Crea bloghop #3: vrouwen

Bij een onderwerp als vrouwen komen gelijk de dames in mij op die de weg vrij maakten voor het leven dat ik nu kan leiden. Vrouwen van wie verwacht werd dat ze trouwden en kinderen kregen, waarbij ze ondergeschikt waren aan hun man. Vrouwen, die meer van het leven wilden en dus de barricades opgingen om hun stem te laten horen. 

We kennen allemaal Wilhelmina Drucker en Aletta Jacobs, als voorvechters van vrouwenrechten. Etta Palm* is minder bekend, maar liet tijdens de Franse revolutie haar stem al horen. Tenminste, dat probeerde ze, maar als vrouw mocht ze niet spreken tijdens een openbare vergadering. Diepe bewondering heb ik voor deze vrouwen. Vrouwen, die tegen de stroom ingingen. Ook de moeders van mijn oma's stonden op de barricades voor mijn rechten. Mijn vaders oma belandde hierdoor zelfs in de gevangenis! 

In mijn boekenkast staat het boek Vraauwlu! geschreven door Iris van den Brand en Sanne Meijer. Over gedenkwaardige sterke vrouwen uit Groningen. Het Museum aan de A had een paar jaar terug een tentoonstelling over deze dames. Daarnaast staat het boek Femina, waarin uit de doeken gedaan wordt dat vrouwen vroeger helemaal niet zo volgzaam waren als men altijd dacht. Tijdens opgravingen gingen de archeologen, mannen, uit van hun eigen perspectief en bij een graf dat duidelijk van een krijger was, ging men er automatisch vanuit dat het dus een graf van een man was. Heel fout. Hedendaagse onderzoeksmethoden veranderden bij een aantal belangrijke vondsten deze conclusie. Hulde aan deze vrouwen en het onderzoek. 

In de geschiedenis waren ook veel vrouwen die het zwijgen werd opgelegd. Eigenzinnige vrouwen. Vrouwen die het allemaal wel best vonden en liever alleen aan de rand van het dorp leefden, dan zich (weer) te onderwerpen aan een man. Door deze vrouwen, toen heksen genoemd, het zwijgen op te leggen, hielden de mannen en de maatschappij andere vrouwen onder de duim. Demstille vrouwen keken wel beter uit, dan hun stem te laten horen. 

En toch.. ook deze vrouwen verdienen een podium. De geschiedenis wordt gedragen door deze vrouwen. Vrouwen die baarden en zorgden. Vrouwen die klaarstonden voor iedereen om hen heen. Die deel uitmaakten van 'het dorp' dat nodig was om kinderen groot te brengen. Vrouwen die huis en haard in stand hielden, grote ontberingen doorleefden, terwijl hun mannen weg waren voor de diverse oorlogen of de hele dag in de fabriek werkten. Zelf werkten ze vaak ook nog. Er zijn diverse standbeelden voor 'de onbekende soldaat', maar niemand eert de vrouwen die alleen achterbleven en zich moesten redden onder vaak barre omstandigheden. 

Zoals te lezen, vrouwen, ze gaan me aan het hart. Het is al een heel verhaal, en dan heb ik nog niet eens de vrouwen genoemd, die belangrijke ontdekkingen deden waarmee hun mannelijke collega's vervolgens aan de haal gingen en bekendheid verwierven.  

Mijn werkstuk werd een collage. Ik wilde het vuur op de achtergrond tekenen, maar dat werd niet zoals ik het wilde. De dames zijn: Etta Palm, Wilhelmina Drucker, Sojourner Truth en Aletta Jacobs. Zij omringen de 'onbekende vrouw', die hier als moeder afgebeeld is (want vroeger hadden vrouwen daarin niet zoveel keus) maar niet per se moeder hoeft te zijn. 

 

 * Ik link hier naar een vorige blog over Etta Palm en een tegel, die bij mij in de buurt ergens in de stoep ligt. Er is nog steeds geen duidelijkheid wie deze tegel hier waarom heeft geplaatst, dus heeft iemand dé oplossing, Schackmann en ik wachten nog steeds in spanning.