Teveel

Ik had het natuurlijk kunnen weten. Ik loop al een tijdje met de pijn en vermoeidheid, je zou zeggen dat ik niet in deze valkuil zou stappen, maar ach.. ik heb vakantie, was (redelijk) uitgerust en waarom niet? Dus ging ik maandag samen met m'n moeder naar haar zieke zus in Brabant en dinsdag met mijn eigen zus naar Leeuwarden om een museum te bezoeken.

Wat ik natuurlijk niet kon voorzien was dat ik slecht zou slapen, van zondag op maandag. Wat ik wél kon voorzien, is dat maandag van 7 tot 7 onderweg en dinsdag weer vroeg op veel is. Dat de ene dag vele kilometers autorijden om de volgende dag de hele dag te lopen ook niet slim is. En vooral veel.



Allerlei gebrei

Maar het is zo leuheuk. En zo gezéllig. En waarom dan niet.. Nou, dat weet ik dus vandaag.
 

Na een gezellige dag met mijn moeder, had ik een hele gezellige dag met mijn zus en haar oudste dochter. We keken onze ogen uit en deden ideeën op bij de tentoonstelling over Breien in het Fries Museum. Ook bezochten we nog gevonden goud in de terpen van Friesland en de bijzondere tentoonstelling Harrekrammele van kunstenaar Machiel Braaksma. Klein maar erg speciaal!

Het was helaas even zoeken waar we konden lunchen, aangezien de ene gelegenheid vol was en de meeste andere gesloten. De tentoonstelling Body Worlds in het Natuurmuseum sloegen we over. Daar stond me een rij! Dus gingen we winkelen. Eventjes hield ik dat nog vol, maar toen besloot ik verstandig te zijn. Nouja.. besloot.. lopen ging gewoon niet zo meer.


Harrekrammele

Dus nam ik met spijt in het hart afscheid van mijn zus en nichtje en vertrok weer naar het station. Gelukkig is het niet zo'n lange reis en gelukkig kwam de bus snel.

De prijs voor deze dagen betaalde ik vandaag. Gelukkig kon ik redelijk uitrusten, hopelijk gaat het morgen weer beter.

Een notitieboek: mijn favoriet?

Hij moet opbergvakjes hebben en een ringband. Gelinieerd papier of toch stevig blanco. Tabbladen lijken me handig. De stevige kaft moet zwart zijn of een afbeelding hebben die niet snel verveelt. Tot nu toe heb ik mijn favoriete notitieboekje nog niet gevonden. Veel agenda's komen akelig dicht in de buurt, maar zijn het toch nét niet. Niet in de laatste plaats omdat er niet voldoende schrijf- en/of tekenruimte in zit. Maar als het agendagedeelte eens vervangen werd door normaal papier? Ik blijf dromen.

Toen ik ruim een jaar terug begon bij de schrijversacademie, kregen mijn medecursisten en ik het advies om altijd een boekje bij ons te hebben om ideeën in op te schrijven. Eigenlijk heel ouderwets, tegenwoordig heeft iedereen immers de telefoon, waarin je je ideeën en gedachtes kwijt kunt. En die hebben we ook altijd bij ons.



Diverse van mijn notitieboekjes

Ik had sowieso altijd al een boekje bij me. Of twee, om in te kunnen schrijven én te tekenen. Soms drie, omdat ik in één boekje schrijven en tekenen combineerde. Deze laatste werd het ideeënboekje voor onderweg. Eigenlijk wat klein, maar voor de grote verhalen ging een schriftje mee, wanneer daarvoor ruimte was in de tas (oké, ik koop mijn tassen en tasjes zo, dat er twee boekjes in meekunnen.. zelfs dat)

Op zich voldoet mijn boekje in combinatie met het schriftje, een schrift naast het bed en alsnog de telefoon, maar ik blijf zoeken naar hét boekje. Hét schriftje. Toen kregen we bij het getuigschrift van de schrijversacademie een mooi notitieboek! Een stevige zwarte kaft, gelinieerd papier, elastiekje voor een pen en een opbergvakje in de achterkaft. Hij is niet zo mooi als mijn favorieten, de paperblanks, die helaas geen stevig papier hebben en nogal duur zijn. Maar ik ben er wél blij mee.

Inmiddels heb ik hem wat aangepast aan mijn wensen. Een ringband kan ik er natuurlijk niet in maken, blanco papier ook niet, maar er zitten nu wel opbergvakjes in: enveloppen vastgeplakt met washitape. Ook plakte ik er een ansichtkaart in, die ik deze week kreeg en waar ik gelijk vrolijk van werd. Ik heb even lekker gespeeld. Nu moet hij nog ingewijd worden. Kom maar op met die ideeën! Op pinterest zag ik al het idee van een weekplanner. Ondertussen kan ik overschrijven uit het andere boekje. Dit doorlezen bracht weer leuke herinneringen boven. Of zal ik beginnen met het beschrijven (en tekenen) van mijn ideale boekje voor onderweg?

Voorlopig ben ik nog (ook) op zoek naar mijn ideale pen. Een pen die in dat elastiekje aan mijn boekje past, maar toch dikker is, zodat schrijven minder pijn doet.

Ideale kerstavond

Al eerder schreef ik over de boekensite Hebban en de leeschallenge die ik daar aanging. Inmiddels heeft deze site me al geïnspireerd tot het lezen van meerdere boeken, omdat ik die uit wil hebben voordat de echte challenge begint. Ook ben ik al op zoek gegaan naar boeken, die ik dan wél voor de challenge wil lezen, inclusief boeken voor de leesclub.

 

Op deze site las ik op 24 december over Jólabókaflóð, de IJslandse manier om kerstavond te vieren: mensen geven elkaar boeken met kerst en 's avonds lezen ze, met chocolade binnen handbereik. Het is dat ik niet van kou houd en bovendien dagelijks zoveel mogelijk licht wil hebben, ook in de winter, anders zou ik denken over emigreren. Wat een heerlijke manier om kerst te beginnen! Maarja, ook hier in Nederland kan ik dat natuurlijk doen, lezen met chocolade binnen handbereik is niet geografisch gebonden. Ook niet aan een bepaalde dag, trouwens.

 

Ondanks dit goede voorbeeld, bracht ik mijn kerstavond heel anders door. Voor veel mensen mag het dan een speciale dag zijn, voor ons is het een gewone donderdag en dan is er tafeltennis. Zo ook op 24 december. Om er toch een beetje een feestelijk tintje aan te geven, hadden de meesten wat hapjes mee en meer feestelijke drankjes, dan de fris en sapjes die er normaal doorgaan. Als ik één van de artikelen uit deze blog moet geloven, dan sportte ik wel 5 uur! Waarvan ik er dus 2 aan het tafeltennissen was. (oeps)

 

Het was leuk en gezellig. Ik ben blij dat ik dit jaar met deze sport begonnen ben. De sport, waar ik me in feite 22 jaar afzette, terwijl mijn man me vertelde dat het zo leuk is. Dit jaar heb ik dus geleerd dat ik hem best wel eens gelijk mag geven. Dat vind ik wel een mooie kerstgedachte.

 

 

 

 

Weekend Duitsland

In navolging van mijn vorige blog 'Get a life', besloot ik juist dat te doen: te leven. Nou was dat niet de hoofdreden, uiteraard. Geen blogger vertelt mij wat ik moet doen, maar toch ging ik erop uit. Met mijn man.

Hij vroeg het aan verschillende tafeltennismaatjes, maar niemand kon, dus vroeg hij mij. Ik was niet echt de laatste keus (maar dat vertelde ik wel iedereen lachend) ik was een ándere keus. Natuurlijk konden we samen geen team met hem vormen, ik ben gewoon nog lang niet goed genoeg. Dat team vormde hij dus met iemand van de club waar het toernooi plaatsvond en ik mocht mee voor de leuk.

Al wekenlang verheugden we ons erop: een weekend samen weg. Heerlijk, zo lang geleden! De kinderen bleven thuis, op hun leeftijd wel vertrouwd, maar door omstandigheden voor het eerst. Dat was nog even slikken. Natuurlijk ging dat goed. Ze kunnen gelukkig heel goed met elkaar opschieten.

Wij vertrokken op vrijdag, aan het begin van de middag. 4 uur later arriveerden we in het hotel. De reis was korter dan verwacht, eerlijk gezegd. 's Avonds uit eten met vrienden aldaar. Niet te laat naar bed, man moest fit zijn voor het toernooi, ik had het na zo'n dag reizen en een hele avond Duits praten wel gehad. Slapen ging helaas niet zo goed.

Verrassend genoeg vond ik het leuk bijna de hele dag tafeltennis te kijken. Dat ik dit nu ook zelf doe, maakt kennelijk toch dat ik anders naar de sport kijk. Tussendoor wandelde ik een uur in de omgeving en maakte foto's, heerlijk in de zon! In december zon en 15 graden, ongekend, voor mij enorm genieten. Helaas waren de winkels dicht, dus weer de sporthal in.

Wat mij even tegenviel was dat we na het toernooi gelijk uit eten gingen. Liever had ik even een uurtje rustig wat gelezen. Dat had ik natuurlijk kunnen doen, we waren er immers met eigen vervoer juist om die reden, maar eigenwijs als ik ben, dacht ik een groot gedeelte van de dag dat het niet nodig zou zijn, totdat het nodig was. De banken in zo'n sporthal zijn hard en de hele dag mensen en geluid om me heen werkt vermoeiend. Spraken ze nog allemaal Duits ook. Natuurlijk ging ik wel mee uit eten, en natuurlijk was dat gezellig en lékker! Ik kreeg ook nog mijn eerste tafeltennismedaille als top-toeschouwer en een flesje likeur. Uiteraard werd het (te) laat, terug in het hotel rolde ik in bed en sliep gelijk. Deze nacht sliep ik heerlijk.


Veel varkens in Vorsfelde. Keiler noemen ze het.

De volgende dag rustig opstaan en gelijk na het ontbijt weer naar huis. Daar waren we begin van de middag en troffen we zoon stofzuigend aan. Het huis op orde, de kinderen blij en wij ook.
De afgelopen dagen ben ik nog wat aan het bijkomen, maar wat was het fijn. Volgend jaar ga ik zéker weer mee, als toeschouwer, uiteraard.

Blogtip: get a life!

Op Pinterest lees ik af en toe wat blogtips. Via pins vind ik blogs met 6 tot 12 tot wel 120 tips voor een beter vindbaar en leesbaar blog. (Wat is er leesbaar aan een blog met 120 tips?)

Een aantal tips klinken nogal logisch: 'schrijf leesbaar', bijvoorbeeld. 'Duh' dacht ik, toen ik dat las. Maar op internet zie ik af en toe tenenkrommende teksten, zonder interpunctie. Dat nodigt niet uit tot lezen, ik dwaal in elk geval af, maar mensen plaatsen het. Waarschijnlijk vinden ze het zelf leesbaar. Best een bruikbare tip dus?

Schrijf over iets wat jou én anderen interesseert, klinkt ook als een dooddoener. Ik kan in elk geval niet schrijven over iets, dat mij niet interesseert. Ik kan ook niet altijd schrijven over iets dat me wel interesseert, omdat ik er niet genoeg van weet, voor mijn gevoel. Geen opinieblogs van mij. Dus  hoop ik dat ik schrijf over iets wat iemand anders interesseert. Ik kan wel gaan schrijven over voetbal of breien, want daar schijnt veel interesse voor te zijn, maar krijg ik daar een blog mee vol? Zo interessant vind ik dat nou ook weer niet.

Nog een tip: Zorg voor goede foto's en geef ze een naam. Vooral het tweede deel van de tip was nieuw voor mij. En goed te weten.

Vandaag las ik een tip, die ik geweldig vond: 'Zorg dat je interessante dingen meemaakt en schrijf daarover'. Heerlijk! Get a life! Doe wat, maak wat mee en schrijf! Liefst leesbaar en met fantastische foto's, om het nóg mooier een aantrekkelijker te maken. Een groots en meeslepend leven, wie wil dat nou niet?

Nou...ik?

Ik wil wel een makkelijker leven. Een leven met meer geld en minder pijn. Een leven, waarin ik kan kiezen voor een lange warme vakantie in de winter. een baan heb die meer aansluit bij mijn interesses en waarin ik hulp heb voor alle huishouding, inclusief de tuin, zodat ik alleen nog maar leuke dingen hoef te doen. Wensen genoeg. Maar 'groots en meeslepend'? Nee, dat trekt mij  niet gelijk.

Ik heb wel een leven gehad, waarin ik ogenschijnlijk meer meemaakte. Ik werkte in een hotel op één van de Waddeneilanden (en ja, daar zie je genoeg om een blog mee te vullen). Ik werkte in een hotel en op een boot in het Caribisch gebied, een mooie omgeving, maar uiteindelijk moest ook daar de huur betaald worden.

Momenteel is mijn leven meer 'klein' in plaats van groots. En zo krijg je blogs over busreisjes, bonsai en puntjes. Over mij dus en waar ik van geniet.

Een nieuwe uitdaging

Mijn nichtje plaatste het op facebook: een 'Readingchallenge'. Ik was geïnteresseerd en zéker van plan dit van dichtbij te gaan bekijken, om het gelijk weer te vergeten. Zo gaan die dingen in de waan van alledag. Tot gisteren bij een nieuwe bijeenkomst van de leesclub.

We bespraken het boek "Een meisje op de weg" van Micheal Bergman. Het was voor het eerst dat ik echt een boek in een groepje besprak en het was echt leuk om te doen. Over een aantal punten waren we het eens, andere gebeurtenissen werden door een aantal van ons anders gezien of uitgelegd. Eén van de dames had een vragenlijst uitgeprint van lezerscummunity Hebban speciaal voor dit doel en daardoor kwam de challenge ter sprake. Ook zij had zich al ingeschreven en ik werd er dus weer aan herinnerd.

Vandaag heb ik de site bekeken en me aangemeld. Voorzichtig heb ik me ten doel gesteld volgend jaar minimaal 25 boeken te lezen. Eitje, toch? De leesclub heeft als streven 1x per maand bij elkaar te komen en dit keer heb ik om ons gezamenlijke boek heen zo'n 5 boeken gelezen. Nou waren dit enkele delen van Harry Potter en de Hungergames, dus wilde ik niet heel gelijk een challenge van 50 boeken aangaan. Dat legt zo'n druk op de activiteit, die vooral leuk moet blijven, lijkt mij, maar ik ga er wel heel optimistisch van uit mijn challenge in juni al gehaald te hebben.

Lezen is natuurlijk een heerlijke ontspannen bezigheid, die me ertoe dwingt om rustig aan te doen. Het verzet de zinnen en verlaagt de stress. Bij mij althans. Vooral wegdromen in andere werelden vind ik fijn, maar een goede thriller is ook niet verkeerd. Helaas ga ik altijd wel in verkeerde houdingen zitten, waardoor ik er toch weer pijn van krijg. Tot verbazing van mijn man leer ik dat ook niet af, want 'het zit zo lekker'. Pas bij opstaan, als ik mijzelf kreunend en steunend, stram en stijf verplaats over de eerste paar meters, merk ik dat het kennelijk toch niet zo'n fijne houding was. Gelukkig sta ik regelmatig op voor nog een kop thee of iets lekkers (fruit of chocolade) ernaast. Of ik moet door al die thee weer naar de wc. Te lang stilzitten is immers sowieso niet goed.

In januari komt mijn boekenclub weer bij elkaar, gisteren hebben we de titels van 3 thrillers uitgezocht, waarover we de komende week gaan stemmen. Tot die tijd dompel ik mij onder in de wereld van Nicholas Flamel, een serie van 6 (jong adult) boeken geschreven door Michael Scott. Kennelijk is mijn uitdaging op korte termijn dus voor 12 januari 7 boeken te lezen. Als dat lukt, kan ik mijn challenge gelijk wel aanpassen.

De hardloper en de schoenen

"Hardloopschoenen kunnen geen blessures voorkomen, ze kunnen ze mogelijk wel veroorzaken" Aan het woord is een deskundige bij het consumentenprogramma Radar, een paar weken terug. Man en ik kijken elkaar eens aan. Ik enigszins overdonderd, hij met een 'ziejenouwel'-blik.

Ik vertelde al eerder over mijn ervaringen in de hardloop-arena. Toen ik begon kocht ik eerst redelijk goedkope schoenen, waarmee ik binnen een half jaar opbouwde naar een afstand van 5 kilometer. Blij en trots stapte ik een winkel, gespecialiseerd in hardloopproducten, binnen. Voor nieuwe en goede schoenen. Precies zoals in het programma van Radar verteld wordt, kreeg ik een loopanalyse. Zoals veel vrouwen, vertelde men mij, zak ik aan de binnenkant van mijn voeten wat door en daar moest ik een speciale schoen met ondersteuning voor aanschaffen. Uiteraard vertrouwde ik hierop en enthousiast liep ik een paar dagen later op mijn glimmend nieuwe ondersteunende schoenen door het park.

Mijn man vond deze (dure) aanschaf eigenlijk onzin. Het ging toch goed op die andere schoenen, waarom dan nieuwe? Ik was juist bang dat ik te laat met deze nieuwe aankoop gekomen was. Bang dat ik al wat beschadigd zou hebben met mijn 'goedkoop-is-mogelijk-duurkoop'-schoenen. Nu ik echt op de 5 kilometer zat en dat 2 keer per week ging volhouden, wilde ik mijn blessuregevoelige lichaam zo goed mogelijk ondersteunen.

En toen kreeg ik meer pijn in beide knieën. Gefrustreerd liet ik mij doorverwijzen naar het ziekenhuis voor een oplossing, in plaats daarvan kreeg ik een diagnose. Natuurlijk is deze diagnose niet alleen gebaseerd op mijn zere knieën. Voor fibromyalgie moet je op meer plekken in je lichaam pijn hebben, gedurende een periode langer dan 3 maanden, en nog wat andere klachten als vermoeidheid en gevoelige tenderpoints. Op al deze symptomen scoorde ik hoog en dat moet ik mezelf nu af en toe wel voorhouden, want ik zou bijna mijn nieuwe hardloopschoenen de schuld gaan geven van mijn aanhoudende pijn.

De specialistische winkel Run2D heeft een reactie geschreven op de site van Radar over hun uitzending. Dat pijnklachten nog andere oorzaken kunnen hebben en dat zij zich niet kunnen vinden in de ervaringen, die te zien zijn in de uitzending. Mooi dat Radar dat ook publiceert. Ik kocht mijn schoenen trouwens bij een andere winkel, maar grote kans dat ik toch niet meegedaan zou hebben aan hardloopclinics en looptechniektraining. Het ging immers allemaal goed. Toch blijft bij mij de twijfel nu over de kwaliteit van de voorlichting en de noodzaak van nieuwe schoenen.

Inmiddels heb ik hardloopschoenen zonder speciale ondersteuning gekocht, omdat deze een prettig voelen aan mijn  pijnlijke voeten. Niet eens met het idee daarmee te gaan hardlopen, maar deze gebruik ik nu voor mijn stukjes tussen de lantaarnpalen. Opbouwen gaat nog niet hard, maar extra pijn heeft het ook nog niet opgeleverd. Kijken hoever ik hiermee kom. Mijn echte goede dure (niet meer zo glimmende) hardloopschoenen blijven vanaf nu in de kast.

Fluiten in het donker

"Wat ben je vrolijk!" Diverse keren hoorde ik dit de afgelopen uren op het werk. De tijd dat ik het zonnetje van de administratie was, tijdens mijn stage, ligt al ver achter mij. Wat ging er mis? Geen idee. Voor mijn gevoel ben ik nog minstens zo vrolijk als 20 jaar terug, maar een zonnetje ben ik (kennelijk) niet meer. Misschien stak ik toen gewoon positief af tegen de vaste administratrice, een hele aardige vrouw overigens, maar wat last van gezondheidsklachten.

Dus valt het op dat ik loop te zingen. Zelf heb ik niet echt een idee waar deze vrolijkheid ineens vandaan komt. Jaren terug merkte een collega eens op dat ik aanmerkelijk vrolijker was met vrije dagen in het vooruitzicht. Daar zit misschien wat in, maar het werkt wel heel onbewust door.

Mensen willen ook wel eens geloven dat ik zo vrolijk ben, doordat ik minder pijn heb. Niets is minder waar. De pijn viert hoogtij, momenteel. Toch lijkt het, hoe vrolijker ik ben, wat meer naar de achtergrond te verdwijnen. Alsof ik de pijn overschreeuw met vrolijk zingen. Zoals fluiten in het donker tegen angst. 

Voortbordurend op de opmerking over vrije dagen, zie ik ineens waar mijn valse gezang op de gang vandaan kan komen. Ik heb mijn vakantie rond de kerstdagen geregeld. Alles zorgvuldig optellend, delend, vermenigvuldigend en aftrekkend (vroeger was ik goed in rekenen, maar tegenwoordig herbereken ik alles vaak, om er zéker van te zijn dat ik het goed heb), kwam ik tot de conclusie dat er nog genoeg verlofuren over waren voor twee weken vrij. Deze weken kosten dit jaar wat meer verlofuren, nu de helft van de kerst in het weekend valt, maar het gaat lukken.

Kerstvakantie opnemen is elk jaar weer een gepuzzel. Gedurende het jaar probeer ik genoeg uren over te houden, maar na drukke weken of weekenden heb ik vaak een extra dagje nodig om bij te komen. Dit jaar zat daar ook nog de cursus bij. In januari begin ik te kijken hoe vaak ik zo'n extra dag in de maand op zou kunnen nemen en dan ziet het er rooskleurig uit. Gedurende het jaar komen er dan wat onverwachte opnamemomenten bij en in september kijk ik bij elk vrij uurtje of het nog gaat lukken, die twee weken kerstvakantie. Lukt het niet, dan kies ik nog wel eens voor de eerste week van januari, maar daarmee begin ik natuurlijk het probleem van het volgende jaar alweer.

Dit jaar is het weer gelukt. Ik durf het nu wel te geloven. Niet alleen ben ik die twee weken vrij, vrijdag de 18e kan ik ook al eerder naar huis. En dat komt goed uit, want dat eerste weekend van de vakantie ga ik met mijn man weg. Ja, en daar word ik natuurlijk vrolijk van.