Met andere ogen..

"Ja, daar gaat u baat bij hebben" zegt de chirurg, terwijl hij me in de ogen kijkt. Om mij in de ogen te kijken, moet hij wel m'n oogleden een stukje optillen, want in ontspannen toestand hangen die tot halverwege mijn pupil. Dat kijkt nog best lastig.

Een paar maanden terug vertelde een vriendin mij dat zij ging voor een ooglidcorrectie, omdat ze zo vaak hoofdpijn heeft. Ook haar oogleden hingen tot over haar pupil en een operatie zou dat verhelpen. Zelf had ik hier ook al eens aan gedacht, maar ik vond het bij mij nog niet zo erg.

Totdat..

Tijdens een wandeling maakte ik van 't zomer een paar selfies, om een enthousiaste foto op facebook te kunnen plaatsen. Ik schrok van het resultaat. Ondanks mijn inkleurende brillenglazen was duidelijk te zien dat mijn oogleden wel erg laag hingen. Ik wist niet dat het zo erg was! Dus ging ik naar de huisarts.

"Sjajaja" zei mijn huisarts terwijl hij keek en keek en nog eens keek. Volgens hem kwam ik wel in aanmerking voor een behandeling dus verwees hij me door. Al vrij snel kon ik in het ziekenhuis terecht, waar een arts-assistente keek en keek en nog eens keek. Door haar ontdekte ik dat mijn oogleden zorgden voor beperkt zicht, vooral aan de bovenkant van mijn beeld. Ze dacht wel dat ik in aanmerking zou komen en maakte foto's voor de verzekering. Erg close-up. Zo dichtbij als je normaal een lens liever niet hebt, maar alles voor het goede doel: een behandeling.

Toen moest dus de chirurg nog kijken, en die was er in een paar minuten uit: Ja, mijn oogleden hingen teveel en ja, er kon een afspraak gemaakt worden, want mijn verzekering vertrouwt het oordeel van de arts. Jippie. Alle foto's voor niets. Na de behandeling mocht ik een week niets anders doen dan met een boek op de bank liggen, merkte hij nog op.
"Dat kan ik!" zei ik enthousiast.

De afspraak was snel gemaakt, binnen drie weken al! Terwijl dé dag dichterbij kwam, begon ik 'm wel te knijpen, maar ik zette natuurlijk door. Allemaal om in elk geval wat hoofdpijn te verlichten. Bij de vriendin had het daadwerkelijk geholpen, tenslotte. Als het niet om de hoofdpijn was, was ik bijna zeker op het moment zelf weer weggegaan. Terwijl ik op de tafel lag, al afgetekend wat weggesneden ging worden, wilde ik nog steeds niet.

Eerst kwam de verdoving, en dat was niet leuk. Echt heel vervelend zelfs. Het mooie van zo'n verdoving is natuurlijk, dat je verder weinig meer merkt van pijn. Wel raar, dat ze gewoon aan je oogleden zitten te plukken, en erin snijden, en dat je dat niet voelt.  Oh, en dat ze dan ook nog gezellig wat gaan zitten branden, wat je wel ruikt. Ondertussen keuvelden de chirurg en ik gezellig over vanalles. Een aardige man.

Vanwege mijn angst en zenuwen heeft één van de verpleegsters de hele behandeling mijn handen vastgehouden. Zo lief! Dat hielp echt. (maar ik voelde mezelf wel een watje)

Ik heb nog nooit zoveel selfies gemaakt als in de weken hierna. Zonder bril kon ik namelijk niet zien hoe de oogleden heelden. Voelen deed ik het des te meer. Echt pijn deed het niet, onprettig was het wel. Doordat de oogleden wat zwollen, kreeg ik m'n ogen een tijdje niet zo goed dicht. Dat was ik natuurlijk niet gewend. En ze bleven maar tranen. Bovendien had ik moeite met focussen, dus dat lezend op de bank viel wat tegen.

Als snel zag ik dan toch resultaat. Bij vriendin werd het heel erg blauw, ook onder haar ogen, maar dat had ik helemaal niet. Eigenlijk zag je er amper nog wat van, toen de hechtingen eruit gehaald waren. Toch bleef ik nog even thuis, want hoewel ik m'n ogen nog steeds met moeite dicht kreeg, was het openhouden en op een beeldscherm kijken ook nog niet makkelijk.

"Dat nou juist de vriendin die het minst met haar uiterlijk bezig is, naar een plastisch chirurg ging", zo zegt een andere vriendin verbaasd. Ze had het nooit achter me gezocht. En nee, het is ook eigenlijk niets voor mij, me laten opereren voor uiterlijke 'verbeteringen'. Dat was dan ook niet de hoofdreden.

Inmiddels zijn we een maand verder en ik ben blij. Inderdaad heb ik 's avonds minder hoofdpijn. Mijn hoofd is minder vermoeid. En het ziet er toch mooier uit. Af en toe irriteren de oogleden nog wel. Dat is jammer, maar zal vast nog verbeteren.

Het is vooral goed te zien, als je voor en nafoto's ziet, anders valt het amper op vind ik.

Tietze

Ik voel een drukkende pijn op m'n borst, tussen mijn schouderbladen heb ik steken of het tintelt, mijn linkerarm voelt zwaar met een soort doffe pijn, langzaam lijkt mijn keel dicht te knijpen en krijg ik het benauwd. Een korte vlaag van misselijkheid overspoelt me.

Er schieten me verschillende gedachtes door m'n hoofd:

• Mijn opa had z'n eerste hartaanval toen hij 50 jaar was
• Een hartaanval wordt bij vrouwen vaak niet herkend
• Wanneer is mijn bloed voor het laatst gecontroleerd?
• Moet ik naar de dokter?

Zo'n vijftien jaar terug kwam ik voor het eerst met bovenstaande klachten bij de huisarts. Deze keek mij eens aan, nam bloeddruk, klopte wat op rug en borst en concludeerde: Sydroom van Tietze. Ik keek hem wazig aan, wat? Tietze dus, genoemd naar de ontdekker van de oorzaak van de pijn, zoals wel vaker gebeurt.  En wat is die oorzaak? De pijn wordt veroorzaakt door kleine ontstekingen tussen het borstbeen en de ribben. Of tussen de ribben en de ruggengraat, maar dan heet het officieel costochondritis. Bij mij doet het ook wel zeer aan de onderkant van de onderste ribben, vooral links. (wat niet helpt bij angstgevoelens over hartklachten)

Tietze is geen levensbedreigende ziekte, ook al voelt het soms wel zo, en gaat naar verloop van tijd vanzelf weer over. Sommige mensen houden er chronisch last van. Vijftien jaar terug had ik het zo heftig, dat ik er dingen voor moet laten. Inmiddels heb ik af en toe last, maar niet noemenswaardig. Het is gewoon zo irritant! Het enige wat je er tegen kunt doen is pijnstillers slikken.

Toen de klachten dit keer weer heftiger werden en aanhielden, vond ik het vooral ook heel oneerlijk. Want wat doe je om hart- en vaatziekten te voorkomen? Meer bewegen, gezonder eten en zorgen voor een gezond gewicht. Nou eet ik sowieso over het algemeen gezond, zoals de Hartstichting voorschrijft, ben ik de afgelopen maanden veel meer gaan bewegen én ik viel af. Een gezond gewicht is nog toekomstmuziek, maar ik zit weer op de goede weg. En dan die klachten.

Op zich kan ik inmiddels zelf vrij goed concluderen dat het Tietze is; wanneer ik op de pijnlijke plek druk, zit de pijn heel duidelijk op die plek en straalt niet uit naar binnen, bijvoorbeeld. Op de rug is drukken alleen wat lastiger. En bij langdurige zeurende pijn, merk ik dat ik er toch onrustig van word. En dan word ik wat misselijk en krijg ik het benauwd, oftewel, mijn lichaam 'maakt' er even klachten bij, die wél bij hartproblemen behoren.

Vorig jaar had ik zo lang last, dat het bloed maar weer eens onderzocht is. Alles goed, zoals het hoort, gelukkig. Totaal geen reden tot paniek. Nu ik erover nadenk: kennelijk is het een klacht, die ik vaak in november krijg. Iets om rekening mee te houden dan. En rustig blijven ademen. Jammer alleen dat dat dus zeer doet.





Tietze syndrome for the English readers

Groetjes uit...

"Ik moet je wat vertellen, maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen"
Zo begon mijn man een tijdje terug een gesprek. Gelukkig had hij me ook net verteld nog steeds erg blij met me te zijn, want toen hij nog een paar minuten aan het hakkelen was van 'hoe zal ik het zeggen' en meer van dat soort frasen, sloeg de angst me om het hart.

"WAT", riep ik hem dan ook toe, "Is het in elk geval wat léuks?"

Geschrokken keek hij me aan. Ja, het was wel leuk. Hoezo? En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: ter ere van ons 25 jarig samenzijn in oktober, had hij een weekend weg gepland naar Porto. Hij wilde me er ter zijner tijd mee verrassen, maar er moest verlof opgenomen en hij twijfelde een beetje over de bestemming. Of ik daar wel heen wilde.

Uiteraard was ik blij en enthousiast (en opgelucht). Porto stond nog op m'n verlanglijstje en een weekend samen weg is altijd leuk.

Afgelopen week waren we dus weg. In Porto. Wát een mooie stad! En heerlijk weer! Toen we aankwamen was het gewoon 26 graden! Zodra we in het hotel kwamen, hebben we de spullen neergezet en een terrasje opgezocht. Aan de rivier de Douro, waar we nog vaker zouden komen. Het licht was schitterend.

Omdat er voor de dagen in Porto niet zulk warm weer voorspeld was, had ik hier met kleding niet op gerekend. Gelukkig man wel. En gelukkig kon ik dus zijn (extra) korte broek aan. Hij zat met verrassend goed. Ik heb het drie dagen aangehad. De temperatuur ging de dagen erna een stuk omlaag, maar het bleef zonnig en zo was het toch heerlijk.

Porto is mooi, maar niet vlak. Dat wisten we natuurlijk. Hoewel we bij aankomst een OV kaart kochten, waarmee je 72 uur van het openbaar vervoer gebruik kunt maken, hebben we dat slechts twee keer gedaan. Voor de rest hebben we gelopen.

De eerste dag zochten we een bepaalde winkel, Bunker Store, dat man op internet had gevonden. Iets met hardrock en lp's. Het bleek erg lastig te vinden, want middenin in een winkelcentrum zonder aanduiding aan de buitenkant, en zo liepen we die morgen al vele kilometers. In het winkeltje hoorden we van het optreden van de Nederlandse band Pig Frenzy in een klein kroegje, Woodstock 69, die avond. Dat leek ons ook wel leuk.

Na het winkeltje was het Hardrock Café de volgende stop, iets makkelijker te vinden. Dat de naam buiten op het pand stond hielp wel. Hier hebben we even rondgekeken en heerlijk gegeten. Grote lol gehad met de bediening. Bij binnenkomst liepen we gelijk al tegen een Nederlandse werkneemster aan. Een amicale Portugees voorzag ons van eten en drinken.

Na het Hardrock Café wilde ik per se naar Livraria Lello, een boekwinkel waar J.K. Rowling het uiterlijk van een winkel bij Harry Potter op gebaseerd heeft. Ook  hier was het weer even zoeken, maar gelukkig werd het redelijk snel gevonden. De boekwinkel kost vijf euro entree,  maar die krijg je terug als je een boek aanschaft. Man bleef buiten op een terrasje. Die vond het onzin om entree te betalen voor een winkel, een boekwinkel ook nog. Ik genoot. En omdat ik van twee aardige Nederlandse dames ook hun entreekaartjes kreeg, kon ik meer boeken kopen met korting.

Nadat we qua winkels alles gezien hadden wat we zochten, besloten we terug te gaan naar ons hotel. 's Avonds hebben we inderdaad nog het bandje bekeken, ergens in een klein kroegje waar helaas nog werd gerookt. Het was leuk, de muziek wel goed, maar véél te luid voor de kleine ruimte. We zijn uiteindelijk dus vrij snel weggegaan, het was ook al erg laat.

De tweede dag bezochten de kathedraal en vervolgens gingen we naar de overkant van de rivier.  Heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant, wat rondgelopen en weer terug.

 

Onze langste wandeling was terug van het strand, waar we zaterdags heen gingen. Heen namen we de bus en we hebben heerlijk op een terrasje in de zon en uit de wind gezeten. Eigenlijk wilden we niet meer weg, maarja.  We besloten het eerste stuk te lopen, en als we moe werden de bus te pakken. Het werd zo'n tien kilometer! En nee, dat was geen planning, maar we zochten een terrasje en die een stukje verderop leek steeds nét iets leuker. Dus liepen we dan weer door. Uiteindelijk namen we een terrasje redelijk in de buurt van het centrum en toen was de bus niet meer nodig 'voor die paar haltes'. Deze wandeling was dan wel weer vlak, heerlijk langs de rivier, anders had ik het niet volgehouden. Sowieso had ik al dat lopen niet volgehouden, als ik de afgelopen weken niet zoveel gewandeld had, denk ik.

Zondags was alweer de laatste dag. Man had op internet een Nederlandse kroeg gezocht, want wilde graag naar de klassieker Ajax tegen Feijenoord kijken. Ik zou me wel vermaken op een terrasje met een boek. De zon scheen nog steeds volop en uit de wind was het nog steeds heerlijk. 's Morgens hebben we de hoge loopbrug (waar ik mij één keer op gewaagd heb en verder echt niet weer, want hoogtevrees) eens van een andere kant benaderd. Verder nog wat door de stad gelopen en uiteindelijk weer gegeten bij de Italiaan aan de overkant.

Al met al heerlijke maar vermoeiende dagen. Voor herhaling vatbaar, maar dan moet ik wel in conditie blijven. Doorwandelen dus.

Die blik

"De wc is die kant op", zeg ik gedachteloos tegen een dame, die aarzelend ter hoogte van ons tafeltje blijft staan. Ik zit samen met een vriendin halverwege een horecagelegenheid,  vlak na het gangetje dat naar de toiletten leidt.

"Hoe zie je dat?", vraagt mijn vriendin verbaasd. De vrouw liep in haar ogen gewoon het café in, waarom zou ik haar naar de toiletten wijzen?

Sja, hoe zie ik dat. Na jarenlang in de horeca gewerkt te hebben, is de blik voor mij wel bekend. De gast, die naar het de toiletten zoekt, loopt je etablissement anders in. Deze persoon kijkt niet naar de tafeltjes, waar hij/zij zal gaan zitten of of er mogelijk een bekende zit. Kijkt niet naar de bar of het personeel, al in gedachte wat hij/zij zal gaan bestellen. Deze persoon kijkt eerder omhoog, wazig in de verte, zoekt het antwoord letterlijk op de muur, waar in tekst of pictogram gewezen wordt naar de ruimte der verlossing.

Ik herken het ook bij mezelf, wanneer ik nodig moet, en ik weet dat horecapersoneel mijn blik op zo'n moment ook herkent. Glimlach in herkenning, als de barman waar dan ook ter wereld mij zonder wat te vragen naar het toilet verwijst.  In Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal of het Caribisch gebied, de blik is internationaal: "Dáár moet u heen mevrouw" Je hoeft niet na te denken over de zin 'waar is het toilet', in de taal van het land waar je bent. Je hoeft alleen maar te kijken.

Al snel had mijn vriendin het ook door. Zo moeilijk is die blik niet.

Honderd dagen

"Is het een bepaalde challenge ofzo?", vragen zowel mijn huisarts als fysiotherapeut, terwijl ze me enigszins verbaasd onderzoekend aankijken. Ook anderen stelden mij die vraag al: Waarom per se honderd dagen?

Hoe het begon
In het begin was het geen doel, honderd dagen lang meer dan tienduizend* stappen lopen. Ik wilde wel, zoals voorgaande jaren en voornemens, zoveel mogelijk aan die tienduizend stappen komen. Maar al snel lukte dit twee weken aaneensluitend. En toen een maand. En langer. Daar begon het te kriebelen... hoe lang zou ik dit volhouden?


Doorzetten
Hoe langer de periode werd, dat het mij lukte tienduizend stappen op een dag te lopen, hoe meer moeite ik er ook voor ging doen. Eerst was het gewoon twee keer per week lopend naar het werk, een keer tafeltennissen en de andere dagen een extra rondje door de wijk en omgeving. Maar naarmate de weken vorderden, kwamen er natuurlijk momenten dat ik er niet zoveel tijd voor had. En zo ging ik er op een zaterdag op tijd uit om 's morgens nog te kunnen wandelen voordat ik de rest van de dag op visite zou zijn. Een andere keer liep ik juist 's avonds na een verjaardagsvisite nog even een klein uur, om maar aan m'n stappen te komen. Of ik ging op tijd weg liep een tijdje met m'n fiets aan de hand, als ik 's avonds ergens heen moest, en m'n stappen nog niet gedaan had.

Luisteren
Wat me heel erg geholpen heeft zijn luisterboeken. Ik luisterde klassiekers, die ik ooit las (Eline Vere en Van  de koele meren des doods) of nog wilde lezen (20.000 mijlen onder zee en Moby Dick), mede omdat deze gratis in de luisterbieb te luisteren zijn. Het boek Kolja van Arthur Japin, door hem zelf voorgelezen, boeide mij zo dat ik er zelfs voor omliep, om zo lang mogelijk te kunnen luisteren. Dit boek was een gratis zomeraanbieding. Uiteindelijk zal ik waarschijnlijk lid worden van de bibliotheek, om ook nieuwere boeken te kunnen beluisteren, maar voorlopig geniet ik nog van de oude tijden die herleven.


Wat deed het met me
Honderd dagen tienduizend stappen lopen houdt onder andere in: honderd dagen niet ziek melden, want dat zou natuurlijk niet kunnen. En dat hoefde ook niet. Sinds onze vakantie in juli heb ik me niet ziek hoeven melden met migraine. Of dit aan het wandelen ligt of andere oorzaken heeft, dat weet ik niet, maar prettig was het wel. Ik heb wel op vrije dagen uren met hoofdpijn in bed doorgebracht, maar na zo'n dag was het dan eigenlijk wel lekker om tóch een stukje te gaan wandelen. Gelukkig lukte dat. Gelukkig zijn er medicijnen, die mij voldoende helpen.

Verder viel ik in die honderd dagen ook acht kilo af, mede doordat ik bijhield wat ik at. Mijn lichaam voelt sterker, trappen worden makkelijker genomen bijvoorbeeld.

Helaas is het niet allemaal positief; mijn achillespezen zijn dik en pijnlijk en waarschijnlijk moet ik het de komende periode rustiger aan gaan doen, om dat weer af te laten zakken. Daar baal ik best van. Daarnaast protesteerden mijn knieën natuurlijk ook regelmatig, net als mijn voeten. Dat ik vanaf de winkels regelmatig meer boodschappen meenam dan gepland en dus met zware bepakking liep, hielp natuurlijk niet. 

En nu
Het weer wordt slechter, dus volhouden wordt sowieso een grotere uitdaging. Wind en regen zijn niet echt mijn favoriete omstandigheden voor een wandeling. Vanaf morgen heb ik een andere stappenteller, een smartwatch. Aan mijn serie van honderd dagen komt dus sowieso een eind, voor wat betreft de app die dit voor mij registreert. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ga ik er natuurlijk voor om met de nieuwe dataregistratie óver de honderd dagen te gaan, hoewel ik ook denk dat ik minder streng voor mezelf ga zijn. Niet meer een stuk lopen met de fiets aan de hand. Of misschien wel, een nieuwe challenge met mijzelf. Zodra die achillespezen mee gaan werken.

* het doel op mijn stappenteller is 9000 stappen, omdat hij niet alle stappen blijkt te tellen. De eerste maand zat ik daarom een keer of vijf tussen de 9000 en 10.000 stappen, maar zoals op het overzicht te zien is, zit ik met m'n gemiddelde ruim boven de 10.000 dus dat is wel rechtgetrokken

Mijn lijf protesteert

"Ik ben bang dat je omgeving toch gelijk heeft", zegt Vincent, mijn fysiotherapeut.  Met de honderdste dag in zicht, besloot ik toch maar eens naar de dokter te gaan met mijn pijnlijke achillespezen. Hij verwees me door naar de fysiotherapeut. Zo kwam ik bij Vincent, een nieuw gezicht bij een mij zo bekend Centrum voor Fysiotherapie. Niet alleen ik kwam er al vaak, ook mijn gezinsleden kennen ze er goed. 

Wandelen op slippers is ook
niet zo goed voor de pezen

Vincent heeft gelukkig begrip voor mijn streven om de honderd dagen vol te maken. Als fysiotherapeut is hij er ook helemaal voor, dat ik zoveel mogelijk lopend doe, zo zegt hij. Toch is het goed als ik wat rustiger aan doe, om te voorkomen dat de kwaal verergert.

"Ik geef je voor de komende week wat oefeningen mee", zo zegt hij, "en dan gaan we het de volgende keer eens hebben over rustiger aan doen." Gelukkig had ik al genoemd dat ik eigenwijs kan zijn en vertel hem dat man en ik de week ná volgende week een citytrip gaan doen, waarbij natuurlijk ook (veel) gelopen zal worden.

"Begrijpelijk", zo zegt mijn leuke fysio, waarna hij besluit dat we dan daarná toch echt moeten gaan praten over rustiger aan doen. Ik knik braaf.

Met het huidige mooie weer zou je zeggen dat wandelen makkelijk gaat, maar juist vandaag was ik liever blijven zitten. Heerlijk, lezen in de tuin. Maarja, die honderd dagen hè. Eigenlijk ben ik bang dat ik het volgende week inderdaad rustiger aan zal gaan doen. Het weer zal toch wel een keer verslechteren, het doel is gehaald en m'n pezen doen pijn. Niet alleen de omgeving, zelfs de fysiotherapeut zegt dat ik misschien even wat stappen moet minderen.

Maarja, dan heb ik als het goed is wél mijn nieuwe slimme horloge. En daarmee kan ik natuurlijk ook doelen stellen. Bovendien telt dan ook andere beweging meer mee, zoals fietsen. Ermee blijven zitten lijkt me jammer. We zullen het zien, wordt vast vervolgd.

Wat een heerlijke herfst

Going smart?

Mijn man heeft een smartwatch, een tijdje ook al. Ik geloof zelfs dat zijn slimme horloge ooit voor mij aanleiding was tot het kopen van een stappenteller. Een goedkoper alternatief en wat zou ik verder met zo'n ding doen.

De stappentellermislukking van afgelopen zomer was een soort van smartwatch; hij liet me bijvoorbeeld ook weten als ik meldingen op mijn telefoon kreeg. Ik werd er kriegel van, tijdens het lezen begon m'n bandje steeds weer te trillen. Toen de connectie tussen telefoon en bandje steeds uitviel, vond ik dat dus ook niet zó heel erg.

Nu heeft man een nieuwe smartwatch, want na een update deed de oude ineens de helft niet meer, maar de batterij was wel veel sneller leeg. En deze doet zoveel meer! Hij heeft een hoogtemeter, waardoor man weet hoevaak hij trapliep (is dat belangrijk? Niet echt maar wel leuk), ook fietsen en andere activiteiten zijn vrij makkelijk te selecteren. Ik moet daar eerst de telefoon bij pakken. Daarnaast geeft het horloge een beschaafd piepje als er wat op zijn telefoon gebeurt (gelukkig appt man niet zoveel als ik) en kan hij er zelfs mee antwoorden of bellen! Nog even de auto ermee besturen en we zijn gearriveerd in het Knightrider-tijdperk.

En nu kriebelt het: wil ik ook zo'n slim horloge? Eigenlijk is mijn antwoord vooral dat ik (ook) een horloge wil. Mijn stappenteller voldoet, maar zien hoe laat het is, is vooral bij daglicht erg moeilijk. Een horloge en stappenteller om één pols, is natuurlijk weer lastig. En als ik dan toch een smartwatch wil, mede vanwege het horloge, wil ik een ronde. Eén met ouderwets horloge-uiterlijk en weergave van een 'analoog' klokje.

En die zijn er! En ze zijn mooi! Dus wil ik 'm NU!

Huh?
Wat?

Wil ik een smartwatch?
Er is twijfel, maar ik voel mezelf langzamerhand neigen naar een volmondig JA. Nu nog niet hoor. Eerst wil ik met m'n stappenteller het stappendoel honderd dagen volmaken. (dat is inmiddels over elf dagen, dus niet zo heel ver meer weg) Nog beter is natuurlijk een heel jaar te volmaken, maar dat is dus nog wél een behoorlijke periode. Logisch zou zijn het horloge voor mijn verjaardag te vragen. Heb ik nog ruim een half jaar om te twijfelen, zoeken en vergelijken.

En er ís veel keus. 

Ook heel veel horloges, die er helemaal niet zo 'smart' uitzien. Gewoon, mooi. Poeh, lastig hoor. Gisteren liep ik een rondje in zo'n megawinkel. Ik denk dat dit 'm wordt.

Hoeveel dagen nog tot m'n verjaardag?

Doorlopen

Vandaag zit ik op dag tachtig-op-een-rij van elke dag negenduizend stappen of meer. Dat is dus al vanaf 11 juli, net niet vanaf onze vakantie, doordat ik die week door de leesclub één dag dat magische getal niet haalde. Peanuts. Het overgrote deel van de dagen, op vijf of zes na denk ik, zat ik boven de tienduizend.

Mijn doel is honderd dagen op rij boven de negenduizend stappen. Dit vergt soms planning. De meeste dagen lukt het wel, door de wandelingen met de hond, twee keer per week lopend naar het werk en extra wandelingen op de andere dagen (want de hond wil écht niet zoveel lopen). Van 't weekend had ik twee verjaardagen en wandelde ik dus al voor de visites aan. Komende dinsdag is weer een leesclubdag en nu al vraag ik mij af: hoe ga ik dat doen? Lopend naar het werk kan niet, tussen werk en leesclub door is niet veel tijd, weer met fiets aan de hand wandelen, totdat het polsbandje trilt? Zoiets zal het wel worden.

Ondertussen ben ik ook bezig gezonder eten en dus met afvallen. Bij het voedingscentrum houd ik af en aan al sinds augustus 2012 bij hoeveel ik weeg, uiteraard met het doel af te vallen. Er zitten nogal wat gaten in de lijst van dagen, weken en maanden dat ik me hier even wat minder mee bezig hield.

Het 'leuke' van zo'n archief, is dat je kunt zien hoe het de afgelopen jaren ging. Zo was mijn gewicht twee jaar terug eind september vrijwel hetzelfde als nu, rond de éénentachtig kilo. In de tussentijd ben ik alleen maar zwaarder geweest, net als daarvoor. Op 13 juli 2013 woog ik het laagst van die hele periode, tachtig kilo. De dag daarna gingen we met vakantie en de drie daarop volgende weken kwamen er vier kilo's bij. Dat is ruim vijf jaar terug! En al die tijd aankomen en afvallen en weer terug. Zeker zo'n dertig kilo in totaal, afgevallen maar dus ook weer aangekomen. Manman, wat een energie zat daarin. Wat een strijd.

Zo'n datum drukt je ook met de neus op andere feiten, bijvoorbeeld dat er ook al zo'n vijf jaar bepaalde broeken in de kast liggen, die ik nooit heb kunnen dragen. Ai.

In elk geval houd ik nu niet alleen m'n gewicht  maar ook wat ik dagelijks eet bij bij de eetmeter, zodat ik niet in de verleiding kom om door te eten. 

Maar wat is nu verder het effect op mijn lichaam?  
Er is duidelijk verbetering in mijn conditie. Trappen loop ik makkelijker op, benen lijken sterker. Tegen de wind in fietsen gaat makkelijker. Verder voel ik me vooral, zoals ik me voelde toen ik in een (winter-)periode hardlopen opbouwde tot de vijf kilometer. De pijn wordt niet minder. Als het de afgelopen tijd al minder was, kwam dat volgens mij eerder door het warme weer. Dat had ook grote invloed op mijn huid, kennelijk, want de eczeem komt ook overal weer terug. En ik maar denken dat dat wegbleef door m'n gezondere eten.

Wanneer de honderd dagen op rij gelukt zijn, blijf ik natuurlijk wandelen. Ik zal alleen minder streng zijn. Een leesclubdag loop ik dan wel zoveel mogelijk, maar ik doe geen moeite om de tienduizend stappen vol te krijgen. Tenslotte fiets ik op die dagen ook meer dan anders.

Op dreef

Het gaat goed. Je zou haast zeggen dat het niet beter kan. Ik loop al zesenzestig dagen mijn stappendoel van 9000 stappen per dag. De laatste dertig dagen zelfs meer dan 10.000 stappen en ook de weken daarvoor waren meestal boven dat zo mooie ronde bedrag! Het is ongekend en ik wil er niet mee stoppen. Toch...

Er is een maar, helaas. Al sinds enige tijd zijn mijn achillespezen dik en doen ze zeer. Gisteren had ik ook pijn in de kuitspieren, vermoedelijk door tafeltennis de dag ervoor en de yoga de dag dáárvoor. Aan anderen durf ik dit al niet meer te vertellen, want iedereen reageert met 'je moet naar de dokter', maar dat wil ik niet. Die schrijft natuurlijk rust voor en ik zit al op zesenzestig dagen!

Dus ik smeer tegen ontstekingen (noem geen merk), dat lijkt te helpen, en daarnaast koel ik een paar keer per dag. Ook heb ik, eindelijk, goede wandelschoenen gekocht. Het lijkt te werken, maar gisteren was wel een dieptepunt.

Naast het wandelen let ik ook goed op wat ik eet. Online vul ik dagelijks mijn voeding in. Dit heeft, samen met het wandelen, gelukkig resultaat en eindelijk verlies ik weer eens wat gewicht. Dat is een andere reden, waarom die stappen per dag zo belangrijk voor me zijn. Stel dat ik stop, wat dan? En stel dat ik slechts een week stop, is de motivatie er dan nog om weer te beginnen? Nu wring ik me in allerlei bochten om op dagen, dat ik geen tijd heb om tussendoor even drie kwartier te wandelen, toch aan die stappen te komen. Al een aantal keren liep ik 's avonds op de heenweg met de fiets aan de hand, om over die 9000 stappen verder te fietsen naar mijn activiteit van die avond.

Gelukkig is het weekend. Vandaag en morgen loop ik meerdere korte afstanden, in plaats van één lange wandeling. Mijn doel is om in elk geval de honderd dagen vol te krijgen. De pijn in de kuiten is al minder. Het gaat me vast lukken!

Bewondering en trots

Er zijn een aantal mensen waar ik grote bewondering voor heb. Bekende mensen, zoals Nelson Mandela en Maarten Luther King, die opstonden voor hun recht. Ook voor bekende mensen met fibromyalgie, zoals Sinaed O'Conner, Morgan Freeman en Lady Gaga, en ik ben ze bijna dankbaar dat ze uitkomen voor hun pijn en op die manier hopelijk meer begrip genereren bij het grotere publiek.

Maar er zijn ook onbekende mensen, voor wie ik bewondering heb. Één van hen is mijn zus. Mijn zus is vier jaar ouder dan mij en werkt in het onderwijs. Naast haar baan is ze erg druk met allerlei activiteiten. En deze vakantie liep ze samen met haar man de Incatrail in Peru.

De wat?

De Incatrail. 

Hoog in het Andesgebergte van Peru loopt een route, die de Inca's in vroeger dagen liepen. Hij eindigt bij Machu Picchu. De reis duurt vijf dagen en vier nachten; is vijfenveertig kilometer lang.

Terwijl ik hier trots zat te verkondigen dat ik al vijfenveertig dagen mijn tienduizend stappen per dag haal, liep mijn zus op één dag elf uur op grote hoogte. In de kou ook nog. Nadat ze deze route gelopen hadden, niet elke dag elf uur gelukkig, gingen ze nog naar Rainbowmountain. Zeveneneenhalf uur wandelen over bergtoppen en door een dal, door sneeuw, hagel en onweer.

Ondanks dat ik haar 'niet wijs' verklaar, want wie gaat er nou voor z'n lol door hagel en sneeuw lopen, terwijl het in Nederland over de dertig graden is,  heb ik ook diep respect. Mijn zus leeft namelijk ook met pijn en toch doet ze dit maar even, dagen wandelen op vier kilometer hoogte, terwijl ik vorig jaar nog geen tien minuten volhield in de Alpen. Heuvels, in vergelijking.

Ze hebben de afgelopen weken geweldige dingen gezien, wij zien de foto's, die ze veelvuldig maakt. Het is geweldig, wat ze toch maar weer voor elkaar gekregen heeft.

Respect.

Vandaag kregen we een kaartje, leuk he.

De stappenteller(s)

Vakantie; 3 juli 2018*
Ik heb een zorgzame man. Hij haalt 's morgens brood van 'voor', hij dekt de ontbijttafel lekker in de zon en maakt voor mij mijn (oplos-)koffie. En als dat allemaal gedaan is, kom ik nog eens uit bed.

Wanneer we vervolgens op pad gaan, heb ik al snel toch meer stappen gedaan dan hij, volgens onze stappentellers. We hebben dezelfde, door hem op hetzelfde moment aangeschaft. Een luxe exemplaar, die niet alleen de stappen meet, maar ook tijd aangeeft, net als temperatuur en eventueel je hartslag en bloeddruk. Daarnaast kan hij aangeven, wanneer je berichten op je telefoon ontvangt.

Volgens onze oudste, die een week mee is met vakantie, komt het verschil in stappen doordat ik kleinere stappen neem. Bovendien loop ik de afstand dubbel, aangezien ik vaak even terug of zijwaards ga, voor (weer) een foto; stapje naar voren, twee stapjes terug, zoiets. Het klinkt logisch, maar volgens man kloppen de tellers gewoon niet. Tijd voor een experiment.

Omdat ik om een aantal redenen niet helemaal tevreden met m'n nieuwe stappenteller was (hij verliest vaak de connectie met de telefoon en lijkt de stappen van dagen terug niet vast te houden, zodat ik niet echt een overzicht heb van de gelopen stappen) nam ik ook m'n vorige stappenteller mee. Op een dag switchten we 's nachts op twaalf uur, toen alle stappentellers 0 stappen aangaven, van exemplaar. Man ging een dag met twee bandjes op stap, ik nam m'n oude.

Het was voor mij een goede dag. Ik blijk tijdens onze uitjes dus inderdaad veel meer stappen te nemen dan man. Beide stappentellers om zijn arm, gaven nagenoeg hetzelfde aantal stappen aan, terwijl ik veel meer gelopen had. Man snapt het niet, ik eigenlijk ook niet. Zijn mijn stappen echt zoveel kleiner? Loop ik écht zoveel heen er weer met m'n fototoestel?

Nu
Inmiddels zijn we ruim zeven weken verder en onze vakantie is alweer zes weken geleden. Ik heb m'n oude stappenteller omgehouden, of eigenlijk m'n tweede. De eerste ging immers na een half jaar kapot. Eigenlijk bevalt deze best goed. De meldingen bij berichtjes op de telefoon, gingen al snel irriteren (ik heb een vriendinnengroep, die af en toe flink los kan gaan). Het leidde maar af van andere bezigheden. De hartslag kan deze ook meten en bloeddruk mat de nieuwe ineens niet meer.

En ik ben trots. Het stappendoel staat op 9000 stappen en ik heb dit doel inmiddels vierenveertig dagen achter elkaar gehaald! En vijfenveertig dagen terug zat ik er nét niet aan, doordat ik een rondje met de hond als meer stappen ingecalculeerd had en het ineens 's nachts twaalf uur geweest was, waardoor de stappen weer op nul stonden. Maar in feite haalde ik het doel toen bijna.
Van die vierenveertig dagen zat ik zeker negenendertig boven de 10.000 stappen.

De reden dat het momenteel zo goed gaat, is dat ik wandelen met een luisterboek ontdekt heb. 's Avonds na het eten kijk ik hoeveel stappen er gezet zijn en aan de hand daarvan kies ik in m'n hoofd een wandelrondje uit. Het maakt niet uit of ik elke avond hetzelfde rondje loop, want ik luister naar een boek. En met een fijn boek, wandel ik zo een iets grotere ronde, om wat langer te kunnen luisteren. (Kolja van Arthur Japin en door hem zelf voorgelezen, is als luisterboek een aanrader. Nog zeven dagen gratis in de luisterbieb) Wat mij opvalt tijdens het wandelen, kun je op mijn andere blog zien.

Ondertussen houd ik ook m'n eten alweer bij, dus ik ben goed bezig, al zeg ik zelf.

* Het eerste gedeelte schreef ik tijdens onze vakantie.

Ik kom hier voor m'n rust!

Het klinkt idyllisch, ons huisje in Portugal; middenin het groen met wuivend gras, geurende eucalyptus en ruisende dennen. Dé plek om tot rust te komen, het Portugese equivalent van het 'hutje op de hei'.
Totdat je wilt slapen. In de verte blaffen honden, om m'n hoofd zoemt een mug, onder de dakpannen (van metaal, dus geluid dringt door) nestjes van musjes en zodra het licht wordt een aantal duiven aan het 'roekoe-en' om ons heen.

Op zich kan ik er wel tegen. Als ik moe ben slaap ik (alleen die muggen kunnen me wakker houden), maar het werpt wel een ander licht op het ge-ijkte 'hutje op de hei', voor mensen, die niet tegen de herrie in een stad kunnen. Stil is het in de natuur ook niet.

Ondertussen genieten we weer enorm. Het is warm, wat goed is voor m'n pijn. Het is rustig, nouja, op al die vogels na dan, maar die horen erbij. We lezen, doen spelletjes Kolonisten van Catan, zwemmen en  hebben nu twee keer wat in de omgeving bezocht en ik heb ook al twee keer zelf gekookt.

Gisteren gingen we naar Praia de Galé, schitterende zandrotskust, maar moeilijk te bereiken.

Gelukkig rusten we vandaag. Mijn knieën branden.

Morgen gaat de oudste, die voor een weekje mee is, alweer naar huis. Man en ik gaan naar een muziekfestival in Lissabon. We slapen in een hotel.

Daarna nog twee weken vakantie. En rust.  Want die krijgen we echt wel.

Hobby: Lezen!

Je zou kunnen zeggen dat lezen op dit moment de hobby is, waar ik me het meest mee bezig houd. Een makkelijke hobby ook voor iemand met pijn, zou je kunnen denken, maar dat valt nog best tegen. Vanwege zere handen lees ik al met e-reader, in plaats van de (dikke) papieren boeken. Voor de pijn (of er tegen eigenlijk) is regelmatig bewegen van belang. Mijn man moet altijd een beetje lachen, als hij me op ziet staan van de bank, na weer nét een hoofdstuk teveel.

Nogal stijf ja. Kreunend en steunend ook. Tegen de tijd dat ik in de keuken ben, meestal sta ik op voor een nieuwe kop thee of om wat te eten, is de ergste stijfheid dan gelukkig wel weer voorbij.

Begin dit jaar zat ik in een enorme leesdip, terwijl juist de winter zo geschikt is voor lezen, zou je zeggen. Ik zat wel compleet in een serie, Drop Dead Diva, dus zat/lag ik alsnog veel op de bank. Ik las net niet één boek per week, m'n readingchallenge op Hebban (52 boeken dit jaar) hoefde ik nog niet bij te stellen, maar het werd me wel angstig te moede, ging ik het wel halen?

Stress krijg ik er niet van, trouwens. Mijn uitdaging staat op één boek per week, vorig jaar kwam ik daar met gemak overheen, maar dit jaar zette ik niet hoger in. Gewoon, omdat ik één boek per week wel een mooi streven vind. En lukt het niet? Nou, dan lees ik dus minder.

Tot en met maart duurde de dip. Wat er toen gebeurde weet ik niet, de serie was in februari al uit, maar ineens ging ik weer lezen. Na drie boeken in maart las ik in april ineens acht. ACHT! Dat is zelfs voor mij veel, maar het kan erger. Met de maand mei nog niet eens voorbij, zit ik al op tien boeken! TIEN! Watskebeurt?

Net zoals ik niet weet waar de dip vandaan kwam, heb ik ook géén idee hoe het komt dat ik nu weer kies voor lezen in plaats van (weer) een serie op tv, maar ik geniet er wel van. Meer dan van een serie? Ik weet het niet. Nog steeds kan ik na een drukke dag op het werk erg genieten van een paar afleveringen Friends of Modern Family, de serie die ik twee jaar terug binchwatchte.

En dus, dankzij deze tegenhanger van de leesdip, leesgekte?, ben ik al over de helft met m'n readingchallenge van dit jaar. Het enige waar het soms nog aan mankeert is de concentratie, ook bij spannende boeken ben ik nog redelijk snel afgeleid. Totdat het nacht is, ik nog één hoofdstuk wil lezen en zomaar tachtig bladzijdes verder ben. Oh oh.

En dan komt er binnenkort ook nog een nieuw boek uit van mijn favoriete schrijver Stephen King. Ik kan me er nu al op verheugen.

Groen, groen groen en oranje

Het kijken naar natuurlijk groen, geeft je voor langere tijd ontspanning, zo las ik laatst ergens. Daar dacht ik vanmorgen aan, toen ik met de hond door het park liep. Waar een paar weken terug nog knoppen vol zaten met belofte, is het park nu zo goed als groen. Op sommige plekken doet een enkele boom nog moeite z'n eerste blad eruit te persen, maar groen overheerst.

Mijn hond loopt dapper voor me uit. De afgelopen dagen namen we wegens omstandigheden (ik stond te laat op) een kortere route, maar hij wilde zo graag weer eens door een groter stuk park. Vandaag geef ik hem die ruimte. Ondertussen kijk ik genietend rond.

Toch, alle natuurlijk groen ten spijt, heb ik niet direct het gevoel dat ik aan alle kanten ontspan. Daar moet ik, ook tijdens zo'n wandeling, toch echt moeite voor doen.

Om mij heen hebben de vogeltjes een drukte van belang. Het lijkt erop dat zij met meer groen in eerste instantie juist meer stress ervaren. Nesten moeten gebouwd, eitjes gelegd en uitgebroed en dan moet hun nageslacht nog eten. Daarnaast dient ervoor gezorgd te worden dat de alom vertegenwoordigde katten, kraaien, eksters en vlaamse gaaien juist weer van dat nageslacht afblijven. Dan zijn er ook nog van die kleine drukke vliegers, die dat na het uitvliegen van hun kroost gewoon  nog een keer doen. Bij het verdwijnen van het groen keert voor hen de rust terug, denk ik dan. Heerlijk ontspannen, kale bomen en alleen je eigen eten maar om voor te zorgen.

 Voor het groen aan kleurde het park al geel met narcissen en speenkruid. Inmiddels zijn er witte en roze bloesems en andere fleurige bloemen.  De vergeet-me-nietjes, waar een aantal jaren terug  het park nog vol mee stond, laten het dit jaar afweten, helaas. Alleen in de bosjes kan ik ze nog vinden. Zou dat blauw ook net zo ontspannend werken als groen?

Een plek van stress, voor veel mensen, is de werkplek. Ik zit zelf in een geweldig mooie groene omgeving, maar kijk uit op de parkeerplaats. Dat vind ik jammer, maar het is niet anders. Regelmatig haal ik koffie of thee en sta dan even te genieten voor de ramen. Vanmorgen zag ik een stelletje futen baltsen. Daar kan ik natuurlijk niet uitgebreid foto's van gaan maken, maar tussendoor is het leuk om te zien.

Terwijl de natuur groen kleurt, kleurt morgen het land oranje. Vooral onze stad, want tijdens Koningsdag zal Willem Alexander met z'n gezin en gevolg Groningen aandoen. Dit levert mij een vrije dag op. Ik had mee kunnen helpen als vrijwilliger, maar ben bang dat dat teveel zou zijn geweest. Dus bekijk ik het thuis op tv. Ook heel ontspannen.

Earth Day

Volgens het nieuws de afgelopen weken, neemt het aantal insecten de laatste jaren dramatisch af. Behalve de dan teek, daarvan neemt het aantal dan weer dramatisch toe, als ik het goed gelezen heb.

Gelukkig voor moeder aarde dus, dat ik zo'n slechte tuinvrouw ben. Terwijl ik lekker zit te genieten in het zonnetje, wordt er druk om me heen gezoemd. Dit allemaal dankzij rijen met paardenbloemen tussen de tegels, blad en mos óp de tegels en onder allerlei attributen in de tuin en een overvol insectenhotel, waar ze elkaar gewoon uit jagen.

Ja, de tuin is weer een zootje. Veel losse troep heb ik inmiddels opgeruimd (sorry insecten) en zo kwam ik nog een verrassing tegen. Een holletje, gemaakt in een klein potje van de vacht van een 'meneer Nilsson'-knuffeltje, dat erbij op een tafeltje lag. Zou daar het muisje overwinterd hebben, dat ik vorige week zag? Het is echt te klein voor een heel nest, gelukkig.

Terwijl de bijen en vliegen vrolijk (en irritant) door de tuin zoemen, zoeken vogeltjes enthousiast onder blaadjes en stukjes mos naar zespotige lekkernijen. Zo schiet het niet op met de hoeveelheid insecten, maar vogeltjes zijn wel zo leuk.

Onkruid is ook maar een mening

Ten behoeve van insecten, vogels en wat kleur en fleur, ga ik vanavond ook bloemenbommetjes proberen te gooien op het eilandje in de vijver. Dat staat namelijk vol met bomen en struiken, maar ik zie altijd weinig bloemen. Ik hoop dat deze vredige bommen aanslaan, en dat ik dit jaar ver genoeg gooi, maar mogelijk eten eenden en vogels de zaden al eerder op. Hoewel de zaadjes al aan het kiemen zijn in een doos in de tuin. Ik hoop dat ik het goed gedaan heb en dat ik de goede zaden kocht. Komende week zal ik een actiepakket van natuurmonumenten ontvangen, waarin precies omschreven staat, hoe je door middel van bloemenbommetjes bijen aan kunt trekken in de omgeving en hoe je zo'n bommetje maakt. Ik zal dan zeker nog een poging wagen.

Als ik in de tuin bezig ben geweest, heb ik overal jeuk. Het voelt alsof er insecten over m'n lichaam kruipen, maar ik zie niets. Nee, écht niet. Ook heb ik uitslag, van de zon? Best mogelijk. Op mijn huid lopen kennelijk spookinsecten.

Het was vandaag 'Earth Day', 's werelds grootste milieubeweging. Ik at salade, genoot in de tuin en gooi vanavond bommen, als een echte activist, maar eigenlijk genoot ik vooral passief van de vogels, de bloemetjes en de bijtjes.

Bewegen

Lee Good van de Fibro Blogger Directory kwam met een nieuw idee: een blogchallenge. Wanneer de bloggers vastlopen met ideeën, kunnen ze bloggen over de door Lee bedachte prompt. Het eerste onderwerp: Excercise.

Terwijl zich hier in mijn hoofd langzaamaan een blog over vormde, was de week al voorbij. De nieuwe prompt was 'Wat heb je geleerd van fibromyalgie' en ik kon niets verzinnen, dus besloot ik alsnog over mijn beweegdoelen en de realiteit te schrijven. Een goed idee is een goed idee, tenslotte.

Eerste lentedag: Koud maar zonnig

Mijn beweegdoel:
In een goede week fiets ik drie dagen naar het werk en ik loop de vierde, op vrijdag. Wandelend doe ik zo'n half uur over de afstand. Twee keer per week heb ik verschillende werkplekken en fiets ik tussen de middag ook nog 20 minuten. In mijn goede week zwem ik op maandagmorgen voor het werk. Op maandagavond heb ik tafeltennistraining en op de donderdag vrij spelen of een wedstrijd. De dagen dat ik niet sport, probeer ik toch 9.000-10.000 stappen te zetten op een dag.
Liefst zou ik ook nog één tot twee keer per week aan yoga doen, maar dat lukt me (nog) niet. 
  
Mijn beweegrealiteit:
Het was koud de afgelopen weken en het waaide veel. Buiten zijn was voor mij geen pretje, de pijn was aanmerkelijk erger. Steeds vaker nam ik de auto naar het werk. Op tijd opstaan werd bemoeilijkt, doordat ik me echt extreem moe voel. Hierdoor kwam het zwemmen in de ochtend ook in het slop.
Tafeltennis doe ik nog wel, in elk geval één keer per week, maar zelfs dat werd lastiger.
Door de kou en de pijn en de vermoeidheid haalde ik ook regelmatig de 9000 stappen niet.

Hoe pak ik dit nu aan?
Wanneer ik weer wil voldoen aan mijn beweegdoel, ga ik er meestal op maandagmorgen weer vol voor. Zwemmen, fietsen, tafeltennissen, niet nadenken maar doen. 's Avonds de hond mee voor een wat langere ronde, geen probleem. Of, nouja, wel een probleem, want op vrijdagmiddag lig ik dan weer uitgeput op de bank, om in het weekend de beweging tot het minimum te beperken. Dat is niet hoe ik het leerde in revalidatie.

Dus
De afgelopen week heb ik me mentaal bij de lurven gepakt en elke dag de fiets naar het werk genomen. Het was Pasen, dus slechts drie werkdagen. Het weer op donderdag viel wel erg tegen, met een complete herfststorm tijdens het lunchtochtje naar de andere werklocatie, maar ik fietste. Vanwege Pasen was er op maandag geen training, maar dinsdag én donderdag had ik een wedstrijd, dus twee keer tafeltennissen is ook een feit. Nog geen zwemmen en van het werkwandelen heb ik ook even afgezien.

En nu

Mijn stok achter de deur
in het weekend

Gelukkig laat de weersverwachting een stijgende lijn zien. Meer zon en hogere temperaturen. Volgens mijn stappenteller heb ik een dagelijks gemiddelde van 7334 stappen in de afgelopen 30 dagen (zo'n 4,7 km) Dat valt me nog mee, eerlijk gezegd. In feite is het maar 15 minuten wandelen per dag van m'n dagdoel van 9000 stappen af, dat klinkt haalbaar. Wanneer ik weer stabiel op dat dagdoel zit, ga ik het verhogen, is mijn plan. Zo bouw ik stapsgewijs (ja, pun intended) mijn beweging uit.

Komend weekend heb ik het druk, met een tafeltennistoernooi op zondag aan de andere kant van het land. Aan de éne kant vind ik, dat ik me gewoon aan m'n planning moet houden en op maandagmorgen moet gaan zwemmen, aan de andere kant kan dat misschien beter nog één weekje wachten. Het hangt een beetje af van de zondagavond, denk ik. Het zou jammer zijn als ik door het zwemmen de training 's avonds weer afzeg.

Al met al: nieuwe plannen, nieuwe doelen en een nieuw seizoen. Hopelijk verdwijnt de komende tijd die extreme vermoeidheid, waar ik maar last van blijf houden. Dat helpt namelijk niet. Omdat ik weet dat mijn conditie snel achteruit gaat wanneer ik stop met het basisbewegen (fietsen naar het werk, stappen en tafeltennis) probeer ik dit keer echt rustig aan op te bouwen. Eventueelvoor de pijn maar weer eens aan de pijnstillers. Dan moet het over een paar weken toch allemaal weer lukken en misschien zal ik dan eindelijk ook die yoga weer eens oppakken. 

Koud!

Op de drempel van de lente, lijk ik alsnog in een winterdepressie te schieten. Het is koud. Met een hoofdletter eigenlijk; Koud! En die kou waait met kracht 5 vanuit het oosten. Er is geen ontkomen aan. Gevolg voor mij is extra pijn: knieën bewegen moeilijker, m'n handen doen zeer en op m'n pols zit een rare bult. Ook krijg ik door die wind meer hoofdpijn.

Gelukkig is het wél zonnig. En als 's morgens de wekker afloopt, denk ik even dat ik me verslapen heb. Het is al licht! Maar door de aanhoudende kou lijkt het of er iets niet klopt.

Dit gemopperd hebbende: het levert wél mooie plaatjes op.

IJsschijfjes rond het riet. Het grappige is dat ze net boven het water zitten. 

Twee ijspegels in een boom. Geen idee hoe die daar zo komen. 

En vanmorgen dezelfde ijsschijfjes als bovenaan bovenop het ijs. 

Ja, winter kan ook mooi zijn, maar dat kan dan toch ook in januari, zodat rond deze tijd de krokussen niet bevriezen en we alweer kunnen genieten van de warmer wordende zon.

Nieuwe schoenen (hier word ik blij van)

Vorige week fietste ik langs m'n favoriete schoenwinkel. Op een stellage buiten stonden schoenen afgeprijsd tot 70%! Daar moest ik het  mijne van weten. Hoewel de schoen waar gelijk mijn oog opviel eigenlijk een maat te groot is, ging ik toch de winkel in, wetende dat ik anders thuis spijt zou hebben. En dat was maar goed ook, want de schoen zit perfect, al kom ik er wat moeilijk in. Ook de inlegzool past erin. Ondertussen zag ik binnen in eenzelfde stellage schoenen voor de helft  van de prijs. Ik besluit die ook te passen. Ze zijn zo leuk.

Even twijfel ik nog, ik kocht tussen de middag al een zomer- en winterjas. Het is misschien wel veel op één dag, maar anders moet ik over een (half) jaar weer nieuwe schoenen voor de volle prijs kopen. Mijn besluit is genomen; een kwartier later loop ik helemaal blij met twee paar nieuwe schoenen de winkel weer uit. De rode liep ik vandaag in en ik ben nog steeds enthousiast. 

Thuis kom ik erachter dat de inlegzolen toch niet echt passen, maar voor kleine afstanden en m'n kantoorbaan is dit best te doen. En ze zijn zo leuk!

Een nieuwe fase

"Ik kom er niet uit, kunnen jullie dit?"
Hulpzoekend kijk ik naar twee jonge jongens, die meehelpen mijn dochter te verhuizen. Normaal ben ik degene die aanwijzingen geef met betrekking tot de Zweedse meubelpuzzels, maar dit keer snap ik er niets van. En dat de slaapbank wat ingewikkeld kan zijn, dat is te begrijpen, maar een gewone kledingkast? Ik val mezelf zwaar tegen. Brainfog 0.0


Gelukkig vinden de jongens het hartstikke leuk. Ze waren 's morgens al op tijd bij ons thuis en brachten de spullen van dochter naar beneden, terwijl  man en ik de verhuisauto ophaalden. Dit bleek een kleine vrachtwagen. Dat kwam mooi uit, want zo pasten ook de nieuw aangekochte meubels in erbij in en hoefden we maar één keer te rijden.

Terwijl man, dochter en de jongens de spullen vanuit de auto naar de kamers verhuizen, pak ik alvast samen met een schoonzus de bankdelen uit. Enthousiast werp ik me op de beschrijving. Ooit zag ik dit als een soort hobby, waar ik zelden aan toe kwam. En het eerste deel met de bank gaat ook best, maar dan komen er momenten, waar ik gewoon niet sterk genoeg voor ben en waar de jongens het van me overnemen. Man en ik beginnen alvast met de kledingkast, maar daar loop ik dus spaak.

Ondertussen krijg ik koffie van de begeleiding van het beschermdwonenhuis, waar dochter een plek gevonden heeft. Een buurvrouw komt in de loop van de dag met soep. Man haalt boodschappen, die is nog slechter in de meubelpuzzels dan ik en op dat moment dacht ik ook nog dat ik het kon. Samen zetten we wel het bed in elkaar. Dat ruimt ook al lekker op.

Halverwege de middag zit ik uitgeput op de bank. Weer val ik mezelf tegen. Zoveel heb ik helemaal niet gedaan. Ik pakte de keuken in (dat is echt zo'n moederding, of niet?) en vouwde handdoeken op, die ik de dag ervoor gewassen had. Man vindt dat ik niet moet zeuren en zegt me te blijven zitten. Samen met dochter zet ik nog een tafeltje en het tv-meubel in elkaar.

De volgende dag ga ik samen met zoon weer naar dochter. Hij was nog niet eens in de nieuwe kamers van zijn zus geweest en er moest een heleboel karton opgeruimd worden. Gelukkig is er een speciaal oud papier hok, waar alles heen kan, want ik heb geen idee waar we het anders heen hadden moeten brengen. En hoe. En zoals dat wel vaker gaat met verhuizingen: de vrijgeplande maandag en dinsdag blijkt er toch nog wat te doen, dus rijd ik ook die dagen heen en weer.

En nu is het dus echt; dochter is uit huis. Al drie weken. Ze heeft geweldig mooie kamers, leuk ingericht, en sinds vanmiddag ook een kat. We haalden hem samen op.

Na drie weken, waarin we elkaar nog veel zagen, gaan we dit weekend voor het eerst Wie is de Mol apart van elkaar bekijken. En is ook op andere vlakken het loslaten begonnen. Ondertussen zoeken wij nog naar een bed(bank?) voor in de leeggekomen kamer, zodat dochter daar kan slapen als ze eens thuis komt. En die mag ik dan weer in elkaar puzzelen, uiteraard.

Een boek! (hier word ik blij van)

Momenteel behoorlijk veel aan het winkelen voor dochter, die komend weekend uit huis gaat. En dan kom ik wel eens wat tegen voor mezelf. Wel vaker, maar sommige dingen kan ik niet laten liggen, zoals dit boek van mijn favoriete schrijver!

En met het huidige weer (regen, wind en nog meer regen en wind.. ) is het toch heerlijk om lekker in een luie stoel te zitten lezen. Dekentje over (ja, die heb ik ook al gekocht) kop thee erbij. Heerlijk.

Vroege voorjaarsbloeies (daar word ik vrolijk van)

"Het madeliefje is de enige composiet, die het hele jaar bloeit", zo vertelde ooit een leraar biologie. Altijd weer apart, hoe bepaalde wetenswaardigheden je bijblijven.Terwijl de wind gisteren weer wat aantrok en de temperatuur daalde, genoot ik van de eerste bloemen in het park. Niet alleen het madeliefje was aan het bloeien. Ook de vroege voorjaarsbloeiers steken hun kopjes weer op.

Een sneeuwklokje kon ik nog niet in fotogenieke staat vinden. Dan maar zo.

 

GK tafeltennis

Eindelijk is het dan zo ver, ik heb een beker.
Een wát? Echt?

Ja, een beker, gewonnen bij tafeltennis.
Niet alleen mijn eigen verdienste, trouwens.

Op zaterdag 21 januari deed ik mee met het Unitas Tafeltennistoernooi, nieuw onderdeel van het open Groninger Kampioenschap Tafeltennis.  Hierbij dubbelden spelers uit de G-klasse met een Unitasspeler. En mijn dubbelpartner was goed. Erg goed. Fanatiek ook. Verliezen was geen optie en gelukkig deden we dat ook niet, want daar werd hij wel wat chagrijnig van. We verloren wel af en toe een game, maar overall wonnen we dus de wedstrijden. En de eerste prijs!

Het toernooi-onderdeel was een ontzettend leuk initiatief waarvan iedereen genoot. We hopen dat zoiets vaker georganiseerd wordt. De intentie is er in elk geval. En zo mogelijk doe ik weer mee. Met een gecombineerd evenement als dit wint tenslotte iedereen.

Een goede week!

Unuit hebben wel 100 namen voor sneeuw, zo vertelt een verhaal. Terwijl ik vanmorgen naar mijn werk wandel, vraag ik me af waarom wij dan maar zo weinig namen voor regen hebben? Ik kan namelijk de regen, waar ik doorheen loop, niet echt duiden. Ik denk aan 'drizzle', maar dat is Engels? Een druilerige regen? Miezerig? Net geen motregen.. oké, we hebben misschien toch best een aantal woorden voor regen, al lopend kon ik er wel een paar verzinnen.

De afgelopen week was een goede week, in alle opzichten.Ten eerste was het aan het begin van de week schitterend weer. Koud, maar droog en zonnig. Zondag wandelde ik daarom een uurtje met m'n dochter en de hond. Dochter in rolstoel, gelijk een workout voor mij.

Maandag lag ik al vroeg in het zwembad en zwom 20 minuten baantjes (ik was te laat, de bedoeling is een half uur, maar hé, opstaan ging niet zo goed) 's Avonds had ik vervolgens een intensieve tafeltennistraining.

Na een rustige dinsdag (las wel een boek uit) bracht ik de woensdag mijn dochter lopend naar een afspraak. Daarna deden we boodschappen. Zij weer in rolstoel, ik weer een workout.

Op dinsdag en donderdag fiets ik tegenwoordig verder en in mijn pauze, vanwege een tweede werkplek en gisterenavond ging ik ook gewoon tafeltennissen. Vandaag dus lopend naar het werk. Mijn lichaam sputterde nog tegen, maar het ging nog, besloot ik.

Ook met eten deed ik alles wel zo'n beetje volgens het boekje, alleen slapen ging niet zo goed. Want ja, dat boek moest dus uit en aangezien het een tweede deel van een serie was, 'moest' ik gelijk door met de volgende. Deze is nog niet uit, maar ik lees 's avonds in bed nog vaak en het is een moeilijk boek om weg te leggen; De Mazerunner-serie. Vervolgens droom ik er ook nog over. Eigenlijk moet ik saaiere boeken lezen, zo voor het slapen gaan.

Dat het mooie weer en het zwemmen mijn huid droger maakten, zorgde voor jeuk en dus slechtere slaap. En natuurlijk zorgden kou en mist en bewegen voor pijn, maar... het was een goede week. Een week zoals ik ze altijd wel wil. Een streefweek.

Overigens las ik net op wikipedia dat het met die namen voor sneeuw toch tegenvalt, bij de Unuit. Eigenlijk hebben ze er net zoveel als Engelsen hebben.  Valt dat toch nog tegen.

Een nieuw jaar! Voornemens ja dan wel nee.

Voornemens, ik ben er goed in. Op dagelijkse basis neem ik me goede dingen voor. Me houden aan die goede voornemens, dat gaat wat minder goed, maar ach..

Zo zijn er op dit blog ook al een aantal voorbij gekomen.
Om te beginnen was daar afvallen. En ja, dat lukte wonderwel. In 2016 viel ik zo'n 7 kilo af, daarna stopte het, maar toch.. 7 kilo. Helaas kwamen de meeste van deze kilo's er afgelopen jaar weer bij. Wat de reden daar ook van is, zonde is het wel.
Dan was er het hardlopen. Ook een mooi voornemen. Hieruit volgde de 4 mijl lopen op m'n 50e. Beide niet gelukt.Wat me verder nog bijstaat zijn de 10.000 stappen en gezond eten. Best haalbare voornemens, die ik helaas toch niet haal, momenteel.

Mijn nieuwjaarsvoornemen is al een aantal jaren hetzelfde: blijf het goede doen dat ik doe en verminder de dingen die slecht voor me zijn een beetje. En na een feestmaand als december is het ook weer 'gezonder eten, minder alcohol drinken en meer bewegen'. Het is geen verrassing, uiteraard, dat dit ook vooral de wekelijkse en maandelijkse voornemens zijn. Het zijn ook de voornemens, die de meeste mensen hebben in het nieuwe jaar en die zo simpel lijken.

Waarom gaat het dan zo vaak fout? Omdat we onszelf voor de gek houden. Ik wel, tenminste. Na een goede week, dag of maand is één wijntje helemaal niet erg. Af en toe een gebakje geen probleem en met het beroerde weer van afgelopen week zijn 10.000 stappen gewoon lastig.

Daarnaast  lijkt afvallen en meer bewegen niet altijd zo belangrijk. Wanneer je hoort dat er weer iemand op jonge leeftijd ernstig ziek is of overlijdt. Wat maakt dat éne wijntje uit. Waarom zou je dat gebakje niet nemen. En kun je je kostbare tijd niet beter besteden, dan buiten lopen in de regen? Geniet van het moment en het lekkere eten of drinken dat er is! Gelukkig kan gezond ook lekker zijn.

Ook zonder het benoemen van goede voornemens nu, op 3 april, 9 augustus of wanneer dan ook, zijn bovenstaande altijd een streven van mij, maar 1 januari is gewoon een mooi moment om er echt mee te beginnen. Er zijn geen feesten in het vooruitzicht, de dagen worden weer langer (voorlopig nog niet warmer helaas) en iedereen heeft hetzelfde voornemen. 8 januari is dit jaar een nog beter moment, zo na de vakantie. En aangezien jong overlijden niet in mijn planning staat, is me focussen op genieten van gezonde dingen wél van belang. Gezond oud worden, zodat ik op m'n oude dag nog steeds lekker kan bewegen en dingen ondernemen.

Om het jezelf makkelijker te maken je aan je voornemens te houden, is het van belang acties te bedenken voor moeilijke momenten. En die acties zijn niet eens zo moeilijk, in mijn geval. 'Gewoon' elke keer fruit of groente nemen, wanneer ik zin heb in koek of chips. Maak van die gezonde hap dan wel een feestje. Wél elke dag op de fiets naar het werk, ipv met slecht weer de auto nemen. Niet toegeven aan pijn, vermoeidheid of jeuk wanneer het gaat om sporten (oké, dat is al lastiger).

Voor 2018 dus weer die twee simpele voornemens, waar ik af en toe vanaf mag wijken, maar die de rode lijn in mijn leven zijn: gezond(er) eten en meer bewegen. Oh.. en weer 52 boeken lezen en minstens elke maand een blog schrijven. Voornemens van afgelopen jaar, die ik ruim haalde. Jeej voor mij.

Er zijn nogal wat voornemens, die ik tot nu toe nooit kon houden: 
Elke dag een tekening maken, elke dag een foto maken, elke dag een stukje schrijven (hoeft niet voor publicatie, gewoon vijf minuten zitten en schrijven), elke dag een tekening óf foto maken, elke dag een tekening of foto maken of een stukje schrijven, elke dag lezen.
Elke dag een half uur wandelen, drie keer per week een half uur wandelen (op de dagen dat ik niet sport), elk weekend een uur wandelen, elk weekend tijdens de wandeling foto's maken, één keer per week voor het werk zwemmen, elke dag een half uur yoga doen, elke dag één yogaoefening doen, 3x per week een paar yogaoefeningen doen.
100% vegetarisch eten, elke week een keer breien of haken (minions maken), koud douchen. Elke dag iets opruimen of schoonmaken dat niet tot het reguliere dagelijkse behoort.  

De lijst kan vast nog langer. Voorlopig maak ik geen 'elke dag... ' voornemens meer. Ik denk dat ik me maar voorneem om geen onrealistische (nutteloze) voornemens meer te maken en gewoon door te leven zoals ik doe. Vanmorgen weer gezwommen. Goed bezig dus.