Acceptatie

 Mijn voeten voelen alsof ze in kleine stukjes uiteen gaan vallen, mijn knieën alsof ze m'n gewicht niet meer kunnen dragen en m'n onder m'n rug lijkt mijn bekken zich in tweeën te splijten. Paracetamol hielp niet meer. Daarnaast ben ik moe moe en nóg vermoeider, zo lijkt het. 

Hoe komt dit alles? Anderhalve dag Hunzefestival, waar ik gisteren al over schreef. Zaterdag zat ik 's morgens in een knutseltent, waar het rustig was, en 's middags hield ik drie vuren gaande. Zondagmorgen hoefde ik alleen maar in de winkel te staan. Maar raad eens? Dat is helemaal niet zo makkelijk als het klinkt. De hele tijd staan en wat drentelen is juist best zwaar. En dat na al een drukke dag. 

In de loop van de  morgen werd me gevraagd of ik 's middags weer kon helpen bij knutselen. Stenen schilderen dit keer. Een zittend karweitje. Tuurlijk kon ik dat, dacht ik stoer. De dames in de tent trokken dit al snel in twijfel. 'Gaat het wel?', vroegen ze me. Het was fijn dat ik er was, met echt honderd procent noodzakelijk niet. Dankbaar fietste ik naar huis. 

Toch, toen ik me afmeldde bij de organisatie, een dame van boven de zeventig, voelde ik me een zwakkeling. Een gevalletje 'de jeugd van tegenwoordig', die ook niets meer aankan. Een watje. 

Natuurlijk weet ik wel dat ik zo niet moet denken. Ik vertel anderen vaak genoeg (online) dat dit nou eenmaal is zoals het is. Het is niet onze schuld. We zijn geen aanstellers. We kunnen gewoon niet meer. En toch.. op een moment zoals vandaag, vind ik dat moeilijk te accepteren. Misschien had ik meer en vaker moeten trainen of wandelen of sporten. Misschien, als ik dit of dat gedaan had, had ik het wél volgehouden. Die (op zo'n moment irritante) stem van m'n oma, met haar 'een gezonde jonge Hollandse meid', die dat alles toch wel aan zou kunnen. 

Wanneer ik thuis met m'n voeten omhoog op de bank lig, voel hoe m'n voeten weer langzamerhand terugveren naar één stuk, de knieën zich weer één geheel voelen met mijn benen en de rug ontspant, is daar het besef dat acceptatie nog best lastig is. Misschien, als ik ook boven de zeventig ben, lukt het me eindelijk toe te geven dat twee van dit soort dagen teveel voor me zijn. 

Lastig.