Met andere ogen..

"Ja, daar gaat u baat bij hebben" zegt de chirurg, terwijl hij me in de ogen kijkt. Om mij in de ogen te kijken, moet hij wel m'n oogleden een stukje optillen, want in ontspannen toestand hangen die tot halverwege mijn pupil. Dat kijkt nog best lastig.

Een paar maanden terug vertelde een vriendin mij dat zij ging voor een ooglidcorrectie, omdat ze zo vaak hoofdpijn heeft. Ook haar oogleden hingen tot over haar pupil en een operatie zou dat verhelpen. Zelf had ik hier ook al eens aan gedacht, maar ik vond het bij mij nog niet zo erg.

Totdat..

Tijdens een wandeling maakte ik van 't zomer een paar selfies, om een enthousiaste foto op facebook te kunnen plaatsen. Ik schrok van het resultaat. Ondanks mijn inkleurende brillenglazen was duidelijk te zien dat mijn oogleden wel erg laag hingen. Ik wist niet dat het zo erg was! Dus ging ik naar de huisarts.

"Sjajaja" zei mijn huisarts terwijl hij keek en keek en nog eens keek. Volgens hem kwam ik wel in aanmerking voor een behandeling dus verwees hij me door. Al vrij snel kon ik in het ziekenhuis terecht, waar een arts-assistente keek en keek en nog eens keek. Door haar ontdekte ik dat mijn oogleden zorgden voor beperkt zicht, vooral aan de bovenkant van mijn beeld. Ze dacht wel dat ik in aanmerking zou komen en maakte foto's voor de verzekering. Erg close-up. Zo dichtbij als je normaal een lens liever niet hebt, maar alles voor het goede doel: een behandeling.

Toen moest dus de chirurg nog kijken, en die was er in een paar minuten uit: Ja, mijn oogleden hingen teveel en ja, er kon een afspraak gemaakt worden, want mijn verzekering vertrouwt het oordeel van de arts. Jippie. Alle foto's voor niets. Na de behandeling mocht ik een week niets anders doen dan met een boek op de bank liggen, merkte hij nog op.
"Dat kan ik!" zei ik enthousiast.

De afspraak was snel gemaakt, binnen drie weken al! Terwijl dé dag dichterbij kwam, begon ik 'm wel te knijpen, maar ik zette natuurlijk door. Allemaal om in elk geval wat hoofdpijn te verlichten. Bij de vriendin had het daadwerkelijk geholpen, tenslotte. Als het niet om de hoofdpijn was, was ik bijna zeker op het moment zelf weer weggegaan. Terwijl ik op de tafel lag, al afgetekend wat weggesneden ging worden, wilde ik nog steeds niet.

Eerst kwam de verdoving, en dat was niet leuk. Echt heel vervelend zelfs. Het mooie van zo'n verdoving is natuurlijk, dat je verder weinig meer merkt van pijn. Wel raar, dat ze gewoon aan je oogleden zitten te plukken, en erin snijden, en dat je dat niet voelt.  Oh, en dat ze dan ook nog gezellig wat gaan zitten branden, wat je wel ruikt. Ondertussen keuvelden de chirurg en ik gezellig over vanalles. Een aardige man.

Vanwege mijn angst en zenuwen heeft één van de verpleegsters de hele behandeling mijn handen vastgehouden. Zo lief! Dat hielp echt. (maar ik voelde mezelf wel een watje)

Ik heb nog nooit zoveel selfies gemaakt als in de weken hierna. Zonder bril kon ik namelijk niet zien hoe de oogleden heelden. Voelen deed ik het des te meer. Echt pijn deed het niet, onprettig was het wel. Doordat de oogleden wat zwollen, kreeg ik m'n ogen een tijdje niet zo goed dicht. Dat was ik natuurlijk niet gewend. En ze bleven maar tranen. Bovendien had ik moeite met focussen, dus dat lezend op de bank viel wat tegen.

Als snel zag ik dan toch resultaat. Bij vriendin werd het heel erg blauw, ook onder haar ogen, maar dat had ik helemaal niet. Eigenlijk zag je er amper nog wat van, toen de hechtingen eruit gehaald waren. Toch bleef ik nog even thuis, want hoewel ik m'n ogen nog steeds met moeite dicht kreeg, was het openhouden en op een beeldscherm kijken ook nog niet makkelijk.

"Dat nou juist de vriendin die het minst met haar uiterlijk bezig is, naar een plastisch chirurg ging", zo zegt een andere vriendin verbaasd. Ze had het nooit achter me gezocht. En nee, het is ook eigenlijk niets voor mij, me laten opereren voor uiterlijke 'verbeteringen'. Dat was dan ook niet de hoofdreden.

Inmiddels zijn we een maand verder en ik ben blij. Inderdaad heb ik 's avonds minder hoofdpijn. Mijn hoofd is minder vermoeid. En het ziet er toch mooier uit. Af en toe irriteren de oogleden nog wel. Dat is jammer, maar zal vast nog verbeteren.

Het is vooral goed te zien, als je voor en nafoto's ziet, anders valt het amper op vind ik.

Tietze

Ik voel een drukkende pijn op m'n borst, tussen mijn schouderbladen heb ik steken of het tintelt, mijn linkerarm voelt zwaar met een soort doffe pijn, langzaam lijkt mijn keel dicht te knijpen en krijg ik het benauwd. Een korte vlaag van misselijkheid overspoelt me.

Er schieten me verschillende gedachtes door m'n hoofd:

• Mijn opa had z'n eerste hartaanval toen hij 50 jaar was
• Een hartaanval wordt bij vrouwen vaak niet herkend
• Wanneer is mijn bloed voor het laatst gecontroleerd?
• Moet ik naar de dokter?

Zo'n vijftien jaar terug kwam ik voor het eerst met bovenstaande klachten bij de huisarts. Deze keek mij eens aan, nam bloeddruk, klopte wat op rug en borst en concludeerde: Sydroom van Tietze. Ik keek hem wazig aan, wat? Tietze dus, genoemd naar de ontdekker van de oorzaak van de pijn, zoals wel vaker gebeurt.  En wat is die oorzaak? De pijn wordt veroorzaakt door kleine ontstekingen tussen het borstbeen en de ribben. Of tussen de ribben en de ruggengraat, maar dan heet het officieel costochondritis. Bij mij doet het ook wel zeer aan de onderkant van de onderste ribben, vooral links. (wat niet helpt bij angstgevoelens over hartklachten)

Tietze is geen levensbedreigende ziekte, ook al voelt het soms wel zo, en gaat naar verloop van tijd vanzelf weer over. Sommige mensen houden er chronisch last van. Vijftien jaar terug had ik het zo heftig, dat ik er dingen voor moet laten. Inmiddels heb ik af en toe last, maar niet noemenswaardig. Het is gewoon zo irritant! Het enige wat je er tegen kunt doen is pijnstillers slikken.

Toen de klachten dit keer weer heftiger werden en aanhielden, vond ik het vooral ook heel oneerlijk. Want wat doe je om hart- en vaatziekten te voorkomen? Meer bewegen, gezonder eten en zorgen voor een gezond gewicht. Nou eet ik sowieso over het algemeen gezond, zoals de Hartstichting voorschrijft, ben ik de afgelopen maanden veel meer gaan bewegen én ik viel af. Een gezond gewicht is nog toekomstmuziek, maar ik zit weer op de goede weg. En dan die klachten.

Op zich kan ik inmiddels zelf vrij goed concluderen dat het Tietze is; wanneer ik op de pijnlijke plek druk, zit de pijn heel duidelijk op die plek en straalt niet uit naar binnen, bijvoorbeeld. Op de rug is drukken alleen wat lastiger. En bij langdurige zeurende pijn, merk ik dat ik er toch onrustig van word. En dan word ik wat misselijk en krijg ik het benauwd, oftewel, mijn lichaam 'maakt' er even klachten bij, die wél bij hartproblemen behoren.

Vorig jaar had ik zo lang last, dat het bloed maar weer eens onderzocht is. Alles goed, zoals het hoort, gelukkig. Totaal geen reden tot paniek. Nu ik erover nadenk: kennelijk is het een klacht, die ik vaak in november krijg. Iets om rekening mee te houden dan. En rustig blijven ademen. Jammer alleen dat dat dus zeer doet.





Tietze syndrome for the English readers

Groetjes uit...

"Ik moet je wat vertellen, maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen"
Zo begon mijn man een tijdje terug een gesprek. Gelukkig had hij me ook net verteld nog steeds erg blij met me te zijn, want toen hij nog een paar minuten aan het hakkelen was van 'hoe zal ik het zeggen' en meer van dat soort frasen, sloeg de angst me om het hart.

"WAT", riep ik hem dan ook toe, "Is het in elk geval wat léuks?"

Geschrokken keek hij me aan. Ja, het was wel leuk. Hoezo? En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: ter ere van ons 25 jarig samenzijn in oktober, had hij een weekend weg gepland naar Porto. Hij wilde me er ter zijner tijd mee verrassen, maar er moest verlof opgenomen en hij twijfelde een beetje over de bestemming. Of ik daar wel heen wilde.

Uiteraard was ik blij en enthousiast (en opgelucht). Porto stond nog op m'n verlanglijstje en een weekend samen weg is altijd leuk.

Afgelopen week waren we dus weg. In Porto. Wát een mooie stad! En heerlijk weer! Toen we aankwamen was het gewoon 26 graden! Zodra we in het hotel kwamen, hebben we de spullen neergezet en een terrasje opgezocht. Aan de rivier de Douro, waar we nog vaker zouden komen. Het licht was schitterend.

Omdat er voor de dagen in Porto niet zulk warm weer voorspeld was, had ik hier met kleding niet op gerekend. Gelukkig man wel. En gelukkig kon ik dus zijn (extra) korte broek aan. Hij zat met verrassend goed. Ik heb het drie dagen aangehad. De temperatuur ging de dagen erna een stuk omlaag, maar het bleef zonnig en zo was het toch heerlijk.

Porto is mooi, maar niet vlak. Dat wisten we natuurlijk. Hoewel we bij aankomst een OV kaart kochten, waarmee je 72 uur van het openbaar vervoer gebruik kunt maken, hebben we dat slechts twee keer gedaan. Voor de rest hebben we gelopen.

De eerste dag zochten we een bepaalde winkel, Bunker Store, dat man op internet had gevonden. Iets met hardrock en lp's. Het bleek erg lastig te vinden, want middenin in een winkelcentrum zonder aanduiding aan de buitenkant, en zo liepen we die morgen al vele kilometers. In het winkeltje hoorden we van het optreden van de Nederlandse band Pig Frenzy in een klein kroegje, Woodstock 69, die avond. Dat leek ons ook wel leuk.

Na het winkeltje was het Hardrock Café de volgende stop, iets makkelijker te vinden. Dat de naam buiten op het pand stond hielp wel. Hier hebben we even rondgekeken en heerlijk gegeten. Grote lol gehad met de bediening. Bij binnenkomst liepen we gelijk al tegen een Nederlandse werkneemster aan. Een amicale Portugees voorzag ons van eten en drinken.

Na het Hardrock Café wilde ik per se naar Livraria Lello, een boekwinkel waar J.K. Rowling het uiterlijk van een winkel bij Harry Potter op gebaseerd heeft. Ook  hier was het weer even zoeken, maar gelukkig werd het redelijk snel gevonden. De boekwinkel kost vijf euro entree,  maar die krijg je terug als je een boek aanschaft. Man bleef buiten op een terrasje. Die vond het onzin om entree te betalen voor een winkel, een boekwinkel ook nog. Ik genoot. En omdat ik van twee aardige Nederlandse dames ook hun entreekaartjes kreeg, kon ik meer boeken kopen met korting.

Nadat we qua winkels alles gezien hadden wat we zochten, besloten we terug te gaan naar ons hotel. 's Avonds hebben we inderdaad nog het bandje bekeken, ergens in een klein kroegje waar helaas nog werd gerookt. Het was leuk, de muziek wel goed, maar véél te luid voor de kleine ruimte. We zijn uiteindelijk dus vrij snel weggegaan, het was ook al erg laat.

De tweede dag bezochten de kathedraal en vervolgens gingen we naar de overkant van de rivier.  Heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant, wat rondgelopen en weer terug.

 

Onze langste wandeling was terug van het strand, waar we zaterdags heen gingen. Heen namen we de bus en we hebben heerlijk op een terrasje in de zon en uit de wind gezeten. Eigenlijk wilden we niet meer weg, maarja.  We besloten het eerste stuk te lopen, en als we moe werden de bus te pakken. Het werd zo'n tien kilometer! En nee, dat was geen planning, maar we zochten een terrasje en die een stukje verderop leek steeds nét iets leuker. Dus liepen we dan weer door. Uiteindelijk namen we een terrasje redelijk in de buurt van het centrum en toen was de bus niet meer nodig 'voor die paar haltes'. Deze wandeling was dan wel weer vlak, heerlijk langs de rivier, anders had ik het niet volgehouden. Sowieso had ik al dat lopen niet volgehouden, als ik de afgelopen weken niet zoveel gewandeld had, denk ik.

Zondags was alweer de laatste dag. Man had op internet een Nederlandse kroeg gezocht, want wilde graag naar de klassieker Ajax tegen Feijenoord kijken. Ik zou me wel vermaken op een terrasje met een boek. De zon scheen nog steeds volop en uit de wind was het nog steeds heerlijk. 's Morgens hebben we de hoge loopbrug (waar ik mij één keer op gewaagd heb en verder echt niet weer, want hoogtevrees) eens van een andere kant benaderd. Verder nog wat door de stad gelopen en uiteindelijk weer gegeten bij de Italiaan aan de overkant.

Al met al heerlijke maar vermoeiende dagen. Voor herhaling vatbaar, maar dan moet ik wel in conditie blijven. Doorwandelen dus.

Die blik

"De wc is die kant op", zeg ik gedachteloos tegen een dame, die aarzelend ter hoogte van ons tafeltje blijft staan. Ik zit samen met een vriendin halverwege een horecagelegenheid,  vlak na het gangetje dat naar de toiletten leidt.

"Hoe zie je dat?", vraagt mijn vriendin verbaasd. De vrouw liep in haar ogen gewoon het café in, waarom zou ik haar naar de toiletten wijzen?

Sja, hoe zie ik dat. Na jarenlang in de horeca gewerkt te hebben, is de blik voor mij wel bekend. De gast, die naar het de toiletten zoekt, loopt je etablissement anders in. Deze persoon kijkt niet naar de tafeltjes, waar hij/zij zal gaan zitten of of er mogelijk een bekende zit. Kijkt niet naar de bar of het personeel, al in gedachte wat hij/zij zal gaan bestellen. Deze persoon kijkt eerder omhoog, wazig in de verte, zoekt het antwoord letterlijk op de muur, waar in tekst of pictogram gewezen wordt naar de ruimte der verlossing.

Ik herken het ook bij mezelf, wanneer ik nodig moet, en ik weet dat horecapersoneel mijn blik op zo'n moment ook herkent. Glimlach in herkenning, als de barman waar dan ook ter wereld mij zonder wat te vragen naar het toilet verwijst.  In Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal of het Caribisch gebied, de blik is internationaal: "Dáár moet u heen mevrouw" Je hoeft niet na te denken over de zin 'waar is het toilet', in de taal van het land waar je bent. Je hoeft alleen maar te kijken.

Al snel had mijn vriendin het ook door. Zo moeilijk is die blik niet.

Honderd dagen

"Is het een bepaalde challenge ofzo?", vragen zowel mijn huisarts als fysiotherapeut, terwijl ze me enigszins verbaasd onderzoekend aankijken. Ook anderen stelden mij die vraag al: Waarom per se honderd dagen?

Hoe het begon
In het begin was het geen doel, honderd dagen lang meer dan tienduizend* stappen lopen. Ik wilde wel, zoals voorgaande jaren en voornemens, zoveel mogelijk aan die tienduizend stappen komen. Maar al snel lukte dit twee weken aaneensluitend. En toen een maand. En langer. Daar begon het te kriebelen... hoe lang zou ik dit volhouden?


Doorzetten
Hoe langer de periode werd, dat het mij lukte tienduizend stappen op een dag te lopen, hoe meer moeite ik er ook voor ging doen. Eerst was het gewoon twee keer per week lopend naar het werk, een keer tafeltennissen en de andere dagen een extra rondje door de wijk en omgeving. Maar naarmate de weken vorderden, kwamen er natuurlijk momenten dat ik er niet zoveel tijd voor had. En zo ging ik er op een zaterdag op tijd uit om 's morgens nog te kunnen wandelen voordat ik de rest van de dag op visite zou zijn. Een andere keer liep ik juist 's avonds na een verjaardagsvisite nog even een klein uur, om maar aan m'n stappen te komen. Of ik ging op tijd weg liep een tijdje met m'n fiets aan de hand, als ik 's avonds ergens heen moest, en m'n stappen nog niet gedaan had.

Luisteren
Wat me heel erg geholpen heeft zijn luisterboeken. Ik luisterde klassiekers, die ik ooit las (Eline Vere en Van  de koele meren des doods) of nog wilde lezen (20.000 mijlen onder zee en Moby Dick), mede omdat deze gratis in de luisterbieb te luisteren zijn. Het boek Kolja van Arthur Japin, door hem zelf voorgelezen, boeide mij zo dat ik er zelfs voor omliep, om zo lang mogelijk te kunnen luisteren. Dit boek was een gratis zomeraanbieding. Uiteindelijk zal ik waarschijnlijk lid worden van de bibliotheek, om ook nieuwere boeken te kunnen beluisteren, maar voorlopig geniet ik nog van de oude tijden die herleven.


Wat deed het met me
Honderd dagen tienduizend stappen lopen houdt onder andere in: honderd dagen niet ziek melden, want dat zou natuurlijk niet kunnen. En dat hoefde ook niet. Sinds onze vakantie in juli heb ik me niet ziek hoeven melden met migraine. Of dit aan het wandelen ligt of andere oorzaken heeft, dat weet ik niet, maar prettig was het wel. Ik heb wel op vrije dagen uren met hoofdpijn in bed doorgebracht, maar na zo'n dag was het dan eigenlijk wel lekker om tóch een stukje te gaan wandelen. Gelukkig lukte dat. Gelukkig zijn er medicijnen, die mij voldoende helpen.

Verder viel ik in die honderd dagen ook acht kilo af, mede doordat ik bijhield wat ik at. Mijn lichaam voelt sterker, trappen worden makkelijker genomen bijvoorbeeld.

Helaas is het niet allemaal positief; mijn achillespezen zijn dik en pijnlijk en waarschijnlijk moet ik het de komende periode rustiger aan gaan doen, om dat weer af te laten zakken. Daar baal ik best van. Daarnaast protesteerden mijn knieën natuurlijk ook regelmatig, net als mijn voeten. Dat ik vanaf de winkels regelmatig meer boodschappen meenam dan gepland en dus met zware bepakking liep, hielp natuurlijk niet. 

En nu
Het weer wordt slechter, dus volhouden wordt sowieso een grotere uitdaging. Wind en regen zijn niet echt mijn favoriete omstandigheden voor een wandeling. Vanaf morgen heb ik een andere stappenteller, een smartwatch. Aan mijn serie van honderd dagen komt dus sowieso een eind, voor wat betreft de app die dit voor mij registreert. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ga ik er natuurlijk voor om met de nieuwe dataregistratie óver de honderd dagen te gaan, hoewel ik ook denk dat ik minder streng voor mezelf ga zijn. Niet meer een stuk lopen met de fiets aan de hand. Of misschien wel, een nieuwe challenge met mijzelf. Zodra die achillespezen mee gaan werken.

* het doel op mijn stappenteller is 9000 stappen, omdat hij niet alle stappen blijkt te tellen. De eerste maand zat ik daarom een keer of vijf tussen de 9000 en 10.000 stappen, maar zoals op het overzicht te zien is, zit ik met m'n gemiddelde ruim boven de 10.000 dus dat is wel rechtgetrokken

Mijn lijf protesteert

"Ik ben bang dat je omgeving toch gelijk heeft", zegt Vincent, mijn fysiotherapeut.  Met de honderdste dag in zicht, besloot ik toch maar eens naar de dokter te gaan met mijn pijnlijke achillespezen. Hij verwees me door naar de fysiotherapeut. Zo kwam ik bij Vincent, een nieuw gezicht bij een mij zo bekend Centrum voor Fysiotherapie. Niet alleen ik kwam er al vaak, ook mijn gezinsleden kennen ze er goed. 

Wandelen op slippers is ook
niet zo goed voor de pezen

Vincent heeft gelukkig begrip voor mijn streven om de honderd dagen vol te maken. Als fysiotherapeut is hij er ook helemaal voor, dat ik zoveel mogelijk lopend doe, zo zegt hij. Toch is het goed als ik wat rustiger aan doe, om te voorkomen dat de kwaal verergert.

"Ik geef je voor de komende week wat oefeningen mee", zo zegt hij, "en dan gaan we het de volgende keer eens hebben over rustiger aan doen." Gelukkig had ik al genoemd dat ik eigenwijs kan zijn en vertel hem dat man en ik de week ná volgende week een citytrip gaan doen, waarbij natuurlijk ook (veel) gelopen zal worden.

"Begrijpelijk", zo zegt mijn leuke fysio, waarna hij besluit dat we dan daarná toch echt moeten gaan praten over rustiger aan doen. Ik knik braaf.

Met het huidige mooie weer zou je zeggen dat wandelen makkelijk gaat, maar juist vandaag was ik liever blijven zitten. Heerlijk, lezen in de tuin. Maarja, die honderd dagen hè. Eigenlijk ben ik bang dat ik het volgende week inderdaad rustiger aan zal gaan doen. Het weer zal toch wel een keer verslechteren, het doel is gehaald en m'n pezen doen pijn. Niet alleen de omgeving, zelfs de fysiotherapeut zegt dat ik misschien even wat stappen moet minderen.

Maarja, dan heb ik als het goed is wél mijn nieuwe slimme horloge. En daarmee kan ik natuurlijk ook doelen stellen. Bovendien telt dan ook andere beweging meer mee, zoals fietsen. Ermee blijven zitten lijkt me jammer. We zullen het zien, wordt vast vervolgd.

Wat een heerlijke herfst

Going smart?

Mijn man heeft een smartwatch, een tijdje ook al. Ik geloof zelfs dat zijn slimme horloge ooit voor mij aanleiding was tot het kopen van een stappenteller. Een goedkoper alternatief en wat zou ik verder met zo'n ding doen.

De stappentellermislukking van afgelopen zomer was een soort van smartwatch; hij liet me bijvoorbeeld ook weten als ik meldingen op mijn telefoon kreeg. Ik werd er kriegel van, tijdens het lezen begon m'n bandje steeds weer te trillen. Toen de connectie tussen telefoon en bandje steeds uitviel, vond ik dat dus ook niet zó heel erg.

Nu heeft man een nieuwe smartwatch, want na een update deed de oude ineens de helft niet meer, maar de batterij was wel veel sneller leeg. En deze doet zoveel meer! Hij heeft een hoogtemeter, waardoor man weet hoevaak hij trapliep (is dat belangrijk? Niet echt maar wel leuk), ook fietsen en andere activiteiten zijn vrij makkelijk te selecteren. Ik moet daar eerst de telefoon bij pakken. Daarnaast geeft het horloge een beschaafd piepje als er wat op zijn telefoon gebeurt (gelukkig appt man niet zoveel als ik) en kan hij er zelfs mee antwoorden of bellen! Nog even de auto ermee besturen en we zijn gearriveerd in het Knightrider-tijdperk.

En nu kriebelt het: wil ik ook zo'n slim horloge? Eigenlijk is mijn antwoord vooral dat ik (ook) een horloge wil. Mijn stappenteller voldoet, maar zien hoe laat het is, is vooral bij daglicht erg moeilijk. Een horloge en stappenteller om één pols, is natuurlijk weer lastig. En als ik dan toch een smartwatch wil, mede vanwege het horloge, wil ik een ronde. Eén met ouderwets horloge-uiterlijk en weergave van een 'analoog' klokje.

En die zijn er! En ze zijn mooi! Dus wil ik 'm NU!

Huh?
Wat?

Wil ik een smartwatch?
Er is twijfel, maar ik voel mezelf langzamerhand neigen naar een volmondig JA. Nu nog niet hoor. Eerst wil ik met m'n stappenteller het stappendoel honderd dagen volmaken. (dat is inmiddels over elf dagen, dus niet zo heel ver meer weg) Nog beter is natuurlijk een heel jaar te volmaken, maar dat is dus nog wél een behoorlijke periode. Logisch zou zijn het horloge voor mijn verjaardag te vragen. Heb ik nog ruim een half jaar om te twijfelen, zoeken en vergelijken.

En er ís veel keus. 

Ook heel veel horloges, die er helemaal niet zo 'smart' uitzien. Gewoon, mooi. Poeh, lastig hoor. Gisteren liep ik een rondje in zo'n megawinkel. Ik denk dat dit 'm wordt.

Hoeveel dagen nog tot m'n verjaardag?

Doorlopen

Vandaag zit ik op dag tachtig-op-een-rij van elke dag negenduizend stappen of meer. Dat is dus al vanaf 11 juli, net niet vanaf onze vakantie, doordat ik die week door de leesclub één dag dat magische getal niet haalde. Peanuts. Het overgrote deel van de dagen, op vijf of zes na denk ik, zat ik boven de tienduizend.

Mijn doel is honderd dagen op rij boven de negenduizend stappen. Dit vergt soms planning. De meeste dagen lukt het wel, door de wandelingen met de hond, twee keer per week lopend naar het werk en extra wandelingen op de andere dagen (want de hond wil écht niet zoveel lopen). Van 't weekend had ik twee verjaardagen en wandelde ik dus al voor de visites aan. Komende dinsdag is weer een leesclubdag en nu al vraag ik mij af: hoe ga ik dat doen? Lopend naar het werk kan niet, tussen werk en leesclub door is niet veel tijd, weer met fiets aan de hand wandelen, totdat het polsbandje trilt? Zoiets zal het wel worden.

Ondertussen ben ik ook bezig gezonder eten en dus met afvallen. Bij het voedingscentrum houd ik af en aan al sinds augustus 2012 bij hoeveel ik weeg, uiteraard met het doel af te vallen. Er zitten nogal wat gaten in de lijst van dagen, weken en maanden dat ik me hier even wat minder mee bezig hield.

Het 'leuke' van zo'n archief, is dat je kunt zien hoe het de afgelopen jaren ging. Zo was mijn gewicht twee jaar terug eind september vrijwel hetzelfde als nu, rond de éénentachtig kilo. In de tussentijd ben ik alleen maar zwaarder geweest, net als daarvoor. Op 13 juli 2013 woog ik het laagst van die hele periode, tachtig kilo. De dag daarna gingen we met vakantie en de drie daarop volgende weken kwamen er vier kilo's bij. Dat is ruim vijf jaar terug! En al die tijd aankomen en afvallen en weer terug. Zeker zo'n dertig kilo in totaal, afgevallen maar dus ook weer aangekomen. Manman, wat een energie zat daarin. Wat een strijd.

Zo'n datum drukt je ook met de neus op andere feiten, bijvoorbeeld dat er ook al zo'n vijf jaar bepaalde broeken in de kast liggen, die ik nooit heb kunnen dragen. Ai.

In elk geval houd ik nu niet alleen m'n gewicht  maar ook wat ik dagelijks eet bij bij de eetmeter, zodat ik niet in de verleiding kom om door te eten. 

Maar wat is nu verder het effect op mijn lichaam?  
Er is duidelijk verbetering in mijn conditie. Trappen loop ik makkelijker op, benen lijken sterker. Tegen de wind in fietsen gaat makkelijker. Verder voel ik me vooral, zoals ik me voelde toen ik in een (winter-)periode hardlopen opbouwde tot de vijf kilometer. De pijn wordt niet minder. Als het de afgelopen tijd al minder was, kwam dat volgens mij eerder door het warme weer. Dat had ook grote invloed op mijn huid, kennelijk, want de eczeem komt ook overal weer terug. En ik maar denken dat dat wegbleef door m'n gezondere eten.

Wanneer de honderd dagen op rij gelukt zijn, blijf ik natuurlijk wandelen. Ik zal alleen minder streng zijn. Een leesclubdag loop ik dan wel zoveel mogelijk, maar ik doe geen moeite om de tienduizend stappen vol te krijgen. Tenslotte fiets ik op die dagen ook meer dan anders.

Op dreef

Het gaat goed. Je zou haast zeggen dat het niet beter kan. Ik loop al zesenzestig dagen mijn stappendoel van 9000 stappen per dag. De laatste dertig dagen zelfs meer dan 10.000 stappen en ook de weken daarvoor waren meestal boven dat zo mooie ronde bedrag! Het is ongekend en ik wil er niet mee stoppen. Toch...

Er is een maar, helaas. Al sinds enige tijd zijn mijn achillespezen dik en doen ze zeer. Gisteren had ik ook pijn in de kuitspieren, vermoedelijk door tafeltennis de dag ervoor en de yoga de dag dáárvoor. Aan anderen durf ik dit al niet meer te vertellen, want iedereen reageert met 'je moet naar de dokter', maar dat wil ik niet. Die schrijft natuurlijk rust voor en ik zit al op zesenzestig dagen!

Dus ik smeer tegen ontstekingen (noem geen merk), dat lijkt te helpen, en daarnaast koel ik een paar keer per dag. Ook heb ik, eindelijk, goede wandelschoenen gekocht. Het lijkt te werken, maar gisteren was wel een dieptepunt.

Naast het wandelen let ik ook goed op wat ik eet. Online vul ik dagelijks mijn voeding in. Dit heeft, samen met het wandelen, gelukkig resultaat en eindelijk verlies ik weer eens wat gewicht. Dat is een andere reden, waarom die stappen per dag zo belangrijk voor me zijn. Stel dat ik stop, wat dan? En stel dat ik slechts een week stop, is de motivatie er dan nog om weer te beginnen? Nu wring ik me in allerlei bochten om op dagen, dat ik geen tijd heb om tussendoor even drie kwartier te wandelen, toch aan die stappen te komen. Al een aantal keren liep ik 's avonds op de heenweg met de fiets aan de hand, om over die 9000 stappen verder te fietsen naar mijn activiteit van die avond.

Gelukkig is het weekend. Vandaag en morgen loop ik meerdere korte afstanden, in plaats van één lange wandeling. Mijn doel is om in elk geval de honderd dagen vol te krijgen. De pijn in de kuiten is al minder. Het gaat me vast lukken!

Boeken van augustus

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. 

Mijn boeken van augustus

op 30 augustus 2018 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Een dagje te vroeg, maar de boeken waar ik nu in bezig ben, krijg ik toch voor morgenavond niet uit, dus..
Wat las ik deze maand?

Kolja - Arthur Japin (luisterboek)
Ik begon aan het boek, omdat het gratis te luisteren is bij de vakantiebieb en ik wel eens wat van Japin wilde 'lezen'. Geen hoge verwachtingen, geen idee waar het eigenlijk over ging, maar vanaf het begin werd ik gegrepen. Wat een prachtig boek. Japin zelf leest het voor en dat geeft het waarschijnlijk een extra dimensie. De passie die hij in zijn vertelling door laat klinken. Het boek beviel mij zo, dat ik 'm toevoegde aan mijn favoriete 25. De Da Vinci code moest ervoor wijken.
waar gaat het boek over? De doofstomme jongen, Kolja, wordt opgevoed en onderwezen in spraak en 'horen' door Modest Tsjaikovski, de broer van de beroemde componist Pyotr Ilitsj Tsaikovski. Wanneer deze laatste overlijdt, zoekt Kolja uit hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ondertussen lezen we over het verleden, door middel van de dagboeken (cahiers) die Modest bijhield.

Zonder dat ik erbij stilgestaan had, kon ik met dit boek ook een categorie afvinken: het boek is aanbevolen door boekverkopers.

Met dit boek sluit ik ook mijn Hebban Readingchallenge af! Tweeënvijftig boeken heb ik uitgelezen (geluisterd) op 3 augustus. En dat, terwijl ik zo traag begon. Vorig jaar was ik een maand later.

Niets dierlijks is mij vreemd - E. Hendrix
Op zoek in mijn boekenkast naar een 'beestachtig boek' kwam ik vele boeken tegen. Van deze achtenvijftig pagina's met kleine, beestachtige, gedichtjes genoot ik enorm. En ik vinkte de categorie af.

De buitenstaander - Stephen King
Een gruwelijke moord op een klein jongetje. Wie de dader is, is duidelijk. Vingerafdrukken, DNA en ooggetuigen. Dat kan niet misgaan, toch? Nou, het is wel een King, natuurlijk.

Kleihuid - Herien Wensink
Dit boek één van de drie boeken, die zijn genomineerd voor de Hebban Debuutprijs. De andere twee had ik al gelezen, omdat ik bij de lezersjury zat.

Dit boek verraste me. Als het aan mij ligt, is dit de absolute prijswinnaar.
Het is een roman, dat zich afspeelt tijdens de eerste wereldoorlog. Twee mannen, een luitenant en een soldaat, ontmoeten elkaar in een ziekenhuis. Elk zijn ze op hun eigen manier beschadigd. Terwijl ze elkaar leren kennen, leer je door flashbacks wat zich afspeelde voordat ze in het ziekenhuis terecht kwamen.
Ik check de categorie 'boek bekroond met een Hebban Award' vast af, aangezien ik alledrie de boeken van de shortlist voor de Hebban Debuutprijs nu gelezen heb.

Max Havelaar - Multatuli (luisterboek)
Volgens de beschrijving van dit boek op Hebban, is het het beste boek dat de Nederlandse literatuur heeft voortgebracht. Toen ik dat las, besloot ik door te zetten, hoewel ik het luisteren moeizaam vond. Ik weet niet of het boek me meer geboeid zou hebben, wanneer ik het zelf zou lezen in plaats van ernaar te luisteren. Zinnen zijn omslachtig, net als het verhaal in het begin. Het verbaast me wel hoelang het lezen van dit toch dunne boekje duurt. Wanneer er volgens het boek, dat ik ook al jaren in de kast heb staan, nog zo'n vijftig pagina's moeten, duurt het lezen nog bijna drie uur! Tijdens die laatste vijftig pagina's, ga ik het boek wel ineens meer waarderen. Ik snap dat juist de vorm, waarin dit boek gegoten is, bijzonder is.
Het is een boek dat zich afspeelt in Azië en dat ik voor de lijst moest (had kunnen) lezen, dus die categorieën streep ik af: dubbelcheck

Leven of dood - Michael Robotham
Een boek voor m'n leesclub. Ik had nog nooit van de schrijver gehoord, maar wat een heerlijk boek. Een anders dan andere thriller, waarin je als lezer door wilt, want hóe zat het nou precies? Wát speelt hier?

Dolende geesten - Amanda Stevens
Ik had het laatste deel van de Dodenrijkserie van Stevens aangeschaft en dacht alle voorgaande delen gelezen te hebben. Dat dacht ik fout. De serie bestaat uit zes boeken en nummer vijf had ik niet gelezen. In afwachting van de aanschaf las ik toen deze proloog in feite van de serie. Niet dik, achtenzeventig bladzijdes, en leest lekker snel weg.

Rusteloze zielen en De Ontwaakten - Amanda Stevens
De laatste delen van de Dodenrijkserie. Naarmate de krachten van Amelia Gray sterker worden, worden haar tegenstanders dat ook. Ondertussen lijkt er een toeschouwer te zijn, die over haar waakt. Uiteraard zijn er weer avonturen met geesten.

De boekenmoordenaar - Maja Wolny
Dit boek kreeg ik in april via Hebban. Hij bleef een tijdje liggen, maar ik ben heel blij dat ik 'm nu gelezen heb. Prachtboek!

En zo sluit ik augustus alweer af. Er zat veel variatie in mijn boeken.

Bewondering en trots

Er zijn een aantal mensen waar ik grote bewondering voor heb. Bekende mensen, zoals Nelson Mandela en Maarten Luther King, die opstonden voor hun recht. Ook voor bekende mensen met fibromyalgie, zoals Sinaed O'Conner, Morgan Freeman en Lady Gaga, en ik ben ze bijna dankbaar dat ze uitkomen voor hun pijn en op die manier hopelijk meer begrip genereren bij het grotere publiek.

Maar er zijn ook onbekende mensen, voor wie ik bewondering heb. Één van hen is mijn zus. Mijn zus is vier jaar ouder dan mij en werkt in het onderwijs. Naast haar baan is ze erg druk met allerlei activiteiten. En deze vakantie liep ze samen met haar man de Incatrail in Peru.

De wat?

De Incatrail. 

Hoog in het Andesgebergte van Peru loopt een route, die de Inca's in vroeger dagen liepen. Hij eindigt bij Machu Picchu. De reis duurt vijf dagen en vier nachten; is vijfenveertig kilometer lang.

Terwijl ik hier trots zat te verkondigen dat ik al vijfenveertig dagen mijn tienduizend stappen per dag haal, liep mijn zus op één dag elf uur op grote hoogte. In de kou ook nog. Nadat ze deze route gelopen hadden, niet elke dag elf uur gelukkig, gingen ze nog naar Rainbowmountain. Zeveneneenhalf uur wandelen over bergtoppen en door een dal, door sneeuw, hagel en onweer.

Ondanks dat ik haar 'niet wijs' verklaar, want wie gaat er nou voor z'n lol door hagel en sneeuw lopen, terwijl het in Nederland over de dertig graden is,  heb ik ook diep respect. Mijn zus leeft namelijk ook met pijn en toch doet ze dit maar even, dagen wandelen op vier kilometer hoogte, terwijl ik vorig jaar nog geen tien minuten volhield in de Alpen. Heuvels, in vergelijking.

Ze hebben de afgelopen weken geweldige dingen gezien, wij zien de foto's, die ze veelvuldig maakt. Het is geweldig, wat ze toch maar weer voor elkaar gekregen heeft.

Respect.

Vandaag kregen we een kaartje, leuk he.

De stappenteller(s)

Vakantie; 3 juli 2018*
Ik heb een zorgzame man. Hij haalt 's morgens brood van 'voor', hij dekt de ontbijttafel lekker in de zon en maakt voor mij mijn (oplos-)koffie. En als dat allemaal gedaan is, kom ik nog eens uit bed.

Wanneer we vervolgens op pad gaan, heb ik al snel toch meer stappen gedaan dan hij, volgens onze stappentellers. We hebben dezelfde, door hem op hetzelfde moment aangeschaft. Een luxe exemplaar, die niet alleen de stappen meet, maar ook tijd aangeeft, net als temperatuur en eventueel je hartslag en bloeddruk. Daarnaast kan hij aangeven, wanneer je berichten op je telefoon ontvangt.

Volgens onze oudste, die een week mee is met vakantie, komt het verschil in stappen doordat ik kleinere stappen neem. Bovendien loop ik de afstand dubbel, aangezien ik vaak even terug of zijwaards ga, voor (weer) een foto; stapje naar voren, twee stapjes terug, zoiets. Het klinkt logisch, maar volgens man kloppen de tellers gewoon niet. Tijd voor een experiment.

Omdat ik om een aantal redenen niet helemaal tevreden met m'n nieuwe stappenteller was (hij verliest vaak de connectie met de telefoon en lijkt de stappen van dagen terug niet vast te houden, zodat ik niet echt een overzicht heb van de gelopen stappen) nam ik ook m'n vorige stappenteller mee. Op een dag switchten we 's nachts op twaalf uur, toen alle stappentellers 0 stappen aangaven, van exemplaar. Man ging een dag met twee bandjes op stap, ik nam m'n oude.

Het was voor mij een goede dag. Ik blijk tijdens onze uitjes dus inderdaad veel meer stappen te nemen dan man. Beide stappentellers om zijn arm, gaven nagenoeg hetzelfde aantal stappen aan, terwijl ik veel meer gelopen had. Man snapt het niet, ik eigenlijk ook niet. Zijn mijn stappen echt zoveel kleiner? Loop ik écht zoveel heen er weer met m'n fototoestel?

Nu
Inmiddels zijn we ruim zeven weken verder en onze vakantie is alweer zes weken geleden. Ik heb m'n oude stappenteller omgehouden, of eigenlijk m'n tweede. De eerste ging immers na een half jaar kapot. Eigenlijk bevalt deze best goed. De meldingen bij berichtjes op de telefoon, gingen al snel irriteren (ik heb een vriendinnengroep, die af en toe flink los kan gaan). Het leidde maar af van andere bezigheden. De hartslag kan deze ook meten en bloeddruk mat de nieuwe ineens niet meer.

En ik ben trots. Het stappendoel staat op 9000 stappen en ik heb dit doel inmiddels vierenveertig dagen achter elkaar gehaald! En vijfenveertig dagen terug zat ik er nét niet aan, doordat ik een rondje met de hond als meer stappen ingecalculeerd had en het ineens 's nachts twaalf uur geweest was, waardoor de stappen weer op nul stonden. Maar in feite haalde ik het doel toen bijna.
Van die vierenveertig dagen zat ik zeker negenendertig boven de 10.000 stappen.

De reden dat het momenteel zo goed gaat, is dat ik wandelen met een luisterboek ontdekt heb. 's Avonds na het eten kijk ik hoeveel stappen er gezet zijn en aan de hand daarvan kies ik in m'n hoofd een wandelrondje uit. Het maakt niet uit of ik elke avond hetzelfde rondje loop, want ik luister naar een boek. En met een fijn boek, wandel ik zo een iets grotere ronde, om wat langer te kunnen luisteren. (Kolja van Arthur Japin en door hem zelf voorgelezen, is als luisterboek een aanrader. Nog zeven dagen gratis in de luisterbieb) Wat mij opvalt tijdens het wandelen, kun je op mijn andere blog zien.

Ondertussen houd ik ook m'n eten alweer bij, dus ik ben goed bezig, al zeg ik zelf.

* Het eerste gedeelte schreef ik tijdens onze vakantie.

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik nu, eind 2025, oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten.

Mijn boeken van juli

op 31 juli 2018 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Juli is alweer ten einde. Tot mijn verrassing heb ik toch nog zeven boeken gelezen en één geluisterd. Op een gegeven moment leek ik niet op te schieten, maar de eerste weken was ik natuurlijk nog met vakantie.

Wat las ik?

De verschijning - Amanda Stevens
Hier vierde deel van de dodenrijkserie. Amalia komt in contact met een geest, die er precies zo uitziet als zij. Ook komt ze op mysterieuze wijze in aanraking met foto's, waarop deze vrouw staat. Terwijl ze gevraagd wordt een bouwvallige begraafplaats te restaureren, komt ze achter het geheimen van de vrouw en de mensen, bij wie zij leefde.
Weer een boek, waarvan ik graag het volgende deel wil lezen, want het verhaal van Amalia en Devlin is nog niet af. Gelukkig is daar Hebban, die mij leert dat dit boek al uit is. Hij staat inmiddels op m'n e-reader.

Het eiland - John Grisham
Van Grisham ben ik gewend dat hij schrijft over advocatenkantoren en rechtzaken. Zo niet dit boek. Er worden manuscripten van F. Scott Fitzgerald gestolen en een jonge schrijfster wordt gevraagd of zij wil helpen de daders te vinden. Veel informatie over de schrijverswereld en de wereld van de verzamelaars. Slechts weinig mensen zijn helemaal eerlijk. De locatie zou ik wel eens willen bezoeken, net als de boekwinkel, die centraal staat in het boek.
Een boek over boeken, dat zich afspeelt op een eiland. Ik had deze categoriën al afgevinkt, maar voor degene die ze nog moet, bij deze.

Kleine zwarte leugens - Sharon Bolton
Dit boek speelt zich af op de Falklandeilanden en wordt geschreven vanuit drie personen. Eerst lezen we Catrin dan Callum en vervolgens Rachel. Deze mensen zijn met elkaar verbonden door een gruwelijk ongeluk: het overlijden van de twee zoontjes van Catrin.

Ik las dit boek met mijn leesclub. Niet iedereen legde bij de laatste zinnen gelijk een bepaalde link. Daarom zou ik eventuele lezers willen aanraden, hier extra op te letten.

Sterf voor mij, Schreeuw voor mij en Moord voor mij -  Karen Rose. De Vartanian-trilogie
Een gruwelijke trilogie, waar ik na het eerste boek beslist niet mee kon stoppen. Deze boeken moeten ook zeker op volgorde geschreven worden. Ondanks de gruwelijke misdaden, die Rose beschrijft, gelooft ze wel in liefde op het eerste gezicht, zoals blijkt. Dat gaat mij allemaal wel heel snel, en de seks wordt nogal gedetailleerd beschreven, maar ach, dat is ook wel een fijne tegenhanger.

De wereld van Sofie - Jostein Gaarder
Sofie krijgt les in de filosofie van een zonderlinge man. Het begint met geheimzinnige brieven, later ontmoet ze hem ook in het echt. Alle belangrijke filosofen als Aristoteles, Descartes, Kant, Kierkegaard en de Nederlander Spinoza komen voorbij. Langzamerhand komen ze erachter dat hun wereld anders is dan ze dachten. Ik kom er slechts moeizaam doorheen.
Ik vink wel de categorie "een verhaal in een verhaal" af.

20.000 mijlen onder zee - Jules Verne (luisterboek)
Een fantastische vertelling over de avonturen van Professor Aronnax, die door een ongelukkige gebeurtenis passagier wordt van de onderzeeër Nautulus. Nemo is de kapitein van dit bijzondere schip.
Het boek zit vol met gedetailleerde informatie over natuurkunde, biologie, geschiedenis en geografie. Teveel details voor mij misschien, maar toch is een fijn boek om te luisteren. De stem van Bart de Leeuw past bij het verhaal van Aronnax.
Het luisteren van dit boek deed mij wel beseffen, dat het voor mij geen goed idee is om een spannende luisterthriller te kiezen. Ik heb moeite tijd te vinden voor het luisteren en een spannend verhaal moet op een gegeven moment gewoon úit. Daarnaast lijken twee thrillers door elkaar me niet zo'n goed idee.

Ik zie net dat ik met Het Pauluslabyrint in juni ook de categorie "een boek uit de leesclub Hall of Fame" kan afstrepen.

En zo kijken we alweer uit naar augustus. Nog één boek en mijn hebban readingchallenge is voltooid. Ik koos daarvoor De buitenstaander van Stephen King uit, maar momenteel lijkt het luisterboek Kolja van Arthur Japin sneller te gaan. Ook dat is een mooie laatste.

Bij een concert

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik nu, eind 2025, oude blogs hierheen. 

Ik ga naar een concert en...

op 02 juli 2018 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Man en ik zitten in Lissabon in de Altice Arena. We zitten op het tweede balkon, recht tegenover het podium. Onder ons loopt de zaal langzaam, echt heel langzaam, vol. We zijn veel te vroeg en wachten tot het concert van Lenny Kravitz gaat beginnen. Ik kijk rond en zie schuin achter me een dame lezen. Mijn interesse is gewekt. Helemaal wanneer ik zie dat het een boek van Stephen King is, maar wélke?

Op de cover staat een boze hond, dus Cujo komt in me op. Maar daarvoor is de titel, die ik maar half zie, te lang. Denk ik. Ik spui mijn frustratie op de facebookpagina van 'Samenlezen is leuker'.

Ik zit in een zaal/Arena in Lissabon waar over een half uur Lenny Kravitz gaat optreden. Schuin achter mij zit iemand een Stephen King te lezen en in ben benieuwd welke.
Ook begrijp de Portugese titel niet

Er komt al snel reactie "Ga het vragen!" maar dat durf ik dus niet. Een foto van de cover maken ook niet. Cujo is in het Portugees ook gewoon Cujo, reageert mijn nichtje direct. Zij introduceerde me ooit op Hebban én op Samenlezen is leuker en heeft me weer echt aan het lezen gekregen. Nog bedankt Sandra!

Ik noem in mijn beste Portugees de paar woorden, die ik dacht te ontcijferen: Meie-noite. En jahoor, terwijl wij genieten van het voorprogramma, wordt er in Nederland druk gegoogled. Evi komt met het verlossende antwoord: Meia-noite e quatro of Four past Midnight. Het is geweldig. 

Inmiddels is de zaal onder ons voor het grootste gedeelte gevuld, de balkons nog lang niet. Het voorprogramma is afgelopen, leuke Engelse band met fantastische zangeres, helaas heb ik geen idee hoe ze heten en Lenny komt op. Luid applaus, de zaal wordt gék. Ook de dame, die zo rustig had zitten lezen (en in wiens tasje ik zonder Evi mogelijk nog had gegluurd, toen ze naar de wc was)
Ik ben blij dat ik me op de muziek kan richten en niet steeds dat 'wormpje' in m'n hoofd houd..

Wat leest ze nou?