Tietze

Ik voel een drukkende pijn op m'n borst, tussen mijn schouderbladen heb ik steken of het tintelt, mijn linkerarm voelt zwaar met een soort doffe pijn, langzaam lijkt mijn keel dicht te knijpen en krijg ik het benauwd. Een korte vlaag van misselijkheid overspoelt me.

Er schieten me verschillende gedachtes door m'n hoofd:

• Mijn opa had z'n eerste hartaanval toen hij 50 jaar was
• Een hartaanval wordt bij vrouwen vaak niet herkend
• Wanneer is mijn bloed voor het laatst gecontroleerd?
• Moet ik naar de dokter?

Zo'n vijftien jaar terug kwam ik voor het eerst met bovenstaande klachten bij de huisarts. Deze keek mij eens aan, nam bloeddruk, klopte wat op rug en borst en concludeerde: Sydroom van Tietze. Ik keek hem wazig aan, wat? Tietze dus, genoemd naar de ontdekker van de oorzaak van de pijn, zoals wel vaker gebeurt.  En wat is die oorzaak? De pijn wordt veroorzaakt door kleine ontstekingen tussen het borstbeen en de ribben. Of tussen de ribben en de ruggengraat, maar dan heet het officieel costochondritis. Bij mij doet het ook wel zeer aan de onderkant van de onderste ribben, vooral links. (wat niet helpt bij angstgevoelens over hartklachten)

Tietze is geen levensbedreigende ziekte, ook al voelt het soms wel zo, en gaat naar verloop van tijd vanzelf weer over. Sommige mensen houden er chronisch last van. Vijftien jaar terug had ik het zo heftig, dat ik er dingen voor moet laten. Inmiddels heb ik af en toe last, maar niet noemenswaardig. Het is gewoon zo irritant! Het enige wat je er tegen kunt doen is pijnstillers slikken.

Toen de klachten dit keer weer heftiger werden en aanhielden, vond ik het vooral ook heel oneerlijk. Want wat doe je om hart- en vaatziekten te voorkomen? Meer bewegen, gezonder eten en zorgen voor een gezond gewicht. Nou eet ik sowieso over het algemeen gezond, zoals de Hartstichting voorschrijft, ben ik de afgelopen maanden veel meer gaan bewegen én ik viel af. Een gezond gewicht is nog toekomstmuziek, maar ik zit weer op de goede weg. En dan die klachten.

Op zich kan ik inmiddels zelf vrij goed concluderen dat het Tietze is; wanneer ik op de pijnlijke plek druk, zit de pijn heel duidelijk op die plek en straalt niet uit naar binnen, bijvoorbeeld. Op de rug is drukken alleen wat lastiger. En bij langdurige zeurende pijn, merk ik dat ik er toch onrustig van word. En dan word ik wat misselijk en krijg ik het benauwd, oftewel, mijn lichaam 'maakt' er even klachten bij, die wél bij hartproblemen behoren.

Vorig jaar had ik zo lang last, dat het bloed maar weer eens onderzocht is. Alles goed, zoals het hoort, gelukkig. Totaal geen reden tot paniek. Nu ik erover nadenk: kennelijk is het een klacht, die ik vaak in november krijg. Iets om rekening mee te houden dan. En rustig blijven ademen. Jammer alleen dat dat dus zeer doet.





Tietze syndrome for the English readers