De dag die ik wist dat zou komen

Daar lig ik dan, de dag die ik wel verwachtte dat zou komen. Drie jaar terug gold dat voor onze Koning, vandaag voor mij. Ik hoefde er alleen niet 46 jaar en 3 dagen op te wachten. Bij mij komt deze dag ook vaker, helaas. Jarenlange voorbereiding was dan ook niet nodig.

Wat is er aan de hand?
Afgelopen woensdag liep mijn dochter weer. Gelukkig! Zo werd Koningsdag voor ons op meerdere fronten zonniger dan verwacht. We deden verder niets extra's. Geen vrijmarkt, muziekfestival of andere activiteit bezochten we. Dochter ging 's middags naar haar vriendinnen en bleef daar tot 's avonds laat, blij met haar hernieuwde vrijheid.

Donderdagavond deed ook haar arm het weer. Helemaal fijn! Ik kan wel zeggen dat er een last van onze schouders is gevallen. Vandaag lig ik met migraine op bed. In het weekend, uiteraard, net als mijn vader vroeger. Een heftiger aanval dan ik in maanden heb gehad. Dat is de manier waarop mijn lichaam met stress omgaat, helaas. En ik had het waarschijnlijk kunnen weten, maar was er toch niet op bedacht. Toen het gisterenavond begon, dacht ik heel naïef dat het met nachtje slapen wel over zou zijn. Ik had beter kunnen weten. Er waren zelfs twee migrainepillen nodig vandaag.

Rond een uur of 11 moest ik er wel uit voor een kop koffie. Ontwenning van cafeïne bezorgt me maar zo weer een aanval, die niet overgaat met een paar pillen. Verslaving. Gelukkig mijn enige lichamelijke verslaving.

De uitval van mijn dochter zette onze vakantieplannen onder druk. Voor het eerst in 18 jaar gaan man en ik zonder kinderen weg, eerst naar Spanje en dan Portugal. Hier verheugen wij ons enorm op, de kinderen ook, maar toen dochter niet liep en dat maar aan bleef houden, kregen we toch wel twijfels. Konden we wel weggaan? Konden we dat vooral onze zoon aandoen, die dan met de eerste zorg bleef zitten? Hij vond van wel. De psycholoog vond dat we moesten gaan. En nu staat niets ons meer in de weg. Waarschijnlijk zal dochter in de 4 weken dat we weg zijn wel af en toe uitval hebben, maar een dagje of 2 is te overzien. En anders komen we vervroegd terug.

Over 3 weken is het zover; de dag waar we al lange tijd naar uitzien. Dan stappen we op het vliegtuig naar Alicante in Spanje. Een dag, waarvan het even onzeker was of die wel zou komen.

Bonsai, een update

Helaas een trieste mededeling: de plantjes die ik meenam uit Portugal hebben het geen van allen gered. Toen ik ze op een koude dag binnen zette om ze te beschermen tegen de mogelijk komende vorst, legden ze binnen een paar uur het loodje achter het raam. De ironie, gezien de matige winter. Buiten hadden ze het waarschijnlijk wel overleefd.

Lijsterbesje

 Dan verder louter goed nieuws! Het ienimienie lijsterbesje, dat ik voor de gein in een klein potje zette, doet het nog gewoon. De rest van de eerder genoemde plantjes ook. Een topje, dat ik afknipte van een andere lijsterbes, loopt ook gewoon uit. Totaal onverwachts! Nu heb ik dus een leuke opstelling van allerlei kleine plantjes en als het weer blijft zoals het dit gehele jaar al is (nat, vooral erg nat) dan overleven ze de zomer ook wel. Met die kleine potjes is dat altijd lastig.

De plantjes staan momenteel ook gezellig opgesteld. Mag je dat zeggen over een serieuze boom als een bonsai? Ik denk het wel. Ik wel.

Opstelling

De chaenomeles, waar ik eerder over schreef, doen het goed. Ze lopen allemaal uit in elk geval. Ook daarvan heb ik een paar takjes in de grond gestoken, wie weet wat ze gaan doen.

Aan de prunus, die ik 9 april kocht, heb ik nog weinig gedaan. Enkele middagen heb ik naar z'n stam zitten kijken, maar er komt niets in me op wat ermee te doen. Dus.. dan eerst maar niets.  Hij is inmiddels wel uitgebloeid. Volgens mij is snoeien en verpotten in het najaar ook beter, dus ik kan hem nog een hele zomer bekijken.

Wat te doen?

Aan het eind van de maand ga ik weer naar Portugal, vliegen dit keer. Het kriebelt me wat. Er staan natuurlijk nog vele en vele plantjes, klaar om mee te nemen. Uitgroeien tot volwassen bomen kunnen ze daar toch  niet. Maar lukt dat in het vliegtuig? Heb ik ruimte voor zo'n fles met inhoud? Naar alle waarschijnlijkheid niet.

Een nachtelijke rit

Het is de nacht van 23 april. Met een snelheid van ongeveer 110 kilometer per uur rijd ik over de snelweg. De volle maan zet de lege weg achter mij in een spookachtig blauw licht. Wanneer een auto mij inhaalt, laat ik mijn snelheid een beetje toenemen en achtervolg de lichten. Tenslotte is de maximumsnelheid tegenwoordig 130 kilometer per uur, maar in het donker durf ik dat niet altijd aan. Zoveel scheelt dat ook niet op de afstand die ik af te leggen heb.

Een aantal jaren terug reed ik regelmatig in het donker over deze weg, maar sinds mijn dochter niet meer intensief sport nog zelden. Mijn nachtelijke rit van vandaag heeft te maken met een 'verstandige beslissing'. Met een stel vriendinnen had ik een gezellige avond en eigenlijk zou ik blijven slapen. Vanwege een reden, die niet meer van kracht is, besloot ik toch naar huis te rijden. In feite was overnachten geen probleem meer, maar ik wist ook dat ik daar vermoeider van zou raken dan van deze rit. Er zou alcohol aan te pas komen en een korte nachtrust.

Het was een gezellig avond. Ik heb geweldige vriendinnen, ooit leren kennen via internet. Heel bijzonder, al meer dan 13 jaar vormen we een vrij hechte groep, verspreid over Nederland. Minimaal één keer per jaar proberen we met zijn allen bij elkaar te komen, helaas lukt dat niet altijd. Ook deze keer kwam maar de helft en een aantal dan ook nog vrij laat. Daarom is mijn nachtelijke rit ook later dan ik van te voren dacht dat hij zou zijn. De hele avond hield ik mezelf in de gaten: hoe vermoeid voelde ik me? Het ging goed, het gaat nog steeds goed. Dat valt me alles mee. Ik ging op tijd weg, hoe laat het ook was.

Het is een schitterende nacht. Er was regen en hagel voorspeld, maar ik zag vaak de maan tussen de wolken schijnen en het bleef droog. Gelukkig, want regen bij nacht is nog lastiger rijden. Één van de vriendinnen maakte zich zorgen over mij op de onverlichte wegen van het Noorden. Zelf rijdt ze bijna alleen in de randstad, waar alle wegen fel verlicht zijn. Waar je de volle maan ook minder zal zien. Ik draai muziek, waar ik lekker bij mee kan zingen. Dat maakt rijden plezieriger en houd me beter wakker.

Terwijl ik verder rijd, haal ik in mezelf herinneringen op van de afgelopen avond. Hij ging te snel voorbij, maar het was deze rit waard. Zoals altijd was er ruimte voor plezier en lol, veel lachen maar ook verdriet, waar altijd wel één van ons mee te maken heeft. Even huilen, troosten, knuffelen, een warm bad is er niets bij.

Eigenlijk is deze rit niet eens zo lastig. Voor ik het weet rijd ik onder de felle lampen van de ringweg. Geen zicht meer op de maan en de blauwige landschappen, dat die me liet zien. Echte Nederlandse landschappen, bij daglicht bestaande uit groene weilanden, gevuld met koeien, paarden en schapen, met kerktorentjes in de verte.

Morgen zal ik moe zijn en mogelijk wat meer pijn hebben, in het donker gebruik ik geen cruisecontrol waardoor mijn knie deze rit wat meer belast wordt. Mijn man laat me uitslapen en doet het ochtendrondje met de hond. Dan neemt hij onze auto mee, naar zijn activiteit van die dag. Op het moment dat ik de auto nam, wist ik dat overnachten geen optie meer was. Het is niet erg. Natuurlijk had ik mijn vriendinnen graag nog wat langer gezien, natuurlijk had ik nog langer willen delen in de lol. Maar zo is het ook goed. Hier heb ik de rest van de week profijt van. Een verstandige keuze, een heerlijke avond met eigenlijk wel een bijzonder mooie afsluiting: een nachtelijke rit bij het licht van de volle maan.

Grenzen

Grenzen. In het dagelijks leven hebben we er veel mee te maken, waarschijnlijk zonder dat we erbij stilstaan. Je hebt je persoonlijke grens; hoe dicht mag iemand bij je komen? Je hebt de grens van je tuin of huis, stads-, provincie- en landsgrenzen. De meeste grenzen zijn duidelijk, we weten precies waar Nederland overgaat in Duitsland. Andere zijn wat vager; iemand die je lief is mag wat dichterbij komen dan een willekeurige vreemde. 

 Zonder dat de meeste mensen er over nadenken, waarschijnlijk, zijn er ook nog de grenzen aan wat je kunt. Natuurlijk, niet iedereen kan de Mount Everest beklimmen, dat is ook nog een vrij duidelijke grens, maar over het algemeen kunnen gezonde mensen in het dagelijks leven uitstekend met hun grenzen overweg.

"Grenzen zijn er om overschreden te worden" Ik weet niet wie het gezegd heeft, ik weet zelfs niet of het überhaupt wel eens door een bekendheid gezegd is (Julius Ceasar zou een goede kandidaat zijn, vlak voor z'n Veni, Vidi, Vici), maar het klinkt goed, totdat het mijn grenzen zijn. De begrenzing van mijn lichaam.Wat kan ik op dagelijkse basis aan en waar moet ik een grens trekken. Ook deze grens is vaag. De ene dag kan ik meer aan dan de andere dag. Dat kan te maken hebben met mijn cyclus, het weer, wat ik de rest van de week gedaan heb en mijn humeur (of mijn humeur mijn grenzen beïnvloed of vice versa, dat is mij nog steeds niet helemaal duidelijk) Om mijn grenzen zo goed mogelijk te beschermen leef ik over het algemeen een vrij regelmatig bestaan. Nouja, dat probeer ik. Vaste uren werken en redelijk vaste invulling van mijn vrije tijd, met ruimte voor extra's. De ene week wat meer ruimte dan de andere.

Momenteel overschrijd ik mijn grenzen. Bewust. Mijn vrije woensdag staat nu bijvoorbeeld deels in het teken van de zorg voor mijn dochter. Niet veel, een uurtje ofzo. Niet eens zo erg, dat kan ik best aan, alleen.. ik vergeet een beetje om mijn rust ook te nemen. In mijn hoofd moet ik zoveel. En dat is dom, want het is zo nodig, die rust. Gelukkig heb ik het lezen. Het is nog net geen werk, maar er is een boek voor de leesclub, die uit moest, en ik heb weer een buzzboek gewonnen.

Nouja.. ik kan het wel, maar de grenzen zijn weer een beetje aan het verschuiven. Net als je denkt alles onder controle te hebben, gooit iets dat weer in de war. "Life is what happens to you when you're busy making other plans" zei John Lennon al, en hij had gelijk.

"Kijk, daar moet je mij parkeren!"
Overigens is het over mijn grenzen gaan niet louter kommer en kwel. Niet alleen ga ik ook over grenzen voor leuke activiteiten (dit weekend een afspraak met vriendinnen, die ik heel verstandig wel wat heb ingekort) ook heb ik met mijn dochter tijdens de 'zorg' ook gewoon veel lol, onderweg bij het rolstoelwandelen, bijvoorbeeld. 

* de Loesje-afbeeldingen zijn duidelijk niet van mij 

Van puntjes naar bobbels (handen)

In oktober vorig jaar schreef ik over pijn in mijn handen. Volgens de dokter een kwaal voor oude(re) vrouwen, die vooral veel huishoudelijk werk hebben gedaan. Beide totaal niet op mij van toepassing, vond ik, maar ik heb er maar mooi last van. Nouja.. misschien gaat dat 'oudere vrouw' nog een beetje voor mij op. Zou kunnen.

Een tijdje terug ontdekte ik dat er ineens een bobbel ontstond op één van de vingers. Wat nou dan weer. Hij doet nog zeer ook. Een aantal weken keek ik het aan. Zo snel als het komt, kan het natuurlijk ook weer weg. Maar hij doet zeer, dus ik besluit de huisarts weer eens met een bezoekje te verblijden. Dat was tenslotte alweer even geleden, die arme man zou me nog kunnen gaan missen.

Plaatje van mens-en-gezondheid.infonu.nl

De huisarts hoefde niet lang te kijken. Jahoor.. daar kwam het verhaal weer over dé oudere vrouw en haar huishoudelijke arbeid. Dit keer met vervolg: nadat de vingergewrichten gaan slijten, zoals bij mij, kan er door irritatie wat aangroei ontstaan. Geen artritis of artrose, maar Noduli van Heberden genoemd. Wel een mooie naam voor vervelende knobbels, merkte iemand op. Dat is dan ook wel weer zo.

Hoewel mijn huisarts erop blijft hameren dat het vooral géén artrose is, wordt het op de website van de link wel zo genoemd. En verder ook. Op zich maakt het natuurlijk niet uit hoe iemand het noemt, maar ineens heb ik dus wél een aanwijsbare vorm die bij reuma hoort. Na jarenlang te horen dat er niets te vinden is, gevoelsmatig als aansteller weggezet, is dat gewoon een dingetje. 

Het vervolgverhaal is hetzelfde als bij de puntjes. (en de fibromyalgie) Er is niet zoveel aan te doen, pijnstilling is het enige, en dan liefst met mate, te beginnen met paracetamol dan ibuprofen en als het echt niet meer lukt diclofenac. Hij raadt ook nog tatum of zoiets aan, maar daar reageer ik dan weer allergisch op. Liever niet dus. Pas als het écht invaliderend wordt, is een operatie mogelijk. Dit maakte hij niet zoveel mee, dat dat nodig is.

Mijn bobbeltje groeit inmiddels niet meer zo hard. Een duidelijke foto kan ik er niet eens van maken. Op internet zijn ze wel te vinden, tot vervormingen, zoals vroeger de oude vrouwtjes hadden inderdaad. En oh.. het kan ook nog op de tenen. Zelf vind ik het apart dat het bij mij vooral links zit, maar aan de andere kant is dat wél zo prettig. Het doet tenslotte wel zeer in gebruik, dan liever links, de kant waarmee ik geen vaatdoekjes uitknijp of ramen zeem.

Matchday

"Hoi Ria, dinsdagavond worden we om 19.10 uur opgepikt op de hoek van de straat. Hoeven we niet zelf te rijden. Tot dinsdag"  Zo luidde een whatsappje dat ik van 't weekend kreeg. Een wedstrijd op dinsdag, dat is ongewoon en ik had er niet op gerekend. Maar geen probleem natuurlijk!

Dus hield ik er dinsdag rekening mee; sportkleding aan zodra ik thuiskwam, makkelijk eten, hond op tijd eruit, tas inpakken en ik kon gaan. Onderweg naar de hoek van de straat kreeg ik een berichtje 'Is het wel vandaag?' vroeg mijn teamgenote me. Ja, daar had ik dus helemaal niet naar gekeken. Niet op de lijst, niet in de agenda. Ik ging gewoon uit van haar bericht.

Terwijl zij het thuis opzocht keek ik nu toch in mijn agenda. Hier stond helemaal niets in, wel bij donderdag, een uitwedstrijd. Het zou toch niet? Onder het lopen appten we nog wat heen en weer. Zij kwam toch ook maar naar de hoek van de straat. Om 7.05 uur stonden we daar, heerlijk in het zonnetje. Er reden auto's voorbij, en nog meer auto's. De tijd verstreek, maar 'onze' auto kwam niet. Logisch ook, als er niets gepland is. Hij zei écht dinsdag, ik heb het voor de zekerheid nog een keer gevraagd' zegt mijn lotgenote. Ik geloof haar wel. Kennelijk heeft hij zelf zijn fout niet doorgehad. Dat kan. Gebeurt mij ook wel eens, tenslotte, dat ik wat anders zeg dan ik bedoel. Soms echoot dat dan na in mijn hoofd "Huh? Wát zei ik daar nou?" andere keren maken oplettende huisgenoten mij attent op mijn fout.

We wachten niet al te lang, dat lijkt vrij zinloos. Onze chauffeur zit thuis waarschijnlijk lekker aan de koffie. Gaan wij ook doen. Vrolijk nemen we afscheid en gaan ieder naar ons eigen huis, genieten van een rustige avond. Bij de koffieochtend op woensdag lachen we er nog wat om na.

Maar nu is het dus donderdag. Matchday. Vanavond staan we om 19.10 uur bij de hoek van de straat, hopelijk weer in de zon. Dit keer gaan we wel naar onze tegenstanders, waarvan we al weten dat ze veel sterker zijn. Hoewel ik me niet helemaal fit voel  (een aantal keer per week rolstoelwandelen hakt er best in) heb ik er zin in. Even de deur uit, balletje slaan, misschien verras ik mezelf en de tegenstander nog. Je weet het maar nooit. En een volgende keer check ik eerst mijn agenda. Die heb ik niet voor niets, tenslotte.

Week van de teek

Karin kreeg steeds meer last van spieren en gewrichten. Vermoeidheid, daar had ze ook last van, en het werd steeds erger. Er werd op vanalles geprikt, ijzer en B12 was goed, maar een echte oorzaak kon de dokter niet vinden. Of ze wel eens gebeten was door een teek? Nee, daar wist ze niets van. Toch maar een test. En jahoor.. Lyme. Gelukkig nog in redelijk vroeg stadium, waardoor een antibioticakuur genoeg was. Hoewel.. de ziekte kwam al een keer weer terug.

Ik groeide vroeger op de buitenlucht. Elk weekend waren we in het bos. Elke vrije minuut was ik buiten als kleine meid, nouja, behalve wanneer ik zat te lezen. Ik speelde in het gras, de bosjes en de vijver en kwam altijd vies thuis. Toen ik groter werd, werd het buitenspelen minder, maar boswandelingen maakte ik nog veel. En áls ik ergens buiten ben, zit ik al snel in het gras. Nog steeds, hoe moet je anders een goede foto maken met kikkerperspectief? Waar zit je anders het lekkerst te lezen? En dan loop ik ook nog graag op blote voeten en met blote benen.

Teken leven in gras. Ze laten zich niet, zoals men vroeger dacht, uit bomen vallen. Dat is voor een teek helemaal niet efficiënt. Zittend op een grasspriet of in de bosjes wachten ze tot mens of dier langskomt en stappen over.

De kans dat ik nooit door een teek gebeten ben, is gezien bovenstaande vrij klein. Toch heb ik er nooit ééntje betrapt. Wel bij de honden, vroeger bij die van mijn ouders, nu bij die van mijzelf. Gewoon, na een wandeling in ons wijkpark, waar ik dus elke dag wandel. Zelfs in de winter, er lag nog sneeuw, vond ik een teek bij mijn hond! Natuurlijk spookt het daarom wel eens door mijn hoofd dat ik misschien Lyme heb. In de lange lijst van symptomen, kan ik mijn klachten allemaal terugvinden. Ik heb me laten testen, maar er is niets gevonden.
Nu blijkt bij ervaringsdeskundigen dat de testen in Nederland niet altijd genoeg zijn. Het schijnt dat bij mensen, die in Nederland 'schoon' verklaard zijn, in Duitsland de ziekte wél gevonden werd. En een aantal van deze mensen hebben nu Chronische Lyme. Geen pretje, zoals je bij Lisanne kunt zien en lezen. Speciaal voor de 'week van de teek' houdt zij een vlog bij, maar ook in haar eerdere blogs kun je veel lezen over haar strijd tegen deze ziekte.

Omdat mijn klachten redelijk stabiel zijn, heb ik besloten me niet verder te laten onderzoeken. Ik vertrouw in deze voorlopig op de Nederlandse medische wereld. Maar ook in deze wereld ziet men de verschillen met het buitenland. Daarom wil men ook hier meer onderzoek. Beter onderzoek. Omdat de teek rond deze tijd, met deze temperaturen, 'wakker' wordt. Omdat rond deze tijd het werken in het groen weer meer opkomt en omdat in deze tijd mensen weer meer naar buiten gaan, is er nu de 'week van de teek'. Om mensen te waarschuwen voor dit irritante beestje en om geld in te zamelen voor onderzoek. Onderzoek, dat hard nodig is.

Als men het heeft over Lyme en waar je op moet letten, gaat het altijd over de 'ring' rond de beet. Tegenwoordig is al duidelijk dat een vlek ook al aanleiding kan zijn tot verdenking van de ziekte. Ik startte deze blog met het verhaal van Karin, om duidelijk te maken dat het ook mogelijk is dat je nooit iets van een tekenbeet gemerkt hebt, en geen ring of vlek zag, terwijl je wel gebeten bent. En dat het dus van belang is om toch aan te dringen op onderzoek, wanneer je merkt dat je met meerdere symptomen rondloopt of bijvoorbeeld de diagnose fibromyalgie gekregen hebt.


* NB: omdat ik de teek er echt heel vies uit vind zien, heb ik maar wat neutrale plaatjes van gras geplaatst. Een teek kent 2 stadia: jong en volwassen. Een jonge teek is 1-3 mm. Wanneer deze zich vol heeft gezogen laat hij zich vallen en ontwikkelt tot volwassene. De volwassen teek is het bekende beestje dat we (her)kennen. Volgezogen zie je een blauw/grijs achterlijf. Dit lijf zit vol met jonge teken, dus gooi een verwijderde teek nooit in je tuin en trap 'm al helemaal niet dood! Verwijder een teek alleen met een speciale tang. Er zijn er vele in omloop. Gebruik geen alcohol of zeep. De teek raakt hiervan gestrest en spuugt daardoor juist de schadelijke bacterie in je bloed. 

** Afina schreef ook een duidelijke blog over de week van de teek.

Rolstoelwandelen

Wat was het dit weekend heerlijk weer! Daar wilde ik natuurlijk wat mee, maar wat? Logischerwijs zou ik zeggen: in de tuin werken, maar daar had ik geen zin in. Zo wordt het nooit wat daar, dat is natuurlijk niet zo slim, maar ik wilde wat minder belastend doen. Aangezien dochter er ook uit moest van mij, lekker even naar buiten, besloot ik gisteren met haar te gaan wandelen. Als het lukte naar een bouwmarkt in de buurt, maar anders gewoon een rondje. Wat mijn lichaam maar aangaf.

Tot mijn verrassing ging het allemaal best goed. Een soort 'wind mee'-gevoel. Voor ik het wist stonden we aan het kanaal, dat ons nog scheidde van de bouwmarkt. Er is daar een sluisje, waarmee je het water kunt oversteken, via de sluisdeuren. Daar was de tegenvaller: de sluisdeur die dicht was, was niet te betreden per rolstoel. En daar stonden we dan, wat nu? Net toen ik peinzend over het water stond te staren en me afvroeg 'proberen of terug', kwam er een bootje aan. Even vond ik het sneu voor de roerganger, hij kon immers niet verder, maar toen bleek de sluis vanaf het water te bedienen! Met een luid gepiep begon de goede sluisdeur zich te sluiten. Mooi! Konden we er toch langs!

Het duurde even voordat de deur dicht was.  Passeren best eng, achterwaarts in verband met hobbels, maar lopen tussen de plantjes in de bouwmarkt (of een tuincentrum) maakt mij altijd vrolijk. Dus was het het waard. Omdat dochter niet met een volle schoot terug wilde, kocht ik slechts 1 boompje, vrolijk bloeiend en mogelijk bonsaimatereiaal, dat in mijn rugzak paste en wat aardbeienplantjes. Voor mijn rust, en gewoon de lekker, aten en dronken we nog even wat bij het restaurantje.

Op de terugweg was ik blij te zien dat de goede sluisdeur nog dicht was, anders had ik het bedieningspaneel misschien geprobeerd te bereiken, of ik had een omweg genomen. Die namen we trouwens toch wel, ik voelde me zo goed!

Dat was vandaag wel anders. Vooral knieën en onderrug/bekken voel ik. De trap af was vanmorgen al een probleem. Daarom vandaag rustig aan gedaan, vooral de rug in de zon gehad als ik buiten was, en weer niet in de tuin gewerkt. Wel genoten van de plantjes, die nu vanavond al duidelijk verder uitgelopen zijn dan vanmorgen.

Het weer gaat de goede kant op. Daar word ik blij van. Van wandelen, plantjes en bloemetjes ook. Mijn dochter is altijd leuk gezelschap, al zit ze dan in haar rolstoel. Dus uiteindelijk ben ik blij dat we gisteren op pad geweest zijn. De pijn trekt gelukkig alweer weg.

Schrijven: de perfecte pen?

Hij moet in elk geval wat dikker zijn, met een fijne greep. En de punt, daar is ook iets mee, maar ik weet niet precies wat nou het prettigst is. De inkt is in elk geval níet blauw, dat is een feit. Hij schrijft zwart, nog liever paars, maar die is moeilijk te krijgen. Graag zou ik weer eens een mooie vulpen hebben.

Een tijdje terug schreef ik over mijn ideale schrijf- of notitieboekje. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik daar tot nu toe niet zoveel in gedaan heb. Schrijven doe ik kennelijk toch liever digitaal en wanneer dat niet kan 'onthoud ik het wel'. Denk ik. Helaas niet altijd. Het wordt dus tijd dat ik mijzelf eens aanspoor om het boekje meer te gebruiken. Hij mag vol dit jaar, zeg maar, het hoeft niet weer zo'n 5 jarenplanner te worden.

Maar voor lekker schrijven zoek ik dus nog een goede, fijne pen. Een pen, zoals ik hierboven al beschrijf. En er is een groot aanbod aan pennen, maar niet voor mij. Van normale of 'dunne' pennen, krijg ik pijn in mijn hand tijdens het schrijven.  Ik kocht via internet al eens 'ringpennen', voor mensen met reuma, met een hele speciale greep. Vasthouden was fijn, schrijven totaal niet. Daarom kocht ik penverdikkers, die om gewone pennen geschoven kunnen worden. In vrolijke kleurtjes, niet saai blauw, zoals andere speciale dikkere reumapennen. Maar een pen met zo'n verdikker, past niet in het elastiekje-voor-de-pen, dat aan mijn boekje zit. Op mijn werk is het wel ideaal. Dus ging ik me oriënteren op de speciale ergonomische pen van stabilo. Ik kocht er laatst één, maar per abuis voor linkshandigen. Die heb ik maar weggegeven. Zwarte vullingen bleek ook bij deze pen moeizaam te krijgen, laat staan paars.

Gisteren kocht ik weer een ándere pen van stabilo, een zwarte, die wel fijn schrijft en in het schriftje past. En een vulpen. Wat blijkt nu? De vulpenpatronen zijn bijna alleen nog in blauw te verkrijgen! Zit ik daar met m'n leuke mooie nieuwe vulpen. Wel zijn er nog diverse kleuren op internet te krijgen, waaronder violet, maar dan zit je met verzendkosten. € 7,50 voor een doosje van € 0,75 cent. Dure hobby! Nooit had ik bedacht dat met het verminderen van het 'echte' schrijven, er ook minder fijne pennen zouden komen. Afijn, gelukkig herinnerde ik mij een kantoorboekhandel in de stad en daar hadden ze nog vele benodigde inktpatronen. Ik kocht maar gelijk een aantal doosjes, zocht er ook nog een vulpen bij (ik heb nu zwarte en violette inkt) maar die hadden ze dan weer niet. De wondere wereld van.. 

Ja, zo kieskeurig als ik ben over een boekje of schriftje, met een pen ben ik dus nog lastiger. Het oog moet ook altijd wat, dus ondanks alle eisen kijk ik eerst naar de vormgeving en kleur. Als ik kijk naar puur praktisch is het lang zo moeilijk niet, denk ik. Dan komt er gewoon zo'n reumapen, blauwschrijvend, en dat is dat.

Maar nu ben ik klaar. Nu nog schrijven. Paars! Jippie!

Stemdag

Ik word wakker van een irritant geluid. De wekker! Of eigenlijk de telefoon, die ik gebruik als wekker. Kreunend draai ik me om en probeer 'm uit te zetten. Deze nieuwe telefoon heeft een precisiesysteem, waarvoor ik echt wakker moet worden, en dat wil ik nog niet! Het is vroeger dan op werkdagen en veel en veel vroeger dan op mijn normale vrije woensdag. Ik plaats mijn vinger moeizaam op het kruisje op het scherm en veeg 'm weg. Na 3x gaat het goed. Wederom kreunend draai ik me op m'n rug, met mijn arm over mijn ogen. Mijn bed is lekker zacht en warm, buiten is het nog donker. Even draai ik me nog op mijn zij en geniet van het warme dekbed om me heen.

Graag zou ik nog langer blijven liggen en genieten van dit gevoel, maar ik moet eruit. Vandaag stemmen we voor het Associatieverdrag met de Oekraïne en ik ben reserve-stembureaulid. Om 10 voor 7 zit ik er klaar voor; de (geleende) mobiel van het werk, mijn eigen mobiel en de huistelefoon liggen naast me. Mocht ik opgeroepen worden, dan is dat om/rond 7 uur op één van deze toestellen, maar geen idee welke. Wanneer ik om een paar minuten over 7 nog niet gebeld ben, controleer ik voor de zoveelste keer of mijn mobiele brigade het wel doet. Alles lijkt in orde. Kennelijk ben ik vandaag toch vrij. Voor het eerst in 12 jaar zit ik niet op een stembureau, ik was te laat met de online cursus voor zitten op het stembureau en kwam daarom niet meer in aanmerking. Het voelt raar.

Nadat ik, zoals elke week, koffie heb gedronken in het buurtcentrum, waar ik ook even bij het stembureau binnen loop en kennis maak met de mensen die wél op tijd waren met hun cursus, doe ik snel wat boodschappen en zit daarna thuis met een wat ongewoon kaal gevoel. Eigenlijk is het nu een gewone woensdag, alleen blijf ik rondlopen met de 2 mobiele telefoons, voor het geval dat.

Tijd voor afleiding. Vorige week vroeg ik 5 adressen aan op postcrossing en om niet de hele dag met het 'ziel onder mijn arm'-gevoel rond te blijven lopen, besluit ik de kaartjes eindelijk te schrijven. Eigenlijk veel te laat naar mijn zin. Omdat het uitzoeken en schrijven zo lekker gaat, vraag ik nog maar een adres aan, en nog één, en.. juist, nog één. Bij de 5 adressen van vorige week komen er nog 7. Ondertussen plaats ik ook mijn foto's van de afgelopen dagen op mijn andere blog. Dat schiet er nogal eens bij in, de laatste tijd. Na het schrijven van de laatste kaartjes, vind ik het eerst wel genoeg. Ze moeten nog gescand, de hond moet er nog uit en ik zou met mijn dochter gaan stemmen. Het is haar eerste keer.

Als we na het stemmen, kaartjes posten en boodschappen doen (ik koop een fleurig messenset en teveel ongezond lekkers), thuiskomen, zie ik dat ik het laatste adres nog geen kaartje heb gestuurd, dat moet nog even. Het is een Belg, voor de verandering kan schrijven in het Nederlands. Leuk! Hij krijgt een rijtje jonge koolmeesjes. Zorgvuldig kies ik er ook postzegels bij uit. Hoewel, ook daar ben ik bijna doorheen. Ondertussen zijn er 18 kaarten onderweg, mijn maximum is 22. Zal ik? Ik zal, snel vraag ik de laatste adressen op. Daarna bestel ik ook gelijk online nieuwe postzegels.

Waarom is postcrossing zo'n leuke hobby? Ik heb geen idee. Bij het aanvragen is er eerst de nieuwsgierigheid naar het volgende land: zou het wat speciaals zijn of (weer) Duitsland en/of Rusland. Daarna het profiel: elke keer een kleine ontmoeting met een persoon ergens ter wereld. Mensen vertellen kort wat over hunzelf, hun leven, hobbys en de kaartjes, die ze willen ontvangen. Een kaartje uitzoeken, uit mijn goed gevulde la met kaartjes, is ook altijd leuk. De kaartjes zijn natuurlijk altijd leuk, laatst ook nog gesorteerd door mijn dochter en dat probeer ik zo te houden. Gaat niet helemaal goed.
De kaartjes die ik stuur, schrijf ik zo'n beetje helemaal vol. Ik vertel onder andere over Aletta Jacobs, een oud en nieuw Groninger Museum, het Schröderhuis van Rietveld, waar ik woon en het weer.

Aan het eind van de dag zijn alle kaartjes onderweg, heeft dochter knakworstjes in bladerdeeg gemaakt en ben ik laat met eten koken. Nog steeds ben ik niet gebeld door de organisatie van de stemlokalen, dat zal nu ook wel niet meer gebeuren. Voor niets stond ik dus zo vroeg op, had nog wel een uur langer kunnen genieten van warmte in bed en slaap.

Hoewel het een rustig dagje was, waarin ik eigenlijk gewoon wat rondlummelde, zijn mijn rug en schouders stijf en pijnlijk door al het schrijven, uitzoeken en zitten achter de computer, ongeveer zoals het gevoeld zou hebben wanneer ik wel op het stembureau had gezeten. Alleen kan ik me nu weg laten zakken in een luie stoel, met de voeten omhoog. Voor de tv met DWDD, laptop en hond op schoot, stop ik een bladerdeeg-met-kaas hapje in mijn mond.  Heerlijk relaxed zo.

Vanavond kan ik ook lekker op tijd  naar bed, waardoor ik morgen hopelijk wat makkelijker wakker word. Ja, het was een fijne dag, maar toch hoop ik dat ik met de volgende verkiezingen weer een rol mag spelen op een stembureau.