Bewondering en trots

Er zijn een aantal mensen waar ik grote bewondering voor heb. Bekende mensen, zoals Nelson Mandela en Maarten Luther King, die opstonden voor hun recht. Ook voor bekende mensen met fibromyalgie, zoals Sinaed O'Conner, Morgan Freeman en Lady Gaga, en ik ben ze bijna dankbaar dat ze uitkomen voor hun pijn en op die manier hopelijk meer begrip genereren bij het grotere publiek.

Maar er zijn ook onbekende mensen, voor wie ik bewondering heb. Één van hen is mijn zus. Mijn zus is vier jaar ouder dan mij en werkt in het onderwijs. Naast haar baan is ze erg druk met allerlei activiteiten. En deze vakantie liep ze samen met haar man de Incatrail in Peru.

De wat?

De Incatrail. 

Hoog in het Andesgebergte van Peru loopt een route, die de Inca's in vroeger dagen liepen. Hij eindigt bij Machu Picchu. De reis duurt vijf dagen en vier nachten; is vijfenveertig kilometer lang.

Terwijl ik hier trots zat te verkondigen dat ik al vijfenveertig dagen mijn tienduizend stappen per dag haal, liep mijn zus op één dag elf uur op grote hoogte. In de kou ook nog. Nadat ze deze route gelopen hadden, niet elke dag elf uur gelukkig, gingen ze nog naar Rainbowmountain. Zeveneneenhalf uur wandelen over bergtoppen en door een dal, door sneeuw, hagel en onweer.

Ondanks dat ik haar 'niet wijs' verklaar, want wie gaat er nou voor z'n lol door hagel en sneeuw lopen, terwijl het in Nederland over de dertig graden is,  heb ik ook diep respect. Mijn zus leeft namelijk ook met pijn en toch doet ze dit maar even, dagen wandelen op vier kilometer hoogte, terwijl ik vorig jaar nog geen tien minuten volhield in de Alpen. Heuvels, in vergelijking.

Ze hebben de afgelopen weken geweldige dingen gezien, wij zien de foto's, die ze veelvuldig maakt. Het is geweldig, wat ze toch maar weer voor elkaar gekregen heeft.

Respect.

Vandaag kregen we een kaartje, leuk he.