In mijn hoofd

 "De rust zit in mezelf, ik ben de stilte"

Sinds kort doe ik weer aan yoga. Het is voor mij een goede manier om bezig te zijn met m'n lijf. Stretchen, spieren aan- en ontspannen en binnen m'n eigen grenzen blijven, die ik bij yoga voor mijn gevoel vrij goed bewaak. 

Deze yogales begonnen we met een ontspanningsoefening, waarbij je gedachten moest 'labelen' en op moest ruimen in een eigen vakje. Een hoofdstuk van maken. In mijn gedachten zag ik Daffy Duck (waarom híj?) door een lege witte gang lopen met witte deuren. Steeds als ik een gedachte durfde te hebben, duwde hij die boos door een deur. Weg ermee. Klap, deur weer dicht. Tijd voor labelen was er niet. Hij vond me hoogstens wat te kritisch voor mezelf, omdat ik de oefening niet leek te kunnen, maar gooide ook die gedachte gauw achter een witte deur.

Het was verder een rustige les, de meeste oefeningen kon ik goed meedoen. Dat voelde goed. Vorige week had ik wat problemen met krachtoefeningen. Dat ik een nieuw, dikker matje heb, hielp ook. De oefeningen, waarmee er vrij veel druk op de knie komt, waren nu minder pijnlijk. Toch had ik m'n 'kniekussentje', dat ik gelijk met m'n nieuwe matje kocht, beter ook mee kunnen nemen, denk ik. 

Aan het eind van de les moesten we ter ontspanning op onze rug liggen en zinnen verinnerlijken, zoals die bovenaan. Ik ben de stilte en De stilte zit in mij. 

Bij mij lukte dat niet zo goed. Daffy Duck was terug, en hoe! Als een pinball in een flipperkast stuiterde hij door m'n hoofd. Niets stilte. Toen ik hem erop aansprak (je moet wat) deden we een boze 'staarwedstrijd'. Niemand won, ik gooide hem snel achter een witte deur.

Dus, met die stilte in m'n hoofd zit het misschien toch niet helemaal goed. En ik heb spierpijn. Maar verder heerlijk, yoga!