Een paar maanden terug vertelde een vriendin mij dat zij ging voor een ooglidcorrectie, omdat ze zo vaak hoofdpijn heeft. Ook haar oogleden hingen tot over haar pupil en een operatie zou dat verhelpen. Zelf had ik hier ook al eens aan gedacht, maar ik vond het bij mij nog niet zo erg.
Totdat..
"Sjajaja" zei mijn huisarts terwijl hij keek en keek en nog eens keek. Volgens hem kwam ik wel in aanmerking voor een behandeling dus verwees hij me door. Al vrij snel kon ik in het ziekenhuis terecht, waar een arts-assistente keek en keek en nog eens keek. Door haar ontdekte ik dat mijn oogleden zorgden voor beperkt zicht, vooral aan de bovenkant van mijn beeld. Ze dacht wel dat ik in aanmerking zou komen en maakte foto's voor de verzekering. Erg close-up. Zo dichtbij als je normaal een lens liever niet hebt, maar alles voor het goede doel: een behandeling.
Toen moest dus de chirurg nog kijken, en die was er in een paar minuten uit: Ja, mijn oogleden hingen teveel en ja, er kon een afspraak gemaakt worden, want mijn verzekering vertrouwt het oordeel van de arts. Jippie. Alle foto's voor niets. Na de behandeling mocht ik een week niets anders doen dan met een boek op de bank liggen, merkte hij nog op.
"Dat kan ik!" zei ik enthousiast.
De afspraak was snel gemaakt, binnen drie weken al! Terwijl dé dag dichterbij kwam, begon ik 'm wel te knijpen, maar ik zette natuurlijk door. Allemaal om in elk geval wat hoofdpijn te verlichten. Bij de vriendin had het daadwerkelijk geholpen, tenslotte. Als het niet om de hoofdpijn was, was ik bijna zeker op het moment zelf weer weggegaan. Terwijl ik op de tafel lag, al afgetekend wat weggesneden ging worden, wilde ik nog steeds niet.
Eerst kwam de verdoving, en dat was niet leuk. Echt heel vervelend zelfs. Het mooie van zo'n verdoving is natuurlijk, dat je verder weinig meer merkt van pijn. Wel raar, dat ze gewoon aan je oogleden zitten te plukken, en erin snijden, en dat je dat niet voelt. Oh, en dat ze dan ook nog gezellig wat gaan zitten branden, wat je wel ruikt. Ondertussen keuvelden de chirurg en ik gezellig over vanalles. Een aardige man.
Vanwege mijn angst en zenuwen heeft één van de verpleegsters de hele behandeling mijn handen vastgehouden. Zo lief! Dat hielp echt. (maar ik voelde mezelf wel een watje)
Ik heb nog nooit zoveel selfies gemaakt als in de weken hierna. Zonder bril kon ik namelijk niet zien hoe de oogleden heelden. Voelen deed ik het des te meer. Echt pijn deed het niet, onprettig was het wel. Doordat de oogleden wat zwollen, kreeg ik m'n ogen een tijdje niet zo goed dicht. Dat was ik natuurlijk niet gewend. En ze bleven maar tranen. Bovendien had ik moeite met focussen, dus dat lezend op de bank viel wat tegen.
Als snel zag ik dan toch resultaat. Bij vriendin werd het heel erg blauw, ook onder haar ogen, maar dat had ik helemaal niet. Eigenlijk zag je er amper nog wat van, toen de hechtingen eruit gehaald waren. Toch bleef ik nog even thuis, want hoewel ik m'n ogen nog steeds met moeite dicht kreeg, was het openhouden en op een beeldscherm kijken ook nog niet makkelijk.
"Dat nou juist de vriendin die het minst met haar uiterlijk bezig is, naar een plastisch chirurg ging", zo zegt een andere vriendin verbaasd. Ze had het nooit achter me gezocht. En nee, het is ook eigenlijk niets voor mij, me laten opereren voor uiterlijke 'verbeteringen'. Dat was dan ook niet de hoofdreden.
Inmiddels zijn we een maand verder en ik ben blij. Inderdaad heb ik 's avonds minder hoofdpijn. Mijn hoofd is minder vermoeid. En het ziet er toch mooier uit. Af en toe irriteren de oogleden nog wel. Dat is jammer, maar zal vast nog verbeteren.
Het is vooral goed te zien, als je voor en nafoto's ziet, anders valt het amper op vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten