Was het het waard?

 Vandaag ben ik vrij. Hoewel ik gevoelsmatig nog steeds niet lijk te kunnen accepteren dat twee dagen festival teveel voor me zijn, weet ik verstandelijk heel goed dat ik na zo'n druk weekend beter even een dag niets moet doen. Of in elk geval niet direct naar het werk moet gaan. 

Een aantal keren schreef ik over mijn toestand na een dagje stembureau. De dag erna heb ik hoofdpijn en doet m'n hele lijf zeer. Na de zoveelste keer een verpeste vrije dag, besloot ik dat het genoeg was. Hoe leuk en gezellig het zitten op een stembureau ook is. Hoe nuttig ook voor onze democratie, het was genoeg. Het verdedigen van onze democratie, door plaats te nemen in een stembureau laat ik vanaf nu over aan anderen. 

Bijna ging ik dit jaar toch nog voor de bijl. Ik gaf me op voor de voorverkiezingen, rustiger dagen voor de officiële stemdag en zonder het tellen 's avonds. Daarvoor werd ik niet geselecteerd, maar ik werd wél via e-mail, zowel thuis als op het werk, en telefonisch gevraagd om toch alsjeblieft op de officiële dag zitting te nemen. Die week lag m'n moeder in het ziekenhuis, het was een paar dagen voor haar overlijden. Dat gaf voor mij de doorslag, ik ging niet. Anders had ik me mogelijk toch weer gewonnen gegeven. 

Al met al was mijn conclusie in 2021 dat het positieve van zitten op/in het stembureau niet opwoog tegen de dag erna. De pijn en algehele malaise. De grote vraag is dan nu: is het festival het wél waard. Was anderhalve dag teveel? Had ik beter één dag kunnen doen? 

Voor zoals ik me nu voel kan ik van ganser harte zeggen dat het het waard was. De pijn valt op zich mee, er is geen hoofdpijn of hele erge malaise, zoals na een dag stembureau. De activiteiten zijn natuurlijk ook compleet anders. Ten eerste zijn de uren van één dag stembureau gelijk aan twee dagen Hunzefestival. Ja, zo'n dag op het stembureau is lang. Ten tweede is zo'n dag stembureau vooral zitten en hoe makkelijk dat ook lijkt, dat is voor het lichaam zwaarder dan wat rondlopen, zitten en weer rondlopen. Vervolgens is zo'n dagje festival ook veel ontspannener. Het enige dat je hoeft te doen, is ervoor zorgen dat mensen plezier hebben. Vooral kinderen. Het is feest! In tegenstelling tot een dagje stembureau, hoewel dat een feest der democratie is. 

Al met al: Ja! Het was het waard. Hoewel ik toch blij ben dat ik wat eerder weggegaan ben. En dat ik vandaag niet op hoef te ruimen of te werken. 

Ook een feestje: op weg naar het festival zag ik deze lepelaar. 

Acceptatie

 Mijn voeten voelen alsof ze in kleine stukjes uiteen gaan vallen, mijn knieën alsof ze m'n gewicht niet meer kunnen dragen en m'n onder m'n rug lijkt mijn bekken zich in tweeën te splijten. Paracetamol hielp niet meer. Daarnaast ben ik moe moe en nóg vermoeider, zo lijkt het. 

Hoe komt dit alles? Anderhalve dag Hunzefestival, waar ik gisteren al over schreef. Zaterdag zat ik 's morgens in een knutseltent, waar het rustig was, en 's middags hield ik drie vuren gaande. Zondagmorgen hoefde ik alleen maar in de winkel te staan. Maar raad eens? Dat is helemaal niet zo makkelijk als het klinkt. De hele tijd staan en wat drentelen is juist best zwaar. En dat na al een drukke dag. 

In de loop van de  morgen werd me gevraagd of ik 's middags weer kon helpen bij knutselen. Stenen schilderen dit keer. Een zittend karweitje. Tuurlijk kon ik dat, dacht ik stoer. De dames in de tent trokken dit al snel in twijfel. 'Gaat het wel?', vroegen ze me. Het was fijn dat ik er was, met echt honderd procent noodzakelijk niet. Dankbaar fietste ik naar huis. 

Toch, toen ik me afmeldde bij de organisatie, een dame van boven de zeventig, voelde ik me een zwakkeling. Een gevalletje 'de jeugd van tegenwoordig', die ook niets meer aankan. Een watje. 

Natuurlijk weet ik wel dat ik zo niet moet denken. Ik vertel anderen vaak genoeg (online) dat dit nou eenmaal is zoals het is. Het is niet onze schuld. We zijn geen aanstellers. We kunnen gewoon niet meer. En toch.. op een moment zoals vandaag, vind ik dat moeilijk te accepteren. Misschien had ik meer en vaker moeten trainen of wandelen of sporten. Misschien, als ik dit of dat gedaan had, had ik het wél volgehouden. Die (op zo'n moment irritante) stem van m'n oma, met haar 'een gezonde jonge Hollandse meid', die dat alles toch wel aan zou kunnen. 

Wanneer ik thuis met m'n voeten omhoog op de bank lig, voel hoe m'n voeten weer langzamerhand terugveren naar één stuk, de knieën zich weer één geheel voelen met mijn benen en de rug ontspant, is daar het besef dat acceptatie nog best lastig is. Misschien, als ik ook boven de zeventig ben, lukt het me eindelijk toe te geven dat twee van dit soort dagen teveel voor me zijn. 

Lastig. 

Oh wat een dag

 Kapot ben ik, maar wat was het leuk. 

Vandaag was de eerste dag van het Hunzefestival bij het bezoekerscentrum, maar ik vrijwilligerswerk doe. Mij was gevraagd welke dagdelen ik kon en ik had braaf alle dagdelen van het weekend ingevuld, denkende dat de organisatie daar dan een keuze uit zou maken. Nou, dat deed de organisatie ook. Die deelde me bij alle dagdelen in, want ik kon toch? En aangezien er te weinig vrijwilligers waren, durfde ik niet af te zeggen. 

Dus liep ik vanmorgen op een leeg terrein. Vrijwilligers liepen er natuurlijk rond. En standhouders richtten hun kraampjes al in. Ja, er liepen al bezoekers rond, die hadden zich in de starttijd vergist. Of wisten helemaal niet dat er vandaag wat te doen was (en kwamen later terug met hun kleinkinderen). 

's Morgens zat ik bij kleien. Niet erg vermoeiend, ten eerste zittend en ten tweede bijna geen kind. Gezellig wat gekletst met een paar jongetjes, die verwoede pogingen deden om een vos en een bever te maken. Ik maakte een voorbeeld, verraste mezelf én de andere begeleiders. Toen er andere kinderen bij kwamen, wat gekletst over vossen en andere dieren, die zoal in het Groninger Landschap leven. (en over een krokodil) Van de begeleiders leerde ik dat een bever oranje tanden heeft. Daarom gebruikten we stukjes wortel.

's Middags was ik ingedeeld bij het broodjes bakken en popcorn maken. In principe zou ik stempels zetten (bij drie stempels, die staan voor drie activiteiten, mogen kinderen een poster uitzoeken), maar al snel werd ik de 'vuurvrouw'. De hele middag fikkiestoken, wat een feest! Wél een vermoeiend feest, want er waren drie vuurplaatsen, dus drie 'fikkies' te onderhouden. Rondlopen met hout, hout halen, beetje poken tussen de brandende kolen.. Ondertussen kinderen wat helpen met de popcorn en broodjes en zorgen dat niemand zich brandt. 

Ik genoot. 

Maar ook van genieten krijg je pijn, dus was ik best blij de 'eindstreep' gehaald te hebben. 17.00 uur. Brooddeeg op, vuurtjes sterven uit, ons eten wordt neergezet. 

Aan alle kanten werd al goed opgeruimd, dus ik wist niet zo goed wat te doen. Zo kwam ik nog bij de slootbeestjes terecht. Wat veel! Kikkers, torretjes, een hele kleine salamander en natuurlijk vissen. 
Wat een verscheidenheid was er gevangen. 

Na dit alles werd er gezamenlijk gegeten en al snel ging ik toch naar huis, verlangend naar m'n bank. 

Waarom vind ik dit zo leuk? Het leukste is wel de interactie met de kinderen. Hun enthousiasme om mee te doen, om te leren, hoe ze zich overal instorten (ook in de sloot). De leergierigheid, maar ook hun verhalen. Zelf leerde ik ook nog van alles. 

Dan was er natuurlijk nog het fikkiestoken. Echt, dat vind ik zo heerlijk. En de contacten met andere vrijwilligers natuurlijk. Je doet het samen. Hard werken en plezier hebben. Iets moois neerzetten (niet echt een favoriete opmerking, maar oké, voor deze keer) 

En hopelijk bereiken we er wat mee. Liefde voor de natuur doorgeven aan de kinderen. (en niet alleen voor het fikkiestoken) en nieuwe donateurs werven voor Stichting Groninger Landschap. 

Morgen nog een dag. Ik sta dan in de winkel, geen idee hoe druk het daar is. Alleen 's morgens, want ik zou nog foto's maken, dan kon ik dat mooi 's middags doen, had de organisatie bedacht. Maar ik maakte de hele dag al foto's, die ik op de facebookpagina van Buitenplaats Reitdiep plaatste. Ook dat is leuk. 

En gelukkig zat het weer mee. Het bleef bijna de hele dag droog. 

 

Fiasco?

 De suikerchallenge ging niet helemaal zoals gepland. Of helemaal niet, eigenlijk. 

De eerste twee dagen gingen juist heel goed. Ik was met collega's in een hotel en ik nam géén koek bij de koffie en thee. De honing op de brie was een vergissing, die ik te laat doorhad en het toetje 's avonds was yoghurt, gezoet met watermeloen. Tenminste, dat vertel ik mijzelf. Supertrots dus, dat ik in elk geval de verleidingen bij de koffie had weerstaan en bij het laatste onderdeel óók de Merçi- en Celbration-chocolaatjes. 

Kijk mij eens sterk zijn!

Oranjekoek

Op woensdag had ik een heerlijk dagje voor mezelf en 's avonds een vergadering van het Groninger Landschap. Daar lag oranjekoek. Zoet, roze en plakkerig en maar zo in m'n mond. 

Hè?

Ik dacht er niet eens echt bij na, nam gewoon. (en daarna een tweede, want tja)

Nu ik de challenge toch al niet gered had, kon het plakje cake op het werk ook wel (aaah, tóe nou Ria, er is nog precies één plakje... zwák ben ik), het ijsje dat thuis voor me in de vriezer lag net zo én het ijsje na de barbecue ook op het werk, was ook geen vraag meer. Hagelslag op de croissant? Wat anders. De week was toch al 'verpest'. Ondertussen kreeg ik mails van het Diabetesfonds, met allemaal complimentjes dat ik het zo goed deed. Ik voelde me bijna schuldig. 

Naast dat ik dus een vrij ongewone week heb gehad qua suiker (in een normale week eet ik niet elke dag cake en koek en ijs) gaat het bewegen ook niet zo goed. De dagelijkse wandeling zit behoorlijk in het slop. Beweegdoelen haal ik niet en het doet me ook niet zoveel. Natuurlijk is de ontspanning in dat opzicht goed, geen stress hier, maar bewegen is ook belangrijk. 

Wat nog wel heel goed gaat is alcoholvrij blijven. Van 't weekend wel de fles alcoholvrije Martini geopend, om gewoon eens wat ánders te proeven dan water en thee en koffie. Geen idee eigenlijk of het smaakt naar gewone Martini, want dat was niet echt mijn drankje. Verder drink ik eigenlijk wel altijd suikervrij, bedenk ik me. Bij de barbecue bleef het bij bruiswater. 

Het gekke is, ik heb momenteel best een goed gevoel. Denk dat ik de komende week geen moeite zal hebben om suikervrij te leven. En genoeg te bewegen. Zal ik me dan toch wat beter gaan voelen inmiddels? We gaan het zien. Ik neem me even helemaal niets voor, maar toch wél, zoals elke maandag een mooi begin van goede voornemens is. 

Suikerchallenge

Maandag begint de suikerchallenge. Maandag begint ook een tweedaagse scholing van m'n werk. We zitten in een hotel. Het diabetesfonds stuurt me ter voorbereiding van de challenge allemaal mails, waarin staat hoe ik m'n challenge kan voorbereiden. Maar ik zit dus in een hotel. 

Zodra ik probeer te plannen, ontstaat er kortsluiting in m'n hoofd. Dat begint al bij het eerste koffiemoment, want daar wordt vast alleen koek en cake bij geserveerd. Hoe ondervang ik dat? Een bakje druiven meenemen? En 's middags bij de thee dan? Een hele bak fruit mee? Geen wijntje nemen bij het eten is echt zoveel makkelijker dan geen koek bij de thee. Of zelfs nee zeggen tegen een toetje. 

Wat ook niet helpt, is dat ik juist de laatste tijd moeite had om geen zoete producten te eten. Mijn voornemen was de suikerchallenge per 1 juni te beginnen, maar dat is mislukt. Ik ben vermoeider dan normaal en als ik vermoeid(er) ben, krijg ik meer zin in zoetigheid. Thuis kan ik dat nog enigszins ondervangen met allerhande gezonde alternatieven, op het werk is er sowieso niets te eten als ik het niet meeneem, maar in een hotel? En dan zijn twee scholingsdagen, waarbij er continu interactie is, steeds mensen om me heen, natuurlijk ook nog vermoeiend. 

Gelijk komt er ook zo'n stemmetje in m'n hoofd, die me vertelt dat ik best wel wat kan nemen. Ik eet immers haast geen suiker, op normale dagen. Ondanks mijn zoete trek, lukte het thuis om de suikerinname te beperken tot een stukje pure chocolade in de avond. Meestal. Wat maken dan die twee dagen scholing uit? Dan verplaats ik toch gewoon de week? Kan ook nog hè, twee dagen later beginnen.

Ik denk daar dus nog over. Waarom zou ik mezelf tenslotte in de stress 'challengen'. Daar krijg ik alleen maar zoete trek van. 

Edit: wat ik fijn vind van het diabetesfonds: ik had aangegeven dat ik vegetarisch eet en krijg dus alleen vegetarische eettips. 

Varkentjes!

 Ik ben in love! 

Sinds enige tijd werk ik als gastgever (vroeger noemden we dat volgens mij gastvrouw) bij Stichting Groninger Landschap, bezoekerscentrum Reitdiep. (mond vol!)

En daar hebben ze biggetjes. Vandaag was ik er weer en de biggetjes liepen met hun moeders lekker buiten. 

Kijk dan wat een schattige biggetjes. En die moeder, ook zo'n mooiert. Je ziet het niet goed, maar er zijn twee gezinnetjes. De biggetjes zijn niet allemaal even oud. Je ziet drie grotere en vier kleintjes. 

Hier zie je ze achter hun moeders aanrennen. Flapperende oortjes en kwispelende staartjes. 

Daar gingen ze. Boven het riet rechts zie je nog net een zeug. 

Na een (half?) uurtje buiten rennen gaan ze weer terug naar hun hok in de stal. Daar liggen ze de rest van de middag. Buiten regent het, dus wat mij betreft hebben ze groot gelijk!

Voor ons als gastgevers was het verder een rustige middag. Mensen hadden net zo weinig zin om naar buiten te gaan als de varkens, kennelijk. 

Ben benieuwd

 Vandaag maakte ik muntsaus. Dat schijnt heerlijk te zijn bij lamsbout, maar ik eet geen lam. Waarom dan toch muntsaus? Nou, ik heb heel veel munt in de tuin staan en dus googelde ik dus eens op het recept van muntsaus. Dat blijkt heel eenvoudig te zijn: je gooit munt, olie, azijn en suiker bij elkaar, nog een beetje zout en peper en mixen maar. Dat heb ik dus gedaan.

Ik heb verder geen idee of m'n muntsaus goed smaakt. Volgens mij had ik de verkeerde munt, ik gebruikte zéker de verkeerde olie en azijn en afwegen of afmeten heb ik ook niet gedaan. Het smaakt verder wel naar enigszins gezoete munt. Nu staat er dus een potje in de koelkast. Het is een week houdbaar. In die tijd kan ik gaan bedenken wat ik ermee ga doen. 

Naast muntsaus maakte ik nog muntthee, gooide een aantal takken munt met partjes sinaasappel in een waterkan (met water) en vroor nog een bakje munt in. Nog steeds staat er heel veel munt in de tuin. Vorig jaar was dat bijna op sterven na dood. Ik had dit niet verwacht. 

Enige jaren terug maakte ik een salade van mandarijn, mango en munt. Voor de foto-per-dag challenge maakte ik toen elke dag een foto van fruit of groente met het alfabet. Dit was duidelijk de M. 

Ik zou dus ook munt in een fruitsalade kunnen doen. 

Zomerlezen

 Gaat best goed weer hè, regelmatig bloggen. 

Vandaag maak ik me er makkelijk vanaf met een foto van vier boeken. Drie boeken kocht ik gisteren, als beloning dat ik deze maand nog helemaal geen boeken had gekocht. Het vierde boek, Zonnegloren, is het zomercadeauboek, die je in de maand juni gratis krijgt, bij aanschaf van € 15,00 aan boeken.

Aleksandra van Lisa Weeda kocht ik, omdat we dit boek lezen met de nieuwe leesclub, waar ik bij zit. Ik wilde het al lezen, maar nu ik hem over drie weken uit moet hebben, heb ik een deadline. De stilte van de witte stad stond al een tijdje op m'n verlanglijstje en blijk ik te lezen met de leesclub waar ik al zes jaar bij zit, maar dat was ik even vergeten. Ook die moet dus over drie weken uit zijn. En koffer vol citroenen zag ik laatst op twitter door een opmerking van de schrijfster zelf, waardoor ik het wilde gaan lezen. 

Op allerlei lees- en boekensites gaat het al over 'Jouw zomerboek' dit jaar, maar ik lees wat meer dan één boek van de zomer. Er is er ook niet echt één waar ik me op verheug. Dus over mijn zomerboek kan ik niet echt spreken. 

Jij wel? Wat is jouw zomerboek dit jaar?

Houdt het bij jezelf

Pas geleden zag ik weer een (kop van een) artikel, met als strekking dat het belachelijk is dat mensen onder de 70 jaar op een elektrische fiets fietsen. 

Deze stoere schrijver, ik schat hem iets jonger in dan mij, fietste vroeger met plezier vijftien kilometer enkele reis door weer en wind naar school. Met plezier hè! Wind tegen, regen tegen, sneeuwstormen, lachend zat hij op de fiets en voelde hoe hij sterker werd. Was iedereen maar zo. 

Aan de ene kant snap ik zijn idee wel. Waarom zouden jonge gezonde mensen een elektrische fiets gebruiken. Op een gewone fiets verbruik je meer energie en houd je je spieren actiever en sterker. Aan de andere kant, deze jonge gezonde mensen fietsen tenminste. In tegenstelling tot de stoere schrijver, zag ik vroeger toch veel jonge gezonde mensen de brommer nemen. En nog steeds zie ik die langskomen. Dan toch beter die elektrische fiets, lijkt me. 

Mijn oma had vier kinderen en waste met de hand. Mijn schoonmoeder deed dat volgens mij nog met zes kleine kinderen. Toch voelde ik me totaal niet schuldig toen ik met slechts twee kleine kinderen gebruik maakte van elektrische wasmachine én droger. Ook tijdens met de hand wassen gebruik je uiteraard meer spieren en energie dan wanneer je van apparaten gebruik maakt. Toch schat ik niet in dat de stoere schrijver z'n was met de hand doet. Ook denk ik dat hij regelmatig gebruik maakt van auto of openbaar vervoer, iets wat vroeger ook niet echt gebruikelijk was. De vooruitgang houd je ook hier niet tegen. 

In tegenstelling tot de stoere schrijver, fietste ik vroeger helemaal niet met plezier door weer en wind. Zon en wind mee, dat was prettig, maar wind tegen, vaak gecombineerd met regen, vond ik hél. De hele weg zat ik dan mopperend op de fiets. En bij mij ging het 'slechts' om vijf kilometer. En dan was het niet per se vanwege mijn hekel aan kou en regen, dat ik zat te mopperen, hoewel dat ook een reden was. Het deed gewoon zeer. En geen gezonde spierpijn na een even gezonde krachtinspanning, maar mijn knieën deden ook toen al zeer. En in die tijd vroeg men zich af of een fiets met (drie) versnellingen geen overbodige luxe was voor een puber. Je zag het niet aan mij, dat ik pijn had. Nu nog steeds niet. Het zou heel goed kunnen dat de stoere schrijver oordeelt over mensen, die deze elektrische ondersteuning juist heel goed kunnen gebruiken. Niet elke handicap is zichtbaar, tenslotte. 

Het is waar dat ik voor het stukje naar mijn werk mijn elektrische ondersteuning niet heel hard nodig heb, maar ik ben er wel blij mee wanneer ik wind (en regen) tegen heb. En het is zéker waar, dat ik vaker fiets. Afstanden die ik, nog enkel in bezit van gewone fiets, met de auto deed, doe ik nu vaak met de fiets. Zelfs bij slecht weer. 

Ik ben me ervan bewust dat ook ik oordelend schrijf in deze blog over de 'stoere schrijver'. Alleen die term al, is niet echt objectief. Ik heb zijn artikel verder niet gelezen, dus mogelijk draagt hij mijn mitsen en maren zelf ook aan. Het kan zelfs zijn dat hij ook pijnpatiënt is, maar er tóch voor kiest om deze pijn te trotseren op een degelijke fiets zonder ondersteuning. Helemaal stoer. Maar ik doe dit vooral, omdat het mij stoort dat mensen zo makkelijk oordelen vanuit hun eigen visie met (meestal) gezond lichaam. Ik zeg ook niet tegen een slechtziende dat zij gewoon een waarschuwingsbord moet lezen of een slechthorende dat zij had moeten luisteren toen een waarschuwing geroepen werd. 

Waarschijnlijk zijn er inderdaad mensen die objectief gezien even goed een gewone fiets kunnen nemen, maar die toch kiezen voor elektrisch. Zonder hierover sterk veroordelende artikelen te schrijven, zou je deze mensen ook veel plezier kunnen wensen met hun fiets. Blij kunnen zijn dat ze in elk geval fietsen en niet de auto nemen. Of wat dan ook. Doe wat je zelf het beste vindt en houdt het ook bij jezelf. 

Waarom eigenlijk?

 Ik schrijf de laatste tijd nogal eens over de challenges die ik doe. Een mens kan zich afvragen: Waarom eigenlijk? 

Goede vraag!

Ik zit met een ziekte/aandoening, waarvan men niet weet hoe ik eraan kom, laat staan hoe ik er eventueel af zou kunnen komen. Dit is een frustrerend maar ook onzeker pad. Heb ik ooit wat gedaan, waardoor ik nu pijn heb of heb ik nu gewoon pech. Niet dat ik nu kan veranderen, wat ik vroeger deed, maar misschien is er nog wat terug te draaien. 

Veel is onbekend over fibromyalgie, maar wat wél bekend is, is dat een gezonde levensstijl voor iedereen goed is. En een gezonde levensstijl houdt bijvoorbeeld in, dat je gezond eet en regelmatig beweegt. Nou is regelmatig bewegen met pijn en vermoeidheid best lastig, vind ik, en alleen maar gezond eten ook. 

Er zijn mensen, die zich 'gewoon' voornemen iets te gaan doen en die doen dat dan ook. Bij de meeste mensen komt er uiteindelijk toch de klad in, een aantal pakt het voornemen daarna weer op en houdt zich er weer aan. (of zo heb ik mij laten vertellen, door deze supermensen op internet, die nooooit niet bewegen en áltijd heel gezond eten) 

Dit klinkt fantastisch en ik heb er grote bewondering voor. En op een aantal punten ben ik misschien ook al zover. Ik eet nog zelden een reep chocolade in één keer op of een zak chips in één keer leeg. Dat heb ik afgeleerd, ergens langs de route van gezonder eten. Met dagelijks bewegen heb ik meer moeite. Als ik nergens heen hoef, zit ik liefst de hele dag op de bank. Daar kan ik eerlijk over zijn. 

Dus begon ik met uitdagingen. Een aantal jaren terug met dagelijks 10.000 stappen per dag, waarvoor ik een stappenteller aanschafte en wat ik 100 dagen volhield (en waar ik een zere achillespees aan overhield, niet handig of motiverend) Nu heb ik m'n smartwatch, waarmee ik stappen maar ook activiteiten bijhoud. Mijn doel is niet meer 10.000 stappen per dag (vanwege die achillespees), maar ik kom hier toch nog vaak aan. Een beetje door te smokkelen, want m'n telefoon blijkt stappen te tellen als ik fiets. Hier kan ik niets aan veranderen, maar op dagen dat ik veel gefietst heb, is dat ook wel weer handig. Daarnaast heb ik dagelijks een 'training' van een half uur (vaak een wandeling of fietstochtje) en een activiteitsdoel. Meer dan een uur per dag ben ik 'actief'. Geen idee hoe dit precies berekend wordt, want ik haalde het niet altijd en ik zit/lig toch niet 23,5 uur per dag?

Ook activeer ik mezelf met de ommetjesapp van de Hersenstichting. Minimaal twee ommetjes per dag, waar ik punten voor krijg en ergens in een ranglijst beland. 

Tot zover dus beweging. Voor gezond eten is er niet echt een challenge. In elk geval niet één die me aanspreekt. Maar er is dus wel IkPas en de suikerchallenge van een week. Bijhouden wat ik eet op het voedingscentrum is geen challenge, maar stelt me wel voor de uitdaging om alle voedingsstoffen binnen te krijgen binnen mijn beperkte kcal-inname. Niet een afval-challenge, maar een 'ik wil niet aankomen'-noodzaak. 

Je zou kunnen zeggen dat mijn readingchallenge goed is (geweest) voor mijn mentale gezondheid. Een uitdaging is lezen niet meer, het is weer een ingesleten gewoonte en ik ben blij dat ik dat weer meer doe. Een fijn luisterboek zet me zelfs aan het wandelen. 

Dus, waarom?

Nou, ik probeer mezelf te motiveren zo gezond mogelijk te leven om zo min mogelijk last te hebben van mijn fibromyalgie. Omdat dat het enige is waar ik wél invloed op heb, of het nou helpt of niet. 

Daarom!

En wandelen door onze groene en fleurige wijk is ook zeker geen straf. Jammer dat het steeds regent.