Pas geleden zag ik weer een (kop van een) artikel, met als strekking dat het belachelijk is dat mensen onder de 70 jaar op een elektrische fiets fietsen.
Deze stoere schrijver, ik schat hem iets jonger in dan mij, fietste vroeger met plezier vijftien kilometer enkele reis door weer en wind naar school. Met plezier hè! Wind tegen, regen tegen, sneeuwstormen, lachend zat hij op de fiets en voelde hoe hij sterker werd. Was iedereen maar zo.
Aan de ene kant snap ik zijn idee wel. Waarom zouden jonge gezonde mensen een elektrische fiets gebruiken. Op een gewone fiets verbruik je meer energie en houd je je spieren actiever en sterker. Aan de andere kant, deze jonge gezonde mensen fietsen tenminste. In tegenstelling tot de stoere schrijver, zag ik vroeger toch veel jonge gezonde mensen de brommer nemen. En nog steeds zie ik die langskomen. Dan toch beter die elektrische fiets, lijkt me.
Mijn oma had vier kinderen en waste met de hand. Mijn schoonmoeder deed dat volgens mij nog met zes kleine kinderen. Toch voelde ik me totaal niet schuldig toen ik met slechts twee kleine kinderen gebruik maakte van elektrische wasmachine én droger. Ook tijdens met de hand wassen gebruik je uiteraard meer spieren en energie dan wanneer je van apparaten gebruik maakt. Toch schat ik niet in dat de stoere schrijver z'n was met de hand doet. Ook denk ik dat hij regelmatig gebruik maakt van auto of openbaar vervoer, iets wat vroeger ook niet echt gebruikelijk was. De vooruitgang houd je ook hier niet tegen.
In tegenstelling tot de stoere schrijver, fietste ik vroeger helemaal niet met plezier door weer en wind. Zon en wind mee, dat was prettig, maar wind tegen, vaak gecombineerd met regen, vond ik hél. De hele weg zat ik dan mopperend op de fiets. En bij mij ging het 'slechts' om vijf kilometer. En dan was het niet per se vanwege mijn hekel aan kou en regen, dat ik zat te mopperen, hoewel dat ook een reden was. Het deed gewoon zeer. En geen gezonde spierpijn na een even gezonde krachtinspanning, maar mijn knieën deden ook toen al zeer. En in die tijd vroeg men zich af of een fiets met (drie) versnellingen geen overbodige luxe was voor een puber. Je zag het niet aan mij, dat ik pijn had. Nu nog steeds niet. Het zou heel goed kunnen dat de stoere schrijver oordeelt over mensen, die deze elektrische ondersteuning juist heel goed kunnen gebruiken. Niet elke handicap is zichtbaar, tenslotte.
Het is waar dat ik voor het stukje naar mijn werk mijn elektrische ondersteuning niet heel hard nodig heb, maar ik ben er wel blij mee wanneer ik wind (en regen) tegen heb. En het is zéker waar, dat ik vaker fiets. Afstanden die ik, nog enkel in bezit van gewone fiets, met de auto deed, doe ik nu vaak met de fiets. Zelfs bij slecht weer.
Ik ben me ervan bewust dat ook ik oordelend schrijf in deze blog over de 'stoere schrijver'. Alleen die term al, is niet echt objectief. Ik heb zijn artikel verder niet gelezen, dus mogelijk draagt hij mijn mitsen en maren zelf ook aan. Het kan zelfs zijn dat hij ook pijnpatiënt is, maar er tóch voor kiest om deze pijn te trotseren op een degelijke fiets zonder ondersteuning. Helemaal stoer. Maar ik doe dit vooral, omdat het mij stoort dat mensen zo makkelijk oordelen vanuit hun eigen visie met (meestal) gezond lichaam. Ik zeg ook niet tegen een slechtziende dat zij gewoon een waarschuwingsbord moet lezen of een slechthorende dat zij had moeten luisteren toen een waarschuwing geroepen werd.
Waarschijnlijk zijn er inderdaad mensen die objectief gezien even goed een gewone fiets kunnen nemen, maar die toch kiezen voor elektrisch. Zonder hierover sterk veroordelende artikelen te schrijven, zou je deze mensen ook veel plezier kunnen wensen met hun fiets. Blij kunnen zijn dat ze in elk geval fietsen en niet de auto nemen. Of wat dan ook. Doe wat je zelf het beste vindt en houdt het ook bij jezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten