"Deze brief is misschien niet zo goed te lezen, want ik schrijf in de auto"
Na mijn eindexamen ging ik een paar weken met m'n ouders op vakantie. Elke dag schreef ik aan m'n toenmalige vriendje. Helaas was het voor hem niet altijd goed leesbaar, ongeacht of ik nou in de auto schreef of niet. Hij had die zin dan ook niet helemaal begrepen, want zag geen verschil met de andere brieven.
Iemands handschrift is de manier waarop een tekst met de hand is weergegeven. Een handschrift is gewoonlijk opgebouwd uit een vast stilistisch systeem van blokletters (los schrift) of schrijfletters (verbonden schrift), maar staat los van de schrijfsystemen als kalligrafie of typografie.
De tijd dat ik deze brieven schreef, was een tijd waarin bijna iedereen nog alles met de hand schreef. Scripties en werkstukken, lamme handen kreeg je ervan. En hoe goed ik ook m'n best deed, met mijn handschrift had ik geen gek figuur geslagen als dokter. (dat wilde ik ook een tijdje worden, maar dat had dan weer niets met m'n handschrift te maken)
Tegenwoordig doe ik vrijwel alles digitaal. Dat komt de leesbaarheid van mijn producten ten goede en is handiger met delen online. Het enige dat ik nog met de hand schrijf zijn notulen en kaartjes. Soms heb ik medelijden met de ontvangers van mijn postcrossingkaartjes. Ze richten hun bedankjes onder andere aan Pia, Rif en 'hallo'. Ja, dat laatste doe ik ook als ik een naam niet kan lezen.
Notulen kan ik het beste de dag zelf nog uitwerken, anders heb ik geen idee meer wat er nou echt in het verslag moet. Soms is dat ook wel handig. In de tijd dat mijn geheugen nog jong(er) en goed (beter) was, liet ik de aantekeningen juist een paar dagen liggen, omdat tenslotte het belangrijkste blijft hangen.
Het feit dat ik niet veel meer schrijf, is nog een reden om geen schriftjes meer te kopen. Of mooie nieuwe pennen. Of zo'n mooie grote agenda. Tegenwoordig heb ik die uitwisbare schriftjes, maar ik hoef maar zelden uit te wissen.
Soms vind ik het wel jammer, dat schrijven niet meer in mijn systeem zit. Het schrijven van brieven aan vriendinnen was vroeger geen geliefde bezigheid. Net als het bijhouden van een (geschreven) dagboek. En als ik tegenwoordig die (art)journals zie, dan denk ik altijd dat ik dat ook wil. Maar ik ga dus niet meer aan tafel zitten schrijven. Ik ga zitten typen (halloooo), dat dan weer wel. Van teveel schrijven krijg ik bovendien een zere hand.
Ondanks dat ik dus niet meer zoveel schrijf, en geen boekjes meer zou kopen, heb ik wel een nieuw uitwisbaar schrift gekocht. In mijn eerste klopten de marges namelijk niet, de bladzijdes zaten op de kop en dat irriteerde me mateloos. Bij Moyu snapten ze dat en ik mocht óf een nieuwe uitkiezen óf ik kreeg korting op mijn volgende aankoop. Ik heb toen gewacht tot ze ook tabbladen hadden en zie hier, een nieuw schrift. En ze hebben tegenwoordig ook handiger pennen, niet meer met dop maar met kliksysteem.
Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten