar dat is veel duurder, we zijn langer onderweg én het vliegtuig gaat alsnog. Bovendien gaan we dit jaar van Portugal gelijk door naar Noorwegen en dat wordt met ander vervoer wel een hele langdurige reis.

Ondertussen drupt het gestaag door hier. Stormen als vandaag, die waren er ook voordat het klimaat een duik nam. Alleen niet in januari, eerder in november. Een gebouw zou daar tegen bestand moeten zijn, zou je zeggen. Zachtjesaan heb ik er nog weinig vertrouwen in dat het ooit goed komt.

 

Ter illustratie heb ik Angel in een bakje water gezet. Het zou kunnen dat dit aan het eind van de dag werkelijkheid zou zijn geweest, maar ik heb er een gieter bij gepakt. Voor het effect. 

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.   

Grijze wolk

Vanmorgen werd ik chagrijnig wakker. Nou is wakker worden sowieso niet mijn favoriete moment van de dag (maar niet wakker worden is ook niets, dus wat doe je eraan) en helemaal niet als de wekker gevoelsmatig een uur te vroeg afloopt, maar vanmorgen was het pet. 

Wat was er aan de hand? Gisterenavond strompelde ik weer door het huis. Zere voet. Ja, die voet van die achillespees en hielspoor. Die voet. Die hielspoor. Overdag deed het al zeer, maar ik wilde niet gelijk in januari al opgeven, dus ging tóch naar yoga, alwaar we voornamelijk staande oefeningen deden. Ik deed vervolgens een deel maar liggend, want staan was geen optie meer. 

Chagrijnig dus. Met een hint van een grijze wolk rond m'n hoofd. Vermoedelijk komt die extra pijn van het fietsen afgelopen zaterdag. Ik kan tenminste niets anders bedenken. Het zal toch niet aan de ommetjes van maximaal 25 minuten liggen? 

Behandeling
Wat is er na de spuit zoal aan gedaan? De fysiotherapeut behandelt de hielspoor met EPTE. 

Wat?  

Echogeleide Percutane Therapeutische Electrolyse. 

Haha, nu weet je nog zoveel. 

EPTE is "een nieuwe en zeer effectieve behandelmethode voor het herstellen van chronische peesblessures dit wordt ook wel Tendinopathiën genoemd". Praktisch houdt het in dat de fysiotherapeut een dun naaldje in de zijkant van mijn voet steekt en daar dan stroom op zet. Door echogeleiding wordt het naaldje op de goede plek geplaatst, net tegen de pees. Baanbrekende resultaten worden ermee geboekt. Thuis moet ik ook nog oefeningen doen, maar niet de eerste 2 dagen na de behandeling. 

Helpt het?
Nouja, en ik ben dus nog niet bijzonder enthousiast. Meest effectieve behandeling tot nu toe was toch de spuit, maar als je dan na 2 maanden alweer veel pijn hebt, valt over die effectiviteit ook te discussiëren. Wanneer ik wandel voel ik nog steeds een druk links onder de voet, dus eigenlijk heb ik het gevoel dat m'n steunzool ook al niet zo effectief is. 

En ik ben er zat van. Ik ben er zó zat van. En als ik ergens heel erg zat van ben ga ik eten. Liefst zoet en/of vet. Nog liever beide. Zo heb ik ineens zin in taart of gevulde koeken. Er gaan weken voorbij dat ik aan dat soort dingen helemaal niet denk, nu wel. Veel en vaak. Maarja, taart en gevulde koeken eten, wanneer bewegen er niet inzit, is natuurlijk niet zo'n goed plan. Sowieso al niet, maar nu helemaal niet. Nog meer frustratie. 

Vandaar de chagrijn, de grijze wolk, met hier en daar een bliksemschicht. Omdat een en ander nu even uitzichtloos lijkt, qua pijn. Vanwege de boosheid op mijn lichaam. Ik doe zó m'n best om alles goed te doen, maar het helpt allemaal niets, zo lijkt het. En nu heb ik ook geen zin meer in m'n best doen. Liefst kroop ik weer terug in m'n warme bed, diep onder het dekbed. Maar daar gaat het ook niet van over. En eens moet ik toch dat bed weer uit.

Afbeelding van https://www.portretloket.nl/

Zachte winter.

Weet je nog? Laatst? Ik enthousiast aan het zaadbollen maken voor de vogels? 

Nou, eerst viel bij een aantal bakken de zaadbol uit de bak op de grond. Vandaag zag ik dat de zaden al uitlopen! Lekker dan, zo'n zachte winter. Niet alleen veel werk gehad van het maken van de bollen, vervolgens zal ik deze zómer extra werk hebben van het wegschoffelen van het graan in de tuin. 

Foto's maken

Vorig jaar (haha) is me weer gevraagd of foto's te maken voor FES Magazine. Aangezien de vraag ruim op tijd was, en de persoon redelijk in de buurt woonde, zei ik graag ja. 

Vandaag hadden we afgesproken. Het was droog en niet erg koud, dus ben ik op de fiets gegaan. 

Ik vind het spannend, foto's maken in opdracht. Maak ik ze wel goed, is dit wat ze bedoelen. Gaat het überhaupt lukken. De vorige keer dat ik foto's voor het tijdschrift maakte, ging het om paarden, dus dat was sowieso buiten. Nu was het bij iemand binnen, altijd lastiger, en niet echt met een onderwerp, behalve de persoon zelf. En mogelijk iets in haar huis en/of haar hobby. 

Gelukkig speelt ze piano. En ze had een schát van een hondje. Ik ben redelijk tevreden. Zij ook, voor wat ze zag op het scherm van de camera. Nu de uitgever nog. *fingers crossed*. Gelukkig zijn we ruim op tijd, dus eventueel kan ik nog een keer heen voor een extra foto. En nee, ik kan de foto's hier nu natuurlijk niet laten zien. 

Op de terugweg maakte ik een foto voor het foto-per-dag-project van m'n andere blog. M'n Sonny Angel op de rugzak voor in m'n mandje. Zo kon hij tijdens het fietsen niet staan hoor. Het bleek hartstikke hard te waaien! Geen wonder dat de heenweg zo snel ging. 

#WOT: enhousiasme

 Enthousiasme is een gemoedstoestand waarbij men zich levendig en uitgelaten gedraagt en een grote geestdrift en motivatie voor iets of iemand vertoont.
nl.wikipedia.org

 "Jeej weekend!", roep ik enthousiast in m'n hoofd, terwijl ik op de fiets met de benen wijd door een plats roetsj. Leuk, zoveel enthousiasme, maar een beetje voorbarig. Er moet nog een dag gewerkt worden. Na anderhalve week vakantie komt het werk weer hard binnen. 

Het is niet dat ik een hekel heb aan m'n werk. Neehoor. Het is geen uitdagend werk, maar zeker niet vervelend. Toch ben ik enthousiaster over m'n vrije dagen. Daarin sta ik vast niet alleen. 

Er zijn veel dingen waar ik enthousiast over kan worden. Een mooi boek, zonnig en warm weer, kittens en puppy's, die ik helaas niet mag hebben, hoe schattig ze ook zijn. Lekker eten kan ik ook heel blij van worden. 

Er zijn een aantal hobby's, waar ik ooit heel enthousiast aan begon en die nu wat versloffen. Sommige hobby's, deze blog bijvoorbeeld, pak ik dan later weer op. Andere liggen in de vrieskast. Ik wil namelijk wel, vind het nog steeds leuk, maar.. sja.. nou.. er is zóveel waar ik enthousiast over kan worden. 

De bonsaihobby is een hobby die niet zo goed in de vriezer past. Bonsai hebben namelijk water nodig, of ik nou enthousiast ben of niet. Daarom zijn een aantal boompjes niet meer en anderen staan in zulke potten, dat ze geen bonsai meer mogen heten. Een bonsai is namelijk niet zomaar een 'boom in pot', nee, het moet esthetisch zijn. En ze zijn pas esthetisch met een (te) kleine pot, waardoor ze op warme dagen wel twee keer water moeten. Dan moet je wel héél enthousiast zijn hoor!

De WOT is iets waar ik nu ook al een tijdje enthousiast aan meedoe. En het blijft leuk. 

Nu nog weekend. 

 

Dit zag er leuk uit, maar ze zijn helaas niet meer. 

Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

Leesuitdaging

Zaterdag deelde ik een afbeelding, met daarin mijn leesoverzicht van 2022, mogelijk gemaakt door Hebban. Dit overzicht was elke maand december weer leuk om naar uit te kijken. Over het algemeen houd ik namelijk het aantal bladzijdes niet bij. 

Dit jaar doet Hebban het anders. Gedurende het jaar kun je bij je Readingchallenge zien hoeveel boeken je gelezen hebt, hoeveel bladzijdes dat zijn, wat je dikste en dunste boek was. 

Vandaag ziet dat er zo uit. 

Geinig hè.

Ouderwets echte voornemens

Allereerst

En dan
Vorig jaar was ik met de meeste dingen op de goede weg. Voor mij geen goede voornemens, maar het vasthouden van goede gewoontes was het idee. Dit keer is het anders, helaas. Door omstandigheden ging het volhouden niet zo goed. Inmiddels gaat het beter, dus tijd voor een paar voornemens. 

1. Wandelen. Momenteel nog minstens 20 minuten per dag, maar graag opbouwen naar meer. Duimen dat er niet weer een onderdeel van de voet gaat tegensputteren. Voorlopig is de hielspoor nog een behoorlijke rem. 
   
   
2. Minder snoepen. Zoals altijd is de basis van mijn eten goed, maar door de frustratie en vermoeidheid ben ik meer en meer gaan snoepen. Dat moet maar weer eens afgelopen zijn. 
   
   
3. Eerder opschrijven wat ik bedenk voor een blog, zodat ik niet halverwege een lijstje van drie dingen me af moet vragen wat het derde ook alweer was. 

Ja, dat laatste is dus een behoorlijke frustratie. Ik heb verschillende dingen, die het zouden kunnen zijn, zoals 

• minder lezen (whut? nouja, om meer tijd te besteden aan andere hobbies)
• Af en toe bewust stilstaan/-zitten of ademen of mediteren, hoe je het ook wilt noemen. Hoewel ik dat dit jaar ook wilde doen, is het er niet van gekomen. Toch hoor en lees ik hier zoveel positieve ervaringen over, dat ik er maar weer voor ga. Met één keer per week yoga, doe ik het in elk geval al één keer per week. 
• Een hoofdpijndagboek bijhouden, zodat ik er misschien eens achter kom, waar die hoofdpijn steeds vandaan komt. 
• Of wilde ik me wat meer spiritueel ontwikkelen? Nee, dat zou ik vast niet in een rijtje van drie voornemens zetten, vooral ook omdat ik hier niet zo mee te koop wil lopen, maar het zit wel altijd in mijn hoofd. Mogelijk volgt hierover in de loop van het jaar nog meer. 

De meeste voornemens zijn voor activiteiten die ik dagelijks moet doen of laten. Dat is natuurlijk een behoorlijke uitdaging, wetende dat ik niet zo goed ben in een dagelijkse activiteit. Maar goed, het moet inslijten en daar zouden ongeveer 66 dagen voor nodig zijn. We gaan het zien. 

Voorlopig eerst maar genieten van het nieuwe jaar en de belofte die dat in zich heeft.