Leesoverzicht van de maand oktober

Afgelopen maand, tijdens onze reis naar Londen, begon ik in Rhinegold van Stephan Grundy. Het boek stond al bijna dertig jaar (ongelezen?) in mijn kast, dus het werd wel eens tijd. De treinreis naar Londen en weer terug is bij elkaar zo'n zeven uur, dus tijd genoeg om lekker op weg te komen met het boek van achthonderdvijftien pagina's in hele kleine lettertjes en ook nog Engelstalig. 

Het lezen ging niet zo snel als ik gehoopt had, met name door die kleine lettertjes. Het verhaal kwam me ook nog eens bekend voor. Eenmaal thuis was ik nog niet eens op pagina honderd. Na een aantal dagen niet gelezen te hebben, besloot ik het boek in de Nederlandse taal, met misschien wat grotere letters, te zoeken. Zo'n exemplaar vond ik niet, maar ik ontdekte wel dat dit boek diverse prijzen gewonnen had. En dat de schrijver, van mijn leeftijd, al een tijdje overleden is. Jeetje.

Om het leesvirus weer een beetje te pakken te krijgen, en omdat er een leesclub aan zat te komen, besloot ik eerst wat andere boeken te lezen, maar deze zéker later weer op te pakken. 

Dus, wat ging ik toen lezen? 

Schaduwweduwe - Christine Visser
Hebban boek van de maand augustus. Een bijzonder verhaal van een vrouw die lange tijd een verhouding had met een getrouwde man. Wanneer deze man overlijdt, rouwt ze als een weduwe, maar ze kan haar verdriet niet delen met de buitenwereld. Ze noemt zich schaduwweduwe. 

Op zich vond ik dit een bijzondere insteek van een eeuwenoud verhaal. Anders dan wat volgens Visser de consensus is, leg ik de blaam van een relatie buiten een relatie bij de vreemdganger, niet bij degene met wie vreemd gegaan wordt. De vreemdganger is degene die een belofte deed aan zijn/haar partner. Toch.. In dit geval is Visser ook bevriend met de vrouw van de man met wie ze een relatie begint. Ze heeft in het huis gelogeerd. Ze dringt aan op een kind en wéét hoeveel verdriet ze hiermee deze vrouw zal doen, schrijft ze. En dan, nadat de man overleden is, schrijft ze dit boek. Dan ben je in mijn ogen niet echt meer een onschuldige buitenstaander, hoe groot je liefde ook was en hoe diep je verdriet ook zit. 

Visser probeert haar schuldgevoel wat weg te poetsen, door te benoemen dat als zij er niet was geweest, er waarschijnlijk wel een andere vrouw zou zijn. Maar hoe groots en wederzijds was hun liefde dan, als zij vervangbaar was?

Een mooi gegeven vind ik het wel, dat een persoon zo'n sterke liefde kan voelen voor twee (of meer) mensen, maar ik zou niet één van die mensen willen zijn. En in het geval van dit boek: Roos, de vrouw van de vreemdganger, ook niet. Visser lijkt het juist wel prettig te vinden. 

Het boek zelf vond ik niet bijzonder goed geschreven. Heden en verleden wisselen elkaar af, maar mij is het niet altijd even duidelijk wanneer het zich precies afspeelt. Vooral niet in de periode na het overlijden. 

 Het Eiland van de zielen - Piergiorgio Pulixi
Dit boek lees ik voor m'n thrillerleesclub. Het speelt zich af op Sardinië, Italië. Een land dat ik al heb. Verrassend, want volgens mij lees ik Italië niet zoveel. 

Het begin leest rommelig. De personages worden op bijzondere wijze beschreven, vooral de vrouwen. Terwijl ik deze beschrijvingen lees, is het me duidelijk dat dit door een man geschreven is, terwijl ik me daar meestal niet mee bezig houd. Ook verderop in het boek komen opmerkingen terug, waarvan ik me niet voor kan stellen dat een vrouw dat zou schrijven. 

Wanneer ik deze eerste hobbel genomen heb, wordt het verhaal spannend en een bedreiging voor m'n nachtrust. Ter bescherming van mezelf blijft de e-reader tegen bedtijd beneden liggen, zodat het uitlezen geen nachtwerk wordt. (de nacht later gebeurt dat alsnog) Het plot neemt nog een verrassende wending en dan ineens is de schrijfwijze weer heel raar. Alsof iemand anders het schrijft. 

Er is nog een open einde en hoewel ik de schrijfwijze niet altijd even prettig vond, ben ik wel benieuwd naar het vervolg, dus mogelijk dat die op de WILL komt. 

Mijn mede leesclublezers waren het voor een groot deel met me eens. Ook wel eens leuk. We hebben ook wel eens dat we heel anders tegenover een boek staan. 

Tyler Green komt nooit meer vrij - Nicci French
Het begin van het boek trekt me gelijk het verhaal in. Voor het eerst sinds tijden weer een boek, die ik vanaf het begin af aan niet weg kan leggen. Een boek vol intriges en mogelijke daders. Een 'Whodonit' à la Agatha Christi; negen personen in een huis en eentje overlijdt. En dat terwijl dat dertig jaar eerder ook al gebeurde met dezelfde personen!

Af en toe erger ik me aan het feit, dat de vrouwelijke rechercheur niet serieus genomen wordt. Waarschijnlijk is dit (nog steeds) de praktijk en dus goed dat het genoemd wordt in het boek. Dat het mij frustreert is niets met wat vrouwen in dergelijke posities kennelijk echt meemaken. 

Geen ander land, geen LUEK, geen leesclubboek. Gewoon even iets waar ik zin in had. Deed me goed.  

Omdat ik nog een paar weken had tot m'n volgende leesclub en geen zin om verder te gaan met Rhinegold, bestudeerde ik m'n LUEK-plank voor mogelijke volgende boeken. Daar staat nog veel Engels op en daar had ik even geen zin in. Ook het boek van de maand trok me nog even niet. 

Dus werd het  Lang leve ons van Claudia de Breij
Een voltreffer. Waarom stond die al zo lang in de kast? Hoewel het boek in 2019 uitkwam, zijn de onderwerpen van de columns nog steeds erg actueel, sommige inmiddels wat dringender. Onderwerpen als het taalgebruik als het gaat over geweld tegen (vooral) vrouwen. Maar ook qua politiek en klimaat is er weinig veranderd. Toch is het geen zwaar boek, want De Breij schrijft op luchtige wijze vol humor. 

  

 

Favoriet van de maand
Moeilijk te zeggen wat mijn favoriete boek was deze maand. Nicci French was echt even weer lekker puzzelen, maar Claudia de Breij was heerlijk genieten. Eén van deze twee dus.  

Alweer voorbij
En dan is het einde van de maand daar. Al een week las ik niet, terwijl ik in drie boeken 'bezig ben'. De leesclub van het begin van de maand is verzet naar komende woensdag en dat boek is nog steeds niet uit. Omdat ik zeeën van tijd had (twee weken) dacht ik in een ander boek te kunnen beginnen, van een Nobelprijswinnares, en die schiet ook al niet op. Rhinegold is er nog en ook het boek van de maand oktober lonkt naar me vanuit de kast. Nu twijfel ik tussen leesclub afzeggen of het leesvirus opnieuw proberen te activeren door mezelf te dwingen te gaan lezen. Dat laatste is misschien wel zo slim. En een leesclub is ook altijd heel gezellig. Zonde om die voorbij te laten gaan vanwege zoiets marginaals als een ongelezen boek. 

Voor de statistieken:
Gelezen boeken dit jaar: 72 (doel was 62)
Gelezen landen: 19 (doel is 24)
Gelezen luek: 19 (doel is 25)