Mededeling: in verband met droevige omstandigheden hebben een aantal groepen de bevestiging van deelname nog niet ontvangen.
Dat je weet het dat het over jou gaat, zonder dat er staat dat het over jou gaat. Bovenstaande zin staat in een facebookgroep. Die bevestiging zou ik sturen, dat is mijn werk. De droevige omstandigheid is dat mijn moeder overleed.
Ja, dat komt even binnen.
Het zouden fijne weken worden. M'n moeder zou haar verjaardag vieren, oudste kwam over uit Londen en ik zou in verband daarmee wat vrij nemen van het werk. Leuke dingen doen. Het pakte anders uit. M'n moeder belandde in het ziekenhuis en overleed vlak voor haar verjaardag. Mijn oudste heeft haar gelukkig nog kunnen zien, maar het was uiteraard niet meer feestelijk. Ik nam veel vrij, maar niet om leuke dingen te doen. Integendeel.
Het waren heftige weken, drukke weken, emotionele weken. Weken, waarin ik mijzelf en mijn grenzen uiteraard niet voorop kon stellen. Niet voorop wílde stellen. Mijn moeder ging voor, mijn kinderen gingen voor en ook mijn zus kon ik niet alleen voor alles op laten draaien. Wilde ik ook niet. Niemand zou zoiets alleen moeten doen, wanneer er naasten zijn om bij te staan. (en je mag hopen dat iedereen iemand heeft om bij te staan, want ook dan is het al moeilijk genoeg)
Mijn moeder overleed aan de gevolgen van diabetes. Een angstbeeld voor mij. Niet alleen dat mijn moeder (daaraan) zou overlijden, ook diabetes zelf. Mijn moeder was namelijk wél slank, at ook gezond en bewoog veel, toen ze mijn leeftijd had. En ze was één brok energie. Toch werd er, toen ze zestig was, diabetes 2 geconstateerd. Als zij het al kreeg, hoe groot is dan de kans dat IK het krijg? De zestig komt voor mij ook steeds dichterbij. Ik leef zo gezond mogelijk, maar heb wel overgewicht en beweeg een stuk minder.
Een paar weken voordat mijn moeder met spoed opgenomen werd in het ziekenhuis, viel het mij op dat ik misselijk werd na het eten van zoete etenswaren. Toen besloot ik daar dus drastisch mee te minderen. Terwijl m'n moeder in het ziekenhuis lag en daarna, heb ik me daar redelijk aan gehouden. Alleen niet tijdens het vieren van verjaardagen, want daarbij hoort gebak. Toch? Net als een wijntje...
Om dit verhaal van mijn moeder maar verder over mij te maken (het is tenslotte mijn blog): na het stoppen met alcohol probeer ik nu ook te stoppen met suiker. Of in elk geval zoetwaren, niet direct de verborgen suikers, ook niet direct de (eenvoudige) koolhydraten. Dat kan altijd nog. Tot nu toe gaat dat redelijk makkelijk, mede door de recente herinneringen aan dat weeë en misselijke gevoel na het eten van gebak. De enige I(snelle) suiker die ik momenteel binnen krijg zit in de rabarbersiroop, die lekker is door het bruisend water. Aan alcohol heb ik nog steeds geen behoefte. Ik herken mezelf niet terug.
Ondertussen gaat het omgaan met het verlies en het regelen van de afhandeling gewoon door. Mijn zus doet het meest, vooral doordat zij de post en financiën op zich nam. Ik ben haar daar ontzettend dankbaar voor. Ik probeer zoveel mogelijk te helpen, door dagen vrij te nemen of te ruilen en er te zijn. We woonden geen van beide dichtbij onze moeder, dus afhandeling ter plekke is organisatorisch nog wel eens lastig.
Tijdens de hectiek van dit alles kwam bovenstaande zin, op een facebookpagina die niet eens van mij is, ineens enorm binnen. Die droevige omstandigheden, dat gaat over mij.
(er is zelfs een Nationale Suikerchallenge, een wéék zonder toegevoegde suikers, maar die is pas in juni.. dan hoop ik dat al onder de knie te hebben, dat suikerarme leven. Of ik heb die uitdaging juist nodig, zo na m'n vakantie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten